Category: Interviews

Hoe vaak heeft een band al tegen je geroepen dat je deel bent van ‘the best crowd evahhh!!!’? Inderdaad: verdacht vaak. Eventjes dachten we dus dat Sue the Night van hetzelfde leugenachtige kaliber is, toen zangeres Suus de Groot op Best Kept Secret tegen het goed gevulde veld riep: “Jullie zijn het beste meezingpubliek oooooit! Nee, dat zeggen we níet altijd.” Tijd om de proef op de som te nemen.

Tekst LiveGuide.NL | Sven Bersee

Wat is het beste meezingpubliek ooit?
“Oooh, jemig… Ik heb dat één keer gezegd. Op Best Kept Secret, geloof ik, voor het spelen van The Whale. Dat was ook echt een toffe show, al is die titel inmiddels al weer vergeven aan een ander publiek. Op Surfana zongen ze namelijk héél erg hard. Daar was iedereen ook heel erg dronken, haha. Dat helpt altijd wel.”

Je zal wel genoeg dronken koppen hebben gezien in jullie bomvolle festivalzomer. Had je nog tijd voor vakantie?
“Ik ben even naar Friesland en België geweest, maar verder ging al mijn aandacht naar de optredens. Dat is wel hard werken, maar ook wat ik het allerliefst doe. Het is dus niet dat ik vakantie nodig heb.”

Bandmaatje Linda maakte op BKS trouwens een grap over gnoes die te veel gegeten hebben. Hoe hou je het uit in zo’n band?
“Die hebben gnoeg gehad, haha. We zijn soms de flauwsten, maar dat is heerlijk. Die woordgrapjes zijn een beetje ons ding.”

Jouw lyrics zitten juist vol melancholie, maar live breng je ook die toch weer met een lach op je gezicht…
“Melancholie zie ik als iets heel moois en positiefs, niet als iets droevigs. Ik kan het dus met een lach zingen. Ik ben echt een heel melancholisch meisje, maar wel in positieve zin. Ik ben niet een of andere droefbek.”

En waarom zou je ook, want je album Mosaic doet het lekker! Met als ultieme bewijs natuurlijk dat jullie in de Hitkrant staan.
“Ja, nu kan ik vredig sterven, haha. Leuk man, dat artikel was ook echt geschreven met van die tienertaal erin.”

Staan jullie shows nu vol met krijsende tienermeisjes?
“Nou niet zoals bij Jelte (Jett Rebel) ofzo, maar het is af en toe wel heel schattig. Komen ze signeren en selfies maken. Maar we trekken ook een ouder publiek. Sue the Night is wat dat betreft doelgroeploos. Het voelt alsof het voor alle leeftijden is. Te gek dat zoiets kan.”

LIVEDATA 03/09 Oh Oh Intro, Den Haag 05/09 Alphen d’Huez, Alphen aan den Rijn 05/09 Open Up, Dordrecht 06/09 Stadsfeest, Doetinchem / 10/09 Het Witte Theater, IJmuiden 11/09 Appelpop, Tiel 12/09 Smeerboel, Utrecht

Klinkt als: tobberig indiepopgeluk in een weidse walvisjas

Het september-nummer van LiveGuideNL is nu uit en gratis verkrijgbaar op meer dan 550 adressen.

Op hun verzoek sprak ik frontman Fin Greenall en drummer Tim Thornton op het balkon van Paradiso, terwijl onder ons de soundcheck al bezig was. Beide heren konden niet wachten om de crew te vergezellen op het podium van hun favoriete concertzaal.

Tekst LiveGuide.NL | Esmee de Gooyer Foto Mitchell Giebels

De onrustigheid van Greenall en Thornton komt niet alleen door de spanning voor het optreden, maar vooral omdat ze angstvallig in de gaten willen houden of alles wel goed gaat daar beneden. “Is dat de gitaar waarop je mag spelen”, roept Greenall naar beneden, “of de gitaar die je niet mag oppakken? Hing mijn sjaal erop? Ja? Dan is dat de gitaar die je niet mocht oppakken.”

Fink zit eind november net tegen het einde van de eerste helft van de tour rond de nieuwste cd Hard Believer. Dat wordt gevierd met drie uitverkochte Paradiso-concerten, en na een pauze van drie maanden gaan de mannen snel weer op weg. Greenall en co staan niet voor niets bekend als een echte tourband. “We houden er niet per se van om ons huis te verlaten, maar het is geweldig om te beleven hoe onze muziek ons verbindt met de mensen die we onderweg zien. Wij vinden het mooi, zij ook, dus we hebben meteen iets gemeen met elkaar. En dat elke avond… Het is een mooi gegeven.”

“Als je niet van reizen houdt, moet je niet meespelen in een succesvolle band”, stelt ook Thornton. “Elke keer als we op een nieuwe plek zijn, krijgen we een ‘rush’ van: ‘Oh my God, we zijn er! Yes!’. Dit jaar gingen we voor het eerst naar Athene. Dan krijg je weer dat geweldige gevoel. Je bent daar door de muziek, besef je dan. En toen we voor het eerst in Australië waren, bleek een serveerster zomaar fan van ons te zijn. Dat maakte echte indruk me, hoe ver onze muziek afgereisd is.”

Greenall voegt daar lachend aan toe: “Maar in het begin werden we helemaal opgewonden van álles wat we meemaakten. Er staat een koelkast vol met bier! En het is gratis! Geweldig!” De drummer vervolgt: “Ja, die blijheid om gratis bier is er na acht jaar toch wel afgesleten, hoor.”

Poolcirkel
Er zijn nog altijd locaties over waar Fink niet heeft gespeeld, en juist die plekken fascineren Greenall. “Afrika, Zuid-Amerika, de poolcirkel… Hoewel we bíjna in de poolcirkel hebben gespeeld, maar dat heb ik uiteindelijk zelf afgewezen. Het zou een optreden zijn bij een soort bedrijfsfeestje en daar hadden we geen zin in. Het had wel leuk geweest om tegen andere bands te kunnen zeggen: ‘Jullie hebben toch zeker ook wel in de poolcirkel gespeeld? Niet? Wat raar. Ken je die leuke zaal in Groenland dan niet?!’ Verder spelen we het liefst in landen waar de taalbarrière niet groot is. Amerika en Europa zijn dus fijn, behalve delen van Spanje en Italië enzo. Touren door India was geweldig omdat iedereen daar Engels spreekt, China was weer heel lastig.”

Gelukkig voor de mannen is Hard Believer goed ontvangen in zowel hun favoriete Europese landen (Nederland en Duitsland) als Amerika, maar dat hadden ze wel verwacht. “Het is fijn dat hij het goed doet in landen die we leuk vinden”, zegt Greenall. “We zijn ook populair in landen die we niet graag bezoeken! Nee, welke landen dat zijn ga ik je natuurlijk niet vertellen, haha.”

