Category: Albums

De Staat – Bubble Gum (Caroline Benelux)

De StaatDe vijfde van De Staat. Na Wait For Evolution (2009), Machinery (2011), I_CON (2013), en O (2016) is het uit Nijmegen afkomstige vijftal terug met een nieuwe langspeler. Bubble Gum.
Een album met elf nummers, waarvan er tijdens hun optreden op Lowlands al twee voorbijkwamen. Pikachu en Me Time. Vooral die tweede zorgde voor een genotvolle groove in en rondom de tjokvolle Alpha. Zo tegen het avonduur werd de boel een uur lang vakkundig plat gespeeld.

Bubble Gum beschrijft het moderne leven in de bubbel. Over verschillende groepen binnen de samenleving die volledig vastzitten in hun eigen zeepbel. De beukende albumopener KITTY KITTY werd al eerder gelanceerd, geflankeerd met een geniale video waar het maniakale bijkans vanaf spat. Een instant live-favoriet, aangezien hij tijdens de In The Round shows al ten gehore werd gebracht. Geïnspireerd op de tijd dat de presidentiële campagne losging in Amerika. Twee kampen. Links, rechts. Rood, wit.

En zo zit Bubble Gum vol met boodschappen. Verborgen, duidelijke, serieuze, sarcastische. Zoals we van De Staat mogen verwachten kent de plaat amper zwakke plekken. Bubble Gum rockt, ramt en knalt door. Exact halverwege – én tijdens het gitaarrijke I Wrote That Code – lijkt het tempo even omlaag te gaan op het tragere Phoenix, al begint de track met zware synths die ook halverwege de registers opentrekken. Zangeres Luwten doet nog een duit in het zakje op Tie Me Down. De Staat steekt ouderwets met kop en schouders boven hun rocksoortgenoten uit. Met Torre Florim als vernuftige spreekstalmeester. Luisteren! Tekst Mania | Jelle Teitsma

LIVEDATA
01 februari Muziekodroom, Hasselt
02 februari De Casino, Sint-Niklaas
03 februari De Kreun, Kortrijk
16 maart AFAS Live, Amsterdam (w/ Mozes and the Firstborn)
19-21 april Paaspop, Schijndel
30 mei Dauwpop, Hellendoorn

The Delines – The Imperial (Décor / Bertus Distributie)

The DelinesNa het veel belovende debuut Colfax uit 2014, leek auteur en songschrijver Willy Vlautin zijn band Richmond Fontaine te verruilen voor The Delines. Het liep allemaal anders toen zangeres Amy Boone door een auto werd geschept op een parkeerterrein. Haar herstel verliep uiterst moeizaam, maar nu is ze gelukkig weer terug op haar oude stek.

Met The Delines schuiven Vlautin’s liedjes van avontuurlijke roadtrip Americana, naar meer stadse en donkere lome soul voor in de late uurtjes. Wanneer Boone begint te zingen wordt het duidelijk dat ze niet zonder haar verder hadden gekund. Ze draagt de liedjes met haar stem en vertelt hiermee echt het verhaal.

Willy Vlautin weet zijn personages en de situaties uit onderkant van de samenleving treffend en met opvallend respectvolle liefde te beschrijven. Zoals ook op Where Are You Sonny?, uitgevoerd met een bescheiden blazerssectie zoals ook op het fijne He Don’t Burn For Me. The Imperial werd net als de albumtitel een majestueuze plaat, discreet, eerlijk en op eigen wijze een indrukwekkend geheel. Een album om volledig in op te gaan. Tekst Mania | Corné Ooijman

LIVEDATA
27 april Bakkeveen, Muziekpodium Bakkeveen
28 april Wageningen, Theater Junushoff
30 april Den Haag, Acoustic Alley
1 mei Rotterdam, Kantine Walhalla
2 mei Goes, ‘t Beest
3 mei Amen, De Amer
6 mei Eindhoven, Meneer Frits
7 mei Utrecht, TivoliVredenburg

Green River – Rehab Dol/Dry As A Bone

green riverGreen River – Rehab Dol/Dry AS A Bone (SubPop/Konkurrent)

Voordat Jeff Ament en Stone Gossard Mother Love Bone oprichtten, om daarna Pearl Jam in de steigers te zetten, speelden ze beiden in Green River, dat heel stiekem de bakermat was van het ontstaan van de grunge. In Seattle uiteraard. Green Rivers frontman was overigens, laten we dat niet vergeten, Mark Arm, die nog immer furore maakt met Mudhoney en eind 2018 het uitstekende Digital Garbage uitbracht met zijn band.

