Op 3 december brengt Lion’s Den de eerste single uit van zijn aankomende EP ‘Tune In’, die in februari 2022 zal verschijnen. De indiefolk-single ‘Love/Remain’ gaat over de verscheidenheid aan perspectieven die er zijn op liefde. Hoe veranderlijk het kan zijn, maar vooral hoe persoonlijk het altijd is.
‘Love is a concept, to which we measure our pain’ – John Lennon
Lion’s Den is het muzikale project van Matthieu Huijser. Zijn melancholische folk is beïnvloed door artiesten als Amen Dunes, Devendra Banhart en Destroyer. In zijn nieuwe single begint hij ‘klein’ met alleen akoestische gitaar en zang, maar tijdens het nummer hoor je steeds intenser wordende synths in de aanloop naar het indietronische einde.
In 2018 bracht Lion’s Den ‘Naoko/Time’ uit, welke al meer dan 100.000 keer gestremde werden. De EP verscheen ook op cassette en werd gevierd met een show in De Nieuwe Anita. In 2018 werd hij geselecteerd voor de Popronde, verzorgde de supportshow voor Okkervil River (VS) in Sugarfactory en kreeg hij airplay op NPO Radio 1 en 3FM. Daarnaast kregen zijn releases ook aandacht van The Daily Indie (NL), Dansende Beren (BE) en 3voor12 (NL). Op 24 februari speelt Lion’s Den in Hofman, Utrecht en op 3 maart in Doka, Amsterdam.
QUOTES: – “Poëtische teksten, sfeervolle sound en magische wenkbrauwen” – The Daily Indie (2015)
– “Wat kan eenvoud soms mooi zijn. Lion’s Den raakt in het diepst van het hart en bezorgt kippenvel” – Dansende Beren (2019)
– “Lion’s Den laat het publiek zweven” – 3voor12 (2020)
Cat Power, the singer/songwriter/producer Chan Marshall, has shared “Pa Pa Power,” a new preview of her forthcoming album Covers (January 14th/Domino). Along with the music video for “Pa Pa Power” – Marshall’s rendition of the Dead Man’s Bones song – she has announced an extensive tour of North America. These live dates join her previously announced European shows next year. Utrecht June 12th 2022.
On deciding to record “Pa Pa Power,” Marshall says: “I started playing this solo in 2012 (originally more dissonant and trance-y), when the Occupy Wall street protests were going on. Occupy was bunkering down and saying, ‘This shit’s fucking fucked up.’ And helping citizens be a voice in their local government. They got a lot of good things done, but the American media killed the movement. I felt like this song was relative to that. The American media has always penalized any sort of social progressiveness and is always the first to express conservative rhetoric against something that is beneficial to the nation. I’d open with this song on the 2013 China tour. ‘Burn the streets, burn the cars.’”
Produced in its entirety by Marshall, Covers also features reimaginings of recordings by Nick Cave, Iggy Pop, The Replacements, Billie Holiday, Lana Del Rey and more, plus an updated rendition of the Cat Power song “Hate” from The Greatest (2006), retitled “Unhate” for the album.
Marshall’s work as Cat Power has defied genre and convention, her legacy rippling through the work of a wide range of contemporary musical luminaries ranging from Lana Del Rey and Angel Olsen, to Clairo and Phoebe Bridgers. Covers have long defined Chan’s work and she makes each of them her own. Her most recent record Wanderer (2018) even featured a cover of Rihanna’s “Stay” which she distilled to its most devastating lines.
Onlangs heeft JJ Shurbet, die muziek opneemt als Scruffpuppie, het debuutalbum “letters to nobody” aangekondigd, op 28 januari 2022 via Saddest Factory Records. Samen met het albumnieuws heeft de 20-jarige ook een nieuw nummer van het album uitgebracht, “wondering how”.
