Category: Nieuwe Muziek

Wolf Alice is nieuw, Brits en bijzonder veelbelovend. Ellie Rowsell (zang) en Joff Odie (gitaren) probeerden het eerst samen. Hun songs vroegen echter om meer body, dan alleen stem en gitaar dus werd er een ritmesectie geronseld. Denk nu niet dat Wolf Alice een ruig rockend kwartet is met een zangers aan het hoofd. Er zijn nu zo’n zes songs bekend van Wolf Alice en die zijn allemaal anders. ‘I’m always a fan of bands who don’t write the same song twice’, zei Ellie onlangs in een interview. Goed voorbeeld, doet goed volgen.

Jaarlijks bundelen alle, maar dan ook alle grootheden in Engeland op het gebied van sport, tv, theater, comedy en muziek hun krachten en presenteren onder de noemer Comic Relief een hele avond en een halve nacht topamusement voor het goede doel. Voor de 2013 editie heeft Ricky Gervais David Brent zijn alter-ego uit The Office een tweede leven gegeven. 10 jaar later blijkt Brent muzikale ambities te hebben. Samen met rapper Dom Johnson heeft Brent een vrij geniale reggae/rap song opgenomen met sterke strofes als ‘black people aren’t crazy, fat people aren’t lazy and dwarves aren’t babies’. Een geslaagde grap dus en voor herhaling vatbaar.Vandaar een plek op de pinguinplaylist.

Goede titel voor een prima plaat. Het idee is simpel, een ouderwetse discobeat in een eigentijds popjasje. Het is eerder gedaan, maar zelden zo prettig als door Holy Ghost! Achter de heilige geest zitten twee jeugdvrienden uit New York. Nick Millhiser en Alex Frankel zaten samen in de hip hop band Automato. Hun debuut werd geproduceerd door James Murphy van LCDSoundsystem. De band bleek geen lang leven beschoren, maar de contacten met Murphy zijn altijd warm gebleven. Inmiddels overgestapt op poppy electro en veranderd van naam zijn Nick en Alex nu kernleden van de DFA familie, het hippe dansbare label van Murphy en zijn vrienden. Het duo maakt zelf muziek, maar is ook in trek als remixers. Ze werkten o.a. voor Moby, Phoenix en MGMT. Dumb Disco Ideas behoeft geen remix, het origineel is moeilijk te overtreffen.

Action Bronson a.k.a. Arian Asllani weet hoe je van een nood een deugd maakt. De man is zelfs voor Amerikaanse begrippen dik. Maar liever dan lijnen, heeft hij van zijn lijvigheid zijn handelsmerk gemaakt. Voeg daar een ruige rode baard een een lading tatoos aan toe en je weet dat de Amerikaans/Albanese rapper het niet van zijn looks moet hebben. Opvallend genoeg komt Bronson’s zwaarlijvigheid niet van een leven lang ontbijten, lunchen en dineren bij een fastfoodketen. De man is kok van beroep, chefkok zelfs hoog opgeleid en ingewijd in de geheimen van de internationale haute cuisine. Voedsel en eten spelen dan ook een grote rol in zijn raps. Dat heeft Bronson een groot publiek opgeleverd dat constant hongerig is naar meer. Tot slot een waarschuwing, bij Strictly 4 My Jeeps zit een clip, die door sommige mensen als onsmakelijk zal worden ervaren.

Hoe zo moeilijk tweede album? Two Door Cinema heeft hun debuut ruimschoots overtroffen, artistiek en commercieel. In twee albums tijd promoveerde de band van de Paradiso naar de HMH en van de India tent naar de Alfa. Eat your heart out, Kaiser Chiefs, Fratellis, Razorligt en al die andere Engelse one-album-wonders. Wat heeft de Noord Ierse band wat hun Britse collega’s niet hebben? Drie gelijkwaardige leden bijvoorbeeld, Alex Kevin en Sam delen alle credits. Veel bands drijven op de creativiteit van één bandlid, als die droog staat heeft iedereen een probleem. Net als hun zuiderburen, U2 is er in Two Door Cinema Club altijd wel iemand met een idee, dat is het geheim van een band die een hele rits goede albums maakt in plaats van alleen een geslaagd debuut en het is het recept voor een lange carrière.

De zwoele zang van Melody Prochet gevat in de geestverruimende productie van top Impala Kevin Parker heeft wereldwijd oren en deuren geopend. Het Franse zuchtmeisje en de Australische sixties specialist ontmoetten elkaar een paar jaar geleden na een show van Tame Impala in Parijs. Die meeting leidde tot een toer door Frankrijk van Tame Impala met Melody’s toenmalige band in het voorprogramma en uiteindelijk tot een duo-ding, Melody’s Echo Chamber. Eind vorig jaar verscheen het album met daarop elf neo-psychedelische meesterwerkjes zoals de eerder op Pinguinradio gesignaleerde debuutsingle I Follow en de nieuwe Some Time Alone Alone.

Thee Oh Sees kwamen, zagen en overwonnen vorige week tijdens Le Guess Who in Utrecht. Ze worden de hardst werkende band van de garagerockscene van San Francisco genoemd en dat zegt wel wat als je weet dat Ty Segal daar ook hof houdt. Net als Ty vliegen de albums je om de oren (zeven in vijf jaar) en net als Ty is de band bijna altijd onderweg. Zo bracht hun toer hen onlangs dus in ons land en dat zal zeker niet de laatste keer zijn. De ode aan de nagelschaar en duimschroef staat op Floating Coffin, dat op moment van schijven het meest recente album is van de band van John en Bridgit, maar op moment van lezen dus misschien niet meer.

Op de tweede single van hun Desperate Ground album treffen we The Thermals in een meditatieve mood. Zanger Hutch Harris inventariseert de beren op zijn weg en zingt zichzelf moed in. Dat doet hij op een degelijk muurtje van bas, drums en diverse gitaren. Nu is The Thermals toch al nooit de vrolijkste vertegenwoordiger van de Amerikaanse indie gitaar-scene geweest, maar deze ronde is er een extra aanleiding om te beslommeren. Vorig jaar kwam gitarist Joel Burrows om het leven bij een auto-ongeluk. De tegenslag lijkt the Thermals uit Portland Oregon alleen maar sterker te hebben gemaakt, getuige de constant hoge kwaliteit van de songs op het nieuwe album.