The So So Glows

Dat er in het New Yorkse Brooklyn niet alleen intellecto-rock wordt gemaakt, maar ook lekker laag bij de grondse punk bewijzen The So So Glows. De band is begonnen door de broers Alex en Ryan Levine en Zach Staggers, een jeugdvriend die via relationele omwegen stiefbroer is geworden van de Levine-tjes. Het kwartet wordt compleet gemaakt door Matt Elkin. Sinds de start in 2009 hebben The So So Glows diverse malen de wereld rondgereisd als support act van jan en alleman. Die ervaring heeft hen gesterkt en gestaald en voorbereid op het grote werk. De stap van voor naar hoofdprogramma valt samen met de relase van een nieuw album Blow Out, waarvan Son Of An American de pinguinwaardige single is.

Deap Vally

We volgen Deap Vally al een single of vier, omdat we ze graag zien maar vooral omdat we ze graag horen. Baby I Can Hell zou wel eens de doorbraak kunnen gaan worden van Lindsey en Julie. De twee California girls rocken de blues zoals White Sripes en Black Keys dat doen/deden, maar dan met een onmiskenbare female touch. Op 24 juni verschijnt Sistrionix, het debuutalbum van de dames, een plaat vol korte rock en doorkijkblues (sorry). Hopelijk komen ze dan ook eindelijk eens onze kant op, want in geval van Deap Vally is zien geloven.

Hockey

Het is ruim vijf jaar geleden dat we iets van Hockey vernamen, zo’n lange stilte betekent meestal niet veel goeds. Maar, we mogen melden dat het trio uit Portland Oregon ‘alive and well’ is. Hockey had een niet onbekend probleem, een redelijk succesvol debuutalbum en een echte hit, Too Fake. De druk van de platenmaatschappij en het management om weer en meer te scoren was groot. Aanvankelijk probeerde de band om iedereen te pleasen, maar al doende merkte men dat ze een richting op werden geduwd die ze zelf niet zagen zitten. Dus; ander label, ander management, andere bezetting, andere sound (meer electro/minder gitaren) en een album waar ze trots op zijn. Wyeth Is heet de plaat, waarvan wij Calling Back hebben aangewezen als kennismaker.

Miles Kane

Miles Kane doet wat Miles Kane het beste kan, liedjes schrijven die klinken als of ze altijd al hebben bestaan. Er zijn weinig muzikanten actief op dit moment die het Britpop idioom zo goed beheersen als de 27 jarige troubadour uit Wirral, een schiereiland niet ver boven Liverpool. Don’t Forget Who You Are is het titelnummer van Kane’s tweede album, dat deze week uitkwam. Miles zal zijn eigen bed nauwelijks zien deze zomer. Dit weekend is zijn tournee begonnen, die op zijn minst tot half augustus duurt. Wij mogen de man aanschouwen op zaterdag 15 juni in het Limburgse Landgraaf.

Vampire Weekend

Nu we een derde track hebben gehoord van de nieuwe Vampire Weekend weten we het zeker, de nerdy four uit New York hebben de stoutste verwachtingen overtroffen! De tracks verschillen van elkaar als dag en nacht en zijn ook totaal anders dan de nummers van de twee vorige albums. En zo hoort het. Stilstaan is achteruit gaan, de A-bands onderscheiden zich van de B-bands door constant in beweging te zijn, altijd op zoek naar avontuur en nieuwe uitdagingen. Deze ronde heeft Vampire Weekend voor het eerst hulp van buitenaf ingeschakeld, producer Ariel Rechtshaid een man met een staat van dienst in de pop (Plain White T’s), hip hop (Murs), dance (Major Lazer) en r&b (Usher). De kruisbestuiving tussen de studentikoze indiepoppers en de muzikale omnivoor heeft dus gewerkt. Op hun site verontschuldigt Vampire Weekend zich voor het lange wachten, er zit 3 jaar tussen Contra en Modern Vampires In The City. ‘We all worked very hard on this record and promise it will be worth the wait’. En zo is het.

Ben ‘London Calling’ Kamsma

Ben Kamsma is de grote man achter London Calling, een inmiddels internationaal vermaard evenement dat twee keer jaar wordt gehouden in Paradiso te Amsterdam.