Nederland staat in ieder geval niet op Finks zwarte lijst. De band deed juist moeite om hier voet aan de grond te krijgen. Greenall: “Na elke plaat krijgen we hier meer aanhang, al is het maar een klein beetje meer.”

Thornton: “Tijdens het opnemen van Hard Believer fantaseerden we soms hoe het zou zijn om de nummers in Paradiso te spelen. Vooral bij het nummer Pilgrim. We wisten meteen dat dat de opener van onze sets zou zijn. We hebben een grote ‘soft spot’ voor al onze platen, maar Hard Believer is het meest compleet. Met Perfect Darkness en Distance and Time waren we nog zoekende. Nu weten we eindelijk echt waar we mee bezig zijn.”

Net als de meeste oudere cd’s van Fink is ook Hard Believer in een heel korte tijd opgenomen. “Aan het schrijven van de nummers werken we lang”, legt de bebaarde zanger uit. “Muziek raakt de gevoelige snaar en de muzikale riff vertelt me wat de emotie zal zijn.”

Fin is zelf ook verantwoordelijk voor de teksten. “Ik kan niet goed beschrijven hoe we het doen, maar we zijn goed in het matchen van de emotie van de muziek met die van de teksten. In de studio proberen we de essentie van de energie van dat moment te vangen. Dat lukt het beste in ongeveer twee weken. We zijn dag en nacht in de studio en als het klaar is, zijn we dan ook compleet uitgeput. Toch is het onze favoriete tijd, het is het beste aan artiest zijn. We hebben drie weken om op te nemen en daarna touren we achttien maanden lang. ‘We fucking love it’.”

LIVEDATA 30/08 Amsterdam Woods Festival, Amsterdam (Premiere van de filmdocumentaire: Fink – Fink is overigens zelf aanwezig voor een Q&A – GEEN OPTREDEN!!!) 20/10 De Vereeniging, Nijmegen 22/10 Concertgebouw, Amsterdam 23/10 De Roma, Antwerpen

Klinkt als: gevoelige gitaarrock, maar dan door en voor mannen met grijze baarden en tatoeages.

Het september-nummer van LiveGuideNL is nu uit en gratis verkrijgbaar op meer dan 550 adressen. Dit is een interview uit LiveGuideNL maart 2015.

Na zes jaar is er eindelijk weer een nieuw album van de Engelse rockers Thunder. Wonder Days heet het laatste album en het is eigenlijk een mirakel dat het tiende studio album van Thunder verschenen is, want de toch redelijk succesvolle Britse band stond op het punt om er mee op te houden. Maar na een aantal akoestische shows, optredens met Whitesnake en Journey en een succesvol optreden op Wacken besloot de band, gelukkig voor de fans, om door te gaan. Thunder staat inmiddels voor de vierde keer op Bospop en Danny Bowes en Luke Morley waren zo vriendelijk om voor de show een praatje met mij te maken.

Tekst Martien Koolen

Toch weer een nieuw album, wie had dat gedacht na de bijna split-up in 2009?
Danny: “Ja, niets is zeker, zo blijkt maar weer eens. Gelukkig bestaat Thunder nog en hebben we net een prima album afgeleverd.”

Een cliché vraag, maar is het jullie beste album tot nu toe?
Luke: “Dat is altijd moeilijk te zeggen; de plaat is net af en natuurlijk zijn we trots op Wonder Days en natuurlijk hebben we onze harten en zielen in de nieuwe songs gelegd. Maar, ja, als het album klaar is en in de winkels ligt, dan kun je er niets meer aan doen. Ik denk wel dat we beter zijn geworden naarmate we ouder zijn geworden en we zien het album nu al een beetje van een bepaalde afstand en kunnen dan alleen maar concluderen dat Wonder Days gewoon een echt klassiek Thunder album is geworden.”
Danny: “Op 14 maart hebben we tijdens een show in de Eventim Apollo in Hammersmith een aantal nieuwe songs van Wonder Days gespeeld en het publiek reageerde heel goed op tracks zoals Black Water, Resurrection Day en Wonder Days, en dat is een goed teken. Als het publiek niet zo goed reageert op nieuwe tracks heb je misschien een probleem…”

Lezen jullie nog recensies over jullie albums, of interesseert jullie dat niet echt?
Luke: “Nou, ja, er zijn altijd critici die het niks vinden, maar dat is dan maar zo. Wij doen gewoon wat wij denken en voelen dat goed is!”

Hoe belangrijk is een radio hit voor Thunder?
Danny: “Wij dachten dat we een hit hadden op het nieuwe album, maar de radio denkt daar anders over, ha ha. We krijgen gewoon geen airplay op de Britse radio. Het hele radiogebeuren in Engeland is gewoon frustrerend! Volgens mij heeft de radio niets meer met muziek te maken, het gaat alleen nog maar over sociale media. Als je maar genoeg volgers op Facebook hebt, dan wordt je muziek wel op de radio gespeeld. Maar ja, wij hebben de radio altijd gehaat en de radio haat Thunder, dus waarschijnlijk worden onze nummers op de Engelse radio gespeeld als wij dood en begraven zijn, ha ha… Maar eigenlijk tellen alleen de fans, de mensen die een kaartje kopen voor onze show, die betalen om ons te zien en te horen spelen; alleen dat telt, dus f… de radio.”

Wonder Days is toch geen concept album, of misschien stiekem toch?
Danny: “Nee, echt niet, zo progressief zijn wij niet, ha ha…. Ik kan me er wel iets bij voorstellen, want nummers zoals Wonder Days en When The Music Played hebben als thema jong zijn, met een bandje beginnen, opgroeien en de eerste kennismakingen met meisjes en muziek natuurlijk. Maar om het dan een concept album te noemen, gaat mij te ver. Natuurlijk zijn de genoemde tracks wel nostalgisch en is ook de cover van het album nogal retro en natuurlijk was vroeger, de seventies dus, alles beter, ha ha… De hele wereld, vooral de muziekindustrie is gigantisch veranderd, de concurrentie is veranderd, er is nu internet, de tv is veel belangrijker en sociale media bepalen de trends. Het leven was vroeger veel simpeler en misschien ook wel overzichtelijker. Er is tegenwoordig ook veel meer cynisme.”

Kun je iets over de titel van het album vertellen?
Luke: “Het eerste nummer heette Wonder Days en dat leek mij ook wel een gepaste titel voor het album, een beetje een retrogevoel creëren met die titel zat er eigenlijk ook wel achter.”
Danny: “Daarom denken mensen dat Wonder Days een concept album is; we hebben het echt met opzet zo gedaan, ha ha….”

