Category: Nieuwe Muziek

Vuilnis pop, dat is de letterlijke vertaling van trash pop, de noemer die DZ Deathrays heeft bedacht voor hun muziek. Bedoeld wordt niet dat ze wegwerpmuziek maken, maar dat ze wat ruiger rocken dan gangbaar is in popkringen. Het duo is in de loop van hun bestaan (ze zijn in 2009 begonnen) wel iets mellower geworden. In de begin dagen was het schreeuwerige hardrock dat de mannen maakten, net niet ons kopje thee. Maar op hun nieuwe album, Black Rat zijn de woede en energie niet meer ongeleid maar gekanaliseerd in compacte songs die nog steeds niet voor al te softe oortjes geschikt zijn, maar wel voor mensen die graag wat pit in hun pop willen.

We zijn vrij karig met hip hop op Pinguin. De meeste rap is ons te stoer of appelleert aan een publiek dat niet het onze is. Maar soms bereikt een nummer onze oren dat we je niet willen onthouden, waarvan we denken dat zelfs hip hop haters er de schoonheid van in kunnen zien. Het is niet toevallig dat de hip hop track die we deze week introduceren van Atmosphere is een rapper die eerder opdook op onze playlist met het nummer Bob Seger. Camera Thief is een ballad die vooral opvalt door de prachtige melancholieke…ja wat is het eigenlijk? Een gitaar? Atmosphere is de rapnaam van Slug a.k.a. Sean Daly uit Minneapolis. Camera Thief is de openingstrack van het 7e album van Atmosphere, dat als sinds de vroege jaren negentig van zich laat horen.

Girl Talk is een duet van Shirley Manson met Brody Dalle, Australisch rockfenomeen en echtgenote van Josh Homme. De dames namen het nummer speciaal op voor Record Store Day, maar vonden het gelukkig te goed om alleen in een limited editie op vinyl te laten voortleven. Eerlijk gezegd dachten we dat Garage niet meer actief was, het laatste album van de band, Not Your Kind of People was een flinke flop. Maar twintig jaar na oprichting blijkt er nog (of weer) genoeg leven in de band te zitten. Als dat komt door Brody stellen we voor dat zij een permanent plekje in Garbage krijgt of anders mee gaat op tournee.

In de Volkskrant stond pas een groot stuk over een aantal jonge Hollandse bands die rocken alsof het 1974 is. De namen die vielen waren die van DeWolf, Navarone en Birth of Joy. Shaking Godspeed had daar best bij gekund. Zij het als buitenbeentje, want de Gelderse band wil nog wel eens links afslaan waar het pad eigenlijk rechtdoor gaat. Dat is geen kritiek dat is lof. Het trio heeft zich de afgelopen jaren drie slagen in de rondte getoerd in binnen en buitenland. Daar wordt een band alleen maar beter van. We hebben dan ook hoge verwachtingen voor het nieuwe album, Welcome Back Wolf, de opvolger van Hoera, die zelfs nog wat stegen na het horen van de uitstekende single, Future Boogie.

Als dat maar goed gaat, was onze eerste reactie op het nieuws dat het Haagse Taymir nu een Engelse boeker heeft en een Amerikaans management (of was het nou andersom?). Die gastjes zijn nog geen twintig en dan al zo’n druk! We begrijpen natuurlijk goed wat de professionals die Taymir zagen op The Great Escape -het Engelse Eurosonic- in de band horen, een fris stel jonge honden die klassieke sixties pop maken. Misschien verstandig als de boys even langs gaan voor advies bij de godfathers van de Haagse scene, mannen als Barry Hay en Robbie van Leeuwen (Shocking Blue). Zij hebben aan den lijve ondervonden hoe het is om succes te hebben in het buitenland en hoe moeilijk om dat te houden.

Wat krijg je als je BB King kruist met J Dilla? Iets als Youth of een van de andere tracks van Ben Khan’s debuut EP. Ben Khan woont in Londen is 21 en van Aziatische komaf. Ben is van huis uit gitarist, maar liever dan in een band speelt hij over zelfgeproduceerde beats. Vandaar die vergelijking met de blues en de hip hop legende. In de schaarse info die er over Ben Khan te vinden is noemt hij ook Nirvana en Fleetwood Mac (en Pusha T) als bronnen. Hun invloed is minder makkelijk te horen. Het geeft echter wel aan dat Ben niet eenkennig is. Dat plus zijn enorme muzikaliteit en jonge leeftijd geeft de burger het vermoeden dat die Ben Khan best wel eens heel groot zou kunnen groeien.

Op de naam na is er helemaal niks mis met Desperate journalist. Wij zagen de band vorig weekend op London Calling en waren danig onder de indruk van hun klassieke Britse indie-pop. Ze zijn met zijn vieren, meisje op drums en meisje op zang. Desperate Journalist was een van de weinige bands op deze editie die daadwerkelijk uit London komt. Daar begonnen ze begin 2013 met spelen. Nog dat zelfde jaar verschenen een EP en een single. Niet veel maar voldoende voor de scouts van London Calling om de band te boeken. Dat bleek een goede zet, want live is Desperate Journalist een onderhoudend orkest. Hoogtepunt van hun set was de nieuwe single Happening, die dus vanaf heden meedraait op pinguinradio.

Laptop indie-popauteur, dat is het etiket dat Oscar opgeplakt heeft gekregen. Oscar is Oscar Scheller student beeldende kunst uit Londen. Hij debuteert met een EP die hij thuis in zijn slaapkamer heeft opgenomen. Dat was eigenlijk niet de bedoeling, maar de sfeer die Oscar nastreefde kon hij maar niet in een professionele studio creëren, dus ging hij maar weer terug naar de plek waar hij zijn demo’s had opgenomen. De krakkemikkige geluidskwaliteit van de EP is een belangrijk deel van de charme van Sometimes, dat in de verre verte wel aan Blur doet denken. En dat is helemaal niet verkeerd.