De muzikale diversiteit is wat aan het toenemen op Nederlands bijzonderste festival, Lowlands, dat toch weer weet te verrassen en waar de sfeer andermaal uitmuntend is te noemen. Wat ook opvalt is de toename van het aantal wat oudere bezoekers. Op een enkele bui na op de vrijdag zijn de weersomstandigheden subliem te noemen. Zaterdag misschien iets te warm, zondag spectaculair lekker. Lowlands kunnen we inlijsten. Een vlekkeloos feest. Vrede, liefde en harmonie. Een ideale wereld zien we, voelen we, leven we, met zo´n 65.000 muziekliefhebbers. Was het maar het hele jaar Lowlands.
Tekst: Pieter Visscher, foto’s: Serge Hasperhoven (Soulwax) en Peter van Heun (avond)
De vrijdag start goed met de enthousiaste Miles Kane in de Bravo. De Brit die we wel vaker zagen. Hij kent het terrein inmiddels op z’n duimpje. Door de jaren heen was ie er met The Rascals, solo en met The Last Shadow Puppets. Kane is goed bij stem, heeft er zin in en zijn gitaarrock wordt goed begrepen door zijn gehoor. Kae Tempest, de woordkunstenares, pakt de India in met haar sound, die met de jaren wat muzikaler is geworden, wat diverser. Een mooie stap van de sterkste spokenwordartiest die rondloopt op onze planeet. Prins S. en de Geit uit rockcity Den Haag stonden al eens in de X-ray en zijn nu verhuisd naar de grote Heineken. De bijzonder dansbare Nederlandstalige elektro van het trio wordt gevreten door de massa, die het lijkt te slikken dat zanger Scott Beekhuizen zich vreselijk vergaloppeert met de afgrijselijke autotune, die behoorlijk wat afbreuk doet aan het optreden. Beekhuizen heeft een uitstekende stem, maar verneukt die volledig. Het advies luidt: nooit meer doen. Vanaf een uur of acht is het achter elkaar dansen, met Peggy Gou, de Zuid-Koreaanse, die al jarenlang in Europa resideert. De mix van poppy geluiden en een diversiteit aan houseklanken valt in de Alpha prima in de smaak. Verre van subliem, maar wel voldoende. Skrillex doet zijn ding in de Bravo. Wát een bas. Vernietigend hard. Dat is anders dan bij Justice, dat invalt voor Queens Of The Stone Age. Het wegvallen van de Amerikanen (Josh Homme moet onder het mes) is een hard gelag voor het festival. Lowlands kiest niet voor een andere rockband. Justice moet het vooral hebben van de spectaculaire lichtshow. Gaspard Augé en Xavier de Rosnay staan en profile op het podium en loeren naar elkaars knoppen en toetsen. Ze werken zich niet in het zweet, maar laten vooral de computer zijn werk doen. We gaan de nacht in, met nog veel meer dance.
Spinvis staat op de vroege zaterdagmiddag in de Bravo. De hele bups mooi in het rood, op een podium dat volstaat met paspoppen. Groot scherm achter de band, met allerhande kunstzinnige visuals. Dansende poezen. Die kun je niet genoeg zien. Clevere opener van de dag. Lowlanders wrijven nog wat slaap uit de ogen, staan met bakken koffie in de hand, terwijl de alcohol toch ook al weer goed verkoopt. Van cocktails (populair) tot oer-Hollands bier. Vol met al die gezonde granen, waaronder mout en hop. En gerst, natuurlijk. “I heard that lunchtime on saturday is the best time to be at Lowlands.” The Streets-zanger/rapper Mike Skinner oogt gedreven op het podium van de Heineken. Dat was weleens anders. Fris. “Let’s push things forward”, zingt-ie en dat gebeurt dan ook. Paar kilo erbij voor Skinner, vergeleken met de laatste keer dat we ‘m zagen in Biddinghuizen.
