Category: Interviews

Op een of andere manier lijkt de chaos rond Afrikaanse artiesten altijd nog net een ietsje groter dan bij hun Europese en Amerikaanse collega’s. Ook de Malinese songstress Oumou Sangaré (49) moet tijdens het interview tussendoor gasten omhelzen en telefoontjes plegen. “Waar waren we ook alweer gebleven?”

Tekst Heaven | Louis Nouws

Oumou Sangaré heeft net een nieuw album uit, Mogoya, wat zo veel betekent als ‘mensen van nu’. Er zijn alvast twee opmerkelijke zaken. De plaat klinkt veel elektronischer dan de voorgangers en na meer dan twintig jaar heeft ze gebroken met het gerenommeerde wereldmuzieklabel World Circuit, ondanks haar bijzondere band met boss Nick Gold, alom geprezen om zijn integere omgang met artiesten en zijn oog voor talent. Gold zette wereldacts op de kaart als Buena Vista Social Club, Ali Farka Touré, Toumani Diabaté, Orchestra Baobab en niet in de laatste plaats natuurlijk Oumou Sangaré. “We zijn zonder ruzie uit elkaar gegaan”, benadrukt ze. Wat er precies heeft gespeeld, blijft in het midden. “Een nieuw album van mij paste niet in het releaseschema van World Circuit en ik wilde niet wachten.”

Haar voorlaatste album Seya dateerde alweer van 2008. Ze was druk met haar almaar uitdijende zakenimperium. Ze bezat al een hotel in Bamako, importeerde four-wheel drives uit China, en daar zijn een landbouwbedrijf en een eigen rijstmerk bij gekomen. “Daarnaast heb ik aldoor getourd, veel in Afrika, maar ook in Australië en Europa.” Haar zakelijke activiteiten staan haar artistieke carrière niet in de weg, vindt ze. “Zijn niet alle Amerikaanse topartiesten, zoals Beyoncé en Alicia Keys, evenzeer zakenvrouw?”

SYNTHESE
Oumou Sangaré moet al op zeer jonge leeftijd zingen om de kost te verdienen. Haar vader verlaat haar moeder voor een andere vrouw. Als griot zingt de jonge Oumou op bruiloften en doopfeesten, later sluit ze zich aan bij een zanggroep en op haar twintigste verschijnt haar debuut, Moussoulou. Dat verkoopt meer dan 200.000 cassettes verkocht, een voor Mali ongekend aantal. Dat haar carrière meteen zo’n hoge vlucht neemt, is verrassend, want in haar teksten schopt ze stevig tegen de door mannen gedomineerde West-Afrikaanse samenleving. Ze verfoeit wat vrouwen onderdrukt of volgzaam laat zijn – polygamie, besnijdenis, gebrekkig onderwijs, uithuwelijken – en roept haar ‘zusters’ op niet lijdzaam te zijn en zelf initiatieven te ontplooien.

Het thema van Moussoulou, de titel betekent ‘vrouwen’, loopt als een rode draad door haar hele oeuvre. Zo ook op Mogoya, met als een van de hoogtepunten Minata Waraba, een eerbetoon aan haar strijdvaardige moeder. De sound van het album daarentegen wijkt behoorlijk af van haar eerdere werk. De muziek is nog wel steeds gebaseerd op de griottraditie van Zuid-Mali, met veel percussie, de draagbare harp kamele n’goni en scherpe samenzang. Maar waar Oumou Sangaré er met Nick Gold voor koos haar geluidspalet zo nu en dan te verbreden met viool, saxofoon of fluit, zijn op Mogoya – in Stockholm opgenomen met producer Andreas Unge en afgewerkt door het Franse collectief A.l.b.e.r.t. – geluidsbepalende partijen te horen op keyboards en synthesizers, waardoor het album veel zwaarder en elektronischer klinkt.

“Moderner”, noemt de zwarte diva het. “Ik merkte dat mijn muziek en dus mijn boodschap minder goed overkwamen bij de jeugd van Mali. Wereldwijd zijn heavy beats veel belangrijker geworden, dus is het niet zo vreemd die in te zetten om jongeren aan te spreken. Tegelijk zie ik dat jonge Afrikanen wel degelijk openstaan voor hun eigen ritmes en muziektradities. Ze luisteren echt niet enkel naar rap en dance. Ik heb dat willen verenigen.”

Met een zevenkoppige begeleidingsgroep bewijst Oumou Sangaré later op de avond in het Rotterdamse LantarenVenster (red. 29 april 2017) haar faam als wereldster. De synthese die ze voorstaat, komt op het podium veel beter uit de verf dan op de plaat, waarschijnlijk doordat toetsenist Alexandre Millet zich tamelijk bescheiden opstelt. Ze spelen de beproefde troeven breed uit: de kabbelende klanken van de kamele n’goni, de messcherpe harmonieën met de achtergrondzangeressen, en de gitaar, dit keer magistraal in handen van Guimba Kouyaté.

LIVEDATA 01/07 Couleur Café, Brussel 02/07 Afrika Festival @ Openluchttheater Hertme, Hertme

—

In Heaven #4 van 2017 interviews met onder meer Nikki Lane, Spinvis, Spoon, My Baby, Colin Benders (voorheen Kyteman), Oumou Sangaré en Thomas Dybdahl.

In de rubriek ‘Onder de loep’ aandacht voor Sgt.Pepper’s Lonely Hearts Club Band van The Beatles. Bertram Mourits staat uitgebreid stil bij bij de twintigste verjaardag van Either/Or, de klassieker van de te vroeg gestorven Elliott Smith.

In de recensierubriek met meer dan 100 recensies, nieuwe albums van o.a. John Mellencamp, Jason Isbell, Garland Jeffreys, Father John Misty, Anathema, The Bats en véél meer.

Dit nummer niet missen? Neem een abonnement en profiteer van de aanbieding: 1 jaar Heaven van € 33,40,- voor slechts € 22,50,-! Een abonnement neem je hier: www.popmagazineheaven.nl/actie-abonnement

 

“Het leven is goed, ik heb niets te klagen. En verrassend genoeg, denk ik, zijn jullie in Nederland zo verschrikkelijk aardig voor me. Terwijl ik me niet kan herinneren perse aardig voor jullie te zijn geweest.” Ergens rond het uitkomen van het tweede album van Leif Vollebekk North Americana hebben we besloten dat we van hem houden. Dus toen zijn nieuwe album Twin Solitude aankwam, hebben we hem met open armen ontvangen.

Tekst Martje Schoemaker

“Misschien moet ik gewoon maar albums blijven maken. Dat ik met steeds meer mensen een connectie kan maken. Het is namelijk zo fijn dat mensen van je houden en ik hou van hen! Maar het is ook fijn als je liedje Elegy op de radio gedraaid wordt!” Leif is net een paar dagen in Nederland geweest en zit nu op een bankje in een park in Parijs. Het zijn een soort kleine vlekken, die steeds groter worden als het gaat om zijn populariteit. Maar wij in Nederland hebben er een handje van om toch net iets eerder en enthousiaster nieuwe artiesten te ontvangen.

