De succesvolle en populaire Australische singer-songwriter en producer RY X staat bekend om zijn bijna hypnotiserende liedjes die gekenmerkt worden door introspectieve emoties, eigenzinnigheid en intensiteit. Hij scoorde lang geleden een IJsbreket met ‘Berlin’.
Met zijn prachtige muziek weet hij wereldwijd een enorme hoeveelheid mensen te raken. Dit heeft intussen geleid tot steevast uitverkochte concerten en ruim 700 miljoen streams tot nu toe.
Op 17 juni komt zijn nieuwe album Blood Moon digitaal uit (op 26 augustus is de fysieke release). Tegelijk met de albumaankondiging bracht hij ook de single Your Love uit.
De heerlijk hypnotiserende wereld van Ghost Woman is de creatie van de melodieuze maniak Evan John Uschenko. Uschenko overtreft de kansen van het leven als een drukke touring muzikant, redt en vervangt zijn instrumenten uit afgebrande oefenruimtes, inbraken in tourbusjes en veel te veel verhuizingen om op te noemen. ‘Mix and match’ ervaring bestemd voor op het podium.
Ghost Woman deelt nieuws gover hun titelloze album, dat op 1 juli verschijnt via Full Time Hobby. Na de stijf uitverkochte Lost Echo’s 7-inch single van vorig jaar, serveert Evan Uschenko ons een 10-track plaat van relaxte psychedelische gelukzaligheid, waarbij het Ghost Woman-geluid uit de rauwe garagerock van de debuutsingle een iets meer caleidoscopische insteek heeft gekregen. Met de preview vandaag in de vorm van single Behind Your Eyes, geeft Evan wat informatie over het ontstaan van de plaat:
“Ik heb het woord “transformating” verzonnen voor dit nummer. Ik was waarschijnlijk onder invloed van paddenstoelen toen het werd geschreven. De gitaarpartijen kwamen op een dag samen, de drums zijn opgenomen op een computer met één microfoon.”
Evan’s sonische en letterlijke avonturen als reizende multi-instrumentalist met songwriter/producer/gitarist Michael Rault, zagen hem internationale podia delen met mensen als Jacco Gardner, King Gizzard & The Lizard Wizard en The Mild High Club; die onbewust de weg vrijmaakte voor de onvermijdelijke incarnatie van Ghost Woman.
Op 29 april verschijnt het nieuwe studioalbum van singer songwriter Jono McCleery getiteld Moonlit Parade via Ninety Days Records. Het album werd opgenomen in Master Chords Studios in London samen met producer Ronan Phelan (Adele, Chilly Gonzales, Ed Sheeran) en de master werd verzorgd door Matt Colton (Arctic Monkeys, Thom Yorke, Coldplay). De nieuwe single From A Place gaat nu bij ons in premiere. Aan stukje vakmanschap dat doet denken aan singer/songwriters als Fink en Ben Howard.
Het pure, blues-geïnspireerde geluid van Jono’s stem wil alles blootleggen en ook zijn teksten geven hun poëzie met verfrissende eenvoud prijs. Samen met zijn begeleidingsband, Dan See (drums), Dan Gulino (bas) en Steve Pringle (toetsen), bereikt Jono een helderheid die even openhartig als op zichzelf staand is. Elk moment krijgt precies wat het nodig heeft – soms is dat de eenzaamheid van de nachtelijke uren, de ongeremde vrijheid om alleen te zingen wat echt telt, en soms is dat de zelfverzekerde, flow van een groove die ontleend is aan de rhythm & soul van de jaren ’70.
Jono McCleery is afkomstig uit de culturele scene van Londen, maar woont alweer een hele tijd in Rotterdam. Hij werd doof geboren en hoorde tot zijn derde jaar niets. Op 17-jarige leeftijd hield hij voor het eerst een gitaar vast en verloor die nooit meer uit het oog, ondanks het feit dat hij zich ook vele andere muzikale vaardigheden eigen maakte. Aan het begin van het nieuwe millennium werd de jonge muzikant onderdeel van het ‘One Taste Collective’. Jono McCleery is altijd muzikaal veelzijdig geweest en samenwerken met andere artiesten leverde een natuurlijk onderdeel voor de evolutie van zijn muziek, zoals met Portico Quartet.
