Category: Interviews

Drive Like Maria maakte een sterke start in 2009 met het debuutalbum Elmwood. Met de hit I’m On A Train bulderde de band gelijk de radio op en stonden ze op verschillende grote podia. In 2012 was het weer raak met hun gelijknamige album Drive Like Maria. En nu, vijf jaar later, keert de band terug met een drieluik: Creator Preserver Destroyer.

Tekst Sven Veldhuizen

Lowlands, Canada of in voorprogramma’s staan als die van AC/DC of ZZ Top, Drive Like Maria heeft dit allemaal voor elkaar weten te boksen. Hoe kan zo een band, die in ieder geval de Nederlandse rockscene in ere houdt, zo lang op zich laten wachten met een nieuwe plaat?

Drietrapsraket
“Begin 2014 lag de plaat eigenlijk al klaar, maar hadden simpelweg geen tijd om hem te gaan mixen. Daarnaast wilde we écht de tijd nemen om het onderste uit de kan te halen”, legt Nitzan uit. In 2015 is de band wel begonnen met het mixen van de drietrapsraket. De reden om het nieuwe album in drie delen de wereld in te sturen is duidelijk. “Wij wilden natuurlijk de andere platen overtreffen en dat zou middels deze manier het beste lukken. Zo hebben wij ruim de tijd voor elk deel van de plaat genomen. Zo konden wij plaat na plaat alles geven wat we in huis hadden”, vervolgt ze.

De eerste delen van het album werden maart en september 2016 uitgebracht door Caroline en wordt dus deze maand samengevoegd met nog eens vier nummers, onder de naam Destroyer. De cyclus van het creëren, bouwen en weer afbreken is de kern van het album. Op de vraag of de fase ‘afbreken’ ook vier slopende(re) nummers met zich meebrengt, reageert Nitzan lachend: “Wij hebben die vraag al vanuit meerdere hoeken gekregen en hebben er nooit zo over nagedacht. Misschien hadden dat wel kunnen overwegen.”Productie
Voor de nieuwe plaat was de band voor het eerst met z’n drieën tegelijk in de studio te vinden. Waar ze eerst het grootste gedeelte zelf in handen namen, hebben ze ditmaal hulp van bevriende muzikanten ingeschakeld. Op deze manier kon de driemansformatie op volle kracht aan hun nieuwe nummers werken – een manier die ze nooit eerder hebben gedaan. Het resultaat? “De nummers hebben een veel duidelijkere, eigen sound.”

Samen met muzikanten als: Job van Summeren (De Staat), Lara Chedraoui (Intergalactic Lovers) en Remko Kühne (Milow, Alain Clark) is Drive Like Maria hun ondergrondse studio in Italië ingedoken. Voor het mixen van de plaat zijn ze richting New York gevlogen om daar de laatste hand aan de cd te leggen. “Voor het mixen van onze plaat wilden we weer in zee gaan met John Congleton. Helaas kon hij ons niet helpen omdat hij het vrij druk had na het binnenslepen van een Grammy”, vertelt Nitzan.

“Wij hadden Congleton gevraagd of hij iemand wist die voor ons zou kunnen mixen en bracht ons met John Angnello (Kurt Vile, Dinosaur Jr., Sonic Youth, The Kills) in contact. Dit bleek een succesformule. Het was mooi om te zien hoe hij zijn ervaring over onze plaat uitstortte. Binnen de kortste keren was de plaat gemixt en zelfs wij, die de nummers al honderd keer hadden gehoord, werden opnieuw verrast door het eindresultaat.”

De rockers brengen het album 27 januari op de markt en reizen door heel het land om het live aan je te laten horen. Want één ding is zeker: Drive Like Maria is een live band! Check hieronder of ze bij jou in buurt komen!

LIVEDATA 23/02 Paard Van Troje, Den Haag 24/02 Doornroosje, Nijmegen 25/02 VERA, Groningen 02/03 Tolhuistuin @ Paradiso Noord, Amsterdam 03/03 Het Burgerweeshuis, Deventer 04/03 Effenaar, Eindhoven 09/03 De Helling, Utrecht 11/03 Rotown, Rotterdam

Twee jaar geleden verscheen het debuut Apiafo. Sindsdien is Vaudou Game bijna constant on the road geweest. “We hebben zeker 350 optredens gedaan”, zegt voorman Peter Solo aan de telefoon. Desondanks verscheen recent het misschien nog betere Kidayú. Eind januari komt de groep naar hier voor ongetwijfeld spetterende optredens.

Tekst Heaven | Louis Nouws

“Gelukkig kan ik overal schrijven, zelfs in het vliegtuig.” De in het West-Afrikaanse Togo geboren zanger/gitarist Peter Solo heeft een missie. Hij wil zijn op voodooritmes gebaseerde muziek aan de man brengen en onderwijl begrip kweken voor die cultuur, die volgens hem vooral door toedoen van oude Hollywoodfilms in een vreemd daglicht is komen te staan. Alsof het een wraakzuchtige religie zou zijn met broeierige rituelen waarin je door naalden in popjes te steken mensen vreselijk pijn kunt doen. “Terwijl het in voodoo juist draait om leven in harmonie, met veel respect voor voorouders en de plek waar je leeft.”

De afrofunk van Vaudou Game, het zeskoppige gezelschap opereert vanuit het Franse Lyon, vindt gretig gehoor. “De muziek bracht ons al naar Japan, Canada, zuidelijk Afrika, en in Europa speelden we van Spanje tot Zweden.”, zegt Solo. Tijdens een tourpauze van twee maanden werd Kidayú opgenomen, de opvolger van Apiafo. “We hebben dezelfde werkwijze toegepast als bij het debuut. Dezelfde studio, dezelfde technicus, dezelfde muzikanten. We hebben het album dus weer opgenomen als band. Als we niet tevreden zijn over bepaalde partijen doen we die natuurlijk over, maar ons principe is: wat je op het album hoort, zie je op het podium. Daardoor is het ook niet lastig de nieuwe nummers in ons live-repertoire op te nemen. Wij zijn die muziek.”Het verschil met Apiafo is dat het nieuwe album volgens Solo ‘opener’ is van karakter. “Onze muziek is gesneden koek voor diehard liefhebbers van afrobeat, die hoeven we in die zin niet meer voor ons te winnen. Maar ik wil graag een groter publiek en ik denk dat we met nummers als La Vie C’est Bon en Lonlon mensen aanspreken die minder bekend zijn met Afrikaanse muziek. Er zit iets meer afwisseling in het album in ritmes en tempi.” Lonlon betekent overigens liefde in een van de Afrikaanse talen die Solo spreekt. “Maar het gaat niet over de liefde voor een man of vrouw, maar over liefde voor de natuur, de voodoocultuur indachtig.”

