Category: Interviews

Er zijn bands die een langere aanlooptijd nodig hebben om een groter publiek te bereiken. Het Britse Bear’s Den behoort duidelijk tot de andere categorie. Slechts 2 ep’s waren er nodig om de grotere clubs te doen uitverkopen en na de release van Islands, het vorig jaar verschenen eerste volledige debuutalbum lijkt niets een grote doorbraak van de Londense folkies in de weg te staan. Zaterdag 4 juli staan ze in een volgepakt Goffert Park te Nijmegen als voorprogramma van Mumford & Sons met wie het trio de afgelopen jaren een intense vriendschap heeft opgebouwd.
Is Bear’s Den eigenlijk wel klaar voor het grote werk? Pinguinradio vroeg het zanger/gitarist Andrew Davie, de man die met zijn dromerige alt-country en intieme folk een tijdelijk toevluchtsoord biedt voor diegenen die heel even uit het gejaagde dagelijks leven willen stappen…

Tekst: Jeroen Bakker

Andrew Davie kijkt heel erg uit naar het optreden dat deze avond in de Vondelkerk zal plaatsvinden. De kerkbankjes zullen tot de laatste plek bezet zijn. “Het optreden is alleen toegankelijk voor de allergrootste fans. We hebben onlangs in Engeland ook drie shows gedaan in de kerk. Het zal geheel akoestisch zijn en soms schuiven we zelfs de microfoons even aan de kant. Speciaal voor vanavond hebben we er een tweemansblazerssectie bij gevraagd. Het biedt ons de mogelijkheid om het meest ingetogen werk te spelen. Ik denk dat dit juist in zo’n ambiance goed tot zijn recht komt.”

Of er al wat nieuw werk te horen zal zijn durft Davie op dit moment nog niet te beloven.“Er is weliswaar al iets geschreven en opgenomen maar het moet heel erg goed zijn en zelfs onze debuutplaat overtreffen. Kijk, in feite is het zo dat we twintig jaar lang hebben toegeleefd naar Islands. Alleen het allerbeste van al die jaren is daar op terecht gekomen. Daarnaast heeft het tourleven bij ons op dit moment de prioriteit. We willen zoveel mogelijk optreden en daarom blijft er te weinig tijd over om in de studio te werken. Schrijven doe ik echter altijd. Ik ben onlangs bij een vriend van mij in India geweest. Hij werkt daar in een ziekenhuis en we zijn samen langs de zuidkust gereisd. Ik heb geen muziek gemaakt maar wel de meest bijzondere trip ooit gemaakt. Het land is werkelijk met niets te vergelijken. Ik ga zeker nog eens terug. Het grootste voordeel van een fulltime muzikant is dat je in de gelegenheid bent om op veel plaatsen te spelen en het is logisch dat al die indrukken later weer in de muziek terugkomen. De inspiratie zit overal maar de fans zullen toch nog even geduld moeten hebben voordat we met iets nieuws komen.”

Hoewel de band zo Brits is als de achterkant van Queen Elizabeth, vinden veel gebeurtenissen in het nog prille bestaan van Bear’s Den hun oorsprong in Amerika. “Ik heb er zelf niet eens zo zeer bij stil gestaan maar die veronderstelling klopt absoluut”, aldus Davie. Zo is er van de twee weken durende roadtrip in een gammel Volkswagenbusje, met Ben Howard, The Staves en Nathaniel Rateliff aan boord, de prachtige documentaire Austin To Boston gemaakt en werd er al eens opgenomen in de legendarische Electric Ladyland Studios. Ook blijkt daar een groot gedeelte van de teksten die we op Islands tegenkomen, te zijn geschreven maar het meest indrukwekkend is ongetwijfeld de opname van de videoclip die de track Elysium onder de aandacht moest brengen. “Het is volgens mij niet eens zozeer een videoclip geworden. Het is meer dan dat. Ik zou het liever een surrealistische ervaring willen noemen die we hebben vastgelegd.” Davie doelt op de bizarre schietpartij die plaatsvond op de school waar het broertje van de cameraman op dat moment bezig was aan de laatste fase van zijn studie, waarbij een andere leerling werd gedood. In de clip zijn geen acteurs te zien maar leerlingen die op het moment van dat tragische voorval op deze school studeerden. Zowel de leerlingen alsmede de familieleden van het slachtoffer aarzelden geen moment om hun goedkeuring te verlenen om deze registratie te gebruiken om de track te ondersteunen. Iedereen ziet het als een eerbetoon en herinnering aan de overleden jongen.”

Volgens Davie is het overigens niet zo dat de populariteit van de band in Amerika door al die gebeurtenissen daar vele malen groter is dan in de rest van de wereld. “We hebben er zeker een trouwe fanbasis en we gaan er binnenkort weer naartoe voor een tournee maar het is nog niet te vergelijken met de situatie hier. Naast Amsterdam hebben we in Londen, weliswaar heel geleidelijk, een groot aantal fans dat steeds maar groeit in aantal. Bovendien is het nog eens zo dat je Amerika niet één, twee, drie verovert hebt. We zijn daar trouwens ook helemaal niet mee bezig. We werken er keihard voor en de mentaliteit in de band is dan ook om alles er uit te halen wat er in zit.”

Vooralsnog staat op dit moment alles in het teken van de aanstaande optredens op de Europese festivalsites. Naast Reading en Leeds staan ook Pukkelpop en Lowlands deze zomer op de agenda. De verschillen tussen het optreden in een kerk, club- en festivalshows zijn er uiteraard volop maar een concrete plan van aanpak om het publiek ‘bij de lurven te pakken’ bestaat er nog niet.“We zullen alles moeten geven aangezien de festivalganger ieder moment een keuze heeft om naar een ander podium te lopen. De uitvoering moet gepassioneerd zijn en zo oprecht mogelijk. We zijn nog een beetje zoekende naar de juiste formule voor een festivaloptreden maar die passie en oprechtheid is er altijd en overal. Nu maar hopen dat het publiek dat ook zo ervaart.”

Naar het optreden met Mumford & Sons in dat grote park hier wordt heel erg uitgekeken. “Het zijn niet alleen heel goede vrienden van ons maar ze verdienen al die aandacht als geen ander. Ze hebben er echt heel erg hard voor gewerkt. We kennen ze al enige tijd en hebben vaak met elkaar samengespeeld. Kevin, onze drummer en gitarist, heeft met één van van de jongens een platenlabel opgericht. We hebben muzikaal gezien veel met elkaar gemeen en zijn als het ware met elkaar opgegroeid. We hebben banjo’s…”, en dan direct corrigerend “… zij hadden banjo’s en we delen veel zelfde muzikale invloeden.”

