Category: Nieuwe Muziek

Shake It van The Upsessions is een perfecte plaat voor een popquiz. Het is namelijk een ontzettende instinker. Deelnemers van de quiz zouden met namen strooien van reggaebands die zo rond 1970, vlak voor de doorbraak van The Wailers met hun rootsreggae actief waren. En ze zouden er volledig naast zitten. The Upsessions is net zo Hollands als komijnekaas en Shake It is net zo vers als dagmelk. De bandleden komen uit Haarlem en Amsterdam en maken al weer een jaar of vijf muziek. The Upsessions maken deel uit van de rijke Nederlandse reggaescene, die in het verleden bands heeft voortgebracht als Revelation Time, Beef en Doe Maar. The Upsessions is echter niet de zoveelste reggaeband uit de polder. Het bewijs dat de band echt goed is, staat op hun nieuwe album, waarvan Shake It de titeltrack is. Aan de plaat werd meegewerkt door misschien wel de grootste Jamaicaanse held na Sint Bob, Lee Perry. Als hij zijn naam aan die van jou wil verbinden, dan zegt dat wel wat.

De Engelsen haatten grunge, daarom hebben ze de Britpop uitgevonden, is een regelmatig gehoorde stelling. Er zal een kern van waarheid in zitten, maar dat ze aan de andere kant van het kanaal niet van gruizige gitaarmuziek zouden houden is een fabeltje. Voor elke Beatles is er een Stones. Wytches komt uit de Stones traditie. De band speelt op Amerikaanse leest geschoeide rammelrock, hysterische zangpartijen strijden met overstuurde surfgitaren om de gunst van de luisteraar, de ritme sectie metselt de boel stoïcijns aan elkaar. The Wytches was een van de aangenaamste verassingen op Paaspop. Zou niet verbazen als ze dat op Best Kept Secret weer zijn. Wire Frame Matress is de derde single van The Wytches, het debuutalbum wordt eind augustus verwacht.

Come Back is de derde en wat ons betreft beste single van The Vagary. De Amsterdammers vallen op met sterke liedjes en strakke pakken, maar ook met een stijl, die niet zoals opvallende veel andere eigentijdse Nederlandse bands geënt is op Amerikaanse voorbeelden, dus geen garagerock en al helemaal geen retro jamband rock. Wat dan wel? Dat is niet een twee drie te zeggen en dat is een compliment. Er zit wat 70’s glam in het geluid, wat 80′ wave en wat 90’s rock, maar vooral vrij veel eigens wat het vermoeden voedt dat het wel wat gaat worden met The Vagary. Album volgt later dit jaar.

Soms kom je een liedje tegen dat zo goed is dat we het aan onze pinguin-eer verplicht zijn om het te gaan draaien. Ben’s My Friend van Sun Kil Moon is zo’n nummer. Het is gewoon een albumtrack, geen clip, geen promotie of marketingcampagne, gewoon goede smaak en de drang van de muziekliefhebber om zijn vondst met iedereen te delen. Sun Kil Moon is een twaalf jaar oude folk-rock band uit San Franciso, een voortzetting van de niet geheel onbekende Red House Painters. We zeggen band, maar feitelijk draait alles om één man, Mark Kozelek. Ben’s Best Friend komt van het zesde Sun Kil Moon album, Benji, een plaat vol sfeervolle luisterliedjes waarop Kozelek behalve door zijn vaste begeleiders ook ter zijde wordt gestaan door Will Oldham alias Bonnie ‘Prince” Billy en Steven Shelley van Sonic Youth.

Ze zijn er nog niet, maar gaan er wel komen. Dat voorspelt onze muziekredactie. Die ze is Fatherson, een verse band uit het Schotse Kilmarnok. Het kwartet maakt klassieke Britse indie pop: urgente songs, meerstemmige samenzang, beetje bombast in de productie en een leadzanger met een soort van snik in zijn stem. Heerlijk. I Like Not Knowing staat op het debuutalbum van Fatherson, I Am An Island. Voor zover we weten is de band nog niet op de nationale podia gesignaleerd. De najaarseditie van London Calling zou een goed begin zijn.

Het is pure propaganda dat we Rocking Chair van The Districts gaan draaien. Het is geen single en het album is al een tijdje uit. We zijn echter zo’n fan van de band dat we aan iedereen willen laten horen hoe goed ze wel niet zijn. Dit is overigens de tweede poging, eerder hebben we in Funeral Beds ‘gehangen’ volgens Youtube het populairste nummer van de band. Van beide songs zijn geen officiële video’s, maar wel live-opnamen die laten zien hoe bijzonder The Districs zijn. The Districts is de band van Rob Grote uit Lititz in Pennsylvania. Op hun Facebook pagina noemen ze Neil Young, Sparklehorse en Fugazi als invloeden, maar ook Tom Waits, Billie Holiday en Leonard Cohen. Daar mag je uit afleiden dat ze serieuze muziek maken, rock a la The Reclamespots, maar dan nuchter.

Sharon van Etten was al 24 toen ze op aandringen van Kyp Malone van TV On The Radio een begin maakte met een serieuze carriere als zangers/componist. Dat was in 2005. Pas vier jaar later verscheen haar eerste album, maar daarna had ze de smaak te pakken. Ze toerde met wie haar maar wilde hebben en dat bleken niet de minsten. Ze mocht mee met The National, War On Drugs en Nick Cave die haar onder het mom van nu je er toch bent maar gelijk vroeg om bij hem backing vocals te doen. Ondertussen had ze succes met songs als Magic Chords en Serpents. Sharon’s vierde album is deze week uitgekomen. Are We There heet-ie en is misschien wel haar beste tot nu toe. Idem Every Time The Sun Comes Up maar dan qua single.

‘The hardest working band in dutch showbizz’ heeft een nieuwe single uit, die representatief is voor waar Birth of Joy voor staat, harde maar slimme, ruige maar smaakvolle retrorock. Of het trio er een andere hitparade mee weet te bereiken dan onze Graadmeter valt te betwijfelen, maar de band verkeert in de luxe positie dat ze hun klanten werven via optredens en niet zo zeer via de radio. Ga ze zien als je de kans krijgt, bijvoorbeeld op Dauwpop of neem anders een duik in het nieuwe album.