Vaudou Game trad op in Zuid-Afrika, Zimbabwe en Zambia, maar nog niet in Solo’s geboorteland Togo, met Benin de bakermat van de voodoocultuur. “Weet je”, zegt hij, “ik zou er graag spelen, maar we gaan er alleen heen als het goed is geregeld. We doen het niet op de bonnefooi, dat stadium zijn we voorbij. Tot nu heeft zich geen promotor gemeld die een goed tourtje voor ons kan opzetten in West-Afrika.”

Dus is eerst Europa weer aan de beurt. Solo met zijn vijf begeleiders en niet te vergeten een eigen geluidsman. “Die is misschien wel het allerbelangrijkst. Want dan weet je dat je goed klinkt en sta je relaxt op het podium.”

LIVEDATA 26/01 Bird, Rotterdam 27/01 Paradiso Noord, Amsterdam 28/01 TivoliVredenburg, Utrecht

—

De redactie van Heaven is weer bezig met een prachtig nummer! #2 van 2017.
Interviews met Madness, The Upsessions, Kandace Springs, Reinier Baas en Giles Robson.

In de rubriek ‘Onder de loep’ aandacht voor Blake Mills, die als producer het ene na andere topalbum blijft afleveren: nu weer Darkness And Light van John Legend. Reggaekenner Eddie Aarts staat uitgebreid stil bij de rerelease van Bob Marley’s legendarische Live!

In de recensierubriek met meer dan 100 recensies, nieuwe albums van o.a. John Legend, Chuck Prophet, Howe Gelb, Adam Torres, Ron Gallo, Mark Eitzel en véél meer.

Dit nummer niet missen? Neem dan vóór aanstaande maandag 30 januari 16.00 uur een abonnement en profiteer van de aanbieding: 1 jaar Heaven van € 33,40,- voor slechts € 22,50,-! Een abonnement neem je hier: www.popmagazineheaven.nl/actie-abonnement

Het concert van Cage the Elephant vanavond (24 januari) in Paradiso was in een vloek en een zucht uitverkocht. De Amerikaanse rockers hebben het patent op liedjes die niet meer uit je hoofd gaan. Dan Auerbach (van The Black Keys) wilde niet voor niets per se hun jongste album Tell Me I’m Pretty produceren.

Tekst Heaven | Louis Nouws

Heaven sprak zanger Matt Shultz begin vorig jaar. De zanger, op het podium een en al energie, oogt vermoeid als hij zich meldt met een kartonnen bekertje cappuccino in de hand. “Ik heb amper geslapen”, verontschuldigt hij zich. “We hadden het lumineuze idee om tijdens deze tour een videoclip op te nemen met beelden uit de Europese hoofdsteden, een beetje à la A Hard Days Night van de Beatles. Maar het vreet tijd en energie.” Die avond op het podium van de Melkweg is van enige vermoeidheid echter niets te merken.

The Beatles
Met The Beatles noemt Matt Shultz meteen de grootste inspiratiebron voor de jongens die in 2006 de band begonnen in Bowling Green, een onooglijk stadje in Kentucky waar Chevrolet zijn roemruchte Corvettes bouwde en een heus museum wijdde aan dit automodel, symbool van de American dream in jaren vijftig en zestig. Waar de naam Cage the Elephant vandaan komt kan of wenst Shultz zich niet meer te herinneren. Met broer Brad Shultz en Lincoln Parish op gitaar, Jared Champion op drums, Daniel Tichenor op bas wil het dan nog vijftal – Parish heeft de groep inmiddels verlaten – maar één ding: weg uit Kentucky. “Dat was onze rock ’n’ roll-droom”, verklaart de zanger.

Die kans doet zich eerder voor dan verwacht. Een klein Engels label ziet de groep tijdens een showcase op het vermaarde SBSW-festival in Austin en biedt een contract aan plus de uitnodiging naar Londen te verhuizen. “Dat vonden we reuze interessant. Londen is vaak een goede plek gebleken voor Amerikaanse artiesten om er hun carrière te beginnen. Jimi Hendrix, Paul Simon, Lou Reed kregen daar voet aan de grond. Bovendien bood het label ons honderd procent creatieve vrijheid, al bleek dat al gauw een wassen neus. Ze stelden ronduit dat ze ons niet gingen betalen of promoten als we muzikaal niet deden wat hen voor ogen stond. We hebben het daar toch nog achttien maanden volgehouden en zelfs nog in de show van Jools Holland gestaan, naast Coldplay en John Mellencamp.”

Toch was de Londense tijd geen totale desillusie. “We hebben er enorm veel geleerd. In Bowling Green kon je twee radiozenders ontvangen, collegeradio en classic rock. Overzichtelijk en duidelijk. In Londen duikelden de muzikale trends en hypes over elkaar heen. Wij zijn opgegroeid met ankerpunten als Dylan, Beatles, Springsteen, Simon And Garfunkel, Creedence Clearwater Revival. In Engeland verbreedde de horizon zich rap. Wil je mee in de muziekwereld dan kun je niet stil blijven staan, dat maakte de Engelsen ons wel duidelijk. We raakten vooral onder de indruk van het oeuvre van David Bowie. Zoiets wilden we ook. Ieder album benaderen alsof het je eerste is. Hongerig blijven. Zei Bob Dylan niet ooit: als iemand de muziek zou maken die ik wil horen, dan zou ik zelf geen muziek hoeven maken.”The Black Keys
Het titelloze debuutalbum verschijnt nog tijdens het verblijf in Londen doet niet veel. Cage the Elephant besluit met nog net niet hangende pootjes terug te keren naar het vaderland. Shultz: “Het Engelse avontuur voelde mislukt. Dan gaan we op zoek naar onze niche, dachten we, naar een muzikaal bestaan in de kleinere zalen.” Om hun thuiskomst niet geheel ongemerkt voorbij te laten gaan, brengen ze Ain’t No Rest For The Wicked van het debuut opnieuw uit als single en dan is het een schot in de roos. Het liedje wordt free single of the week op iTunes en de band mag optreden in de David Lettermanshow. “Toen ging het hard. We deden veel festivals. Ons tweede album Thank You Happy Birthday bracht ons wederom een uitnodiging van David Letterman en we speelden op nog grotere festivals zoals Coachella. We stonden in het voorprogramma van The Foo Fighters en Dave Grohl drumde zelfs met ons mee toen onze drummer Jared een tijdje verstek moest laten gaan vanwege een blindedarmontsteking.”

