Interviews Archieven - Page 9 of 27

FANBOYQUIZ: Wat weet Max Meser over James Blunt?

Als beste mondharmonicaspeler in de wijde omtrek van zijn geboortegrond aan de Costa Brava, lag het voor de hand om vooral blues te spelen, maar eenmaal in Amsterdam begon Max Meser folksongs te schrijven toen hij een aantal jaar geleden hier naartoe verhuisde.

In de uitvoering schuift het steeds meer op richting sixtiespop. Tegelijkertijd sluit het naadloos aan bij tijdgenoten als Jake Bugg en Miles Kane. Zijn album Pictures is de opvolger van debuut Change uit 2016. De productie daarvan lag in handen van Andy Crofts van de Britse band The Moons, tevens bassist in de band van Paul Weller.

Tekst LiveGuide

1. Wat is het overeenkomstige beroep van veel van James Blunts vriendinnen en (ex-)geliefden?
“Ik heb geen idee.”

De meesten van hen zijn model. Ze zijn net als hijzelf niet vies van poseren voor de camera. Op de albumhoes van jouw nieuwe album Pictures zien wij jou met een ouderwetse analoge camera. Jij fotografeert dus graag?
“Ik zie mijzelf niet als een fervent fotograaf. Wel hou ik van analoge camera’s vanwege mijn hang naar vroeger, die ik ook uit met mijn manier van kleden. Maar op dit punt moet je mij bijstaan: analoge camera’s maken veel mooiere foto’s dan al die fucking smartphones. Waarom denk je dat Instagram en dat soort media gebruikmaken van filters? Eén goede foto maken, de datum op de achterkant schrijven en de foto aan de muur hangen: dát is speciaal. Maar begrijp mij niet verkeerd: ik gebruik zelf ook filters om mijn digitale foto’s mooier te maken. Eerlijk gezegd heb ik niet eens een analoge camera. Het exemplaar op de albumhoes had ik geleend van de fotograaf.”

2. Op welk Spaanse eiland woont deze absolute Twitter-god op dit moment?
“Uh…”

Het feesteiland Ibiza!
“Geen vervelende plek om te wonen.’’

Niet bepaald, nee. Al vond jij je geboorteland Spanje blijkbaar niet de juiste startplek voor je muzikale carrière, aangezien je nu al enkele jaren in Nederland woont.
“Ik kom van het platteland in de omgeving van Barcelona. Ik zat daar vast. Zonder geld en zonder fatsoenlijke baan kon ik het ouderlijk nest niet verlaten. Ik leerde kinderen gitaar- en mondharmonica spelen, maakte zwembaden schoon en verkocht wiet. Onze muziek was in dat gedeelte van het land ook niet echt populair. Misschien was het iets geworden als ik mijn haar had geknipt en house had gedraaid, want er was gewoon niemand die naar ons luisterde. Het was kortom een slechte plek en tijd om een band te beginnen. Maar op een gegeven moment werd ik uitgenodigd om te spelen in Amsterdam en ben ik na het optreden bij mijn ooms in Nederland blijven plakken. Toen vond ik een baantje en een eigen plek, dus sindsdien ben ik hier aan het opbouwen.”

3. Hoe verdiende Blunt zijn boterham voordat hij liedjes ging schrijven?
“Hij was model?”

Ha, nee, niet eens! Hij was soldaat in het Britse leger. Afgelopen weken zagen de straten van Catalonië groen vanwege het onafhankelijkheidsreferendum. Hoe kijk jij tegen die situatie aan?
“Ik ben niet erg politiek ingesteld, dus wil er ook niet te veel over kwijt. Maar ik ben wel opgegroeid met de Catalaanse spirit. Ik respecteer de keuze om in opstand te komen; het zat er al tijden aan te komen. Waar Catalanen – die vroeger een eigen land met een eigen regering en taal hadden – moeite mee hebben is dat zij de meeste belasting betalen. Catalanen moeten bijvoorbeeld als enige tol betalen op de snelweg, zelf schoolboeken betalen en ze krijgen lagere pensioenen dan elders in Spanje. Zo zijn er nog meer voorbeelden te noemen waarom Catalanen geen onderdeel meer willen zijn van Spanje. Verder hoef je van mij niet te verwachten dat ik hierover liedjes ga schrijven. Politiek getinte nummers vind ik zinloos. Ik schrijf liever over zaken als liefde en respect. Die zijn simpeler te bevatten.”

4. Met wie deelde de You’re Beautiful-zanger in 2013 het podium tijdens het Nobel Peace Prize Concert? Tip: hij is ook Brits en je hebt met hem gespeeld.
“Dat moet Paul Weller zijn.”

Helaas. We zoeken naar een iets jongere Engelsman…
“Ah, Jake Bugg natuurlijk! Jake en ik delen elkaars fans. Iedereen die naar Jake Bugg luistert, luistert ook naar mij. En andersom. De show die ik met hem speelde voelde daarom heel natuurlijk. En backstage is Jake een heel chille gast; iemand uit mijn straatje. Dat mensen mij met hem vergelijken snap ik goed, ook al word je als artiest liever niet te veel vergeleken. Tenzij men mij in één adem met The Beatles noemt, dan wil ik best een uitzondering maken. Als je met de grootste band ooit wordt vergeleken, doe je vast iets goed.”

LIVEDATA Max Meser 17/11 De Vorstin, Hilversum 19/11 De Amer, Amen 24/11 So What!, Gouda 25/11 De Spot, Middelburg 07/12 Luxor Live, Arnhem 09/12 Altstadt, Eindhoven 21/12 Paradiso, Amsterdam 04/02 Doornroosje, Nijmegen (support Jake Bugg)

LIVEDATA James Blunt 06/11 AFAS Live, Amsterdam

—

De november-issue van LiveGuide is vanaf heden overal in het land verkrijgbaar. Snel halen dus!

In de nieuwe LiveGuide staat onder meer Oscar and the Wolf. Frontman Max Colombie prijkt staat in vuur en vlam op de cover van LiveGuide #36. Met hem staat in het krantje een uitgebreid interview over zijn kunstige imago, de rol van drama rond zijn persona, dierlijke instincten en het verlangen naar oneindigheid.

Best New Music
Verder wordt met een Poolse groupie teruggeblikt op de topshow van Lorde in Poppodium 013 en duikt LiveGuide het bed in met Julien Baker. Haar nieuwe album werd afgelopen week door Pitchfork nog uitgeroepen tot Best New Music. Verder zijn er interviews met postpunkers Protomartyr, de lol trappende psychpop-strijders van The Mysterons en het Arnhemse hiphopcollectief Potential Criminal, dat een EP in broekvorm heeft uitgebracht…

Twitter-god
Dat is nog niet alles. Hiphopper en Serena Williams-adept Yung Nnelg deelt in LiveGuide zijn weinig ingetogen rider, apolitieke Catalaan Max Meser wordt het hemd van het lijf gevraagd over Twitter-god James Blunt en er is ook nog een mooie ode aan de onlangs overleden Charles Bradley.

Nick Mulvey: “Nu komt de planeet in opstand”

In tijden van smeltend permafrost, fracking, vluchtelingencrises, terreur, overstromingen, gruwelijke burgeroorlogen, bosbranden en een broeikaseffectontkennende wereldleider is niets zo relevant als het nieuwe album van Nick Mulvey. Met Wake Up Now laat de Brit je stilstaan bij wie je bent op deze gestaag ontbindende bol. Je zou zeggen: fucking irritant, zo’n belerend mannetje! Het wonder wil echter dat de goedgemutste singer-songwriter niet eens klinkt als een opdringerige betweter.

