Category: Interviews

“Dat is een coole microfoon”, wijst Kevin Parker van Tame Impala enthousiast naar de apparatuur die voor hem op tafel ligt. De studionerd ten voeten uit. Ook Currents, het derde album van zijn Australische psychrockgroep, knutselde Parker helemaal zelf in elkaar. Ditmaal in zijn nieuwe thuisstudio in Perth. Hoe die studio er uit ziet? “Best mooi. Net zo veel spullen als we altijd op het podium hebben staan, maar dan in twee kamers gepropt. Ik mis alleen zo’n mooie microfoon als deze.”

Tekst Mania | Ruben Eg

Neem je veel op?
“Ik begin elke dag aan een nieuwe song. Als ik op pad ben dan werk ik op mijn laptop. Ik bedenk melodieën en akkoorden voor songs. Soms verzin ik er meerdere per dag. Deze ochtend heb ik er een aantal bedacht. Die demo’s werk ik thuis uit. Opnemen is het leukste onderdeel. Het gedeelte dat je niet kunt forceren, het bedenken van de melodie, is het moeilijkste. Maar als je het geraamte van een liedje eenmaal hebt, dan kun je het lichaam aankleden.”

Currents vond ik aanvankelijk vooral een ambientachtige plaat. Tot je na een paar luisterbeurten de gitaren hoort. Je laat ze als synthesizers klinken?
“Dat klopt als een bus. Ik vind het leuk om mensen te verwarren met de oorsprong van geluiden. Een raar spelletje dat ik speel. Misschien dat ik de akoestische gitaar in de toekomst omarm, maar momenteel blijf ik daar ver weg van. Gewoon omdat ik het leuk vind om gitaren als synthesizers te laten klinken. Ik heb onlangs een gitaarsynthesizer gekocht. Maar dat maakt het wel iets te makkelijk om mensen op het verkeerde been te zetten.”

Een gitaarsynthesizer?
“Een synthesizer die je als gitaar bespeelt. Elke snaar wordt individueel opgepikt en stuurt zes verschillende lagen door de synthesizer. Je kunt zo een gitaar als een orkest, fluit, opstijgend vliegtuig of blaffende hond laten klinken.”

The Moment is mijn favoriet van Currents. Kun je iets over dit nummer vertellen?
“Ik maakte het toen een storm mijn niet zo stevige huis in Perth naderde. Ik kreeg zo’n intens gevoel toen ik die enorme storm aan de horizon zag komen. Ik begon te spelen met het idee van die naderende grootsheid. Er komt iets aan dat gigantisch en beangstigend is, of het nu goed of slecht is. Het is niet te stoppen, je ziet het aan de horizon en je weet precies waar het naar toe gaat. Het nummer wordt steeds razender en paranoïde. Het groeit naar een climax. Maar tegelijkertijd gaat het over in het moment zijn. Dat hoort een beetje samen, geloof ik.”

Je bedoelt dat vreemde rustige moment voor een storm losbarst?
“Precies. Ik houd van de gevoelens voor er iets groots komt. Je voelt ze voor meer dingen dan een storm alleen. Een opwindend, maar eng gevoel. Ontmoedigend. Onbekend. Of het nu vlak voor een examen, een sollicitatiegesprek of een operatie is.”The Less I Know The Better bezorgt mij steeds een enorme glimlach. Gaat het over de jaloerse jongen of de sukkel?
“Allebei. De teksten zijn luchtig bedoeld, maar wel met een sterke emotie. Het gaat over het gevoel voor degene op wie je gek bent, maar ze gaat met een ander. Een tienerding. Maar als het je overkomt, dan is het verschrikkelijk.”

Hadden de nummers Daffodils en Summer Breaking van Uptown Special van Mark Ronson ook op Currents kunnen staan?
“Dat had zomaar gekund. De rauwe riff en melodie van Daffodils had ik eens met AAA Aardvark Getdown Services gespeeld. Ik houd van discofunk en al dat soort muziekstijlen. Als ik geen plek kon vinden voor deze nummers, dan had ik ze waarschijnlijk op dit Tame Impala-album gezet. Maar omdat het niet echt zou passen, ben ik er eerst een andere kant mee op gegaan. Zodoende heb ik een demo naar Mark gestuurd.”

Zijn er nummers van Currents die je live niet kunt doen?
“Ik denk het niet. We hebben nog niets gevonden dat onmogelijk is. Zo lang je open minded bent, dan kun je alles live doen.”

Ook Past Life?
“Hmm. De spoken word uit dit nummer wordt moeilijk. Misschien via een sampler, waarin elke zin onder een aparte knop zit. Dat kan werken. Of ik kan mijn stem door een pitch shifter doen. Of alles op tape. Er zijn tegenwoordig zo veel mogelijkheden om muziek live op te voeren. Eindeloos veel. Eigenlijk is er geen excuus meer om iets live niet te doen. Ik hoorde ooit dat Enya nooit live heeft gespeeld, omdat zij op het podium niet kon wat ze in de studio had gedaan.”

Nu is dat vooral heel erg verdacht.
“Dat excuus is er nu inderdaad niet meer, want er zijn miljoen manieren om geluiden te manipuleren. Dus ik verwacht een concert van Enya in de nabije toekomst. Anders zal ik heel teleurgesteld zijn.”

Betrap je haar eindelijk als nieuwe Milli Vanilli.
“Yeah.”

LIVEDATA 22/08 Pukkelpop, Hasselt 23/03 Lowlands, Biddinghuizen

—

Exclusief voor de Maniawinkels: Tame Impala – Currents op gekleurd vinyl!

Op 17 juli verschijnt het nieuwe album van Tame Impala. We gaan een zeer gelimiteerde versie op gekleurd vinyl krijgen. Een schijf in het geel en een in het paars, op 180 gram met download card. Daarnaast een gatefold cover en printed innersleeves. Deze versie zal in Nederland alleen via de Mania-winkels verkrijgbaar zijn. Bestel snel, op = echt op

Dat je vroeger de ledematen van je speelgoedpop trok, zien wij nog net door de vingers. Van de Göteborgse punkband The Kendolls hoef je zo’n flexibele houding absoluut niet te verwachten. Met hun felle weerzin tegen de serieuze bedreiging die kannibalisme heet, zijn ze maar voor één ding te prikkelen: meer punk!

Tekst LiveGuideNL | Thomas van Waardenburg Foto Ketil Hardy

Begin dit jaar stond The Kendolls al in het voorprogramma van onze eigen punksensatie John Coffey. Zanger/gitarist Oskar Fredén is het biervang-momentje van zanger David Achter de Molen op Pinkpop niet ontgaan. “Dat filmpje heeft ook zeker Zweden bereikt. Vrienden lieten het me zien. Toen ik ze vertelde dat wij met John Coffey hebben opgetreden, gingen ze gelijk hun muziek checken.”