Ook Dan Auerbach van The Black Keys is erg gecharmeerd van Cage the Elephant. Hij produceerde hun jongste album Tell Me I’m Pretty, het vierde alweer. “We stonden ook in het voorprogramma van de Keys ten tijde van Brothers. Dat was helemaal bizar, want dat album werd haast van de ene op de andere dag een enorme hit. De tour begon in clubs en eindigde in arena’s met soms 20.000 toeschouwers.” En dat is inmiddels ook wel de biotoop waar Cage the Elephant zich in hun thuisland ophoudt.Pop & Young
Matt Shultz die op de bühne graag zijn shirt mag uittrekken, ziet zich als een kruising tussen Iggy Pop en Neil Young. “Met de energie van Pop en de intensiteit van Young”, verklaart hij. Die tweespalt, als je dat zo mag noemen, kenmerkt het oeuvre van de band. “Het enorme succes van Ain’t No Rest For The Wicked ondergingen we als een zegen en een vloek. Zo’n onverhoedse hit bezorgt je het stigma van een commerciële rockgroep en trekt om de een of andere manier je integriteit in twijfel. Het mechanisme werkt kennelijk zo dat je credibility verliest als je beginnende band te snel in arena’s speelt. Je ziet het ook bij Mumford And Sons. Maar objectief gezien heeft het ons alleen beter gemaakt, want het dwingt je snel heel professioneel te worden. We weten van onszelf dat we nog altijd eerlijke muziek maken. Al wonen we nu in Nashville, we zijn nog altijd die jongens uit Bowling Green die droomden van een rock ’n’ roll-bestaan. Er zijn altijd mensen die je succes kwalijk nemen, maar je wilt toch geen obscure muziek maken for the sake of obsurity. Net zoals je ook geen muziek wilt maken puur voor de commercie. Wij willen allebei.”

Niet vreemd dat ze voor hun Tell Me I’m Pretty in zee gingen met Dan Auerbach, die zich meermaals heeft bewezen in die balanceer-act. “Eigenlijk heeft Dan, met wie ik sinds onze gezamenlijke tournee bevriend ben geraakt, zichzelf opgedrongen”, zegt Shultz met een lach. “We hadden altijd in ons achterhoofd dat we ooit nog eens samen aan een album zouden werken, zonder dat we dat uitspraken. Bij een etentje liet ik hem wat nieuw materiaal horen en ik was nog niet thuis of ik ontving al een tamelijk agressief sms-je: ‘I’m making your next record’. Dan is een wandelende encyclopedie die kennis heeft van de meest obscure muziek. Hij draaide zijn oude plaatjes tijdens pauzes in de control room. Raakten wij enthousiast over een fantastisch drum- of basgeluid dan riep hij: jongens we doen dat nummer nog een keer. Vervolgens gingen we er met nieuwe energie tegenaan, met nieuwe invallen ook. Voor ons werkte die aanpak uitstekend.”

Jay Joyce de producer van het vorige album Melophobia probeerde de groep juist weg te houden van iedere referentie. “Wat ook een te respecteren standpunt is”, zeg Shultz. “Maar doordat Dan je met zo veel invloeden overstelpt wordt het gewoon weer origineel. Je kunt de muziek op Tell Me I’m Pretty dan ook niet toewijzen naar een bepaalde tijdsperiode, al echoot het verleden er sterk in door. Dat komt ook doordat Dan een bijzonder gevoel heeft voor een sound die modern en toch tijdloos klinkt. Hij doet hooguit drie takes. Het moet fris blijven, zegt-ie. Veel van mijn vocalen zijn eerste opnamen, gemaakt met een vreselijke microfoon. Hij stond me niet toe ze opnieuw op te nemen. Maar toen we het album mixten en Dan er niet bij was, heb ik de meeste zang opnieuw opgenomen. Hij kon er wel om lachen.”

LIVEDATUM 24/01 Paradiso, Amsterdam (Uitverkocht)

—

De redactie van Heaven is weer bezig met een prachtig nummer! #2 van 2017.
Interviews met Madness, The Upsessions, Kandace Springs, Reinier Baas en Giles Robson.

In de rubriek ‘Onder de loep’ aandacht voor Blake Mills, die als producer het ene na andere topalbum blijft afleveren: nu weer Darkness And Light van John Legend. Reggaekenner Eddie Aarts staat uitgebreid stil bij de rerelease van Bob Marley’s legendarische Live!

In de recensierubriek met meer dan 100 recensies, nieuwe albums van o.a. John Legend, Chuck Prophet, Howe Gelb, Adam Torres, Ron Gallo, Mark Eitzel en véél meer.

Dit nummer niet missen? Neem dan vóór aanstaande maandag 30 januari 16.00 uur een abonnement en profiteer van de aanbieding: 1 jaar Heaven van € 33,40,- voor slechts € 22,50,-! Een abonnement neem je hier: www.popmagazineheaven.nl/actie-abonnement

Voor degenen die Orange Skyline al wat langer volgen, kan het even slikken zijn. Al jaren bouwt de band een publiek op met op Engelse leest geschoeide rockmuziek, maar het debuutalbum laat plots een ander geluid horen. Elektronischer, maar ook doordachter en minder in-your-face. Deze omslag komt mooi naar voren in de playlists die ze half 2013 en begin 2017 samenstelden. De eerste is een fraaie bloemlezing van vijftig jaar Britse rockmuziek terwijl de tweede een stuk veelzijdiger is, met hiphop (Kendrick Lamar), R&B (FKA twigs), dance (LCD Soundystem), toch nog het een en ander aan rock (Pixies) en zelfs hitparadepop (Ariana Grande). Alle reden voor een goed gesprek en dus spreken we met Niels van der Wielen, lead-gitarist van Orange Skyline maar ook steeds meer een muzikale duizendpoot binnen de band.

Tekst Arnout de Vries

Oorspronkelijk is Niels van der Wielen vooral de gitarist van de band maar tegenwoordig bespeelt hij ook onder andere de synthesizer, arrangeert hij strijkers, en zingt hij zelfs af en toe (Embrace). Samen met zijn broer Stefan, de frontman van de band, schrijft hij de teksten van de band, waarbij ze elk hun eigen stempel op de muziek drukken. Hun beider studies dragen hieraan bij: Niels studeert namelijk aan het conservatorium en Stefan doet een literatuur-gerichte studie.

Geïnspireerd door hiphop, dance en R&B vindt de band een nieuw muzikaal pad

Maar waar is die band vol bravoure eigenlijk gebleven? Van der Wielen legt het uit: “We maakten niet meer de muziek die we zelf tof vonden. We kwamen erachter dat we op weg naar concerten drieënhalf uur lang hiphop draaiden in de auto. Ja, dan krab je je wel achter de oren als je weer surfdeuntjes aan het spelen bent.” Bovendien was het onderdeel van de zoektocht naar een eigen identiteit: “Er zijn zoveel gitaarbandjes die een beetje springindie maken. Het komt mij echt m’n neus uit. We waren ook een beetje anoniem, vind ik. Maar dat is niet erg: het is gewoon een tocht die doorgaat, en ik ben blij dat we op het goede pad zitten.”

