Vorige maand verscheen GLA, het vierde album van Twin Atlantic, de Schotse rockband die na enkele bescheiden pogingen deze keer eens het Europese vasteland definitief zou willen veroveren. Het optreden tijdens Pinkpop 2015 en een eerdere show op Lowlands leken een grote doorbraak in ieder geval niet in de weg te zitten. Het publiek en de daar aanwezige pers wisten het in ieder geval zeker: het kan niet anders, dit gaat een hele grote worden…
Tekst Jeroen Bakker
Vele uren voor aanvang van het optreden hebben de eerste fans zich al voor de hoofdingang van Paradiso verzameld. Het zijn voornamelijk jonge meiden die nerveus om zich heen kijken of er wellicht een mogelijkheid is om één of meer bandleden te kunnen ontmoeten. Een eerder optreden van hun helden kon wegens stemproblemen van zanger Sam McTrusty geen doorgang vinden. “Vanavond gaat het allemaal goedkomen,” zo verzekeren Ross en Craig, respectievelijk bassist/toetsenist en drummer van de band, ons. De vocalist verrekte eerder dit jaar zijn stembanden zodanig dat wanneer hij zou doorgaan en het daardoor forceerde, de ramp niet te overzien zou zijn. De fans hoeven zich geen zorgen te maken: “De stem van Sam is sterker dan ooit.”
De bescheiden en goedlachse Schotten genieten zichtbaar van de aandacht en laten het gewillig over zich heen komen. Er zijn veel herinneringen aan Nederland. Ze hebben hier tenslotte regelmatig gespeeld. Maar verder dan de legendarische katers na een ruige nacht in de hoofdstad weten ze op dit moment klaarblijkelijk niets noemenswaardigs te vermelden.
De titel van het album bevat de eerste drie letters van de stad Glasgow en is tegelijkertijd een ode aan de uit die stad afkomstige trouwe achterban. “Wij bedoelen hier in het bijzonder de mensen die vanaf het allereerste begin achter ons stonden en in ons geloofden toen we hiermee begonnen.” De kenmerken van de stad zijn volgens de muzikanten terug te vinden in de muziek die we op dit nieuwe album kunnen horen. Het zit boordevol contrasten. Het ruwe kille karakter maar ook de tedere en gepassioneerde kant van de stad. “Elke track is een snapshot die een kant van de stad belicht. Glasgow is een geweldadige stad maar niet ruiger dan iedere andere grote stad in Europa,” zo vertelt Ross. “Glasgow is honest, real en kent ook een darkside. Zo zit de stad boordevol gangs, draait alles om drugs en dat brengt veel problemen met zich mee”, klinkt het serieus. De ouders waren indertijd dan ook heel erg gelukkig met de keuze van de jonge gasten om zich volledig met muziek bezig te gaan houden. Dat ze er ook nog succesvol mee zouden worden had werkelijk niemand verwacht.
Vooralsnog is het voornamelijk de UK waar het succes zich afspeelt. Zalen met een capaciteit van duizend tot tweeduizend toeschouwers raken moeiteloos uitverkocht. “We hebben ons dan ook hoofdzakelijk op de optredens bij ons gericht en daardoor is het Europese vasteland een beetje achtergebleven denk ik. Hoog tijd dus om het in te halen,” klinkt Ross vastberaden. Het komt daarom goed uit dat de muziek van Twin Atlantic ook door enkele grote invloedrijke en commerciële bobo’s lijkt te zijn ontdekt en zou een reclame-spot voor Eurosport zeker niet zo succesvol zijn geweest zonder de krachtige begeleidende muziek van Twin Atlantic. Wie deze jongens zo onderuitgezakt ziet zitten in de kleedkamer van Paradiso zou ze trouwens niet bepaald meteen associeren met een sportief imago of een opwindende sport-commercial. Het blijkt een enorme misvatting. De heren zijn wel degelijk uitermate sportief, al wordt het hoofdzakelijk allemaal op televisie gevolgd met een lekker bier binnen handbereik. In Glasgow draait namelijk alles om het voetbal en dat wordt allemaal nauwlettend in de gaten gehouden. Werkelijk nergens gaat supportersrivaliteit zover als in de Schotse stad waar voetbalclubs Glasgow Rangers en Celtic niet alleen de dienst uitmaken maar ook voor grote verdeeldheid zorgen. In hun eigen land zou een uitspraak hierover invloed hebben op een aanzienlijk deel van de trouwe aanhang maar hier is daar niets van te merken.
Het maakt ze tegenwoordig niets meer uit wat de mensen denken. De tijd dat Twin Atlantic precies dat deed wat het publiek wilde horen is met het uitbrengen van GLA voorbij. De optredens en het contact met bands als Biffy Clyro, Blink 182 en Limp Bizkit heeft ze duidelijk aan het denken gezet. Niet langer zijn de concessies in het maken van muziek leidend. “Dit is wie wij zijn en dit is hoe wij klinken. Als het je niet bevalt is dat jammer voor je”.