Dat hun naam regelmatig in de interviews met Bear’s Den terugkeert is geen enkel probleem. “Die band is zo groot geworden en het vleit ons dan ook in zekere zin, noem het een soort van trots gevoel. We komen toch uit dezelfde scene en het is eerder een manier om ergens binnen te komen wat voor een beginnende band een groot voordeel kan betekenen. Uiteraard moet het op een bepaald moment wel zo zijn dat de we kar zelf kunnen trekken.” Davie durft nog niet heel ver in de toekomst te kijken. “Eerst veel touren en daarna snel de studio in”, klinkt het stellig.

Vonden we op Islands veel teksten die handelden over eenzaamheid of over het gevoel eenzaam te zijn. Wat het volgende album betreft heeft hij nog geen idee waar het naar toe gaat. De band is nu behoorlijk populair aan het worden dus eenzaamheid zal ongetwijfeld plaats moeten maken voor thema’s als warmte, liefde en waardering. Hij kan het zich nauwelijks voorstellen en moet er zelfs hard om lachen: “Geloof me, aan de ‘sadness’ zal gewerkt worden.”

LIVEDATA 04/07 Goffertpark, Nijmegen (Support Mumford & Sons) 22/08 Pukkelpop, Hasselt 23/08 Lowlands, Biddinghuizen

Fans die in maart van dit jaar Dotan hebben zien optreden, kennen Australische Megan Washington als de support act van de Nederlandse zanger. Dat was haar kennismaking met Nederlandse muziekliefhebbers. Nu is ze terug met de release van haar tweede volledige album There There. Een door de 80’ies geïnspireerde luisterplaat met een mix van dansbare deuntjes en gevoelige luisterliedjes. Allemaal met soms hartverscheurend eerlijke teksten. “Ik moest alles verwerken wat ongemakkelijk voelde. There There heeft me troost gegeven.”

Tekst Jacqueline Schoonhoven

Het gesprek begint met het delen van de betekenissen van de wederzijdse tatoeages. De symboliek verborgen in de lichaamskunst is de klik, het thema ‘thuis zijn’ (hoe en waar vind je dat?) de overeenkomst. Washington liet onlangs een deel van de Grote Beer op haar arm zetten. “Ik had eigenlijk nooit gedacht ooit een tatoeage te hebben. Maar ken je dat? Dat je elke keer als je op de klok kijkt, het 11.11 uur is? Of als je naar de lucht kijkt, de Grote Beer ziet? Het zijn voor mij momenten om even stil te staan. Herkenningspunten ook want als je veel reist dan hoef je niet te ‘dealen’ met moeilijkheden. Dat inzicht deed me besluiten dit te laten tatoeëren.”

Megan Washington, ook wel gewoon ‘Washington’, leidt een enigszins rusteloos bestaan en zegt tijdens het interview graag te willen leren thuis te zijn. Het is een gevoel dat ze niet kent. Ze vestigt zich dan ook nooit lang op een plaats. Hoewel ze wordt geïntroduceerd als Australische zangeres, is ze in 1986 geboren in Papoea New Guinea en verhuist ze pas in 1996 met haar familie naar Australië. Na New York en Londen, woont ze tegenwoordig in Berlijn. “Australië is de plek die ik het best ken maar ik heb er nooit een groot gevoel van thuiskomen gehad. Ik ben altijd bezig met ‘weggaan’, ik wil graag leren ‘thuiskomen’.”

In 2010 kwam haar eerste volledige album I Believe You Liar uit en oogstte veel succes in Australië. Dat jaar ook werd ze uitgeroepen tot Best Female Artist en beloond met een ARIA. Begin 2013 acteert Washington in de film The Boy Castaways van regisseur Michael Kantour, die in oktober van dat jaar in première gaat. In dezelfde periode is ze ook mentor en coach in The Voice of Australia. Na de film- en televisieverplichtingen vertrekt ze naar Londen om samen met muzikant en producer Samuel Dixon There There te schrijven en op te nemen. Het was een emotionele en heftige tijd voor Washington. “Met de teksten ben ik heel dichtbij de waarheid gebleven. Ik heb over alles geschreven wat ik altijd uit de weg ben gegaan. Omdat elk liedje een waargebeurd verhaal is, verbonden aan een bestaand persoon. Ik heb de waarheid verteld zo goed als ik me die kon herinneren.”

There There is de plaat waarop persoonlijk leed is verwerkt. “Maar het is ook een zoektocht naar welke rol de kunst in mijn leven speelt. Want ik weet nog altijd niet zeker wie wie leidt.” Het oorspronkelijk plan was om een vette Sixties inspired, Shirley Bassey-achtige plaat te maken. Maar daar kreeg ze toch jeuk van. Het schrijfproces vorderde maar het resultaat was nog niet bevredigend. “Totdat Sam (Dixon) me op een dag muziek meegaf van Talk Talk, toen ging het schrijfproces bijna vanzelf. De muziek uit de vroege jaren tachtig heeft precies de nostalgie en de juiste mate van puberteit in zich voor de verhalen die ik wilde vertellen.”

De nummers onderling zijn verbonden door het leven van de zangeres maar er zijn er ook die een ‘paar’ vormen. “Marry Me en Begin Again gaan bijvoorbeeld over mijn verbroken verloving en alle emoties die daarbij horen. Consolation Prize en To Or Not Let Go gaat over schoonheid. Ik had er na mijn vijftiende eigenlijk niet meer echt bij stilgestaan totdat ik een relatie had met een mannelijk model, een professioneel aantrekkelijk mens. Als we uitgingen reageerden mensen soms totaal hysterisch, alleen door zijn uiterlijk. En ik raakte daar erg van in de war. Stelde mezelf opeens alle vragen die ik dacht te hebben achtergelaten in mijn tienertijd; ‘ben ik mooi? Ben ik knap? Wat is mooi?”

Het album kwam in september 2014 al uit in Australië. De single My Heart Is A Wheel wist daar vrij hoog in de hitlijsten te komen. Het is een nummer dat qua tekst en gevoel net iets afwijkt van de wat melancholische toon van de rest van het album. Washington legt desgevraagd uit dat het nummer tot stand is gekomen na een gesprek met een vriendin over Disney-films. “De protagonist zingt in het begin van de film in een dramatisch lied wat haar probleem is en de film heeft altijd een happy end. My Heart Is A Wheel beschrijft wat mijn probleem is. Het staat niet stil, het draait als een wiel en ik ga daar in mee. De andere nummers vertellen het verhaal. Hoe het eindigt, weet ik nog niet…”

Megan Washington hoopt met het album There There voet aan de grond te krijgen in Europa. Er zijn nog geen tourdata bekend. “Ik ben een band aan het samenstellen. Mijn band is in Australië, ik woon nu in Berlijn. Ik kan wel solo optreden maar deze plaat is zo gedragen door drums dat de uitvoering het mooist is met een volledige band. Maar ik kom zeker zo snel mogelijk terug om op te treden.”

