Category: Albums

Shana Cleveland – Night Of The Worm Moon

Shana Cleveland – Night Of The Worm Moon (Hardly Art/Konkurrent)

Shana Cleveland is een Amerikaanse. Opgegroeid in Michigan en tegenwoordig residerend in Seattle. Daar nam ze dit tweede soloalbum op. Het eerste verscheen in 2015, toen Cleveland nog opereerde als Shana Cleveland and the Sandcastles. Die zandkastelen zijn inmiddels verdwenen, muzikaal is er niet gek veel veranderd.

In zoverre: de akoestische gitaar eist nog altijd de hoofdrol op en Cleveland is ook niet opeens druk aan het experimenteren geslagen. Wel zit ze in een betere songschrijffase en dat gegeven maakt van Night Of The Worm Moon een fraaier product dan de voorganger.

Muzikaal is het sowieso ver verwijderd van de muziek die Cleveland maakt met het vrouwelijke surfrockkwartet La Luz. Je hebt het gevoel dat ze muzikaal nu pas echt met de billen bloot gaat en dat levert meteen enkele pareltjes op. Om heerlijk bij weg te zwijmelen. Koptelefoonmuziek voor de avonduren, met de lichten gedimd. Glas wijn binnen handbereik.

Clevelands proza helpt daar ook bij. Neem het muzikaal beeldschone I’ll Never Know. Je zou zweren dat het autobiografisch is. ‘Inside a memory, and always in the van. Rolling around the universe, stuck in my head. I’m getting weirder everyday, harder to hold. You’re gonna have to find some new friends of your own.’

Twee van de tien nummers (Castle Milk en Solar Creep) zijn instrumentaal en dan mis je Clevelands stem echt. Een gouden strotje, om smoorverliefd op te worden. Pieter Visscher

Ibibio Sound Machine – Doko Mien

ibibio sound machineIbibio Sound Machine – Doko Mien (Merge Records/Konkurrent)

Schijnt het zonnetje niet dan haal je ‘m wel achter de wolken vandaan met Ibibio Sound Machine, de elektronische funkband uit Londen. Doko Mien is het derde album van de formatie die zijn oorsprong vindt in 2010 en in 2014 de wereld verblijdde met een titelloos debuut.

“Music is a universal language, but spoken language can help you think about what makes you emotional, what makes you feel certain feelings, what you want to see in the world”, vertelt Eno Williams, frontvrouw van Ibibio Sound Machine. Wanneer je zo’n uitspraak een paar keer leest, begrijp je precies wat ze bedoelt.

Wanneer Williams zowel Engels als Ibibio – de Nigeriaanse taal waarvan de naam van haar band is afgeleid – gebruikt op Doko Mien, produceert de groep op een of andere manier een geheel eigen taal, net zo troostend als betoverend. Er is nogal wat ruimte voor interpretatie bovendien. Ibibio Sound Machine slecht virtuele muren tussen culturen, natuur en technologie, tussen vreugde en pijn, tussen traditie en toekomst.

Muzikaal hebben we te maken met een dampende mix van synthesizers, diverse blaasinstrumenten en veel percussie. Opzwepende afrobeat, aangestuurd door de vocale kunsten van Williams, die net zo ontroerend (Kuka en Nyak Mien) als heldhaftig (Just Go Forward (Ka I So) weet te klinken.

Vooralsnog is de band niet in Nederland te bewonderen, maar rond Lowlands staan nog geen optredens gepland. Kan zomaar eens een knallend feest worden in, pakweg, de Bravo. We sluiten niets uit. Pieter Visscher

Fontaines D.C. – Dogrel

In de voetsporen van IDLES en Shame is Fontaines D.C. een van de meest sensationele bands van het moment. Het vijftal uit Dublin wist in korte rijd een live-reputatie op te bouwen tot ver buiten de stadsgrenzen. Ze maakten grote indruk op Eurosonic en SXSW. Hun postpunk is net zo vaak poëtisch als onstuimig. Zanger Grian Chatten heeft het perfecte gruizige stemgeluid voor zijn cynische teksten, over teleurstelling en uitzichtloosheid in Ierland anno nu.
Het nummer Too Real is de hit, maar eigenlijk staat geen zwakke broeder op dit debuutalbum.