Hoe ziet jullie set list eruit voor vandaag, spelen jullie op festivals andere nummers dan op de reguliere toer en wie “maakt” de setlist?
Luke: “Dat is eigenlijk mijn taak, dat is over de jaren zo gegroeid en iedereen lijkt zich daar in te kunnen vinden. We zullen ook vandaag zeker een aantal nieuwe songs gaan spelen, want Wonder Days en The Thing I Want zijn echte live songs die perfect passen bij andere klassieke live krakers, zoals Backstreet Symphony of Love Walked In. Natuurlijk zijn er songs die we altijd “moeten” spelen voor onze die hard fans.”

Jullie staan nu voor de vierde keer op Bospop, is dat nog iets speciaals voor jullie?
Danny: “Absoluut, we zijn gek op Bospop, we spelen hier altijd heel erg graag.”

Is het niet zo, dat als we nu op Graspop zouden zijn jij hetzelfde antwoord over Graspop zou geven…..??
Danny: “Ha, ha, jij kent ons te goed, mijn vriend, of jij bent zelf al te cynisch geworden, ha ha.. Nee, dat is echt niet zo, we verheugen ons ECHT op het Bospop publiek en we hopen dat ze ons niet eerder laten gaan dan na twee uur spelen, ha ha…”

Hebben jullie nog doelen, dromen, ambities?
Danny: “Te veel!”
Luke: “Jazeker, we willen eigenlijk ook eens een grote tournee in Amerika doen en ook China en Australië moeten wij zeker nog eens gaan ontdekken.”

Wat zijn de hoogtepunten in jullie carrière tot nu toe?
Danny: “Daar wacht ik nog steeds op.”
Luke: “Dat Thunder na al die jaren nog steeds bestaat en goede muziek maakt en dat we er nog steeds heel veel plezier in hebben. Wij zijn echt gelukkig dat we dit nog steeds mogen doen.”

Wat zijn de dieptepunten tot nu toe?
Danny: “Dat zijn er veel te veel, hoe lang heb je?”

Jouw stem is nog steeds prima in orde, doe je iets speciaals om die stembanden in goede vorm te houden?
Danny: “Niet echt, ik heb nooit zangles gehad, ik drink matig, ik rook niet en ik gebruik geen al te dure drugs; ik ben al tevreden met zeer goedkope heroïne, ha ha….”

Hoe lang gaat Thunder nog door?
Luke: “Dat is moeilijk om te zeggen; ik hoop nog heel lang, maar dat heeft natuurlijk te maken met het feit hoe lang je het als muzikant nog aankunt. Fysiek en mentaal bedoel ik dan natuurlijk want het leven van een rockster is nou niet bepaald een huis tuin en keuken baan.”
Danny: “Na de show van gisteren voelde ik mij 100 jaar oud en was ik helemaal kapot, maar ook dat kan gebeuren.”

Bedankt voor jullie eerlijke antwoorden en succes met de nieuwe plaat.
Danny/Luke: “Thank you!!”

LIVEDATUM 22/11 Sportpaleis, Antwerpen (support Scorpions)

De Britse progressieve rockband Anathema bestaat 25 jaar. Begonnen als een metal band ontwikkelde de Liverpoolse familieband (Cavanagh broers) zich in de loop der jaren tot een progressieve rockband van het hoogste muzikale niveau. De laatste drie albums, We’re Here Because We’re Here, Weather Systems en Distant Satellites (2014) kregen alle drie lovende kritieken en bezorgde de band veel nieuwe fans. Op de Bospopzondag geeft de band een superconcert en ik heb ook nog het genoegen om met Vince (Vincent) Cavanagh (gitaar en zang) te mogen praten.

Tekst Martien Koolen

Hi Vincent, leuk om met je te spreken, hoe gaat het het?
Vincent: “Ik ben kapot, we komen net rechtstreeks van een concert in Barcelona en ik ben echt uitgeput, maar ik heb wel zin om het Bospoppubliek straks met een fantastische show te verrassen.”

De muziek van Anathema is door de jaren heen nogal veranderd want jullie zijn eigenlijk als een echte metalband begonnen. Maar is dit een bewuste keuze geweest, of is het een “natuurlijk” muzikale ontwikkeling?
“Als je naar onze albums in chronologische volgorde luistert, niet dat je dat moet doen hoor, waarom zou je, dan hoor je bij elk album een muzikale verandering; beter gezegd een muzikale verbetering. Bij elk album wordt onze muziek beter, wij groeien als een band, we willen steeds beter worden, elk nieuw album moet beter zijn dan het vorige; dat is ons idee in ieder geval. Je kunt die verandering niet forceren, dat moet vanzelf gaan. En als je het over metal hebt, alleen onze eerste twee albums zou je metal kunnen noemen, maar dat is echt lang geleden, man! Eternity was echt een ander album, maar het probleem met dat album was dat de gitaren te laag waren afgestemd; de grootste muzikale verandering vond echter plaats in het jaar 1997.”

Ben je al met een nieuw album, of met nieuwe tracks bezig?
“Jazeker, altijd, wij zijn altijd met nieuwe songs bezig, we hebben al een aantal nieuwe tracks op papier staan.”

Wie schrijft normaliter de songs voor de band?
“Dat is meestal Danny, hij heeft vaak goede ideeën voor songs, maar de nummers moeten altijd in dienst staan van het album, ondanks dat er eigenlijk geen regels zijn m.b.t. het componeren en schrijven van songs; alles moet kunnen! De muziek is er meestal als eerste en de teksten komen daarna pas. Onze teksten zijn trouwens wel erg belangrijk en ze moeten echt en eerlijk zijn. De teksten gaan namelijk over ons, ze zijn autobiografisch en gaan in ieder geval nooit over politiek of religie. We vertellen echter nooit waar de songs eigenlijk over gaan, dat houden we “lekker” voor ons zelf, dat moeten de fans zelf maar uitzoeken en interpreteren. Veel fans zien in onze teksten iets over hun eigen leven en daar krijgen we dan ook regelmatig feed back over en dat vind ik eigenlijk wel fascinerend. Dat we zoiets met onze muziek en onze teksten kunnen bereiken is toch wel apart.”

Wie bepaalt de nummers van de set list en wordt het niet steeds moeilijker om een set list samen te stellen, aangezien jullie toch ook al flink wat albums hebben om van te kiezen?
“Danny bepaalt de set list en hij heeft daar blijkbaar helemaal geen moeite mee, ha ha.. Maar ook daar geldt: geen regels, alles kan en mag. Wij zijn geen zelf toegeeflijke band, we schrijven nummers voor ons zelf en wij spelen muziek voor onszelf! Maar op het podium tijdens een gig zijn we er voor het publiek, man; dat is het meest belangrijke voor ons, we willen het publiek los zien gaan.”

