Category: Interviews

De Britse progressieve rockband Anathema bestaat 25 jaar. Begonnen als een metal band ontwikkelde de Liverpoolse familieband (Cavanagh broers) zich in de loop der jaren tot een progressieve rockband van het hoogste muzikale niveau. De laatste drie albums, We’re Here Because We’re Here, Weather Systems en Distant Satellites (2014) kregen alle drie lovende kritieken en bezorgde de band veel nieuwe fans. Op de Bospopzondag geeft de band een superconcert en ik heb ook nog het genoegen om met Vince (Vincent) Cavanagh (gitaar en zang) te mogen praten.

Tekst Martien Koolen

Hi Vincent, leuk om met je te spreken, hoe gaat het het?
Vincent: “Ik ben kapot, we komen net rechtstreeks van een concert in Barcelona en ik ben echt uitgeput, maar ik heb wel zin om het Bospoppubliek straks met een fantastische show te verrassen.”

De muziek van Anathema is door de jaren heen nogal veranderd want jullie zijn eigenlijk als een echte metalband begonnen. Maar is dit een bewuste keuze geweest, of is het een “natuurlijk” muzikale ontwikkeling?
“Als je naar onze albums in chronologische volgorde luistert, niet dat je dat moet doen hoor, waarom zou je, dan hoor je bij elk album een muzikale verandering; beter gezegd een muzikale verbetering. Bij elk album wordt onze muziek beter, wij groeien als een band, we willen steeds beter worden, elk nieuw album moet beter zijn dan het vorige; dat is ons idee in ieder geval. Je kunt die verandering niet forceren, dat moet vanzelf gaan. En als je het over metal hebt, alleen onze eerste twee albums zou je metal kunnen noemen, maar dat is echt lang geleden, man! Eternity was echt een ander album, maar het probleem met dat album was dat de gitaren te laag waren afgestemd; de grootste muzikale verandering vond echter plaats in het jaar 1997.”

Ben je al met een nieuw album, of met nieuwe tracks bezig?
“Jazeker, altijd, wij zijn altijd met nieuwe songs bezig, we hebben al een aantal nieuwe tracks op papier staan.”

Wie schrijft normaliter de songs voor de band?
“Dat is meestal Danny, hij heeft vaak goede ideeën voor songs, maar de nummers moeten altijd in dienst staan van het album, ondanks dat er eigenlijk geen regels zijn m.b.t. het componeren en schrijven van songs; alles moet kunnen! De muziek is er meestal als eerste en de teksten komen daarna pas. Onze teksten zijn trouwens wel erg belangrijk en ze moeten echt en eerlijk zijn. De teksten gaan namelijk over ons, ze zijn autobiografisch en gaan in ieder geval nooit over politiek of religie. We vertellen echter nooit waar de songs eigenlijk over gaan, dat houden we “lekker” voor ons zelf, dat moeten de fans zelf maar uitzoeken en interpreteren. Veel fans zien in onze teksten iets over hun eigen leven en daar krijgen we dan ook regelmatig feed back over en dat vind ik eigenlijk wel fascinerend. Dat we zoiets met onze muziek en onze teksten kunnen bereiken is toch wel apart.”

Wie bepaalt de nummers van de set list en wordt het niet steeds moeilijker om een set list samen te stellen, aangezien jullie toch ook al flink wat albums hebben om van te kiezen?
“Danny bepaalt de set list en hij heeft daar blijkbaar helemaal geen moeite mee, ha ha.. Maar ook daar geldt: geen regels, alles kan en mag. Wij zijn geen zelf toegeeflijke band, we schrijven nummers voor ons zelf en wij spelen muziek voor onszelf! Maar op het podium tijdens een gig zijn we er voor het publiek, man; dat is het meest belangrijke voor ons, we willen het publiek los zien gaan.”

Ziet de setlist er anders uit als jullie in Duitsland spelen, of bijvoorbeeld Turkije?
“Het publiek is wel anders, zeker weten. In Duitsland is het publiek toch veel meer op metal gericht, terwijl Nederland een echte progressieve rockcultuur kent en in Turkije bestaat het publiek meestal alleen maar uit metalheads! Het is vooral belangrijk hoe de muzikale pers in een land werkt en de muziek scène beschrijft en waardeert. In Nederland wordt er veel geschreven over progressieve muziek en het leeft echt in jullie land.”

Hoe belangrijk is een hit single voor Anathema?
“Eigenlijk niet, in Engeland worden we helemaal niet op de radio gespeeld, maar in Nederland wel, hoe ironisch…. Maar ik ben ervan overtuigd als we ooit een hit zouden willen schrijven, dan zou ons dat ook lukken. Maar hoe belangrijk is de radio eigenlijk nog? Denk aan streaming, dat is voor de meeste mensen tegenwoordig veel interessanter en ook veel makkelijker.”

Ben jij een LP of een CD man?
“LP, zonder twijfel; ik houd van vinyl, ik houd van het ritueel om naar een platenzaak te gaan en daar rond te neuzen en van alles te kopen, om dat dan thuis uitvoerig te gaan beluisteren.”

Wat is het beste/mooiste wat je tot nu toe in je muzikale carrière hebt meegemaakt?
“Toen ik aan het nummer Universal echt mee mocht werken, ik heb dat nummer afgemaakt en toen heb ik ook leren produceren en componeren. Dat was echt een openbaring voor mij!”

En het slechtste?
“Dat moet dan toch echt iets persoonlijks zijn, maar wat…. Wij zijn een band met broers, twee families eigenlijk, en dat is niet altijd even makkelijk en misschien is dat wel een understatement, maar we blijven gewoon bij elkaar en maken betere muziek.”

Wat is je grootste ambitie?
“Progressief blijven, eerlijk blijven en steeds betere platen maken. Dat is moeilijk, maar je moet jezelf uitdagen, go for it!”

Heb je nog dromen?
“Zeker weten, altijd, waarschijnlijk te veel, man! Onze volgende stap moet eigenlijk een carrière in Amerika en Japan worden! In november spelen we een akoestische show in Utrecht en dat zal ook heel speciaal worden.”

Anathema komt uit Liverpool, hebben jullie iets met de Beatles erfenis?
“Jazeker, man. De Beatles zijn onze grootste inspiratiebron, want zij waren namelijk ook progressief. Wij hebben allemaal grote affiniteit met bands zoals Pink Floyd, Radiohead en de Beatles. Wij hebben iets met songs, niet met deuntjes, wij zijn opgegroeid met songs en schrijvers van songs, zoals Bob Dylan en Bruce Springsteen.”

Hoe is de prog rock scene in Engeland?
“Nou, mede dankzij het magazine Prog vrij goed. Maar progressieve muziek is geen genre, het is een ethos, laat dat duidelijk zijn!”

