We bespeuren een nieuwe trend. Zowel Beck als Broken Bells laten iedere week een nummer los van hun nieuwe album. Dus niet eerst de gebruikelijke lektrack en daarna de officiële single, maar gewoon elke week een nummer. Dat brengt ons radiomakers in verwarring, want welke moeten we nou draaien? De oplossing is eenvoudig, het beste nummer. In geval van Beck is dat de track die vorige week opdook, Waking Light. Het is Beck zoals we de excentrieke muziekmaker het liefst horen; ruimdenkend, de tijd nemend, melodieus en melancholiek. Voorafgaand aan de release van Beck’s nieuwe album Morning Phase (inmiddels in zijn geheel op Spotify) kwam er een geruchtenstroom opgang dat Beck’s nieuwe plaat het niveau zou halen van zijn melancholieke meesterwerk Sea Change. We kunnen dat nu beamen.
Category: Nieuwe Muziek
Arthur Beatrice
Arthur Beatrix is een van de bands die we tippen voor een zonnige toekomst. Hun vorige single, Grand Union hebben we vaak en graag gedraaid en dat zullen we ook doen met Midland. Arthur Beatrice (genoemd naar de Amerikaanse golden girl actrice Beatrice Arthur) is muzikaal verwant van London Grammar (en in de verte aan Eurythmics), maar iets minder zwaar op de hand. Diverse clips op Youtube laten zien dat het kwartet (mmmf) live minstens zo veel indruk maakt als op plaat. Arthur Beatrice zal zijn (haar?) Nederlandse bühnedebuut maken tijdens de eerstvolgende editie van London Calling. Dat wordt dan de eerste maar zeker niet de laatste keer.
Alcest
Alcest is een experimentele metalband uit Frankrijk, die het roer volledig heeft omgegooid. Ooit begonnen als Frans filiaal van de Noorse black-metal beweging maakt de band nu indiepop met een sterke shoegaze inslag. We hebben het over een band, maar feitelijk is Alcest een eenmanszaak. Neige (Stéphane Paut) is de naam van de uitbater. Hij komt uit de Languedoc. Opale staat op het vierde album van Alcest, Shelter, de eerste met een Engelse titel. Of Engels ook de voertaal is, is niet makkelijk vast te stellen. De meeste zangpartijen diep zijn weg gemixed of lijken te zijn gekozen op klank i.p.v.tekst. Het resultaat is op zijn minst intrigerend.
Reptile Youth
Onze Deense vrienden hebben een nieuwe single uit. Misschien herinner je ze nog van Dead End of Speed Dance. Zo niet dan staat je een aangename eerste kennismaking te wachten. De Deense jeugd was vooral live een feest. Als je de band op de bühne bezig had gezien, viel het debuutalbum uit 2012 een beetje tegen. Maar daar lijkt aan gewerk. JJ heeft de body en het enthousiasme van hun live show. Het is de opwarmer van een nieuw album, Rivers That Run For A Sea That Is Gone dat op 10 maart wordt gelanceerd.
The Cadillac Three
Uit Nashville, Tennessee, maar meer verwant aan Kings Of Leon dan Miley Cyrus. The Cadillac Three is een trio dat naar olie ruikt, uitlaatgassen en bier. Hun gezichten gaan schuil achter lange lokken, hun armen zijn bedekt met tattoes en hun lijven met leer en denim. Veel Amerikaanser dan dit trio hebben we niet. De bandleden hadden eerder succes als songschrijvers voor Nashville coryfeeën als Keith Urban, werden daar wel rijk maar niet gelukkig van. Dus zijn ze een band begonnen, waarmee ze de rijke southern rock traditie van Lynyrd Skynyrd tot en met The Black Crowes voortzetten. En hoe. I’m Southern is een loflied op hun komaf, afkomstig van het debuutalbum van The Three. Ze komen ook spelen, 4 mei staat het tuig in de Melkweg. Tip voor eventuele journalisten, vraag niet naar hun politiek voorkeur. Dat zou de lol in hun muziek best wel eens kunnen bederven.
The Wild Feathers
“Alsof Led Zeppelin en The Band een kind hebben, dat is opgegroeid in de Joshua Tree woestijn luisterend naar Ryan Adams die nummer speelt van Sticky Fingers van The Stones”. Zie hier de vrije vertaling van de openingsregels van de bio van The Wild Feathers. Je kan het ook korter zeggen. The Wild Feathers maken country. Geen oubollige Nashville country en ook geen lolita country pop zoals Miley, maar country zoals Mumford & Sons folk maken. Eigentijds en traditioneel tegelijk. The Ceiling is zes minuten lang, bruist van de energie en eindigt in een orgie van elektrische gitaren. Like! Over The Wild Feathers. Ze komen uit Tennessee (uiteraard) zijn met zijn vijven: bas, drums en drie gitaren!(net als Lynyrd Skynyrd). Vier van de vijf zingen (net als The Eagles). The Ceiling komt van een debuutalbum, dat een jaartje geleden in de VS uitkwam en nu ook bij ons te koop is. We hebben een aantal namen laten vallen, die hebben gemeen dat ze live erg goed zijn/waren. Dat geldt dus ook voor onze gevederde vrienden. Op 19 maart kan je dat zelf gaan zien in de Paradiso. Wij hebben al tickets. Yeehaw!
