Om de een of andere reden volgen singles elkaar tegenwoordig steeds sneller op. We zijn nauwelijks bekomen van MRDR It’s Okay en koud twee maandjes later komt Team Spirit alweer met een nieuwe. Als je Teenage Love hoort begrijp je wel dat het indie-punk kwartet uit Brooklyn niet langer kon en wilde wachten. Eerlijk gezegd is Teenage Love ook een betere single dan MRDR, dus gaan we gewoon mee.
Category: Nieuwe Muziek
Crash Avenue
Crash Avenue is een indie band uit Vancouver, Canada. Ze zijn met zijn vijven, vier mannen en een dame. De initiatiefnemer heet Trevor Risk. Ze brachten eerder dit jaar een eerste album uit, Sunshine, vol fijne fuzzy galmpop zoals de single Two Hundred Grand. Beroemd is Crash Avenue er nog niet mee geworden, ondanks gastrollen van leden van The Reavonettes en The New Pornographers. Maar wat niet is kan nog komen, zeker met sterke singles als Two Hundred Grand.
Eels
Tweede single van het tiende album van Eels. Wonderful, Glorious is niet het zoveelste Eels album waarop Mr E verslag doet van zijn verloren liefdes, tegenslagen en algemene gevoelens van malaise. Min of meer voor het eerst komt hij in opstand, is hij een beetje boos en haalt hij uit naar anderen. Dat is goed, dat lucht op en dat levert mooie nummers op als Kinda Fuzzy.
Bleached
Het lijkt op Blondie, klinkt als Blondie, maar het is niet Blondie. Het is is Bleached! Bleached zijn Jessica en Jennifer Clavin, twee blonde zusjes die precies proberen te klinken als Blondie in 1976-77, toen Debbie & co nog onbesmet waren door disco en andere financieel aantrekkelijk genres. Zo charismatisch als miss Harry zijn de zusjes niet, maar dat compenseren ze ruimschoots met lekkere arrogante zangpartijtjes, in girlgrouptraditie gedrenkte meezingsongs en een jeugdige energie, die hun nu 68 jarige idool node moet missen. Dead In Yourt Head staat op het debuutalbum van Bleached, Ride Your Heart.
Alex Stevens van het Dour festival
De Stationschef is Alex Stevens van het Dour festival.
Voor de ontmoeting met de Stationschef van deze week moest Bazz een aardig eindje reizen. Eindbestemming was Dour, het rustieke Waalse dorpje aan de Franse grens waar komend weekend voor de 25ste keer het internationaal vermaarde Dour Festival plaats vindt. De nieuwe Stationschef is namelijk programmeur van dat Festival, Alex Stevens.
Alex is al sinds 2000 aan het Dour Festival verbonden, eerst als stagiaire de laatste jaren als hoofd programmeur. Hij is dus de aangewezen man om te vragen wat het geheim is van een goed festival en verschil tussen bijv. Franse en Nederlandse festivalgangers en wat voor vreemde eisen sommige acts hebben. De antwoorden hoor je zondagmiddag van 12 tot 2 in Bazz op de Buzz.
