Category: Nieuwe Muziek

Met All I Want had Kodaline hier ten lande zo’n succes dat het de band een plek op Pinkpop opleverde. Zonder teveel op de eigen borst te kloppen, Pinguin was het eerste NL radiostation dat de Dubliners draaide. High Hopes is de nieuwe single, wederom een smachtende ballad, die de ruimte opvult tussen kunst en kitsch. Het is te hopen dat het Pinkpop publiek de weemoedige muziek van Kodaline weet te waarderen. Maar mocht de band verzuipen in het Limburgse festival geraas, dan is er gelukkig nog een herkansing op de Lowlands, dat de band naar het schijnt ook heeft geboekt.

Er wordt wel beweerd dat het Noorse Bergen zo’n actieve muziekscene heeft omdat er verder geen reet te doen is. En het grootste deel van het jaar is het er donker. Bergen is de bakermat van de black metal, maar ook Kings Of Conveniece en Röyksopp komen uit middeleeuwse universiteitsstad. En Young Dreams, dat de release van hun debuutalbum vooraf laat gaan door een derde topsingle. First Days Of Someting is de opvolger van Fog of War, maar klinkt best anders. Afrikaans bijna, alhoewel die invloed eerder van Vampire Weekend zal komen dan van King Sunny Ade. Young Dreams heeft een deal bij het Australische Modular Records net als Tame Impala van wie ze op Soundcloud een bijna Beach Boys-achtige cover van Feels Like We Only Go Backwards hebben gezet.

Wat doet een Amerikaanse rapper met een Engelse zangeres? Een van de meest bijzondere platen maken van dit moment. Kate kennen we sinds haar hit Foundation. Watksky is een onbekende grootheid in onze contreien. Hij heet George van voren, is 26 en komt uit San Franciso. George Watsky is van origine slam-poet, slam poetry is een literair neefje van rap. Het was hip hop mogul Russell Simmons (Def Jam), die hem aan het hip hop publiek voorstelde. Watsky is geen gewone rapper. Zijn ongelofelijke skills (hij rapt sneller dan zijn schaduw) gebruikt hij niet om ho’s en bitches te scoren, hij smookt zichzelf ook niet suf en lijkt wars van bling bling. George is denker, die zijn gave van het woord aanwendt om de wereld iets beter achter te laten dan hij hem aantrof. Meer Macklemore dus dan Snoop, maar minstens zo goed als allebei. En hij komt naar NL, op 8 mei kan je hem gaan zien in de 013 in Tilburg.

De muziek van Villagers lijkt nergens op. En dat is een compliment. Werd het eerste album van de band van Conor O’Brien nog in het folk hoekje gestopt, Awayland is net zo elektronisch als akoestisch. Een ander verschil is dat O’Brien op het eerste album alle instrumenten zelf speelde. Op de opvolger heeft hij de taken verdeeld onder zijn de leden van zijn liveband, wat het geheel ondanks de digitale glans een organisch karakter geeft. Onveranderd is de machtig mooie stem van O’Brien. The Bell is single nummer 3 van het album en misschien wel de mooiste.

Doe jezelf een plezier en ga als de wiedeweerga naar de site van Kids These Days. Daar kan je gratis en voor niks hun debuutalbum downloaden. En dat is de moeite waard. Waarom? Omdat het album is geproduceerd door Jeff Tweedy van Wilco en gemixt door Mario C (Beck/Beastie Boys). Maar vooral omdat het een bijzondere plaat is. Kids These Days is een negenman’s band uit Chicago. De band mixt soul, hip hop en blues tot een eigen stylo. Hun unique selling point is een blazerssectie, die de songs een jazzy afdronk geeft. De band oogt als een moderne Sly & The Family Stone, jongens en meisjes, blank en zwart, een mooie afspiegeling dus van de grootstedelijke jeugd van tegenwoordig.

Matthew Houck is zo’n solo-artiest, die er voor kiest om onder pseudoniem muziek te maken. Zijn keuze viel op Phosphorescent, dat glanzend/glimmend betekent. Phosphorescent is een troubadour in de traditie van Dylan. Zijn teksten zijn dus belangrijk, maar het zijn z’n melodieën en sfeervolle producties die hem tot een held in de indie folk/rock scene hebben gemaakt. Tien jaar geleden kwam het eerste Phosphorescent album uit. Song For Zula met daarin een citaat uit Ring Of Fire van Johnny Cash is een voorbode van album nummer zes. Zoals gebruikelijk komt Phosphorescent zijn nieuwe muziek ook in den vleze presenteren en wel op 10 mei in de Bitterzoet in Amsterdam.

Faarjam hebben we ontdekt op Facebook, daar had een vriend het clipje gepost van Jah Mandeh. Een berichtje naar de maker leverde een mp3 op en de volgende info. Faarjam Saidi is een Iraanse Nederlander. Hij zit in het laatste jaar van de pop/sounddesign opleiding in Arnhem. Zo te horen is hij een tovenaarsleerling, want Ja Mandeh klinkt als de spreekwoordelijke klok.
Het is een troostrijke ballad, gezongen in het Farsi, exotisch en gekend tegelijk. JDe song is dus (nog) niet te koop. Farjaam werkt aan een EP. Hij heeft beloofd, die ook op te sturen. Wordt dus vervolgd.

Foto by Sandra Myhrberg.

Nadia Nair is een 24 jarige zangeres uit Gothenburg. Ze debuteert heel sterk met Bon Voyage, een spooky popsong, die een beetje klinkt als een kruising tussen Florence en Siouxie. Haar ouders hadden gehoopt dat Nadia violiste zou worden, maar de strijkstok kon dochterlief maar matig bekoren. Taal was, zeg maar meer haar ding. Toen ze als tiener ook nog eens ontdekte dat ze kon zingen, was haar toekomst beklonken. Bon Voyage is Nadia’s eerste en vooralsnog enige opname onder eigen naam. Eerder deed ze een feature op een album van de Zweedse beatmaker, Awkward. Een EP is aanstaande.