Omdat het baanbrekende Green River niet te veel in de vergetelheid mag raken zijn ze bij SubPop zo slim geweest om wat plaatwerk van de band opnieuw uit te brengen, op zowel cd als lp. Mooie uitgaven, in luxeverpakkingen. Niet alleen een feest om uit de hoezen te halen maar het levert net zo veel genot op om het af te spelen.

De mini-lp Dry As A Bone verscheen in 1987 en wordt in 2019 extra interessant door het vijftal niet eerder verschenen tracks dat 32 jaar na dato opduikt. Jack Endino, bekend van zijn productiearbeid voor Nirvana, Soundgarden, Mudhoney en Hole heeft de hele handel geremasterd, zodat het wat frisser klinkt allemaal.

Rehab Doll verscheen in 1988 en is het enige volledige album dat de band maakte. Endino ontdeed ook deze geluidsopnamen van een stoflaag en een achttal demo’s is toegevoegd, waaronder de Bowie-cover Queen Bitch, die wel eerder verscheen, op een cassettebandje. Hoe nostalgisch wil je het hebben?

Zonder Green River groter te maken dan de band ooit daadwerkelijk is geweest, verrichtten Ament en kornuiten welzeker baanbrekend werk voor de grungescene. Mag eigenlijk niet ontbreken in de platenkast van liefhebbers van Nirvana, Soundgarden en Pearl Jam. Ken je klassiekers. Pieter Visscher

 

 

Coldplay – Live In Buenos Aires (Parlophone/Warner)

coldplayMijlpaal voor de band, want de dubbelaar Live In Buenos Aires betekent de eerste keer dat Coldplay een concert in zijn geheel uitbrengt. In november 2017 vond het optreden in de Argentijnse hoofdstad plaats, in het Estadio Ciudad de La Plata. Een geliefde locatie voor de groten der aarde, met zijn capaciteit van zo’n 50.000 toeschouwers. Zo gaven ook onder meer The Rolling Stones, Paul McCartney, Depeche Mode, U2, Metallica en Pearl Jam er acte de présence.

Coldplay speelt een staalkaart uit haar oeuvre, dat nogal wat stadionfähige nummers blijkt te bevatten. Chris Martin en consorten hebben het Grote Gebaar dan ook nooit geschuwd. Soms dreigt dat wat uit de hand te lopen, wanneer Paradise uitmondt in een danceversie, compleet met autotune. Dan wordt zelfs het uitzinnige publiek in het stadion overschreeuwd. Toch, het werkt, omdat het aanstekelijk is, opzwepend en smaakvol wordt toegepast. Met het kleine liedje Always In My Head, dat compositorisch niet tot het belangrijkste behoort wat Coldplay op plaat heeft gezet, wordt de massa weer tot rust gebracht. Maar dat grote gebaar van de heren pakt wel vaker aardig uit, zo krijgt God Put A Smile Upon Your Face een stampvoetende, licht versnelde aanpak, die ook wonderwel goed uit de verf komt. Tussen de nummers door bedient Martin zijn gehoor van Spaanse teksten, roemt hij de dames en is dirigent van een massaal olé, olé, olé, terwijl ook de oh, oh, ohs niet van de lucht zijn, al heeft de band die zelf in haar songs geschreven.

Zo nu en dan worden de Britten wel héél erg overschreeuwd door de massa en had daar productietechnisch nog wel wat aan geschaafd kunnen worden. Rik Simpson zat al zes platen van Coldplay achter de knoppen en laat de muziek zo nu en dan verzuipen in het kabaal van de dolgelukkige Argentijnen. Een haastklus kan niet worden uitgesloten, hoewel de aanwezige Argentijnen daar vast schijt aan zullen hebben wanneer ze zichzelf zo luid en duidelijk terughoren. Pieter Visscher

The Beatles – The Beatles (The White Album) (Universal)

white albumZonder twijfel het grilligste album dat The Beatles opnamen en dan ook nog een dubbelaar. John Lennon, Paul McCartney, Ringo Starr en George Harrison beleefden niet hun gezelligste tijd samen bij het tot stand komen van The Beatles, dat in de volksmond The White Album is gaan heten. 50 jaar geleden verscheen het en daarom is er uitgepakt met diverse heruitgaven. Producer Giles Martin (remastering) en technicus Sam Okell bemoeiden zich met dat proces.