“Misschien houden jullie me voor de gek. Dat jullie er helemaal naast zitten. Dan ga ik jullie teleurstellen! Nee, grapje. Jullie staan gewoon meer open voor nieuwe muziek dan andere landen om jullie heen, zo lijkt het.” Als headliner heeft hij nog niet in Paradiso gestaan, wel als voorprogramma en de spreuk die in de boog achter het podium te lezen is ‘Soli Deo Gloria’ (Alleen aan God de eer) spreekt hem erg aan. “Het werkt ook zo voor muziek, het is een heel bijzondere plek om te zijn en zeker om te spelen. Overal waar je speelt is er iets bijzonders en de mensen maken ieder optreden ook weer anders.”

“Het gaat om ‘the back of the mind’,
dat is de beste plek voor muziek.”

Wat Leif Vollebekk verrast is hoe zijn Canadees/Amerikaans klassiek gewortelde muziek zoveel gehoor krijgt buiten zijn regio. Vraagtekens wil hij er niet bij zetten, hij probeert het te accepteren. “Zodra ik daarover ga nadenken, dan verliest het kracht, in de muziek, in de teksten. Mensen moeten zelf de connectie maken en dat werkt minder als ik er teveel moeite voor doen.” Hij wil echt een professional zijn en had zich bij dit album voorgenomen echt te schrijven, iedere ochtend gaan zitten en schrijven. Dat bleek in de praktijk toch niet helemaal voor hem te werken. “Ik schreef wel en dan bedoel ik schrijven, alles schrijven, dus losse woordjes, flarden van zinnen, een droom of een stukje poëzie. Niet zozeer de tekst voor een liedje. Die komen toch wanneer ze zich aandienen. Probleem is, als je gaat zitten om een liedje te schrijven, dan schrijf je een liedje wat al bestaat.”

Teveel nadenken is voor niemand goed, maar in een creatief proces kan het helemaal een blokkade opwerpen. “Je gaat al zitten met een verwachting, waar de tekst aan moet voldoen en als je dat dan daarin dwingt, zal het nooit een eigen liedje worden.” Er zijn ook artiesten die liever niet naar andermans muziek luisteren, om niet beïnvloed te worden en origineel te blijven. “Het gaat om ‘the back of the mind’, dat is de beste plek voor muziek. Als je onbewust iets mooi en leuk vindt, gaat het een eigen leven lijden, zo krijg je muziek. Dat is anders als dat je bewust denkt ‘wow, dat is een lekker rifje van Dire Straits’ en dan daarmee aan de slag gaat.” Tegen de tijd dat een liedje voor Leif af is, is het door zoveel radartjes gegaan dat de basis wellicht van een ander was, maar het eindresultaat is volkomen eigen. Met teksten en een geluid wat ook buiten Amerika goed gehoor vindt.

LIVEDATA 16/06 Best Kept Secret Festival, Hilvarenbeek 31/08-03/09 Into The Great Wide Open, Vlieland 13/11 TRIX BAR, Borgerhout (B) 14/11 Bitterzoet, Amsterdam 15/11 Merleyn, Nijmegen

 

Thurston Moore

Het einde van Sonic Youth na het stukgelopen huwelijk met bandlid Kim Gordon, bracht Thurston Moore een jaar of vijf geleden naar Londen. In de Britse hoofdstad maakt hij het verlies van de invloedrijke noiseband enigszins goed met soloplaten die behoorlijk met het werk van Sonic Youth te vergelijken zijn. Op de achtergrond pakt de schrijver van de trendsettende ‘undergroundhit’ Teen Age Riot zelfs het maken van protestliedjes weer op.

Tekst Mania | Ruben Eg

“Ik was al van plan om de Verenigde Staten te verlaten’, vertelt Moore over zijn oversteek naar Groot-Brittanië. ‘Mijn leven zat in transitie. Ik wilde bij de vrouw zijn op wie ik verliefd was geworden. Zij woonde in Londen. Aanvankelijk vloog ik steeds heen en weer. Maar uiteindelijk zijn we hier in een kleine flat hier gaan wonen. En ik ben gebleven.”

Heb je snel besloten als soloartiest verder te gaan?
“Ik ben gewoon weer muziek gaan maken. Vaak met mensen uit Cafe OTO, een experimentele muziekclub in noorden van Londen. Toen ik wat vaker samenspeelde met gitarist James Sedwards wilde ik weer liedjes gaan schrijven en platen maken. Hij adviseerde Deb Goose eens te bellen. Haar kende ik nog uit de jaren tachtig, toen Sonic Youth wel eens met My Bloody Valentine optrad. Zij was er direct klaar voor. Steve Shelley belde en zei dat hij met mij muziek wilde maken, wat er ook zou gebeuren. Dus ik ben liedjes gaan schrijven. The Best Day was het resultaat wat de eerste keer met zijn vieren in de studio. Het waren wat solo akoestische dingen en wat als band. Op tournee ontdekten we dat we een echte band waren en wat de kracht van de band was. En we genoten erg van elkaars gezelschap. Ik wilde dat de volgende plaat die ik zou maken meer gefocust op de groep zou zijn. De band meer laten spelen en ademen. James zijn gang laten gaan met zijn gitaarwerk, want hij is een magnifieke leadgitarist. En Deb en Steve hun ritmeconcepten verder laten uitwerken.”

Het resultaat, Rock n Roll Consciousness, klinkt minder als een soloplaat en meer als een bandalbum.
“We hebben een fijne vorm te pakken, zeker voor mij als songschrijver. Ik kan nummers schrijven voor een groep die ze een stap verder kan brengen. En we zijn goede vrienden geworden. Dat was ik al met Steve (lacht). Op James na, zijn we allemaal al door jaren gegaan met bands; My Bloody Valentine en Sonic Youth. Daarom heb ik nu niet het gevoel alsof we ons moeten verkopen of mensen moeten vertellen wie we zijn. Ik denk dat mensen wel weten wie we zijn.”

Moest dat voorheen altijd: je verkopen?
“We zijn Sonic Youth op erg jonge leeftijd begonnen. Ik was amper 20. Tot Steve erbij kwam was ik de jongste in de band. Het ging altijd om jezelf presenteren als een serieuze entiteit. En we gingen bijna drie decennia door veel fasen van ontwikkeling, progressie en verandering. Dat was heel interessant. Maar je bent maar één keer een nieuwe band. Mijn favoriete bands zijn bands die voor het eerst spelen. Die zijn heel primair en rauw. Een pasgeboren hert dat probeert te lopen, steeds omvalt en weer opstaat. Ik ben daarom ook verzot op de film Control van Anton Corbijn. Hij filmde de acteurs terwijl die de nummers van Joy Division voor het eerst voor een publiek speelden. Zo zie je heel goed de spanning en energie die je alleen hebt als je voor het eerst optreedt. Ik houd van het kijken naar nieuwe bandjes met die nerveuze energie. Dat is veel leuker dan een geproduceerde, gladde rock & rollgroep die al een tijd meedraait. Dat probeer ik altijd in mijn achterhoofd te houden als ik ga spelen. Er zit een zekere schoonheid in ontdekkingen op het podium en daar niet bang voor zijn.”