ILA is het band van de 25-jarige Belgische singer-songwriter Ilayda Cicek. Ze heeft een rockstrot vanjewelste en laat die goed horen in de gezellig volle Lima. Onvervalste, oversneden rock-‘n-roll met veel kracht, die op Lowlands wat spaarzamer leek te worden de laatste jaren, maar weer aan terrein wint, gelukkig. Dit soort bands heeft een urgentie die we zo nodig hebben in tijden van autotune en andere neppe middelen die het gebrek aan talent van velen dienen te verdoezelen. Rachel en haar drie bandleden zouden niet misstaan hebben in de Alpha, voor een extra stukje variatie. Kan geen kwaad in de toekomst. Komen, zien en overwinnen voor de formatie uit Genk.
Het Britse Sugababes is aan een comeback bezig is. Die ze ook naar Lowlands brengt. ‘In’ de Alpha, de laatste jaren een enorme carport, in plaats van een tent. Dat is met buitengewoon prettige, zonnige omstandigheden helemaal niet zo beroerd. Sugababes klinkt lekker, onder zo’n strakblauwe hemel. It’s a one way ticket to a mad man’s situation. Eigenlijk best een lekkere eend in de bijt. Goeie band, vocaal vlekkeloos. Óngelooflijk druk in en rond de Alpha. Ook wat dat betreft een schot in de roos. Gary Numan zal ook trots zijn.
Door al die drukte is het misschien wat minder vol bij Bar Italia in de X-ray. Fijn, onderscheidend vijftal uit Londen dat inmiddels vier prima albums heeft afgeleverd. Met eigenzinnige indierockmuziek. Sonic Youth als voornaamste inspiratiebron. Het knalt en giert. Het rockt en tiert. Meer, Lowlands, méér!
Zonder oordoppen kun je afscheid nemen van je trommelvliezen. Het geluid tijdens Soulwax (foto) is verzengend hard in de Bravo. Waar we een soort Slagerij van Kampen-achtige opstelling zien, met drie drummers, hoog opgesteld. En dan drumt David Dewaele zelf ook nog mee af en toe. Er is ook een zangeres van de partij. Van het oude Soulwax, in een vrij traditionele bandopstelling, is niets meer over. Het geluid leunt meer dan ooit op de elektronica, die zelfs het drumspektakel naar de achtergrond verdringt. De accenten zijn volledig verschoven naar de dance, terwijl het toch ook wel weer knalt. De kwaliteit druipt er nog altijd vanaf, dat zonder meer. Maar wie op bekend werk zit te wachten verlaat verbouwereerd de tent. NY Excuse, van twintig jaar geleden is het enige bekende nummer. Much against everyone’s advice, zou je kunnen zeggen.
Na een niet al te opwindende rockshow van Inhaler in de Alpha zien we een deejayset van Overmono in de Heineken. Twee mannen uit Wales achter knoppen, prima visuals en een lichtshow waar we wel wat mee kunnen. Volle bak. Ook buiten de tent wordt enthousiast gedanst. Het Engelse Fat Dog is inmiddels veel te groot voor de X-ray, die uitpuilt. Vorig weekeinde al een heerlijke smaakmaker op Haldern Pop in Duitsland en ze flikken het opnieuw. Van voor naar achter en van links naar rechts, ook buiten de X-ray, één grote dansende, feestende meute. Een mix van ontelbare invloeden, een gierende saxofoon, veel knallende elektronica. Volgend jaar in de Alpha? Doen! Doen! Doen!
Confidence Man is een van de eerste acts van de zondagmiddag. In de Bravo. Helemaal uit Australië. Dat is 24 uur vliegen joh. Voor wat? Het is de ultieme leegte. Deejay met zwarte lampenkap over z’n kop. Incognito. Twee mediocre dansers, die ook wat zingen (playback, geregeld). Een man en een vrouw. Alexandra Radius zou huilen als ze de artisticiteit van de pasjes had moeten beoordelen. Van Confidence Man gaan we zeer waarschijnlijk nooit meer iets horen. Op Lowlands althans. Snél vergeten.