Volgens Oskar is het een goede zaak als er in Zweden meer punk wordt geluisterd. Dat Måns Zelmerlöw in mei het Eurovisie Songfestival won, zegt volgens hem namelijk veel over de staat van muziek in zijn land. “De muziekscene hier is niet interessant. Het stikt van de hipsters met te veel meningen en Zweedse muzikanten zijn meer bezig met een carrière buiten de muziek. Ze vinden het niet nodig om te touren en er iets van te maken. Voor ons voelt dat als een uitdaging. Het is aan The Kendolls om de boel te laten vlammen!”

Met een vierde, vooralsnog titelloos, album op komst (EP Diablo Gringo uit 2014 niet meegerekend) trekken Oskar, gitarist Anton Andrén en de Finse drummer Kenneth Vidjeskog deze zomer door Nederland, België en Duitsland. Dat er geen gigs gepland staan in Portugal, vinden ze gezien eerdere ervaringen niet zo erg.

“Tijdens onze tour door Spanje werden we last-minute geboekt voor een show in Portugal”, herinnert Oskar zich. “We moesten de hele nacht doorrijden om er te komen, maar zo’n kans pak je natuurlijk. De volgende dag bleek het optreden naar een andere locatie verplaatst te zijn. Het nieuwe adres leidde ons via landweggetjes naar een boerderij. Toen Kenneth binnen een kijkje ging nemen, kwam hij even later rennend terug naar de auto. Totaal in paniek zei hij: ‘Rijden! Er is daar iemand met een paars gezicht. Volgens mij wilt hij ons opeten’, haha! Het is de enige keer geweest dat we ooit een show hebben afgezegd. Gelukkig hoeven we in Nederland niet te vrezen voor kannibalen.”

LIVEDATA 17/07 Jack’s Music Bar, Zwölle 18/07 Pedrö Picö Pöp, Raalte 25/07 Zwarte Cröss, Lichtenvöörde 02/08 Töne’s Summerjam, Heeten

Klinkt als: hapklare punkröck vöör als je graag je tanden in köttbullar zet.

Het juli/augustus-nummer van LiveGuideNL is nu uit en gratis verkrijgbaar op meer dan 550 adressen.

Voorafgaand aan het festivalseizoen presenteerde de organisatie van het Bospop Festival al vroeg in dit jaar een reeks spraakmakende namen die het komende weekend te zien zullen zijn in Weert-Noord. Dream Theater, ZZ Top, Anastacia, Gary Clark Jr. en Melissa Etheridge zullen voor velen een reden zijn geweest om meteen een ticket aan te schaffen voor deze 35^e editie. Toch is men er ook weer in geslaagd om de nieuwsgierig-heid te prikkelen met een, althans voor ons, volslagen nieuwe naam: The London Souls. Even een belletje naar het Verenigd Koninkrijk dus en klaar…
…dachten we…

Tekst: Jeroen Bakker

Na beluistering van Here Come The Girls, het nieuwe album dat volgende week officieel zal uitkomen leek het ons hoog tijd om eens kennis te maken met deze Britten…, tenminste dat dachten we want niets is minder waar. Hoewel de naam anders doet vermoeden ligt de nadruk allesbehalve op ‘the soul’ maar veel meer op seventies-rock, folk en gruizige blues. Bovendien zijn de twee heren van The London Souls afkomstig uit New York, ‘The City That Never Sleeps’ en wij bellen naar ‘The City Of Light’, Parijs dus, waar drummer/zanger Chris St. Hilaire zojuist de soundcheck heeft afgerond.

“We spelen vanavond in Les Etoiles en er zijn nog nauwelijks kaarten beschikbaar”, aldus een enthousiaste Chris. “Geweldig om in die prachtige Europese steden te kunnen spelen. We zijn onlangs zelfs in Londen geweest! Het is een droom die uitkomt”. Helaas voor Chris en zijn collega, gitarist/leadzanger Tash Neal, is er nauwelijks tijd om lekker eens even de toerist uit te hangen. “Na het optreden vertrekken we meteen naar Bilbao en zullen vanuit daar richting Nederland rijden.”

Na het gelijknamige debuut uit 2011 heeft de release van opvolger Here Come The Girls lange tijd op zich laten wachten. Er is nogal wat gebeurt in de tussenliggende periode. “Nadat onze debuutplaat was uitgebracht en we op tournee zouden gaan hield onze bassist er plotseling mee op.” Samen met Tash Neal werd besloten om als duo verder te gaan en direkt te gaan werken aan de nieuwe plaat. Chris vervolgt: “Het album was zo goed als helemaal klaar en de eerste optredens stonden al op de agenda toen een verschrikkelijk auto-ongeluk Tash op de intensive care van het ziekenhuis deed belanden. De artsen besloten meteen om een hersenoperatie uit te voeren om zijn leven te kunnen redden. De operatie verliep succesvol maar volgens hen zou het nog lange tijd kosten voordat hij weer helemaal hersteld zou zijn.”

Noodgedwongen stond de hele wereld voor London Souls even stil maar het herstel bleek eveneens zeer voorspoedig te verlopen. “Tash pakte al snel zijn gitaar en wilde zo snel mogelijk de draad weer oppakken. Voordat ik het wist stonden we weer samen op het podium. Ik ben er van overtuigd dat de muziek een helende werking op hem heeft gehad.” De twee zagen geen reden om het album opnieuw onder handen te nemen. “We hebben alles gelaten zoals het is en staan er nog steeds voor de volle honderd procent achter. Het is een heel goed album geworden waar we nog steeds heel erg trots op zijn. De hele situatie heeft ons denk ik alleen maar sterker gemaakt en kracht gegeven om weer stappen vooruit te maken.”

“We hopen na de twee optredens hier snel weer terug te kunnen komen”, aldus Chris. “Het is geweldig om onze muziek op het podium en voor publiek te spelen. In de studio maken we graag gebruik van de beschikbare foefjes maar op het podium komt ons werk erg goed tot zijn recht en gaat het pas echt flink tekeer.” Er wordt volgens ingewijden heel goed gereageerd op het nieuwe materiaal van deze ‘Brooklyn Invasion’ dat in april al werd uitgebracht in Amerika. Met name de uitverkochte release-show in New York bleek een geweldig succes. “Er werd door veel mensen die ons als support-act bij een grote band hadden gezien, lang naar uitgekeken. Ze waren al een beetje bekend met onze muziek zoals die live werd gespeeld. Het gaat ook buiten New York heel goed met de naamsbekendheid. Mensen uit Ohio, Californië en Texas komen naar ons toe om te zeggen hoe goed ze ons vinden.”

