Category: Nieuwe Muziek

Michael Franti viert zijn 20ste jubileum als solo-artiest met de release van zijn 20ste single. I’m Alive is de passende titel van dit vrolijke werkje. Opvallend is dat I’m Alive geen protestsong is, maar een onvervalst liefdeslied. De veganistische, pacifistische, milieubewuste wereldverbeteraar, die al 13 jaar op blote voeten loopt heeft de ‘love of his life’ gevonden. ‘Like John and Yoko/Like Ice-T and Coco/Like Jay Z and Beyonce/Come be my fiance’ rijmt hij vrolijk. Betekent dat, dat Franti nu eenkennig is geworden? Nee hoor, hij houdt van nog steeds van All People, dat is in ieder geval de naam van zijn nieuwe tournee. Tot zo ver het goede nieuws, het slechte is dat Franti voorlopig niet onze kant op komt.

King Tuff is Kyle Thomas, of beter de band van Kyle, want hij haalt zijn muzikale schelmenstreken niet alleen uit. De bende liet voor het eerst van zich horen in 2008. Toen kwam Was dead uit op een piepklein labeltje, dat er zo weinig liet persen dat het debuut van King Tuff nu een gewild ruilobject is. Ondertussen hebben Kyle en co onderdak gevonden bij het kwaliteitslabel Sub Pop, dat er voor zorgt dat de muziek van King Tuff nu in alle uithoeken van de wereld te horen is. En wat voor muziek maken de mannen? Moderne muziek oftewel indie-garage-neo-psychedelische-lo fi-punkrockpop met, in geval van Bad Thing oude Alice Cooper invloeden, een associatie die nog eens wordt versterkt door de clip (die staat hier rechtsonder bij de Clipparade).

Zo lang het Ierse Little Green Cars van die lekkere liedjes blijft uitbrengen als Big Red Dragon (en Harper Lee en John Wayne) blijven wij ze draaien.
Voor wie pas nu instapt: Little Green Cars komt uit Dublin. Ze zijn met zijn vijven en allemaal gelijk, maar Stevie Appleby en Faya O’Rourke net iets gelijker dan de anderen. Hun stijl is folkrock met het accent op rock, aan banjo’s doen ze niet. Alle singles komen van hun debuutalbum, Absolute Zero, dat de kleine groene autootjes opnamen onder bezielende leiding van Markus Dravs, die in het verleden ook goede resultaten behaalde met o.a. Arcade Fire, Björk en Coldplay.

Een beetje hip hop track is tegenwoordig het resultaat van intensief samenwerken, van mixen en matchen, van vriendendiensten en groepssessies. Zo ook School High dat geschreven en geproduceerd is door Pro Era met een hele waslijst homies. Met zijn alle hebben ze een lekkere luie track gemaakt over hun schooltijd, ‘you went to high school, I went to school high’, luidt het refrein. Dat klinkt flink, maar is natuurlijk een beetje dom. Dat is dan ook de moraal van het verhaal (hopen we).

De officiële nieuwe single van Deerhunter, Sailing is prima en prachtig, maar zo down dat we hem eigenlijk niet durven te draaien zonder een nummer bekend te waar je met je verhaal terecht kan. Dus zijn we zelf maar het Monomania album ingedoken op zoek naar een track die past bij de zender en het jaargetijde. Dat is dus Back In The Middle geworden. Wie de band van Bradford Cox uit Atlanta, Georgia een beetje kent, weet dat Back In The Middle geen gewoon liedje is en dat is maar goed ook want gewone plaatjes zij er zat

Tijdje terug al spotten we Boys van Beach Day, wilden het gaan draaien maar konden de song nergens vinden. Dat kwam niet omdat hij niet uit was, dat was hij wel, maar omdat alle zoekopdrachten geen Beach Day maar Beach Boys opleverden. Uiteindelijk toch gevonden dus, zodat we de zomer van 2013 een waardige soundtrack kunnen geven. Beach Day is een trio uit Florida, twee Beach Girls en een Beach Boy op drums. Hun klik was een diepe liefde voor early sixties sounds: Shangri-Las, Phil Spector, Dick Dale en ja hoor, vroege Beach Boys, muziek dus voor zand, zon en zoenen op de achterbank (en niet toevallig ook de roots van The Ramones). Boys is een van elf zomerkoninkjes die tezamen het debuutalbum vormen van Beach Day.

Groeibriljantjes, dat is wat Unknown Mortal Orchestra maakt. Op het eerste gehoor zijn het prettige liedjes die voldoen aan de regels der popsong zoals die halverwege de vorige eeuw zijn opgesteld. Maar na meerdere luisterbeurten ontvouwen zich lagen en verdiepingen, die de song van Ruban Nielson tot ware meesterwerkjes maakt. Nielson en zijn secondanten, drummer Riley Geare en bassist Jake Portrait komen uit Nieuw Zeeland, maar zijn om carrièretechnische reden naar de V.S. verhuisd. Daar werden ze warm ontvangen door het Jajaguwar label (Bon Iver/ Foxygen/ Besnard Lakes/Dino Jr) dat nu twee albums van het trio heeft uitgebracht. Van de tweede, treffend II gedoopt komt From The Sun. Op het album staan ook So Good At Being In Trouble en een van de kansmakers op de titel song van het jaar, Swim And Sleep (Like A Shark).

Er bereikten ons berichten dat Cayucas live nog wel wat werk behoeft, dat neemt niet weg dat de band op plaat helemaal af is. Begonnen we eind vorig jaar met het draaien van Cayucos en pikten we begin dit jaar High School Lover op, we gaan de zomer in met East Coast Girl. Alle songs staan op Bigfoot, het debuut van de West Coast band die op 7 september live revanche komt nemen in Rotown, Rotterdam.

Ondanks morele en praktische steun van Madonna is Gogol Bordello nog steeds niet wereldberoemd. Maar wat niet is, kan nog komen, want deze muzikale versie van de Verenigde Naties met leden uit de Oekraïne, VS, Ecuador, China, Schotland, Rusland, Duitsland en Ethiopië is nog geen tien jaar actief en al is de belangstelling voor gipsypunk wat geluwd, voor grensoverschrijdende feesten en partijen pop is altijd ruimte. Malandrino is een gratis af te halen voorloper van een nieuw Gogol Bordello album, Pura Vida Conspiracy. En waar is het feestje? Op 23 juni in de Rotterdamse Schouwburg!