Tekst LiveGuide | Sven Bersee

Laat ik beginnen door een reactie te citeren op de albumhoes, waarop we een mozaïekplafond in een Iraanse moskee zien: ‘That cover looks trippy as fuck. I’m predicting psychedelic folk.’ Daar heb je alvast één fan misleid…
“Ik zou mijn muziek inderdaad niet als psychedelisch omschrijven, maar die woorden wijzen wel in de goede richting. Niet eens omdat ik Pink Floyd en Jimi Hendrix altijd vet heb gevonden, wel omdat ik beïnvloed ben door Steve Reich, Fela Kuti en Brian Eno. En net als psychedelische muziek zijn ook hun platen vaak trippy en meditatief.”

Ik denk bij psychedelica vooral aan vage lyrics, terwijl jij op Wake Up Now juist opvallend direct en open bent. Is dat omdat je meer dan ooit de noodzaak voelt om over bepaalde onderwerpen te zingen?
“Toen ik mijn debuut First Mind schreef, wist ik totaal niet hoe mensen op mijn teksten zouden reageren. Het voelde daarom veiliger om ze vaag te houden. Nu was ik klaar om het anders te doen en daar zit inderdaad ook een gevoel van noodzaak achter. Ik had een paar songs kunnen schrijven over hoe alles lekker zijn gangetje gaat, maar dat zou bijna immoreel zijn. Het voelt als mijn plicht om over heel andere dingen te zingen.”

Hier kun je inderdaad wel mee aankomen anno 2017…
“Het is te veel om op te noemen, de ellende is overal. En nu komt de planeet zelf in opstand. De Canadese schrijfster en activiste Naomi Klein zei onlangs dat klimaatverandering een serie boodschappen van de planeet is in diens eigen taal van stormen, vloedgolven en branden. Op een haast Bijbelse manier probeert de aarde ons iets te vertellen. Ook het feit dat boten vol wanhopige mensen van het zuidelijk halfrond naar het noordelijk halfrond varen, is zo’n boodschap. Je kunt al die ellende niet los van elkaar zien.”

Misschien een naïeve vraag, maar wat probeert de aarde ons dan te vertellen?
“Dat het globale systeem waarin het verlangen naar steeds meer rijkdom centraal staat ver over de datum is. Het blijkt dat we daarmee de wereld kapotmaken en dat zal op den uur ons begrip van onszelf veranderen. We gaan ons opnieuw afvragen wie en wat we zijn, waar het leven in de kern om draait. Stel je voor dat je bijna doodgaat. Het wordt dan fucking betekenisloos hoeveel geld en succes je hebt en welke voetbalclub je steunt. Als de hele wereld naar de klote gaat, belanden we in een vergelijkbare situatie. Dan doen jouw persoonlijke verleden, toekomstplannen en ‘rol’ in het leven er opeens niet meer toe.”

Probeer je mensen daarvan bewust te maken met je muziek?
“Ik ben slechts de ober, niet de chef. Ik loop rond in een restaurant en breng de mensen hun eten. Ik bedoel daarmee dat de boodschap is wat ‘ie is. Ik verkondig die gewoon op mijn album. Maar… natuurlijk spreek ik wel mijn hoop uit dat mensen beter met de wereld omgaan. In Mountain To Move zing ik: ‘I wish you could see / That we are kings of bliss / Begging for misery’. We creëren onze eigen problemen, zonder te beseffen dat we alles in handen hebben om te baden in gelukzaligheid. Ik hoop trouwens niet dat mensen denken dat ik met Wake Up Now de wereld wil commanderen. Dat zou me een ongemakkelijk gevoel geven. Alsof ik denk dat ik degene ben die wakker is en iedereen om me heen ligt te slapen.”

Niet om te slijmen, maar dat past ook niet bij iemand wiens teksten vol hoop en positiviteit zitten.
“Laat ik vooropstellen dat ik geen romanticus ben die denkt dat alles wel weer goedkomt. Ik sluit niet uit dat de mensheid over 150 jaar is uitgestorven. Maar ik geloof wel dat alles wat we doen uit een gevoel van angst of schuld alleen meer van het probleem creëert. Het gevoel van waaruit je handelt, dicteert altijd het resultaat. ‘The only thing you have to offer another human being, ever, is your own state of being’. Dat is een geweldige uitspraak van spiritueel leraar Baba Ram Dass. Het betekent niet alleen dat het negatieve een dito gevolg krijgt, maar ook dat meer verliefd worden op het leven het begin van onze eigen redding kan betekenen. In dat opzicht zie ik dus zeker hoop voor ons.”

Mogen wij met al deze zware onderwerpen eigenlijk nog wel dansen bij jouw shows?
“Het is niks voor mij om op een depressieve manier met deze zaken om te gaan. Dat zou te veel zijn. Sterker nog: mijn album is juist bedoeld om het leven te vieren, niet om te somberen over de wereld. Dus ja, dans er vooral op los! Dat voelt goed en is waar het allemaal om draait.”

LIVEDATA 31/10 De Oosterpoort, Groningen 01/11 TivoliVredenburg, Utrecht 03/11 Crossing Border, Den Haag 04/11 So What’s Next?, Eindhoven

Klinkt als: een tropische indiefolkbruiloftband waarvan de zanger stiekem een wereldverbeterend gedachtegoed in je hersens naait.

—

Het oktobernummer van LiveGuide is natuurlijk al overal in het land verkrijgbaar. Snel halen dus deze 35ste editie van de gratis concert- en festivalkrant.

De Amerikaanse indierockers van The National staan op de cover van de kersverse LiveGuide. In het krantje vertelt Matt Berninger de verhalen achter de prachtliedjes op het loodzware Sleep Well Beast en voorziet de lezer daarbij ook van wijntips. Zo stelt de frontman voor dat je jezelf een glaasje glühwein met een vleugje kaneel inschenkt bij het passeren van Nobody Else Will Be There.

Profeet
In LG #35 staan verder ook interviews met de nieuwe soulvolle artpopprofeet Moses Sumney en de Ierse plezierrockers van Otherkin. Positivist Nick Mulvey deelt zijn visie op hoe we de wereld van zijn ondergang kunnen redden en met een net als Otherkin uit Dublin afkomstig groupie wordt teruggeblikt op de shows van LCD Soundsystem in Paradiso. Uiteraard wordt de tekst hier voorzien van te gekke livebeelden!

ArenA
Verder wordt op een rijtje gezet welke Nederlandse acts Kensington allemaal voorgingen in het bespelen van de Johan Cruijff ArenA en een bak donkerbruine koffie gedronken met directeur Niels Nieuborg van het Rotterdamse multivenuefestival REC. Programmeur Elvin Usidame van DDW Music (het muziekprogramma van Dutch Design Week) vertelt welke drie albums van nu je beslist niet mag missen.

Geitenbloed
Tot slot nog drie acts die de Nederlandse podia de komende tijd bestormen en die in LiveGuide aan het woord komen. De Eindhovense metaldames van Sisters of Suffocation delen hun poeslieve rider (oké, de halve liter geitenbloed even buiten beschouwing gelaten), halve Aziaat Kim Janssen vertelt over zijn wonderschone nieuwe album en de Shakira-kennis van Stillwave wordt op de proef gesteld.

Wolf Alice: “De titeltrack is een perfecte afsluiter. Nog een instant anthem!”

Wolf Alice breekt de tent af. Dat is hoe ik Theo Ellis en Ellie Roswell de vorige keer aantrof en achterliet op Best Kept Secret. Dit jaar staan ze daar niet. “Zonde, wat een geweldig festival was dat. Dit jaar even helemaal geen festivals”, zegt Theo. Maar met een nieuw album – Visions of Life – onder de arm hebben we geen enkel tekort aan Wolf Alice.