Logischerwijs moet hier en daar nog wel even uitgelegd worden hoe dat nu precies zit met de groepsnaam. “Mijn vader was een gitarist die opgroeide in Trinidad en Tobago. Vanwege de nabijgelegen Amerikaanse marinebasis kon hij in de sixties naar de ‘Britse invasie’ luisteren. Dave Clark Five, Stones, Beatles en Kinks bleken een grote indruk op hem te maken terwijl op het eiland zelf al veel Calypso en Ska te horen was. Samen met een paar jongens richtte hij The London Souls op en speelde op bruiloften en partijtjes een stijl die voortkwam uit bovengenoemde muziek. Het werd geen heel groot succes. Toen Tash en ik bij elkaar kwamen in 2008 bedacht ik dat niemand deze naam gebruikte en ik vond het op een of andere manier heel goed bij ons passen. Wij luisterden ook naar Britse muziek en vonden het bovendien interessant hoezeer die bands indertijd door Amerikaanse Rhythm & Blues geïnspireerd zijn geraakt. Zo zitten er dus meerdere lagen in de groepsnaam verstopt.”

Dat Chris muzikant zou worden was onvermijdelijk.Wat wil je ook met een vader als gitarist en woonachtig in een omgeving waar de muziek nooit ver weg was. “Ik was altijd omgeven door muzikale ritmes en kreeg al snel van hem een eigen drumstel. Hij was zelf ooit eens begonnen als drummer en hij had toen al heel veel platen in zijn bezit waarop mijn favoriete drummers aller tijden te vinden zijn. Tash heeft een soortgelijke achtergrond en een zelfde fascinatie voor ‘rhythm’. Hij speelt trouwens ook drums en ik speel naast drums ook gitaar. Het ritme is de basis van onze muziek. Mijn vader is trots op mij en komt zelfs wel eens samen met mijn moeder naar ons kijken. Hij support mij nog altijd maar helaas niet financieel hahaha.”

Er wordt inmiddels ook al geschreven voor het volgende album maar alles staat nu in het teken van het live-spelen. Er zullen nog enkele festivaloptredens en clubshows in Europa plaatsvinden. Zo zal er volgende week met Billy Idol in Duitsland worden opgetreden en met Lenny Kravitz worden shows gedaan in Italië en Spanje.

Vragen naar de toekomstplannen aan iemand die als geen ander weet hoe betrekkelijk het leven kan zijn voelt ongemakkelijk maar Chris durft het, met medeweten van Tash, hardop uit te spreken: “We willen niet te lang op één plaats blijven rondhangen maar onze muziek voor zoveel mogelijk mensen over de hele wereld spelen. We willen niet ‘de huisband’ van een of ander klein gehucht worden.”

LIVEDATA 12/07 Bospop, Weert (hoofdpodium 13.00 uur) 13/07 Paradiso, Amsterdam

Even lekker ouwehoeren? Bel dan niet met Jamie Smith, beter bekend als Jamie xx. Maar neem het hem niet kwalijk. De 26-jarige Londenaar laat liever zijn muziek spreken, van zowel zijn band The xx als zijn soloplaten. Na We’re New Here, het succesvolle met Gil-Scott Heron opgenomen solodebuut, is er de opvolger In Colour. Stevig doorzagen over de fijne luisterhouse laat Jamie zich niet, helemaal niet door de telefoon. “Goed dat je het een luisterplaat vindt”, begint Jamie als Mania zijn tong probeert los te weken over In Colour. “Maar ik maak niet echt muziek door na te denken over wat anderen er van vinden. Ik doe wat ik doe op dit moment.”

Tekst Mania | Ruben Eg Foto Flavien Prioreau & Laura Coulson

Het is druk geweest met zowel The xx als nu dit soloalbum. Wanneer heb je In Colour afgerond?
“Eind vorig jaar al. Het was lastig om te wachten tot de release van het album in juni, maar dat gaat nu eenmaal zo. Vorig jaar had ik thuis veel muziek liggen waar ik al lang aan werkte, maar die nog niet af was. Ik had een reden nodig om het te voltooien. En dat was een album.”

Was er echt een reden nodig?
“Een deadline helpt wel. Mijn manier van werken hangt af van wat er in mijn leven gebeurt. Het verandert dus steeds. Soms werk ik weken achter elkaar. Soms helemaal niet. Ik zie altijd wel wat er kan, of niet.”

Werk je tijdens pauzes met The xx direct aan solomateriaal?
“Er waren de afgelopen jaren niet echt pauzes met The xx. Het succes was even overweldigend, maar het voelt wel als een langzaam en stabiel leven voor ons. Natuurlijk heb je altijd meer en meer tijd nodig om je te kunnen richten op iets anders. Maar het gaat goed zoals het nu gaat.”

Hoe werk je dan specifiek?
“Dat hangt af waar ik ben. Op tournee doe ik vooral veel op mijn laptop. Thuis werk ik in mijn kleine studio. Daar staan niet zo gek veel spullen. Een piano, een paar synthesizers en een computer.”

Wat inspireert je?
“Mijn ideeën komen overal vandaan. Soms probeer ik iets te maken dat in mijn hoofd zit. De ene keer lukt dat precies, maar een andere keer kan er uiteindelijk iets totaal anders uit komen. Soms zit ik weer lang met een sample te klooien. Het komt voor dat ik die sample uiteindelijk niet eens meer nodig heb. Een andere keer schrijf ik een melodie op de piano en ga ik daar mee verder.”

Obvs vind ik een erg mooi nummer op In Colour. De steeldrum klinkt heel bijzonder.
“Ik ben altijd gek geweest op het geluid van dat instrument. De steeldrum die ik heb gebruikt heb ik gekocht toen ik 17 of 18 jaar was. Ik heb het sindsdien altijd gebruikt. Het geluid klinkt zo paradijselijk.”

Vertel eens iets over het nummer SeeSaw?
“Het was eigenlijk een demo voor The xx. Ik ging er mee verder, maakte er een soort dancetrack van en stuurde uiteindelijk een tape naar Romy. Hij stuurde de tape ingezongen terug.”

Is het soms raar om solo op te treden in plaats van met een band?
“Ik neem op tour bevriende muzikanten mee. Het hangt er wel van af waar ik speel. Soms treed ik ook alleen op. Deze week speel ik in een kerk in Londen. Daar worden nog missen gehouden, maar worden ook concerten georganiseerd. De akoestiek in die kerk is echt perfect voor dancemuziek.”