“We kunnen niet heel erg teleurgesteld zijn als mensen ons nieuwe album niet vinden wat ze ervan gehoopt hadden. Wij hebben alles gegeven en zijn er uitermate blij mee.” Wolf Alice is trots op hun eerste volledige album My Love is Cool. De nieuwe versie van hun Bros kwam als een verrassing en voor sommigen misschien ook als een slechte voorbode van wat er gaat komen op het album. Want, het is niet helemaal de Wolf Alice waar we meteen verliefd op werden.

Tekst Martje Schoemaker

Ellie (Roswell) en Theo (Ellis) zien dat heel anders tijdens hun promo tour om over het album te praten. Een album wat wij nog niet gehoord hebben. “Er zitten elementen in van onze eerste EP’s, maar ik kan me voorstellen dat mensen wellicht wat verbaasd zullen zijn. Wij zijn de studio ingegaan zonder grenzen, we hebben gedaan wat goed voelde. Dus ja, het kan soms wat pop zijn, of wat heftiger, al met al expirimenteel, voor Wolf Alice”, vertelt Ellie met een ondeugende lach. Ze zijn zichzelf, dat is het belangrijkste, dus echt bang voor de reacties zijn ze niet.

De vernieuwde versie van Bros was heel logisch voor Ellie en Theo. Het is een oud liedje van Wolf Alice. Waar oud natuurlijk ook maar relatief is, voor een band die pas zo kort op de muzikale menukaart staat. Eigenlijk wilde ze het ook weer op het album zetten, maar dan moest het wel passen tussen de andere liedjes die ze voor het album hadden geschreven. “Het was heel verfrissend voor ons, om één van onze eerste liedjes weer opnieuw aan te kleden. De eerste keer hadden we zo weinig tijd om het echt goed neer te zetten, en nu wordt ons opeens meer tijd gegund en konden we er weer mee aan de slag. Wat natuurlijk niet betekent dat mensen niet gewoon lekker naar de eerste versie kunnen blijven luisteren.”

Hoe prettig ze de rust van de promo praatjes ook vinden, ze kunnen niet wachten tot ze weer op het podium staan. Op London Calling hadden ze één van de meest grappige stage dive ervaring, zegt Theo lachend. “Het was eigenlijk heel schattig, een wat verlegen jongen komt het podium op en je ziet gewoon dat hij daar helemaal niet wilde staan. Hij ging zo voorzichtig te werk, alsof hij in een net te koud zwembad wilde springen, even voelen met de tenen en dan er vol in.” Gelukkig is de menigte geweldig en London Calling een zeer fijn festival. Paradiso is een prachtige locatie, mijmeren ze allebei.

“Het is niet dat we alleen maar de mooie locaties uitkiezen, maar Best Kept Secret is zowaar een nog mooiere locatie dan Paradiso. Ik zou wel willen dat we die keuze hadden, maar nee, we spelen echt overal, serieus, je kan ons overal neerzetten.” Theo kan niet wachten op hun tour in Amerika, waar ze een maand gaan doorbrengen, hopelijk op zoveel mogelijke plekken, hoe klein ook. Omdat het kan. Dat gezegd hebbende, ze zijn wel een beetje pissig dat ze nog geen echte Europese headline tour hebben kunnen doen. “We komen hoe dan ook terug, jullie gaan ons nog veel meer zien!”

LIVEDATA 21/06 Best Kept Secret, Hilvarenbeek 18/11 Botanique, Brussel 24/11 Bitterzoet, Amsterdam

Meer Wolf Alice op pinguinradio.com volgende week zaterdag 27 juni vanaf 17u in Festivalinfo Live! Dan heeft Martje ze gesproken na hun optreden op Best Kept Secret. Dan uiteraard helemaal in de festivalsfeer.

Pop Evil is een echte Amerikaanse rock en roll band die de muziek van grootheden zoals Pearl Jam, Soundgarden, Kiss en Motley mixt, en zo een eigen ‘unieke’ typische mainstream rock sound creëert. Hun derde album ONYX, geproduceerd door Johnny K (o.a. Megadeth en 3 Doors Down) leverde Pop Evil maar liefst drie hitsingles op. In augustus verschijnt het nieuwe album UP, dat geproduceerd werd door Adam Kasper (Soundgarden, Foo Fighters, Pearl Jam). De nieuwe single Footsteps is al verschenen. Pop Evil speelde afgelopen week voor het eerst in Nederland en dan ook nog op Pinkpop, dus de band kan aan de bak. Voor het concert op Stage 4 praat ik met bassist Matt DiRito die zeer gedreven overkomt.

Tekst Martien Koolen Foto Jos Voncken

Zo Matt, de eerste keer een concert in Nederland en dan ook nog op Pinkpop, het oudste Europese muziekfestival; ken je Pinkpop?
“Ja, veel van mijn vrienden in de States zijn al hier geweest en hebben hier gespeeld en kennen de reputatie van Pinkpop.”

Wat zijn je verwachtingen?
“Ik heb het festivalterrein eens rustig bekeken en ik heb gezien hoeveel mensen er zijn en wat voor mensen en het lijkt mij een fantastisch festival te zijn; de mensen zijn behoorlijk cool en ‘nuts’!”

Hebben jullie ooit voor zo een groot publiek gespeeld?
“Niet helemaal, want de meeste Amerikaanse festivals halen de 70.000 niet, dus het wordt een nieuwe spannende ervaring; maar hoe meer mensen er zijn hoe beter wij spelen en we hebben dan ook gelukkig geen last van zenuwen of zo; we gaan er vol voor! Het enige waar ik een beetje bang voor ben is het feit dat we onze eigen apparatuur niet kunnen/mogen gebruiken; maar ik neem aan dat de guys hier daar veel ervaring mee hebben, dus dat komt ook wel goed.”

Kun jij iets vertellen over de naam van de band, wie heeft dat bedacht en heeft de naam een ‘diepere’ betekenis?
“Onze zanger Leigh kwam met die naam op de proppen en de naam heeft waarschijnlijk toch verschillende interpretatiemogelijkheden, want als je naar een Pop Evil album luistert, dan hoor je enkele harde tracks, ballads en pop songs, want we willen niet een bepaalde stempel opgedrukt krijgen. We spelen verschillende soorten muziek en dat is niet slecht of goed, maar het is gewoon Pop Evil, snap je? Pop behelst onze softere muziekkant en Evil behelst onze hardere muziekkant en we spelen eigenlijk alles wat daar ook tussen zit. De naam behelst eigenlijk gewoon twee extremen; hard en zacht, goed en slecht en alle bandleden zijn ook eigenlijk qua muziekvoorkeur heel verschillend van elkaar. Pop Evil is gewoon een samenwerking tussen vijf zeer extreem verschillende muzikanten, maar dat maakt het natuurlijk ook zeer interessant en uitdagend.”

Ik vind Pop Evil een echte Amerikaanse band, vind jij dat ook en is dat een compliment als ik dat zo benoem?
“Dat ben ik zeker met je eens, ha ha… Wij komen uit Michigan en we hebben een typische sound die je alleen daar tegenkomt en dat is zeker echt Amerikaans!”