Tekst Martje Schoemaker

We spreken Theo als de nieuwe single net is verschenen en het album nog veilig in de kluis van de platenmaatschappij ligt. De eerste single Yuk Foo is een mooie verbastering voor wat er duidelijk uit het nummer schreeuwt: Fuck You! Een anthem als eerste single, daarmee is de toon van een toch nieuw Wolf Alice goed gezet. “Een instant anthem ja?! Dat was niet het idee, maar dat is toch wat je altijd wil; een liedje schrijven wat meteen zo inslaat.” Er zit geen idee achter zegt Ellie “Verschillende dingen, maar het maakt niet uit wat wat míj zo over de zeik kreeg toen ik het schreef, het gaat erom wat jíj erin hoort. Het is dus altijd toepasbaar, voor iedere situatie, voor iedereen die over de zeik is, die zich gekwetst voelt, kwaad is aangedaan, het maakt niet uit.” En dat maakt een anthem.

Het album is een nieuwe ervaring en manier van werken en schrijven voor Wolf Alice. “We hadden nu echt de tijd om alles op te nemen. Daarbij natuurlijk ook de ervaringen die we hebben opgedaan met het vorige album opnemen en het touren.” Twee jaar zijn ze op pad geweest met My Love is Cool. Nieuwe uitersten hebben ze in zichzelf ontdekt, meer extremen stelt Theo: “We hebben meer zelfvertrouwen gekregen als muzikanten en zijn dapperder geworden als mensen. Zo hebben we stilistisch veel gedurfde keuzes gemaakt, als we iets in een bepaalde stijl wilde, dan duwden en trokken we dat door tot het uiterste. Gewoon omdat we nu die ervaring van dat eerste album met ons meedragen.”

Het touren heeft ze meer gebracht dan dat ze van te voren gedacht en gehoopt hadden. “Onze hele tour is bijzonder geweest. We hebben zoveel gespeeld, gezien en geleerd. It was amazing.” Dat ze met die ervaring zijn ze weer de studio ingedoken om muziek te maken, vooral op een persoonlijk niveau. Ellie: “Alle teksten zijn persoonlijk, je schrijft altijd vanuit, voor jezelf. Het is gewoon dat je ook altijd ‘de anderen’ in gedachte moet houden. Andere zullen die teksten gaan horen, ze gaan naar je luisteren. Je moet dus je heel bewust zijn van hoe je je boodschap overbrengt, hoe je duidelijk maakt waar het (voor jou) over gaat. En vooral, hoe ze er het meest van kunnen genieten.” Het is geen compris wat ze sluiten, voor zichzelf muziek maken of voor ons. Het gaat om de beste verpakking vinden en alles samenbrengen.

Dat geldt ook voor beide albums, waar oud en nieuw elkaar zullen treffen op het podium. Hoe ziet die set eruit? “Dat weten we nog niet! De setlist moeten we nog maken. Maar het wordt leuk, want we hebben ondertussen alweer zo’n tijd die nummers niet meer gespeeld. We zijn heel benieuwd om ze opnieuw te ontdekken en er nieuwe aspecten in aan te brengen. Het zijn natuurlijk wel onze liedjes nog steeds.” Met Yuk Foo hebben ze al een anthem in handen, maar op het vorige album was de absolute afsluiter voor Theo Giant Peach. Heeft Visions of a Life nog een anthem op de tent mee af te breken? “Jazeker! De titeltrack is een perfecte afsluiter. Nog een instant anthem!”

LIVEDATA 28/10 Botanique, Brussel 03/11 Melkweg, Amsterdam

Vorige Interviews
Interview Wolf Alice 2015!
BSK – Mixcloud interview Wolf Alice!

Ruben Hoeke: “Ik ben bandleider en bandlijder, net als mijn vader”

Zestig jaar Hoeke-muziek krijgt dit jaar een waardige herdenking. Bluesrockgitarist Ruben Hoeke en zijn drummende broer Eric komen met een familiealbum met in de hoofdrol hun vader. Blues- en jazzpianist Rob Hoeke overleed in 1999. Hij zat sinds 1957 in de muziekwereld. Ruben Hoeke debuteerde in 1992. Hij viert zijn kwarteeuw met een uitgebreide tournee van zijn Ruben Hoeke Band.

Tekst Popmagazine Heaven | Marcel Haerkens

Maar eerst dat familiealbum, met teruggevonden songs in plaats van foto’s. Als aankomend gitarist speelde tiener Ruben Hoeke live met de band van zijn vader. “Tussen 1992 en 1999, het jaar dat hij overleed, nam mijn vader thuis altijd op met een floppy diskrecorder. Liedjes, melodietjes, losse flarden van ideeën. Die floppy’s lagen tot voor kort bij mijn moeder Lucie thuis op de piano. Mijn vader zei wel eens dat het misschien leuk zou zijn als Eric en ik er iets mee zouden doen. Maar toen hij overleed, heeft het zo’n slordige tien jaar geduurd voor ik überhaupt naar zijn muziek kon luisteren zonder geëmotioneerd te raken. Dat was soms best vervelend. Speel je met je band ergens in een feesttent, vindt zo’n diskjockey het leuk in de pauze een plaatje van je vader te draaien. Allemaal goed bedoeld hoor, maar ik vond dat vreselijk.”

Het moment kwam dat de broers de floppy’s met hun vaders erfenis beluisterden, zo’n 130 tracks. “Ik heb met veel boogiewoogie- en bluespianisten gespeeld, en ik ben bevooroordeeld, maar dit is qua techniek en swing van zo’n uitzonderlijke klasse, met niets te vergelijken.”

Ze besloten hun vaders ideetjes en probeersels uit te werken. “Eric is er overheen gaan drummen, ik speelde bas en heb nog wat gitaarpartijen toegevoegd. Het is echt een familieding geworden. Op de openingstrack Cruising With My Kids hoor je alle kinderen en kleinkinderen meeklappen. Het klinkt echt alsof we met z’n allen in de studio samen staan te spelen – met onze vader. Wonderlijk.” De familieplaat Hoeke Legacy komt uit in december, op cd en elpee. “De officiële nieuwe plaat van Rob Hoeke waarop hij nog een keer laat horen waarom hij toch echt de beste was. Ik ben er trots op.”

Facelift
Ruben Hoek gaf zijn eerste concert op 10 december 1992. Hij was zestien. Een kwart eeuw later geeft hij met zijn band ruim dertig jubileumconcerten. Hij maakt ook nog deel uit van de band waarmee Jan Akkerman ter ere van zijn 70e verjaardag het land doorkruist. Genoeg te doen.

Die Ruben Hoeke Band is stevig gefacelift. Tien jaar lang was zanger Frank van Pardo Ruben Hoeke’s artistieke sparringpartner. Drie jaar geleden leidde creatieve impasse tot een breuk. Geen sprake van animositeit, verzekert Hoeke, maar: “De koek was op, tot de laatste kruimel.” Zijn troupe telt nu broer Eric, drums, Mike Kamp, bas, en zanger/tekstschrijver Lucas Pruim. Diens komst is van invloed geweest op de muzikale koerswijziging. “Frank zat voornamelijk in de blueshoek en daarom zijn we lang geafficheerd als pure bluesgroep. Maar in mijn platencollectie staat veel meer dan blues en ik houd van stijlen mixen. Lucas is een enorm goede zanger, kan alle genres aan en komt steeds met nieuwe ideeën. Zelfs als ik aanvoel dat een liedje van mezelf niks wordt, kan hij het zo’n draai geven dat het aan alle kanten klopt. Bovendien schrijft hij heel spitsvondige teksten. Het werkt als een speer.”