“Er is een kleine club in Londen waar het perfect is. Maar de mooiste plek was absoluut tijdens een optreden met The xx aan het water in New York. We keken uit op de skyline van de stad. Dus dat was om een andere reden helemaal te gek.”

LIVEDATA 04/07 Pitch, Amsterdam 21/08 Pukkelpop, Hasselt 22/10 Paradiso, Amsterdam (uitverkocht) 23/10 AB, Brussel (uitverkocht)

Er zijn bands die een langere aanlooptijd nodig hebben om een groter publiek te bereiken. Het Britse Bear’s Den behoort duidelijk tot de andere categorie. Slechts 2 ep’s waren er nodig om de grotere clubs te doen uitverkopen en na de release van Islands, het vorig jaar verschenen eerste volledige debuutalbum lijkt niets een grote doorbraak van de Londense folkies in de weg te staan. Zaterdag 4 juli staan ze in een volgepakt Goffert Park te Nijmegen als voorprogramma van Mumford & Sons met wie het trio de afgelopen jaren een intense vriendschap heeft opgebouwd.
Is Bear’s Den eigenlijk wel klaar voor het grote werk? Pinguinradio vroeg het zanger/gitarist Andrew Davie, de man die met zijn dromerige alt-country en intieme folk een tijdelijk toevluchtsoord biedt voor diegenen die heel even uit het gejaagde dagelijks leven willen stappen…

Tekst: Jeroen Bakker

Andrew Davie kijkt heel erg uit naar het optreden dat deze avond in de Vondelkerk zal plaatsvinden. De kerkbankjes zullen tot de laatste plek bezet zijn. “Het optreden is alleen toegankelijk voor de allergrootste fans. We hebben onlangs in Engeland ook drie shows gedaan in de kerk. Het zal geheel akoestisch zijn en soms schuiven we zelfs de microfoons even aan de kant. Speciaal voor vanavond hebben we er een tweemansblazerssectie bij gevraagd. Het biedt ons de mogelijkheid om het meest ingetogen werk te spelen. Ik denk dat dit juist in zo’n ambiance goed tot zijn recht komt.”

Of er al wat nieuw werk te horen zal zijn durft Davie op dit moment nog niet te beloven.“Er is weliswaar al iets geschreven en opgenomen maar het moet heel erg goed zijn en zelfs onze debuutplaat overtreffen. Kijk, in feite is het zo dat we twintig jaar lang hebben toegeleefd naar Islands. Alleen het allerbeste van al die jaren is daar op terecht gekomen. Daarnaast heeft het tourleven bij ons op dit moment de prioriteit. We willen zoveel mogelijk optreden en daarom blijft er te weinig tijd over om in de studio te werken. Schrijven doe ik echter altijd. Ik ben onlangs bij een vriend van mij in India geweest. Hij werkt daar in een ziekenhuis en we zijn samen langs de zuidkust gereisd. Ik heb geen muziek gemaakt maar wel de meest bijzondere trip ooit gemaakt. Het land is werkelijk met niets te vergelijken. Ik ga zeker nog eens terug. Het grootste voordeel van een fulltime muzikant is dat je in de gelegenheid bent om op veel plaatsen te spelen en het is logisch dat al die indrukken later weer in de muziek terugkomen. De inspiratie zit overal maar de fans zullen toch nog even geduld moeten hebben voordat we met iets nieuws komen.”

Hoewel de band zo Brits is als de achterkant van Queen Elizabeth, vinden veel gebeurtenissen in het nog prille bestaan van Bear’s Den hun oorsprong in Amerika. “Ik heb er zelf niet eens zo zeer bij stil gestaan maar die veronderstelling klopt absoluut”, aldus Davie. Zo is er van de twee weken durende roadtrip in een gammel Volkswagenbusje, met Ben Howard, The Staves en Nathaniel Rateliff aan boord, de prachtige documentaire Austin To Boston gemaakt en werd er al eens opgenomen in de legendarische Electric Ladyland Studios. Ook blijkt daar een groot gedeelte van de teksten die we op Islands tegenkomen, te zijn geschreven maar het meest indrukwekkend is ongetwijfeld de opname van de videoclip die de track Elysium onder de aandacht moest brengen. “Het is volgens mij niet eens zozeer een videoclip geworden. Het is meer dan dat. Ik zou het liever een surrealistische ervaring willen noemen die we hebben vastgelegd.” Davie doelt op de bizarre schietpartij die plaatsvond op de school waar het broertje van de cameraman op dat moment bezig was aan de laatste fase van zijn studie, waarbij een andere leerling werd gedood. In de clip zijn geen acteurs te zien maar leerlingen die op het moment van dat tragische voorval op deze school studeerden. Zowel de leerlingen alsmede de familieleden van het slachtoffer aarzelden geen moment om hun goedkeuring te verlenen om deze registratie te gebruiken om de track te ondersteunen. Iedereen ziet het als een eerbetoon en herinnering aan de overleden jongen.”

Volgens Davie is het overigens niet zo dat de populariteit van de band in Amerika door al die gebeurtenissen daar vele malen groter is dan in de rest van de wereld. “We hebben er zeker een trouwe fanbasis en we gaan er binnenkort weer naartoe voor een tournee maar het is nog niet te vergelijken met de situatie hier. Naast Amsterdam hebben we in Londen, weliswaar heel geleidelijk, een groot aantal fans dat steeds maar groeit in aantal. Bovendien is het nog eens zo dat je Amerika niet één, twee, drie verovert hebt. We zijn daar trouwens ook helemaal niet mee bezig. We werken er keihard voor en de mentaliteit in de band is dan ook om alles er uit te halen wat er in zit.”

Vooralsnog staat op dit moment alles in het teken van de aanstaande optredens op de Europese festivalsites. Naast Reading en Leeds staan ook Pukkelpop en Lowlands deze zomer op de agenda. De verschillen tussen het optreden in een kerk, club- en festivalshows zijn er uiteraard volop maar een concrete plan van aanpak om het publiek ‘bij de lurven te pakken’ bestaat er nog niet.“We zullen alles moeten geven aangezien de festivalganger ieder moment een keuze heeft om naar een ander podium te lopen. De uitvoering moet gepassioneerd zijn en zo oprecht mogelijk. We zijn nog een beetje zoekende naar de juiste formule voor een festivaloptreden maar die passie en oprechtheid is er altijd en overal. Nu maar hopen dat het publiek dat ook zo ervaart.”