Veel mensen weten niet wat Anathema betekent, kun jij dat eens duidelijk uitleggen? En wie heeft trouwens de naam bedacht?
“Anathema betekent iets dat je eigenlijk niet moet doen; zo simpel is het eigenlijk. Onze oude zanger bedacht de naam ongeveer 15 jaar geleden en omdat Steven Wilson het een coole naam vindt, gaan we hem dus niet veranderen, ha ha…”

Dank voor het interview, Vince
“Jij bedankt en enjoy the show.”

LIVEDATUM 09/11 TivoliVredenburg, Utrecht

Sturgill Simpson houdt zich prima staande in het land van de cowboys en outlaws. Er is namelijk geen vertakking in het countrygenre die enig vat op de songwriter heeft. Met zijn album Metamodern Sounds in Country Music treedt hij buiten de bekende prairies en galoppeert hij op volle snelheid naar grote hoogtes.

Tekst LiveGuideNL | Thomas van Waardenburg Foto Trask Bedortha

Nog geen jaar geleden zag je jezelf niet als professioneel muzikant. Hebben een Grammy-nominatie en een platendeal bij een major label dat veranderd?
“Er zijn wat meer surreële dagen per jaar bij gekomen, maar verder niet echt. Ik geniet meer van dat ik net vader ben geworden dan van dat ik bijna iets heb gewonnen. Mijn vrouw overtuigde me vijf jaar geleden om muziek serieus een kans te geven en toen was ik al in de dertig. Waarschijnlijk ben ik door de jaren ervoor net genoeg afgemat om het nu niet te serieus te nemen.”

Voor dit succesverhaal begon, was je immers conducteur.
“Haha! Ik heb een heleboel flutbaantjes gehad die daaraan hebben bijgedragen. Maar het succesverhaal, zoals je het noemt, speelt zich vooral af in Amerika. Al zie ik het ook als een succes dat ik vorig jaar solo met gitaar optrad in Nederland en dat er nu genoeg budget is om mijn band mee te nemen.”

Goed moment ook om door Europa te touren, want de Amerikanen zijn van streek omdat je gnostiek (mystieke kennis) verkondigt en ‘goddamn’ op televisie zegt…
“Je maakt tegenwoordig sowieso wel iemand pissig, ongeacht wat je doet. Misschien dat het ligt aan een traditionele en conservatieve groep mensen die naar country luistert. Mij maakt het niets uit. De vrouw die zei dat ik gnostiek verkondigde, ben ik zelfs dankbaar. Ik ging me er gelijk in verdiepen.”

Had ze gelijk?
“Nee, niet bepaald. Hoewel ik wel begrijp hoe ze bepaalde dingen heeft geïnterpreteerd.”

Je schrijft dan ook over metafysica, filosofie en hoe de aarde omhoog wordt gehouden door een schildpad.
“En drugs. Vergeet de drugs niet. Mensen hebben een bepaald beeld bij countryzangers, maar ik weet niet eens of ik dat wel ben. Voor mij is het veel belangrijker om de muziek te produceren die ik graag maak en dat die gebaseerd is op wat ik meemaak en lees. Zingen neem ik nog niet zo lang heel serieus, maar hey: zolang het mijn rekeningen betaalt, mogen ze me noemen hoe ze willen!”

Maar het is een leuk compliment als er wordt gezegd dat je het genre naar een hoger niveau tilt, toch?
“Natuurlijk, maar weet je: country is voor het grootste gedeelte altijd cheesy geweest. Er kan zoveel nieuws mee gedaan worden omdat er nog amper wat mee gedaan is. Waarom niet, dacht ik gewoon, en ik probeerde het te maken met een mellotron en psychedelische invloeden. Het grootste compliment vind ik als mensen zeggen dat ze een hekel hebben aan country, maar mijn muziek geweldig vinden.”

Live: 24-08 Noorderzon, Groningen / 25-08 Paradiso, Amsterdam

Klinkt als: een psychedelische treinreis door de gedachtegolven van een countryconducteur

Het juli/augustus-nummer van LiveGuideNL is nu uit en gratis verkrijgbaar op meer dan 550 adressen.

Wie het Antwerpse muzikale reilen en zeilen op de voet volgt, weet dat Bootsie ButsenZeller reeds enkele decennia meedraait. Deze muzikale kameleon kroop al in de meest diverse vermommingen en leverde bijdragen aan tal van meer of minder obscure projecten. Zijn nieuwste worp, die hij volledig solo afwerkte, doopte hij Seqs & Drums & Rockin’ Synths. Een album waarop zijn favoriete drums een liefdesverklaring afleggen aan synthesizers en andersoortige ‘elektronica-knopjes’.

Tekst Ruud Van Der Locht Foto’s Dirk Wouters

Je hanteert een hoop diverse stijlen op je nieuwe album. Muzikaal polyglot?
Bootsie: “Ik ben inderdaad iemand die zowel geniet van klassieke muziek à la Bartok, jazz, weirdo electronica, indie rock of metal. Op dat vlak zit ik heel eclectisch in elkaar. Ik weet dat ik het me daardoor niet gemakkelijk maak, maar dat zijn nu eenmaal mijn muzikale genen. Wel vind ik deze plaat dansbaarder dan mijn vorig werk dankzij de leidraad van de akoestische drums. Bovendien probeerde ik ditmaal meer songs te maken in tegenstelling tot de vroegere soundscapes. Ik wilde vooral gebalde nummers op deze plaat. Toen ik door mijn eigen database snuisterde, bleek daar al een hele verzameling bruikbaar materiaal tussen te zitten. Daarop heb ik voortgeborduurd.”

Dat je een fervent drummer bent, weten we al langer. Maat wat trok je zo aan om ditmaal ook met synths aan de slag te gaan?
Bootsie: “Ik hou erg van de onvoorspelbaarheid van sommige synthesizers waarmee ik in de studio erg veel lol beleefde. Live zit ik achter mijn drumkit en combineer dat met een laptop en een hoop electronica. Toch een combinatie die je niet al te vaak ziet. Natuurlijk blijven de drums mijn favoriete instrument bij uitstek. Maar die liefde deel ik wel met een passie voor elektronische machines. Het feit dat ik ook als dj actief ben, speelt daarin zeker een rol. Noem het voor mijn part twee liefdes die elkaar opnieuw gevonden hebben.”

Je maakt tevens deel uit van een heleboel muzikale zijprojecten. Wil je met deze plaat een persoonlijke doorbraak forceren?
Bootsie: “Ik geniet zowel van dit solowerk als de interactie met andere muzikanten. En natuurlijk is er de ambitie om een breder publiek te bereiken, maar daarvoor wil ik me niet in allerlei bochten wringen of muziek maken waar ik totaal niet achter sta. De massa slikt toch wat er in hun strot geramd wordt en daarvoor is mijn muziek ongetwijfeld te avontuurlijk, aangezien beleidsmakers op radio en tv tegenwoordig enkel maar op voorzichtigheid spelen. Had deze conservatieve houding in de jaren ’60 overheerst, hadden we nooit van figuren als Jimi Hendrix, Frank Zappa of Captain Beefheart gehoord. Die ‘format-obsessie’ vind ik eerlijk gezegd angstwekkend voor de toekomst van de alternatieve muziekwereld.”