Sonic Revolver klinkt inderdaad anders en gevarieerder dan de drie voorgaande albums. Hammondspeler Niels Schutten en saxofonist Wiek Vermeulen vervullen een bescheiden rol binnen de verzameling songs met naast de vertrouwde bluesy seventiesrock en Hoeke’s indrukwekkende soli ruimte voor voorzichtige progrockinvloeden en experimentele invalshoeken, soul, jazzy loopjes, stevige boogie en vooral veel gretig spelplezier.

Dat was precies wat Hoeke zocht. “In teamverband werken en me laten verrassen door de andere bandleden. Dat ik met de muziek die ik in mijn hoofd heb alle kanten uitkan zonder alleen de kar te moeten trekken. En we hebben onderweg naar optredens weer veel plezier. Dat is ook wel eens anders geweest. Ik ben bandleider en bandlijder, net als mijn vader.”

LIVEDATA 22/10 Podium Gigant, Apeldoorn 27/10 Podium Victorie, Alkmaar 28/10 The Bounty, Breskens 05/11 Muziekcentrum De Bosuil, Weert 17/11 Poppodium de Peppel, Zeist 25/11 Podium de Vorstin, Hilversum 01/12 Groene Engel, Oss 03/12 Neushoorn, Leeuwarden 08/12 ’t Beest, Goes 09/12 Café De Gevangenpoort, Edam 10/12 Zaantheater, Zaandam 16/12 Het Podium, Hoogeveen 17/12 Muziekgieterij, Maastricht

—

In Heaven #6 van 2017 interviews met onder meer Ane Brun, The Cactus Blossoms, Henk Hofstede, JW Roy, Jonny Lang, Ibeyi, Ruben Hoeke en Amadou & Mariam.

In de rubriek ‘Onder de loep’ aandacht voor The Velvet Underground & Nico. Vaderlandse muzikanten onder wie Carol van Dyk (Bettie Serveert) en Henk Koorn (Hallo Venray) vieren de 50^e verjaardag van ‘de plaat met de banaan’ met een heuse tribute-tour.

In de recensierubriek met meer dan 100 recensies, nieuwe albums van o.a. Algiers, The War On Drugs, Lunatic Soul, Jen Cloher, Motorpsycho, Living Colour, Tricky, Hiss Golden Messenger, Son Little en véél meer.

Dit nummer niet missen? Neem een abonnement en profiteer van de aanbieding: 1 jaar Heaven van € 33,40,- voor slechts € 22,50,-! Een abonnement neem je hier: www.popmagazineheaven.nl/actie-abonnement.

Robin Borneman: “Soms liggen de liedjes op me te wachten”

Vanaf vrijdag 6 oktober ligt Folklore II van Robin Borneman in de winkels. Behalve dat Robin Borneman als muzikant in Nederland actief is, is hij ook zanger bij het in Amerika beroemde Trans Siberian Orchestra (TSO). Zij ontdekten hem in 2013 via een Tom Waits-cover op YouTube. Met TSO speelt Robin voor miljoenen mensen, maar in Nederland kan Robin nog steeds ongestoord over straat. Tijd voor een gesprek.

Tekst Mania

Behalve dat je bij TSO zingt, ben je in Nederland ook druk als muzikant. Welke van de twee carrières is het belangrijkste voor je? En waarom?
“Dat is moeilijk te zeggen. Door TSO ben ik de muzikant geworden die ik nu ben. Maar in mijn eigen muziek kan ik meer creativiteit kwijt.”

Folklore II maakt onderdeel uit van een trilogie. Vertel je middels die Trilogie een verhaal?
“Jawel! Het verhaal van de ranger; een reiziger wiens naam en geheugen hem zijn ontnomen. Hij beleeft een reis vol verraad en duisternis, maar ook hoop en liefde. Ik zie het als een spirituele reis die we allen maken in het leven.”

Had je een speciale aanleiding om dat verhaal te willen vertellen?
“Ik wilde dit al doen zolang ik muziek maak, maar had eerder de middelen en de know-how niet. Mijn muziek is vaak zo beeldend dat ik wanneer ik aan het schrijven ben altijd een hele set voor me zie; decor, personages, dieren. Een soort film zonder beeld, maar met liedjes die ook individueel een eigen smoel hebben.”

Was er een verschil tussen Folklore I en Folklore II?
“Ik schrijf vanuit mijn gevoel, en daardoor is het altijd anders. Soms lijkt het alsof de liedjes op mij liggen te wachten. Voor dit tweede deel heb ik mijn duisterste kant aangeboord. Een plaat vol protest en strijd. Die strijd heb ik zelf ook geleverd. Nu is het weer rustiger. Ik ben voor dit tweede deel dieper gegaan, maar heb ook meer ruimte gemaakt voor song en minder voor textuur. Die balans is nu nog beter.”

Is spelen bij TSO van invloed op je eigen muziek?
“Ik denk soms van niet maar indirect vast wel. Uiteindelijk is alles een gevolg van iets wat je eerder hoorde of zag. TSO heeft een grote impact gehad op mij als mens, dus ook als muzikant.”

Als je muziek vergeleken zou worden met andere bands, van welke bands of artiesten zou je dan erg blij worden?
“Pink Floyd, Tom Waits, 16 Horsepower. Ik zou soms willen dat er al iets bestaat waar mijn muziek veel op lijkt, dat zou makkelijk zijn maar. Ach, misschien is het daardoor wel origineel.”

Wat is het mooiste wat je tot nu toe gemaakt of gedaan hebt?
“Ik ben niet vaak zuiver trots, maar ben nu toch wel heel trots op de videoclip die ik heb gemaakt voor het tien minuten durende epos The Reckoning. Ik kan daar uitgebreid over vertellen maar het is denk ik beter om volledig blanco in dat nummer en de clip te stappen. Ik zou zeggen kijk en huiver!”

LIVEDATUM 14/10 Podium Duycker, Hoofddorp

Death From Above: “Wordt er niet gelachen, is er iets aan de hand”

Outrage! Is Now, het derde studioalbum van Death From Above verscheen 8 september en in maart volgend jaar komt de band onder meer naar Nederland en België voor optredens. Mooi moment om de twee mannen aan de tand te voelen, in hotel The Hoxton, aan de Amsterdamse Herengracht. Een buitenbeentje in de hotelwereld. Stijlvol, maar lekker rommelig. Met een gratis minibar en na elven ‘s ochtends wordt er nog gewoon ontbijt geserveerd. Sebastien Grainger en Jesse F. Keeler, buitenbeentjes in de muziekwereld, is het etablissement op het lijf geschreven. De twee gaan weer uitstekend door één deur. “Alles is anders nu.”

Tekst en foto’s Pieter Visscher

In 2001 gestart, zijn Grainger en Keeler tussen 2006 en 2011 zo’n vijf jaar gebrouilleerd geweest, om daarna de draad weer op te pikken. Op diverse vlakken verschilde hun mening. Op creatief gebied bijvoorbeeld; welke muzikale koers ze moesten varen. Overduidelijk is de hegemonie tussen de twee nu beter dan ooit. Ze lachen om elkaars grappen, ogen bijzonder ontspannen en praten honderduit. Vrienden voor het leven? Zonder twijfel. Ja, het kan verkeren. Dat de twee goed in hun vel zitten, blijkt ook wel uit de lovende recensies die Outrage! Is Now kreeg. Onder andere op pinguinradio.com.