Ziet de setlist er anders uit als jullie in Duitsland spelen, of bijvoorbeeld Turkije?
“Het publiek is wel anders, zeker weten. In Duitsland is het publiek toch veel meer op metal gericht, terwijl Nederland een echte progressieve rockcultuur kent en in Turkije bestaat het publiek meestal alleen maar uit metalheads! Het is vooral belangrijk hoe de muzikale pers in een land werkt en de muziek scène beschrijft en waardeert. In Nederland wordt er veel geschreven over progressieve muziek en het leeft echt in jullie land.”

Hoe belangrijk is een hit single voor Anathema?
“Eigenlijk niet, in Engeland worden we helemaal niet op de radio gespeeld, maar in Nederland wel, hoe ironisch…. Maar ik ben ervan overtuigd als we ooit een hit zouden willen schrijven, dan zou ons dat ook lukken. Maar hoe belangrijk is de radio eigenlijk nog? Denk aan streaming, dat is voor de meeste mensen tegenwoordig veel interessanter en ook veel makkelijker.”

Ben jij een LP of een CD man?
“LP, zonder twijfel; ik houd van vinyl, ik houd van het ritueel om naar een platenzaak te gaan en daar rond te neuzen en van alles te kopen, om dat dan thuis uitvoerig te gaan beluisteren.”

Wat is het beste/mooiste wat je tot nu toe in je muzikale carrière hebt meegemaakt?
“Toen ik aan het nummer Universal echt mee mocht werken, ik heb dat nummer afgemaakt en toen heb ik ook leren produceren en componeren. Dat was echt een openbaring voor mij!”

En het slechtste?
“Dat moet dan toch echt iets persoonlijks zijn, maar wat…. Wij zijn een band met broers, twee families eigenlijk, en dat is niet altijd even makkelijk en misschien is dat wel een understatement, maar we blijven gewoon bij elkaar en maken betere muziek.”

Wat is je grootste ambitie?
“Progressief blijven, eerlijk blijven en steeds betere platen maken. Dat is moeilijk, maar je moet jezelf uitdagen, go for it!”

Heb je nog dromen?
“Zeker weten, altijd, waarschijnlijk te veel, man! Onze volgende stap moet eigenlijk een carrière in Amerika en Japan worden! In november spelen we een akoestische show in Utrecht en dat zal ook heel speciaal worden.”

Anathema komt uit Liverpool, hebben jullie iets met de Beatles erfenis?
“Jazeker, man. De Beatles zijn onze grootste inspiratiebron, want zij waren namelijk ook progressief. Wij hebben allemaal grote affiniteit met bands zoals Pink Floyd, Radiohead en de Beatles. Wij hebben iets met songs, niet met deuntjes, wij zijn opgegroeid met songs en schrijvers van songs, zoals Bob Dylan en Bruce Springsteen.”

Hoe is de prog rock scene in Engeland?
“Nou, mede dankzij het magazine Prog vrij goed. Maar progressieve muziek is geen genre, het is een ethos, laat dat duidelijk zijn!”

Veel mensen weten niet wat Anathema betekent, kun jij dat eens duidelijk uitleggen? En wie heeft trouwens de naam bedacht?
“Anathema betekent iets dat je eigenlijk niet moet doen; zo simpel is het eigenlijk. Onze oude zanger bedacht de naam ongeveer 15 jaar geleden en omdat Steven Wilson het een coole naam vindt, gaan we hem dus niet veranderen, ha ha…”

Dank voor het interview, Vince
“Jij bedankt en enjoy the show.”

LIVEDATUM 09/11 TivoliVredenburg, Utrecht

Sturgill Simpson houdt zich prima staande in het land van de cowboys en outlaws. Er is namelijk geen vertakking in het countrygenre die enig vat op de songwriter heeft. Met zijn album Metamodern Sounds in Country Music treedt hij buiten de bekende prairies en galoppeert hij op volle snelheid naar grote hoogtes.

Tekst LiveGuideNL | Thomas van Waardenburg Foto Trask Bedortha

Nog geen jaar geleden zag je jezelf niet als professioneel muzikant. Hebben een Grammy-nominatie en een platendeal bij een major label dat veranderd?
“Er zijn wat meer surreële dagen per jaar bij gekomen, maar verder niet echt. Ik geniet meer van dat ik net vader ben geworden dan van dat ik bijna iets heb gewonnen. Mijn vrouw overtuigde me vijf jaar geleden om muziek serieus een kans te geven en toen was ik al in de dertig. Waarschijnlijk ben ik door de jaren ervoor net genoeg afgemat om het nu niet te serieus te nemen.”

Voor dit succesverhaal begon, was je immers conducteur.
“Haha! Ik heb een heleboel flutbaantjes gehad die daaraan hebben bijgedragen. Maar het succesverhaal, zoals je het noemt, speelt zich vooral af in Amerika. Al zie ik het ook als een succes dat ik vorig jaar solo met gitaar optrad in Nederland en dat er nu genoeg budget is om mijn band mee te nemen.”

Goed moment ook om door Europa te touren, want de Amerikanen zijn van streek omdat je gnostiek (mystieke kennis) verkondigt en ‘goddamn’ op televisie zegt…
“Je maakt tegenwoordig sowieso wel iemand pissig, ongeacht wat je doet. Misschien dat het ligt aan een traditionele en conservatieve groep mensen die naar country luistert. Mij maakt het niets uit. De vrouw die zei dat ik gnostiek verkondigde, ben ik zelfs dankbaar. Ik ging me er gelijk in verdiepen.”

Had ze gelijk?
“Nee, niet bepaald. Hoewel ik wel begrijp hoe ze bepaalde dingen heeft geïnterpreteerd.”

Je schrijft dan ook over metafysica, filosofie en hoe de aarde omhoog wordt gehouden door een schildpad.
“En drugs. Vergeet de drugs niet. Mensen hebben een bepaald beeld bij countryzangers, maar ik weet niet eens of ik dat wel ben. Voor mij is het veel belangrijker om de muziek te produceren die ik graag maak en dat die gebaseerd is op wat ik meemaak en lees. Zingen neem ik nog niet zo lang heel serieus, maar hey: zolang het mijn rekeningen betaalt, mogen ze me noemen hoe ze willen!”

Maar het is een leuk compliment als er wordt gezegd dat je het genre naar een hoger niveau tilt, toch?
“Natuurlijk, maar weet je: country is voor het grootste gedeelte altijd cheesy geweest. Er kan zoveel nieuws mee gedaan worden omdat er nog amper wat mee gedaan is. Waarom niet, dacht ik gewoon, en ik probeerde het te maken met een mellotron en psychedelische invloeden. Het grootste compliment vind ik als mensen zeggen dat ze een hekel hebben aan country, maar mijn muziek geweldig vinden.”