Toch ontving je goede kritieken op Seqs & Drums & Rockin’ Synths, zelfs tot over de landsgrenzen heen.
Bootsie: “Klopt. In Engeland werd ik zelfs uitgenodigd om een liveperformance te spelen in de studio van een belangrijk alternatief radiostation. Er bestaat dus duidelijk nog steeds een voedingsbodem voor die undergroundscene, maar zolang de platenbonzen in maatpak vasthouden aan hun businessmodellen om enkel mainstream muziek te promoten, zullen wij in de marge blijven ploeteren. Maar dat weerthoudt me absoluut niet om al spartelend boven water te blijven. Want er bestaan gelukkig nog steeds mensen die zich met hart en ziel inzetten om die ‘afwijkende’ muziek alle mogelijke kansen te bieden, zoals het Gentse Kinky Star Records, de Antwerpse alternatieve Radio Centraal of mijn eigen label Jesus Factory. Zij bewijzen dat het nog steeds mogelijk is om met een minimum aan middelen goede muziek uit te brengen.”

Mij lijk je een muzikaal revolutionair die graag op de barricaden staat? Dat blijkt ook uit je politieke inzet voor de extreem-linkse PVDA.
Bootsie: “Dat kan ik niet ontkennen.. Maar dat neemt niet weg dat ik ook erg kan genieten van een band als Abba die geniale popmuziek heeft gemaakt. Miles Davis stelde ooit: “er is goede en slechte muziek, wars van het genre.” Zelf spel ik ook in een band als Dóttir Slonza die popmuziek met een zwart randje brengt. Het hoeft dus niet steeds tegendraads of weerbarstig te zijn.”

Een lovenswaardige instelling maar er moet toch ook brood op de planken komen? Je bent immers een vader van twee kinderen.
Bootsie: “Gelukkig geniet ik van het kunstenaarstatuut dat mij een gewaarborgd inkomen garandeert, alhoewel dat vrij beperkt is. Dat bedrag vul ik aan met live-concerten en als dj allerlei feestjes en party’s muzikaal op te fleuren. Ik geef toe dat het een dagelijks gevecht is, maar zelfs na meer dan twintig jaar, blijft het de moeite waard. Stop me in een nine-to-five job en ik evolueer in een mum van tijd tot een heel vervelend mannetje.”

Wat is tot slot je persoonlijke favoriete nummer op Seqs & Drums & Rockin’ Synths?
Bootsie: “Moeilijke vraag, want het zijn allemaal mijn eigen kindjes Neem dan maar Rise and Shine dat ik al een hele tijd geleden instrumentaal componeerde en waarop ik een zangeres wilde loslaten. Uiteindelijk heb ik er nog een hele tijd aan gesleuteld en het volledig omgevormd. Het is één van de nummers die over mijn kinderen gaat. Vaak zijn dat erg emotionele nummers die ik heel moeilijk live kan brengen. Ook met deze tekst heb ik zitten janken. Weet je wat ik het ergste vind? Dat ik mijn kinderen moet opvoeden in een wereld waar het er elke dag slechter aan toe gaat…”

“Dat is een coole microfoon”, wijst Kevin Parker van Tame Impala enthousiast naar de apparatuur die voor hem op tafel ligt. De studionerd ten voeten uit. Ook Currents, het derde album van zijn Australische psychrockgroep, knutselde Parker helemaal zelf in elkaar. Ditmaal in zijn nieuwe thuisstudio in Perth. Hoe die studio er uit ziet? “Best mooi. Net zo veel spullen als we altijd op het podium hebben staan, maar dan in twee kamers gepropt. Ik mis alleen zo’n mooie microfoon als deze.”

Tekst Mania | Ruben Eg

Neem je veel op?
“Ik begin elke dag aan een nieuwe song. Als ik op pad ben dan werk ik op mijn laptop. Ik bedenk melodieën en akkoorden voor songs. Soms verzin ik er meerdere per dag. Deze ochtend heb ik er een aantal bedacht. Die demo’s werk ik thuis uit. Opnemen is het leukste onderdeel. Het gedeelte dat je niet kunt forceren, het bedenken van de melodie, is het moeilijkste. Maar als je het geraamte van een liedje eenmaal hebt, dan kun je het lichaam aankleden.”

Currents vond ik aanvankelijk vooral een ambientachtige plaat. Tot je na een paar luisterbeurten de gitaren hoort. Je laat ze als synthesizers klinken?
“Dat klopt als een bus. Ik vind het leuk om mensen te verwarren met de oorsprong van geluiden. Een raar spelletje dat ik speel. Misschien dat ik de akoestische gitaar in de toekomst omarm, maar momenteel blijf ik daar ver weg van. Gewoon omdat ik het leuk vind om gitaren als synthesizers te laten klinken. Ik heb onlangs een gitaarsynthesizer gekocht. Maar dat maakt het wel iets te makkelijk om mensen op het verkeerde been te zetten.”

Een gitaarsynthesizer?
“Een synthesizer die je als gitaar bespeelt. Elke snaar wordt individueel opgepikt en stuurt zes verschillende lagen door de synthesizer. Je kunt zo een gitaar als een orkest, fluit, opstijgend vliegtuig of blaffende hond laten klinken.”

The Moment is mijn favoriet van Currents. Kun je iets over dit nummer vertellen?
“Ik maakte het toen een storm mijn niet zo stevige huis in Perth naderde. Ik kreeg zo’n intens gevoel toen ik die enorme storm aan de horizon zag komen. Ik begon te spelen met het idee van die naderende grootsheid. Er komt iets aan dat gigantisch en beangstigend is, of het nu goed of slecht is. Het is niet te stoppen, je ziet het aan de horizon en je weet precies waar het naar toe gaat. Het nummer wordt steeds razender en paranoïde. Het groeit naar een climax. Maar tegelijkertijd gaat het over in het moment zijn. Dat hoort een beetje samen, geloof ik.”

Je bedoelt dat vreemde rustige moment voor een storm losbarst?
“Precies. Ik houd van de gevoelens voor er iets groots komt. Je voelt ze voor meer dingen dan een storm alleen. Een opwindend, maar eng gevoel. Ontmoedigend. Onbekend. Of het nu vlak voor een examen, een sollicitatiegesprek of een operatie is.”The Less I Know The Better bezorgt mij steeds een enorme glimlach. Gaat het over de jaloerse jongen of de sukkel?
“Allebei. De teksten zijn luchtig bedoeld, maar wel met een sterke emotie. Het gaat over het gevoel voor degene op wie je gek bent, maar ze gaat met een ander. Een tienerding. Maar als het je overkomt, dan is het verschrikkelijk.”