Naar het optreden met Mumford & Sons in dat grote park hier wordt heel erg uitgekeken. “Het zijn niet alleen heel goede vrienden van ons maar ze verdienen al die aandacht als geen ander. Ze hebben er echt heel erg hard voor gewerkt. We kennen ze al enige tijd en hebben vaak met elkaar samengespeeld. Kevin, onze drummer en gitarist, heeft met één van van de jongens een platenlabel opgericht. We hebben muzikaal gezien veel met elkaar gemeen en zijn als het ware met elkaar opgegroeid. We hebben banjo’s…”, en dan direct corrigerend “… zij hadden banjo’s en we delen veel zelfde muzikale invloeden.”

Dat hun naam regelmatig in de interviews met Bear’s Den terugkeert is geen enkel probleem. “Die band is zo groot geworden en het vleit ons dan ook in zekere zin, noem het een soort van trots gevoel. We komen toch uit dezelfde scene en het is eerder een manier om ergens binnen te komen wat voor een beginnende band een groot voordeel kan betekenen. Uiteraard moet het op een bepaald moment wel zo zijn dat de we kar zelf kunnen trekken.” Davie durft nog niet heel ver in de toekomst te kijken. “Eerst veel touren en daarna snel de studio in”, klinkt het stellig.

Vonden we op Islands veel teksten die handelden over eenzaamheid of over het gevoel eenzaam te zijn. Wat het volgende album betreft heeft hij nog geen idee waar het naar toe gaat. De band is nu behoorlijk populair aan het worden dus eenzaamheid zal ongetwijfeld plaats moeten maken voor thema’s als warmte, liefde en waardering. Hij kan het zich nauwelijks voorstellen en moet er zelfs hard om lachen: “Geloof me, aan de ‘sadness’ zal gewerkt worden.”

LIVEDATA 04/07 Goffertpark, Nijmegen (Support Mumford & Sons) 22/08 Pukkelpop, Hasselt 23/08 Lowlands, Biddinghuizen

Fans die in maart van dit jaar Dotan hebben zien optreden, kennen Australische Megan Washington als de support act van de Nederlandse zanger. Dat was haar kennismaking met Nederlandse muziekliefhebbers. Nu is ze terug met de release van haar tweede volledige album There There. Een door de 80’ies geïnspireerde luisterplaat met een mix van dansbare deuntjes en gevoelige luisterliedjes. Allemaal met soms hartverscheurend eerlijke teksten. “Ik moest alles verwerken wat ongemakkelijk voelde. There There heeft me troost gegeven.”

Tekst Jacqueline Schoonhoven

Het gesprek begint met het delen van de betekenissen van de wederzijdse tatoeages. De symboliek verborgen in de lichaamskunst is de klik, het thema ‘thuis zijn’ (hoe en waar vind je dat?) de overeenkomst. Washington liet onlangs een deel van de Grote Beer op haar arm zetten. “Ik had eigenlijk nooit gedacht ooit een tatoeage te hebben. Maar ken je dat? Dat je elke keer als je op de klok kijkt, het 11.11 uur is? Of als je naar de lucht kijkt, de Grote Beer ziet? Het zijn voor mij momenten om even stil te staan. Herkenningspunten ook want als je veel reist dan hoef je niet te ‘dealen’ met moeilijkheden. Dat inzicht deed me besluiten dit te laten tatoeëren.”

Megan Washington, ook wel gewoon ‘Washington’, leidt een enigszins rusteloos bestaan en zegt tijdens het interview graag te willen leren thuis te zijn. Het is een gevoel dat ze niet kent. Ze vestigt zich dan ook nooit lang op een plaats. Hoewel ze wordt geïntroduceerd als Australische zangeres, is ze in 1986 geboren in Papoea New Guinea en verhuist ze pas in 1996 met haar familie naar Australië. Na New York en Londen, woont ze tegenwoordig in Berlijn. “Australië is de plek die ik het best ken maar ik heb er nooit een groot gevoel van thuiskomen gehad. Ik ben altijd bezig met ‘weggaan’, ik wil graag leren ‘thuiskomen’.”

In 2010 kwam haar eerste volledige album I Believe You Liar uit en oogstte veel succes in Australië. Dat jaar ook werd ze uitgeroepen tot Best Female Artist en beloond met een ARIA. Begin 2013 acteert Washington in de film The Boy Castaways van regisseur Michael Kantour, die in oktober van dat jaar in première gaat. In dezelfde periode is ze ook mentor en coach in The Voice of Australia. Na de film- en televisieverplichtingen vertrekt ze naar Londen om samen met muzikant en producer Samuel Dixon There There te schrijven en op te nemen. Het was een emotionele en heftige tijd voor Washington. “Met de teksten ben ik heel dichtbij de waarheid gebleven. Ik heb over alles geschreven wat ik altijd uit de weg ben gegaan. Omdat elk liedje een waargebeurd verhaal is, verbonden aan een bestaand persoon. Ik heb de waarheid verteld zo goed als ik me die kon herinneren.”

There There is de plaat waarop persoonlijk leed is verwerkt. “Maar het is ook een zoektocht naar welke rol de kunst in mijn leven speelt. Want ik weet nog altijd niet zeker wie wie leidt.” Het oorspronkelijk plan was om een vette Sixties inspired, Shirley Bassey-achtige plaat te maken. Maar daar kreeg ze toch jeuk van. Het schrijfproces vorderde maar het resultaat was nog niet bevredigend. “Totdat Sam (Dixon) me op een dag muziek meegaf van Talk Talk, toen ging het schrijfproces bijna vanzelf. De muziek uit de vroege jaren tachtig heeft precies de nostalgie en de juiste mate van puberteit in zich voor de verhalen die ik wilde vertellen.”

De nummers onderling zijn verbonden door het leven van de zangeres maar er zijn er ook die een ‘paar’ vormen. “Marry Me en Begin Again gaan bijvoorbeeld over mijn verbroken verloving en alle emoties die daarbij horen. Consolation Prize en To Or Not Let Go gaat over schoonheid. Ik had er na mijn vijftiende eigenlijk niet meer echt bij stilgestaan totdat ik een relatie had met een mannelijk model, een professioneel aantrekkelijk mens. Als we uitgingen reageerden mensen soms totaal hysterisch, alleen door zijn uiterlijk. En ik raakte daar erg van in de war. Stelde mezelf opeens alle vragen die ik dacht te hebben achtergelaten in mijn tienertijd; ‘ben ik mooi? Ben ik knap? Wat is mooi?”