Beans On Toast
91 van de 100 keer kiezen we nummers vanwege de muziek. Heel soms haalt een song de Pinguinplaylist door de tekst. Dat is het geval met Keep You van Beans On Toast. Veel meer dan woorden is het ook niet. Keep You begint als een instructie voor beginnende bands, wat je allemaal moet doen om aan de bak te komen. Al declamerende laat de zanger (Jay McAllister) weten dat het allemaal leuk een aardig is, maar dat hij eigenlijk maar één ding wil, zijn meisje terug. Zo zingt hij dat hij daarvoor ook de “the sense of humour of the penguins” nodig heeft! 🙂 Met een naam als Beans On Toast hoeven we niet te vertellen dat de band/man uit Engeland komt. Mocht je daar nog aan twijfelen, dan hoef je alleen maar naar zijn platte Britse tongval te luisteren. Drunk Folk Artist is hoe Jay zichzelf aanprijst. ‘File next to’ nuchtere folkacts als Frank Turner, Mumford en Laura Marling (aan wie Beans ooit een prachtig ode heeft gewijd).
Cas Hieltjes / Go Back To The Zoo
Deze week mag Cas Hieltjes plaatsnemen in de Stationschefzetel. De aanleiding zal duidelijk zijn, Hieltjes’ band Go Back To The Zoo heeft een nieuw album uit. Zoo is de derde GBTTZ langspeler in iets meer dan drie jaar tijd.
De Amsterdams/Nijmeegse band is niet alleen productief, maar ook constant in ontwikkeling. Waar de meeste bands zich vastklampen aan een eenmaal gevonden succesformule, is GBTTZ constant op zoek naar alternatieven. Deze derde ronde ging de band in zee met een gerenommeerde buitenlandse producer, zochten en vonden ze een mengvorm van festivalpop en radiorock en keerden ze hun platenmaatschappij de rug toe om de regie over hun loopbaan weer in eigen handen te krijgen. ‘All you need is lef’.
Bazz sprak uitgebreid met Cas over het reilen en zeilen van een band in het digitale tijdperk. Je kunt hun conversatie volgen op zaterdagavond vanaf 19.00 uur met een herkansing op donderdagavond na 22.00 uur.
Dit is de keuze van Cas Hieltjes:
1. The Cars – Just What I Needed
2. Neon Indian – Polish Girl
3. Jesus and Mary Chain – Happy When It Rains
4. The Beach Boys – Heroes and Villains
5. Blondie – Hanging On The Telephone
6. Moonface – Everyone Is Noah, Everyone Is The Ark
7. The Verve – Bittersweet Symphony
8. Orchestral Manoeuvres In The Dark – Enola Gay
9. Happy Mondays – Hallelujah (Club Mix)
10. The Velvet Underground – Sweet Jane
11. Suicide – Cheree
12. London Grammar – Wasting My Young Years
13. The Rolling Stones – Midnight Rambler (Live “Get Yer Ya-Ya’s Out” Version)
14. The Dandy Warhols – Godless
15. The Rolling Stones – Can’t You Hear Me Knocking
16. Ariel Pink’s Haunted Graffiti – Round And Round
17. Tshetsha Boys – Nwampfundla
18. Gary Numan & Tubeway Army – Are ‘Friends’ Electric?
19. The Buggles – Video Killed The Radio Star
20. Blur – Girls And Boys
21. The Smiths – Girlfriend In A Coma
22. Bronski Beat – Smalltown Boy
23. Laid Back – Bakerman
24. MGMT – Cool Song No. 2
25. Nico – These Days
Violent Soho
Deze was ons even ontgaan. Covered In Chrome is al een paar maanden oud, maar precies wat de dokter voorschrijft om het gitaargemiddelde van Pinguinradio op te vijzelen tot een gezond percentage. Violent Soho is van Brisbane in Australië. Daar begonnen ze tien jaar geleden als fans van The Pixies, Nirvana en Mudhoney. Tien jaar later maken ze nog steeds gruizige muziek, maar nu wel met een eigen smoel. Covered in Chrome is terug te vinden op het Hungry Ghost album van de stonies.
The Bots
The Bots is een jonge zwarte rockband uit Glendale, California. Er zijn twee Bots, Mikaiah en Anaiha Lei, respectievelijk 20 en 17 jaar oud. De oudere broer zingt en speelt gitaar en bas, de jongere doet de drums. The Guardian noemt The Bots een kruising tussen Black Keys en White Stripes. wij moeten eerder aan Radkey denken, want ook Afrorock en jonge broers! De broertjes zijn al even bezig, ze namen hun debuut op toen ze 15 en 12 waren. Maar 5:17 is de eerste track die de boys goed genoeg vinden om als begin van fase twee dienst te doen, de opmaat naar werelddominantie. Werden zwarte rockbands in de jaren tachtig aan de (blanke) man gebracht onder de vlag van The Black Rock Coalition (Living Colour/24-7 Spyz/Fishbone), de 21ste eeuwse versie heet Afro Punk, maar het is dus gewoon rock ‘n’ Roll zoals bedoeld en bedacht door Chuck en BO.