Over het nieuwe nummer zegt JJ: “‘wondering how’ heeft een combinatie van beide elementen van alle nummers op deze plaat, waarbij wordt overgeschakeld van zacht en mooi, zoals ‘paint’, om dan meer naar een rockballad gaan, zoals “assignment song.” Dit nummer vertelt veel over de nasleep van mijn verslaving, en de ontzagwekkende toestand waarin ik terechtkwam toen ik clean werd. Hoe ben ik zo ver gekomen? Een jaar geleden zat ik in slaap te vallen terwijl ik achter mijn gitaar zat en probeerde hem correct te stemmen, en nu ben ik in Los Angeles en neem ik een aantal van de meest verbazingwekkende kunst op die ik ooit heb gemaakt. “wondering how” is een perfect voorbeeld van de hoop die ik in mijn schrijven ben begonnen op te nemen.” “wondering how” volgt op de eerste twee singles, “assignment song” en “paint”, die eerder dit jaar werden uitgebracht.
letters to nobody begint bij het einde. JJ Shurbet’s debuutstudio-album als Scruffpuppie – en eerst voor Phoebe Bridgers’ Saddest Factory Records – is een album van terugwinning, recreatie, herdefinitie, heropleving, wedergeboorte, rehabilitatie, totale revitalisatie – maar er moet iets gebeuren om al die re- woorden. “I don’t have time to just give up,” zingt JJ op “the morning where I woke and rode again”, de caleidoscopische, dromerige opener van “letters to nobody” “Ik ging zoveel stappen terug.” Het is een lied over een breekpunt in het leven van JJ: de dag dat ze, na jaren van drugsgebruik, wakker werd en besefte dat er iets in haar leven moest veranderen. “Ik kwam huilend bij mijn ouders, gewoon in de war waarom ik niet kon stoppen [met gebruiken], omdat mensen me erom hadden gevraagd”, herinnert ze zich. Haar leven zat op dat moment gevangen tussen zoveel werelden – verbonden door verslaving, op de drempel van een soort ondergrondse roem – en de ene dreigde de andere geheel te verteren. “Ik was op dat moment gewoon moe: moe van mezelf en mijn relaties met mensen om wie ik gaf te vernietigen.”
Zo is “letters to nobody” begonnen: een verslag van vastberadenheid en zelfbeschikking, van zwaarbevochten vertrouwen en berouw, van een heldere geest en een overvloedige geest. Het album, geproduceerd door welbekent Phoebe Bridgers-samenwerker Marshall Vore, is net zo veel gebaseerd op emo uit het middenwesten als Elliott Smith, klassieke indie en hyperpop. wiens enige leidende licht haar eigen waarheid is. Scruffpuppie zoekt houvast, “letters to nobody” is dan ook iets om aan vast te houden: een bijgesneden, gedetailleerd portret van een turbulente adolescentie, dat zeker, maar ook een reddingsboei – een boei in hoog water en een broodnodig icoon van helderheid.
Het in Londen gevestigde, pan-continentale vrouwelijke instrumentale viertal, Los Bitchos, deelt vandaag hun nieuwste single en video, “Good To Go!”. Met een onweerstaanbaar relaxte tiki lounge-sfeer, komt “Good To Go!” vergezeld met een erg leuke video geregisseerd door Tom Mitchell en met de band en Alex Kapranos van Franz Ferdinand. Los Bitchos’ zei het volgende over de video:
“Gevangen in een surrealistische spelshow in de rechtszaal en draaiend aan het rad van fortuin voor onze vrijheid. Dit nummer deed ons altijd denken aan een spelshow uit de jaren 70 met zijn lichte, leuke sfeer in combinatie met een intrigerend intro in westerse stijl. We hebben al onze vrienden als jury en onze album producer Alex om de show te hosten/jureren. We hadden zoveel plezier bij het maken van deze video.” Dat is te zien, kijk maar eens:
Los Bitchos is misschien wel je nieuwe favoriete feestband, met instrumentale reizen die scènes oproepen van iemand met veel swagger in een saloonbar in de woestijn en het in brand steken van een rij vlammende sambuca’s, of een Tarantino-heldin die kunst weet te brengen met een jachtgeweer, of het vieren van het feest van je leven onder een gigantische piñata met al je vrienden. Ze zijn de girl gang waarbij je zeker weet dat het geen straf is met ze vast te zitten in een tourbus.