Hadden de nummers Daffodils en Summer Breaking van Uptown Special van Mark Ronson ook op Currents kunnen staan?
“Dat had zomaar gekund. De rauwe riff en melodie van Daffodils had ik eens met AAA Aardvark Getdown Services gespeeld. Ik houd van discofunk en al dat soort muziekstijlen. Als ik geen plek kon vinden voor deze nummers, dan had ik ze waarschijnlijk op dit Tame Impala-album gezet. Maar omdat het niet echt zou passen, ben ik er eerst een andere kant mee op gegaan. Zodoende heb ik een demo naar Mark gestuurd.”

Zijn er nummers van Currents die je live niet kunt doen?
“Ik denk het niet. We hebben nog niets gevonden dat onmogelijk is. Zo lang je open minded bent, dan kun je alles live doen.”

Ook Past Life?
“Hmm. De spoken word uit dit nummer wordt moeilijk. Misschien via een sampler, waarin elke zin onder een aparte knop zit. Dat kan werken. Of ik kan mijn stem door een pitch shifter doen. Of alles op tape. Er zijn tegenwoordig zo veel mogelijkheden om muziek live op te voeren. Eindeloos veel. Eigenlijk is er geen excuus meer om iets live niet te doen. Ik hoorde ooit dat Enya nooit live heeft gespeeld, omdat zij op het podium niet kon wat ze in de studio had gedaan.”

Nu is dat vooral heel erg verdacht.
“Dat excuus is er nu inderdaad niet meer, want er zijn miljoen manieren om geluiden te manipuleren. Dus ik verwacht een concert van Enya in de nabije toekomst. Anders zal ik heel teleurgesteld zijn.”

Betrap je haar eindelijk als nieuwe Milli Vanilli.
“Yeah.”

LIVEDATA 22/08 Pukkelpop, Hasselt 23/03 Lowlands, Biddinghuizen

—

Exclusief voor de Maniawinkels: Tame Impala – Currents op gekleurd vinyl!

Op 17 juli verschijnt het nieuwe album van Tame Impala. We gaan een zeer gelimiteerde versie op gekleurd vinyl krijgen. Een schijf in het geel en een in het paars, op 180 gram met download card. Daarnaast een gatefold cover en printed innersleeves. Deze versie zal in Nederland alleen via de Mania-winkels verkrijgbaar zijn. Bestel snel, op = echt op

Dat je vroeger de ledematen van je speelgoedpop trok, zien wij nog net door de vingers. Van de Göteborgse punkband The Kendolls hoef je zo’n flexibele houding absoluut niet te verwachten. Met hun felle weerzin tegen de serieuze bedreiging die kannibalisme heet, zijn ze maar voor één ding te prikkelen: meer punk!

Tekst LiveGuideNL | Thomas van Waardenburg Foto Ketil Hardy

Begin dit jaar stond The Kendolls al in het voorprogramma van onze eigen punksensatie John Coffey. Zanger/gitarist Oskar Fredén is het biervang-momentje van zanger David Achter de Molen op Pinkpop niet ontgaan. “Dat filmpje heeft ook zeker Zweden bereikt. Vrienden lieten het me zien. Toen ik ze vertelde dat wij met John Coffey hebben opgetreden, gingen ze gelijk hun muziek checken.”

Volgens Oskar is het een goede zaak als er in Zweden meer punk wordt geluisterd. Dat Måns Zelmerlöw in mei het Eurovisie Songfestival won, zegt volgens hem namelijk veel over de staat van muziek in zijn land. “De muziekscene hier is niet interessant. Het stikt van de hipsters met te veel meningen en Zweedse muzikanten zijn meer bezig met een carrière buiten de muziek. Ze vinden het niet nodig om te touren en er iets van te maken. Voor ons voelt dat als een uitdaging. Het is aan The Kendolls om de boel te laten vlammen!”

Met een vierde, vooralsnog titelloos, album op komst (EP Diablo Gringo uit 2014 niet meegerekend) trekken Oskar, gitarist Anton Andrén en de Finse drummer Kenneth Vidjeskog deze zomer door Nederland, België en Duitsland. Dat er geen gigs gepland staan in Portugal, vinden ze gezien eerdere ervaringen niet zo erg.

“Tijdens onze tour door Spanje werden we last-minute geboekt voor een show in Portugal”, herinnert Oskar zich. “We moesten de hele nacht doorrijden om er te komen, maar zo’n kans pak je natuurlijk. De volgende dag bleek het optreden naar een andere locatie verplaatst te zijn. Het nieuwe adres leidde ons via landweggetjes naar een boerderij. Toen Kenneth binnen een kijkje ging nemen, kwam hij even later rennend terug naar de auto. Totaal in paniek zei hij: ‘Rijden! Er is daar iemand met een paars gezicht. Volgens mij wilt hij ons opeten’, haha! Het is de enige keer geweest dat we ooit een show hebben afgezegd. Gelukkig hoeven we in Nederland niet te vrezen voor kannibalen.”

LIVEDATA 17/07 Jack’s Music Bar, Zwölle 18/07 Pedrö Picö Pöp, Raalte 25/07 Zwarte Cröss, Lichtenvöörde 02/08 Töne’s Summerjam, Heeten

Klinkt als: hapklare punkröck vöör als je graag je tanden in köttbullar zet.

Het juli/augustus-nummer van LiveGuideNL is nu uit en gratis verkrijgbaar op meer dan 550 adressen.

Voorafgaand aan het festivalseizoen presenteerde de organisatie van het Bospop Festival al vroeg in dit jaar een reeks spraakmakende namen die het komende weekend te zien zullen zijn in Weert-Noord. Dream Theater, ZZ Top, Anastacia, Gary Clark Jr. en Melissa Etheridge zullen voor velen een reden zijn geweest om meteen een ticket aan te schaffen voor deze 35^e editie. Toch is men er ook weer in geslaagd om de nieuwsgierig-heid te prikkelen met een, althans voor ons, volslagen nieuwe naam: The London Souls. Even een belletje naar het Verenigd Koninkrijk dus en klaar…
…dachten we…

Tekst: Jeroen Bakker

Na beluistering van Here Come The Girls, het nieuwe album dat volgende week officieel zal uitkomen leek het ons hoog tijd om eens kennis te maken met deze Britten…, tenminste dat dachten we want niets is minder waar. Hoewel de naam anders doet vermoeden ligt de nadruk allesbehalve op ‘the soul’ maar veel meer op seventies-rock, folk en gruizige blues. Bovendien zijn de twee heren van The London Souls afkomstig uit New York, ‘The City That Never Sleeps’ en wij bellen naar ‘The City Of Light’, Parijs dus, waar drummer/zanger Chris St. Hilaire zojuist de soundcheck heeft afgerond.