Hoe krijg je zoiets op een plaat?
“Voor sommige partijen kan het mooi zijn als het wat stijver of gestudeerd klinkt. Maar ik houd heel erg van muzikanten die ontdekken wat ze doen terwijl ze spelen. Dat klinkt gewoon cool. Steve zei tijdens de opnames vaak: “Ik was nog niet klaar, ik zat nog niet in het moment!” En dan antwoordde ik steeds: “Sorry, maar het klinkt gewoon goed zo. Ik begrijp dat je het nog niet perfect vindt klinken, maar zó klink je gewoon heel goed.” Dat deed ik ook altijd in Sonic Youth. Ik vond de eerste opnames vaak de beste, omdat het nog niet perfect en daarom veel charmanter klonk.”

De dichteres Radio Radieux schreef drie van de vijf nummers op dit album. Op voor The Next Day schreef ze drie nummers. Is zij het vijfde bandlid?
“Ik wilde zo veel mogelijk opnemen in de studiotijd die er was. Sommige nummers waren zo ongeveer klaar, maar voor een aantal had ik bijvoorbeeld alleen nog het geraamte en geen teksten. En ik slaagde er niet in om er snel teksten voor te schrijven. Dus ik vroeg Radio Radieux om dat voor mij te doen. Van die feministische, mystieke teksten met de kracht van oude orakelen, goden en kunst die nieuwe rede en lente brengen in tijden van onderdrukking en depressie. Prachtig! Spiritualiteit en de creatie van leven, dat moet rock & rollbewust zijn volgens mij zijn. Deze teksten pasten daar goed bij. Ik vind het fijn om zo met tekstschrijvers samen te werken. Ik vind het ook fijn om teksten voor anderen te schrijven. Dat gebeurt niet zo vaak. Ik deed het wel in Sonic Youth; teksten voor Lee en Kim, Kim vooral. De stem van iemand bij de woorden van een ander. Daar ziet iets liefs in. Collaboratieve energie in teksten die er anders niet zou zijn. Zoals bij Robert Hunter en The Grateful Dead, Bernie Taupin en Elton John, Lou Reed en Nico.”

De losse single Cease Fire is wel van jouw hand?
“Ja. Ik schreef het na de aanval op het Bataclan-theater in Parijs. Het gaat ook over de schietpartij op de Sandy Hook Elementary School in Newton in Connecticut. Ik ben vlakbij dat plaatsje opgegroeid, dus ik ken het daar goed. Net als de aanval in Parijs, op een muziekzaal en cafés, was dit gericht op een omgeving en levensstijl die dicht bij mij staan. Ik voelde hoe groot de invloed van vuurwapens was geworden op de hedendaagse samenleving. We moeten alle wapens uit het maatschappelijk leven halen. Daar schreef ik een nummer over. Maar ook over het gebruik van geweld in dienst van een ideologie. Cease Fire is een beetje een protestsong. Zulke nummers heb ik wel vaker geschreven, maar dan meer op een indirecte, boze manier. Alleen wilde ik geen donkere energie op het album. Als je de vijand benoemt, dan wordt de vijand realiteit of geef je hem energie. Beetje Boeddhistische filosofie. Daarom is Cease Fire een aparte single. Het nummer MX Liberty komt ook als aparte 7” uit. Ik geef in principe niet veel om protest- of politiek geladen nummers. Ik ga liever de straat op om mijn stem samen met die van andere mensen te laten horen. Maar ik ga als artiest niet akkoord met krachten van onderdrukking, controle en verdeeldheid, zoals het haatprediken van de huidige Amerikaanse regering. Ik zou willen dat alle noisemuzikanten ter wereld de Trump Tower in New York omsingelen en hun speakers zó hard zetten dat er niets van de Trump Tower overblijft dan… een kleine heuvel van stof en nepgoud! (lacht)”

LIVEDATUM 17/06 Best Kept Secret Festival, Hilvarenbeek

Porselein: sterk en kwetsbaar tegelijk. De heren Julien Bracht en Markus Nikolaus hebben dan ook goed over de naam Lea Porcelain nagedacht en zetten daarmee een duidelijk kader waarin de band muziek maakt en hoe het klinkt. Hun debuutalbum Hymns to the Night komt uit op 16 juni, maar ze waren al even in Nederland om in Paradiso te spelen. In de achtertuin van Paradiso, in de zon aan het water sprak ik met ze.

Tekst Martje Schoemaker

“En dan mogen wij dus onze muziek spelen over één van de beste geluids-podium systemen van Europa.” Ze zijn enthousiast over Paradiso terwijl ze zitten te wachten op de laatste soundcheck. “Het is een luisteralbum, maar het live ervaren, daar doen wij het in ieder geval wel voor. De muziek raakt je, maar live overweldigd het.”

Lea Porcelain, oftewel Markus en Julien maken muziek die staat als een huis, misschien zelfs wat op de zware hand van tijd tot tijd, maar het is tegelijk ook heel gevoelig. Deze fragiele schoonheid past goed bij hun verhaal, want dat is waar al hun liedjes over gaan: “We willen ons verhaal vertellen, er is werkelijk niets zoals je eigen verhaal. Nu is onze muziek wat abstract en daardoor de verhalen misschien ook.”

Lea Porcelain – Hymns to the Night

Markus, zanger en tekstschrijver en Julien topproducer, complimenteren elkaar persoonlijk, maar in de muziek komt dat het beste tot uiting. Soms is Markus te ‘far out there’, dat hij teveel wil met zijn teksten of teveel met zijn hoofd in de wolken loopt. Dan is Julien er om hem weer met beide boeten op de grond te krijgen. Teveel zeggen is vaak niet goed. Maar Julien kan weer veel te technisch zijn, daar brengt Markus dan weer wat extra gevoel bij.

“Ik kan wellicht in iedere taal zingen, het gaat om het gevoel, het abstracte van taal, zolang het maar een beeld creëert. Er speelt zich een film voor je ogen af, als je zit, ligt en luistert, naar het album. Want alle liedjes zijn een verhaal binnen een groter verhaal.” De muziek beschermt ze en houdt de twee samen. Voor ze in Berlijn neerstreken hadden ze een zware periode in London.

“We moesten weg uit London, frisse lucht, letterlijk en figuurlijk. Julien had de drumbeats al gecomponeerd van een liedje, het geraamte stond al maar het was nog niet compleet. In de herberg waar ze overnachten was Markus wat aan het uitproberen, tekstueel gezang en gebrabbel, toen daar opeens één zinnetje was. Vanonder de douche roept Julien: That’s it! En zo was opeens Loose Life daar. Over los zijn, los in je vel zitten, jezelf verliezen, weg van de druk van London. Alles kwam daar samen. We hebben het hele nummer ter plekke opgenomen. Terwijl de herbergier woedend op de deur aan het bonzen was “wat de fuck denken jullie dat je aan het doen bent!” Omdat we de hele hut hadden wakker gemaakt.”

Sommige muziek komt niet het beste uit de verf in een studio, in een steriele omgeving. Een groot deel van hun album is dan ook onderweg gemaakt. Julien produceert alle drums en beats gewoon vanuit de trein naar Berlijn. Die zijn dan soms al zo overladen met gevoel dat de basis van het liedje al zo overweldigend is zonder tekst zelfs, dat Markus met zijn teksten de balans weer terug moet brengen fragiel en zwaar samen. Zo is Hynms of the Night een abstracte droomwereld waar je best nog eens wakker van zou kunnen liggen.