Onder andere de 27 tracks van de fameuze Esher-demo’s, nooit eerder officieel uitgebracht, maken de heruitgaven verdomd interessant. Want nooit eerder officieel uitgebracht dus. Je hoort de lol die de vier dan toch hebben, met name tijdens het opnemen van Back In The U.S.S.R., dat zowel een Beach Boys-parodie is (surfsound) en refereert aan Chuck Berry’s Back in the U.S.A.

Maar neem ook het wat carnavaleske Ob-La-Di, Ob-La-Da (McCartney) dat totaal niet in goede aarde viel bij Lennon, toen hij het voor het eerst hoorde. Hij schaamde zich er zelfs voor. Dat het uiteindelijk een Lennon-McCartney-product is geworden, komt met name door de tempoversnelling die Lennon aan de song gaf. Dat dat onder invloed van verdovende middelen gebeurde, was geen verrassing, omdat er sowieso enorme hoeveelheden drugs doorheen werden gejaagd door het Liverpoolse kwartet. Dat McCartney de song knetterstoned schreef, kan dan ook nauwelijks worden uitgesloten. Tijdens het optreden van Macca in Ahoy in 2012 ontstond een polonaise in de zaal, waarvan ondergetekende een partij plaatsvervangende schaamte kreeg die nauwelijks onder woorden is te brengen.

Ob-La-Di, Ob-La-Da is een van de dissonanten op The White Album dat met zijn 30 songs uiteraard meer dan genoeg pareltjes bevat, want we hebben het wel over The Beatles. Blackbird is er een van. McCartney op zijn breekbaarst. De Esher-kampvuurversie kent die fragiliteit ook al. Esher is de plaats waar die demo’s werden opgenomen, in George Harrisons bungalow aldaar.

Op de demo’s is nog vrijwel niets te horen van de vertroebelde werksfeer die er was toen The White Album ontstond. Niet in de laatste plaats door de aanwezigheid van Yoko Ono, waarnaar Lennon zijn oren wel héél erg liet hangen, hetgeen de andere drie geregeld in het verkeerde keelgat schoot. Zij ergeren zich kapot aan het feit dat Lennon te pas en te onpas met Ono op de proppen komt in de studio. Ze bemoeit zich ook nog eens doodleuk met de opnames. McCartney kan haar bloed wel drinken. Een en ander maakt The White Album, dat met het door Harrison geschreven While My Guitar Gently Weeps een van de fraaiste liedjes uit de Beatles-historie herbergt, extra fascinerend. Tijdens de Esher-sessies is nog niet te horen hoe magisch het uiteindelijke resultaat wordt. We moeten het produceertalent van George Martin in dezen postuum nogmaals onder de aandacht brengen. Die Vijfde Beatle inderdaad. Pieter Visscher 

 

Beth Hart – Live at the Royal Albert Hall (Provogue)

Beth HartWanneer je als artiest de gelegenheid krijgt de Royal Albert Hall in Londen te vullen, dan sta je torenhoog op de muziekladder. Op zich dus logisch dat Beth Hart de kans kreeg. En de 46-jarige Amerikaanse is op deze dubbelaar buitengewoon goed op dreef.

Liefst 23 tracks lang verspreidt ze haar bluesrock met een flinke dosis jazzfusion en soul, het bekende recept. Maar de manier waarop zij haar concerten, en met name deze registratie, invulling geeft, valt in hoge mate te prijzen. Nooit 99,99% geven, maar altijd 100%, liefst meer. Volle bak, hart op de tong, het publiek meer willen geven dan verwacht.

Haar 3-koppige band haalt alles uit de kast, Beth Hart zingt en speelt de toetsen. Opzwepend en met de absolute wil om haar publiek de avond van hun leven te geven. Niemand ging na het concert teleurgesteld naar huis, onder meer ook door het magistrale geluid, en de perfecte registratie daarvan komt uitstekend tot zijn recht op deze dubbel-cd. Tekst Mania | Hans van der Maas

LIVEDATA
BETH HART SOLO
29 november 2019 | AFAS Live, Amsterdam
BETH HART WITH BAND
30 november 2019 | AFAS Live, Amsterdam

 

Van Morrison – The Prophet Speaks (Exile / Caroline International)

Van MorrisonTien jaar geleden, toen Van Morrison de pensioengerechtigde leeftijd in zicht kreeg, leek het even of hij het rustiger aan zou gaan doen. Niet meer bijna elk jaar een nieuwe plaat, maar liefst vier jaar tussen Keep It Simple en Born To Sing. Het bleek slechts zijn.