Het nieuwe album werd geproduceerd door Eric Valentine, bekend van productiewerk voor onder meer Slash en Queens Of The Stone Age. Zijn invloed op de nieuwe plaat mag niet worden onderschat. “Het album was niet eens afgekomen als hij zich er niet mee had bemoeid!”, lacht Keeler. “Hij heeft zich werkelijk over alles ontfermd op de plaat. Dat was een ideale situatie voor ons. Waar we ook heen wilden, muzikaal, hij volgde ons. Hij faciliteerde alles wat we wilden. Eric heeft ons echt volledig gestuurd. Álles in de juiste richting. Wanneer hij iets hoorde waarvan hij dacht dat hij het al ergens van kende, werd de boel zonder meer omgegooid. Dat voelde heel erg goed. Hij was enorm direct en dat bevalt ons wel. Uit het niets zei hij vaak: “I have an idea!” Waarop wij reageerden met: “Well, let’s hear it!” “Dat vertrouwen heeft zich uitbetaald.”

Puur

De twee Canadezen noemen Death From Above in de huidige vorm de puurste versie van de band. “Dat heeft alles te maken met zelfvertrouwen”, zegt Keeler. “We zijn in bloedvorm. Toen we opnieuw startten met de band werd soms gevraagd of we een extra bandlid gingen toevoegen. Maar we zijn dicht bij onszelf gebleven en dat voelt ontzettend puur. De eerste opnames na de breuk (voor The Physical World, 2014 – PV) vonden nog plaats in een soort vacuüm. Wat we deden was een experiment dat we op de wereld wilden afvuren. Uiteindelijk verdween dat experimentele. Het voelt inmiddels weer heel erg natuurlijk om platen te maken. Ik snap best dat het behoorlijk abstract klinkt wat ik allemaal zeg, maar zo voelen die dingen nou eenmaal.”

Bellamy?

In het fantastische Moonlight, van Outrage! Is Now, lijkt het alsof Grainger bewust het stemgeluid van Muse’ Matthew Bellamy imiteert en ook muzikaal schuurt de song tegen Bellamys band aan. Het heeft meer weg van een parodie dan van een bewuste pastiche, want Death From Above heeft dat soort gekkigheid niet nodig. Grainger ontkent de overlappingen, in alle toonaarden. “Wie is die Matthew Bellamy eigenlijk? Nee serieus, en die band ken ik ook niet. [lacht] In dat nummer ben ik wel beïnvloed hoor, absoluut, maar dan door Scott Walker. De drummer van Muse – geen idee hoe die jongen heet trouwens – heb ik eens ontmoet, in een bar in New York. Hij was zó opgewonden dat-ie me tegenkwam. “You’re the singer from Death From Above!” “Het was best gezellig. Klein mannetje, viel me op.”

Camping

Een van de hoofdoorzaken van de breuk tussen Grainger en Keeler in 2006 is dat ze eigenlijk nooit inhoudelijk met elkaar spraken. Het was oppervlakkig en wederzijdse irritaties werden ingeslikt. Totdat de boel ontplofte. Inmiddels gaat dat een stuk beter. “Interessant dat je het vraagt. Er waren inderdaad een hoop meningsverschillen, waar we niet over spraken. Er was erg veel aanleiding om uit elkaar te gaan, met frustraties als hoofdoorzaak. Gelukkig is alles anders nu. We lachen hartstikke veel met elkaar. Onze band voelt inmiddels als een relatie. Ik merk het ook in mijn huwelijk hoor; wanneer er niet meer gelachen wordt, is er iets aan de hand.. Je moet plezier hebben met je vrouw en dat geldt ook voor de band. Stel: je gaat naar de camping met een goede vriend en het is continu kutweer. De eerste nacht maak je nog grappen, maar na een paar dagen denk je: fuck this rain! Je begint je af te reageren op die vriend. Zoiets moet het zijn geweest. Het is nu makkelijker om op situaties van toen terug te kijken, dan wanneer je ze daadwerkelijk meemaakt.”

“Oh, je wil wat foto’s maken? Wacht, dan snijd ik mijn polsen even door.”

Achterhoofd

Outrage! Is Now klinkt wat gepolijster dan de twee voorgangers You’re A Woman, I’m A Machine (2004) en The Physical World (2014). Ook songtechnisch hoor je dat Grainger en Keeler nog altijd sprongen maken. Keeler: “Nu de plaat af is denk ik dat we onderweg, tijdens het schrijven van de songs, links en rechts muzikaal toch wel wat inspiratie hebben opgedaan. De tatoeëerder waar ik heen ga, heeft meestal doommetal opstaan. Achteraf moet ik daar wat van meegepikt hebben, denk ik. Niet specifiek op het moment dat hij met naalden bezig was, maar het moet in mijn achterhoofd hebben gezeten. Een periode na The Physical World luisterde ik veel naar Ty Segalls album Manipulator. Dat is een vrij klassieke rockplaat, à la Black Sabbath. Vol met agressieve geluiden. Die stijl van opnemen is vintage en heeft de plaat wel beïnvloed. Niet bang zijn voor verschillende tempo’s en niet continu extreem zijn. De muziek laten ademen.”

Vreemd

Canada is een land waar wel meer grote rockbands vandaan komen. Denk aan The Tragically Hip, The Tea Party en Arcade Fire. Canada is immens. Zo’n 140 keer groter dan Nederland en België samen. Toch heeft het maar 36 miljoen inwoners. Onvergelijkbaar met het dichtgeslibde Nederland, dat welhaast als metropool gekenschetst kan worden. De wereldbevolking is oneerlijk verdeeld. Grainger en Keeler vinden dat ze in een vreemd land leven. “Canada heeft al heel lang een identiteitscrisis”, vindt Grainger. “Komt door de grootte. Soms moet je 24 uur rijden om ergens te komen waar je wil zijn. Onderweg kom je dan geen kip tegen. Plaats dat maar eens in een Europees perspectief. Canada is só fucking big! Amerika bijvoorbeeld, heeft veel minder dead space. Dat is niet te vergelijken. We zouden nu een poosje kunnen klagen over Canada, maar dat zou dan weer niet terecht zijn. We hebben niet dezelfde shit als in Amerika. Het is in Canada alleen overal zó anders, van plaats tot plaats. In dat Europese perspectief: je kunt Amsterdam en Krakau ook niet met elkaar vergelijken. Zo moet je het eigenlijk zien.”

7 maart staat Death From Above in 013. Ze kijken ernaar uit. “Het gaat geweldig worden”, verzekert Keeler. “We hebben de nieuwe plaat nog niet live gespeeld, maar ik beloof dat we druk gaan oefenen in Canada. Het wordt een opwindende show. Voor ons en voor het publiek. Amazing songs, performed in an incredible way!”, lacht Grainger. “Want sinds we het ons kunnen veroorloven om niet meer hutjemutje te hoeven slapen, gaat alles gewoon een stuk beter. Serieus: incidenteel hebben we weleens noodgedwongen lepeltje-lepeltje gelegen. Dat gun je echt níemand..”

LIVEDATA 01/03 Botanique-Orangerie Brussel 07/03 013, Tilburg

Kim Janssen: “Mijn show, mijn muziek, mijn band”

Kim Janssen glimlacht tevreden en lijkt weinig klachten te hebben. Na jaren is de folkheld terug met het prachtige nieuwe album Cousins en hij voelt zich sterker dan ooit. “Zoals ik hier vandaag stond, voelde het eindelijk zoals ik wilde.”