London Calling is aan zijn 21ste jaar begonnen en onverminderd populair, alert en actueel. Dat werpt vragen op als, hoe doet die Ben dat? Wat zijn de criteria? Speelt zijn eigen smaak een rol? Wat is er veranderd in de loop der jaren ? Al deze kwesties en meer komen aan bod als Bazz Ben ontvangt in de Buzz. En je hoort ook nog eens de 25 favoriete platen van Ben Kamsma.

Luisteren dus zaterdagavond tussen zeven en negen uur.

Oudere edities van Bazz op de Buzz vind je in de backstage.

Dit is de keuze van kenner Kamsma:

1. Palma Violets – We Found Love
2. Parquet Courts – Master Of My Craft
3. Swim Deep – She Changes The Weather
4. Kate Boy – The Way We Are
5. Mikal Cronin – The Weight
6. Metz – Headache
7. Elementary Penguins – Everybody Knows My Name
8. Beach Fossils – Shallow
9. Satelite Stories – Kids Aren’t Safe In The Metro
10. Bromheads – Fight Music For The Fight
11. Mykki Blanco – Wavvy
12. SOHN – The Wheel
13. Wolf Alice – Bros
14. Jacco Gardner – Clear The Air
15. David Lemaitre – Six Years
16. Sam Amidon – Relief
17. Treetop Flyers- Things We Change
18. Chris Cohen – Optimist High
19. Unknown Mortal Orchestra – Sim and Sleep
20. Charlie Boyer and the Voyeurs – Things We Be
21. Vondelpark – California Analog Dream
22. The Feelies – Crazy Rhythms
23. Ash – Goldfinger
24. Oasis – Cigarettes and Alcohol
25. Blur – Tracy Jacks

Portugal The Man

Was de vorige single van Portugal The Man, Evil Friends een venijnige rocker, Purple, Yellow, Red and Blue is een vrij vrolijke poptrack, die niet had misstaan op een album van Prince. Het enige wat je kunt zeggen ten nadele van het nummer is dat hij wel heel snel volgt op Evil Friends, een track die we nog lang niet zat zijn. Tussen de twee singles zit nauwelijks een maand. Het album, Evil Friends laat wat langer op zich wachten, dat komt pas in juni. Over lang wachten gesproken, een concert zit er voorlopig nog niet in. Portugal The Man is tot eind juli op tournee door de V.S.

Alkaline Trio

I Wanna Be A Warhol is de nieuwe single van een oude band. Alkaline Trio staat sinds 1996 garant voor punk met een emo randje. En humor, want zowel de titel van de single als die van het bijbehorende album, My Shame Is True getuigen van enige spot. Het is alweer het achste album van de punkers uit Illinois. Veel veranderd is er niet in de loop der albums, alleen de producer is nieuw. No ja nieuw. Bill Stevenson is een veteraan in de Amerikaanse punkscene. Hij begon eind jaren zeventig als knoppendraaier voor The Descendents, vervolgde zijn carrière als man achter het glas bij Black Flag en voegde later namen als Lagwagon, Puddle Of Mud en NOFX aan zijn CV toe. De man weet dus wat hij doet en wat hij doet, doet hij goed.

Best Coast

Beth en Bobb are back! Best Coast is niet alleen terug met een nieuw nummer, maar ook terug naar hun oorspronkelijke surfsound. Fear of My Indenty is de bijdrage van Best Coast van de West Coast aan Record Store Day 2013. De fysieke 7′ is natuurlijk stijf uitverkocht, maar de muziek vindt via internet zijn/haar weg naar de fans. Waaronder wij dus. Of er ook een nieuw album aan zit te komen, is niet duidelijk. Wordt wel weer tijd, want The Only Place is alweer een jaar oud.

Goldheart Assembly

Ze zijn met zijn vijven komen uit Londen en maken mooie statige popmuziek, songs die naar een climax toewerken met als extra attractie hele mooie harmonieën. En toeters en bellen en violen. Niet dat ze er op lijken, maar als je van Elbow houdt, is de kans groot dat je Goldheart Assembly ook heel mooi vind. Long Distance Song Effects is de titel van het tweede album van de band, de opvolger van Wolves And Thieves uit 2010. We proberen karig te zijn met voorspellingen, maar Goldheart Assembly wordt wel wat hoor.