Nee, dan Air. Op Lowlands, waar een uitspraak als “Was echt fucking chill”, gevleugeld is. Het is het Franse duo dat het vrij sterke Moon Safari afleverde in de jaren 90 en dat album integraal afspeelt in de Alpha. De publieke belangstelling is gek genoeg niet overweldigend. Nicolas Godin en Jean-Benoît Dunckel hebben een drummer meegenomen en de nummers zijn wat meer uitgesponnen. Fraaie podiumaankleding met veel wittinten. Jammer dat de vocalen van het machtige, gevoelige All I Need achterwege blijven. De angel is er dan vollédig uit. Zangeres Beth Hirsch is vast een weekend weg met de familie. Had haar uit de computer laten komen. Was geen probleem geweest. Godin, die in de loop der jaren steeds meer op George Harrison is gaan lijken, gooit er uiteindelijk veel te vaak een tranentrekkend stuk autotune in. We proberen het een keer door de vingers te zien, hetgeen mislukt. Al moet je eerlijk zijn en is die verdomde stemvervormer ook op Moon Safari al een soort luis in de pels van het – bij vlagen – kleine meesterwerkje.
Eerder deze middag zien we ZEP (Zep Barnasconi) in de X-ray, die losgaat op het drumgeweld en elektronica van de aan het conservatorium afgestudeerde Brabander. Wat een talent! Wát een ontdekking! ZEP trekt inmiddels door heel Europa.
Er wordt flink gepogood en gecrowdsurft tijdens IDLES in de Alpha. Moshpitjes te over. “Thank you for having us. Holland is a fucking beautiful country!” Joe Talbot is niet vies van wat platitudes, maar kraakt bovendien de nodige persoonlijke noten. Over zijn overleden moeder bijvoorbeeld. Dood door te veel alcohol. Terwijl het op Lowlands opvallend is hoe jongeren weer massaal roken en vapen. Overal ligt die plastic chemicaliënrotzooi op de grond. Het dreigen extreem drukke jaren te worden voor oncologen, cardiologen en longchirurgen de komende decennia. Hate To Say I Told You So zouden zij van
The Hives zeggen. IDLES is een band die een boodschap links of rechts nooit ook uit de weg gaat. Uitgesproken. Soms tot vervelens toe, dat dan weer wel. We weten best dat het een kutwereld is momenteel. Laat de muziek maar spreken. Moraal genoeg. De postpunk van de Britten is vernietigend als vanouds. IDLES heeft eigenlijk alles wat je wil zien in een rockband. Beweeglijke bandleden. Plezier. Veel interactie met het publiek. Bezetenheid. Passie. Rock-‘n-roll.
In de India zien we de prettige verrassing Teezo Touchdown. Rapper, die ook zingt en makkelijk babbelt tussen de nummers door. Interessante mix van r&b, pop en zelfs wat invloeden uit de punk. De bas trekt door je hele lichaam. Oordoppen noodzakelijk.
Róisín Murphy, de diva, met goochelaarshoed, staat in de gezellig volle Bravo. Mooie band meegenomen. Veel elektronica, uiteraard. Overpowered is een van de knallers. Murphy blijft een graag geziene gast in Biddinghuizen. Met Moloko was ze al van de partij. Ze vliegt van outfit naar outfit. Van hoed naar hoed. De soulvolle dance gaat erin als koek, terwijl het inmiddels avond is.
Het Haagse Goldband, voor de derde keer op Lowlands, mag de Alpha afsluiten. Natuurlijk wordt het een feest. Ook de nummers van het nieuwe album vallen goed in de smaak. We wachten helaas tevergeefs het hele concert op de opkomst van Maan, om het mooiste liedje van de band, Stiekem, te komen spelen. Een afknapper. Het feestgedruis lijdt er niet onder. Tijdens You & Me wordt gevraagd om de bovenkleding uit te doen. Daar wordt massaal gehoor aan gegeven. Eén grote blote massa zien we springen en dansen. Rond een uur of elf gaat de stekker eruit in de Alpha en gaat Lowlands wederom de nacht in. Het grote ontsnappen aan de boze buitenwereld start dan pas echt. Om 5 uur in de ochtend is het dan pas echt af. Lowlands is ook in 2024 een van de smaakvolste festivals die er wereldwijd plaatsvinden. Geen wanklanken. Alleen maar liefde. Drie dagen lang een ideale wereld. Lang leve het festivalleven. Dat is nog immer het mooiste wat er is. Met afstand.
Meer foto’s? Zie www.pinguinradio.com.
