Albums Archieven - Page 26 of 84

Albumreview: Children Of Bodom – Hexed

De eerste fundamenten van de melodieuze neoklassieke deathmetalband Children Of Bodom zijn in 1993 gelegd door vier piepjonge Finse schoolvrienden die ten tijde van het baanbrekende debuut Something Wild (1997) nog maar 18 jaar oud waren. Het was de raketstart van een glanzende carrière, die ons tot nu toe negen geweldige en met veel gif en melodie geïnjecteerde heavy deathmetalplaten heeft opgeleverd.

Met Hexed presenteren de Finnen nu de tiende en het is wederom een plaat waar je als metalliefhebber de vingers bij aflikt. De weergaloze neoklassieke duellen tussen gitarist Alexi Laiho en keyboardspeler Janne Warman zijn onweerstaanbaar, net als de lekkere refreinen, de felle snaaraanslagen, de dienende drums, de vervaarlijke strot van Laiho en zijn belachelijk goede en duizelingwekkende gitaarwerk. Hexed barst van de energie en laar een hechte band horen die na 26 jaar nog steeds uit dezelfde vrienden bestaat.
(Door: Menno Valk/Mania)

The Lemonheads – Varshons 2

The Lemonheads – Varshons 2 (Fire Records/Konkurrent)

Tien jaar geleden had coverkoning Evan Dando daar ook al zin in; gewoon een plaat opnemen met nummers die hem na aan het hart liggen. Samen met die anderen van The Lemonheads, de band die de nodige bezettingswisselingen onderging sinds de start in 1986. Dando en consorten hebben altijd wel hun eigen draai gegeven aan nummers van andere artiesten. Ze zijn er in feite groot mee geworden (Simon and Garfunkels Mrs Robinson – 1992).

Op Varshons namen The Lemonheads onder meer Leonard Cohen, Wire, de knettergestoorde G.G. Allin, Christina Aguilera (Beautiful), Randy Alvey & The Green Fuz en Sam Gopal onder handen. Ook op Varshons II worden niet al te gek veel platgewalste coverpaden bewandeld.

Zo opent het album met het zoetsappige Can’t Forget, afkomstig van Yo La Tengo’s album Fakebook, dat in de uitvoering van The Lemonheads minstens zo zoet wordt opgediend. Die vlieger gaat ook op voor wat betreft Settled Down Like Rain van The Jayhawks. Opnieuw blijft Dando verdomd dicht bij het origineel. Maar het is mooier, hij legt meer gevoel in de song. Dat geldt bovendien voor Old Man Blank, oorspronkelijk van The Bevis Frond (wie kent ze niet?), dat daarnaast iets pittiger wordt.

Heel stiekem is elke versie van favoriete liedjes die Evan Dando met zijn Lemonheads heeft opgenomen net wat lekkerder dan het origineel. Dat geldt ook voor de uitvoering van – en misschien is dat wel een beetje vloeken in de kerk – Nick Cave & The Bad Seeds’ Straight To You.

De enige dissonant is afsluiter Take It Easy van The Eagles, dat altijd een zouteloos softrockliedje is geweest en tóch wordt-ie lekkerder als Dando er met zijn klauwen aan heeft gezeten. Varshons II is een heerlijke laidbackplaat, die geen Lemonheads-fan teleur gaat stellen. Pieter Visscher

LIVEDATUM 09/03 Reflektor Club, Luik

Bob Mould – Sunshine Rock

Bob Mould – Sunshine Rock (Merge Records/Konkurrent)

Je weet opeens weer hoe groot ons eigen Shocking Blue nog altijd wereldwijd is wanneer de legendarische Bob Mould een nummer van die band covert. Send Me A Postcard krijgt op Moulds nieuwe worp Sunshine Rock een typische Mould-behandeling. Net zo furieus als dat hij uit de startblokken komt op dit meesterlijke album.

Dat opent met het titelnummer en eigenlijk weet je dan al dat het goed zit met die andere elf tracks. Mould verhuisde vanuit Amerika naar Berlijn, uit onvrede met de komst van Donald Trump, en ook hij vond daar de inspiratie die zovelen vinden en vonden in de fantastische Duitse hoofdstad. Mould, achter in de 50, glanst als nooit tevoren en klonk hij ooit energieker? Neem een track als What Do You Want Me To Do, gejaagd en positief opgefokt, en met een boodschap aan een geliefde. Het had sikkeneurig kunnen worden, wanneer je de tekst een beetje doorgrondt, maar Mould zingt het met een enthousiasme waardoor je er een heus liefdeslied in kunt horen. Waarachtig. Ja, de lente hangt in de lucht.