Sinds de Ier de zeventig is gepasseerd, is hij productiever dan ooit. Zo bracht hij in 2017 al binnen twaalf maanden twee platen uit en dit jaar doet hij dat gewoon nog een keer. Voor zijn veertigste studioalbum werkte Van The Man opnieuw samen met Hammondvirtuoos Joey DeFrancesco, die ook op het in april verschenen You’re Driving Me Crazy een belangrijke rol speelde. Een succesvolle samenwerking, want die plaat was een van de meest geïnspireerd klinkende van Van Morrison uit het afgelopen decennium.

The Prophet Speaks werd gemaakt op basis van hetzelfde recept. Zes nieuwe eigen nummers en acht goedgekozen covers, waaronder I Love The Life I Live (Willie Dixon), Gotta Get You Off My Mind (Solomon Burke) en Dimples (John Lee Hooker). Uiteraard zijn er weer hoofdrollen voor het swingende orgelspel van DeFrancesco en de kenmerkende stem van Van Morrison, maar ook de rest van de band mag er zijn.

Het chagrijn waarmee Van Morrison in het verleden vaak werd geassocieerd, is in geen velden of wegen te bekennen. Het resultaat is opnieuw een heerlijk losse plaat waar het spelplezier van afspat. Tekst Mania | Marco van Ravenhorst

Fleetwood Mac – 50 Years (Rhino / Warner Bros. Records)

Fleetwood MacFleetwood Mac gerecenseerd in Blues Magazine? Voor die lezers die dat zich afvragen: ooit in de jaren zestig startte Fleetwood Mac als bluesband onder de bezielende leiding van zanger/gitarist/componist Peter Green. In die hoedanigheid scoorde de band ook in ons land stevig met Need Your Love So Bad, Albatross, (deze liedjes haalden de Top 40 zelfs twee keer !)  Man Of The World, Oh Well en The Green Manalishi. Deze nummers treft u aan op de eerste schijf van de 3-cd-box tezamen met andere klassiekers als Black Magic Woman, Rattleshake Snake en Sentimental Lady; die laatste uit de tijd dat Bob Welch deel uitmaakte van Mac.

Daarna kwam de transitie van bluesband naar de West Coast-outifit, die pas commercieel gestalte kreeg toen Lindsey Buckingham en Stevie Nicks instapten. In 1975 verscheen het succesvolle ‘Fleetwood Mac’, maar het was ‘Rumours’ dat de band wereldfaam opleverde. Niet zo vreemd dus dat van die langspeler maar liefst zeven nummers zijn opgenomen.

Wat daarna volgt is een fraaie bloemlezing uit alle albums, ook met songs van de wat minder geslaagde platen zoals ‘Time’ en ‘Behind The Mask’. Voor ondergetekende was het extra genieten van de hierboven genoemde hits, de nummers van ‘Rumours’, Think About Me, Monday Morning, Say You Love Me, Rhiannon, Hold Me, Gypsy, Seven Wonders, As Long As You Follow.

Gaat u voor de single cd-versie, dan haalt u een fraaie, twintig songs tellende, dwarsdoorsnede in huis, met de nadruk op het latere werk van de band die inmiddels Crowded House-voorman Neil Finn en Mike Campbell (Tom Petty & Heartbreakers) heeft ingelijfd ter vervanging van Lindsey Buckingham om wederom te gaan touren, een tour die doorloopt tot in de lente van 2019.

Ook maakt de groep zijn opwachting op Pinkpop. Om het ‘wonder’ Fleetwood Mac beter te kunnen doorgronden, is de keus voor de 3-cd-box of de 5-lp-versie met maar liefst 50 tracks, met dezelfde setlist als de drie cd’s, vanzelfsprekend de beste. Tekst BluesMagazine.nl | Joop van Rossem

LIVEDATA
8 t/m 10 juni 2019 Pinkpop @ Megaland, Landgraaf

Anderson .Paak – Oxnard (Aftermath / Warner/ADA)

Anderson .PaakSlechts weinigen hebben de afgelopen jaren zo’n indruk achtergelaten op de Nederlandse podia als Anderson .Paak. Zijn liveshows zijn een onwaarschijnlijk opwindende mix van neo soul, hip hop en keiharde raps, niet zelden voorzien van ’s mans eigen drumkunsten.