Live: 24-08 Noorderzon, Groningen / 25-08 Paradiso, Amsterdam

Klinkt als: een psychedelische treinreis door de gedachtegolven van een countryconducteur

Het juli/augustus-nummer van LiveGuideNL is nu uit en gratis verkrijgbaar op meer dan 550 adressen.

Wie het Antwerpse muzikale reilen en zeilen op de voet volgt, weet dat Bootsie ButsenZeller reeds enkele decennia meedraait. Deze muzikale kameleon kroop al in de meest diverse vermommingen en leverde bijdragen aan tal van meer of minder obscure projecten. Zijn nieuwste worp, die hij volledig solo afwerkte, doopte hij Seqs & Drums & Rockin’ Synths. Een album waarop zijn favoriete drums een liefdesverklaring afleggen aan synthesizers en andersoortige ‘elektronica-knopjes’.

Tekst Ruud Van Der Locht Foto’s Dirk Wouters

Je hanteert een hoop diverse stijlen op je nieuwe album. Muzikaal polyglot?
Bootsie: “Ik ben inderdaad iemand die zowel geniet van klassieke muziek à la Bartok, jazz, weirdo electronica, indie rock of metal. Op dat vlak zit ik heel eclectisch in elkaar. Ik weet dat ik het me daardoor niet gemakkelijk maak, maar dat zijn nu eenmaal mijn muzikale genen. Wel vind ik deze plaat dansbaarder dan mijn vorig werk dankzij de leidraad van de akoestische drums. Bovendien probeerde ik ditmaal meer songs te maken in tegenstelling tot de vroegere soundscapes. Ik wilde vooral gebalde nummers op deze plaat. Toen ik door mijn eigen database snuisterde, bleek daar al een hele verzameling bruikbaar materiaal tussen te zitten. Daarop heb ik voortgeborduurd.”

Dat je een fervent drummer bent, weten we al langer. Maat wat trok je zo aan om ditmaal ook met synths aan de slag te gaan?
Bootsie: “Ik hou erg van de onvoorspelbaarheid van sommige synthesizers waarmee ik in de studio erg veel lol beleefde. Live zit ik achter mijn drumkit en combineer dat met een laptop en een hoop electronica. Toch een combinatie die je niet al te vaak ziet. Natuurlijk blijven de drums mijn favoriete instrument bij uitstek. Maar die liefde deel ik wel met een passie voor elektronische machines. Het feit dat ik ook als dj actief ben, speelt daarin zeker een rol. Noem het voor mijn part twee liefdes die elkaar opnieuw gevonden hebben.”

Je maakt tevens deel uit van een heleboel muzikale zijprojecten. Wil je met deze plaat een persoonlijke doorbraak forceren?
Bootsie: “Ik geniet zowel van dit solowerk als de interactie met andere muzikanten. En natuurlijk is er de ambitie om een breder publiek te bereiken, maar daarvoor wil ik me niet in allerlei bochten wringen of muziek maken waar ik totaal niet achter sta. De massa slikt toch wat er in hun strot geramd wordt en daarvoor is mijn muziek ongetwijfeld te avontuurlijk, aangezien beleidsmakers op radio en tv tegenwoordig enkel maar op voorzichtigheid spelen. Had deze conservatieve houding in de jaren ’60 overheerst, hadden we nooit van figuren als Jimi Hendrix, Frank Zappa of Captain Beefheart gehoord. Die ‘format-obsessie’ vind ik eerlijk gezegd angstwekkend voor de toekomst van de alternatieve muziekwereld.”

Toch ontving je goede kritieken op Seqs & Drums & Rockin’ Synths, zelfs tot over de landsgrenzen heen.
Bootsie: “Klopt. In Engeland werd ik zelfs uitgenodigd om een liveperformance te spelen in de studio van een belangrijk alternatief radiostation. Er bestaat dus duidelijk nog steeds een voedingsbodem voor die undergroundscene, maar zolang de platenbonzen in maatpak vasthouden aan hun businessmodellen om enkel mainstream muziek te promoten, zullen wij in de marge blijven ploeteren. Maar dat weerthoudt me absoluut niet om al spartelend boven water te blijven. Want er bestaan gelukkig nog steeds mensen die zich met hart en ziel inzetten om die ‘afwijkende’ muziek alle mogelijke kansen te bieden, zoals het Gentse Kinky Star Records, de Antwerpse alternatieve Radio Centraal of mijn eigen label Jesus Factory. Zij bewijzen dat het nog steeds mogelijk is om met een minimum aan middelen goede muziek uit te brengen.”

Mij lijk je een muzikaal revolutionair die graag op de barricaden staat? Dat blijkt ook uit je politieke inzet voor de extreem-linkse PVDA.
Bootsie: “Dat kan ik niet ontkennen.. Maar dat neemt niet weg dat ik ook erg kan genieten van een band als Abba die geniale popmuziek heeft gemaakt. Miles Davis stelde ooit: “er is goede en slechte muziek, wars van het genre.” Zelf spel ik ook in een band als Dóttir Slonza die popmuziek met een zwart randje brengt. Het hoeft dus niet steeds tegendraads of weerbarstig te zijn.”

Een lovenswaardige instelling maar er moet toch ook brood op de planken komen? Je bent immers een vader van twee kinderen.
Bootsie: “Gelukkig geniet ik van het kunstenaarstatuut dat mij een gewaarborgd inkomen garandeert, alhoewel dat vrij beperkt is. Dat bedrag vul ik aan met live-concerten en als dj allerlei feestjes en party’s muzikaal op te fleuren. Ik geef toe dat het een dagelijks gevecht is, maar zelfs na meer dan twintig jaar, blijft het de moeite waard. Stop me in een nine-to-five job en ik evolueer in een mum van tijd tot een heel vervelend mannetje.”

Wat is tot slot je persoonlijke favoriete nummer op Seqs & Drums & Rockin’ Synths?
Bootsie: “Moeilijke vraag, want het zijn allemaal mijn eigen kindjes Neem dan maar Rise and Shine dat ik al een hele tijd geleden instrumentaal componeerde en waarop ik een zangeres wilde loslaten. Uiteindelijk heb ik er nog een hele tijd aan gesleuteld en het volledig omgevormd. Het is één van de nummers die over mijn kinderen gaat. Vaak zijn dat erg emotionele nummers die ik heel moeilijk live kan brengen. Ook met deze tekst heb ik zitten janken. Weet je wat ik het ergste vind? Dat ik mijn kinderen moet opvoeden in een wereld waar het er elke dag slechter aan toe gaat…”

“Dat is een coole microfoon”, wijst Kevin Parker van Tame Impala enthousiast naar de apparatuur die voor hem op tafel ligt. De studionerd ten voeten uit. Ook Currents, het derde album van zijn Australische psychrockgroep, knutselde Parker helemaal zelf in elkaar. Ditmaal in zijn nieuwe thuisstudio in Perth. Hoe die studio er uit ziet? “Best mooi. Net zo veel spullen als we altijd op het podium hebben staan, maar dan in twee kamers gepropt. Ik mis alleen zo’n mooie microfoon als deze.”