Op die tocht verorberde de band aanvankelijk vooral rockmuziek maar tegenwoordig lijken ze echte culturele omnivoren geworden te zijn. Ondanks dat de band vaak nogal ‘cocky’ wordt genoemd, toont Van der Wielen zich een aimabel persoon die bovenal een enorme passie voor muziek heeft. Meer dan een uur lang praat hij geanimeerd over een rijk palet aan invloeden; het ene moment spreekt hij zijn bewondering uit voor Kanye West of de Talking Heads, het andere moment haalt hij de bebop van Charlie Parker als voorbeeld aan, of vertelt hij over het shoegaze-album dat hij nog eens wil maken: met noise-gitaren, drumcomputers en falsettozang. Op het moment dat hij het blazergebruik van Bon Iver en Patrick Watson roemt, speelt ergens op de achtergrond, nauwelijks hoorbaar, My Way van Frank Sinatra. Meteen begint hij enthousiast over de sterke blazers die daarin zitten. Het is Niels van der Wielen ten voeten uit.Terug naar het nieuwe album: Things That I Hide. De titel doet een persoonlijk album vermoeden en de teksten bevestigen dat. Van der Wielen: “Dat is wel een verschil. De teksten zijn wat belevender. An Introduction (hun laatste EP, red.) was veel meer een objectieve benadering; subcultuurtjes, beschouwend. Ik denk dat er meer gevoel in deze plaat ligt.” Zo voelt Enemy voor hem als ‘jezelf goed tegenkomen’. Ook noemt hij Embrace en I Feel Fine als emotioneel beladen nummers. Teksten uitleggen doet hij echter niet graag. Over de muziek raakt hij daarentegen niet uitgesproken. Zo vertelt hij over Embrace: “Het is eigenlijk een heel raar nummer: het heeft wat trap-invloeden en wat orkestrale invloeden (met strijkers en piano), daarbij een stukje gitaar en dat een beetje met R&B-invloeden. Eigenlijk allemaal spontaan ontstaan.”

Ondanks de spontaniteit die Van der Wielen nog altijd koestert, wordt de invloed van zijn conservatorium-opleiding ook al snel duidelijk. Zo vertelt hij over de open akkoorden aan het eind van enkele nummers, over hun doordachtere manier van nummers schrijven (“ik heb veel geschreven met de bassist; dan schreven we eerst een dansbare, melodieuze baslijn, daaroverheen een topline, om uiteindelijk het middengebied als een soort puzzel in te vullen”), en zelfs over Beethoven-progressies aan het einde van Embrace. Pretentieus? “We zijn hyperpretentieus, daar deins ik niet voor terug. Ik denk dat dat nog steeds die Britse cockiness is: gewoon doen!”

De elektronica, de pretentie, het staat allemaal haaks op het lekker-rammen-gitaarbandje dat ze voorheen waren. Best gewaagd, want ze hebben net een doorbraak met Sound & Fury: het ene nummer dat nog wel goed op die oude stijl aansluit. Ook hier benadrukt hij de cockiness: ‘men noemde ons soms arrogante mannetjes. Ik denk dat dat er nog steeds wel in zit, maar dan in de harde keuzes die we maken. Zo van: fuck it, dit is totaal nieuw, het oude komt niet meer terug en hierna komt weer iets nieuws, deal er maar mee!” Enkele nummers op het album, voornamelijk Lost, verwijzen naar de nieuwe ik; ter illustratie begint hij bij de uitleg van Lost spontaan Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band te zingen. Sowieso gooit Van der Wielen er het hele interview lang de ene na de andere verwijzing uit, en aan het eind van het interview vat hij zo per ongeluk zijn eigen band goed samen, over Space Oddity van David Bowie: “dat basgeluid dat ineens veel te hard uit je speakers knalt en dat je je blijft herinneren: dat is een statement, en veel leuker dan binnen de lijntjes kleuren.”

LIVEDATA 18/05 Vera, Groningen 19/05 Paradiso, Amsterdam 20/05 De Helling, Utrecht

Black Honey @ Dauwpop

Het is een zonnige herfstdag in Brighton. Izzy B Phillips had dat niet verwacht, toen ze ‘s ochtends met traditioneel Brits hondenweer naar de studio vertrok. Of die klimaatverandering iets met haar band Black Honey te maken heeft, valt niet uit te sluiten: “Eén van mijn favoriete herinneringen aan shows is toen het ons in Rotterdam lukte om het weer te laten omslaan.”

Tekst LiveGuideNL | Thomas van Waardenburg

De zangeres refereert naar hun optreden in 2015 op Metropolis. “Het was niet alleen onze eerste gig buiten de UK, maar ook met het grootste publiek waar we ooit voor hadden gespeeld. De zon scheen de hele dag, behalve toen wij moesten spelen. Toen we tegen het eind van de show onze song Teenager speelden, brak de zon heel kort en onwijs fel door, waarna het weer keihard ging regenen. Het was prachtig!”

Backstage tattooshop
De shine die Black Honey al het hele jaar door pakt, is geen meteorologisch wonder. Daar zorgden singles als Madonna en het eerder genoemde Teenager wel voor. Ook het gebrek aan social media-timelines stond de buzz rondom de groep niet in de weg. Al runt de band de inmiddels wel een uiterst geslaagde Instagram-pagina. “Maar ik vind het eigenlijk nog steeds overbodig. Wij willen zelf alleen maar weten of onze favoriete bands nieuwe singles hebben in plaats van wat hun ontbijt was. Ik ben wel graag creatief bezig en dat kan je hier zeker tijdens tours mee zijn”, geeft Izzy toe.

Inmiddels heeft de frontchick ook een andere nieuwe hobby gevonden: tattoos zetten. “Ik heb bij een paar vrienden al een tattoo mogen zetten. Het zou nóg toffer zijn als ik dat tussen de shows door kon doen. Een klein zaakje in de backstage lijkt me wel wat.”Online ergernis
Tattoos en de juiste filters op foto’s zetten, bieden Izzy ook de afleiding van haar grootste online irritatie: fout geschreven lyrics van de band. “Dat is echt verschrikkelijk! Ik heb ooit correcties naar een site gestuurd en vervolgens werd mijn verzoek afgewezen. Toen heb ik ons management ingeschakeld om de beheerders van die site te mailen met de juiste lyrics. Ik zou sterven als ik tijdens een show fans verkeerde lyrics hoor zingen! Dat is een absolute nachtmerrie voor elke songwriter, denk ik.”

De vier songs op de dit jaar verschenen EP Headspin en de recente video bij Hello Today hebben alle spotlights op Black Honey gezet. Voor een debuutalbum neemt de band nog even de tijd, maar Izzy kan het niet helpen om zich een klein beetje schuldig te voelen over hun succes. “Bowie, Prince en Cohen zijn allemaal dood, de Brexit is gebeurd en Donald Trump is de nieuwe president van Amerika. Het voelt alsof we al het geluk uit de wereld hebben gezogen voor onze band! Het is verschrikkelijk, maar tegelijkertijd geniet ik wel volop van de aandacht die we nu krijgen.”

