Category: Nieuwe Muziek

Benieuwd waar Wolf People hun tijdmachine heeft geparkeerd, waarmee ze van het Engelse platteland van de jaren zeventig naar het heden zijn gebeamd. Met zijn folky intonaties had All Returns niet misstaan op een album van Jethro Tull, de jazzy uitgroeisels doen denken aan Steve Winwood’s Traffic terwijl de riffs en drumbreaks invloed van mid-periode Zeppelin doen vermoeden. How retro can you get? Maar toch. Muziek als deze is heel lang niet gemaakt en verdient het om herontdekt te worden. Het feit dat Wolf People platen maakt voor het überhippe Jag Jaguwar Label (Bon Iver/Foxygen/Dinosaur Jr/Unknown Mortal Orchestra) geeft ook aan dat er wellicht een toekomst gloort voor Keltische jazz.

Control is een spannende single. Hij begint al goed met het geluid van een inbraakalarm. Dan zet een lekker analoge synth in en begint de beat. Dan begint Sarah Daly te zingen en ontvouwt zich een schaamteloze retro synthipop track, die de band uit Londen hopelijk nu eens eindelijk meer oren doet gaan spitsen dan die van Gamemakers en muziekprogrammeurs van hippe Amerikaanse tv series. De band van Sarah en haar partner Matthew Mole bestaat bijna 10 jaar, in maart verscheen het derde album, Love Is Symmetry vol songs die gedompeld zijn in een heerlijke melancholieke 80’s saus.

Glasses and Mustaches is een pretpunkkwartet uit Kampen/Eindhoven dat het derde jaar van hun bestaan viert met de release van een nieuwe EP. Adrian, Pascal, Vincent en Roan maken geen onbespoten hardcore punk voor recht in de leer punkpuristen, maar delen plaagstootjes uit, spelen met het idioom en willen vooral vrolijk stemmen. Met de oude punkgarde delen ze de energie en de doe het lekker zelf mentaliteit en die zou ze best wel eens ver kunnen gaan brengen. Speciale aandacht ook voor de clip van The Argument.

Of With Their Heads is een gecompliceerd verhaal. De band komt uit Minneapolis en is actief sinds 2002. Alleen een band mag je het eigenlijk niet noemen, meer een pool van muzikanten die in steeds wisselende samenstelling op tournee gaan. Er zijn twee vaste leden, Ryan Young en Justin Francis, maar Francis doet live niet meer mee. Hij schrijft nog wel mee en is op plaat de vaste drummer. Samenvattend Off With Their Heads op de bühne is een andere band dan in de studio. En zeker voor een punkband is dat opmerkelijk. We kunnen dus niet beloven dat Don’t Make Me Go live even lekker klinkt als op plaat, maar dat het op plaat lekker klinkt is een ding dat zeker is.

Aesop Rock is een rapper, niet zo’n ‘my bitch is bigger that yo bitch’ hip hopper, maar een gestudeerde jongen die middels rhymes and reason de wereld iets beter probeert achter te laten dan hij hem aantrof in 1976. Kiya Dawson is een folkzangeres, die samen met Adam Green als The Moldy Peaches de nodige humor bracht in de vaak wat droge indie-scene. Hun paden kruisten elkaar regelmatig wat leidde tot gastoptredens op beider soloalbums en nu tot een gezamenlijk project. Het half gezongen, half gerapte Delicate Cycle is een heerlijk zomers liedje met een duidelijk hippiestempel. Het debuut van The Uncluded bevat nog veel meer van dit soort vredelievende hip pop.

La Femme is een collectief uit Parijs, dat geïnspireerd door bands als The B52’s en Stereolab een sound heeft ontwikkeld die je cyber-surf zou kunnen noemen of digi-goth. De precieze samenstelling van La Femme kan variëren, maar telt altijd minstens une femme. Op het debuutalbum van La Femme staan vijftien chansons van diverse pluimage, soms zwoel dan weer springerig, parfois en Anglais, parfois en Francais, maar altijd gebracht met een touche feminine. Nous Etions Deux heeft van alles wat en is daarom door ons aangewezen als geschikte entree.

Small Black scoorde eerder dit jaar een IJsbreker met Free At Dawn, een fijne onheilspellende synthipop track. No Stranger is anders, lichter, maar net als de voorganger een track waar Depeche Mode voor zou tekenen. Beide liedjes staan op de nieuwe langspeler van de boys uit Brooklyn, Limits Of Desire, die gehuld is in een hoes met een kunstzinnige foto van de Nederlandse fotograaf Scarlett Hoofd Graafland.

Foxygen had volgend weekend op London Calling moeten staan. Helaas heeft de band de hele Europese tournee gecanceld, ‘for the creative health of the band’. Daarmee zou enige zelfbescherming kunnen worden bedoeld, want wie Foxygen eerder dit jaar heeft gezien in de Bitterzoet in A’dam weet dat de leden de klassieke Amsterdamse verlokkingen niet konden weerstaan. Hun geestelijke welzijn had overigens nauwelijks invloed op hun prestaties Foxygenis een bijzondere band. En dat is het. Dat maakt ook No Destruction duidelijk, de derde single van het derde album van de Californische paddorockers.

Pusha T is de rapnaam van Terrence Thornton. Met zijn 36 lentes is Terrence niet meer de jongste, maar hij heeft dan ook een flinke staat van dienst. T begon samen met zijn broer Gene in het hip hop duo Clipse, dat op voorspraak van Pharrell een dikke platendeal kreeg. In 2010 brak Pusha met zijn broer en voegde hij zich bij het Kanye West kamp. Die zelfde Kanye is de producer van Numbers On the Board, dat een van de vreemdste edoch lekkerste beats heeft in de recente hip hop historie. Hopelijk is de rest van Pusha’s 2e solo avontuur, King Push album even ingenieus.