Tekst Mania | Ruben Eg

Neem je veel op?
“Ik begin elke dag aan een nieuwe song. Als ik op pad ben dan werk ik op mijn laptop. Ik bedenk melodieën en akkoorden voor songs. Soms verzin ik er meerdere per dag. Deze ochtend heb ik er een aantal bedacht. Die demo’s werk ik thuis uit. Opnemen is het leukste onderdeel. Het gedeelte dat je niet kunt forceren, het bedenken van de melodie, is het moeilijkste. Maar als je het geraamte van een liedje eenmaal hebt, dan kun je het lichaam aankleden.”

Currents vond ik aanvankelijk vooral een ambientachtige plaat. Tot je na een paar luisterbeurten de gitaren hoort. Je laat ze als synthesizers klinken?
“Dat klopt als een bus. Ik vind het leuk om mensen te verwarren met de oorsprong van geluiden. Een raar spelletje dat ik speel. Misschien dat ik de akoestische gitaar in de toekomst omarm, maar momenteel blijf ik daar ver weg van. Gewoon omdat ik het leuk vind om gitaren als synthesizers te laten klinken. Ik heb onlangs een gitaarsynthesizer gekocht. Maar dat maakt het wel iets te makkelijk om mensen op het verkeerde been te zetten.”

Een gitaarsynthesizer?
“Een synthesizer die je als gitaar bespeelt. Elke snaar wordt individueel opgepikt en stuurt zes verschillende lagen door de synthesizer. Je kunt zo een gitaar als een orkest, fluit, opstijgend vliegtuig of blaffende hond laten klinken.”

The Moment is mijn favoriet van Currents. Kun je iets over dit nummer vertellen?
“Ik maakte het toen een storm mijn niet zo stevige huis in Perth naderde. Ik kreeg zo’n intens gevoel toen ik die enorme storm aan de horizon zag komen. Ik begon te spelen met het idee van die naderende grootsheid. Er komt iets aan dat gigantisch en beangstigend is, of het nu goed of slecht is. Het is niet te stoppen, je ziet het aan de horizon en je weet precies waar het naar toe gaat. Het nummer wordt steeds razender en paranoïde. Het groeit naar een climax. Maar tegelijkertijd gaat het over in het moment zijn. Dat hoort een beetje samen, geloof ik.”

Je bedoelt dat vreemde rustige moment voor een storm losbarst?
“Precies. Ik houd van de gevoelens voor er iets groots komt. Je voelt ze voor meer dingen dan een storm alleen. Een opwindend, maar eng gevoel. Ontmoedigend. Onbekend. Of het nu vlak voor een examen, een sollicitatiegesprek of een operatie is.”The Less I Know The Better bezorgt mij steeds een enorme glimlach. Gaat het over de jaloerse jongen of de sukkel?
“Allebei. De teksten zijn luchtig bedoeld, maar wel met een sterke emotie. Het gaat over het gevoel voor degene op wie je gek bent, maar ze gaat met een ander. Een tienerding. Maar als het je overkomt, dan is het verschrikkelijk.”

Hadden de nummers Daffodils en Summer Breaking van Uptown Special van Mark Ronson ook op Currents kunnen staan?
“Dat had zomaar gekund. De rauwe riff en melodie van Daffodils had ik eens met AAA Aardvark Getdown Services gespeeld. Ik houd van discofunk en al dat soort muziekstijlen. Als ik geen plek kon vinden voor deze nummers, dan had ik ze waarschijnlijk op dit Tame Impala-album gezet. Maar omdat het niet echt zou passen, ben ik er eerst een andere kant mee op gegaan. Zodoende heb ik een demo naar Mark gestuurd.”

Zijn er nummers van Currents die je live niet kunt doen?
“Ik denk het niet. We hebben nog niets gevonden dat onmogelijk is. Zo lang je open minded bent, dan kun je alles live doen.”

Ook Past Life?
“Hmm. De spoken word uit dit nummer wordt moeilijk. Misschien via een sampler, waarin elke zin onder een aparte knop zit. Dat kan werken. Of ik kan mijn stem door een pitch shifter doen. Of alles op tape. Er zijn tegenwoordig zo veel mogelijkheden om muziek live op te voeren. Eindeloos veel. Eigenlijk is er geen excuus meer om iets live niet te doen. Ik hoorde ooit dat Enya nooit live heeft gespeeld, omdat zij op het podium niet kon wat ze in de studio had gedaan.”

Nu is dat vooral heel erg verdacht.
“Dat excuus is er nu inderdaad niet meer, want er zijn miljoen manieren om geluiden te manipuleren. Dus ik verwacht een concert van Enya in de nabije toekomst. Anders zal ik heel teleurgesteld zijn.”

Betrap je haar eindelijk als nieuwe Milli Vanilli.
“Yeah.”

LIVEDATA 22/08 Pukkelpop, Hasselt 23/03 Lowlands, Biddinghuizen

—

Exclusief voor de Maniawinkels: Tame Impala – Currents op gekleurd vinyl!

Op 17 juli verschijnt het nieuwe album van Tame Impala. We gaan een zeer gelimiteerde versie op gekleurd vinyl krijgen. Een schijf in het geel en een in het paars, op 180 gram met download card. Daarnaast een gatefold cover en printed innersleeves. Deze versie zal in Nederland alleen via de Mania-winkels verkrijgbaar zijn. Bestel snel, op = echt op

Dat je vroeger de ledematen van je speelgoedpop trok, zien wij nog net door de vingers. Van de Göteborgse punkband The Kendolls hoef je zo’n flexibele houding absoluut niet te verwachten. Met hun felle weerzin tegen de serieuze bedreiging die kannibalisme heet, zijn ze maar voor één ding te prikkelen: meer punk!

Tekst LiveGuideNL | Thomas van Waardenburg Foto Ketil Hardy

Begin dit jaar stond The Kendolls al in het voorprogramma van onze eigen punksensatie John Coffey. Zanger/gitarist Oskar Fredén is het biervang-momentje van zanger David Achter de Molen op Pinkpop niet ontgaan. “Dat filmpje heeft ook zeker Zweden bereikt. Vrienden lieten het me zien. Toen ik ze vertelde dat wij met John Coffey hebben opgetreden, gingen ze gelijk hun muziek checken.”