Het album kwam in september 2014 al uit in Australië. De single My Heart Is A Wheel wist daar vrij hoog in de hitlijsten te komen. Het is een nummer dat qua tekst en gevoel net iets afwijkt van de wat melancholische toon van de rest van het album. Washington legt desgevraagd uit dat het nummer tot stand is gekomen na een gesprek met een vriendin over Disney-films. “De protagonist zingt in het begin van de film in een dramatisch lied wat haar probleem is en de film heeft altijd een happy end. My Heart Is A Wheel beschrijft wat mijn probleem is. Het staat niet stil, het draait als een wiel en ik ga daar in mee. De andere nummers vertellen het verhaal. Hoe het eindigt, weet ik nog niet…”

Megan Washington hoopt met het album There There voet aan de grond te krijgen in Europa. Er zijn nog geen tourdata bekend. “Ik ben een band aan het samenstellen. Mijn band is in Australië, ik woon nu in Berlijn. Ik kan wel solo optreden maar deze plaat is zo gedragen door drums dat de uitvoering het mooist is met een volledige band. Maar ik kom zeker zo snel mogelijk terug om op te treden.”

“We kunnen niet heel erg teleurgesteld zijn als mensen ons nieuwe album niet vinden wat ze ervan gehoopt hadden. Wij hebben alles gegeven en zijn er uitermate blij mee.” Wolf Alice is trots op hun eerste volledige album My Love is Cool. De nieuwe versie van hun Bros kwam als een verrassing en voor sommigen misschien ook als een slechte voorbode van wat er gaat komen op het album. Want, het is niet helemaal de Wolf Alice waar we meteen verliefd op werden.

Tekst Martje Schoemaker

Ellie (Roswell) en Theo (Ellis) zien dat heel anders tijdens hun promo tour om over het album te praten. Een album wat wij nog niet gehoord hebben. “Er zitten elementen in van onze eerste EP’s, maar ik kan me voorstellen dat mensen wellicht wat verbaasd zullen zijn. Wij zijn de studio ingegaan zonder grenzen, we hebben gedaan wat goed voelde. Dus ja, het kan soms wat pop zijn, of wat heftiger, al met al expirimenteel, voor Wolf Alice”, vertelt Ellie met een ondeugende lach. Ze zijn zichzelf, dat is het belangrijkste, dus echt bang voor de reacties zijn ze niet.

De vernieuwde versie van Bros was heel logisch voor Ellie en Theo. Het is een oud liedje van Wolf Alice. Waar oud natuurlijk ook maar relatief is, voor een band die pas zo kort op de muzikale menukaart staat. Eigenlijk wilde ze het ook weer op het album zetten, maar dan moest het wel passen tussen de andere liedjes die ze voor het album hadden geschreven. “Het was heel verfrissend voor ons, om één van onze eerste liedjes weer opnieuw aan te kleden. De eerste keer hadden we zo weinig tijd om het echt goed neer te zetten, en nu wordt ons opeens meer tijd gegund en konden we er weer mee aan de slag. Wat natuurlijk niet betekent dat mensen niet gewoon lekker naar de eerste versie kunnen blijven luisteren.”

Hoe prettig ze de rust van de promo praatjes ook vinden, ze kunnen niet wachten tot ze weer op het podium staan. Op London Calling hadden ze één van de meest grappige stage dive ervaring, zegt Theo lachend. “Het was eigenlijk heel schattig, een wat verlegen jongen komt het podium op en je ziet gewoon dat hij daar helemaal niet wilde staan. Hij ging zo voorzichtig te werk, alsof hij in een net te koud zwembad wilde springen, even voelen met de tenen en dan er vol in.” Gelukkig is de menigte geweldig en London Calling een zeer fijn festival. Paradiso is een prachtige locatie, mijmeren ze allebei.

“Het is niet dat we alleen maar de mooie locaties uitkiezen, maar Best Kept Secret is zowaar een nog mooiere locatie dan Paradiso. Ik zou wel willen dat we die keuze hadden, maar nee, we spelen echt overal, serieus, je kan ons overal neerzetten.” Theo kan niet wachten op hun tour in Amerika, waar ze een maand gaan doorbrengen, hopelijk op zoveel mogelijke plekken, hoe klein ook. Omdat het kan. Dat gezegd hebbende, ze zijn wel een beetje pissig dat ze nog geen echte Europese headline tour hebben kunnen doen. “We komen hoe dan ook terug, jullie gaan ons nog veel meer zien!”

LIVEDATA 21/06 Best Kept Secret, Hilvarenbeek 18/11 Botanique, Brussel 24/11 Bitterzoet, Amsterdam

Meer Wolf Alice op pinguinradio.com volgende week zaterdag 27 juni vanaf 17u in Festivalinfo Live! Dan heeft Martje ze gesproken na hun optreden op Best Kept Secret. Dan uiteraard helemaal in de festivalsfeer.

Pop Evil is een echte Amerikaanse rock en roll band die de muziek van grootheden zoals Pearl Jam, Soundgarden, Kiss en Motley mixt, en zo een eigen ‘unieke’ typische mainstream rock sound creëert. Hun derde album ONYX, geproduceerd door Johnny K (o.a. Megadeth en 3 Doors Down) leverde Pop Evil maar liefst drie hitsingles op. In augustus verschijnt het nieuwe album UP, dat geproduceerd werd door Adam Kasper (Soundgarden, Foo Fighters, Pearl Jam). De nieuwe single Footsteps is al verschenen. Pop Evil speelde afgelopen week voor het eerst in Nederland en dan ook nog op Pinkpop, dus de band kan aan de bak. Voor het concert op Stage 4 praat ik met bassist Matt DiRito die zeer gedreven overkomt.

Tekst Martien Koolen Foto Jos Voncken

Zo Matt, de eerste keer een concert in Nederland en dan ook nog op Pinkpop, het oudste Europese muziekfestival; ken je Pinkpop?
“Ja, veel van mijn vrienden in de States zijn al hier geweest en hebben hier gespeeld en kennen de reputatie van Pinkpop.”

Wat zijn je verwachtingen?
“Ik heb het festivalterrein eens rustig bekeken en ik heb gezien hoeveel mensen er zijn en wat voor mensen en het lijkt mij een fantastisch festival te zijn; de mensen zijn behoorlijk cool en ‘nuts’!”

Hebben jullie ooit voor zo een groot publiek gespeeld?
“Niet helemaal, want de meeste Amerikaanse festivals halen de 70.000 niet, dus het wordt een nieuwe spannende ervaring; maar hoe meer mensen er zijn hoe beter wij spelen en we hebben dan ook gelukkig geen last van zenuwen of zo; we gaan er vol voor! Het enige waar ik een beetje bang voor ben is het feit dat we onze eigen apparatuur niet kunnen/mogen gebruiken; maar ik neem aan dat de guys hier daar veel ervaring mee hebben, dus dat komt ook wel goed.”