Serra Petale (gitaar), Agustina Ruiz (keytar), Josefine Jonsson (bas) en Nic Crawshaw (drums) komen uit verschillende delen van de wereld, maar leerden elkaar kennen via huisfeestjes die de hele nacht door gaan. Hun unieke geluid bindt ze samen, met een retro-futuristische mix van Peruaanse chicha, Argentijnse cumbia, Turkse psych en surfgitaren. Het doet denken aan hun spirituele neven (en tevens Los Bitchos fans) van Khruangbin, met wie ze mooie herinnering delen van een te lange nacht met goedkope mezcal bij het legendarische Shacklewell Arms.
“Ik wilde klinken als Van Halen en Cocteau Twins – maar dan uit Turkije”, zegt multi-instrumentalist Serra, die zelf in West-Australië is geboren en veel inspiratie haalt uit de rockplaten van haar moeder uit de jaren 70. De rest van de band brengt ook invloeden uit hun opvoeding mee. Agustina komt uit Uruguay en de groep werd verliefd op haar Latijns-Amerikaanse muziekcollectie (net als Madonna’s ‘La Isla Bonita’-periode). Dan is er Josefine uit Zweden – “die een vleugje ongecontroleerde pop brengt”, grappen haar bandleden – en Nic uit Zuid-Londen, die in verschillende punkbands drumde voordat ze toe trad tot Los Bitchos. “Omdat we uit al deze verschillende plaatsen komen”, zegt Serra, “betekent dit dat we niet vastzitten in één genre en dat we het rulebook een beetje kunnen verscheuren als het gaat om onze invloeden.”
Let The Festivities Begin! is een maximale Technicolor-stijl van een album met hallucinerende surf-exotica, en een feestelijke titel, een uitspraak om te doen terwijl je proost met je borrelglaasje en we het einde van het pandemische tijdperk met wilde overgave inluiden. “Het gaat om samen zijn en een hele leuke tijd hebben”, zegt Los Bitchos. Let The Festivities Begin!
Het Gentse trio Ramkot heeft een videoclip uitgebracht voor hun nieuwste single ‘Eye To Eye’. De single is de focustrack van hun pas uitgebrachte EP ‘What Exactly Are You Looking For’.
Eye To Eye gaat over innerlijke strijd en wordt prachtig gevisualiseerd door visual artists Deejay Mr. T & Ysbear. De combinatie van live footage, analoge glitches en een portie humor versterkt de harde sound die Ramkot typeert.
Ramkot is in december live te zien in o.a. Groningen en Eindhoven.
’s Lands coolste ‘kick-in-your-face’ punkrock band Tusky heeft zojuist zijn gloednieuwe single-video ‘Trial & Terror’ online gezet, afkomstig van het nieuwe studio-album – de opvolger van debuutalbum ‘Rated Gnar’ uit 2018 – dat voorjaar van 2022 via Suburban Records verschijnt.
‘Trial & Terror’ is een knallend, uptempo punkrock anthem dat gaat over hoe het leven ineens om kan slaan. De song is gebaseerd op een waargebeurd verhaal dat zich afspeelde in de Amerikaanse staat Arkansas. De 20-jarige Scotty Scot werd onterecht veroordeeld voor een roofmoord waarvan hij zelf getuige was. Na een jarenlange juridische strijd werd Scotty uiteindelijk toch vrijgesproken.
Justin Ghijssen (ex-bassist van Tusky) is al vanaf het prille begin de vaste illustrator van de band. Sinds het verschijnen van de single ‘We’re Going Out Again’ brengt de band bij iedere single een 8 pagina tellende comic uit, dat het verhaal van Tusky’s mascotte Chase vertelt. Bij de release van het volledige album worden de bij elke single los verschenen delen gebundeld en als een volledig strip album uitgebracht.
