Albums Archieven - Page 57 of 81

Francobollo – Long Live Life

Francobollo – Long Live Life (Suburban)

Dat is knap; voor je eerste plaat Charlie Andrew weten te strikken. Een producer die de Mercury Prize en een Brit Award in de wacht wist te slepen en die dan niet te beroerd is het debuutalbum van een betrekkelijk onbekend bandje uit Zweden te produceren. Want betrekkelijk onbekend is Francobollo nog wel natuurlijk. Maar schijn bedriegt lichtelijk, omdat Andrew ook platenbaas is van Square Leg Records, waarop Francobollo getekend is.

Na de EP Wonderful uit 2016 is Long Live Life de eerste langspeler van het tegenwoordig in Londen residerende indrierockkwartet, dat ook niet vies is van een gezonde portie punk.

Dat laatste hoor je bijvoorbeeld terug in een puntige song als Trees, die nog geen twee minuten duurt, en het eveneens lekker korte Radio. Minstens zo puntig en hoekig. Opstandig en dreinerig kan de band ook klinken. Kinky Lola is daar een goed voorbeeld van. Alsof de Zweden willen zeggen: we hebben schijt aan de hele wereld. Dat soort, laten we het gekkigheid noemen, hoor je ook terug in Future Lover.

Dat terwijl Francobollo ook de kunst verstaat van het schrijven van iets vriendelijker rockliedjes, melodieuzer bovendien, zoals de door een kolderieke videoclip begeleide albumopener Worried Times, hoewel Simon Nilsson daar ook even zijn stoerste stem laat horen.

Francobollo is muzikaal nooit ver verwijderd van Weezer en Pavement en Pixies is ook vaak in de buurt. Long Live Life weet de aandacht een dikke 40 minuten lang goed vast te houden. Gun de plaat z’n tijd en je wordt beloond. Tekst Pieter Visscher

LIVEDATA 13/11 Paradiso, Amsterdam 15/11 Botanique – Witloof Bar, Brussel 16/11 V11, Rotterdam

Album van de Dag: Iron & Wine – Beast Epic

Iron & Wine – Beast Epic (Sub Pop)

Los van de geslaagde samenwerkingen met Ben Bridwell van Band of Horses (Sing Into My Mouth) en Jesca Hoop (Love Letter for Fire) is het alweer vier jaar geleden dat Sam Beam zijn laatste album met Iron & Wine heeft uitgebracht. In de periode nam hij de tijd om terug te kijken op zijn leven en wat hij allemaal heeft bereikt. Beam heeft altijd al een fascinatie gehad voor de manier waarop tijd van invloed is op lichaam en geest.

Op Beast Epic vertelt hij het verhaal over de schoonheid en de pijn van het ouder worden wanneer je al volwassen bent, waarin de karakters dieren zijn met menselijke gevoelens en motieven. Thematisch gezien kijkt Beam vooruit, muzikaal gezien doet hij een stapje terug en lijkt een compromis gesloten te hebben om de fans die na de laatste twee albums zijn afgehaakt weer aan zich te binden. Want na de laatste twee albums waarop Iron & Wine als volledige band acteerde en Beam experimenteerde met elektronica op Kiss Each Other Clean (2011), of een muzikaal uitstapje maakte richting de blues en jazz op Ghost And Ghost (2013) zijn veel fans afgehaakt.

Door Beast Epic, het zesde studioalbum van Iron & Wine, grotendeels live op te nemen weet Beam zowel de intimiteit van het kleine liedje als het volle geluid van een band te vangen. Kenmerkend zijn de speelse, kraakheldere gitaarklanken en de fluweelzachte stem van Beam die als een warme deken over je heen vallen. Nummers komen het hardst binnen wanneer de melodieën simpel en direct zijn zoals Claim Your Ghost of Bitter Truth. Soms begeleid door piano, viool of drums, maar altijd in dienst van Beam.

Iron & Wine heeft met Beast Epic een van zijn beste albums tot nu toe gemaakt waarmee je in ieder geval voor 36 minuten de tijd even stil kunt laten staan. Prachtalbum! Tekst Muzine | Ricardo van der Veld

LIVEDATA 27/01 Paradiso, Amsterdam 29/01 Ancienne Belgique, Brussel

Album van de Dag: The War On Drugs – A Deeper Understanding

The War On Drugs – A Deeper Understanding (Warner)

Zeker, bandleider Adam Granduciel zelf was niet voorbereid op het enorme succes van Lost In The Dream, het vorige album van vermoedelijk de enige band ter wereld die zich naar een quote van Ronald Reagan heeft vernoemd. De druk voor nieuw materiaal was dan ook hoog, maar de heren lieten zich niet haasten.