Welke bands hebben de sound van Pop Evil beïnvloed?
“Dat varieert nogal in de band; mijn persoonlijke invloeden zijn vooral bands uit de jaren tachtig, Guns N’ Roses en Motley Crue, maar ook Nine Inch Nails, Marilyn Manson en Type O Negative hebben mij wel degelijk beïnvloed.”

Het nieuwe album Up verschijnt in augustus, de eerste single Footsteps is al te beluisteren en wordt omschreven als een poppy ballad…
“Dat vind ik wel grappig, want ik was heel benieuwd hoe mensen zouden reageren op Footsteps want het is geen typisch Pop Evil nummer. Er zijn gelukkig heel veel positieve reacties, maar ik kan wel zeggen dat het hele album absoluut niet zo klinkt als Footsteps. We wilden graag een beetje experimenteren met een zogenaamde nieuwe sound – simpel, dansbaar, meezingbaar – en zo kwam Footsteps tot stand, maar ik kan de fans geruststellen, er staan nog zeker een paar typische vette Pop Evil songs op Up. Ons vorige album Onyx was nogal een donker album en we wilden wat dat betreft met Up een wat vrolijker, meer positief album maken.”Ik heb het album al gehoord en ik vond vooral Till Kingdom Come een super nummer!
“Oh, jij hebt het album al gehoord, Nick (Fuelling, MK) onze gitarist heeft dat nummer geschreven en op het nieuwe album staan meer van dat soort tracks. In het verleden hebben we altijd gewerkt vanuit het perspectief dat we een radioband zijn en in Amerika zijn we dat natuurlijk nog steeds, maar we wilden toch wat meer experimenteren met onze sound en zo ontstond o.a. een nummer zoals Till Kingdom Come. Dat zal waarschijnlijk nooit een single worden maar het is een fantastische song om het album mee te eindigen, toch…?”

Vendetta is een andere goede, opvallende song, snel, trashy, zal dat in Amerika op de radio gedraaid worden?
“Vendetta is echt in your face, maar ik denk wel dat het nummer op de radio gespeeld zal worden. Maar Vendetta is geen echte representatieve song voor Pop Evil, we hebben wel heavy songs, maar het is niet echt ons ‘handelsmerk’. Ik denk wel dat Vendetta een echte live song is waar het publiek bij los kan gaan”.

Jullie vorige album Onyx leverde de band maar liefst drie hitsingles op, kwam dat succes onverwacht en hoe zijn jullie daar mee omgegaan?
“Het was fantastisch en wij hebben nu het gevoel dat we er bij horen, het publiek herkent en erkent ons nu ook en dat is gewoon super. Na veel hard werken is dan er dan uiteindelijk een beloning.”

Hoe belangrijk zijn teksten voor Pop Evil?
“Heel belangrijk! Vette gitaarriffs en pakkende melodieën zijn natuurlijk ook van groot belang, maar de tekst is toch uiteindelijk waar het om gaat. Voor de fans is het belangrijk dat zij zich met onze teksten kunnen ‘identificeren’ of zich kunnen inleven in onze ‘belevingswereld’. Op het nieuwe album hebben we nog meer aandacht besteed aan de teksten.”

Wat is er eerst in het werkproces, de tekst of de muziek?
“Muziek, altijd eerst de muziek, de riff, de hook, de melodie, ja zeker weten. De muziek geeft een bepaalde sfeer en die sfeer proberen we dan verder uit te werken met de tekst. Leigh (de zanger, MK) schrijft de meeste teksten net zoals bij de meeste bands want hij moet het zingen natuurlijk. We hebben allemaal wel een inbreng, maar Leigh doet het toch het liefste alleen.”

Kun je al iets vertellen over de set list van vandaag, wat gaan de mensen op Pinkpop horen?
“Ha ha, waarschijnlijk ook een paar nieuwe songs; we gaan het Pinkpop publiek als proefkonijnen gebruiken, ha ha ha…”

Hoe vaak veranderen jullie de set list en wie bepaalt welke songs gespeeld worden?
“Ik bepaal de set list ha ha, daar valt niet aan te tornen… Ik verander de set list trouwens elke dag, dat houdt ons gemotiveerd en elk publiek wil toch wat anders horen, dus ik pas de set list aan voor het publiek en/of het land waar we spelen.”

Met welke muziek/bands ben jij opgegroeid?
“Led Zeppelin, ACDC, heel veel Boston en heel veel Queen.”

Pop Evil heeft veel vrouwelijk fans, hoe verklaar je dat?
“Natuurlijk vanwege onze ‘looks’, ha ha… Ik denk dat het te maken heeft met onze teksten, waar we het eerder al over hadden. Ik denk dat jongens/mannen naar de melodie van muziek luisteren, terwijl vrouwen/meisjes naar de teksten luisteren. Meisjes willen graag met een nummer meezingen.”

Dan ben ik ook een vrouw want ik luister ook altijd naar de teksten.
“Ha ha ha, dat geldt inderdaad niet voor alle mannen en/of vrouwen.“

Matt, hartelijk bedankt voor je tijd.
“Jij ook bedankt en geniet van de show.”

LIVEDATUM 21/06 Graspop Metal Meeting, Dessel

Ik ben praktisch grootgebracht door honden. Eerst door Sjef, later door Frits. Schatten waren het, die rakkers, en – voor de liefhebber – allebei Berner Sennenhonden. Ja, honden zijn te gek, echt waar. Maar zodra die blaffers in jasjes en truitjes worden gestoken is voor mij de lol er snel af. Toch is het aankleden van viervoeters precies wat Natalie Prass graag doet. In hemelsnaam, waarom?!

Tekst LiveGuideNL | Jeroen Haneveer Foto Ryan Patterson

Voordat we Natalie aanvallen over hondenkleding, moeten we eerst even vermelden dat haar titelloze debuutalbum dit jaar verscheen bij Spacebomb. Dat is het label van producer en muzikant Matthew E. White, met wie ze ook samenwerkte aan het album.

De composities werden drie jaar geleden al opgenomen, maar omdat White de hele spaarkas er doorheen had gejaagd om zijn eigen debuut Big Inner uit te kunnen brengen, bleef Prass’ werk al die tijd op de plank liggen. “Dat was heel frustrerend”, geeft de 29-jarige Amerikaanse toe. “Maar het is allemaal goedgekomen, dus ik maak me er totaal geen zorgen meer over.” En inderdaad, waarom zou ze, nu de voltallige internationale muziekpers wegloopt met haar muziek.

Dan nu ter zake. Dat je je hond graag kleertjes aantrekt is al erg genoeg, maar waarom zou je je als groot musicus bezighouden met zoiets ordinairs als – we verzinnen het niet zelf – het ontwerpen en maken van kleding voor honden? Een nog onedeler ambacht is nauwelijks denkbaar. “Kijk, ik ben een creatieveling”, pareert de singer-songwriter uit Richmond, Virginia de kritiek. “Na het opnemen van het album had ik behoefte aan een pauze. Ik was de hele tijd bezig geweest met werken, creëren, opnemen en schrijven, maar er gebeurde niks! Na alle tijd die ik erin had gestopt dacht ik dat mijn muziek niemand ook maar iets zou interesseren. Ik zat echt helemaal vast.”