Volgens Oskar is het een goede zaak als er in Zweden meer punk wordt geluisterd. Dat Måns Zelmerlöw in mei het Eurovisie Songfestival won, zegt volgens hem namelijk veel over de staat van muziek in zijn land. “De muziekscene hier is niet interessant. Het stikt van de hipsters met te veel meningen en Zweedse muzikanten zijn meer bezig met een carrière buiten de muziek. Ze vinden het niet nodig om te touren en er iets van te maken. Voor ons voelt dat als een uitdaging. Het is aan The Kendolls om de boel te laten vlammen!”

Met een vierde, vooralsnog titelloos, album op komst (EP Diablo Gringo uit 2014 niet meegerekend) trekken Oskar, gitarist Anton Andrén en de Finse drummer Kenneth Vidjeskog deze zomer door Nederland, België en Duitsland. Dat er geen gigs gepland staan in Portugal, vinden ze gezien eerdere ervaringen niet zo erg.

“Tijdens onze tour door Spanje werden we last-minute geboekt voor een show in Portugal”, herinnert Oskar zich. “We moesten de hele nacht doorrijden om er te komen, maar zo’n kans pak je natuurlijk. De volgende dag bleek het optreden naar een andere locatie verplaatst te zijn. Het nieuwe adres leidde ons via landweggetjes naar een boerderij. Toen Kenneth binnen een kijkje ging nemen, kwam hij even later rennend terug naar de auto. Totaal in paniek zei hij: ‘Rijden! Er is daar iemand met een paars gezicht. Volgens mij wilt hij ons opeten’, haha! Het is de enige keer geweest dat we ooit een show hebben afgezegd. Gelukkig hoeven we in Nederland niet te vrezen voor kannibalen.”

LIVEDATA 17/07 Jack’s Music Bar, Zwölle 18/07 Pedrö Picö Pöp, Raalte 25/07 Zwarte Cröss, Lichtenvöörde 02/08 Töne’s Summerjam, Heeten

Klinkt als: hapklare punkröck vöör als je graag je tanden in köttbullar zet.

Het juli/augustus-nummer van LiveGuideNL is nu uit en gratis verkrijgbaar op meer dan 550 adressen.

Voorafgaand aan het festivalseizoen presenteerde de organisatie van het Bospop Festival al vroeg in dit jaar een reeks spraakmakende namen die het komende weekend te zien zullen zijn in Weert-Noord. Dream Theater, ZZ Top, Anastacia, Gary Clark Jr. en Melissa Etheridge zullen voor velen een reden zijn geweest om meteen een ticket aan te schaffen voor deze 35^e editie. Toch is men er ook weer in geslaagd om de nieuwsgierig-heid te prikkelen met een, althans voor ons, volslagen nieuwe naam: The London Souls. Even een belletje naar het Verenigd Koninkrijk dus en klaar…
…dachten we…

Tekst: Jeroen Bakker

Na beluistering van Here Come The Girls, het nieuwe album dat volgende week officieel zal uitkomen leek het ons hoog tijd om eens kennis te maken met deze Britten…, tenminste dat dachten we want niets is minder waar. Hoewel de naam anders doet vermoeden ligt de nadruk allesbehalve op ‘the soul’ maar veel meer op seventies-rock, folk en gruizige blues. Bovendien zijn de twee heren van The London Souls afkomstig uit New York, ‘The City That Never Sleeps’ en wij bellen naar ‘The City Of Light’, Parijs dus, waar drummer/zanger Chris St. Hilaire zojuist de soundcheck heeft afgerond.

“We spelen vanavond in Les Etoiles en er zijn nog nauwelijks kaarten beschikbaar”, aldus een enthousiaste Chris. “Geweldig om in die prachtige Europese steden te kunnen spelen. We zijn onlangs zelfs in Londen geweest! Het is een droom die uitkomt”. Helaas voor Chris en zijn collega, gitarist/leadzanger Tash Neal, is er nauwelijks tijd om lekker eens even de toerist uit te hangen. “Na het optreden vertrekken we meteen naar Bilbao en zullen vanuit daar richting Nederland rijden.”

Na het gelijknamige debuut uit 2011 heeft de release van opvolger Here Come The Girls lange tijd op zich laten wachten. Er is nogal wat gebeurt in de tussenliggende periode. “Nadat onze debuutplaat was uitgebracht en we op tournee zouden gaan hield onze bassist er plotseling mee op.” Samen met Tash Neal werd besloten om als duo verder te gaan en direkt te gaan werken aan de nieuwe plaat. Chris vervolgt: “Het album was zo goed als helemaal klaar en de eerste optredens stonden al op de agenda toen een verschrikkelijk auto-ongeluk Tash op de intensive care van het ziekenhuis deed belanden. De artsen besloten meteen om een hersenoperatie uit te voeren om zijn leven te kunnen redden. De operatie verliep succesvol maar volgens hen zou het nog lange tijd kosten voordat hij weer helemaal hersteld zou zijn.”

Noodgedwongen stond de hele wereld voor London Souls even stil maar het herstel bleek eveneens zeer voorspoedig te verlopen. “Tash pakte al snel zijn gitaar en wilde zo snel mogelijk de draad weer oppakken. Voordat ik het wist stonden we weer samen op het podium. Ik ben er van overtuigd dat de muziek een helende werking op hem heeft gehad.” De twee zagen geen reden om het album opnieuw onder handen te nemen. “We hebben alles gelaten zoals het is en staan er nog steeds voor de volle honderd procent achter. Het is een heel goed album geworden waar we nog steeds heel erg trots op zijn. De hele situatie heeft ons denk ik alleen maar sterker gemaakt en kracht gegeven om weer stappen vooruit te maken.”

“We hopen na de twee optredens hier snel weer terug te kunnen komen”, aldus Chris. “Het is geweldig om onze muziek op het podium en voor publiek te spelen. In de studio maken we graag gebruik van de beschikbare foefjes maar op het podium komt ons werk erg goed tot zijn recht en gaat het pas echt flink tekeer.” Er wordt volgens ingewijden heel goed gereageerd op het nieuwe materiaal van deze ‘Brooklyn Invasion’ dat in april al werd uitgebracht in Amerika. Met name de uitverkochte release-show in New York bleek een geweldig succes. “Er werd door veel mensen die ons als support-act bij een grote band hadden gezien, lang naar uitgekeken. Ze waren al een beetje bekend met onze muziek zoals die live werd gespeeld. Het gaat ook buiten New York heel goed met de naamsbekendheid. Mensen uit Ohio, Californië en Texas komen naar ons toe om te zeggen hoe goed ze ons vinden.”

