Category: Nieuwe Muziek

Gabriel Fulvimar woont in een platenzaak. Letterlijk. Aanvoerder en enig lid van Gap Dream woont en werkt in Burger Records, een klein maar fijn platenwinkeltje in L.A. Na sluitingstijd gaat Gabriel aan de slag en maakt hij kleine capabele liedjes, waarin zijn bewondering voor o.a. T Rex, Eno en The Kinks doorklinkt, maar ook de muziek van vaste Burger Records klanten als Ty Segall en King Tuff. Shine Your Light, het titelnummer van Gap Dream’s nieuwe (2e) album dekt de lading prima, een klassiek klinkende popsong met vintage synthesizers, koortjes een licht melancholieke ondertoon.

Flume kennen we van de hit Hold On, Chet Faker is wat onbekendere grootheid. De naam is natuurlijk een verbastering van die van jazzheld Chet Baker. Het is sowieso een trend om bekende namen te verbouwen, Joy Orbison, Slick Jagger, Com Truise etc. Je zou denken met grappenmakers van doen te hebben, maar dat valt reuze mee. Chet Faker is een Australische electromuzikant, die een jaar of wat geleden de aandacht trok met zijn cover van No Diggity. Sindsdien is hij in trek als mixer (MS MR, Temper Trap) en gastzanger (Say Lou Lou). De samenwerking met landgenoot Flume is zijn belangrijkste daad tot nu toe. Een soloalbum staat voor volgend jaar gepland.

Het wemelt momenteel van de heren met hoge stemmen, allemaal de schuld van Bon Iver en James Blake. Als je er van houdt en dat doen we is er dus het nodige te genieten (Sampha/Ry X/Death Vessel) en Ásgeir Trausti (21). Hij komt uit IJsland, schijnt daar zo beroemd te zijn dat het eiland te klein is. Vandaar dat hij de teksten van zijn album, geschreven door Trausti senior (72) heeft laten vertalen door collega John Grant. Of dat nodig was kan je je afvragen Sigur Ros heeft nooit last gehad van een taalbarrière. Het lijdt echter geen twijfel dat er in de persoon van Ásgeir een ster is geboren.

Colored Emotions is gewoon een lekker, melodieus licht melancholiek popwerkje, niks meer maar zeker niks minder. De makers noemen zich Night Moves, wellicht een verwijzing naar het tijdstip van het etmaal waarin hun muziek het best tot zijn recht komt. De bandnaam zou ook kunnen verwijzen naar het gelijknamige nummer van blue collar rocker Bob Seger. Night Moves komt uit Minneapolis en maakt vrij pure pop met lichte country en psychedelische invloeden. IJkpunten zijn (de oude) Neil Young en (een minder anarchistische) Flaming Lips.

De zangeressen die je hoort op Sonsick heten geen San noch Fermin, sterker nog San Fermin heet geen San Fermin, maar Ellis Ludwig-Leone, een 24 jarige componist uit Brooklyn met een bul van de Yale universiteit op zak. Voor de volledigheid, San Fernin is een stad in Baskenland, bekend van gedoe met stieren. Terug naar San/Ellis. Hij geniet aanzien in culturele kringen in New York als componist van balletmuziek. In de popregio is hij bekend als arrangeur van The National. San Fermin (de artiest) heeft zijn debuutalbum geschreven afgezonderd in een gehucht in de Canadese Rocky Mountains. Het album voelt als een popopera, maar de songs zijn niet verbonden door een verhaallijn. Invloeden zijn er uit diverse hoeken, pop, jazz, dance en uiteraard klassiek. En die zangeressen? Dat zijn Holly Lessig en Jess Wolfe van de band Lucius.

Hip hop is niet wat je noemt een core-genre voor Pinguin, maar soms doemt er een track op die gewoon te goed is om te negeren. Enter Sweat van Pink Oculus. Niet alleen is dit een supertof nummer, de maakster komt ook nog eens uit Amsterdam. Het zou zonde zijn als haar inspanning niet beloond wordt met airplay buiten de regulier kanalen (lees FunX) om. Pink Oculus (= een malinese magiër uit de 14e eeuw) is de artiesten naam van Esperanzah Denswill, tot voor kort actief in Re;Freshed Orchestra. Haar solodebuut is geproduceerd door twee aanstormende toptalenten uit hoofdstad, Mano Yeah en Gino Cochise en doet niet onder voor bijv. de internationaal vermaarde Child Of Luv.

Uit Australië komt Panama. Zoals het gros van hun land en generatie genoten maakt Panama synthi-pop. De band o.l.v de klassiek geschoolde Jarrah McCleary doet dat echter niet uit opportunisme, maar uit liefde voor electronica en dan met name voor vintage synthesizers. Op hun best eet Panama van twee walletjes, oude house en eigentijdse sympho. Het is niet toevallig dat Panama in het voorprogramma van Muse heeft gestaan. Een album is in de maak, geproduceerd in L.A. door Eric Broucek (Holy Ghost/ Eleonor Friedberger).

Alweer zo’n mooi nummer van The National. Lean staat niet op het recente album van de boys uit Brooklyn maar is speciaal geschreven voor de soundtrack van Hunger Games 2: Catching Fire. Dat is sowieso een aardig album (en film) met naast The National nieuwe nummers van o.a. Patti Smith, Antony & The Johnsons en Coldplay.