Albums Archieven - Page 36 of 80

Florence + The Machine – High as Hope (Republic / Universal)

Drie jaar na How Big, How Blue, How Beautiful is Florence + The Machine terug met een nieuwe plaat. Florence Welch wist met de vorige drie platen van haar band een breed publiek te bereiken en dat zal niet anders zijn met High As Hope, dat vergeleken met zijn voorgangers een nog ambitieuzer geluid laat horen.

High As Hope werkt het bijzondere geluid van Florence + The Machine nog wat verder uit en gaat vol voor de pop. Florence Welch heeft al lang afstand genomen van de indie en zoekt ook dit keer geen toenadering. Dat is aan de ene kant jammer, maar aan de andere kant staat ook High As Hope weer vol met geweldige popsongs.

De instrumentatie is groots en meeslepend, maar ook subtiel. De stem van Florence Welch is ook dit keer krachtig en veelzijdig. Florence + The Machine maakt muziek die bij veel andere bands over the top zou zijn, maar op één of andere manier slaagt Florence Welch er in om aan de juiste kant van de streep te blijven met songs die lekker in het gehoor liggen, maar die ook genoeg ingrediënten bevatten die je nieuwsgierig maken naar iedere noot die volgt.

How Big, How Blue, How Beautiful werd achteraf bezien terecht wat lauwtjes ontvangen, maar gelukkig is het met flink wat gasten van naam en faam gemaakte High As Hope weer een stuk beter. Tekst Mania | Erwin Zijleman

Liefhebbers luisteren wellicht ook naar Pinguin Pop!

LIVEDATUM 25/03/2019 Ahoy, Rotterdam

Neko Case – Hell-On (ANTI- / Epitaph)

Vijf jaar na The Worse Things Get, The Harder I Fight, The Harder I Fight, The More I Love You en twee jaar na de samenwerking met Laura Veirs en k.d. lang, is Neko Case eindelijk terug met een nieuwe plaat. Hell-On valt op door een zeer goed gevulde en indrukwekkende gastenlijst, maar Neko Case speelt op Hell-On zelf de hoofdrol.

De Amerikaanse muzikante vertrouwt ook op haar nieuwe plaat op haar geweldige stem, die prachtig ingetogen kan klinken maar ook stevig kan uithalen, maar verrast ook met een veelzijdig geluid en een veelheid aan invloeden. Het geluid op de plaat is niet alleen veelzijdig, maar ook subtieler en avontuurlijker dan we van Neko Case gewend zijn, waardoor de plaat zich wat minder makkelijk opdringt dan haar vorige platen.

Ook dit keer grijpt de zang van Neko Case je uiteindelijk bij de strot. De rest volgt vanzelf, waarna alleen maar geconcludeerd kan worden dat Neko Case een hele bijzondere plaat heeft afgeleverd. Tekst Mania | Erwin Zijleman

LIVEDATUM 04/11 Botanique-Rotonde, Brussel (BE)

Tower Of Power – Soul Side Of Town (Mack Avenue Records)

Als het Top 40 Hitdossier je belangrijkste leidraad is, zou je Tower Of Power kunnen afdoen als one hit wonder: slechts eenmaal mocht de in 1968 in Oakland, California opgerichte band het zoet van een Nederlandse hit smaken met Soul With A Capital ‘S’, dat het in 1993 bracht tot een 27e positie.

Van de enorme reeks albums schopten alleen T.O.P. (1993) en Souled Out het tot de vaderlandse albumlijsten. Wellicht dat de muziek van Tower Of Power tè Amerikaans klinkt voor onze Europese oortjes, hoewel dat Ferry Maat er niet van weerhield om de groep regelmatig te draaien in zijn Soul Show. Commercieel gezien ging het in thuisland niet veel beter maar de blazerssectie behoort wel tot de meest ingezette sessieteams waarvan onder meer Huey Lewis en Phil Collins maar al te graag gebruik maakten voor plaatopnamen.

Soul Side Of Town markeert het 50-jarig bestaan van Tower Of Power dat in die periode heel wat personeelswisselingen doormaakte; alleen Emilio Castillo (sax, zang), Stephen ‘Doc’ Kupka (sax), David Garibaldi (drums) en Francis ‘Rocco’ Prestia (bas) maken al sinds de oprichting deel uit van het tienkoppige gezelschap. Probleem was altijd om een geschikte zanger te vinden; in dat licht is het opmerkelijk dat het huidige TOP in de personen van Marcus Scott en Ray Greene zelfs twee vocalisten in de gelederen heeft. Het nieuwe album bevat een klein uur spetterende soulfunk met tussen al dat dansbare vuurwerk enkele mooie ballads.