“We spelen vanavond in Les Etoiles en er zijn nog nauwelijks kaarten beschikbaar”, aldus een enthousiaste Chris. “Geweldig om in die prachtige Europese steden te kunnen spelen. We zijn onlangs zelfs in Londen geweest! Het is een droom die uitkomt”. Helaas voor Chris en zijn collega, gitarist/leadzanger Tash Neal, is er nauwelijks tijd om lekker eens even de toerist uit te hangen. “Na het optreden vertrekken we meteen naar Bilbao en zullen vanuit daar richting Nederland rijden.”

Na het gelijknamige debuut uit 2011 heeft de release van opvolger Here Come The Girls lange tijd op zich laten wachten. Er is nogal wat gebeurt in de tussenliggende periode. “Nadat onze debuutplaat was uitgebracht en we op tournee zouden gaan hield onze bassist er plotseling mee op.” Samen met Tash Neal werd besloten om als duo verder te gaan en direkt te gaan werken aan de nieuwe plaat. Chris vervolgt: “Het album was zo goed als helemaal klaar en de eerste optredens stonden al op de agenda toen een verschrikkelijk auto-ongeluk Tash op de intensive care van het ziekenhuis deed belanden. De artsen besloten meteen om een hersenoperatie uit te voeren om zijn leven te kunnen redden. De operatie verliep succesvol maar volgens hen zou het nog lange tijd kosten voordat hij weer helemaal hersteld zou zijn.”

Noodgedwongen stond de hele wereld voor London Souls even stil maar het herstel bleek eveneens zeer voorspoedig te verlopen. “Tash pakte al snel zijn gitaar en wilde zo snel mogelijk de draad weer oppakken. Voordat ik het wist stonden we weer samen op het podium. Ik ben er van overtuigd dat de muziek een helende werking op hem heeft gehad.” De twee zagen geen reden om het album opnieuw onder handen te nemen. “We hebben alles gelaten zoals het is en staan er nog steeds voor de volle honderd procent achter. Het is een heel goed album geworden waar we nog steeds heel erg trots op zijn. De hele situatie heeft ons denk ik alleen maar sterker gemaakt en kracht gegeven om weer stappen vooruit te maken.”

“We hopen na de twee optredens hier snel weer terug te kunnen komen”, aldus Chris. “Het is geweldig om onze muziek op het podium en voor publiek te spelen. In de studio maken we graag gebruik van de beschikbare foefjes maar op het podium komt ons werk erg goed tot zijn recht en gaat het pas echt flink tekeer.” Er wordt volgens ingewijden heel goed gereageerd op het nieuwe materiaal van deze ‘Brooklyn Invasion’ dat in april al werd uitgebracht in Amerika. Met name de uitverkochte release-show in New York bleek een geweldig succes. “Er werd door veel mensen die ons als support-act bij een grote band hadden gezien, lang naar uitgekeken. Ze waren al een beetje bekend met onze muziek zoals die live werd gespeeld. Het gaat ook buiten New York heel goed met de naamsbekendheid. Mensen uit Ohio, Californië en Texas komen naar ons toe om te zeggen hoe goed ze ons vinden.”

Logischerwijs moet hier en daar nog wel even uitgelegd worden hoe dat nu precies zit met de groepsnaam. “Mijn vader was een gitarist die opgroeide in Trinidad en Tobago. Vanwege de nabijgelegen Amerikaanse marinebasis kon hij in de sixties naar de ‘Britse invasie’ luisteren. Dave Clark Five, Stones, Beatles en Kinks bleken een grote indruk op hem te maken terwijl op het eiland zelf al veel Calypso en Ska te horen was. Samen met een paar jongens richtte hij The London Souls op en speelde op bruiloften en partijtjes een stijl die voortkwam uit bovengenoemde muziek. Het werd geen heel groot succes. Toen Tash en ik bij elkaar kwamen in 2008 bedacht ik dat niemand deze naam gebruikte en ik vond het op een of andere manier heel goed bij ons passen. Wij luisterden ook naar Britse muziek en vonden het bovendien interessant hoezeer die bands indertijd door Amerikaanse Rhythm & Blues geïnspireerd zijn geraakt. Zo zitten er dus meerdere lagen in de groepsnaam verstopt.”

Dat Chris muzikant zou worden was onvermijdelijk.Wat wil je ook met een vader als gitarist en woonachtig in een omgeving waar de muziek nooit ver weg was. “Ik was altijd omgeven door muzikale ritmes en kreeg al snel van hem een eigen drumstel. Hij was zelf ooit eens begonnen als drummer en hij had toen al heel veel platen in zijn bezit waarop mijn favoriete drummers aller tijden te vinden zijn. Tash heeft een soortgelijke achtergrond en een zelfde fascinatie voor ‘rhythm’. Hij speelt trouwens ook drums en ik speel naast drums ook gitaar. Het ritme is de basis van onze muziek. Mijn vader is trots op mij en komt zelfs wel eens samen met mijn moeder naar ons kijken. Hij support mij nog altijd maar helaas niet financieel hahaha.”

Er wordt inmiddels ook al geschreven voor het volgende album maar alles staat nu in het teken van het live-spelen. Er zullen nog enkele festivaloptredens en clubshows in Europa plaatsvinden. Zo zal er volgende week met Billy Idol in Duitsland worden opgetreden en met Lenny Kravitz worden shows gedaan in Italië en Spanje.

Vragen naar de toekomstplannen aan iemand die als geen ander weet hoe betrekkelijk het leven kan zijn voelt ongemakkelijk maar Chris durft het, met medeweten van Tash, hardop uit te spreken: “We willen niet te lang op één plaats blijven rondhangen maar onze muziek voor zoveel mogelijk mensen over de hele wereld spelen. We willen niet ‘de huisband’ van een of ander klein gehucht worden.”

LIVEDATA 12/07 Bospop, Weert (hoofdpodium 13.00 uur) 13/07 Paradiso, Amsterdam

Even lekker ouwehoeren? Bel dan niet met Jamie Smith, beter bekend als Jamie xx. Maar neem het hem niet kwalijk. De 26-jarige Londenaar laat liever zijn muziek spreken, van zowel zijn band The xx als zijn soloplaten. Na We’re New Here, het succesvolle met Gil-Scott Heron opgenomen solodebuut, is er de opvolger In Colour. Stevig doorzagen over de fijne luisterhouse laat Jamie zich niet, helemaal niet door de telefoon. “Goed dat je het een luisterplaat vindt”, begint Jamie als Mania zijn tong probeert los te weken over In Colour. “Maar ik maak niet echt muziek door na te denken over wat anderen er van vinden. Ik doe wat ik doe op dit moment.”