Band
Vladimir Stevic – zang & gitaar
Sjors van Reeuwijk – gitaar
Quirin Wijgers – bas
Bas Allein Richir – drums
De in 2005 opgerichte post-hardcore/punkrock band John Coffey kondigde na zijn 3e album ‘The Great News’ in mei 2016 aan om voor onbepaalde tijd te stoppen. Het duurde echter niet lang voordat er een nieuw punkrock geboortekaartje werd rondgestuurd. Tusky werd geboren uit pure liefde tussen gitarist Alfred van Luttikhuizen, gitaar tech Sjors van Reeuwijk en drum tech Bas Allein Richir (alledrie afkomstig uit het John Coffey-team), aangevuld met bassist Justin Ghijsen, die later werd opgevolgd door John Coffey-bassist Christoffer van Teijlingen.
In 2018 volgde debuutalbum ‘Rated Gnar’ op Excelsior Recordings/V2, dat een hongerige en vurige band liet horen die sterk beïnvloed was door 90’s punkrock bands: fast & furious but yet very melodic & catchy. Een reeks clubshows en festivals volgde op o.a. Noorderslag, Zwarte Cross,MadNes, Jera on Air, Paaspop, Welcome to the Village en in Duitsland, België, Frankrijk, Oostenrijk, Zwitserland, Spanje, Litouwen.
Het vertrek van de twee John Coffey-mannen Alfred en Christoffer werd uitstekend opgevangen door het aantrekken van Vladimir Stevic en Quirin Wijgers van de respectievelijk bands Pene Corrida en van All Doomed.
Discografie
2018: Rated Gnar – debuutalbum (V2 Records)
2019: Love Love Love – 5 track EP (V2 Records)
18 year old breakout sensation Alfie Templeman has today shared his brand new single and video ‘3D Feelings’ on Chess Club Records/AWAL. The single launched at 6pm on 2 November as Clara Amfo’s Hottest Record in the World on BBC Radio 1; Templeman’s fifth consecutive Hottest Record. Alfie Templeman also today revealed the routing for his first ever European tour dates next March, with support from the Slovakian artist Karin Ann.
Ever since releasing his first single ‘Like An Animal’ in 2018, Alfie Templeman has, with every thrilling move, cemented his position as the teenage icon of his generation. Combining indie-boy-next-door aesthetics with a peerless musicianship – entirely self-taught, he plays no less than ten instruments and also contributes heavily to production on his still-TBA next project – Templeman pushes boundaries like no other teenager. His love of universe building, both aesthetically and musically, shone through on 2021 debut mini-album ‘Forever Isn’t Long Enough’ and burns ever more brightly with ‘3D Feelings’. Fresh, bold, youthful and inventive. Alfie Templeman sees an increasingly grey world in vibrant technicolour.
Produced with Will Bloomfield and Vaccines’ frontman Justin Young, ‘3D Feelings’ explores self-reflection, emotional attachment and the multitude of feelings in response to that. Speaking about the new single, which is also the trio’s first collaboration since the effervescent ‘Happiness In Liquid Form’, Templeman explains: “‘3D Feelings’ is about being reminded of your past self in different ways. Whether it’s objects or people, these are all things we feel a deja vu experience from. We get reminded of feelings we once felt through them, and those feelings just hit you and can’t be controlled. It can be a comforting experience, or a painful one, but either way it takes you back immediately to that feeling you once felt and that can be so powerful.”
He continues: “The song came together so quickly as a fun jam between Will & I, the opening guitar lick was made up on the spot after we found a really nice chord progression for me to solo over. Justin then inspired me to write some really cool lyrics for this one, they flow so effortlessly and they’re really fun to sing.”
See Alfie Templeman live in 2022:
Mar 24 | Le Pop Up!, Paris
Mar 25 | YUCA, Cologne
Mar 26 | Paradiso, Amsterdam
Mar 28 | VZW Ancienne Belgique, Brussels
Mar 29 | Molotow, Hamburg
Mar 20 | Kantine am Berghain, Berlin
Mar 31 | Kranhalle, Munich
Cate Le Bon brengt op 4 februari 2022 haar zesde studioalbum Pompeii uit wat op Mexican Summer verschijnt. Pompeii is helemaal alleen gecomponeerd in een soort vacuüm en voornamelijk geschreven op basgitaar. Cate Le Bon bespeelt elk instrument, behalve drums en saxofoon, op het album zelf en nam het album grotendeels alleen op met haar vaste kompaan en co-producer Samur Khouja in Cardiff, Wales. Na de eerste single Running Away is nu uit de tweede track Moderation uit, die gaat vandaag bij ons in première. Cate Le Bon zal in maart en april door Europa touren.