LIVEDATA 12/06 013, Tilburg (voorprogramma van Alt-J) (Sold Out)

Het podium afgaan om vers fruit uit te delen aan het publiek? Goed idee, vond Ron Gallo. Maar dan wel schreeuwend. De band die de naam van de zanger en gitarist draagt, timmert hard aan de weg in een poging om door te breken en met dit soort acties roepen ze om aandacht. “Na tien jaar hard werken heb ik het idee dat het eindelijk loont.”

Tekst LiveGuide | Dominique Dirkx

“Tijdens een wat heavy gedeelte van een song, ik weet niet meer welke, besloot ik om fruit uit te delen”, legt de 29-jarige muzikant uit. “Ik had dat die dag vers in de supermarkt gekocht. Ik schreeuwde in het gezicht van mensen en dan gaf ik ze een peer of banaan. Ze schrokken en wisten eigenlijk niet hoe ze erop moesten reageren.” Verder is de Amerikaan eigenlijk een heel normale vent, vindt hij zelf. “Maar af en toe komt er zo’n gek idee in mij op en dan doe ik dat gewoon.” Zo heeft de band opvallend veel korte tracks en daar wordt op sluwe wijze gebruik van gemaakt. “Korter is beter. Zo kan je snel je punt duidelijk maken.” Om live de spanning wat verder op te voeren, spelen ze soms een kort nummer twee keer achter elkaar. “Dan lijkt het langer, haha! Het publiek heeft dat trouwens nooit door.”

Niet alleen het publiek wordt in de maling genomen. Hij legt uit dat ze weleens op lokale festivals spelen waar de geboekte bands zelf moeten betalen om te mogen optreden, terwijl ze daar niets voor terug krijgen. “We mogen maar heel kort spelen en moeten alles zelf regelen. Soms krijgen we niet eens eten en drinken. Ik was het zo zat, dat ik daarover een toespraak schreef. Dat las ik voorafgaand aan elk optreden op zo’n festival voor en daarmee maakte ik de organisatie belachelijk.”

Doodgegooid
Gallo is dus lekker recht voor z’n raap en zo is Heavy Meta ook. Het begin februari uitgebrachte debuutalbum kwam voort uit zijn enorme frustraties. In elf tracks beschrijft hij zijn ontevredenheid over de Amerikaanse samenleving. “Ik voelde me ongemakkelijk bij heel veel dingen. Het internet, fastfood, mainstream popmuziek. Mensen worden daar helemaal mee doodgegooid en dat vinden ze prima. De mens wordt dom en denkt niet meer goed na. Het verbaasde mij dan ook niks dat Trump werd gekozen tot president. Dat krijg je ervan, met zo’n maatschappij.”

Om zijn hoofd koel te houden, doet de garagerocker veel aan meditatie en yoga. “Ik heb continu allemaal mensen om mij heen. Het gaat zo snel nu. Ik heb dan even een moment nodig om weer tot mezelf te komen.” Een paar jaar geleden kwam hij met meditatie in aanraking toen zijn toenmalige vriendin naar Zuid-Amerika verhuisde. Zij kwam in het Amazoneregenwoud terecht en per brief deelde zij haar ervaringen met hem. “Ze schreef lange essays over het leven daar. Het was heel apart om haar transformatie zo van een afstand mee te maken. Het intrigeerde me. Ik begon daardoor zelf ook meer over het leven te denken. Wie ben ik? Waar gaat het leven over?” Gallo verdiepte zich in boeken waarin dat soort filosofische vraagstukken aan de orde kwamen en begon met mediteren. “Daarvoor was ik altijd erg gefrustreerd, maar deze ervaringen hebben mij veranderd. Ik ben nu veel relaxter. De nieuwe muziek die ik nu schrijf, is dan ook anders dan op Heavy Meta. Dat album kwam voort uit mijn frustratie over het leven. Die heb ik nu niet meer.”

Punkliedjes
Dat hij als muzikant de wereld over zou gaan, was lang geen vanzelfsprekendheid voor de in Philadelphia opgegroeide en nu in Nashville wonende Gallo. “Ik luisterde vroeger niet eens veel muziek. Ja, ik hoorde wel eens wat jazz in de huiskamer, maar muzikaler dan dat waren wij thuis niet.” Op school raakte hij altijd in de problemen. Toen hij elf of twaalf was, kreeg hij een gitaar voor kerst, zodat hij een bezigheid had. Hij leerde zichzelf wat punkliedjes spelen die bestonden uit niet meer dan drie akkoorden. “Het heeft wel een tijdje geduurd voordat ik het een beetje onder de knie kreeg.” Samen met wat vrienden speelde hij in de band Toy Soldiers. “Dat stelde eigenlijk niet veel voor, maar tijdens die periode heb ik wel veel geleerd en kwam ik erachter dat ik dit de rest van mijn leven wilde doen.”

Nu komt Ron Gallo voor het eerst naar Europa. Gallo staat te popelen om de verschillende culturen aan de andere kant van de oceaan te ontdekken. “Van veel Amerikaanse bands horen we dat Europeanen een veel leuker publiek zijn. Hier in de Verenigde Staten komen mensen naar een concert om gezien te worden en te socializen. In Europa komen mensen voor de muziek. Ze hebben veel meer respect en zijn veel enthousiaster. Ik hoop dat wij dat ook gaan meemaken.” Zelf weet hij niet goed wat hem te wachten staat. “Ik heb het idee dat ik naar een heel andere wereld ga. Ik kan niet wachten om eindelijk eens ergens anders te zijn dan de VS.”

LIVEDATA 25/05 Stroomhuis, Eindhoven 26/05 London Calling Festival, Amsterdam 27/05 Sniester, Den Haag

Klinkt als: frisse, zomerse rock & roll die mediteren onmogelijk maakt

—

Het mei-nummer van LiveGuide is nu uit en gratis verkrijgbaar op meer dan 550 adressen.

Op de voorkant van LiveGuide #31 zien we Yelli en Yung Mauro. De rappers vormen samen met DJ Hyperlink het Amsterdamse hiphoptrio Yung Internet. Zij blinken uit in het verzinnen van nieuwe woorden, het klappen van jonko’s en het compleet gaande maken van nachtelijke festivalshows, maar blijken stiekem ook zo serieus met hun vak bezig dat ze onlangs de natuur opzochten om daar op schrijverskamp te gaan.

LiveGuide gaat ook in gesprek met Ron Gallo, die door te mediteren eindelijk rust in zijn krullenbol heeft gevonden en na jarenlang ploeteren voor het eerst voet op Europese bodem gaat zetten. “Ik heb het idee dat ik naar een andere wereld ga”, zegt hij daarover. Verder delen de goochems van Lookapony hun rider, schiet Dua Lipa’s grootste groupie na haar show in TivoliVredenburg zwaar in de verdediging en gooit John Dwyer van Thee Oh Sees doodleuk na drie minuten de telefoon in de haak. Tot slot zijn er glansrollen voor Orange Skyline en Jesca Hoop en blijkt Midas niet de grootste John Mayer-fan te zijn.