Het idee voor haar tweede carrière kwam voort uit haar jonge jaren, toen ze haar eigen kleren maakte. En dat kan ook prima voor hondjes, bedacht Natalie. “Voor ik het wist, runde ik een succesvol bedrijfje vanuit m’n huis. Dat spul nam een hele kamer in beslag, maar het was erg leuk om te doen en hé, ik verdiende er nog geld mee ook!”

Nu ze, godzijdank, fulltime muzikant is, heeft ze sinds een tijdje naast haar hond een andere grote liefde in haar leven. On stage wordt ze vaak vergezeld door, jawel: Godzilla! “Ik ben altijd een liefhebber geweest van Japanse cultuur en was helemaal idolaat van Godzilla toen ik nog een klein meisje was. Ik had een Godzilla-dekbedovertrek en kleine actiefiguurtjes. Toen ik in februari een antiekzaak in Brighton binnenstapte, zag ik daar dat beeldje staan. Dat moest ik natuurlijk meteen hebben! Sindsdien is het een beetje mijn mascotte, en een hele lieve tourbuddy.”

LIVEDATA 17/06 BIRD, Rotterdam 19/06 Botanique, Brussel 28/06 Down the Rabbit Hole, Beuningen 20/08 Pukkelpop, Hasselt 06/09 Into the Great Wide Open, Vlieland

Klinkt als: een mellow smeulend kampvuur dat gretig de designerparka van je Flatcoated retriever verzwelgt

Het juni-nummer van LiveGuideNL is nu uit en gratis verkrijgbaar op meer dan 550 adressen.

Oude fans waren dolblij toen Faith No More zes jaar geleden aan een reünietour begon. Maar alleen klassiekers en een handvol covers opvoeren begon de eigenzinnige groep snel te vervelen. En dus is er, voor het eerst sinds 1997, een nieuw album: Sol Invictus. Na een terugkeer in 2009 op Lowlands, is Faith No More nu een van de headliners op Pinkpop.

Tekst Mania | Ruben Eg

Faith No More was 18 jaar geleden met Album Of The Year helemaal klaar met elkaar, blikt toetsenist Roddy Bottum terug. “Wij waren niet meer zulke goede vrienden. Ik denk omdat we al zo lang samen waren. Met elkaar spelen ging nog wel, maar meer niet. Ik woonde in Los Angeles, de rest in San Francisco. ‘Laten we er maar mee kappen’, besloten we op een dag. Ik zag de jongens na het uiteenvallen van de band nog wel. Maar echte vriendschap was er niet meer.”

En nu?
“Nu zijn we hele goede vrienden.”

Wat was het eerste nummer dat jullie sinds 1997 maakten?
“Matador. Tijdens de reünietournee speelden we wat covers, van Michael Jackson, Siouxsie and the Banshees en Tom Jones. Elk optreden begonnen we met Reunited van Peaches & Herb. Maar na een tijdje werd dat belachelijk: hoe vaak kun je opnieuw bij elkaar komen? We vonden dat we moesten kiezen: stoppen of nieuwe nummers maken. Bassist Billy Gould kwam iets aanzetten waar hij al aan werkte. Dat werd Matador. Daarna kwamen Motherfucker en Superhero.”

Wat is er nu anders?
“Het voelt vooral verfrissend. Sol Invictus verschijnt op ons eigen platenlabel. Er is geen druk om iets te maken dat op de radio of in een film moet. We maakten gewoon een plaat. Vroeger vroeg iemand van de platenmaatschappij bij een nieuwe cd altijd als eerste: ‘Welke single kan naar de radio?’, en verder niets. Ik begrijp het wel, maar het legt een raar soort druk op een groep jongens die alleen een goede plaat willen maken.”

Sol Invictus klinkt ongelooflijk divers, net als Angel Dust.
“We voelen ons nu creatief helemaal vrij. Dat klinkt misschien wat cheesy uit de mond van een van de makers van de plaat. Maar het voelt echt heel goed. King For A Day, Fool For A Lifetime en Album Of The Year vond ik altijd wat vlak klinken. Een beetje schizofreen. Deze plaat is heel anders: heel open, hele simpele structuren. Angel Dust was overigens altijd mijn favoriete plaat.”

Hoe is de ontvangst van Faith No More op festivals?
“Tijdens de eerste reünieconcerten dacht ik dat er vooral oude mensen zouden komen. Maar toen we tijdens een optreden vroegen wie ons ooit had gezien, stak slechts de helft zijn hand op. Mooi om te zien dat veel jongeren toch moeite doen voor muziek. Ik zie gelukkig ook steeds minder telefoons omhoog gaan tijdens concerten. Waarom gaan mensen filmen, in plaats van genieten van het moment? Daar snap ik niets van.”

LIVEDATA 12/06 Pinkpop, Landgraaf 21/06 Graspop Metal Meeting, Dessel

Met zijn kompaan Wrigglesworth vormt J. Willgoose, Esq. het duo Public Service Broadcasting. Hun laatste album The Race For Space is een dansbare geschiedenisles over de ruimtewedloop tussen de VS en de Sovjet-Unie. De tracks zijn verweven met NASA-transmissies en obscure Sovjet-flarden. We spraken met J. over de oneindige kosmos.

Tekst LiveGuideNL | Mathieu Mannaerts

Redelijk uniek, zo’n themaplaat over ruimtevaart. Toch?
“Nou ja, andere artiesten hebben vergelijkbare dingen gedaan, vooral in de hiphop. Wel denk ik dat de manier waarop we het conceptueel aanpakken bijzonder is. Daarin schuilt alleen het gevaar dat mensen je een ‘novelty’ vinden, een gimmick. We proberen daarom niet te veel te leunen op de samples. Ik denk dat we op dit album de balans goed bewaren.”

Ben je weleens in slaap gevallen tijdens je zoektocht naar de perfecte sample?
“Om eerlijk te zijn was vooral het verzamelen van de Russische fragmenten best saai, ja. Dat materiaal hebben we puur toevallig bemachtigd. Het lag erg zwaar op de maag, door de manier waarop ze die Sovjet-propaganda door je strot duwden. Terwijl de verhalen erachter juist weer heel interessant zijn.”

Dan liever de Amerikanen…
“Het feit dat het Amerikaanse materiaal voor iedereen beschikbaar is, zegt al genoeg. En dat de mantel van het communisme er niet overheen hangt, scheelt ook een hoop. Overigens kiezen we op het album totaal geen partij hoor!”

Sorry dat ik het vraag, maar is ruimtevaart niet enorm zonde van het geld? Mensen hebben honger en er wordt nota bene bezuinigd op de zorg!
“Zucht. Ik heb die discussie met heel veel mensen gevoerd. Ik vind die houding heel cynisch, onaantrekkelijk, smakeloos en zielig.”