“Moderation” is a nod to the daily dilemma of trying to curb inherited and novel habits, when you want to eat the moon, and an essay written by the architect Lina Bo Bardi in 1958 that continues to kick hard. The video is filmed through a window of hers.”
De nummers van Pompeii, de opvolger van het in 2019 verschenen Reward waar Cate Le Bon een Mercury Price nominatie voor ontving, voelen opgeschort in de tijd. Liedjes geschreven voor nu, ontkiemen op wonderbaarlijke wijze uit in Le Bon’s interesses in de oudheid, filosofie, architectuur en goddelijke modaliteit. Een wereldwijde pandemie plus klimaatcrisis; botsende eco-trauma’s beangstigen, dus “What would be your last gesture?” vraagt ze. Maar Pompeii reikt verder dan de huidige crises om in te haken op wat Le Bon ‘een economie van tijdsvervorming’ noemt, waar het leven kronkelt, borrelt, rimpelt, smelt, verhardt, en zich onvoorspelbaar herdefinieerd, zoals lava – of liever, geluid.
“Pompeii was written and recorded in a quagmire of unease. Solo. In a time warp. In a house I had a life in 15 years ago. I grappled with existence, resignation and faith. I felt culpable for the mess but it smacked hard of the collective guilt imposed by religion and original sin.
The subtitle is: You will be forever connected to everything. Which, depending on the time of day, is as comforting as it is terrifying. The sense of finality has always been here. It seems strangely hopeful. Someone is playing with the focus lens. The world is on fire but the bins must go out on a Tuesday night. Political dissonance meets beauty regimes. I put a groove behind it for something to hold on to. The grief is in the saxophones.” – Cate Le Bon
Tim Presley’s schilderij hing aan de muur in de studio als een meditatief beeld voor Le Bon en werd gereproduceerd als een portret van haar voor de albumhoes. Hoe maak je muziek die klinkt als een schilderij? vroeg Le Bon zich af. Het resulteerde in verschillende lagen van synths met baslijnen geïnspireerd door Japanse stadspop uit de jaren ’80 – ontworpen om vrolijkheid en verlatenheid te brengen, Stella Mozgawa’s jazz-georiënteerde percussie gepatcht vanuit Australië, vocale arrangementen en Khouja’s bemoedigende aanwezigheid. Het is een kenmerkende sound voor Pompeii.
Cate Le Bon tourt in het voorjaar door Europa:
11 april – AB, Brussel
12 april – Paradiso, Amsterdam
Ga voor alle showdata naar www.catelebon.com
Het in Londen gevestigde achtkoppige caroline is verheugd om aan te kondigen dat hun gelijknamige debuutalbum, gemixt door John ‘Spud’ Murphy (black midi, Lankum), op 25 februari 2022 zal worden uitgebracht via Rough Trade Records!
caroline begon begin 2017, voortkomend uit wekelijkse improvisatiesessies. Bandleden brachten hun gedeelde invloeden samen, waaronder emo uit het Midwesten, Appalachian folk, minimalistisch klassiek en verschillende vormen van elektronische muziek, en breidden langzaam hun gelederen uit naarmate de nummers zich ontwikkelden. Rough Trade bracht hun debuutsingle “Dark blue” uit in maart 2020, en het achttal werd genomineerd als Ones To Watch bij de 2020 AIM Awards, waar ze nipt werden verslagen door Arlo Parks. Een tweede single ‘Skydiving on the library roof’ volgde in mei 2021.
Aangekomen bij de derde single ‘IWR’, krijgen we er een prachtige zelf-geregiseerde video bij. Mike O’Malley legt de gedachte achter de nieuwe single ‘IWR’ uit: “Jasper was sending a lot of home-recorded nylon guitar and singing ideas, and one just stuck because it was just a really beautiful vocal melody. We had an initial guitar-based idea, then we decided that on a certain chord this wall of violins should come in.” They experimented with an idea of “extreme closeness,” recording the guitar as quiet as possible, with the microphone placed right next to it and the gain turned up to the maximum.”