Tekst LiveGuide | Kees Braam

“Het begon met een volle tent en eindigde met een hartelijk applaus”, blikt Kim trots terug op de show. De muzikant, die opgroeide in de Aziatische steden Bangkok, Phnom Penh en Kathmandu, is via een lange muzikale reis op de grote festivals beland. “Ik zag oudere klasgenoten gitaarspelen en drummen en ik kende zelf ook wat akkoorden. Zo begon ik al vroeg met spelen en schrijven.”

Wie hem niet kent van zijn soloplaten, herkent Kim wellicht van de akoestische popband The Black Atlantic, waar hij tot 2013 deel van was. “Ik ben daar toen mee gestopt omdat ik mijn eigen sound wilde ontwikkelen. Zoals ik hier vandaag stond, voelde het eindelijk alsof dat gelukt is: dit is mijn show, mijn muziek, mijn band. Het is een mooie mijlpaal.”

De singer/songwriter weet dat succes niet zomaar komt aanwaaien en is dus blij dat Cousins, zijn derde album onder eigen naam, zo goed ontvangen wordt. “Om je heen zie je ook vrienden en collega’s die met hun eerste album al succes hebben. Anderen hebben dat pas na drie of vier platen, net als ik dus. Ik weet eigenlijk niet wat beter is, maar de spanningsboog is wat korter is als je gelijk succes hebt.”

Eng vindt hij het ook wel, een carrière in de muziek. “Je wedt immers op één paard en dat kan makkelijk verkeerd lopen. En buiten het muziekwereldje zijn muzikanten in de ogen van de maatschappij maar weinig waard. Pas als je zegt dat je in Kensington speelt, lijken mensen het te gaan waarderen, haha.”

In tegenstelling tot de Utrechters staat Kim Janssen nog niet in de Johan Cruijff Arena. Maar als het aan hem ligt, veroveren hij en zijn elfkoppige band snel de wereld die hem zowel inspiratie als zorgen geeft. “The leaders of the free world, van het Westen… Dat lijkt wel een zwarte komedie. Ik kan haast niet geloven wat er allemaal gebeurt.” Hij kijkt met argusogen naar hoe de wereld om hem heen zich ontwikkelt, maar vooralsnog schijnen die zorgen niet door in zijn songs. “Cousins is helemaal niet politiek. Daarop grijp ik vooral terug naar de tijd dat ik in Nepal woonde. Voorlopig hou ik het liever dicht bij mezelf.”

LIVEDATA 05/10 De Spot, Middelburg 06/10 Altstadt, Eindhoven 11/10 Rotown, Rotterdam 12/10 Vera, Groningen 15/10 Tolhuistuin, Amsterdam 29/10 Take Me To Church, Haarlem 02/11 Paard, Den Haag 10/12 Hedon, Zwolle

Klinkt als: heerlijke folk die zo uit Azië is overgevlogen, maar wel Engelstalig is opgevoed

—

De oktober-issue van LiveGuide is natuurlijk al overal in het land verkrijgbaar. Snel halen dus deze 35e editie van de gratis concert- en festivalkrant.

De Amerikaanse indierockers van The National staan op de cover van de kersverse LiveGuide. In het krantje vertelt Matt Berninger de verhalen achter de prachtliedjes op het loodzware Sleep Well Beasts en voorziet de lezer daarbij ook van wijntips. Zo stelt de frontman voor dat je jezelf een glaasje glühwein met een vleugje kaneel inschenkt bij het passeren van Nobody Else Will Be There.

Profeet
In LG #35 staan verder ook interviews met de nieuwe soulvolle artpop-profeet Moses Sumney en de Ierse plezierrockers van Otherkin. Positivist Nick Mulvey deelt zijn visie op hoe we de wereld van zijn ondergang kunnen redden en met een net als Otherkin uit Dublin afkomstig groupie wordt teruggeblikt op de shows van LCD Soundsystem in Paradiso. Uiteraard wordt de tekst hier voorzien van te gekke livebeelden!

ArenA
Verder wordt op een rijtje gezet welke Nederlandse acts Kensington allemaal voorgingen in het bespelen van de Johan Cruijff ArenA en een bak donkerbruine koffie gedronken met directeur Niels Nieuborg van het Rotterdamse multivenuefestival REC. Programmeur Elvin Usidame van DDW Music (het muziekprogramma van Dutch Design Week) vertelt welke drie albums van nu je beslist niet mag missen.

Geitenbloed
Tot slot nog drie acts die de NL podia de komende tijd bestormen en die in LiveGuide aan het woord komen. De Eindhovense metaldames van Sisters of Suffocation delen hun poeslieve rider (oké, de halve liter geitenbloed even buiten beschouwing gelaten), halve Aziaat Kim Janssen vertelt over zijn wonderschone nieuwe album en de Shakira-kennis van Stillwave wordt op de proef gesteld.

Sven ‘Hammond’ Figee: “Die rocktrip wilde ik echt wel doorzetten”

Maar liefst twee jaar hebben ze er aan gewerkt en deze week is het eindelijk zover, de release van Rapture, het vijfde album van Sven Hammond. “Wanneer je met vijf man muziek maakt ontstaat er op een bepaald moment een breed palet aan smaken waaruit gekozen moet worden”, aldus Sven Figee, bandleider en Hammond-organist van de band. Na een uitgebreide selectie kon ‘de waanzinnige rocktrip die is ingezet’, zoals Figee het een paar jaar geleden omschreef, worden hervat. Toch bleek lang niet alles onder het ‘het Sven Hammond-vlaggetje’ te passen. Hoog tijd om even bij te praten met de bevlogen muzikant.

Tekst Jeroen Bakker

Op het moment dat wij hem spreken is hij ontzettend druk met alle voorbereidingen die de officiële release van een nieuw album met zich meebrengen. Diverse, veelal belangrijke media tonen interesse in de veelzijdige band. Het gezelschap rondom de toetsenvirtuoos is geliefd bij rhythm & blues-, jazz-, soul- en sinds IV, de voorlaatste schijf, ook bij rockliefhebbers. In het weekend zullen instore-optredens plaatsvinden en staan er interviews voor radio en tv op het programma. Figee geniet er met volle teugen van en kan niet wachten om het nieuwe werk voor een live-publiek uit te voeren. “Twee jaar is er maar liefst uitgetrokken om dit allemaal in de studio te realiseren. We hebben gebruik gemaakt van de studio van onze bassist Glenn, in Amsterdam Zuid-Oost en onze eigen Marmelade-studio te Delft. We hebben ons daar voornamelijk bezig gehouden met jammen en schrijven. Er zijn dertig tot veertig dingen gemaakt waarvan er twintig echt zijn uitgewerkt en daar zijn er weer elf uitgekozen voor Rapture. Er zat opvallend veel ‘poppy’ materiaal tussen, soms zelfs iets te poppy voor Sven Hammond-begrippen. Wel heel gaaf hoor maar niet echt passend bij ons. We hebben besloten het toch maar even te parkeren om er eventueel later nog iets mee te gaan doen. Met het echte Sven Hammond-materiaal zijn we toen verder gegaan.”

Ongeveer drie jaar geleden viel de Soul van de groepsnaam af. De band bevond zich zoals gezegd op ‘een heerlijke rocktrip’ en ging verder onder de naam Sven Hammond. Het daarna verschenen album IV bleek een doorslaand succes en de zalen raakten steeds beter gevuld. “Die rocktrip wilde ik echt wel doorzetten. Ceasar, de opener van het nieuwe album bewijst dat ook. Er staan bovendien ook echt liedjes op waarin de vocalen van Ivan Peroti leidend zijn daarnaast is er ruimte gemaakt voor wat instrumentaal werk. Het grijpt toch een beetje terug op dat waar wij elf jaar geleden mee zijn begonnen. Ik wilde indertijd eenvoudigweg lekker kunnen freaken op mijn Hammond-orgel. Uiteindelijk liep alles volledig uit de hand en stond er binnen no-time een band met een zanger. Het voelde meteen al goed en dat doet het nog steeds. We waren het er over eens dat we voor Sven Hamond nummers moesten maken die de lading dekken en bij ons passen.”