Zo…
“We hebben het over een periode in onze historie met enorm veel technologische vooruitgang. Het klopt dat er honger en oorlog is, maar als we zouden wachten op een perfecte wereld voordat we dit soort stappen ondernemen, dan zaten we nu nog in een grot stokjes tegen elkaar te wrijven. Daarom is het zo zonde dat ruimtevaart door mensen wordt bespot. Of erger nog: ontkend. Dat was ook een motivatie om deze plaat te maken. De muziek is in die zin een liefdesbrief aan de ruimtevaart.”

LIVEDATA 09/06 Sugarfactory, Amsterdam 10/06 Effenaar, Eindhoven 11/06 Hedon, Zwolle 14/06 Vera, Groningen

Klinkt als: de indietechnologica van progressieve thundernerds

Het juni-nummer van LiveGuideNL is nu uit en gratis verkrijgbaar op meer dan 550 adressen.

Howe Gelb moet vast een gelukkige man zijn. Niet alleen wordt dit jaar het dertig-jarige jubileum van het door hem opgerichte Giant Sand gevierd maar recentelijk zijn ook twee zeer interessante releases verschenen waarop zijn stempel staat gedrukt. Met deze interessante muzikale verhalenverteller en producer blikken we terug maar richten ons ook op de huidige stand van zaken en kijken bovendien naar zijn bijzondere relaties met enkele Nederlandse muzikale vrienden.

Tekst Jeroen Bakker Foto Omer Kreso

Tijdens de onlangs gehouden internationale Record Store Day verscheen Beyond The Valley Of Rain, een luxe uitvoering van Valley Of Rain, het eerste album dat ooit door Giant Sand werd opgenomen. Daarnaast is er sinds kort ook Heartbreak Pass, een splinternieuw album dat onder zijn eigen naam is uitgebracht. “Het is bijna niet te geloven dat er maar liefst dertig jaar tussen deze releases zit”, klinkt hij alsof hij het nog nauwelijks kan bevatten. “We hebben hier in de States kort geleden enkele optredens gedaan met Winston Watson, onze toenmalige drummer met wie we Valley Of Rain indertijd opnamen. Het grappige is dat we nu met jongens in de band spelen die toen dat werd uitgebracht, nog niet eens geboren waren. Ze vinden het album te gek”. Toevallig blijkt dat de avond ervoor is besproken of het debuut van Giant Sand een integrale live-uitvoering gaat krijgen maar Gelb is zozeer tevreden over het nieuwe materiaal op Heartbreak Pass dat alles daarop gericht zal zijn. Ook de internationale media zijn lovend en ergens werd het al vergeleken met een verzameling nieuw materiaal waarin het allerbeste van drie decennia Giant Sand is verwerkt.

Gelb is afkomstig uit Tucson, Arizona, een stad waarin wordt uitgekeken op vulkanische bergen. Het woestijnachtige landschap heeft altijd een overheersende invloed gehad op de muziek van de singer/songwriter maar er blijkt meer te zijn dan dat. “Een idee voor dit album was er niet echt. Ik werk nooit met een plan maar laat me leiden door de ‘muse of the day’. Die brengt me naar verschillende plaatsen. Ik ben altijd weer verrast wanneer de ‘muse’ mij beïnvloedt, raakt en inspireert. Je zou er een studie op kunnen loslaten waarom het gebeurt maar ik weet het echt niet. Weet je dat ik een muze heb gehad in Amsterdam? Gedurende enige tijd maakte ze muziek in mij los. De liedjes gingen niet zozeer over haar maar wanneer ze in mijn buurt kwam moest ik onmiddellijk schrijven en dan kwam er veel moois uit. Het hoeft trouwens niet eens zozeer een persoon te zijn. De laatste keer dat het zo overduidelijk gebeurde was in Cordoba, in een huis. Het was dat huis dat mij ideeën gaf en het resultaat daarvan is grotendeels op Heartbreak Pass te vinden”.“Ja, de dame in Amsterdam is zich bewust dat zij mij inspireerde. Ik had een paar jaar geleden contact met haar toen ik ’s nachts op de ‘desert highway’ hier in Tucson reed. Voor haar was het vroeg in de morgen toen we elkaar belden. Terwijl ik haar aan de lijn had ontstond er een idee in mijn hoofd en dat moest ik opschrijven maar omdat ik mijn handen aan het stuur moest houden was dat lastig. Iedere kilometer kwamen er woorden die geschreven moesten worden en gelukkig wilde zij dat voor mij doen. Zij schreef het voor mij op en enkele maanden later verscheen Picacho Peak op mijn vorige soloplaat The Coincidentalist. Zo kregen de nachtelijke, Amerikaanse sfeerimpressies van Gelb een Europees tintje. Datzelfde is het geval op het nieuwe album dat dus voornamelijk in Spanje is ontstaan en zowel in Berlijn als in Brussel is opgenomen terwijl het afmixen heeft plaatsgevonden in het Engelse Bristol. Gelb ziet het niet zozeer als een Europees avontuur maar meer als een ‘Global Thing’. “De aarde is ons thuis dus ik werk in al die plaatsen. Cordoba voelt voor mij als Tucson. In 2012 heb ik enige tijd in Denemarken geleefd terwijl ik in Tucson woonde. Met de Deense muzikanten heb ik fijne muziek gemaakt omdat ze Tucson ‘begrepen’. Mijn bandleden worden steeds jonger. Dat was al het geval toen die jongens van Calexico in mijn band zaten. Het waren de jaren negentig. Van leeftijdsverschil tijdens het musiceren heb ik nooit iets gemerkt maar volwassenheid speelde wel degelijk een rol. Joey en John waren nog heel jong en ik had serieuze problemen. Ik was tijdelijk een alleenstaande vader voor mijn dochter. Je kunt zeggen dat Calexico is ontstaan omdat Joey mij niet begreep. ‘Oh, dus je hebt het te druk met andere zaken’, was zijn reactie. Uit elkaar gaan leek voor hem de ideale oplossing. Kijk, zo gaan jonge mensen met bepaalde zaken om zonder dat ze daar verder over nadenken. Overigens wel in de veronderstelling dat ze goed bezig zijn”.