Nu bij een grote platenmaatschappij, Atlantic, hebben ze geen enkele concessie gedaan aan een commerciëler geluid. Waarom zouden ze ook, want de nog steeds ongemeen goed uitgewerkte combinatie tussen 80’s synths en gitaarrock is behalve succesvol, ook van een tijdloze kracht. Compositorisch is Granduciel alleen maar meer gegroeid en waagt hij zich op het experimentele pad, in de vreemde wisselingen in Strangest Thing, en in schaamteloos mooie romantiek in de ballad Knocked Down. Op zijn sterkst blijft hij in de uptemporock van Up All Night en Nothing To Find, af en toe Springsteen-achtig, en vooral een combinatie van melancholie en gedrevenheid waarop The War On Drugs het patent lijkt te hebben.

Vocaal is meer en meer duidelijk dat Granduciel zijn inspiratie bij Bob Dylan vindt, waarbij er soms ook een archetypische mondharmonica voorbij komt. De band straalt een zelfverzekerdheid uit die hoort bij de status van een van de belangrijkste bands van dit moment, en het materiaal op dit nieuwe hoogtepunt geeft er ook alle aanleiding toe. Lost In The Dream blijkt geen toevalstreffer, A Deeper Understanding doet er niet voor onder. Tekst Mania | Jurgen Vreugdenhil

LIVEDATA 01/11 en 02/11 AFAS Live, Amsterdam 04/11 Forest National, Brussel

Album van de Dag: Grizzly Bear – Painted Ruins

Grizzly Bear – Painted Ruins (SONY)

Nooit makkelijke albums gemaakt en nu ook niet en misschien is dat wel zo lekker aan Grizzly Bear. Het blijft een band die je tot op het bot uitdaagt. Die slechts met flink wat inspanning is te doorgronden. Luister nou maar eens goed, lijken ze steevast te zeggen, en dan komen de juwelen vanzelf wel op je af. En jawel hoor, die schoonheid is ook weer te vinden op het vijfde studioalbum van de band: Painted Ruins. Niet alle klappen zijn raak, maar met acht uit elf zijn we dik tevreden.

Neem een wat stroperige song als Four Cypresses, met dat repetitieve drumgeroffel, de plotselinge oprisping ergens in het midden en de daaruit voortvloeiende tempoverhoging. Het is Grizzly Bear ten voeten uit. Zoals ze zelf zeggen in het nummer: It’s chaos, but it works. Ook als de versnelling weer van vijf naar drie gaat, weten de vier de aandacht vast te houden.

Three Rings, een single, is net zo caleidoscopisch als de videoclip bij het nummer. Engelachtig gezongen door Edward Droste en met een refrein om in te lijsten. Drums, gitaar en synthesizer lijken elkaar geen voorrang te willen geven; ze jagen elkaar op in de finale van de song en dat pakt geweldig uit.

Met het uptempo, zelfs wat rusteloze Mourning Sound, wijkt de band af van de door henzelf zo sterk geëffende paden, hoewel de wat subversieve synths dan toch weer kenmerkend zijn en de dansbaarheid net weer niet ten goede komen.

Painted Ruins is een intrigerend album, met een paar verslavend fijne liedjes aan boord. Zoals Glass Hillside, dat met een beetje fantasie ook op een plaat van XTC had kunnen staan.

Prijsnummer is het melancholische Neighbors, dat niet vraagt, maar schreeuwt om de repeatknop. Net zo zalvend als verslavend. Al met al is Painted Ruins geen plaat om op elk moment van de dag op te zetten. Hij komt het sterkst binnen aan het eind van de avond, als de zon al even onder is. Luistertip: koptelefoon. Tekst Pieter Visscher

LIVEDATA 13/10 TivoliVredenburg, Utrecht 14/10 Ancienne Belgique, Brussel

Album van de Dag: Queens Of The Stone Age – Villains

Queens Of The Stone Age – Villains (Matador)

Sexy. Ik denk dat dit het woord is dat in één klap meldt hoe de nieuwe Queens Of The Stone Age klinkt. Sexy en ongelofelijk dansbaar. Dat ook. Na het bezwerende en spacey introotje van 1 minuut 48 is dat meteen al te horen. In opener Feet Don’t Fail Me vertelt Josh Homme de luisteraar even snel wanneer hij exact geboren is en vanaf dan gaat het zevende album Villains loos.
Veel minder donker, veel meer openheid tussen de talloze muzikale lagen, dit is zoals producer Mark Ronson (jawel!) QOTSA wil laten klinken. Het dipperige, loodzware juk van musiceren lijkt afgeworpen te zijn. Keyboardklanken krijgen een nog prominentere rol en de zang ligt steevast prachtig en toegankelijk op de voorgrond. Stuk twee The Way You Used To Do (eveneens lekker groovy en uptempo) gebruikt tientallen vingerknipjes en een iel doch superstrak drummetje om de seks in de QOTSA-muziek te laten horen.