Kun jij iets vertellen over de naam van de band, wie heeft dat bedacht en heeft de naam een ‘diepere’ betekenis?
“Onze zanger Leigh kwam met die naam op de proppen en de naam heeft waarschijnlijk toch verschillende interpretatiemogelijkheden, want als je naar een Pop Evil album luistert, dan hoor je enkele harde tracks, ballads en pop songs, want we willen niet een bepaalde stempel opgedrukt krijgen. We spelen verschillende soorten muziek en dat is niet slecht of goed, maar het is gewoon Pop Evil, snap je? Pop behelst onze softere muziekkant en Evil behelst onze hardere muziekkant en we spelen eigenlijk alles wat daar ook tussen zit. De naam behelst eigenlijk gewoon twee extremen; hard en zacht, goed en slecht en alle bandleden zijn ook eigenlijk qua muziekvoorkeur heel verschillend van elkaar. Pop Evil is gewoon een samenwerking tussen vijf zeer extreem verschillende muzikanten, maar dat maakt het natuurlijk ook zeer interessant en uitdagend.”

Ik vind Pop Evil een echte Amerikaanse band, vind jij dat ook en is dat een compliment als ik dat zo benoem?
“Dat ben ik zeker met je eens, ha ha… Wij komen uit Michigan en we hebben een typische sound die je alleen daar tegenkomt en dat is zeker echt Amerikaans!”

Welke bands hebben de sound van Pop Evil beïnvloed?
“Dat varieert nogal in de band; mijn persoonlijke invloeden zijn vooral bands uit de jaren tachtig, Guns N’ Roses en Motley Crue, maar ook Nine Inch Nails, Marilyn Manson en Type O Negative hebben mij wel degelijk beïnvloed.”

Het nieuwe album Up verschijnt in augustus, de eerste single Footsteps is al te beluisteren en wordt omschreven als een poppy ballad…
“Dat vind ik wel grappig, want ik was heel benieuwd hoe mensen zouden reageren op Footsteps want het is geen typisch Pop Evil nummer. Er zijn gelukkig heel veel positieve reacties, maar ik kan wel zeggen dat het hele album absoluut niet zo klinkt als Footsteps. We wilden graag een beetje experimenteren met een zogenaamde nieuwe sound – simpel, dansbaar, meezingbaar – en zo kwam Footsteps tot stand, maar ik kan de fans geruststellen, er staan nog zeker een paar typische vette Pop Evil songs op Up. Ons vorige album Onyx was nogal een donker album en we wilden wat dat betreft met Up een wat vrolijker, meer positief album maken.”Ik heb het album al gehoord en ik vond vooral Till Kingdom Come een super nummer!
“Oh, jij hebt het album al gehoord, Nick (Fuelling, MK) onze gitarist heeft dat nummer geschreven en op het nieuwe album staan meer van dat soort tracks. In het verleden hebben we altijd gewerkt vanuit het perspectief dat we een radioband zijn en in Amerika zijn we dat natuurlijk nog steeds, maar we wilden toch wat meer experimenteren met onze sound en zo ontstond o.a. een nummer zoals Till Kingdom Come. Dat zal waarschijnlijk nooit een single worden maar het is een fantastische song om het album mee te eindigen, toch…?”

Vendetta is een andere goede, opvallende song, snel, trashy, zal dat in Amerika op de radio gedraaid worden?
“Vendetta is echt in your face, maar ik denk wel dat het nummer op de radio gespeeld zal worden. Maar Vendetta is geen echte representatieve song voor Pop Evil, we hebben wel heavy songs, maar het is niet echt ons ‘handelsmerk’. Ik denk wel dat Vendetta een echte live song is waar het publiek bij los kan gaan”.

Jullie vorige album Onyx leverde de band maar liefst drie hitsingles op, kwam dat succes onverwacht en hoe zijn jullie daar mee omgegaan?
“Het was fantastisch en wij hebben nu het gevoel dat we er bij horen, het publiek herkent en erkent ons nu ook en dat is gewoon super. Na veel hard werken is dan er dan uiteindelijk een beloning.”

Hoe belangrijk zijn teksten voor Pop Evil?
“Heel belangrijk! Vette gitaarriffs en pakkende melodieën zijn natuurlijk ook van groot belang, maar de tekst is toch uiteindelijk waar het om gaat. Voor de fans is het belangrijk dat zij zich met onze teksten kunnen ‘identificeren’ of zich kunnen inleven in onze ‘belevingswereld’. Op het nieuwe album hebben we nog meer aandacht besteed aan de teksten.”

Wat is er eerst in het werkproces, de tekst of de muziek?
“Muziek, altijd eerst de muziek, de riff, de hook, de melodie, ja zeker weten. De muziek geeft een bepaalde sfeer en die sfeer proberen we dan verder uit te werken met de tekst. Leigh (de zanger, MK) schrijft de meeste teksten net zoals bij de meeste bands want hij moet het zingen natuurlijk. We hebben allemaal wel een inbreng, maar Leigh doet het toch het liefste alleen.”

Kun je al iets vertellen over de set list van vandaag, wat gaan de mensen op Pinkpop horen?
“Ha ha, waarschijnlijk ook een paar nieuwe songs; we gaan het Pinkpop publiek als proefkonijnen gebruiken, ha ha ha…”

Hoe vaak veranderen jullie de set list en wie bepaalt welke songs gespeeld worden?
“Ik bepaal de set list ha ha, daar valt niet aan te tornen… Ik verander de set list trouwens elke dag, dat houdt ons gemotiveerd en elk publiek wil toch wat anders horen, dus ik pas de set list aan voor het publiek en/of het land waar we spelen.”

Met welke muziek/bands ben jij opgegroeid?
“Led Zeppelin, ACDC, heel veel Boston en heel veel Queen.”

Pop Evil heeft veel vrouwelijk fans, hoe verklaar je dat?
“Natuurlijk vanwege onze ‘looks’, ha ha… Ik denk dat het te maken heeft met onze teksten, waar we het eerder al over hadden. Ik denk dat jongens/mannen naar de melodie van muziek luisteren, terwijl vrouwen/meisjes naar de teksten luisteren. Meisjes willen graag met een nummer meezingen.”

Dan ben ik ook een vrouw want ik luister ook altijd naar de teksten.
“Ha ha ha, dat geldt inderdaad niet voor alle mannen en/of vrouwen.“

Matt, hartelijk bedankt voor je tijd.
“Jij ook bedankt en geniet van de show.”

LIVEDATUM 21/06 Graspop Metal Meeting, Dessel

Ik ben praktisch grootgebracht door honden. Eerst door Sjef, later door Frits. Schatten waren het, die rakkers, en – voor de liefhebber – allebei Berner Sennenhonden. Ja, honden zijn te gek, echt waar. Maar zodra die blaffers in jasjes en truitjes worden gestoken is voor mij de lol er snel af. Toch is het aankleden van viervoeters precies wat Natalie Prass graag doet. In hemelsnaam, waarom?!