Tot de hoogtepunten behoren het lange titelstuk, de fraaie softsoulballads Let It Go en Love Must Be Patient And Kind, het lekker funky Stop, Can’t Stop Thinking About You en het aan vroege Toto herinnerende When Love Takes Control.
Van harte aanbevolen! Tekst BluesMagazine.nl | Joop van Rossem

Liefhebbers luisteren uiteraard naar Pinguin Grooves!

Soulwax – Essential (DEEWEE / PIAS)

Het uit Gent afkomstige Soulwax, geformeerd rondom de broers Stephen en David Dewaele en jeugdvriend Stefaan van Leuven, timmert inmiddels als weer zo’n 23 jaar aan de weg met muziek die zich op de scheidslijn van dance en rockmuziek beweegt.

In 2017 zag het inmiddels veelbejubelde album From Deewee het levenslicht, een plaat die in 1 take werd opgenomen. De groep kreeg de opdracht om een essential mix te maken voor de BBC en sloot zich daarom twee weken op in de studio om te werken aan een uur muziek.

Om het hoofd fris te houden tijdens het productieproces werd er geen instrumentarium gekozen dat ze op From Deewee wél hadden gebruikt. Het resultaat is een 12 tracks durende dampende mix van aanstekelijke dance muziek van het hoogste niveau en een opvallende jaren ’80 sound.

Wel moet gezegd worden dat men van het rockmuziek pad is afgestapt, maar dat zal de pret zeker niet drukken. Tekst Mania | Erik Damen

LIVEDATA 13/07 Dour Festival, Dour (BE)

Kamasi Washington – Heaven and Earth (Young Turks / Beggars)

Hemel en aarde. Het zijn grote woorden die Kamasi Washington aan zijn nieuwe album meegeeft. Toch zouden die grote woorden – Heaven and Earth – zo maar een groots album op kunnen leveren. De Amerikaan is in slechts enkele jaren namelijk uitgegroeid tot icoon van de huidige jazzgeneratie.

Dit dubbelalbum (zo’n 2,5 uur!) bevat 16 songs die de grenzen van de traditionele jazz nog meer oprekken. Waren we wat dat aangaat al veel van Washington gewend, nu slaagt hij er, samen met zijn band The Next Step en The West Coast Get Down-collectief, in om stijlen zoals jazz, soul, symfonische rock, funk, fusion en filmmuziek op uiterst verfijnde wijze te blenden.

Om bij die filmmuziek te beginnen: dit album begint met een heerlijke interpretatie van de soundtrack van Fist Of Fury, de gelijknamige kung fu-film uit de jaren zeventig. Verder even een greep in deze muzikale schatkist doen? In Can You Hear Him, vindt er eerst een minutenlange, gierendgekke orgelsolo plaats, alvorens Washington zijn tenorsax laat spreken. Tiffakonkae swingt als een dolle en Testify draait juist om een slicke eightiessaxpartij. The Space Travellers Lullaby klinkt ruim tien minuten groots en meeslepend en Street Fighter Mas bouwt minutenlang voort op een schitterende zangpartij van een koor.

Ieder nummer heeft weer een andere stijl, deze artiest laat zich nergens temmen (die waanzinnige drums in The Psalmnist!) of afremmen. Het verveelt nooit, is het ene moment nog intiem en zacht, maar schuurt en gromt het andere moment menig muziekliefhebber wakker uit de droom die veilig musiceren heet.

Bestond zijn debuutplaat The Epic (uitgekomen in 2015) ooit al uit drie delen, een jaar na de Harmony of Difference-EP slingert deze songwriter al weer een dubbelalbum de markt op. En wat blijkt? Heaven & Earth beweegt hemel en aarde. Een groots album, inderdaad. Tekst Mania | Dennis Dekker

LIVEDATA 06/08 Caprera, Bloemendaal 09/08 Jazz Middelheid, Middelheim (BE)

David Eugene Edwards & Alexander Hacke – Risha (Glitterhouse)

David Eugene Edwards, zanger van 16 Horsepower en Wovenhand en Alexander Hacke, bekend van de legendarische industriële band Einstürzende Neubauten kennen elkaar al een lange tijd.