Aangezien er nogal wat interessante gastmuzikanten meedoen op Heartbreak Pass ligt het wellicht voor de hand dat zij ook live ergens zullen opduiken. Naast enkele leden van Sonic Youth en Grandaddy zijn ook de Common Linnets aanwezig maar of Ilse DeLange en JB Meijers Gelb tijdens zijn tournee zullen begeleiden op het podium in Man On A String is nog onzeker. Hij heeft beiden desondanks uitgenodigd voor het optreden in Londen op 2 juni. Na een eerdere samenwerking met Meijers is weliswaar een sterke vriendschap ontstaan en wordt een toekomstige samenwerking niet uitgesloten maar Gelb blijkt goed op de hoogte van de drukke periode waarin zijn vriend zich momenteel bevindt. “JB is een geniale muzikant voor wie ik graag een plekje vrij houd in Giant Sand maar hij is met zoveel dingen tegelijk bezig dat het er nog even niet van zal komen. Hij stelde me in Brussel voor aan Ilse en ik ben heel erg blij dat we samen deze track konden opnemen. Ik had het al dertien jaar liggen maar vond het steeds niet passen op mijn albums en zie nu eens wat er is uitgekomen”. Gelb is Meijers bovendien dankbaar voor een eerdere ontmoeting waarbij hij werd voorgesteld aan Carice van Houten met wie hij vervolgens voor haar album See You On The Ice de studio is ingedoken.

En dan komt het hoge woord eruit: “Zij was de muze waar ik het zojuist over had. ‘I Still can’t understand her effect on me, why that happened’. Het was een bijzondere en zeer intense ervaring”. Het is ondertussen hoog tijd geworden om het gesprek af te ronden want Gelb zelf blijkt het als familieman eveneens heel druk te hebben.

Hij eindigt het gesprek met een welgemeend ‘dankjewel’ en accentloze ‘doei’.

LIVEDATA 22/05 TivoliVredenburg, Utrecht 06/06 Vestrock, Hulst 20/09 Incubate, Tilburg

Wanneer we Róisín Murphy begroeten in de patio van het Brusselse hotel The Dominican oogt ze erg ontspannen en onherkenbaar met haar sluik blond haar en zonnebril. Ze geniet er blijkbaar van om haar nieuwe muzikale broedsel Hairless Toys voor te stellen. Acht nummers verspreid over een aantal diverse stijlen, en dit ook exact acht jaar na haar vorige full album.

Tekst Ruud Van De Locht

Welkom terug, Róisín! Het werd een wel erg lange dracht. Moeilijke bevalling?
Murphy: “Zo voelde het absoluut niet aan. Ik was intussen geregeld muzikaal aan de slag, maar had op geen enkel moment de behoefte om dat te vertalen in een nieuw album. Ik moet het zelf absoluut willen en de juiste vibraties voelen om een release uit te brengen. Zo werk ik al mijn ganse carrière en ik voel geen enkele behoefte die werkwijze te veranderen.”

Wat dreef je dan om juist nu opnieuw naar buiten te treden met een full album?
Murphy: “Vorig jaar bracht ik Mi Senti uit, een ep’tje met zes Italiaanse liedjes, samen met mijn partner Sebastiano Properzi. Ik zat in de studio met Eddie Stevens, een erg getalenteerde muzikant die twintig jaar geleden reeds als klavierspeler bij Moloko aan de slag was, en instond voor de productie van Mi Senti. Op dat moment begon het bij me te kriebelen en ontstond het idee om samen met hem een nieuw album op te nemen. De eerste zaadjes voor Hairless Toys waren geplant.”

In totaal nam je ruim dertig songs op, waarvan er slechts acht op het album verschenen. Kill your darlings?
Murphy: “Toch niet. De keuze voor de nummers die ik op Hairless Toys wilde, was zelfs supergemakkelijk. Ik hield er me mee bezig tijdens de kerstperiode en het vergde niet meer dan uitgerekend één uur. Deze acht nummers vormden een mooi afgerond geheel, zonder meer. De andere nummers zullen dus nog even moeten wachten op een volgend album. Die muzikale en creatieve vrijheid vind ik zo geweldig aan het hedendaagse muzikale klimaat. Dat je volledig vrijuit kunt werken, zonder dat er een platenfirma over je schouder meekijkt. Ik vermoed dat dit een algemeen gegeven is dat voor de meeste muzikanten geldt. Maar weet je wat ik zo leuk vind aan mijn status van ‘middle class musician’? Dat ik gelukkig geen superster ben waardoor ik perfect anoniem over straat kan lopen, maar evenmin arm door het leven moet. Een erg comfortabele situatie.”Hairless Toys klinkt als een collage van diverse stijlen: jazz, deep house, dark disco,… Je was duidelijk toe aan experimenteerdrift?
Murphy: “Ik wilde vooral niet bedelen bij mainstream radiostations om mijn nieuwe songs toch maar te draaien. Niet dat ik de klassieke popsong plots haat, maar het was inderdaad hoog tijd om het over een andere boeg te gooien. In feite ben ik reeds heel mijn carrière op zoek naar mijn eigen, authentieke stem die mij als persoon het meest typeert. Totnogtoe probeerde ik vanalles uit met diverse stemmingen of accenten, maar de ware Roisin voelde ik nooit helemaal. Nu heb ik het gevoel dat ik ze eindelijk gevonden heb.”

Toch klinkt de plaat ook ingetogener dan we van je verwachten. Zijn de wilde jaren voorbij nu je de veertig gepasseerd bent? M.a.w. liggen de turbulente podiumacts van La Murphy definitief achter de rug?
Murphy: “Weet je, ik ben wie ik ben en ik kan het toch niet laten. Zorg er dus toch maar voor dat je bij het volgende concert vooraan staat. Want ik zorg er ongetwijfeld wel voor dat er iets te beleven valt. Ik ben nu eenmaal dat podiumbeest en de leeftijd van veertig of een meer experimentele plaat zullen daar weinig aan veranderen, vrees ik (lacht).

Ok, dat klinkt als een duidelijke waarschuwing. Over dan naar de wereld van de social media, waarmee jij je blijkbaar reuze amuseert.
Murphy: “Zeker weten. Ik voel me evenzeer een visueel artiest en die platformen vormen een erg creatieve plaats waar ik me volledig kan uitleven. Vooral Instagram vind ik reuze; ik plaats er zowel foto’s van mezelf als inspirerende beelden die ik op internet vind. Bovendien vormen social media de kortste lijn met mijn fans wereldwijd. Dat geeft me de mogelijkheid mijn nieuwe muziek en songs onmiddellijk met hen te delen. Even later lees ik al wat zij ervan denken. Die interactiviteit vind ik superleuk, directe communicatie met de fans vind ik fantastisch.

Je werd intussen ook tweemaal moeder. Heeft dat je persoonlijkheid sterk beïnvloed?
Murphy: “Ik ben intussen 41 en wilde altijd al kinderen. Dat was dus een normale evolutie. Ik kreeg wel even een ‘verantwoordelijkheidsshock’ en bezoek geen nachtclubs meer. Maar als persoon of artiest betekende het geen grote verandering voor mij. Toch niet voor zover ik me kan herinneren.”