Tekst Mania | Ruben Eg Foto Flavien Prioreau & Laura Coulson

Het is druk geweest met zowel The xx als nu dit soloalbum. Wanneer heb je In Colour afgerond?
“Eind vorig jaar al. Het was lastig om te wachten tot de release van het album in juni, maar dat gaat nu eenmaal zo. Vorig jaar had ik thuis veel muziek liggen waar ik al lang aan werkte, maar die nog niet af was. Ik had een reden nodig om het te voltooien. En dat was een album.”

Was er echt een reden nodig?
“Een deadline helpt wel. Mijn manier van werken hangt af van wat er in mijn leven gebeurt. Het verandert dus steeds. Soms werk ik weken achter elkaar. Soms helemaal niet. Ik zie altijd wel wat er kan, of niet.”

Werk je tijdens pauzes met The xx direct aan solomateriaal?
“Er waren de afgelopen jaren niet echt pauzes met The xx. Het succes was even overweldigend, maar het voelt wel als een langzaam en stabiel leven voor ons. Natuurlijk heb je altijd meer en meer tijd nodig om je te kunnen richten op iets anders. Maar het gaat goed zoals het nu gaat.”

Hoe werk je dan specifiek?
“Dat hangt af waar ik ben. Op tournee doe ik vooral veel op mijn laptop. Thuis werk ik in mijn kleine studio. Daar staan niet zo gek veel spullen. Een piano, een paar synthesizers en een computer.”

Wat inspireert je?
“Mijn ideeën komen overal vandaan. Soms probeer ik iets te maken dat in mijn hoofd zit. De ene keer lukt dat precies, maar een andere keer kan er uiteindelijk iets totaal anders uit komen. Soms zit ik weer lang met een sample te klooien. Het komt voor dat ik die sample uiteindelijk niet eens meer nodig heb. Een andere keer schrijf ik een melodie op de piano en ga ik daar mee verder.”

Obvs vind ik een erg mooi nummer op In Colour. De steeldrum klinkt heel bijzonder.
“Ik ben altijd gek geweest op het geluid van dat instrument. De steeldrum die ik heb gebruikt heb ik gekocht toen ik 17 of 18 jaar was. Ik heb het sindsdien altijd gebruikt. Het geluid klinkt zo paradijselijk.”

Vertel eens iets over het nummer SeeSaw?
“Het was eigenlijk een demo voor The xx. Ik ging er mee verder, maakte er een soort dancetrack van en stuurde uiteindelijk een tape naar Romy. Hij stuurde de tape ingezongen terug.”

Is het soms raar om solo op te treden in plaats van met een band?
“Ik neem op tour bevriende muzikanten mee. Het hangt er wel van af waar ik speel. Soms treed ik ook alleen op. Deze week speel ik in een kerk in Londen. Daar worden nog missen gehouden, maar worden ook concerten georganiseerd. De akoestiek in die kerk is echt perfect voor dancemuziek.”

“Er is een kleine club in Londen waar het perfect is. Maar de mooiste plek was absoluut tijdens een optreden met The xx aan het water in New York. We keken uit op de skyline van de stad. Dus dat was om een andere reden helemaal te gek.”

LIVEDATA 04/07 Pitch, Amsterdam 21/08 Pukkelpop, Hasselt 22/10 Paradiso, Amsterdam (uitverkocht) 23/10 AB, Brussel (uitverkocht)

Er zijn bands die een langere aanlooptijd nodig hebben om een groter publiek te bereiken. Het Britse Bear’s Den behoort duidelijk tot de andere categorie. Slechts 2 ep’s waren er nodig om de grotere clubs te doen uitverkopen en na de release van Islands, het vorig jaar verschenen eerste volledige debuutalbum lijkt niets een grote doorbraak van de Londense folkies in de weg te staan. Zaterdag 4 juli staan ze in een volgepakt Goffert Park te Nijmegen als voorprogramma van Mumford & Sons met wie het trio de afgelopen jaren een intense vriendschap heeft opgebouwd.
Is Bear’s Den eigenlijk wel klaar voor het grote werk? Pinguinradio vroeg het zanger/gitarist Andrew Davie, de man die met zijn dromerige alt-country en intieme folk een tijdelijk toevluchtsoord biedt voor diegenen die heel even uit het gejaagde dagelijks leven willen stappen…

Tekst: Jeroen Bakker

Andrew Davie kijkt heel erg uit naar het optreden dat deze avond in de Vondelkerk zal plaatsvinden. De kerkbankjes zullen tot de laatste plek bezet zijn. “Het optreden is alleen toegankelijk voor de allergrootste fans. We hebben onlangs in Engeland ook drie shows gedaan in de kerk. Het zal geheel akoestisch zijn en soms schuiven we zelfs de microfoons even aan de kant. Speciaal voor vanavond hebben we er een tweemansblazerssectie bij gevraagd. Het biedt ons de mogelijkheid om het meest ingetogen werk te spelen. Ik denk dat dit juist in zo’n ambiance goed tot zijn recht komt.”

Of er al wat nieuw werk te horen zal zijn durft Davie op dit moment nog niet te beloven.“Er is weliswaar al iets geschreven en opgenomen maar het moet heel erg goed zijn en zelfs onze debuutplaat overtreffen. Kijk, in feite is het zo dat we twintig jaar lang hebben toegeleefd naar Islands. Alleen het allerbeste van al die jaren is daar op terecht gekomen. Daarnaast heeft het tourleven bij ons op dit moment de prioriteit. We willen zoveel mogelijk optreden en daarom blijft er te weinig tijd over om in de studio te werken. Schrijven doe ik echter altijd. Ik ben onlangs bij een vriend van mij in India geweest. Hij werkt daar in een ziekenhuis en we zijn samen langs de zuidkust gereisd. Ik heb geen muziek gemaakt maar wel de meest bijzondere trip ooit gemaakt. Het land is werkelijk met niets te vergelijken. Ik ga zeker nog eens terug. Het grootste voordeel van een fulltime muzikant is dat je in de gelegenheid bent om op veel plaatsen te spelen en het is logisch dat al die indrukken later weer in de muziek terugkomen. De inspiratie zit overal maar de fans zullen toch nog even geduld moeten hebben voordat we met iets nieuws komen.”