 

 

Toen ze voor de eerste keer samen muziek maakten hadden ze geen idee waar ze eigenijk naar toe wilden. Waar iedere beginnende band een al dan niet haalbaar plan voor ogen heeft, weten Lucas Fitzsimons en Ryan Foster nog steeds niet welke stappen er gemaakt moeten worden om een succesvolle carrière te bewerkstelligen. De twee bevriende grondleggers van The Molochs willen het liefste alleen maar bezig zijn met het schrijven en produceren van nieuwe liedjes. Op het moment van ons telefoongesprek staat het vizier echter volledig gericht op de korte maar intensieve Europese tour die deze week van start gaat.

Tekst Jeroen Bakker

Wie zijn ogen dicht doet en de muziek van deze band beluistert waant zich op een zonnig plekje aan de Amerikaanse Westcoast in de late jaren zestig. De opgewekte mix van surf-, pop-, folk-, blues- en rock-klanken, vermengd met een snufje punk, lijkt een prima startschot voor de aankomende zomer. Het leven van een popster in het ‘Sunny California’ moet er vast geweldig uitzien. De praktijk blijkt anders te zijn maar opgewekt zijn deze gesprekspartners wel degelijk.

“Het is op dit moment heel regenachtig in ‘sunny California’ maar wij al zijn helemaal klaar voor de grote trip”, aldus Fitzsimons vanuit San Diego, zijn woonplaats. “Het is de eerste keer dat we naar Europa gaan en we hebben hoge verwachtingen. Jullie hebben daar ‘more cool stuff’ op cultureel gebied dan wij en wij hopen dat er tijd is om daarvan te kunnen genieten. Ons land bestaat natuurlijk niet zo lang vergeleken met jullie steden. En wat die popsterrenstatus betreft, zover zijn wij nog lang niet hoor.” The Molochs bezoeken hun eerste Europese tournee allerlei steden in Griekenland, Frankrijk, Schotland, Spanje, Zwitserland, Duitsland en Nederland.

De band lijkt niet over één nacht ijs te gaan. Sterker nog, het duurde bijna vijf jaar om het album America’s Velvet Glory tot stand te brengen. Dat is bijna vergelijkbaar met Def Leppard dat indertijd tijdelijk in Hilversum woonde om alles op te nemen en vervolgens miljoenen exemplaren van het album Hysteria verkocht! “Nee wij hadden vijf dagen nodig om het op te nemen. Ons eerste album komt uit 2012 maar pas in 2015 hadden we alles zodanig op orde dat de tijd rijp was om de studio in te gaan. We hebben wel al die tijd nieuwe liedjes geschreven maar we hadden tijd nodig om de personeelsbezetting op orde te krijgen en je hebt ook mensen nodig die vertrouwen hebben in onze muziek.”

Staan wij nu aan de vooravond van de grote doorbraak van The Molochs?
Foster moet er hartelijk om lachen. Alles blijkt te lopen zoals het moet lopen maar een duidelijk plan is er niet. “Het gaat ons om plezier maken. We zijn als vrienden die muziek willen maken begonnen. Dat gebeurde dan ook. Verder dan dat dachten wij eigenlijk niet na. Doen wij eerlijk gezegd nog steeds niet. Wij hebben altijd alles op zijn beloop gelaten. Wij schreven meer dan dat er werd uitgebracht. We woonden al die tijd in Long Beach en zijn toen naar Los Angeles vertrokken, dat is ongeveer 40 miles naar het noorden, omdat daar meer mogelijkheden zijn als muzikant. Dat betekende een ommekeer. We waren toen ook wat serieuzer en meer met muziek betrokken en werden daardoor ook productiever.”

Voor wie de band nog niet kent, de kern bestaat uit het duo met een vaste gitarist. De bassist en de drummer die hen gaan begeleiden in Europa kennen ze nog niet. “Wij spelen met een band die wij nog niet kennen. De gitarist is van Madrid en kwam als tiener onze kant op. De drummer en bassist zijn al in Europa en hebben wij alleen via Skype gesproken. Ryan en ik hebben Argentijnse roots maar zijn al op jonge leeftijd in San Diego beland en daar hebben wij heel veel muzikanten geprobeerd de neuzen dezelfde kant op te krijgen zonder al te ambitieus te willen zijn.”
Eigenlijk best wel spannend, de eerste belangrijke optredens in Europa en dan met een onervaren band. Fitzsimons ligt er niet wakker van: “Maak je geen zorgen, de enigen die het kunnen verpesten zijn Ryan en ik. Ik sprak ze via Skype en zij klonken echt oprecht. Het is ook voor hun belangrijk om deze klus tot een goed einde te brengen.”

De invloeden uit de jaren zestig zijn nadrukkelijk aanwezig in het geluid van The Molochs. Zo is er op de website een prachtige vertolking van Ride On Baby te vinden van The Rolling Stones. Waarom is er eigenlijk gekozen voor een relatief onbekend nummer van de legendarische rockband en waar komt die liefde voor de sixties-muziek vandaan?
“Wij zijn echt heel erg gek op dat liedje en houden ook heel veel van The Rolling Stones. We hebben dat album vaak gedraaid waar het op te vinden is. Het is niet van hun bekendste tracks maar het is meer een ‘little sleeper’, zo een die je nog wel eens over het hoofd ziet. Ik denk dat het een zwaar onderschat liedje is. Het leek ons een aardig idee om dit op deze manier uit te brengen.”
De invloeden komen slechts gedeeltelijk bij hun ouders vandaan. Voor Fitzsimons geldt het in mindere mate. “Mijn vader luisterde vaak naar Argentijnse muziek, folk en rock. Er was wel vaak John Lennon te horen in huis maar zelf speelde hij niets. Hij was overigens wel een gepassioneerde muziekluisteraar.”

Foster kan zich de muziek van The Animals en The Rolling Stones thuis bij zijn ouders nog goed herinneren. “Mijn oudste broer luisterde naar de betere rockmuziek van die tijd. Oude punk van bekende bands maar ook muziek uit de regio van lokale muzikanten. We draaiden veel vinylplaatjes thuis. Onze muziek is trouwens ook op vinyl uitgebracht. No More Crying op 7” maar ook de LP hebben wij mee op tournee. Er is ook een speciale Live-EP die alleen bij de optredens verkocht wordt dus dat is voor de liefhebbers misschien ook interessant.”

Is er wel genoeg materiaal om als headliner een volledig optreden te verzorgen? “Ja er is heel veel mogelijk. Wij spelen ook veel dingen die niet op de albums staan. We doen ook graag enkele covers van bands die wij leuk vinden. Kan van alles zijn. We bedenken het soms ter plekke. Had ik al gezegd dat wij meestal werken zonder een plan…?”

LIVEDATA 20/05 Q-Factory, Amsterdam 06/06 Merleyn, Nijmegen

Jesca Hoop is blij om weg te zijn uit haar geboorteland. De Amerikaanse singersongwriter woont tegenwoordig in Europa: Santa Rosa, California is ingeruild voor het regenachtige Manchester. Haar groeiende afkeer van de USA komt duidelijk naar voren op het in februari verschenen album Memories Are Now en wordt tijdens een gesprek in Amsterdam-Noord verder opgehelderd.