Ook in Nederland, waar Mould de boel nog wat extra opvrolijkt met het minstens zo gejaagde en pakkende Sunny Love Song, een nummer om smoorverliefd op te worden en die om de repeatknop schrééuwt. Zó lekker.

Toen Mould in de jaren 80 en 90 van de vorige eeuw groot werd met zijn bands Hüsker Dü en Sugar had je eigenlijk niet kunnen bevroeden dat hij solo nog altijd zo intens zou kunnen klinken, zo veel jaren later. Want dat doet hij. Intens klinken, je continu bij de les houden met onversneden punkrock, naar grote hoogten gestuwd door die gruwelijk lekkere strot van Mould. Wat een feest deze plaat! Pieter Visscher

LIVEDATUM 12/03 Het Depot, Leuven

J.S. Ondara – Tales of America (Verve Forecast / Universal Music

De vorige generaties zouden deze stem waarschijnlijk een “nachtegaaltje” noemen, een pareltje. Hoe dan ook, de stem van J.S. Ondara doet zeer positief verbazen. Wat een ontdekking en 2019 is nog maar net begonnen. Een sensatie dan maar, waar je niet aan voorbij kunt gaan.

J.S. Ondara is geboren in Nairobi, Kenia. Zijn familie behoorde niet bij de gegoede klasse: het dagelijks krijgen van een maaltijd en het hebben van een dak boven je hoofd was al heel wat. J.S. schreef graag liedtekstjes op de basisschool en toen hij via een klasgenoot hoorde van en over Bob Dylan, wist hij het zeker: singer/songwriter in Amerika was het ultieme doel.

Hoe hij ooit bij z’n tante in Minneapolis is terecht gekomen vertelt het verhaal niet. Wel dat hij zichzelf leerde gitaar te spelen, want een instrument ontbrak nog in de visie van Ondara. Een jonge man die weet wat hij wil. Via optredens in plaatselijk clubs, de lokale radio werd Ondara ontdekt en kreeg hij een platencontract.

De komende tijd on tour in het voorprogramma van Lindsey Buckingham. Tales Of America bevat elf verhalen van wonderschone klasse. Niet raar kijken als Buckingham in het voorprogramma van J.S. Ondara gaat optreden. Sprookjes bestaan nog, Tales of America. Tekst Mania | Wim Velderman

LIVEDATUM 20 april Motel Mozaique Festival, Rotterdam

Yola – Walk Through Fire (Easy Eye Sound / Warner Music)

Op het mooiste kruispunt van de popmuziek, die tussen Country en Soul, gelegen ergens in de driehoek Memphis-Nashville-Muscle Shoals, waren de geesten van Percy Sledge, James Carr en Elvis Presley anno “From Elvis In Memphis” nog flink rond.

Yola Carter, ooit zangeres van Phantom Limb, ontmoette er Dan Auerbach die op zijn beurt legendes als Bobby Wood, Charlie McCoy en grootmeester Dan Penn meenam. Gezamenlijk zetten zij zich aan het werk om Yola’s solodebuut te maken. De Engelse zangeres kende genoeg ellende in haar leven om een hoop pijn van zich af te kunnen zingen.

Een gewelddadige relatie, dakloos zijn, en een afgebrand huis vormen de inspiratie voor een album dat varieert van het georkestreerde grote gebaar van Faraway Look, tot aan het heerlijk voortkabbelende Ride Out In The Country. De eenzame pedal steel tegenover de soulvolle blazers, de achtergrond twang van Vince Gill (in Keep Me Here) tegenover de diepe, rauwe blues van Yola’s enorme stemgeluid, in alles komt hier het beste van twee werelden tezamen.

Auerbach weet in zijn productie altijd een fraaie vintage feel neer te leggen, die naadloos past bij het tijdloze materiaal. Aan alle gebroken harten, dolende zielen en eenzame zwervers, wanhoop niet meer, The Queen Of Countrysoul has arrived…. Tekst Mania | Jurgen Vreugdenhil

Bonobo – fabric presents (fabric)

Ruim twee jaar geleden bracht Simon Green, beter bekend als Bonobo, zijn zesde album uit. Migration was, net als doorbraakalbum North Borders uit 2013, doorspekt met melancholieke downtempo elektronica, aangevuld met exotische geluiden en zang.

Op Fabric Presents Bonobo presenteert de Britse multi-instrumentalist maar liefst 22 tracks. Fabric is een befaamde nachtclub in London, waar duizenden bezoekers zich wekelijks muzikaal laten meenemen door noemenswaardige artiesten als Joris Voorn, Marcel Dettmann, Dave Clarke en Ben Klock. Green werd gevraagd om uit naam van de uitgaansgelegenheid een plaat te creëren, passend bij hun sfeer en muzikale uitstraling.