Ze maakten kennis tijdens de vroege jaren van 16 Horsepower en werkten samen aan het reünie-album American Twilight (2013) van de Australische Indie band Crime & The City Solution. Nu hebben ze de handen ineen geslagen om samen dit nieuwe album, Rischa (Arabisch voor veer) op te nemen.

Voor dit album stond Edwards in voor alle teksten en vocalen, alle gitaarpartijen en snaarinstrumenten en – off course – harmonium. Hacke deed de keyboards, bass, drums en electronica met etnische instrumenten en oriëntaalse ritmes. Samen creëren zij een wonderlijk en verbluffend gevarieerd en hypnotisch album qua geluid en atmosfeer.

Het geluid bestrijkt een tapijt van Americana, neo-folk, industrial, ambient, elektronische &Arabische muziek. Mythisch, fantasierijk dan weer furieus, bezwerend met Edwards die als een sjamaan zijn teksten declameert over helse drumpatronen. Elke song is ’n stukje van de puzzel die in feite in z’n geheel geconsumeerd dient te worden. Tekst Mania | Paul Maas

LIVEDATA Wovenhand ft. David Eugene Edwards 17/07 Hedon, Zwolle 18/07 OLT Riveierenhof, Antwerpen (BE)

LIVEDATA Einstürzende Neubauten 25/08 Grote Markt, Ieper (BE) 26/08 Parkstad Limburg Theaters, Heerlen

Rolling Blackouts Coastal Fever – Hope Downs (SubPop/Konkurrent)

Rolling Blackouts Coastal Fever – Hope Downs (SubPop/Konkurrent)

Na twee ontzettend smaakvolle ep’s was het wachten op het debuutalbum van Rolling Blackouts Coastal Fever. De band heeft laten horen excellente indierockliedjes op plaat te kunnen zetten en doet op Hope Downs niets anders. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld is, maar dat is natuurlijk niet zo.

Grootste wapen van de band is misschien wel het feit dat de vijf stuk voor stuk liedjes schrijven en die liedjes passen ook nog eens verdomde goed bij elkaar. Maar dan ook nog eens verdómde goed. Wanneer je die gasten ziet, heb je bovendien het idee dat ze snel tot consensus komen over de koers van de songs. Het is een vriendenteam. Dat kan niet anders. Ze zullen het langer over de albumcover hebben gehad. Iemand moet geroepen hebben: “We kunnen ook een foto doen van een wat desolaat ogend zwembad, maar dan met een berg op de achtergrond en wat bomen in de buurt.”

Hope Downs is met zijn 35 minuten muziek niet eens zo heel veel langer dan de twee ep’s die eraan vooraf gingen; Talk Tight (2016) en de fraaiste van de twee, The French Press (2017). Het niveau van die laatstgenoemde wordt geregeld gehaald op Hope Downs, waarop voor het eerst enigszins wordt gerefereerd aan The Smiths. In Bellarine bijvoorbeeld. Al is het vaak niet meer dan een gitaarriffje.

De flirt met punk en surf is veel sterker en zorgt er ook voor dat de band over een geheel eigen geluid beschikt. Zonder te constateren dat er sprake is van iets unieks. Zo is het nu ook weer niet. De kracht van Hope Downs is het feit dat de tien nummers stuk voor stuk sprankelen, opwindend zijn, vrolijk, fris en overlopen van levensgeluk. Australië is dan ook fantastisch. Je zou er maar wonen. Pieter Visscher

LIVEDATA 11/08 Haldern Pop, Rees-Haldern 17/08 Lowlands, Biddinghuizen 18/08 Pukkelpop, Kiewit 01/11 Trix, Antwerpen 03/11 Paradiso-Noord, Amsterdam 04/11 Doornroosje, Nijmegen

Johnny Marr – Call the Comet (New Voodoo/Warner/ADA)

Johnny Marr heeft zijn sporen voornamelijk verdiend als gitarist, toetsenist en songwriter van de vermaarde Britse band The Smiths. In Engeland werden ze gedurende de korte tijd dat ze bestonden de best band sinds The Beatles genoemd, niet in de laatste plaats vanwege de vele hits die ze scoorden.

Maar helaas reikte de roem zich voornamelijk tot aan de landsgrenzen. Marr verliet de band in 1987, speelde sindsdien als studiomuzikant en startte in de loop der jaren ook enkele nieuwe bands. Sinds 2013 brengt hij platen uit onder eigen naam en Call The Comet is alweer de vierde.