Het is een enorme uitdaging gebleken om alles in de agenda op elkaar af te kunnen stemmen. “Drummer Joost Kroon bijvoorbeeld is nog altijd actief in New Cool Collective maar als Anouk of Candy Dulfer op tournee gaat dan wordt er eveneens contact met ons gezocht voor muzikale ondersteuning. De tijd van hobby-projectjes naast iets als dit soort dingen wordt al helemaal een lastig verhaal al ga ik nog wel in november met Tijl, een van de jongens van de Lama’s iets leuks doen in de Ziggodome.”

De focus zal de komende weken in zijn geheel gericht zijn op de promotie van het nieuwe album. Er staan optredens op de agenda in bekende Nederlandse clubs maar ook in Duitsland, waar de plaat ook wordt uitgebracht, zal weer worden gespeeld. Later in het volgende jaar zal Sven Hammond zelfs ook in Spanje op diverse podia te zien zijn. “We spelen niet in het Ahoy van Berlijn hoor”, klinkt het haast verontschuldigend, om er aan toe te voegen: “Kijk, we hebben nog niet zo’n uitgebreid netwerk zoals hier maar ik ben gewoon ontzettend trots op wat wij tot nu toe hebben bereikt. Toen we net begonnen droomde ik er al van hoe het zou zijn om in het buitenland te kunnen spelen en nu zijn we al met de band in Duitsland, België en Frankrijk geweest. Men vindt het daar enorm leuk wat wij doen. Vooral de show in Aken van vorige week was een prachtige ervaring. Het was een soort stadsfeest midden in het centrum. Voordat wij het optreden begonnen stonden er een paar honderd man verdekt opgesteld maar toen de presentator ons aankondigde stroomde het plein rap vol met een paar duizend toeschouwers. We hadden werkelijk geen idee waar ze zo snel vandaan kwamen.”

Evenals op de voorganger zijn ook nu de teksten afkomstig van zanger Ivan Peroti. De wereld-problematiek zoals die op IV nogal nadrukkelijk aan de orde kwam, heeft Peroti deze keer achterwege gelaten. “Er waren tijdens het schrijfproces toen veel gebeurtenissen in de wereld die indruk maakten en in de teksten werden verwerkt: de aanslagen van Isis, de onrustige situatie in de wereld maar ook dicht bij huis. Zo ontstond Shame op het moment dat wij in de studio zaten en er een schietpartij in Alphen aan den Rijn plaatsvond. Vaak hangt de inspiratie af van het moment. Ivan doet dat heel erg goed, hij schrijft vaak mooie poëtische teksten.”

Op In This Life, een van de nieuwe tracks van Rapture, komen we de namen Kris Berry en Markus Mann tegen. “Markus is een singer-songwriter uit Washington die in Frankrijk is gaan wonen, daar vervolgens met een bandje is gaan toeren en redelijk succesvol werd. Via zijn liefje belandde hij in Haarlem. Ik werd eens aan hem voorgesteld toen hij een producer zocht. Wij zijn toen met elkaar gaan samenwerken en hebben een album opgenomen. Toen wij met de band even zonder Ivan in de studio waren hebben we een track opgenomen waarin we een stuk uit Het 1e Klavierconcert van Bach hebben gebruikt. We lieten het aan Ivan horen maar die ‘voelde het niet echt’. Het leek een beetje op de oude Sven Hammond-stijl. Toen ik het aan Markus liet horen was hij wel meteen enthousiast. De micrcofoon stond nog aan en hij zong het in. We hadden ook iets opgenomen waarvoor we een zangeres zochten. We zijn een heel lijstje afgegaan van stemmen die we goed vonden en zijn uiteindelijk bij Kris Berry terecht gekomen. Wij hebben onze manager aan het werk gezet en die moest dat vervolgens maar gaan regelen. Het lijkt me erg leuk om het ook samen met hen eens te kunnen uitvoeren. Nee, ik sluit niet uit dat we samen met hen iets tijdens één van de komende optredens gaan doen. Ik zou in ieder geval maar vast kaarten voor de show in De Tolhuistuin bestellen.”

LIVEDATA 05/10 Rotown, Rotterdam 06/10 Patronaat, Haarlem 07/10 Hedon, Zwolle 11/10 Vera, Groningen 13/10 Doornroosje, Nijmegen 14/10 Effenaar, Eindhoven 19/10 De Helling, Utrecht 20/10 Paard, Den Haag 21/10 Metropool, Hengelo 26/10 Nieuwe Nor, Heerlen 27/10 Paradiso-Noord, Amsterdam

Thijs Kuijken (I Am Oak): “Hoe vluchtig muziek ook is, het blijft altijd samenkomen”

Een nieuwe release, een nieuwe ervaring. Met de komst van de live-EP Pictures Of The Floating World heeft I am Oak, Thijs Kuijken, een perfecte dwarsdoorsnede van zijn werk verzameld; opgenomen in Brussel en geïllustreerd door The Things We Are. Toch een beetje speciaal, zo’n juweeltje, dat maar in beperkte oplage wordt uitgebracht.

“Ik ben altijd bezig met iets”, vertelt Kuijken. “In de aanloop naar een release ben ik alleen maar daarmee bezig en zodra ‘ie de wijde wereld in is, ben ik weer klaar voor het volgende.” Laat deze vluchtigheid nou precies zijn waar zijn nieuwe EP voor staat: Pictures Of The Floating World is een vertaling van de term Ukiyo-e, de oude Japanse printkunst, die zich focust op het weergeven van de vluchtige momenten in de podiumkunsten en het reizen. “Het past gewoon heel goed in de muziek, in de kunst. Het is allemaal een beetje vluchtig, vergankelijk.”

Details

De EP komt met illustraties die dit proces, het leven ‘on the road’ prachtig weergeven. The Things We Are, Joost Stokhof, was mee op tournee door Duitsland en Zwitserland en ging daarbij op zoek naar details die volgens het meeste karakteristiek zijn voor het tour leven. Het gevoel wat de muziek met zich meebrengt, klinkt door in zijn tekeningen.

Spiegel

Nu is muziek een levend ding, wat groeit en verandert met ieder optreden, iedere locatie en manier van spelen. “Het is nooit precies hetzelfde, er zit overal wel wat van me in, maar het zijn ook momentopnames. Dat blijft er altijd een beetje inzitten, maar dat is waar ik het voor doe. Muziek is voor mij een manier om met dingen om te gaan.” Het is niet alleen projecteren, maar ook een spiegel die hij zichzelf voorhoudt. Om tot een liedje te komen begint hij vaak met zingen en ziet dan wat er vanuit zijn onderbewuste naar boven komt dwarrelen.

Pas als een liedje af is kan hij in die spiegel kijken, waar hij dan weer iets van leert. Zeker omdat de liedjes terug blijven komen, want hij speelt ze net zo lief en mooi van het eerste album als van zijn nieuwste plaat. “Ik vind het mooi dat de inhoud ook veranderlijk is. Iets wat ik met een bepaalde intentie geschreven heb, daar kan ik een paar jaar later iets anders uithalen. Omdat de meeste teksten een beetje open zijn. Ik probeer veel uit qua teksten, maar durf ook te schrappen. Ik weet dan of het het waard is om mee door te gaan.”