LIVEDATA 24/01 Rotown, Rotterdam 25/01 Paradiso, Amsterdam (Sold Out)

Klinkt als: western-gekruide gitaarrock met genoeg kracht om Groot-Brittanië weer groot te maken

Het December/Januari-nummer van LiveGuideNL is nu uit en gratis verkrijgbaar op meer dan 550 adressen.

Daarin onder meer interviews van De Staat, Sven Alias, Dans Dans en Cynbel.
Verder de rider van Canshaker Pi en uiteraard weer een nieuwe Fanboykwiz!

We hebben er een tijdje op moeten wachten, maar dan heb je ook iets: het nieuwe album Oscillation van Navarone. En gadverdamme, wat klink het toch weer lekker. De eerdere albums A Darker Shade of White (2012) en Vim and Vigor (2014) kregen al veel lof en uitstekende reviews. De vraag of deze plaat nog harder rockt, heeft de band met een teaser als Snake al wel een beetje beantwoord. Maar knalt de rest van het album net zo?

Tekst Sven Veldhuizen

Deze middag zitten wij met de heren van Navarone aan tafel in het Backstage Hotel te Amsterdam. We hebben het genoegen om met Bram (basgitaar), Merijn (zang) en Robin (drums) over hun nieuwe creatie te praten. Want zoals de meeste al wel zullen weten, presenteert Navarone op 20 januari het nieuwe album in Doornroosje te Nijmegen.

Willen jullie iets met de nieuwe plaat overbrengen?
“We zijn niet zo’n geëngageerde band. We hebben allemaal onze eigen gedachtes, geloofsovertuigingen, principes en smaken. Het is mooi om hiermee met elkaar te sparren en daarnaast is het tof om juist dit met het publiek te delen.”

“De ene keer komt iemand met een rifje, de andere keer is het echt een ‘band-ding’, en soms staat een liedje al helemaal in de stijgers”, vertelt Bram. Het verschilt dus per ‘liedje’ en zeker op deze plaat, laten ze alle drie weten. “De nummers van deze plaat hebben we misschien meer vanuit de tekst georiënteerd. Deze keer hebben we de gefocust veel meer op het schrijfproces en vormgeven van onze nummers gelegd”, vervolgt hij.Hoe lang hebben jullie in studio gezeten?
“We hebben een heel voortraject gehad. Dit houdt in dat we samen met onze producer Joost van den Broek in de repetitieruimte aan onze liedjes werkte. Daarnaast hebben we met Soundwise (red. studio’s van Eric van Tijn en Jochem Fluitsma) per instrument gecheckt wat het beste voor de plaat zou zijn. Op deze manier probeerden we alles te tackelen zodat we in studio gelijk konden knallen”, legt Bram uit.

“Maar terugkomend op jouw vraag. Ik denk dat we bij elkaar 22 dagen in de studio hebben gezeten”, antwoordt Robin. En dat is niet gek. De heren hebben samen met de producer gekozen om meer ruimte te laten voor extra kleuring. Deze ruimtes worden op de nieuwe plaat ingevuld door onder andere: synthesizers, percussie, strijkers, blazers en een orgel. “Het orkestrale is iets wat wij met z’n alle mooi vinden en wat dicht bij ons ligt.”

En ja, het orkestrale hebben we al terug kunnen zien in de akoestische sessies van de band. Of ze bij de release van het nieuwe album (zéker niet akoestisch) met verassingen gaan komen, is een ding dat zeker is. Maar hoe of wat, dat houden ze nog lekker voor zich.

Wie zijn jullie voorbeelden of waar putten jullie je inspiratie uit?
“Het gaat alle kanten op. Het is niet echt één ding. Van ouwe rock tot progressief. Zo gebruiken we voor deze plaat bijvoorbeeld synthesizers. We hebben het heel open benaderd en hebben alles een kans gegeven. Daarom ook de titel keuze – Oscillation – voor het album. Zo heb je het middelpunt wat wij zelf zijn, en daaromheen heb je heel verschillende smaken en voorbeelden. Maar toch blijft het Navarone”, legt Merijn uit.

De studio laten de rockers even voor wat het is. Ze willen gewoon grúwelijk veel gaan spelen. Zo staan ze binnenkort op Eurosonic, hebben ze natuurlijk het release concert en geven ze nog een speciale albumproeverij. Eén ding is zeker: ze willen hun muziek aan het publiek laten horen. “Het is gewoon zo tof – en misschien klinkt het een beetje suf – maar door het publiek kunnen wij gewoon blijven spelen”, vertelt Merijn. “Daarnaast is het zo mooi om iets te delen wat je vet vindt en dat je zoiets samen kan doen. Zowel met de band als met het publiek”, vervolgt hij.

‘It Shall be louder’
De bovenstaande uitspraak ging gepaard met de teaser Snake, Het eerste nummer van het nieuwe album. “Wij zijn na het uitbrengen van het eerste album een beetje in een ‘classicrock’ hoekje gedrukt werden”, vertelt Robin. Maar als je de drie albums achterelkaar luistert, hoor je duidelijk de verschillen. Of het volgende album nog ‘louder’ gaat zijn, laten ze nog helemaal open. Maar wij durven te stellen, het rockt! En stevig ook.

LIVEDATA 13/01 Eurosonic Air, Groningen 20/01 Doornroosje, Nijmegen 21/01 Monsters of Mariaheide, Erp 03/03 Vera, Groningen 04/03 Rotown, Rotterdam 09/03 Effenaar, Eindhoven 10/03 Patronaat, Haarlem 11/03 De Helling Utrecht

Na twee EP’s hebben de heren het voor elkaar gekregen om het album Abandoned te maken, die op 20 januari verschijnt. Het grote verschil? “We hebben beter over de nummers na kunnen denken, meer schrijftijd gehad en meer vlieguren gemaakt”, vertelt Call It Off. De heren hebben namelijk een tour door Europa en China gedaan. Hierdoor hebben ze elkaar beter zijn leren kennen, niet alleen op sociaalgebied maar zeker op muzikaal gebied.

Tekst Sven Veldhuizen

De mannen hebben bij elkaar anderhalve maand in de studio gezeten. Bijna elke dag waren de poppunkers in Ridderkerk te vinden. De studio van Robin van Loenen bleek de uitkomst te zijn voor de nieuwe plaat. Robin van Loenen, bekend van Destine, is een bekende voor de mannen van Call It Off. Zo hebben zij een keer een voorprogramma voor de Tilburgse rockband verzorgd.

“Robin had ons eerste EP’tje gehoord. Aan de hand daarvan was hij naar onze releaseshow Liars gekomen. Hij vond het optreden zo cool dat hij ons die avond had uitgenodigd om eens langs te komen in zijn studio. We hebben na die avond contact gehouden omdat we al een tijdje een full-length op wilde nemen. In onze ogen kon dat bij niemand beter dan bij Robin. Naast dat zijn eerdere werk goed op ons geluid aansloot, klikte het ook erg goed tussen ons en Robin”, legt de band uit.Willen jullie iets overbrengen het album?
“Meer fissa”, roept Lesley. “Ik denk dat wij vooral onszelf laten zien. Dit is Call It Off. Die eerste twee EP’s waren wij ook wel, maar dit zijn wij écht”, voegt Sergei eraan toe. Daarnaast willen ze punkrock terug op de radio. Wie weet is dit wel hun manier om dat te verwerkelijke.