Geef ons tot slot nog even je eigen favoriete nummer op dit album.
Murphy: “Met die vraag maak je het me wel erg moeilijk. Het titelnummer verwijst naar de pijn van iemand die ik ken, veel meer wil ik daar niet over kwijt. The House of Glass handelt over een erg leuke periode toen we met drie meiden samenhokten tijdens onze tienerjaren. Elke avond naar nachtclubs en parties, terwijl iedereen bij ons in huis binnen viel. Vandaar het Glazen Huis. Een periode die natuurlijk niet bleef duren omdat het er allemaal veel te heftig aan toe ging, maar waaraan ik wel mooie herinneringen bewaar. En dan is er nog Exploitation, een nummer dat zowel inhoudelijk als qua vorm pure seks uitstraalt. En ook al heb ik dan twee kinderen en ben intussen 41 jaar oud, daar kan ik wel degelijk nog steeds enorm op kicken, my darling!”

Ok Roisin, genoteerd! In Paradiso reserveren we alvast een plaats in de coulissen…

LIVEDATA 22/05 Paradiso, Amsterdam (Uitverkocht) 23/05 Ancienne Belgique, Brussel 26/06 Rock Werchter, Werchter 27/06 Down The Rabbit Hole, Beuningen

Afgelopen maart kwam het langverwachte derde studio album van het Amsterdamse rock ‘n roll duo zZz uit: Juggernaut. Deze titel zegt precies waar het op staat. Juggernaut: een overweldigende kracht. Een stoomwals. Of in dit geval, een muur van geluid. Ze zitten middenin de tour die Juggernaut laat horen, en wij hebben een bel-afspraak met zanger en slagwerk-man Björn Ottenheim die samen met toetsenist Daan Schinkel, zZz is. Hij staat nog met één voet in de tourbus en de wind ruist door de telefoonlijn – “Ik heb de jongens net afgezet! We zijn vannacht van Oslo naar huis gereden.” Straks even terugbellen? Goed idee.

Tekst Nieke Frantzen Foto Iris Duvekot

Dit is voorlopig het einde van het buitenlandse deel van de tour, “de hotels in Oslo zijn best wel duur, we dachten: weet je wat, we kunnen ‘m ook gewoon smeren en dan zijn we lekker morgenmiddag thuis!” Een nacht doorrijden, daar draaien deze jongens hun hand niet voor om. “We hebben na vijf jaar onze kop weer even laten zien,” vertelt Björn. “Het was echt de hoogste tijd om weer een zZz plaat te maken en die te gaan spelen. Het was heerlijk om weer op het podium te staan, mensen zijn echt laaiend enthousiast. We hebben ook onwijs veel merchandise verkocht. We moesten zelfs halverwege weer terug naar Amsterdam rijden om de voorraad aan te vullen!”

Na Running with the Beast (2008) hebben de mannen hun muziek-tentakels her en der neergelegd: hier de soundtrack voor een film, daar een score voor een theaterstuk. Tussendoor nog een samenwerking met het Amsterdamse folkduo Saelors (Light Light – Kilo). “Dit was allemaal natuurlijk hartstikke leuk om te doen, begrijp mij niet verkeerd! Maar ineens waren we vier jaar bezig met muziek voor- en met anderen schrijven. Niet voor zZz, zoals het bedoeld is. Toen hebben wij gezegd: okay, klaar! Stekker eruit, koelkast in.” Terug naar de oorsprong.Talloze ervaringen rijker is zZz de studio ingedoken en hebben ze Juggernaut eruit geperst. Het was geen zware bevalling. Het opnameproces was anders, rauwer. “De inspiratie moest er gewoon uit, de timing was goed. Dan krijg je dit.” Hoewel deze plaat meer elektronische synth-tonen laat horen, is het zeker niet minder rock ‘n roll. “Voorheen namen we alles eerst goed op en gingen we er vervolgens lagen bovenop leggen om er een ander, dikker, geluid van te maken. Nu zijn we éérst het geluid gaan zoeken en hebben we het daarna opgenomen.” Andersom, dus. “Dit maakt de plaat een stuk organischer en meer to-the-point.” Een eis was ook dat de plaat live gespeeld moest kunnen worden. “Als je veel lagen, toeters en bellen gebruikt is dit moeilijker.” Al is ‘moeilijker’ hier misschien het verkeerde woord, want zZz staat bekend om hun overdonderende podiumenergie: niks is moeilijk!

“Live spelen is het mooiste wat er is. Je geeft alles wat er in zit en dat is een ontzettend bevredigend gevoel. We worden er letterlijk high van. Het is topsport.” Het heeft dus ook een zekere therapeutische werking. Is hij gemaakt om op het podium te staan? “Denk het wel ja. Daar zijn we op ons best. We zijn erg goed op elkaar ingespeeld. Als mensen ons live zien hebben ze zoiets van: what the fuck is dit?! Die twee gasten maken meer geluid dan een 5 mansband!

Het begon allemaal in 2001. “Wij woonde samen op een boerderij, net buiten Amsterdam. Ik maakte muziek in twee bandjes, Daan pingelde op de huis-piano. Hij had een klassieke gitaar opleiding, dus we waren allebei zeker bezig met muziek. Mijn vader kwam op een goeie dag binnen met een orgel. We prikten dat orgel in en Daan begint er op te spelen. ‘Hey wacht eens effetjes…’ dacht ik, ging mijn snare en ride halen, en begon mee te trommelen. Zo is het begonnen! We doken de kelder in en dachten: what the fuck, hiermee gaan we naar Japan!” Zo gezegd, zo gedaan. Het balletje ging rollen en vijf jaar later speelden ze inderdaad in Japan. “Twaalf dagen, tien shows in het voorprogramma van Fat Boy Slim. Ieder z’n eigen superdeluxe suite, van de ene stad naar de andere gevlogen worden. Luxe restaurants. Echt een sterren treatment. Vrij bizar allemaal.”

Gaandeweg is het een combinatie geweest van een onloochenbare muzikale energie en right time, right place. Rond deze tijd is ook op de bovengenoemde boerderij het beruchte Sleazefest ontstaan, “als een soort uit de hand gelopen barbecue! Ik nodigde mijn vrienden uit en binnen de kortste tijd waren er zeven, acht bandjes die gingen spelen. Toen hebben wij dat eigenlijk zo uit de grond gestampt, heel simpel: bier in een badkuip en bands in de achtertuin. Om vier uur ‘s middags zwalkte de laatste mensen naar huis en hadden we zoiets van: wat is hier gebeurd?” Zo is de Sleaze-traditie geboren. Inmiddels is er een zomer-en wintereditie, waar mensen het hele jaar door naar uit kijken.

LIVEDATA 15/05 Vera, Groningen16/05 Podium Victorie, Alkmaar 22/05 Rotterdam Riot, Rotterdam 31/05 Snipperdag festival, Breda 06/06 Psych Lab, Eindhoven 13/06 Wantijpop, Dordrecht 26-27-28/06 Down The Rabbithole, Beuningen 17/07 Welcome To The Village, Leeuwarden 18/07 Polderfest, Sint-Jan-In-Eremo (België) 25/07 WeitjeRock, Biervliet 31/07 Sleazefest, Wijk aan Zee 15/08 La Truite Magique, Tavigny (België)