Anno 2017 klinkt de schurkenband van Homme weer erg zoals op Songs For The Deaf. Maar veel belangrijker nog: de spelvreugde is meer dan ooit te horen. Song drie Domesticated Animals (heerlijk doeltreffende akkoordenreeks trouwens), is er een van ’t zelfde laken ’t pak: uitbundig, veelzijdig, messcherp en dampend. Fortress begint als eerste rustpunt van de plaat, maar bouwt, door te gek buitelende gitaarpartijen, stukje bij beetje uit tot QOTSA-anthem met eeuwigheidswaarde. Het lekker dun opgenomen Head Like A Haunted House is ouderwets punky en opgejaagd, Un-Reborn Again zoekt juist weer een zwaar tonenpalet op maar heeft een kleine twee minuten voor het eind door de violen en talloze opeengestapelde zanglijnen een verrassend intiem deel in petto.

Het eind van dat nummer is dan weer heerlijk vlammend. Over vlammend gesproken, na ’t ragfijne en zoete Hideaway is The Evil Has Landed door de Page-riff en de Bonhamdrums net een Led Zeppelin 2.0-song. En dat ronduit verslavende slotstuk Villains Of Circumstance is de kers op die toch al zo rijkelijk belegde en zeer smakelijke rocktaart. Ook op album zeven is QOTSA nog immer zeer ter zake doende. En sexy. Dat ook. Tekst Mania | Dennis Dekker

LIVEDATA 12/11 Ziggo Dome, Amsterdam 16/11 Sportpaleis, Antwerpen

Album van de Dag: Gogol Bordello – Seekers And Finders

Gogol Bordello – Seekers And Finders (Cooking Vinyl)

De zelfbenoemde gypsypunkers van Gogol Bordello zijn na vier jaar eindelijk terug met een nieuw album: Seekers & Finders. Vernieuwend zijn ze niet meer, maar dat hoeft ook niet.

De aanstekelijke mix van stevige mariachi met de rauwe stem van zanger Eugene Hütz blijft een gouden combinatie. Op Seekers & Finders nodigt dit zigeunerorkest uit om te dansen, te springen en vooral niet stil te zitten. Tekst Mania | Tim Jansen

Album van de Dag: Living Colour – Shade

Living Colour – Shade (Bertus)

Vrienden voor het leven zijn ze, de vier van Living Colour: Vernon Reid, Corey Glover, Doug Wimbish en Will Calhoun. Sinds 1984 onafscheidelijk en het is nauwelijks voor te stellen dat Shade pas het zesde studioalbum is van de Amerikanen, die dus al 33 jaar samen muziek maken. Vooral tijdens de eerste vijf jaar van hun carrière waren de mannen productief (drie albums). Daarna werd een pauze van acht tot tien jaar tussen twee platen usance. Geen jongens die stilzitten overigens. Zo ging gitarist Vernon Reid diverse samenwerkingen aan met de meest uiteenlopende muzikanten en is hij op minstens 13 andere albums naast die van Living Colour te vinden. Bassist Doug Wimbish doet daar qua muzikale uitstapjes niet voor onder. Hij leverde bovendien twee soloplaten af. Zanger Corey Glover en drummer Will Calhoun hebben beiden ook aangetoond erg goed op eigen benen te kunnen staan, met onder meer diverse soloalbums en hebben ook een indrukwekkend cv opgebouwd naast Living Colour.

Maar Living Colour is dus altijd in stand gebleven en met Shade valt een nieuwe mijlpaal in hun toch al imposante carrière te noteren. Geen plaat die je meteen bij de strot grijpt, en dat is logisch, want hapklare brokken heeft de band nooit voorgeschoteld.

Shade betekent geen stijlbreuk met de metal die Living Colour op plaat heeft gezet. Wel is het een album met meer blues dan we van het kwartet gewend waren. Dat heeft te maken met een gezamenlijk bezoek aan een concert opgedragen aan blueslegende Robert Johnson in 2012.