Hitpotentieel schrijven is hij in ieder geval niet verleerd, want die spat ervan af. In een aangename muzikale kleur van Oasis, The Beatles en The Zutons, verpakt in een stevige gitaarhuls en een Phil Spector-achtige productie presenteert hij de Britpop op z’n best. Hopelijk oogst Marr hiermee de waardering die hem toekomt, maar nog te weinig écht gekregen heeft. Tekst Mania | Luc van Gaans

Snail Mail – Lush (Matador / Beggars)

Peroxide blond, snikpermanentje in haar stembanden, gouden vingers op zes snaren, tienerverdriet. Voor een zaaltje vol spillen van tieners in geruite overhemden die met de handen in de zakken het lange haar op het ritme van de muziek in schokjes in beweging brengen. Dat is Snail Mail wel zo’n beetje kort samengevat.
Maar haak nou niet gelijk af, want die peroxide blonde dame Lindsey Jordan heeft een debuutplaat gemaakt met die ingrediënten die meer dan te pruimen is. Na een EP’tje en te zijn opgepikt door Matador brengt de angstwekkend jonge singer-songwriter nu haar debuut op de markt onder de naam van haar threesome bandje Snail Mail. Bijgestaan door een drummer en een bassist giet ze haar verdriet in tien puntgave melancholische liedjes die qua sound en sfeer sterk doen denken aan Juliana Hatfield en de gitaarsound aan The Lemonheads en, voor de oudjes onder ons, het sprankelende geklater van The Sundays.

Lindsey Jordan laat zich op haar debuut vooral gelden als een voortreffelijk gitariste die de ene na de andere mooie akkoordenwisseling uit de vingers tovert. Niks vernieuwend, maar buitengewoon effectief. Ze zingt haar liedjes dan ook, met een stem waar op zich niks mee is, maar dat constant aanwezige melancholische maniertje om naar de toonhoogte te trekken tot die inktzwarte mineur is geraakt, is op den duur toch wat veel van het goede. Het klinkt alsof ze heel veel heeft geluisterd naar Evan Dando. Misschien moet ze overwegen gewoon liedjes te schrijven en gitaar te gaan spelen met een goede zanger(es) erbij of zich onder handen laten nemen door een goede assertieve zangpedagoog, want nog zo’n tweede plaat overleven we niet zonder op zoek te gaan naar traject waar treinen op topsnelheid voorbijkomen.

Ondertussen spettert het liedjesschrijverstalent van deze plaat. Luister maar eens naar Pristine of misschien nog wel mooier Speaking Terms; nummers waar het subtiele gitaarspel en de trieste zanglijnen verslavend om voorrang strijden. Of Gold Dream, vol warme gitaren in breed stereo. Maar het zijn allemaal tracks waar geen lichtstraaltje doorheen weet te prikken. De bewolking is hardnekkig dik en donkergrijs. Tot en met tranentrekkende afsluiter Anytime. Tekst Muzine.nl | Wim Du Mortier

LIVEDATA 20/08 OLT Rivierenhof, Antwerp (BE) 21/08 Paradiso, Amsterdam (samen met Blonde Redhead + Imarhan)

Shannon Shaw – In Nashville (Easy Eye / Warner Music)

Tijdens de opnames voor het laatste album van Shannon & The Clams moet producer en labelbaas Dan Auerbach behoorlijk onder de indruk zijn geraakt van zangeres Shannon Shaw.

Niet onbegrijpelijk, want haar smachtende stemgeluid leent zich niet alleen voor de Girl Group sound die de belangrijkste inspiratiebron voor The Clams is, maar ook voor de Blue Eyed Soul waarmee Auerbach op zijn eigen laatste LP en van zijn band The Arcs experimenteerde.

Met in de gelederen onder andere Gene Chrisman en Bobby Wood, ooit onderdeel van de legendarische American Studios Band, is het niet verwonderlijk dat de LP moeiteloos in de traditie van Dusty In Memphis en From Elvis In Memphis is te plaatsen, legendarische LP’s die de grens tussen soul, country en pop in kaart brachten.

Verrijkt met prachtige orkestraties wordt er een flinke Nashville Sound ingebracht, en gecombineerd met de emotionele en doorleefde voordracht van Shaw is dit zonder twijfel de beste LP die er voorlopig uit Auerbach’s Easy Eye studio is voortgekomen, en dat zegt heel wat. Tekst Mania | Jurgen Vreugdenhil