In 2008 produceerde Jono McCleery zijn eigen debuutalbum, getiteld Darkest Light. Daarna volgden zijn eerste tournees, als voorprogramma van onder andere Gil-Scott Heron, Bonobo en Fink. Gerenommeerde labels begonnen al snel interesse te tonen in deze Britse muzikant, en in 2011 bracht hij zijn labeldebuut There Is uit. Daarop volgde nog twee albums die lovende kritieken kregen.
Spring is de nieuwe single van de Rotterdamse band GGGOLDDD, afkomstig van het album ‘This Shame Should Not Be Mine’ dat vandaag uitkomt. Ze spelen 5 april in TivoliVredenburg met Amenra. Check hier de video:
“‘Spring’ is about the moment right after the assault. I knew something was wrong, but I was still in shock, so I tried to make sense of it all. I remember opening the curtains and being surprised by the sun and the activity of people in the streets. I was struck with the harsh reality of other people just living their lives as usual. While mine came to a stand still, like someone cast a spell on me.
Together with Iris Schuttevaar/Rauwkost Collective we made this visually striking video to capture this. The video is a reference to Sleeping Beauty. A fairytale that, like almost every other fairy tale, is misogynistic and heteronormative. Sleeping beauty does not give consent to be kissed. There are better stories to tell our children.” aldus GGGOLDDD.
De muziek werd afgelopen jaar voor het eerst live gespeeld als ‘commissioned work’ voor de online Roadburn Redux. Op 22 april speelt de band het album integraal op het toonaangevende Tilburgse festival, met een uitgebreide bezetting. Milena Eva en Thomas Sciarone van GGGOLDDD zijn er dit jaar ook curator.
TV Priest zal My Other People, het vervolg van de groep op Uppers, hun veelgeprezen debuut, wereldwijd uitbrengen op 17 juni 2022 bij Sub Pop. Het album bevat de hoogtepunten “One Easy Thing” en de nieuwe single “Bury Me In My Shoes”, die je nu kunt horen. My Other People werd geproduceerd door bandlid/multi-instrumentalist Nic Bueth in Studio East in Londen.
Frontman Charlie Drinkwater zegt over het album: “My Other People is een meer “open” reeks nummers, zowel muzikaal als in onze thema’s; tijdens het schrijven merkten we dat we het over andere dingen hadden dan woede of agressie. We wilden het ook hebben over liefde, verlies en vreugde. Het is een plaat over persoonlijke desintegratie en vernietiging, maar ook over de wederopbouw daarna. Het is ook sterk geworteld in de plaats, de muziek is een zeer directe reactie op Groot-Brittannië en Engeland in 2021, maar in een meer abstracte en gestructureerde zin. Een modderig veld gezien vanuit een treinraam tussen steden, een veldje wilde bloemen dat groeit naast een snelweg, plakkerige tapijten in een pub met plat dak in de buitenwijken, pissing rain op een feestdag in augustus en de geur van diesel in een supermarktauto buiten de stad park. Een boos, hoopvol, waardeloos, prachtig eiland.”
Wat betreft de nieuwste single afkomstig van My Other People, voegt hij eraan toe: “‘Bury Me In My Shoes’ is een kater van een nummer. Vorig jaar stond in het teken van onszelf eraan herinneren om vast te houden aan goede dingen; om te onthouden dat je in gelijke mate kunt liefhebben en haten. Dat de antwoorden zelden worden gevonden door achterom te kijken. “Bury Me” is geschreven als reactie op dat algemene gevoel van onbehagen en sluipende angst. Een gevoel dat je krijgt van slecht nieuws zonder ontbijt.”
Angel Olsen kondigt haar nieuwe album, Big Time, aan op 3 juni op Jagjaguwar en presenteert haar eerste single/video, “All The Good Times”. ‘Big Time’ werd gesmeed in een whiplash; de zeldzame, vruchtbare momenten waarop zowel vers verdriet als nieuwe liefde optreden, wanneer rouw en treurnis elkaar versterken, compliceren en verklaren.Verlies is al lang een onderwerp van Olsens liedjes, maar weinigen kunnen elegieën schrijven met de roekeloze energie als zij. Als dat barsten-uit-de-naden, bergafwaarts rennen onhandelbaar is geworden voor haar werk, bewijst ‘Big Time’ dat Olsen nu schrijft vanuit een meer gewortelde plaats van helderheid. Ze werkt met een elastische beheersing van haar stem, zowel sonisch als artistiek. Dit zijn liedjes die niet alleen gaan over transformationele rouw, maar over het vinden van vrijheid en vreugde in de ontberingen die zich voordoen.