Logischerwijs moet hier en daar nog wel even uitgelegd worden hoe dat nu precies zit met de groepsnaam. “Mijn vader was een gitarist die opgroeide in Trinidad en Tobago. Vanwege de nabijgelegen Amerikaanse marinebasis kon hij in de sixties naar de ‘Britse invasie’ luisteren. Dave Clark Five, Stones, Beatles en Kinks bleken een grote indruk op hem te maken terwijl op het eiland zelf al veel Calypso en Ska te horen was. Samen met een paar jongens richtte hij The London Souls op en speelde op bruiloften en partijtjes een stijl die voortkwam uit bovengenoemde muziek. Het werd geen heel groot succes. Toen Tash en ik bij elkaar kwamen in 2008 bedacht ik dat niemand deze naam gebruikte en ik vond het op een of andere manier heel goed bij ons passen. Wij luisterden ook naar Britse muziek en vonden het bovendien interessant hoezeer die bands indertijd door Amerikaanse Rhythm & Blues geïnspireerd zijn geraakt. Zo zitten er dus meerdere lagen in de groepsnaam verstopt.”

Dat Chris muzikant zou worden was onvermijdelijk.Wat wil je ook met een vader als gitarist en woonachtig in een omgeving waar de muziek nooit ver weg was. “Ik was altijd omgeven door muzikale ritmes en kreeg al snel van hem een eigen drumstel. Hij was zelf ooit eens begonnen als drummer en hij had toen al heel veel platen in zijn bezit waarop mijn favoriete drummers aller tijden te vinden zijn. Tash heeft een soortgelijke achtergrond en een zelfde fascinatie voor ‘rhythm’. Hij speelt trouwens ook drums en ik speel naast drums ook gitaar. Het ritme is de basis van onze muziek. Mijn vader is trots op mij en komt zelfs wel eens samen met mijn moeder naar ons kijken. Hij support mij nog altijd maar helaas niet financieel hahaha.”

Er wordt inmiddels ook al geschreven voor het volgende album maar alles staat nu in het teken van het live-spelen. Er zullen nog enkele festivaloptredens en clubshows in Europa plaatsvinden. Zo zal er volgende week met Billy Idol in Duitsland worden opgetreden en met Lenny Kravitz worden shows gedaan in Italië en Spanje.

Vragen naar de toekomstplannen aan iemand die als geen ander weet hoe betrekkelijk het leven kan zijn voelt ongemakkelijk maar Chris durft het, met medeweten van Tash, hardop uit te spreken: “We willen niet te lang op één plaats blijven rondhangen maar onze muziek voor zoveel mogelijk mensen over de hele wereld spelen. We willen niet ‘de huisband’ van een of ander klein gehucht worden.”

LIVEDATA 12/07 Bospop, Weert (hoofdpodium 13.00 uur) 13/07 Paradiso, Amsterdam

Even lekker ouwehoeren? Bel dan niet met Jamie Smith, beter bekend als Jamie xx. Maar neem het hem niet kwalijk. De 26-jarige Londenaar laat liever zijn muziek spreken, van zowel zijn band The xx als zijn soloplaten. Na We’re New Here, het succesvolle met Gil-Scott Heron opgenomen solodebuut, is er de opvolger In Colour. Stevig doorzagen over de fijne luisterhouse laat Jamie zich niet, helemaal niet door de telefoon. “Goed dat je het een luisterplaat vindt”, begint Jamie als Mania zijn tong probeert los te weken over In Colour. “Maar ik maak niet echt muziek door na te denken over wat anderen er van vinden. Ik doe wat ik doe op dit moment.”

Tekst Mania | Ruben Eg Foto Flavien Prioreau & Laura Coulson

Het is druk geweest met zowel The xx als nu dit soloalbum. Wanneer heb je In Colour afgerond?
“Eind vorig jaar al. Het was lastig om te wachten tot de release van het album in juni, maar dat gaat nu eenmaal zo. Vorig jaar had ik thuis veel muziek liggen waar ik al lang aan werkte, maar die nog niet af was. Ik had een reden nodig om het te voltooien. En dat was een album.”

Was er echt een reden nodig?
“Een deadline helpt wel. Mijn manier van werken hangt af van wat er in mijn leven gebeurt. Het verandert dus steeds. Soms werk ik weken achter elkaar. Soms helemaal niet. Ik zie altijd wel wat er kan, of niet.”

Werk je tijdens pauzes met The xx direct aan solomateriaal?
“Er waren de afgelopen jaren niet echt pauzes met The xx. Het succes was even overweldigend, maar het voelt wel als een langzaam en stabiel leven voor ons. Natuurlijk heb je altijd meer en meer tijd nodig om je te kunnen richten op iets anders. Maar het gaat goed zoals het nu gaat.”

Hoe werk je dan specifiek?
“Dat hangt af waar ik ben. Op tournee doe ik vooral veel op mijn laptop. Thuis werk ik in mijn kleine studio. Daar staan niet zo gek veel spullen. Een piano, een paar synthesizers en een computer.”

Wat inspireert je?
“Mijn ideeën komen overal vandaan. Soms probeer ik iets te maken dat in mijn hoofd zit. De ene keer lukt dat precies, maar een andere keer kan er uiteindelijk iets totaal anders uit komen. Soms zit ik weer lang met een sample te klooien. Het komt voor dat ik die sample uiteindelijk niet eens meer nodig heb. Een andere keer schrijf ik een melodie op de piano en ga ik daar mee verder.”

Obvs vind ik een erg mooi nummer op In Colour. De steeldrum klinkt heel bijzonder.
“Ik ben altijd gek geweest op het geluid van dat instrument. De steeldrum die ik heb gebruikt heb ik gekocht toen ik 17 of 18 jaar was. Ik heb het sindsdien altijd gebruikt. Het geluid klinkt zo paradijselijk.”

Vertel eens iets over het nummer SeeSaw?
“Het was eigenlijk een demo voor The xx. Ik ging er mee verder, maakte er een soort dancetrack van en stuurde uiteindelijk een tape naar Romy. Hij stuurde de tape ingezongen terug.”

Is het soms raar om solo op te treden in plaats van met een band?
“Ik neem op tour bevriende muzikanten mee. Het hangt er wel van af waar ik speel. Soms treed ik ook alleen op. Deze week speel ik in een kerk in Londen. Daar worden nog missen gehouden, maar worden ook concerten georganiseerd. De akoestiek in die kerk is echt perfect voor dancemuziek.”

“Er is een kleine club in Londen waar het perfect is. Maar de mooiste plek was absoluut tijdens een optreden met The xx aan het water in New York. We keken uit op de skyline van de stad. Dus dat was om een andere reden helemaal te gek.”

LIVEDATA 04/07 Pitch, Amsterdam 21/08 Pukkelpop, Hasselt 22/10 Paradiso, Amsterdam (uitverkocht) 23/10 AB, Brussel (uitverkocht)