Hoewel de band zo Brits is als de achterkant van Queen Elizabeth, vinden veel gebeurtenissen in het nog prille bestaan van Bear’s Den hun oorsprong in Amerika. “Ik heb er zelf niet eens zo zeer bij stil gestaan maar die veronderstelling klopt absoluut”, aldus Davie. Zo is er van de twee weken durende roadtrip in een gammel Volkswagenbusje, met Ben Howard, The Staves en Nathaniel Rateliff aan boord, de prachtige documentaire Austin To Boston gemaakt en werd er al eens opgenomen in de legendarische Electric Ladyland Studios. Ook blijkt daar een groot gedeelte van de teksten die we op Islands tegenkomen, te zijn geschreven maar het meest indrukwekkend is ongetwijfeld de opname van de videoclip die de track Elysium onder de aandacht moest brengen. “Het is volgens mij niet eens zozeer een videoclip geworden. Het is meer dan dat. Ik zou het liever een surrealistische ervaring willen noemen die we hebben vastgelegd.” Davie doelt op de bizarre schietpartij die plaatsvond op de school waar het broertje van de cameraman op dat moment bezig was aan de laatste fase van zijn studie, waarbij een andere leerling werd gedood. In de clip zijn geen acteurs te zien maar leerlingen die op het moment van dat tragische voorval op deze school studeerden. Zowel de leerlingen alsmede de familieleden van het slachtoffer aarzelden geen moment om hun goedkeuring te verlenen om deze registratie te gebruiken om de track te ondersteunen. Iedereen ziet het als een eerbetoon en herinnering aan de overleden jongen.”

Volgens Davie is het overigens niet zo dat de populariteit van de band in Amerika door al die gebeurtenissen daar vele malen groter is dan in de rest van de wereld. “We hebben er zeker een trouwe fanbasis en we gaan er binnenkort weer naartoe voor een tournee maar het is nog niet te vergelijken met de situatie hier. Naast Amsterdam hebben we in Londen, weliswaar heel geleidelijk, een groot aantal fans dat steeds maar groeit in aantal. Bovendien is het nog eens zo dat je Amerika niet één, twee, drie verovert hebt. We zijn daar trouwens ook helemaal niet mee bezig. We werken er keihard voor en de mentaliteit in de band is dan ook om alles er uit te halen wat er in zit.”

Vooralsnog staat op dit moment alles in het teken van de aanstaande optredens op de Europese festivalsites. Naast Reading en Leeds staan ook Pukkelpop en Lowlands deze zomer op de agenda. De verschillen tussen het optreden in een kerk, club- en festivalshows zijn er uiteraard volop maar een concrete plan van aanpak om het publiek ‘bij de lurven te pakken’ bestaat er nog niet.“We zullen alles moeten geven aangezien de festivalganger ieder moment een keuze heeft om naar een ander podium te lopen. De uitvoering moet gepassioneerd zijn en zo oprecht mogelijk. We zijn nog een beetje zoekende naar de juiste formule voor een festivaloptreden maar die passie en oprechtheid is er altijd en overal. Nu maar hopen dat het publiek dat ook zo ervaart.”

Naar het optreden met Mumford & Sons in dat grote park hier wordt heel erg uitgekeken. “Het zijn niet alleen heel goede vrienden van ons maar ze verdienen al die aandacht als geen ander. Ze hebben er echt heel erg hard voor gewerkt. We kennen ze al enige tijd en hebben vaak met elkaar samengespeeld. Kevin, onze drummer en gitarist, heeft met één van van de jongens een platenlabel opgericht. We hebben muzikaal gezien veel met elkaar gemeen en zijn als het ware met elkaar opgegroeid. We hebben banjo’s…”, en dan direct corrigerend “… zij hadden banjo’s en we delen veel zelfde muzikale invloeden.”

Dat hun naam regelmatig in de interviews met Bear’s Den terugkeert is geen enkel probleem. “Die band is zo groot geworden en het vleit ons dan ook in zekere zin, noem het een soort van trots gevoel. We komen toch uit dezelfde scene en het is eerder een manier om ergens binnen te komen wat voor een beginnende band een groot voordeel kan betekenen. Uiteraard moet het op een bepaald moment wel zo zijn dat de we kar zelf kunnen trekken.” Davie durft nog niet heel ver in de toekomst te kijken. “Eerst veel touren en daarna snel de studio in”, klinkt het stellig.

Vonden we op Islands veel teksten die handelden over eenzaamheid of over het gevoel eenzaam te zijn. Wat het volgende album betreft heeft hij nog geen idee waar het naar toe gaat. De band is nu behoorlijk populair aan het worden dus eenzaamheid zal ongetwijfeld plaats moeten maken voor thema’s als warmte, liefde en waardering. Hij kan het zich nauwelijks voorstellen en moet er zelfs hard om lachen: “Geloof me, aan de ‘sadness’ zal gewerkt worden.”

LIVEDATA 04/07 Goffertpark, Nijmegen (Support Mumford & Sons) 22/08 Pukkelpop, Hasselt 23/08 Lowlands, Biddinghuizen

Fans die in maart van dit jaar Dotan hebben zien optreden, kennen Australische Megan Washington als de support act van de Nederlandse zanger. Dat was haar kennismaking met Nederlandse muziekliefhebbers. Nu is ze terug met de release van haar tweede volledige album There There. Een door de 80’ies geïnspireerde luisterplaat met een mix van dansbare deuntjes en gevoelige luisterliedjes. Allemaal met soms hartverscheurend eerlijke teksten. “Ik moest alles verwerken wat ongemakkelijk voelde. There There heeft me troost gegeven.”

Tekst Jacqueline Schoonhoven

Het gesprek begint met het delen van de betekenissen van de wederzijdse tatoeages. De symboliek verborgen in de lichaamskunst is de klik, het thema ‘thuis zijn’ (hoe en waar vind je dat?) de overeenkomst. Washington liet onlangs een deel van de Grote Beer op haar arm zetten. “Ik had eigenlijk nooit gedacht ooit een tatoeage te hebben. Maar ken je dat? Dat je elke keer als je op de klok kijkt, het 11.11 uur is? Of als je naar de lucht kijkt, de Grote Beer ziet? Het zijn voor mij momenten om even stil te staan. Herkenningspunten ook want als je veel reist dan hoef je niet te ‘dealen’ met moeilijkheden. Dat inzicht deed me besluiten dit te laten tatoeëren.”

Megan Washington, ook wel gewoon ‘Washington’, leidt een enigszins rusteloos bestaan en zegt tijdens het interview graag te willen leren thuis te zijn. Het is een gevoel dat ze niet kent. Ze vestigt zich dan ook nooit lang op een plaats. Hoewel ze wordt geïntroduceerd als Australische zangeres, is ze in 1986 geboren in Papoea New Guinea en verhuist ze pas in 1996 met haar familie naar Australië. Na New York en Londen, woont ze tegenwoordig in Berlijn. “Australië is de plek die ik het best ken maar ik heb er nooit een groot gevoel van thuiskomen gehad. Ik ben altijd bezig met ‘weggaan’, ik wil graag leren ‘thuiskomen’.”