Met het album Malibu vestigde hij ook zijn naam als album artiest, en was het dus uitkijken naar zijn nieuwe werk. Opnieuw genoemd naar een Californische kustplaats, dit keer trouwens zijn geboorteplaats, zeggen de eerste tonen van Oxnard al genoeg. Alsof Shaft zelf Compton binnen komt rijden, met de wah wah gitaar op de bijrijdersplaats, knalt opener The Chase de speakers uit.
Met Headlow, tekstueel gezien verantwoordelijk voor de explicit lyrics sticker op de voorkant, blijft het muzikale niveau hoog, maar de samenwerking met Kendrick Lamar in Tints zou wel eens het echte hoogtepunt van dit album kunnen zijn, en zal ook live elke zaal weer tot grote hoogtes kunnen opzwepen.

Het grootste deel van het album is geproduceerd door Dr. Dre, die zelf ook tekent voor een ongemeen harde rap in Mansa Musa, en ook de rest van de gastenlijst is indrukwekkend. Snoop Dogg brengt wat relaxte vibes in Anywhere, en Q-Tip brengt wat meer jazz invloeden mee in Cheers. Bijna onvermijdelijk is tegenwoordig de anti-Trump rap, en die pakt Paak zelf op in 6 Summers.

Een behoorlijk divers album, met opnieuw genoeg hoogtepunten om te bewijzen dat Anderson .Paak niet alleen een van de fijnste talenten uit de Californische scene is, maar muzikaal gezien ook een bijzonder brede doelgroep kan bedienen. Tekst Mania | Jurgen Vreugdenhil

LIVEDATUM 09 maart AFAS Live, Amsterdam

 

David Bowie – Glastonbury 2000 (Parlophone / Warner)

bowieKijk eens hoe imponerend die blik in de ogen van David Bowie is terwijl hij naar de immense massa op de wei voor het hoofdpodium van Glastonbury 2000 tuurt. Net zo intens als die blik is het optreden van Bowie. Hij lijkt in de kracht van zijn leven, terwijl hij vier jaar later een eerste hartaanval krijgt. Vijf andere hartaanvallen zouden volgen, voordat Bowie uiteindelijk overlijdt aan leverkanker, op 69-jarige leeftijd. Bijna twee jaar geleden. Ja, zo snel gaat de tijd.

Ik herinner nog als de dag van gister dat ik Bowie aan het werk zag op Roskilde 1996, vier jaar eerder dus. “Beter wordt het niet”, zeiden we tegen elkaar. Tijdens sommige concerten heb je dat. Rage Against The Machine op Lowlands 1993, Tool in de Oosterpoort in 2002, Depeche Mode in de Waldbühne in Berlijn dit jaar, Nine Inch Nails in 1999 in de 013, Rolling Stones op Werchter Classic in 2014, Sonic Youth in Vredenburg, 1996. Shows die je bijna van begin tot eind kunt terughalen in je gedachten, al zijn ze soms decennia terug.

Wie erbij was in 2000 op Glastonbury heeft diezelfde ervaring gehad, wanneer je de berichten leest die deze op cd en prachtig vinyl verschenen release heeft opgeleverd. Toonaangevend Brits muziektijdschrift NME wist het al meteen na de show: “Not only the greatest Glastonbury headline performance, but the best headline slot at any festival ever.”

Voor aanvang van zijn optreden had Bowie al publiekelijk gemaakt dat hij nogal wat hits zou gaan spelen op Roskilde. “As of 1990 I got through the rest of the 20th century without having to do a big hits show. Yes, yes, I know I did four or five hits on the later shows but I held out pretty well I thought…big, well known songs will litter the field at Glastonbury this year. Well, with a couple of quirks of course.”

Er was niemand die bedrogen uitkwam, met krakers als Life On Mars?, China Girl, Rebel Rebel, Ashes To Ashes, Absolute Beginners, Under Pressure en Let’s Dance, om er enkele klassiekers uit te pikken. Een greatest hits-show om diep voor te buigen.

Luisterend naar Bowie op Glastonbury voel je hoe betoverend het moet zijn geweest. Op zijn geboortegrond, op het festival waar hij in 1971 voor het eerst optrad. Alles ademt magie.

Under Pressure, uiteraard zonder Freddie Mercury, maar mét de grandioze bassiste Gail Ann Dorsey in de rol van Mercury is van ongenadig hoog niveau. Ann Dorsey en Bowie tillen elkaar naar enorme hoogtes, evenals de rest van Bowies band – van de buitencategorie.

“What a wonderful evening“, sluit The Thin White Duke af, “please be safe, I really, really love you al lot“, voordat hij afsluiter I’m Afraid Of Americans inzet. Bowie weet dan allang dat er geschiedenis is geschreven op Glastonbury. Echte grootheden voelen dat aan en Bowie is een van de allergrootsten die we op muziekgebied hebben gekend op deze verwarde planeet. Pieter Visscher