Shade is een plaat die een band in grootse vorm laat horen. Met enkele tracks als absolute uitschieters, waaronder Program, met een knallende rap van Darly ‘Malachi’ Thomas Jr. in de finale. Het van Robert Johnson gecoverde Preachin’ Blues heeft een moddervette Living Colour-saus eroverheen gekregen, waardoor het origineel zo goed als onherkenbaar wordt. Johnson zou er trots op zijn geweest, niettemin, omdat je de waardering voor zijn werk duidelijk proeft. Prijsnummer is het fantastisch swingende Whose That, met Big Sam Williams op trombone, Roosevelt Collier op lapsteelgitaar en Marc Cary op toetsen. Alle registers gaan open. Tekst Pieter Visscher

LIVEDATA 08/09 City Rock Festival, Eindhoven 09/09 City Rock Festival, Leeuwarden

Album van de Dag: Steven Wilson – To The Bone

Steven Wilson – To The Bone (Caroline)

De afgelopen maanden liet Steven Wilson via zijn website al diverse tracks van zijn nieuwe plaat los. In mei werd het spits afgebeten door Pariah, waarop het hese stemgeluid van Ninet Tayeb te horen is. Bij de aankondiging van To The Bone gaf Wilson aan geïnspireerd te zijn door progressieve popplaten uit zijn jeugd als The Colour Of Spring van Talk Talk en So van Peter Gabriel. Het dna van die platen is zeker hoorbaar op Pariah. De tweede track die aan de wereld toevertrouwd werd, de dynamische rocker The Same Asylum As Before, zou zo op een Porcupine Tree-plaat van begin deze eeuw kunnen staan. Kort daarop volgde Song Of I: een pulserend, broeierig duet met Sophie Hunger. De kaken vielen echter pas echt van elkaar bij de lancering van het laatste voorproefje: de uitbundige popsong Permanating, een meezinger van de bovenste plank, compleet met mamma mia refrein. Met deze vier volstrekt uiteenlopende puzzelstukken in de hand, was het nauwelijks mogelijk een goede indruk te krijgen van wat To The Bone ging bieden. Pas na het beluisteren van het volle uur wordt het totaalbeeld wel scherp. De vier langste composities, die bol staan van de epische rock en geen pre release kregen, vormen de ruggengraat van de plaat. Het titelnummer, Refuge en Detonation zijn stuk voor stuk de glinsterende progressieve parels die je van Wilson verwacht. Maar juist de combinatie met de meer experimentele songs, in een uitgekiende volgorde geplaatst, tilt To The Bone op het niveau van de rest van zijn oeuvre. Of misschien daar nog net iets boven. Het diep melancholische Song Of Unborn, met een slepende gitaarsolo die rechtstreeks uit het paradijs lijkt te komen, is ook nog eens de perfecte afsluiter. To The Bone is verkrijgbaar als CD, BluRay en op limited wit vinyl. Tekst Mania | Martin Kikkert

LIVEDATA 07/03 AFAS Live, Amsterdam 09/03 Ancienne Belgique, Brussel

Album van de Dag: Papir – V

Papir – V (Stickman)

Wat een heerlijke plaat is V, het vijfde (duhh!) album van het Deense trio Papir. Zeven lange, instrumentale tracks die, verdeeld over twee schijfjes, werkelijk alle kanten op vliegen zonder ook maar een seconde aan coherentie te verliezen.
Nicklas Sørensen, Christian Becher Clausen en Christoffer Brøchmann Christensen, met z’n drieën een hele mond vol, mixen schijnbaar achteloos krautrock, jazz, shoegaze, psychedelica en new wave tot een hemelse spacerockcocktail die voelt als een ruim anderhalf uur durende omhelzing, en ondanks z’n lengte van de eerste tot de laatste slok zijn smaak behoudt. Tekst Muzine | Ronald Renirie

Album van de Dag: Everything Everything – A Fever Dream

Everything Everything – A Fever Dream (SONY)

In 2010 introduceerde Everything Everything (sm)artrock. Een genre dat inmiddels wordt gedeeld met bands als Portugal. The Man en Foster The People. Na Man Alive, Arc en Get To Heaven is A Fever Dream het vierde album van het uit Manchester afkomstige kwartet heren.

Melancholische melodieën, housebeats, synths, gitaarwerk, een piano. Overduidelijk een album van de texturen en diepere lagen. Luister naar Can’t Do én de titeltrack en je bent om. Gegarandeerd. Tekst Mania | Jelle Teitsma

LIVEDATUM 22/09 Paradiso, Amsterdam