Big Time is een album over de expansieve kracht van nieuwe liefde, geschreven in de tijd dat Olsen als queer uit de kast kwam en haar eerste ervaring had met queer liefde en liefdesverdriet. Maar deze helderheid en dit optimisme wordt getemperd door een diep en gelaagd gevoel van verlies. Tijdens Olsens proces van het verwerken van haar vreemdheid en het confronteren van de trauma’s die haar ervan weerhielden zichzelf volledig te accepteren, vond ze dat het tijd was om haar ouders in te lichten, een hindernis die ze al een tijdje had vermeden. “Sommige ervaringen geven je het gevoel alsof je vijf jaar oud bent, hoe wijs of volwassen je ook denkt te zijn”, schrijft ze over die tijd. Na dat betraande maar verlossende gesprek vierde ze met haar partner, hun vrienden, oesters en wijn. “Eindelijk, op de rijpe leeftijd van 34, was ik vrij om mezelf te zijn.” Drie dagen later stierf haar vader; zijn begrafenis werd voor Olsen de gelegenheid om haar partner aan haar familie voor te stellen. Slechts twee weken later kreeg Olsen het telefoontje dat haar moeder op de eerste hulp lag. Hospice kwam kort daarna en een tweede begrafenis volgde snel op de eerste. Nog een reis terug naar St. Louis, nog een verdriet om onder ogen te zien, nog een verdieping en intensivering van deze nog nieuwe liefde. Drie weken na de begrafenis van haar moeder zat ze in de studio om dit ongelooflijk wijze en tedere nieuwe album Big Time op te nemen.
“I can’t say that I’m sorry / when I don’t feel so wrong anymore,” begint de plaat, haar stem zachter en opener dan ooit, alsof ze zingt door een moeilijk gewonnen glimlach. “All the Good Times”, een twangy knaller met knipoogjes naar JJ Cale, begint het album op een triomfantelijke en heldere toon. De video van het nummer, met in de hoofdrol Olsen en haar partner, werd geregisseerd door Kimberly Stuckwisch, die vorig jaar meewerkte aan de video “Like I Used To”. Stuckwisch merkt op: “Het verhaal van Angel is een geschenk. Het stelde me in staat om de universele thema’s liefde, verlies en vooral wat ons ervan weerhoudt ons ware zelf te realiseren visueel te verkennen.”
Speelse stukjes Tammy Wynette en Kitty Wells verschijnen op Big Time, net als de complexe orkestraties van haar genre-buigende plaat uit 2019, All Mirrors. Terwijl die plaat vol dramatische verschuivingen en wendingen zat, komen hier de verrassingen in hun eenvoud: een langzame deining van strijkers, instrumentatie die cirkelt als een storm, of sprankelende hoorns in een lichtovergoten break-up ballad, en er is nauwelijks een synth. in zicht. Big Time werd opgenomen en gemixt met co-producer Jonathan Wilson in zijn Fivestar Studios in Topanga, Californië. Drew Erickson speelde piano, orgel en verzorgde strijkersarrangementen, en Olsens oude bandlid, Emily Elhaj, speelde de bas.
Later deze zomer begint Olsen aan The Wild Hearts-tour samen met Sharon Van Etten, Julien Baker en Spencer. Bovendien heeft ze vandaag een Europese herfsttour aangekondigd, kaarten voor de show in Paradiso op zondag 16 oktober, gaan aanstaande vrijdag in de verkoop.
Vanaf nu is de pre-order geopend, waarbij elke CD en/of LP van Big Time die besteld wordt via Angel’s website en Jagjaguwar’s website, een extra toeslag bevat om de CO2-uitstoot van ieder exemplaar te compenseren. Dit is in samenwerking met Terra Lumina Consulting, die emissies en kosten berekend om een CO2-negatief product te bereiken voor gebruik van “van wieg tot graf” van elk fysiek stuk: van het delven van materialen tot het persen en verzenden tot de elektriciteit die wordt verbruikt door uw stereo thuis, tot verwijdering aan het einde van de levensduur. Het zijn immers grote tijden voor ons allemaal.