Schrappen

Durven schrappen en weten wanneer iets goed is, kwam mooi uit bij het maken van deze EP. Omdat ze er specifiek voor hadden gekozen om het op 10 inch vinyl te doen, dat betekent dat er maar 26 minuten beschikbaar zijn. “Tijdens de show in Brussel, die 40 minuten duurde, was het al snel duidelijk dat er twee liedjes sowieso niet mee zouden gaan, daarvan vond ik het spel niet mooi genoeg. Dat er nog eentje uit moest viel ook alles mee, want wat er overbleef was een perfecte doorsnede van alle releases. Want hoe vluchtig de muziek ook kan zijn, het blijft altijd samenkomen.”

Pictures Of The Floating World verschijnt 29 september bij Snowstar Records.

LIVEDATA 01/10 7 Layers Festival, Amsterdam 30/12 EKKO, Utrecht

Black Honey: Izzy B over cadillacs, ananassen en optredens

We zien haar nog zo het podium betreden van het Workers Podium op het Rotterdamse Metropolis Festival in het Zuiderpark. Het is een warme zondag in juli 2015. Een mooi jong blond meisje, hippe kleding, kauwgom kauwend en een uitdagende, licht arrogante blik. Terwijl zij haar elektrische gitaar omhangt kijkt ze het publiek aan dat ze begroet met “Hello honeys“. Izzy B Philips heet ze en ze is, net als alle andere bands vandaag, van plan om samen met die drie jongens in haar band de wereld te veroveren. We zijn inmiddels twee jaar verder en het lijkt er sterk op dat het aardige rockbandje uit Brighton daadwerkelijk slaagt in die opzet.

Tekst Jeroen Bakker

Black Honey speelt momenteel alle festivals in Europa plat en mag heel grote zalen opwarmen voor de optredens van Royal Blood. Met de sexy frontvrouw praten we over de succesvolle opmars van Black Honey, een zwaar beschadigde Cadillac en haar betrokkenheid bij het ongeluk, het ananassenverbod en haar obsessie voor vuurwapens.

“Neeee, is het echt waar??”, klinkt het vol verbazing aan de andere kant van de lijn wanneer wij haar vragen of ze ook op de hoogte is van het vandaag aangekondigde ananassenverbod dat tijdens het aanstaande Reading en Leeds Festival van kracht zal zijn. De festivalorganisatie heeft in een officieel persbericht laten weten dat na drones, wapens en glas ook ananassen niet zijn toegestaan op het festival. “De wereld draait door!”, reageert ze. De aangescherpte veiligheidseisen tijdens festivals, door sommigen ook wel ‘schijnveiligheid’ genoemd, lijkt geen grenzen te kennen. Black Honey speelt op beide festivaldagen waar de affiche wordt gedeeld met Glass Animals. Fans van laatstgenoemde hebben de gewoonte om en masse ananassen mee te nemen naar de optredens van hun favoriete band. De organisatie maakt zich ernstig zorgen over dit bijzondere fenomeen.

VUURWAPENS
Wie het videodagboek van Izzy B volgt zou zich beter zorgen maken over haar vermoedelijke obsessie voor vuurwapens. “Je bedoelt het pistool in de clip van Hello Today zeker?”, vraagt ze op onschuldige toon naar de bekende weg. Ja, en ook de beelden waar zij voorafgaand aan het optreden met Royal Blood op sexy wijze poseert en met haar handen een pistool vormt. “Nee ik ga je niet vertellen op wie ik het pistool in de clip heb gericht en wat we met het lichaam hebben gedaan. Zoals je ziet heb ik het hart van die persoon ergens begraven.”
Snel voegt zij er aan toe absoluut niet gewelddadig te zijn en het liefst ieder conflict uit de weg gaat. Het simuleren van gevechtsscènes met de jongens in de band is een leuk tijdverdrijf wanneer je zo lang moet wachten voordat je weer op het podium staat. “Ik kan me overigens prima handhaven hoor als enige vrouw in het gezelschap.” Ze geeft aan enorm te genieten van alle drukte die de tournee met zich mee brengt. “Het is een prachtige combinatie van vakantie en muziek maken. Het voelt soms alsof ik in een roes ben terechtgekomen waar geen einde aan komt. Er is nauwelijks tijd om alles te kunnen bevatten. De hoogtepunten blijven zich maar opstapelen. De tournee met Royal Blood is een groot feest. Twee weken geleden stonden we in de stralende zon aan de zee tijdens Ibiza Rocks en vorige maand hebben we voor de eerste keer op Glastonbury gespeeld. Iets waar we altijd van hebben gedroomd.”

CADILLAC
Onlangs speelden de vier tijdens het Welcome To The Village Festival in Nederland, een optreden waar met veel plezier op wordt teruggeblikt maar dat ook tot enige consternatie leidde. Via social media verscheen een foto waarin Izzy betrokken leek te zijn geraakt bij een auto-ongeluk. “I can’t look forwards, I can only look back”, twitterde de zangeres vanuit een waanzinnige en goed geconserveerde Cadillac uit de jaren vijftig, terwijl zij haar make-up bijwerkt via de binnenspiegel. “Ja het leek me wel leuk om iets shockerends te posten. Ik heb geen meter gereden in die auto hoor. We zijn gek op alles wat uit die tijd komt en besloten ter plekke om misschien beelden te maken voor een eventuele video-clip.”
Ze wil niet heel veel meer kwijt over de plannen met betrekking tot een volwaardig album. Behoudens enkele EP’s heeft de band nog niet zoveel uitgebracht. Wellicht dat later dit jaar zal worden opgenomen in de studio. Een album-release zou dan begin volgend jaar gerealiseerd kunnen worden. Wel verklapt zij dat er nog enkele grote verrassingen zullen plaatsvinden maar ook wat dit betreft houdt zij de kaken stijf op elkaar. Op dit moment staat alles in het teken van de festival-optredens, de naderende clubshows, waaronder de optredens in Hengelo en Den Haag in september en de daaropvolgende, inmiddels zwaar uitverkochte show als support-act van Royal Blood in de AFAS Live later dit jaar. De twee jongens van Royal Blood zijn zeer gecharmeerd van hun stadsgenoten en er is een sterke klik met de bandleden onder elkaar. De rauwe gruizige rock met het licht psychedelische randje blijkt eveneens goed aan te slaan bij de fans van het duo.

FANBASE
Het zelfverzekerde imago dat Black Honey op het podium uitstraalt blijkt niet gespeeld. “Het vertrouwen in ons eigen kunnen is inderdaad ruimschoots aanwezig. Daar hebben we keihard aan gewerkt door heel veel te spelen. Bovendien zijn we allemaal heel erg gefocussed als het de muziek aangaat. Iedereen spreekt steeds maar over een ‘buzz’ maar wij zijn daar zelf niet zo mee bezig. Het klopt dat de pers en de media ons snel hebben opgepikt en allemaal mooie dingen schrijven over ons maar wij doen gewoon ons ding. We hebben in korte tijd een hondstrouwe fanbasis opgebouwd. We zien bij ieder optreden veel bekenden die de longen uit hun lijf schreeuwen. Wij hebben altijd gezegd dat als we ooit eens naar Glastonbury gaan, we daar ook zullen spelen. Is dit arrogant? Het was inderdaad de eerste keer dat we daar waren. Het is zeker een droom die werkelijkheid is geworden en eerlijk is eerlijk, we konden het zelf ook nauwelijks bevatten. Wat denk je trouwens hoe het voelt om steeds jouw muziek op BBC Radio 1 te horen?”

LIVEDATA 20/09 Paard, Den Haag 21/09 Metropool, Hengelo 24/09 Platoplanet @ De Oosterpoort, Groningen