Tekst LiveGuideNL | Jeroen Haneveer Foto Ryan Patterson

Voordat we Natalie aanvallen over hondenkleding, moeten we eerst even vermelden dat haar titelloze debuutalbum dit jaar verscheen bij Spacebomb. Dat is het label van producer en muzikant Matthew E. White, met wie ze ook samenwerkte aan het album.

De composities werden drie jaar geleden al opgenomen, maar omdat White de hele spaarkas er doorheen had gejaagd om zijn eigen debuut Big Inner uit te kunnen brengen, bleef Prass’ werk al die tijd op de plank liggen. “Dat was heel frustrerend”, geeft de 29-jarige Amerikaanse toe. “Maar het is allemaal goedgekomen, dus ik maak me er totaal geen zorgen meer over.” En inderdaad, waarom zou ze, nu de voltallige internationale muziekpers wegloopt met haar muziek.

Dan nu ter zake. Dat je je hond graag kleertjes aantrekt is al erg genoeg, maar waarom zou je je als groot musicus bezighouden met zoiets ordinairs als – we verzinnen het niet zelf – het ontwerpen en maken van kleding voor honden? Een nog onedeler ambacht is nauwelijks denkbaar. “Kijk, ik ben een creatieveling”, pareert de singer-songwriter uit Richmond, Virginia de kritiek. “Na het opnemen van het album had ik behoefte aan een pauze. Ik was de hele tijd bezig geweest met werken, creëren, opnemen en schrijven, maar er gebeurde niks! Na alle tijd die ik erin had gestopt dacht ik dat mijn muziek niemand ook maar iets zou interesseren. Ik zat echt helemaal vast.”

Het idee voor haar tweede carrière kwam voort uit haar jonge jaren, toen ze haar eigen kleren maakte. En dat kan ook prima voor hondjes, bedacht Natalie. “Voor ik het wist, runde ik een succesvol bedrijfje vanuit m’n huis. Dat spul nam een hele kamer in beslag, maar het was erg leuk om te doen en hé, ik verdiende er nog geld mee ook!”

Nu ze, godzijdank, fulltime muzikant is, heeft ze sinds een tijdje naast haar hond een andere grote liefde in haar leven. On stage wordt ze vaak vergezeld door, jawel: Godzilla! “Ik ben altijd een liefhebber geweest van Japanse cultuur en was helemaal idolaat van Godzilla toen ik nog een klein meisje was. Ik had een Godzilla-dekbedovertrek en kleine actiefiguurtjes. Toen ik in februari een antiekzaak in Brighton binnenstapte, zag ik daar dat beeldje staan. Dat moest ik natuurlijk meteen hebben! Sindsdien is het een beetje mijn mascotte, en een hele lieve tourbuddy.”

LIVEDATA 17/06 BIRD, Rotterdam 19/06 Botanique, Brussel 28/06 Down the Rabbit Hole, Beuningen 20/08 Pukkelpop, Hasselt 06/09 Into the Great Wide Open, Vlieland

Klinkt als: een mellow smeulend kampvuur dat gretig de designerparka van je Flatcoated retriever verzwelgt

Het juni-nummer van LiveGuideNL is nu uit en gratis verkrijgbaar op meer dan 550 adressen.

Oude fans waren dolblij toen Faith No More zes jaar geleden aan een reünietour begon. Maar alleen klassiekers en een handvol covers opvoeren begon de eigenzinnige groep snel te vervelen. En dus is er, voor het eerst sinds 1997, een nieuw album: Sol Invictus. Na een terugkeer in 2009 op Lowlands, is Faith No More nu een van de headliners op Pinkpop.

Tekst Mania | Ruben Eg

Faith No More was 18 jaar geleden met Album Of The Year helemaal klaar met elkaar, blikt toetsenist Roddy Bottum terug. “Wij waren niet meer zulke goede vrienden. Ik denk omdat we al zo lang samen waren. Met elkaar spelen ging nog wel, maar meer niet. Ik woonde in Los Angeles, de rest in San Francisco. ‘Laten we er maar mee kappen’, besloten we op een dag. Ik zag de jongens na het uiteenvallen van de band nog wel. Maar echte vriendschap was er niet meer.”

En nu?
“Nu zijn we hele goede vrienden.”

Wat was het eerste nummer dat jullie sinds 1997 maakten?
“Matador. Tijdens de reünietournee speelden we wat covers, van Michael Jackson, Siouxsie and the Banshees en Tom Jones. Elk optreden begonnen we met Reunited van Peaches & Herb. Maar na een tijdje werd dat belachelijk: hoe vaak kun je opnieuw bij elkaar komen? We vonden dat we moesten kiezen: stoppen of nieuwe nummers maken. Bassist Billy Gould kwam iets aanzetten waar hij al aan werkte. Dat werd Matador. Daarna kwamen Motherfucker en Superhero.”

Wat is er nu anders?
“Het voelt vooral verfrissend. Sol Invictus verschijnt op ons eigen platenlabel. Er is geen druk om iets te maken dat op de radio of in een film moet. We maakten gewoon een plaat. Vroeger vroeg iemand van de platenmaatschappij bij een nieuwe cd altijd als eerste: ‘Welke single kan naar de radio?’, en verder niets. Ik begrijp het wel, maar het legt een raar soort druk op een groep jongens die alleen een goede plaat willen maken.”

Sol Invictus klinkt ongelooflijk divers, net als Angel Dust.
“We voelen ons nu creatief helemaal vrij. Dat klinkt misschien wat cheesy uit de mond van een van de makers van de plaat. Maar het voelt echt heel goed. King For A Day, Fool For A Lifetime en Album Of The Year vond ik altijd wat vlak klinken. Een beetje schizofreen. Deze plaat is heel anders: heel open, hele simpele structuren. Angel Dust was overigens altijd mijn favoriete plaat.”

Hoe is de ontvangst van Faith No More op festivals?
“Tijdens de eerste reünieconcerten dacht ik dat er vooral oude mensen zouden komen. Maar toen we tijdens een optreden vroegen wie ons ooit had gezien, stak slechts de helft zijn hand op. Mooi om te zien dat veel jongeren toch moeite doen voor muziek. Ik zie gelukkig ook steeds minder telefoons omhoog gaan tijdens concerten. Waarom gaan mensen filmen, in plaats van genieten van het moment? Daar snap ik niets van.”

LIVEDATA 12/06 Pinkpop, Landgraaf 21/06 Graspop Metal Meeting, Dessel