Op deze zevende langspeler komt een breed scala aan zowel instrumenten als stijlen voorbij. Zoals we mogen verwachten van kunstenaar Green. Ambient, triphop, house, techno. Dansbaar, hypnotiserend, zweverig, organisch. Vol samenwerkingen, remixen en nieuw materiaal van de meester zelf. Een ode aan de elektronische muziek, een kleine 75 minuten lang. Tekst Mania | Jelle Teitsma

Gary Clark Jr. – This Land (Warner Bros. Records)

Indertijd werd deze Texaan – Gary Clark Jr. – onthaald als de nieuwe Jimi Hendrix, vanwege zijn fabelachtige gitaarspel en zijn wortels in de bluesrock. Op het podium was de blues inderdaad bij hem in goede handen (luister maar naar Live, uit 2014), maar op zijn studio-platen ligt dat genuanceerder.

Op Blak And Blu (2013), The Story Of Sonny Boy Slim (2015) en ook hier put hij veel breder uit de Amerikaanse muziek, met bijbehorend engagement. This Land, de titel van deze plaat, verwijst natuurlijk naar de legendarische song van Woody Guthrie; Clark maakt zich duidelijk druk over de situatie in zijn vaderland.

De gelijknamige openingssong laat een mengsel van rock, hiphop en reggae horen. Zo gaat het de hele plaat door, een lappendeken van stijlen, steviger en gevarieerder ook dan The Story Of Sonny Boy Slim. Met altijd weer dat gierende gitaarwerk en Clark die niet bang is om op zijn tijd falset te zingen.

Kwaaie rock (What About Us), ongecompliceerde rock (Gotta Get Into Something), reggae (Feeling Like A Million), swingende soul (Feed The Babies, When I’m Gone, Guitar Man), soulballads (I Got My Eyes On You, Pearl Cadillac), hiphop (Got To Get Up) en de blues natuurlijk (The Governor, Dirty Dishes Blues).

Gary Clark Jr is misschien niet de nieuwe Jimi Hendrix, maar hij zet wel de traditie van artiesten als Hendrix, Prince, Sly Stone en Living Colour voort, met een open muzikale blik en een kritische kijk op de maatschappij. En, minstens zo belangrijk: met een berg ijzersterke songs. Tekst Mania | Louk Vanderschuren

LIVEDATA
15 juni Holland International Blues Festival, Grolloo
21 juni De Roma, Antwerpen (BE)

Boy Harsher – Careful (Nude Club/Konkurrent)

Het is sterk de vraag of dit jaar een spannender en uitdagender plaat gaat verschijnen dan Careful van Boy Harsher. Het elektronische duo uit Massachusetts heeft alles in huis om de dancewereld op z’n kop te zetten.

Want de eclectische mix van coldwave, EBM, electronic, spoken word, dark, minimal, goth, new wave en noise, zoals ze zichzelf categoriseren, is net zo betoverend als dansbaar. Neem het verrukkelijke Come Closer, dat meer dan knipoogt naar Giorgio Moroder en bovendien refereert aan de avant-gardistische Anne Clarke. Het is een vloervuller waar je maar geen genoeg van krijgt.

De kracht van het duo is dat ze niet echt in een hokje zijn te plaatsen, mocht je dat al willen. Dat recalcitrante kenden we al van debuutalbum Yr Body Is Nothing, dat drie jaar terug verscheen. Careful is dynamischer en een duidelijke sprong voorwaarts. Meer variatie en energieker. Nog wat onheilspellender ook. Daarvoor zijn Jae Matthews en Augustus Muller beiden verantwoordelijk. Muller is het muzikale brein en Matthews dromerige, sensuele stem doet de rest. De zuigende, gruizige beat van opener Keep Drivinghaalt het beste in Matthews naar boven. Het is een van de drie niet dansbare nummers op Careful. Het zorgt voor een prettige balans.

Vanavond is Boy Harsher te zien in een uitverkochte Melkweg. Het duo is in staat een sensatie te worden op Lowlands, zou ik aan de organisatie van het festival willen meegeven. Pieter Visscher

LIVEDATA 22/02 Melkweg, Amsterdam 09/03 Botanique/Rotonde, Brussel

RY X – Unfurl (Infectious)

Ry Cuming beleefde als Ry X een vruchtbaar 2018. Volle zalen, festivaltenten die werden betoverend en een uitverkocht huis in een sfeervol Carré in Amsterdam. Zijn muziek is lastig in een hokje te plaatsen. Laten we dat vooral niet doen.

Cuming is in ieder geval van alle markten thuis. Hij maakte onderdeel uit van zowel Howling als The Acid. Elektronica, folk, techno, deephouse. Diverse stromingen komen in beide samenwerkingen aan bod. Maar stiekem is Cumings op z’n best als singer-songwriter Ry X, die op Unfurl – zijn tweede langspeler – wederom onder je huid kruipt.