De albumtitel Dogrel verklaard door gitarist Conor Curley: ‘Het is een woord voor oud-Ierse poëzie die veel herhaling gebruikt en humor niet schuwt, dat meestal wordt geassocieerd met de working class. En het wordt ook gebruikt om iets slechts te beschrijven: a piece of dogrel. Dat beschrijft onze muziek perfect.’ Fontaines D.C. neem zichzelf dus niet al te serieus. Deze band gaat 2019 nog kleur geven. (Erik Damen/Mania)

Meer van dit soort reviews lezen: check Mania Magazine

Weyes Blood – Titanic Rising

Weyes Blood – Titanic Rising (SubPop/Konkurrent)

Onder haar pseudoniem Weyes Blood timmert Natalie Mering al een aantal jaren aan de weg, zonder door te breken naar een groter publiek. Daar kan met haar laatste worp Titanic Rising weleens rap verandering in gaan komen. De Californische verkeert in grootse vorm.

Ze maakt nog altijd eigenzinnige muziek zonder een knieval voor de commercie, maar het klinkt allemaal wat ambitieuzer dan voorheen. Laten we het zo maar noemen. De heerlijke gedateerdheid die de plaat kenmerkt maakt ‘m juist zo aantrekkelijk. Want horen we bijvoorbeeld niet om de haverklap vlagen van The Carpenters voorbij komen? Som zelfs meer dan vlagen.

Doordat Mering de kans kreeg met meer muzikanten te werken, zoals violisten, en er meer tijd was om te experimenteren en grote ideeën vast te leggen klinkt Titanic Rising groots en meeslepend. Niet alleen de jaren 70 galmen na, ook de jaren 80 zijn terug te horen. Er is geëxperimenteerd, door twee bandopnemers aan elkaar te verbinden. Dat leidde tot een intense feedback die overal verstopt is op de plaat. De spookachtige sfeer is daar een gevolg van.

Natalie Mering heeft de neiging bepaalde vormen van nostalgie te koesteren, zonder dat ze het doel heeft ideeën uit de jaren 70 te kapen. Zonder dat ze zich vast wil klampen aan ‘die goede ouwe tijd’ doet ze dat wel enigszins en dat levert dan zo’n prachtig album op. Pieter Visscher

LIVEDATA 29/04 Paradiso, Amsterdam 04/05 Botanique, Brussel

Circa Waves – What’s It Like Over There?

Circa Waves – What It’s Like Over There?

Het uit Liverpool afkomstige Circa Waves brengt met What’s It Like Over There? hun derde album uit. De band brak door toen ze in 2014 in het voorprogramma van The Libertines toerden en met hun debuut Young Chasers de aandacht op zich wisten te vestigen. Vele optredens – o.a. op festivals van naam zoals Glastonbury en Reading – maakten van de band een hecht gezelschap en dat was goed te horen op de opvolger Different Creatures. Die plaat schopte het tot in de Britse top 10 en van het nieuwe album wordt dan ook veel verwacht.

What’s It Like Over There? werd vlot opgenomen onder productionele leiding van Alan Moulder (Foals, the Killers). Ook hier grossiert de band pakkende popsongs waarin deze keer ook invloeden komen uit de r&b. En als je uit Liverpool komt is die ene band nooit ver weg… Luister maar eens naar het nummer Times Won’t Change Me en je hoort de invloed van de Fab Four. Alles staat in dienst van het liedje en dat maakt ook deze plaat weer een fijn vervolg. (Bert Dijkman/Mania)

Yola – Walk Through Fire

yolaYola – Walk Through Fire (Easy Eye Sound/Warner)

Wanneer je leest dat Dan Auerbach heeft meegeschreven en achter de knoppen heeft gezeten bij het tot stand komen van een album weet je eigenlijk al dat er een bepaald kwaliteitsstempel op zo’n plaat zit. En als hij ook nog eens allerlei gitaren om zijn nek heeft gehangen en her en der wat percussie voor zijn rekening genomen heeft, is al helemaal duidelijk dat je je geen buil gaat vallen aan zo’n product.