Een versie van ‘Dark blue’, de sublieme eerste single van caroline opent het album, geschreven op de dag dat Casper Hughes, Jasper Llewellyn en Mike O’Malley een half decennium geleden voor het eerst samen begonnen te spelen. Llewellyn en Hughes ontmoetten elkaar op de universiteit in Manchester, en toen ze naar Londen verhuisden, nodigden ze Llewellyns oude vriend Mike O’Malley uit om een groep te vormen, die repeteerde in de zolder van een pub in Zuid-Londen. Maar terwijl ze die hypnotiserende ‘Dark blue’ riff bleven spelen, werd het duidelijk dat er iets heel diepers aan het ontstaan was. “Once ‘Dark blue’ got more structured we thought a sultry violin would be good”, zegt O’Malley. Om daarin te voorzien, rekruteerden ze Oliver Hamilton. Naarmate het geluid van de band bleef groeien, groeide ook hun line-up, en uiteindelijk werd het een achtkoppige band, aangevuld met trompettist en bassist Freddy Wordsworth, een andere violiste Magdalena McLean, percussionist Hugh Aynsley en fluit, klarinet en saxofonist Alex McKenzie. Tegen de tijd dat de cast zich tegen het einde van 2019 vestigde, waren de nummers tot uitgebreide en emotionele stukken geschreven, hun rijke palet putte uit een mix van koorzang, Midwest-emo en O’Malley en Llewellyn’s roots in Appalachian folk.
Op ‘caroline’ kunnen liedjes als een lawine cascaderen met de volle kracht van al die instrumenten, gierend en rommelend op de rand van een totale ineenstorting. Op andere momenten glijden ze terug naar onmogelijk breekbare momenten van stilte – een simpele baslijn of een geratel van een snare als het enige geluid te midden van een donkere zee van stilte. caroline weet precies de juiste balans tussen terughoudendheid en loslaten. “Sometimes things sound much better when there’s empty space,” zegt Llewellyn. “Sometimes you might populate [a song] with too many things and forget that an element on its own is enough.”
caroline is – Jasper Llewellyn – akoestische gitaar, cello, drums, zang. Mike O’Malley – elektrische gitaar, zang. Casper Hughes – elektrische gitaar, zang. Oliver Hamilton – viool. Magdalena McLean – viool. Freddy Wordsworth – trompet, bas. Alex McKenzie – klarinet, fluit, saxofoon. Hugh Aynsley – drums, percussie.
Corridor is terug met een nieuwe single “Et Hop”! Geschreven tijdens de sessies voor Corridor’s tweede LP, Supermercado, was “Et Hop” een juweel dat stof vergaarde in de muzikale kluis van de band. Maar toen CISM, het door studenten gerunde radiostation aan de Universiteit van Montreal, de band vroeg of ze een nummer wilden uitbrengen ter gelegenheid van het 30-jarig jubileum van het radiostation, wisten ze precies wat ze te bieden hadden.
Corridor is een gitaar-slingerende, anthem-zingende band uit Montreal. Het zijn doe-het-zelvers met serieuze variëteit: het soort dat graag hun eigen merch ontwerpt en geestverruimende geanimeerde muziekvideo’s maakt voor hun pakkende, boeiende deuntjes. Ze zijn ook de eerste Franstalige act die ooit bij Sub Pop getekend heeft.
Junior, de derde full-length van de band en de eerste voor Sub Pop, heeft een speciaal soort “je ne sais quoi?” De leden van Corridor – Jonathan Robert (gitaar en zang), Dominic Berthiaume (bas), Julian Perreault (gitaar) en Julien Bakvis (drums) – hebben met Junior een plaat afgeleverd die gedefinieerd wordt door intimiteit en directheid. Is het kosmische muziek? Is het indierock? Is het postpunk? Het zijn al die dingen en meer. Het is Corridor.
