Thom Yorke – Anima (XL Recordings/Beggars)
Ik las de titel van het nieuwe soloalbum van Thom Yorke ietwat te snel en de i werd een e. Dan krijg je Anema en ik moest onherroepelijk denken aan Aenema van Tool, een van de sterkste albums ooit afgeleverd op deze planeet. Exact 22 jaar geleden. Maar bovendien gingen mijn gedachten uit naar Ype Anema, de noeste verdediger die in de jaren 80 van de vorige eeuw uitkwam voor onder andere AZ, dat toen nog AZ’67 heette. In 1967 fuseerden Alkmaar ’54 en FC Zaanstreek, vandaar dat jaartal.
Dat is mogelijk vrij triviale informatie voor muziekliefhebbers die niet veel op hebben met voetbal, maar zij die de sport een warm hart toedragen, gun ik deze feitjes. Anema had een snor – toen kon dat nog – en bloeide na z’n carrière op in de slagerij van zijn ouders, in het prachtige Friese Bolsward. Anema was wars van scheenbeschermers. Dat kon ook nog, toen. Maar nu houd ik op.
Anima is de nieuwste soloworp van Thom Yorke, het Engelse wonderkind, dat vorig jaar nog op de proppen kwam met de soundtrack Suspiria, voor de gelijknamige horrorfilm. Met Radiohead al niet vies van elektronica, gaat Yorke op zijn soloprojecten nog een stapje verder. Nu ook weer.
Anima is uit computers gerold en is op het stemgeluid van Yorke na andermaal weinig organisch. Nochtans hebben we opnieuw te maken met geluidscollages die beroeren. Want dat is ook nu het geval met de elektronische klanktapijten die uit Yorkes brein zijn ontsproten. Wie wil dansen, wordt ook nog eens op zijn of haar wenken bedient, want die monden worden zonder meer gevuld. Verwacht geen uitzinnig gezwier in de clubs, hoezeer de drumcomputer in Impossible Knots (fijne titel) hartstochtelijk zijn best doet.
De melodieën op Anima zijn niet snel beklijvend, als ze dat überhaupt al worden na meerdere draaibeurten, en dat maakt het allemaal des te fascinerender. Het knispert, het wrijft, het wringt en is bij vlagen meesterlijk fraai en sleept je ook mee zoals alleen Yorke meeslepend kan zijn. Als je eerlijk bent zijn zijn soloplaten spannender dan alles wat met Radiohead op plaat is gezet en dan met name de liedjesalbums zoals OK Computer en The Bends – meesterwerken uiteraard (!).
Een nummer als Twist, met zijn onvoorspelbare opbouw, ontroert tot op het bot. Zeven minuten lang zweef je mee met Yorke, waardoor je denkt: oké computer, laat die muzikale omhelzing nog maar wat langer duren. Anima is een intrigerende ontdekkingstocht, die met het briljante Runwayaway zelfs stiekempjes knipoogt naar Kraftwerk. Neem er de tijd voor en verdwaal eindeloos in Yorkes wonderland. Pieter Visscher
Kate Tempest – The Book Of Traps And Lessons (Caroline)
Hot Chip – A Bath Full Of Ecstasy (Domino/V2)
Heather Nova – Pearl (Rough Trade/V2)
The Amazons – Future Dust (Fiction/Caroline)
Frank Carter & The Rattlesnakes – End Of Suffering (International Death Cult/DGR)
Aldous Harding – Designer (4AD/Beggars)
Sons – Family Diner (Caroline)
Vorig jaar kwam hun debuut (On) uit en nu is er al een tweede album: Gece. Nog altijd his het voornamelijk obscure Anatolische muziek die band van bassist Jasper Verhulst speelt. Het was namelijk deze bassist die de bijzondere formatie ooit begon. Dit vanwege zijn passie voor Turkse folk. Voorheen was Verhulst onder andere bassist bij Jacco Gardner en Moss. Maar ineens was er dus dat idee voor een eigen band met een bijzondere sound. Gitarist Ben Rider, percussionist Gino Groeneveld en drummer Daniel Smienk haakten aan en de van origine Turkse muzikanten Erdinc Ecevit Yildiz (onder andere keyboards, synthesizer, saz en vocalen) en Merve Dasdemir (zang) zorgden voor de enorme kers op deze zoete en zeer smakelijke oosterse muziektaart.