Auerbach kennen we natuurlijk als de grote man van The Black Keys. De bluesrockformatie die al een poosje weinig van zich heeft laten horen en dat heeft dan weer alles te maken met dit soort nevenactiviteiten.

Yola is nog betrekkelijk onbekend in het circuit, terwijl ze furore maakte als achtergrondzangeres in Massive Attack en zong in de Britse country- en soulformatie Phantom Limb. Die elementen zijn meegenomen op Walk Through Fire, dat het solodebuut betekent voor Yolanda Quartey, wat haar volledige naam is.

De plaat opent fenomenaal met Faraway Look, dat een van de fraaiste nummers is die dit jaar zijn verschenen. Niemand minder dan Dusty Springfield wordt naar de kroon gestoken. Dit gaat veel verder dan slechts schatplichtig zijn aan iemand, maar als het zo briljant wordt neergezet, zal good old Dusty zich niet omdraaien in haar graf. Integendeel.

Het moet gezegd dat we met Faraway Look meteen het sterkste lied op Walk Through Fire te pakken hebben. Niettemin worden we nog steeds verwend met de allerfijnste countrysoul die we maar konden wensen. Niet in de laatste plaats door die heerlijke, warme stem van Yola. Pieter Visscher

Review: Hozier – Wasteland, Baby!

Hozier- Wasteland, Baby!

Na jaren in de marge moet het succes van zijn debuut uit 2014 ook voor Hozier zelf een behoorlijke verrassing zijn geweest. De Ierse singer-songwriter was verstandig genoeg zich er niet door van de wijs te laten brengen en werkte gestaag aan de opvolger, die er nu na een kleine vijf jaar eindelijk is.

Middels een eerste ep vorig jaar maakten we al kennis met Shrike en Nina Cried Power. Die laatste mag nu het album ook weer openen en staat nog steeds als een huis. Met Mavis Staples in het koor bouwt Hozier verder aan zijn eigen geluid, dat behalve beïnvloed door de stevige jaren tachtig rock van Springsteen en landgenoten U2 vooral opvalt door de opmerkelijke soul-en gospelinvloeden. Met Dinner & Diatribes gooit hij de rockversnelling echter nog een tandje hoger en komt hij verrassend stevig uit de hoek, nadat hij in As It Was ook bewees in de wat meer traditionele singer-songwriteraanpak goed te gedijen.

Met zijn doorbraaksingle Take me to Church wijs hij de protestsong, in dat geval tegen intolerantie, al nieuw leven te blazen, ook hier horen we een man, die het onrecht in de wereld alleen maar meer ziet worden en weinig ruimte voor optimisme toont, ondanks dat hij vocaal af en toe behoorlijk uitpakt. Een opmerkelijk donkere boodschap verpakt in een zeer muzikaal en opzwepend album, waarmee in ieder geval is bewezen dat Hozier allesbehalve een eendagsvlieg is. (Jurgen Vreugdenhil/Mania)

Meer albumreviews lezen? Check Mania Magazine

Foals – Everything not saved will be lost part 1

FOALS- Everything Not Saved Will Be Lost Part 1
(Warner)
2LP, CD

In 2008 verscheen Antidotes, het debuut van deze band uit Oxford. Die plaat had een behoorlijk lange aanloopperiode nodig waarin deze vriendengroep op zoek was naar een eigen geluid en hun instrumenten nog moisten leren beheersen. Toen dit uitgekristalliseerd was, begonnen ze aan de opnames. Het album was direct een succes en Foals is inmiddels uitgegroeid tot een grote act die op vele festivals te zien was. Het derde album Holy Fire was daar mede verantwoordelijk voor, want met die plaat braken ze ook internationaal door.