Hoe verliep de productie?
“Om heel eerlijk te zijn een beetje saai”, legt de drummer uit. “Je bent na verloop van tijd over van alles en nog wat aan het miereneuke”, vervolgt hij. “Mierenneuken”, voegt lesley er lachend aan toe. Een mooi voorbeeld over wat de drummer waarschijnlijk bedoelde. Naast het ‘mierenneuken’ en de discussies die in de studio plaatsvonden, werden deze dingen snel weer vergeten. Want als de puzzelstukjes aan het eind van de dag naast elkaar werden gelegd werd iedereen ‘syked’. Dit alles noemen de heren: “Het magische gevoel van de studio”.

Hoewel het album al twee jaar uit blijkt te zijn, beloven de mannen zeker speltakel 21 januari. “We zijn een band die altijd vol gas door blijft gaan. Naast Abandoned spelen we ook nieuwe nummers”, vertelt Maurice. “Daarnaast zit er al weer een nieuwe aan te komen”, vervolgt hij soepel. Ze weten nog niet precies wanneer, maar het kan goed zijn dat binnen nu en twee jaar een tweede album van Call It Off komt.

Wie zijn jullie voorbeelden?
“Pioniers van de poppunk zoals: Green Day, NOFX, Blink 182 zijn natuurlijk bronnen van inspiratie. Maar ook Johnny Cash vinden wij erg tof. Zo zitten er op de nieuwe plaat heel veel country licks”, legt Sergei uit.

Call It Off staat binnenkort op Eurosonic Noorderslag te shinen. Maar daar blijft het niet bij zeggen de heren. Er staan erg veel optredens voor in de zomer gepland. Waar en wanneer houden ze nog even voor zichzelf. Een ding is zeker, het wordt ‘fissa’. Enkele weken geleden stonden de heren in 013, Tilburg en hebben ze laten zien dat ze deze uitspraak ook waar kunnen maken.

De albumrelease is op 20 januari, maar voor wie het live allemaal wil meemaken moet 21 januari naar Dynamo, Eindhoveeeeeen!!!

LIVEDATA 11+13+14/01 Eurosonic Noorderslag, Groningen 15/01 Afterslag @ Gigant, Apeldoorn 21/01 Dynamo, Eindhoven (Release Show) 12/02 Melkweg, Amsterdam 18/08 Nirwana Tuinfeest, Lierop

Om letterlijk en figuurlijk een stap verder te komen, staken Arnout en Sander Brinks voor een nieuwe plaat van Tangarine hun nek behoorlijk uit. De tweelingbroers leenden overal geld voor een overtocht naar de Verenigde Staten, om de liedjes voor There And Back te perfectioneren in een rondreis met een camper en op te nemen met de band Calexico.

Tekst Mania | Ruben Eg

“We hadden heel erg het verlangen om in een andere omgeving te zijn, omdat we bang waren hier vast te roesten. Want dat gevoel kregen we een beetje’, vat Arnout de aanleiding voor het Amerikaanse avontuur van Tangarine samen. Na de opwinding over Seek & Sigh, het twee jaar geleden debuut voor Excelsior Recordings, leek een herhaling van zetten het folkduo niet echt verder te brengen. Nieuwe inspiratie was daarom nodig, ingegeven door een andere omgeving met andere mensen. ‘We zijn ook verhuisd, van Assen naar Zwolle. Maar voor een nieuwe plaat wilden we graag schrijven en opnemen in een ander land.”

Hoe kwamen John Convertino en Joey Burns van Calexico in beeld?
“Zij hebben een bepaald geluid dat wij heel tof vinden en ook erg in de flow waarin wij zaten paste. John en Joey konden onze liedjes een extra laag geven, qua gevoel en helemaal qua instrumentarium. Het leest voor ons heel nauw. Vooral omdat we gewend zijn met zijn tweeën te spelen. Daarom kun je niet zomaar een drummer bij ons neerzetten. Het moet iemand zijn die ons kent, en wiens stijl past bij ons gitaarspel. Dat hebben wij inmiddels wel ontdekt.”

En toen maar Calexico gebeld?
“Wij hebben dezelfde geluidsman: Jelle Kuiper. Hij zei: “Praat eens met John en Joey”. Na een optreden van hen in Brussel hebben we zitten babbelen. Heel tof. We deelden echt dezelfde muzieksmaak. Joey vroeg toen waarom we niet naar Tucson in Arizona kwamen om in hun studio een nieuwe plaat te maken. Sindsdien hebben we liedjes uitgewisseld. Zo kregen we de ritmesectie van Giant Sand, de oude band van John en Joey, op de plaat.”In januari vertrokken jullie naar de VS, zag ik op de Facebookpagina van Tangarine. Opvallend genoeg veranderden jullie foto’s toen, van kleur naar de zwart-witte zoals die nu in het artwork van de plaat staan. Bewust?
“We dachten: als we met andere mensen willen werken en in een ander land willen zijn, dan willen we ook andere foto’s. Zwartwit past volgens mij goed bij deze plaat. Alle foto’s hebben we zelf geschoten, met een statief. De video van de single Things Go Like This Anyway hebben we er ook zelf mee gemaakt. De volgende clip gaan we ook zelf doen. Het is maar een vrij simpele camera. Een andere videoclip was misschien juist heel slecht geworden met dat ding. Liedjes, foto’s, video’s; alles begint met een goed idee.”

Jullie zijn niet direct naar Tucson gegaan?
“Het idee was om ons te laten inspireren door Amerika. We hadden al veel liedjes, maar niets was echt klaar. Daarom bleven we een paar maanden in de States, om tijdens een rondreis in een camper verder werken en nieuw materiaal te schrijven voor we de studio van John en Joey in doken. Uiteindelijk hadden we gigantisch veel ideeën. Een stuk of dertig hebben we tussentijds naar Joey gestuurd. Van die dertig hebben we er zestien opgenomen, en zijn er elf op de plaat terechtgekomen.”