Tekst LiveGuide | Kees Braam

Plaatsnemen tegenover de aan een glas verse muntthee nippende folkie is als neerploffen op een bedje van donsveren. Zo’n zachtaardige vrouw blijkt de inmiddels 41-jarige Jesca te zijn. Maar begin over het gemodder in Amerika en de glimlach verdwijnt. “Ik voel me nogal ontmoedigd door de hele situatie rondom Donald Trump en ik ben totaal niet gecharmeerd van hoe mijn land deze aap tot president heeft verkozen.”

Ze is er zichtbaar verontrust door. “Het Amerikaanse volk heeft de afgelopen eeuwen veel gedaan voor acceptatie van zwarte mensen en homo’s. Het lijkt nu alsof alles in één keer wordt omgegooid door de negatieve kracht die Trump heet. Om heel eerlijk te zijn schaam ik me voor mijn eigen land.” Het lijkt dus geen verrassing dat ze haar biezen pakte en naar Engeland vertrok, maar dat was stiekem niet eens vanwege Trump. Ze emigreerde namelijk negen jaar geleden al. “Ik heb daar een heel leuke jongen ontmoet met wie ik nog altijd gelukkig ben. Ik geloof dat het al langer duurt dan de gemiddelde relatie, haha!”

Een ander belangrijk persoon in haar leven vond Jesca toen ze werkzoekend was. “Ik zocht een baan, maar tegelijkertijd ook een soort mentor. Die baan vond ik in de ondersteunende omgeving van het gezin van Tom Waits. Ik ben ervan overtuigd dat het zo moest zijn, dat in de sterren stond geschreven dat Tom en ik elkaar zouden ontmoeten.” Waits werd haar steun en toeverlaat en hielp haar carrière verder. “Hij bracht me in contact met mijn eerste publisher. Die drukte ooit mijn eerste single bij een Radio-dj in handen. De single duurde zes minuten en dat is voor radiobegrippen best lang, maar op die manier begon het voor mij allemaal langzaam te borrelen.”

LIVEDATA 12/05 Botanique, Brussel 13/05 Bitterzoet, Amsterdam

Klinkt als: bitterzoete sentimenten en herfstige romantiek

—

Het mei-nummer van LiveGuide is nu uit en gratis verkrijgbaar op meer dan 550 adressen.

Op de voorkant van LiveGuide #31 zien we Yelli en Yung Mauro. De rappers vormen samen met DJ Hyperlink het Amsterdamse hiphoptrio Yung Internet. Zij blinken uit in het verzinnen van nieuwe woorden, het klappen van jonko’s en het compleet gaande maken van nachtelijke festivalshows, maar blijken stiekem ook zo serieus met hun vak bezig dat ze onlangs de natuur opzochten om daar op schrijverskamp te gaan.

LiveGuide gaat ook in gesprek met Ron Gallo, die door te mediteren eindelijk rust in zijn krullenbol heeft gevonden en na jarenlang ploeteren voor het eerst voet op Europese bodem gaat zetten. “Ik heb het idee dat ik naar een andere wereld ga”, zegt hij daarover. Verder delen de goochems van Lookapony hun rider, schiet Dua Lipa’s grootste groupie na haar show in TivoliVredenburg zwaar in de verdediging en gooit John Dwyer van Thee Oh Sees doodleuk na drie minuten de telefoon in de haak. Tot slot zijn er glansrollen voor Orange Skyline en Jesca Hoop en blijkt Midas niet de grootste John Mayer-fan te zijn.

 

 

Een naam verzinnen bleek nog het lastigst voor de heren en dame van WHITE. De band die alles tot in de puntjes perfect wilde hebben voor ze – letterlijk – het podium beklommen. Ze kwamen pas na geruime tijd samen muziek schrijven, oefenen en opnemen, met een volledige set ten tonele tijdens het Reeperbahn festival in 2014. Daarna heeft het nog drie jaar geduurd voordat het langverwachte debuutalbum eindelijk verkrijgbaar is.

Tekst Martje Schoemaker

“Geen covers!” Roepen Leo Condi (zanger) en Lewis Andrew (bassist) als antwoord op waarom ze niet meteen zijn gaan spelen met het materiaal wat ze wel al hadden. “We wilde gewoon echt uit het niets verschijnen met een complete set om te spelen, met onze eigen liedjes. Niet covers spelen om een set op te vullen.” Het wordt ze wel gevraagd, of ze een cover willen spelen en wat dat dan zou zijn. “Het is voor ons makkelijker een liedje te schrijven dan een cover te leren!” Stelt Leo lachend.

Hun debuutalbum One Night Stand Forever is volledig geschreven en opgenomen in hun eigen studio. Het is een huis, maar omgebouwd tot studio. Leo: “We hebben verbeteringen aangebracht! Beneden is nu een oefenruimte en studio. We kunnen er zelfs T-shirts printen! Maar boven kun je fatsoenlijk wonen, slapen. En zelfs douchen en naar het toilet!” De jongens zijn blij, het album is af, nu moeten ze het loslaten, maar ook er ook weer volledig in opgaan.

“Het ruimt op, nu het eindelijk af is. Een raar soort spanning is weggevallen nu alle liedjes de wereld ingezonden worden. Nu kunnen we ons weer gaan focussen op het volgende album…” Dat klinkt al een contradictie, aangezien ze nu echt gaan touren mét dit album en wij er pas echt van kunnen gaan genieten. “Het is van beide een beetje, waar we naar uitkijken. Geen zorgen! We willen niets liever dan nu helemaal vrij- en voluit te gaan spelen. We hebben niets meer te verbergen.”

De hype en druk rond de band stegen vorig jaar rap tot grote hoogte, ze worden de grootste belofte uit Schotland genoemd sinds Franz Ferdinand en iedereen bleef maar aan ze duwen en trekken om met materiaal te komen. “Het is misschien niet helemaal eerlijk, we hadden namelijk een groot deel van de liedjes al af vanaf het begin van de band. Een paar zijn er later bijgekomen. We wilden gewoon alles helemaal perfect hebben, zeker voor onszelf. En daar hoort het wachten op de juiste tijd om het uit te brengen ook bij.” In de tussentijd hebben ze wel een EP, Cuts That Don´t Bleed, uitgebracht en van niet op het podium verschijnen, hebben ze vorig jaar een stijgend aantal optredens gedaan, zo ook in Nederland; Eurosonic, London Calling, Metropolis en Where the Wild Things Are.

Als band hebben ze veel geleerd van de afgelopen drie jaar, zeker als het gaat om waar er nog meer energie (en agressie) in een liedje gestopt kan worden, zodat je ook thuis erop kan dansen. “Get it now, we’ll dance later” is dan ook niet voor niets hun slogan om het album aan de man te brengen. De muziek van WHITE klinkt bekend, maar is tegelijkertijd helemaal niet bekend. Er zitten overal kleine verrassingen in. “Als je na gaat denken over die kleine verrassingen, dan krijg je ze niet. Dat maakt het soms heel lastig om toch bij elkaar te krijgen. Het begint met een idee, goed of slecht en vanuit daar ga je alles eraan koppelen om er een liedje van te maken. Als je dat van te voren helemaal bedenkt, dan werkt het niet, dan ga je die kleine puntjes waarschijnlijk oppoetsen of zelfs verwijderen om het perfect te maken.” Al die kleine puntjes, verrassingen, zorgen voor een soort frictie die het heel aanstekelijk maakt om naar te luisteren.