De voorkeur is overduidelijk. Celtic zit diep in hun hart. “In mijn jeugd was Henrik Larsson mijn idool,” aldus de enthousiaste Craig. “Niet alleen een geweldige voetballer maar ook nog eens een voorbeeldige prof. Zelfs de fans van de Rangers vonden hem aardig”. Plotseling worden allerlei hoogtepunten van hun jeugd-idool genoemd en kost het zowaar enige moeite om het gespreksonderwerp te veranderen en de focus weer op muziek gericht te krijgen. “Oh ja, er is vanavond een show in Paradiso,” zie je ze denken. “Ieder optreden is een feest dat we samen met de fans vieren. Net als al die andere keren hier. We hopen daarna nog naar de stad te kunnen. Het zal morgen ongetwijfeld weer een zware dag worden!”
LIVEDATA 01/11 KAVKA, Antwerp 02/11 EKKO, Utrecht
In de Poelestraat in Groningen, zo’n beetje dé uitgaansstraat van het hoge noorden, zit een trotse Mark Lada, die met liefde en een grote grijns vertelt over de te verschijnen derde plaat van traumahelikopter. De frontman en songwriter van de band dus in z’n eentje, maar voor een saai stroperig gesprek zijn we geen seconde bang. Lada is een goede prater en verstopt zijn liefde voor muziek zeker niet. Lekker lullen over muziek met een biertje, niets mis mee. Al hangend op de bank in de achterkamer van het Concerthuis, een zeventiende-eeuws voormalig concertpodium, hebben we het over album drie: Competition Stripe.
De reputatie van garagerockers is wel dat er nog weleens vreemde dingen gebeuren bij een optreden.
De mannen van Augustines hebben net een nieuwe plaat uit, maar toch hangen ze binnenkort hun gitaren en drumstel aan de wilgen. Dat dit het laatste interview met de New Yorkse indierockers zou worden, zagen we zeker niet aankomen. Of hadden we al de nodige signalen kunnen opvangen toen bassist Eric Sanderson zo openhartig met ons sprak over het leven, depressies en Donald Trump?
LIVEDATA 13/10 Rotown, Rotterdam 14/10 Paradiso Noord @ Tolhuistuin, Amsterdam
Wie de bio van Pink Oculus leest, krabt zich sowieso even achter de oren. Daarin beweert Esperanza Denswil namelijk dat haar zingende en rappende alter ego is vernoemd naar een Malinese tovenares, die dankzij haar ‘exploding elephant foot’-truc ergens rond het jaar 1400 head of entertainment werd in het paleis van de almachtige Mansa Musa. Ook zou er een link zijn met David Copperfield en de in juni gestorven straatvechter Kimbo Slice. Maar wat klopt er eigenlijk van dit niet zo heel geloofwaardige verhaal?
Steve Vai
Wat is volgens jou de beste gitaarsolo ooit?
Het leven lacht Tim Carroll toe. De zanger van Holy Holy geniet van de populariteit van de tweemansband, maar ook van het uitzicht op zijn vijftig hectaren aan achtertuin in Tasmanië, waar hij vier jaar geleden met zijn Zweedse vrouw kwam wonen. Wij waren benieuwd of de man met zoveel moois om zich heen ook net zulke mooie verhalen heeft. Het resultaat bleek niet eens met een clickbait-kop te omschrijven.
Ze waren een tijdje terug nog de support van Weezer, maar Dinosaur Pile-Up mocht begin juni hun Paradiso ontmaagding als headliner ervaren. Hun derde album, Eleven Eleven, is afgelopen week op 26 augustus uit gekomen, terwijl het een wereldwijde release had moeten zijn. Frontman en zanger Matt Bigland baalt daarvan, maar is blij met hoe dit album tot stand is gekomen.
Mike Krol maakt energieke garagerock waar de levenslust van afspettert. Hij houdt van Nederland en alles wijst erop dat wij op het punt staan om van Mike Krol te gaan houden. Een Californische garagerocker met de naam van een visboer uit Harlingen: dat is natuurlijk smullen. Tijd om nader kennis te maken!
Hij is je typische, laid-back surfdude: knotje, goede baard en een gebruinde huid die je niet zomaar krijgt met een suffe kantoorbaan. Maar Jeremy Hewitt, beter bekend als Jeremy Loops, is behalve een golventemmer ook een echte muziekmaker. Eentje met een statement. De Zuid-Afrikaan loopt leeg over zijn favoriete stuk kinderspeelgoed én over het uitschakelen van de allesverwoestende vleesindustrie.
Als tiener werd Kaytranada al overladen met complimenten voor zijn remixes van bekende tracks, maar de nu 23-jarige DJ heeft zich er nooit gek door laten maken. Ook zijn officiële debuutalbum 99.9% is voor hem geen reden voor narcistisch gedoe. De Canadees focust zich liever voor de volle honderd procent op zijn eigen ontwikkeling, als artiest en als mens.