Je zou verwachten dat There And Back daarom een soort reisverslag is?
“Voor ons is het ook een echte roadmovie; een dagboek die je onderweg bijhoudt. De plekken waar we waren en achter ons lieten waren heel bepalend voor de liedjes. My Friend gaat over afscheid nemen, Everything Is Different Now over verandering. We hebben het de laatste tijd best wel moeilijk gehad om een soort thuis te vinden. Onderweg zijn inspireerde. Elk liedje op de plaat heeft een verhaal over wat we onderweg tegenkwamen en de mensen die we hebben ontmoet.”Ook gestopt voor wat optredens?
“We hebben een paar shows gegaan. En onderweg liedjes aan mensen laten horen, bijvoorbeeld door ze in de camper uit te nodigen en voor hen te spelen. Daardoor ontstonden veel leuke ontmoetingen. We zijn ook bij mensen die we hadden uitgenodigd thuis geweest. Een figuur dat bleef hangen nodigde ons weer uit bij hem thuis, in Dallas. Bij hem moesten we ook in de tuin op schijven schieten, wilde hij. Heel raar voor ons al die geweren in huis, maar in Dallas kennelijk weer vrij gewoon.”

Je zei net dat het lastig is een soort thuis te vinden. Wat bedoelde je daarmee?
“Deze toffe samenwerking en er tussenuit hadden we gewoon even nodig. Met andere mensen zijn. Wij vinden onze muziek erg Amerikaans, hoewel Amerikanen onze muziek juist heel Europees noemen. Maar werken met muzikanten met Amerikaanse roots in hun bloed was goed voor ons. Er hing ook wel wat vanaf. We wilden deze plaat maken, hoe dan ook. Eigenlijk zijn we bankroet. Maar we hebben het wel gedaan.”

Bankroet?
“We hebben geld moeten lenen bij mensen om dit te kunnen doen. Zoiets is niet goedkoop. Maar als we iets willen, dan moet het gewoon gebeuren. Dan maar op deze manier. Toch hebben we totaal geen druk gevoeld in Tucson. Het was heel ontspannen en organisch. De manier en hoe je muziek vastlegt is het belangrijkste. Een liedje opnemen heeft sfeer nodig.”

LIVEDATA 22/12 Gebouw T, Bergen op Zoom 30/12 Fluor, Amersfoort

Vanaf februari 2017 gaan de heren op een uitgebreide theatertour door heel Nederland.

“We verstaan u niet zo goed”, antwoordt drummer Steven Cassier op de vraag hoe de tour verloopt. Het Belgische drietal is op tour door Duitsland. Wanneer de verbinding stabiel is, brandt hij los.

Tekst LiveGuide | Kees Braam Foto Philippe Werkers

“Die naam slaat eigenlijk nergens op. We deden ooit mee aan een bandwedstrijd onder een behoorlijk droevige naam en waren ons er al snel van bewust dat er iets nieuws moest komen. Dat is geheel betekenisloos Dans Dans geworden”, giechelt gitarist Bert Dockx. De voormalige bandnaam blijkt lastig te achterhalen. “Nee, die is echt te beschamend voor woorden”, zegt Bert.

Dan schakelen we maar weer terug naar de huidige tour. “Momenteel zijn we in Lübeck en daarna gaan we door naar Hamburg en Kiel. Als de Duitse shows erop zitten, volgen Zwitserland, Denemarken en Nederland.”Hun experimentele, hypnotiserende jazz bracht de heren al eens naar North Sea Jazz en dat kon de Belgen wel bekoren. “Vooral al die mooie meisjes spreken mij wel aan”, vertelt Bert, die op de achtergrond overstemd wordt door zijn gierende collega’s. “Ik geloof dat het Nederlands publiek zeer direct is”, zegt Steven. “Als ze iets niet te pruimen vinden, laten ze dat gelijk blijken. Maar als ze het fantastisch vinden, merk je dat ook.”

Voor het vierde album Sand putte de groep inspiratie uit artiesten als David Bowie, Nick Drake en zelfs Ennio Morricone. “Dat zijn heel uiteenlopende artiesten”, lacht bassist Frederic Lyenn Jacques. “Maar alle invloeden komen samen in ons oefenkot.”

Het schrijfproces verloopt naar eigen zeggen heel intuïtief. “We leggen alle melodische en ritmische ideeën op tafel en puzzelen tot we een schets hebben. Die schetsen gebruiken we vervolgens om live veel mee te improviseren.” Daarmee zal de band, ondanks dat er binnen de groep van dansen geen sprake is, het Nederlandse publiek ongetwijfeld in beweging krijgen.

LIVEDATA 07/12 Muziekgieterij, Maastricht 09/12 Axes Jazz, Eindhoven 10/12 Gebouw-T, Bergen op Zoom 18/12 EKKO, Utrecht 20/12 Merleyn, Nijmegen 21/12 Bitterzoet, Amsterdam

Klinkt als: hypnotiserende jazz vanuit de Belgische Sahara

Het December/Januari-nummer van LiveGuideNL is nu uit en gratis verkrijgbaar op meer dan 550 adressen.

Daarin onder meer interviews van De Staat, Sven Alias, Black Honey en Cynbel.
Verder de rider van Canshaker Pi en uiteraard weer een nieuwe Fanboykwiz!

Iron Maiden, Def Leppard en Saxon waren de voornaamste exponenten van de New Wave Of British Heavy Metal stroming, eind jaren zeventig, in Engeland. Saxon, opgericht in 1977, toen nog onder de naam Son Of A Bitch, bracht hun debuutalbum uit in 1979, gevolgd door klassieke Saxon albums zoals Wheels Of Steel, Strong Arm Of The Law en Denim And Leather.

Tekst Martien Koolen

Bijna 40 jaar later is Saxon nog steeds zeer actief in de muziekwereld, vorig jaar verscheen hun 21^ste studio album en kortgeleden ‘lanceerde’ de band een nieuwe live album getiteld Let Me Feel Your Power. Saxon is nu op tournee, ter promotie van het nieuwe Battering Ram album en voor de show in 013 te Tilburg had ik de gelegenheid om met frontman/zanger Biff Byford te spreken.
Biff: “In 2019 bestaat Saxon al 40 jaar, dat is toch eigenlijk ongelooflijk, niet waar?”

Zijn er nog speciale dingen gepland voor dat jubileum?
Biff: “Niet echt, waarschijnlijk zijn we dan gewoon weer op tournee, business as usual. Ha ha.”

Zo veel optredens in zo veel landen in steden, wat is de ‘beste’ stad/plaats waar Saxon ooit opgetreden is?
Biff: “Op deze tournee bedoel je, of in al die jaren? Ik weet het echt niet… het is gewoon fantastisch om voor de eerste keer in een ander land dan de UK te spelen; dus de eerste keer in Japan en de USA was echt super. Japan is in ieder geval een fantastisch land om op te treden met een zeer apart die hard publiek.”

Is er een duidelijk verschil in reacties van het publiek in verschillende landen zoals Japan, Amerika of Nederland bijvoorbeeld?
Biff: “Ik denk het eigenlijk niet, niet in mijn beleving of ervaring. Vroeger was het publiek in Nederland heel anders en dat had te maken met het feit dat het hele publiek stoned was, ha ha, maar dat is trouwens wel veranderd. De grootte van het publiek is wel van invloed op de sfeer van het concert; veel mensen betekent vaak veel energie; dus een lekker concert. Vanavond is de zaal voor 80% gevuld, dus dat is wel ok.”