Ze brengen allemaal weer wat anders aan muzikale ervaring en geluid mee de studio in. Zo zit Lewis weer meer in de hiphop, Kristin (drummer) is meer van het elektronische genre en “the hardest hitter” (and pretty amazing allround!), waar Leo meer van van het “singery bit” is, zoals hij het zelf zo poëtisch verwoord. “Het mooie is dat we alles kunnen doen wat we willen, want als we het samen gooien, dan klinkt het als ons, als WHITE. En dat singery bit… als je alle losse onderdelen zou horen, zonder de zang, dan zijn we niet WHITE. Hij (Leo) is de ‘icing on the cake that makes us us’.” De meeste van de teksten schrijft Leo zelf, maar bij de refreinen wil hij graag bij de band al polsen of het aanslaat, of het mee te zingen is, want een refrein moet niet té slim zijn, om echt lekker mee te zingen.

“Het eerste echte moment dat ik het gevoel had in een band te zitten, was toen we onze eerste headliner optreden hadden in Glasgow en we Living Fiction speelde. Dat is er eentje die zo goed aanslaat bij het publiek, omdat er een ‘call and response’ in zit, iets waar ik eigenlijk helemaal niet over had nagedacht! Het leek me gewoon leuk om zo het eerste refrein te eindigen. Maar toen we dat daar speelde en de hele zaal het terugriep had ik zoiets van; oooeeeh, dat is lekker!” Andere favoriet voor op de festivals, als anthem is Future Pleasures; “Alsof je door een trein geraakt wordt (maar dan lekker). De perfecte set-afsluiter, zelfs als je publiek het hele optreden niet hebben bewogen, zodra je deze inzet staat niemand meer stil”

Pinguin Radio presents WHITE

LIVEDATA 25/05 Cafe Cafe, Hasselt 26/05 Merleyn, Nijmegen 27/05 London Calling @ Paradiso, Amsterdam 28/05 Rotown, Rotterdam 03/06 VESTROCK, Hulst

Zondag 7 mei zal de Q-Factory in Amsterdam geheel in het teken staan van Doug Sahm, de ‘Texas Tornado’ die nog altijd tot de verbeelding spreekt van iedereen die de Tex-Mex-muziek een warm hart toedraagt. Een bijzondere gelegenheidsband onder leiding van Tim Knol zal de muziek van deze veelzijdige, en helaas veel te vroeg overleden Amerikaanse held op een waardige wijze onder de aandacht brengen. Met Knol blikken we vast vooruit op deze speciale middag en praten we met hem over zijn liefde voor deze geweldige muzikant en zijn prachtige muzikale nalatenschap.

Tekst Jeroen Bakker

Hij zit er ontspannen bij wanneer we hem aantreffen in een hoofdstedelijk café. Toch staat er op korte termijn veel te gebeuren rondom zijn persoon. Naast het fotograferen voor een vervolg op het boek ‘Passion for Vinyl’ wordt er gewerkt aan een nieuw solo-album en nee, The Miseries zijn niet gestopt. “Die staan even op een lager pitje”, aldus Tim Knol.

Tussen alle bedrijven door neemt hij maar wat graag de tijd om te praten over het optreden van aanstaande zondag en over de muziek van Doug Sahm, de muzikant die voor hem altijd een grote bron van inspiratie is gebleken. “In mijn jeugd werd thuis altijd muziek van Doug Sahm gedraaid. Als mijn vader thuis een feest gaf dan draaide het altijd uit op dansen met de muziek van de Texas Tornados, de band, overigens vernoemd naar een song van Sahm, waarmee hij groot succes had. Dat waren de eerste momenten dat ik met zijn muziek in aanraking kwam. Prachtig vond ik dat. Echt een geweldig stel muzikanten. Flaco Jiménez op accordeon, heeft ooit nog eens in Hoorn in het Huis Verloren gespeeld maar hij komt tegenwoordig helaas het land niet meer uit vanwege allerlei problemen, Freddy Fender, Augie Meyers en dan ook nog Doug Sahm. Daarnaast werd regelmatig materiaal van Sir Douglas Quintet gedraaid, bijvoorbeeld Dynamite Woman, ook Who Were You Thinkin’ Of van The Texas Tornados en uiteraard ook solo-werk zoals Groover’s Paradise of Is Anybody Going To San Antone waarop hij samenwerkt met Bob Dylan en Dr. John.”

Tijdens zijn bezoek op het South by Southwest Festival 2015 met The Miseries zag hij Sir Doug & The Genuine Texas Cosmic Groove, de documentaire van Doug Sahm in première gaan. “Daar werd ook een tribute gedaan maar het was niet bepaald goed te noemen. Het was een genante vertoning. Steve Earle was echter een positieve uitzondering. De zonen van Doug Sahm waren er en ook Augie Meyers kwam opdraven. Charlie Sexton, de gitarist van Dylan, had zich verkleed als Doug Sahm. Het was een beetje teveel show. Het zijn juist de liedjes die het moeten doen maar het was meer een incrowdfeestje van de familie van Doug en veel interessant-doenerij. Ik vond het maar deprimerend. Je hebt de liedjes en je hebt de muzikanten in huis. Daar mag het dus niet aan liggen denk je dan. Wij hebben toen we terugkwamen in Nederland daarna in het Huis Verloren een tribute gedaan en in september 2015 speelden wij, dat zijn Jan The Lazyman, Jur Scherpenzeel, Kees Schaper, Jeroen Tenty, Rikkie van Doorn en Melle Boersma, tijdens het Sugar Mountain Festival in Paradiso onder de naam The Special Twenties. Het bleek enorm aan te slaan bij het publiek. Het is geen imitatie, het gaat er om hoe je het brengt en de soul, het gevoel, dat je er in legt. Sahm deed het heel losjes en hij maakte ook foutjes maar dat mag. Hij kende 3000 liedjes en speelde altijd zonder setlijst. Hij liet zich, zeg maar door de whiskey ‘sturen. Wat ik zo bijzonder vind is dat hij je kan raken met zijn muziek maar het is ook feestmuziek, geschikt voor een polonaise om vervolgens weer te schuifelen zoals bij She Never Spoke Spanish To Me. In Amerika gebeurt dat dus en trouwens ook in Paradiso op die avond. Het is een vibe die de muziek in zich heeft, vaak feestelijke muziek maar dan wel met een donker randje. Hij had veel soul in zijn stem, een mystieke stem ook. Een veelzijdige artiest, blues, soul, country, folk. Kijk hij werd al als zes- jarig jongetje door de grote Hank Williams het podium opgetrokken. Dan doet dat natuurlijk wel iets met je…”

“Ik hoop dat de mensen geraakt worden door zijn muziek en dat ik ‘de soul’ van die muziek kan overbrengen. En of er nu 50 of 300 bezoekers zijn, het moet een feest worden. Wij vinden het ook ontzettend leuk om die muziek te spelen. Veel medestanders in de muziek zijn er niet te vinden in Nederland. Uiteraard is Rowwen Hèze schatplichtig aan de muziek van de Texas Tornados. Verder is er nog een accordeonist uit Limburg. Zijn naam is Dwayne Verheyden, een ontzettend goeie muzikant. Hij speelt Tex-Mex en is voor een jaar naar Amerika en Mexico gegaan om daar te spelen. Hij is heel populair in Mexico en kreeg een paar jaar geleden zelfs een Tejano Music Award in San Antonio.Verder zijn er hier maar weinig die er iets mee doen en dat maakt ons denk ik wel redelijk uniek.”