Dit is de keuze van Alex Stevens:
1. Three Mile Pilot – Year Of No Light
2. The Notwist – Chemicals
3. Dead Man Ray – Chemical
4. Weezer – Say It Ain’t So
5. MGMT – Kids
6. Smashing Pumpkins – 1979
7. Evil Superstars – B.A.B.Y. Mp3
8. Girls In Hawaii – Found In The Ground
9. Deerhunter – Revival
10. Metronomy – Everything Goes My Way
11. dEUS – Memory Of A Festival
12. Foo Fighters – Enough Space
13. Thee Oh Sees – The Dream
14. Fugazi – Waiting Room
15. At The Drive In – Pattern Against User
16. Rocket From The Crypt – On A Rope
17. Deftones – Change
18. Phoenix – 1901
19. Queens Of The Stone Age – Monsters In The Parasol
20. Blonde Redhead – In Particular
21. Arcade Fire – The Suburbs
22. Neil Young – Heart Of Gold
23. Pinback – Loro
24. Karate – Sever
25. Cat Power – (I Can’t Get No) Satisfaction
26. Faith No More – Easy
The World Is A Beautiful Place
The World Is A Beautiful Place & I Am No Longer Afraid To Die, zo luidt de volledige bandnaam. Of die naam ironisch is bedoeld, is moeilijk te achterhalen. De muziek van de atmosferische-emo-indie band is in ieder geval bloedserieus. En daar is niks mis mee. Ze zijn met zijn achten en komen uit Willimantic, een klein stadje in de Amerikaanse staat Connecticut. Actief sinds 2010 is de band nu toe aan een debuut album. Dat is Whenever, If Ever geworden. Picture Of A Tree That Doesn’t Look Okay is redelijk representatief voor de plaat, een gedragen track die begint als een hippie beekje maar eindigt in een punk waterval.
Volcano Choir
Bon Iver is niet meer, leve The Shouting Matches en Volcano Choir. Justin Vernon heeft zijn populairste project voor onbepaalde tijd in de koelkast gezet, niet om even op zijn lauweren te rusten, maar om wat draden uit zijn verleden op te pikken. The Shouting Matches is een recht toe recht aan Americana band, die hij ooit aanvoerde met Phil Cook. Interessanter is Volcano Choir, een band die Vernon een paar jaar geleden begon met leden van de art-punk band A Collection of Bees. Op 13 september verschijnt na een hiaat van vier jaar een tweede album van Volcano Choir, Repave. Byegone is het smaakmakende voorproefje.
Oberhofer
‘Coïncidence pop’, zo noemt de maker van de IJsbreker van deze week zijn muziek. Nou speelt het toeval een grote rol in de popwereld. Succes bijvoorbeeld heeft vaker met toeval dan met talent te maken, lijkt wel. Maar als je de slimme, spannende, pittige, licht psychedelische popsongs van de 21 jarige Brad Oberhofer uit Brooklyn hoort, dan is toeval wel het laatste waar je aan denkt. Together Never is het derde liedje van Oberhofer dat we draaien. We begonnen vorig jaar met Away Frm You van het debuutalbum Timecapsules II. Een week of wat geleden verscheen een eerste track van een nieuwe EP, Nostalgia, You + Me. Van dezelfde EP is nu het laatste nummer officieel uit als single en toevallig of niet het leukste liedje van deze week en dus IJsbreker.
Pixies
Volgens welingelichte kringen is het niet de stem van Kim Deal, die je hoort op het eerste nieuwe nummer van The Pixies in negen jaar, maar van Jeremy Dubs van The Bennies. Kim heeft de band op 14 juni verlaten. De ondankbare taak om haar te vervangen tijdens de aanstaande tour is ex Muffs en Pandora’s gitarist Kim Shattuck. Pixies zonder Kim Deal kan dat? We gaan het zien op 5 en 6 oktober in de Paradiso. Frank Black heeft aangekondigd dat de band deze ronde nummers zal spelen die ze nooit eerder live hebben gedaan plus nieuw werk. Tja, vooralsnog krijgt The Pixies het voordeel van de twijfel, net als deze single die niet echt goed, maar zeker niet slecht is, maar we vrezen eerlijk gezegd Pumkins toestanden.
Light Heat
Light Heat is Quentin Stolfzfus. Die naam is zo mooi dat we twijfelen aan de echtheid ervan. Waar we niet aan twijfelen is de echtheid van ‘s mans muziek. De man met de mooie naam is een sixties freak, zowel wat stijlen betreft als instrumenten en apparatuur. Het resultaat van Quentin’s sixties fixatie is een sound waarin je heel veel herkent, o.a. een muzikant die meer is dan een muzikale modelbouwer. Geholpen door leden van The Walkmen heeft Stolzfus a.k.a. Light Heat een prima plaat gemaakt, die goed zal vallen bij fans van Foxygen en bewonderaars van Matthew E, White.