Wat is de ‘slechtste’ plek/plaats waar je ooit bent opgetreden?
Biff: “Dat valt wel mee, in een echt shithole hebben we nog nooit gespeeld…. Eh, misschien toch wel, in Temple. Texas was het echt abominabel ….”

Wat was je meeste gênante ervaring tijdens een optreden in al die jaren?
Biff: “eh…. Omvallen op het podium tijdens een nummer; gelukkig gebeurt dat niet al te vaak, want dan is het natuurlijk ook niet leuk meer.”

Hoogtepunten uit je lange carrière?
Biff: “Alles is eigenlijk een hoogtepunt in onze lange carrière; toen we nog jong waren hadden we echt veel succes en dat was super. Het feit dat nog steeds veel mensen ut Tilburg onze muziek willen horen en waarderen zegt ook wel iets over onze status als rockband. In Duitsland en Japan doen we het trouwens ook nog steeds erg goed.”Hoe moeilijk is het om een setlist te maken omdat je de keuze hebt uit maar liefst 21 albums?
Biff: “Heel moeilijk, dus, want je moet altijd de ‘hits’ spelen, dat is gewoon een must. Onze jonge fans kennen de oude Saxon nummers allemaal via Spotify, maar ze willen deze tracks nu ook wel eens live horen. Dus het is vaak moeilijk om een goede keuze te maken omdat we natuurlijk ook nog nieuwe songs willen spelen. Helaas kun je het nooit iedereen naar de zin maken, maar so be it.”

Wie beslist uiteindelijk over de setlist?
Biff: “Ik, ja, ik ben de ultieme baas over de setlist, want ik moet al die nummers tenslotte zingen!”

Je bent niet meer de jongste, dus hoe gaat het je af om bijna elke avond twee uur lang te zingen?
Biff: “Dat gaat eigenlijk wel goed, soms verbaas ik mij zelf, want we zijn nu al weer een tijdje op tournee en het gaat nog steeds prima. Helaas ben ik vanavond een beetje moe, maar ja. Je weet hoe dat gaat, on the road, je bent als band veel bij elkaar in kleine ruimtes en je hebt zo alweer een kou gevat, of je wordt moe van te veel alcohol of je gebruikt te veel vreemde substanties… Soms is het tourleven gewoon erg vermoeiend en/of saai, helaas.”

Wat is je grootste geheim?
Biff: “Ik denk dat iedereen wel een zogenaamd ‘dark secret’ heeft, misschien zelfs meer… Bij deze; ik moet altijd iets blauws aan doen in een vliegtuig, vraag me niet waarom.”

Waarom is het aangenaam om in een rockband te spelen?
Biff: “Ik denk, het spelen van je muziek, nieuwe songs schrijven en natuurlijk het feit dat er mensen zijn de jouw muziek mooi vinden en waarderen. Je eigen nummers voor een uitzinnig publiek spelen geeft mij nog steeds een geweldige kick, het geeft mij gewoon heel veel positieve energie, dus ik ga er nog wel even mee door.”

Wat is er minder leuk aan het leven van een rockmuzikant?
Biff: “Wachten is gewoon het ergste; 22 uur per dag wachten op 2 uur spanning en sensatie; maar je raakt er wel aan gewend na al jaren.”

Wat doe je tijdens het wachten dan?
Biff: “Ik werk aan de setlist, lees veel, luister naar muziek, maar normaal gesproken sta ik pas om 12:00 op, dus dan is de dag al half voorbij.”

Wat voor muziek luister je naar dan?
Biff: “Dat hangt een beetje van mijn stemming af, ik luister naar allerlei soorten muziek, Pantera, Eagles, Led Zeppelin; ik houd vooral van goede muziek.”

Welk nummer moet er op je begrafenis worden gespeeld?
Biff: “Weet ik echt niet, dat moet mijn vrouw maar bepalen; ik heb er echt nog niet over nagedacht.”

Hoe ben je eigenlijk in de muziekwereld terechtgekomen?
Biff: “eh… mijn moeder was muzikante, ze speelde piano en ik ben begonnen met gitaarspelen en nu speel ik de fluit.”

Welke 3 albums neem je mee naar een onbewoond eiland?
Biff: “eh… een boxset van Led Zeppelin, een blues boxset en een boxset van Yes. Ik ken de jongens van Yes erg goed, vooral Rick Wakeman is een goede vriend van mij. Paul Quinn en ik hebben ooit in een prog rock band gespeeld. Binnenkort gaat Wakeman met Rabin en Anderson op tournee en ik ga zeker een concert van hun bezoeken.”

Wat je favoriete Saxon album?
Biff: “Battering Ram bevalt mij heel erg goed, maar ik vind eigenlijk een paar albums er een beetje boven uitsteken, zoals Metalhead bijvoorbeeld; dat is een nogal donker album, vandaar… Maar dit soort dingen kun je eigenlijk beter aan de fans overlaten, laat zij maar uitmaken wat het beste Saxon album is.”

Welk nummer zing je live het liefste?
Biff: “Geen voorkeur, we hebben zoveel songs en die gaan over zo veel verschillende thema’s en onderwerpen. Het hangt soms af van de atmosfeer in de zaal of de stemming in de band. We zijn in ieder geval geen haarspray band meer.”

Hoe belangrijk zijn de teksten van jullie songs?
Biff: “Heel belangrijk, want anders wordt het nummer toch gewoon bull shit. We schrijven over van alles, geschiedenis, oorlog, zeg het maar. Queen Of Hearts van ons laatste album is gebaseerd op het boek Alice in Wonderland; dus het kan alle kanten op.”

Toekomstplannen?
Biff: “Een nieuw album. Saxon is geen voorspelbare band, dus wacht maar af wat er verder nog gaat gebeuren. We proberen steeds ons publiek en de muziekpers te blijven verassen.”

Dank.
Biff: “Jij bedankt voor je interesse in Saxon.”

LIVEDATA
02.12.16 DE – Osnabrück, Hyde Park
03.12.16 DE – Oberhausen, Ruhrpott Metal Meeting
04.12.16 DE – Leipzig, Hellraiser
05.12.16 DE – Saarbrucken, Garage
06.12.16 DE – München, Backstage Halle
07.12.16 AT – Vienna, Simm City
09.12.16 CH – Pratteln, Z7
10.12.16 DE – Geiselwind, Christmas Bash Festival
11.12.16 SI – Ljubljana, Kino Siska
13.12.16 IT – Bologna, Zona Roveri
14.12.16 IT – Milan, Live Club
16.12.16 ES – Bilbao, Santana 27
17.12.16 ES – Madrid, San Miguel
18.12.16 ES – Barcelona, Razzmatazz
20.12.16 FR – Lyon, Le Transbordeur
21.12.16 FR – Lille, Le Splendid
22.12.16 BE – Antwerp, Trix