Dough Sahm overleed op 58-jarige leeftijd aan een hartaanval. Deze middag is de muziek van hem echter springlevend. Een mooie ode van een groep bevriende en bevlogen muzikanten die met hart en ziel de Tex-Mex van Doug Sahm spelen.

LIVEDATUM 07/05 Q-Factory, Amsterdam

Na het geslaagde titelloze debuut dat met een Edison werd bekroond, slaagde Mister and Mississippi er moeiteloos in om ook met de opvolger, We Only Part To Meet Again, potten te breken. De ingetogen, breekbare folk had plaats gemaakt voor meer bombast dankzij de toevoeging van zowel blazers als strijkers.
Voor Mirage, album nummer drie, werd gekozen om samen met een producer die al eens bij Bombay achter de knoppen zat en zich indertijd bezighield met C-mon & Kypski, in zee te gaan. Nog meer kabaal dus en daarom een logische keuze zou je denken. Dat dit allesbehalve vanzelfsprekend is blijkt uit het gesprek dat wij onlangs met Danny, Tom en Samgar hadden.

Tekst Jeroen Bakker

“Na die tweede plaat was het echt de vraag wat we nu wilden gaan doen. Je bent vier jaar bij elkaar als band en dan is het goed om te evalueren. Er was eindelijk een moment om even bij te komen van de enorme rollercoaster waarin wij zijn terechtgekomen sinds het uitbrengen van de eerste plaat. We zijn een weekendje naar de Veluwe gegaan en hebben gesproken over het al dan niet gaan werken aan een derde album en hoe dat dan moest klinken. We waren geïnspireerd door Carrie & Lowell, het album van Sufjan Stevens. Een verzameling zeer persoonlijke en intense folkliedjes over de pijnlijke herinneringen aan het leven van zijn moeder en het verdriet van haar dood. We hebben een paar liedjes geschreven maar toen we thuiskomen waren we er niet echt tevreden over. Dit was voor het eerst dat we niet bepaald blij waren met wat we aan het doen waren. Het was te klein”, legt gitarist Danny van Tiggele uit.”Misschien had het te maken met de tijdsgeest van toen. Wij zijn meegegaan in een tijd waarin mooie folkliedjes gewaardeerd en populair werden en nu was het voor onszelf gewoon genoeg geweest. Het bleek tijd te zijn voor iets nieuws”, vult Samgar Jacobs hem aan.

In plaats van het moeten ‘ploegen’ om sfeer te creëren bleek er nu meer behoefte aan een energieke benadering. Het bleek Tom Broshuis te zijn, de andere gitarist, die de oplossing aanreikte. Met de drumcomputer van Jacobs vertrok hij naar Groenlo en kwam terug met enkele demo’s en basisideeën, of kort samengevat: een nieuw geluid waar de andere bandleden unaniem positief op reageerden. In dat geluid zijn invloeden uit de 80’s te herkennen, de tijd van electro-pop en new wave, soundtracks van films als Blade Runner. Daarnaast bleken Disintegration, een album van The Cure en The Queen Is Dead van The Smiths van invloed.

Soundscapes maakten plaats voor grooves, beats, meer gitaren en een rauw randje.

“Wij wisten na het beluisteren van de demo’s dat we nu meer vanuit drums en bas wilden werken. Op basis daarvan ga je kijken wie de meest geschikte producer is voor die klus. Wij zijn uitgekomen bij de producer van C-mon & Kypski.” C-mon is Simon Akkermans, dj en producent, indertijd succesvol met zijn mix van hiphop, elektronica en allerlei grensoverschrijdende muzieksoorten.

Het vuur was weer terug. Een rigoreuze verandering van het geluid bleek noodzakelijk om alle neuzen weer dezelfde kant op te krijgen. Terwijl heel Nederland in augustus en september genoot van de heerlijke zomertemperaturen werd in de EpicRainbowUnicornStudio te Utrecht, gevestigd in Kytopia aan de Oude Gracht, keihard gewerkt aan Mirage. De kunstenaarsvrijplaats, ooit opgericht door Colin Benders, is een grote creatieve broedplaats waar muzikanten met elkaar in contact komen, elkaars spullen bewonderen en gebruiken, tips uitwisselen en elkaar inspireren. “Wij wisten dat we nu meer vanuit bas en drums gingen opnemen. Nog niet eerder was dit zo belangrijk op een plaat. Soundscapes maakten plaats voor grooves, beats, meer gitaren en een rauw randje. Vooral aan het drumgeluid is veel aandacht besteed. Ik drumde voorheen eigenlijk alleen dat wat het liedje nodig had maar deze keer ging het veel meer om beats dus dit was een enorme uitdaging. Ik heb daarover veel overleg gehad met Simon”, aldus Jacobs.

“We hebben al nieuw materiaal live gespeeld tijdens onze twee shows in Duitsland waar we het voorpogramma van Warpaint mochten verzorgen, iets wat op basis van de voorgaande albums nooit mogelijk was geweest. Best gewaagd natuurlijk om meteen maar iets nieuws te laten horen maar we moesten het wel doen. Men reageerde zo enthousiast dat het bijna leek alsof het publiek speciaal voor ons kwam. Het voelde heel natuurlijk met dit nieuwe geluid op het podium. Wij verwachten er veel van en zijn enorm trots. Veel andere bands hebben meer tijd nodig om die switch te kunnen maken.
Het belooft hoedanook een mooi jaar te worden. In mei zullen we veel optredens doen en ook weer terugkeren in Duitsland. Leuk om na al die theatershows nu weer met alle spullen in het busje rond te rijden naar de clubs en festivals. Deze muziek is daar uitermate geschikt voor al zijn we er ons van bewust dat onze fans van het eerste uur toch echt even zullen moeten wennen aan Mirage maar dat is logisch.‘You win some, you lose some’, weet je.”

“Wij zijn allemaal heel blij dat we als band een nieuw vuur hebben gecreëerd en dat we daarmee ook een band kunnen blijven. Dat we weer aan de slag kunnen en hier als het ware, langere tijd op kunnen teren. Het voelt als een opleving, een nieuw begin klinkt wat zwaar misschien. Ik denk dat we hiermee ook een nieuw publiek kunnen bereiken. Ik hoorde iemand zeggen dat onze muziek nu zelfs op een feestje gedraaid kan worden.”

LIVEDATA 05/05 Bevrijdingsfestival, Zutphen 11/05 OT301, Amsterdam 12/05 Vera, Groningen 13/05 Metropool, Hengelo 14/05 Paard, Den Haag