Een prachtig dromerige track vol vintage electronica, en eigentijdse indie invloeden van The Anaesthetics. De eerste single van debuutalbum 1080 van de Limburgse modern new wave-band. De groep combineert feilloos dansbare elementen met onorthodoxe gitaarpartijen, eigentijdse en eigenzinnige elektronica, en romantische invloeden.
“Deze surrealistische videoclip gaat over een man die een einde wil maken aan zijn kleurloze bestaan, het enige wat hem tegenhoudt is zijn obsessie met de kleurrijke TV-wereld van een nachtelijke reality-tv show. Daarin speelt een vrouw die, in zijn beleving, enkel en alleen naar hem staart. Het hoofdpersonage verliest volkomen het contact met de realiteit tot hij letterlijk in de TV verdwijnt en zodoende één wordt met zijn obsessie. Regie door Aswin Baaijens, SchaduwLicht. Filmmaker Aswin Baaijens wil mensen verbinden met echte verhalen. Verhalen die laten zien wat het betekent om mens te zijn. Verhalen die iets zeggen over onze angsten, onze pijn maar ook onze dromen. Daarom maakt hij fictiefilms die mensen verbinden met hun emoties. Hij maakt verhalen vanuit de speelfilm gedachte, het dramatiseren van een boodschap met karakters. Dit past hij toe in commercieel en persoonlijk werk.” – Koen Buijs (gitaar/synth)
De Britse singer-songwriter beabadobee is het veelgeprezen bekroonde Gen Z-icoon die met haar internationaal lovend ontvangen debuutalbum Fake It Flowers uit 2020 meteen hoge ogen gooide en veel succes oogstte. Ook scoorde ze hits met o.a. Last Day On Earth, Care, She Plays Bass en Worth It.
Op 15 juli komt haar tweede full length Beatopia uit, waarop ze teruggrijpt naar haar heel persoonlijke belevingswereld als 7-jarige. De eerste kennismaking met Beatopia is de energieke single Talk die gaat over het toch doen van dingen die misschien niet goed of gezond zijn, maar die je wel een voldaan gevoel geven.
Soccer Mommy brengt binnenkort het nieuwe album Sometimes, Forever uit. De plaat bevestigt de status van Sophie Allison als een van de meest begaafde songwriters in de hedendaagse rockmuziek. Sophie Allison grijpt opnieuw terug naar het millenniumgevoel waar ze bekend om staat. Ze brengt haar eigen geluidswereld voorbij het heden en naar de toekomst met een experimentele productie, een uitgebreid moodboard van vintage toetsen en enkele van haar meest verfijnde composities tot nu toe. Vandaag doet ze ons alvast een stukje van dat album cadeau, met het nummer Shotgun en de bijhorende videoclip.
Maandag werd Dehd nog bevestigd voor Pukkelpop. En vandaag brengt het trio Dehd uit Chicago de nieuwe single Stars uit, afkomstig van hun nieuwe album Blue Skies dat op 27 mei via Fat Possum zal verschijnen. Na het rauwe Stooges meets Jesus and Mary Chain anti-Valentijnsdag anthem dat Bad Love was, is Stars een onmiddellijk aanstekelijke, doo wop knaller. Ook al gaat het in de kern over een emotioneel complex onderwerp – in de woorden van Emily Kempf gaat het over “het overschrijden van de grenzen van ons persoonlijk comfort” – de aangeboren gave van Dehd is zodanig dat ze erin slagen om dat gegeven te nemen en het om te zetten in een nummer dat tegelijkertijd uitzinnig catchy en warm stralend is. Het spoort luisteraars aan om zichzelf in de chaos te storten met een glorieus Ramones-achtig refrein van “walk, baby walk” dat evenveel bevel als aanmoediging is. Gitarist Jason Balla zegt over het nummer: “Als ik te overweldigd raak en ik het gevoel heb dat mijn hart gaat breken van al het verdriet in deze wereld, ga ik wandelen. De vertrouwde straten van thuis trekken me terug naar de aarde.”