Somber, melancholisch, soms hoopvol. En verrassend, zoals tijdens het bezwerende, breekbare Untold, waar een Burial-achtige drop het nummer op fraaie wijze omlijst. Mooi is het toverwoord op Unfurl. Het hart smelt. Dromen. Wegdromen. Zweven. Maar ook zachtjes heen en weer bewegen, als op een track als YaYaYa het fijnbesnaarde refrein wordt ingezet. Verder regeert een akoestisch gitaar. En een hemelse falset. Eentje voor de late uurtjes. Tekst Mania | Jelle Teitsma

LIVEDATA
27 februari Cirque Royal, Brussel (BE)
01 maart Paradiso, Amsterdam (Sold Out)
02 maart Paradiso, Amsterdam

Screamin’ Rebel Angels – Heel Grinder (Hey-Lo Records)

Nondeju!! Dat is het enige dat ik nog kan uitbrengen nadat ik compleet ondersteboven ben geragt door de Screamin’ Rebel Angels uit Brooklyn, New York.

Ik had het na het bekijken van de albumhoes van hun nieuwe, vijfde, album kunnen weten. De roodharige schoonheid Laura Palmer zit me dan gelijk al heel brutaal aan te kijken, gekleed in zwart leer. En brutaal is ze en vooral wild en rauw!
Dat is aan haar zang zeer zeker te horen want ze gromt, grauwt en schreeuwt er flink op los en blijft daarnaast ook nog onverstoorbaar haar (staande) bas pijnigen. Laura wordt bijgestaan door gitarist Brian Hack, die de ene harde en swingende gitaarsolo op ons los laat en drummer Josh Bailey, die stoïcijns door blijft rammen.

De band ragt er meteen rauw tegenaan in een cover van Little Richard’s Oh! My Soul. De rauwe, brutale strot van Laura valt hier gelijk op naast de vele korte schurende gitaarsoli die Brian uit zijn gitaar knalt. Deze band is even rauw en wild als The Cramps. Garage rock & roll dus! Ze gaan gewoon verder met het al even rauw klinkende Baby Gets Down, dat qua wildheid en rauwheid doet denken aan zowel “Long Tall Sally” als “I’m Down” van The Beatles. Onbehouwen, en daardoor erg lekkere garage rhythm & blues waarin Laura het weer uitschreeuwt.

En het tempo wordt gewoon nog even wat opgeschroefd in de stomende garagerocker Heel Grinder. Laura sneert, gromt en brult terwijl ze haar bas vol gas blijft pijnigen. Gitarist Brian is hier in een Link Wray topvorm. Je gelooft het nooit maar het tempo gaat nog meer omhoog in Hands Off. Het is dat ik het weet maar deze cover van het Jay McShann nummer is bijna onherkenbaar in dit stomende nummer waarin Laura zich de blaren op haar vingers “slapt” en Brian de ene na de andere vurige rockabilly gitaarsolo op ons afvuurt.

Daarna wordt het gas ietsjes losgelaten voor een luchtige boppende mix van country en rockabilly in I Believe met de twanggitaar van Brian in de hoofdrol. Ook Brassy Brown is een luchtig swingend rockabilly nummer waarin ook het (zeer) oude Beatles geluid terug te horen is.
En dan gaan we aan een soulballad en wel een cover van het Bobby Marchan nummer Something On Your Mind. Hierin bewijzen Laura en haar mannen dat zij ook zeer gevoelig, en dus soulvol, kunnen klinken. Het gaspedaal gaat weer helemaal naar beneden voor de gemeen pompende garage boogie Sweet Petunia waarin Laura haar Farfisa orgeltje tevoorschijn heeft gehaald en het vocaal eens flink op een galmen zet. Een zeer wilde boogie!
Gevolgd door de warme, bluesy mamboWhereYou At met hard priemend gitaarwerk. In Snake klinkt de band als een opgevoerde versie van The Stray Cats, vermengd met de rauwheid van The Cramps. Ook Iris klinkt behoorlijk rauw. Een pompend en dreigend rockabilly nummer met een X-achtige punky attitude. In de vet fuzzende, funky, garagerocker The Devil Whispered To Meprobeert Laura al schreeuwend de duivel bij haar weg te houden.

Dan is het alweer tijd voor de afsluiter van het album, Racing Death. Een hoekig beukende garagerocker, die door de zang van Laura aan de oude Blondie doet denken.
Hou je van wild, rauw en swingend, dan kan je gewoon niet om The Screamin’ Rebel Angels heen. Kopen dat album!!!! Tekst BluesMagazine.nl | Peter Marinus