Hoge verwachtingen dus voor Everything Not Saved Will Be Lost, een album dat uit twee delen bestaat. Het eerste deel ligt nu in de winkels, deel twee komt later dit jaar nog. Het is een diepzinnige geworden waarin de individuele leden zich van hun meest persoonlijke kant laten zien. Het is behoorlijk hoogdravend allemaal, want de band stelt dat het nieuwe werk een ‘apocalyptisch vraagstuk’ is geworden.

Je moet volgens de band de twee delen ook apart van elkaar zien, het is geen werkstuk dat doormidden is gehakt. We zijn dan ook zeer benieuwd wat deel 2 gaat brengen, tot die tijd vermaken we ons uitstekend met deze prima nieuwe plaat. (Bert Dijkman / Mania)

Spidergawd – V

spidergawdSpidergawd – V (Crispin Glover Records/Konkurrent)

Alsof Motorpsycho al geen productieve band is, gooit de ritmesectie van die Noorse formatie er met het volledig uit de hand gelopen zijproject Spidergawd ook het ene na het andere album uit sinds 2014. Zonder aan kwaliteit in te boeten, want ook dit V knalt weer aan alle kanten. Inmiddels is overigens alleen drummer Kenneth Kapstad nog actief geweest in Motorpsycho. Het werd allemaal toch een beetje te veel voor bassist Bent Sæther. En zo gek is dat niet.

Grootste wapen van de band is nog altijd zanger/gitarist Per Borten, die over een strot beschikt waarmee hij probleemloos het behang van de muur schreeuwt en de schrootjes van het plafond – ook bij de buren. Met die verwoestende rockstem trekt hij elke song naar een hoger plan, terwijl baritonsaxofonist Rolf Martin Snustad in dezen ook niet moet worden uitgevlakt. Snustad is meer dan slagroom in de soes en ook veel meer dan satésaus op de berenhap. Hij trapt V af met een fijne saxofoonsolo, in het heerlijk gejaagde openingsnummer All And Everything. Spidergawd heeft er patent op.

Al eerder constateerden we dat Spidergawd niet onderdoet voor Queens Of The Stone Age en op de vijfde leg presteren ze dat andermaal. Wanneer je de aanstekelijke mix van metal, stoner en blues, waarin de jaren 70 nagalmen, beluistert op die vijf platen, vraag je je hardop af waarom de band nog geen headliner is op de grootste festivals ter wereld en eerdergenoemd QOTSA wel. Waren de bandleden van Spidergawd in Amerika geboren en die van QOTSA in Noorwegen hadden de rollen zo maar eens omgedraaid kunnen zijn. Ja, zo rollen wij op die verdwaasde aardbol van ons.

Enfin, wie fan is van bands als Soundgarden, Led Zeppelin, Black Sabbath en dus ook van Queens Of The Stone Age en nog nooit van Spidergawd heeft gehoord: rén richting platenboer en schaf ze maar aan die albums. Alle vijf! Of pak de fiets natuurlijk. Pieter Visscher

 

 

Albumreview: Children Of Bodom – Hexed

De eerste fundamenten van de melodieuze neoklassieke deathmetalband Children Of Bodom zijn in 1993 gelegd door vier piepjonge Finse schoolvrienden die ten tijde van het baanbrekende debuut Something Wild (1997) nog maar 18 jaar oud waren. Het was de raketstart van een glanzende carrière, die ons tot nu toe negen geweldige en met veel gif en melodie geïnjecteerde heavy deathmetalplaten heeft opgeleverd.

Met Hexed presenteren de Finnen nu de tiende en het is wederom een plaat waar je als metalliefhebber de vingers bij aflikt. De weergaloze neoklassieke duellen tussen gitarist Alexi Laiho en keyboardspeler Janne Warman zijn onweerstaanbaar, net als de lekkere refreinen, de felle snaaraanslagen, de dienende drums, de vervaarlijke strot van Laiho en zijn belachelijk goede en duizelingwekkende gitaarwerk. Hexed barst van de energie en laar een hechte band horen die na 26 jaar nog steeds uit dezelfde vrienden bestaat.
(Door: Menno Valk/Mania)