In 2010 kwam haar eerste volledige album I Believe You Liar uit en oogstte veel succes in Australië. Dat jaar ook werd ze uitgeroepen tot Best Female Artist en beloond met een ARIA. Begin 2013 acteert Washington in de film The Boy Castaways van regisseur Michael Kantour, die in oktober van dat jaar in première gaat. In dezelfde periode is ze ook mentor en coach in The Voice of Australia. Na de film- en televisieverplichtingen vertrekt ze naar Londen om samen met muzikant en producer Samuel Dixon There There te schrijven en op te nemen. Het was een emotionele en heftige tijd voor Washington. “Met de teksten ben ik heel dichtbij de waarheid gebleven. Ik heb over alles geschreven wat ik altijd uit de weg ben gegaan. Omdat elk liedje een waargebeurd verhaal is, verbonden aan een bestaand persoon. Ik heb de waarheid verteld zo goed als ik me die kon herinneren.”

There There is de plaat waarop persoonlijk leed is verwerkt. “Maar het is ook een zoektocht naar welke rol de kunst in mijn leven speelt. Want ik weet nog altijd niet zeker wie wie leidt.” Het oorspronkelijk plan was om een vette Sixties inspired, Shirley Bassey-achtige plaat te maken. Maar daar kreeg ze toch jeuk van. Het schrijfproces vorderde maar het resultaat was nog niet bevredigend. “Totdat Sam (Dixon) me op een dag muziek meegaf van Talk Talk, toen ging het schrijfproces bijna vanzelf. De muziek uit de vroege jaren tachtig heeft precies de nostalgie en de juiste mate van puberteit in zich voor de verhalen die ik wilde vertellen.”

De nummers onderling zijn verbonden door het leven van de zangeres maar er zijn er ook die een ‘paar’ vormen. “Marry Me en Begin Again gaan bijvoorbeeld over mijn verbroken verloving en alle emoties die daarbij horen. Consolation Prize en To Or Not Let Go gaat over schoonheid. Ik had er na mijn vijftiende eigenlijk niet meer echt bij stilgestaan totdat ik een relatie had met een mannelijk model, een professioneel aantrekkelijk mens. Als we uitgingen reageerden mensen soms totaal hysterisch, alleen door zijn uiterlijk. En ik raakte daar erg van in de war. Stelde mezelf opeens alle vragen die ik dacht te hebben achtergelaten in mijn tienertijd; ‘ben ik mooi? Ben ik knap? Wat is mooi?”

Het album kwam in september 2014 al uit in Australië. De single My Heart Is A Wheel wist daar vrij hoog in de hitlijsten te komen. Het is een nummer dat qua tekst en gevoel net iets afwijkt van de wat melancholische toon van de rest van het album. Washington legt desgevraagd uit dat het nummer tot stand is gekomen na een gesprek met een vriendin over Disney-films. “De protagonist zingt in het begin van de film in een dramatisch lied wat haar probleem is en de film heeft altijd een happy end. My Heart Is A Wheel beschrijft wat mijn probleem is. Het staat niet stil, het draait als een wiel en ik ga daar in mee. De andere nummers vertellen het verhaal. Hoe het eindigt, weet ik nog niet…”

Megan Washington hoopt met het album There There voet aan de grond te krijgen in Europa. Er zijn nog geen tourdata bekend. “Ik ben een band aan het samenstellen. Mijn band is in Australië, ik woon nu in Berlijn. Ik kan wel solo optreden maar deze plaat is zo gedragen door drums dat de uitvoering het mooist is met een volledige band. Maar ik kom zeker zo snel mogelijk terug om op te treden.”

“We kunnen niet heel erg teleurgesteld zijn als mensen ons nieuwe album niet vinden wat ze ervan gehoopt hadden. Wij hebben alles gegeven en zijn er uitermate blij mee.” Wolf Alice is trots op hun eerste volledige album My Love is Cool. De nieuwe versie van hun Bros kwam als een verrassing en voor sommigen misschien ook als een slechte voorbode van wat er gaat komen op het album. Want, het is niet helemaal de Wolf Alice waar we meteen verliefd op werden.

Tekst Martje Schoemaker

Ellie (Roswell) en Theo (Ellis) zien dat heel anders tijdens hun promo tour om over het album te praten. Een album wat wij nog niet gehoord hebben. “Er zitten elementen in van onze eerste EP’s, maar ik kan me voorstellen dat mensen wellicht wat verbaasd zullen zijn. Wij zijn de studio ingegaan zonder grenzen, we hebben gedaan wat goed voelde. Dus ja, het kan soms wat pop zijn, of wat heftiger, al met al expirimenteel, voor Wolf Alice”, vertelt Ellie met een ondeugende lach. Ze zijn zichzelf, dat is het belangrijkste, dus echt bang voor de reacties zijn ze niet.

De vernieuwde versie van Bros was heel logisch voor Ellie en Theo. Het is een oud liedje van Wolf Alice. Waar oud natuurlijk ook maar relatief is, voor een band die pas zo kort op de muzikale menukaart staat. Eigenlijk wilde ze het ook weer op het album zetten, maar dan moest het wel passen tussen de andere liedjes die ze voor het album hadden geschreven. “Het was heel verfrissend voor ons, om één van onze eerste liedjes weer opnieuw aan te kleden. De eerste keer hadden we zo weinig tijd om het echt goed neer te zetten, en nu wordt ons opeens meer tijd gegund en konden we er weer mee aan de slag. Wat natuurlijk niet betekent dat mensen niet gewoon lekker naar de eerste versie kunnen blijven luisteren.”

Hoe prettig ze de rust van de promo praatjes ook vinden, ze kunnen niet wachten tot ze weer op het podium staan. Op London Calling hadden ze één van de meest grappige stage dive ervaring, zegt Theo lachend. “Het was eigenlijk heel schattig, een wat verlegen jongen komt het podium op en je ziet gewoon dat hij daar helemaal niet wilde staan. Hij ging zo voorzichtig te werk, alsof hij in een net te koud zwembad wilde springen, even voelen met de tenen en dan er vol in.” Gelukkig is de menigte geweldig en London Calling een zeer fijn festival. Paradiso is een prachtige locatie, mijmeren ze allebei.

“Het is niet dat we alleen maar de mooie locaties uitkiezen, maar Best Kept Secret is zowaar een nog mooiere locatie dan Paradiso. Ik zou wel willen dat we die keuze hadden, maar nee, we spelen echt overal, serieus, je kan ons overal neerzetten.” Theo kan niet wachten op hun tour in Amerika, waar ze een maand gaan doorbrengen, hopelijk op zoveel mogelijke plekken, hoe klein ook. Omdat het kan. Dat gezegd hebbende, ze zijn wel een beetje pissig dat ze nog geen echte Europese headline tour hebben kunnen doen. “We komen hoe dan ook terug, jullie gaan ons nog veel meer zien!”

LIVEDATA 21/06 Best Kept Secret, Hilvarenbeek 18/11 Botanique, Brussel 24/11 Bitterzoet, Amsterdam

Meer Wolf Alice op pinguinradio.com volgende week zaterdag 27 juni vanaf 17u in Festivalinfo Live! Dan heeft Martje ze gesproken na hun optreden op Best Kept Secret. Dan uiteraard helemaal in de festivalsfeer.