Album van de Dag: Sherlocks – Live For The Moment

Sherlocks – Live For The Moment (eigen beheer)

Sherlocks is een band uit Sheffield, gevormd rond de broers Kiaran en Brandon Crook. Na enkele jaren oeverloos rammen op een gitaar en drumstel besluiten ze vanaf 2010 een band op te richten. Buurman Andy Davidson voegt zich bij de band en diens broer Josh blijkt een talentvolle gitarist te zijn.

Gevieren werken ze aan eigen materiaal, geïnspireerd op Flaming Lips, ELO, Arctic Monkeys en Stone Roses. Al snel wordt het eigen materiaal beter en live heeft de band nog sneller een geduchte reputatie. In de UK spelen ze al voor grote zalen en het zal tijd worden dat de band buiten de landsgrenzen doorbreekt. Live For The Moment is een plaat die alles in zich heeft dat te laten gebeuren. Tekst Mania | Bert Dijkman

Album van de Dag: Husky – Punchbuzz

huskyHusky – Punchbuzz (Embassy of Music)

Soms opent een album met een nummer, waardoor het voelt alsof je thuiskomt. Alsof een oude bekende je onverwachts groet. Alsof je ontwaakt uit de omhelzing van een geliefde. Oké, misschien draven we door, maar Punchbuzz van het Australische Husky opent met Ghost erg sterk, en doet denken aan The War On Drugs, iets minder rock, beetje meer pop.

Dat gevoel van thuiskomen wordt versterkt door Shark Fin en ook titelsong Punchbuzz die daarop volgt weet het gevoel van een oude bekende vast te houden. Omdat Late Night Store al in 2016 als single verscheen, blijven we nog even in het sfeertje van ouwejongenskrentenbrood. Hoewel het nummer een verslavende hook en dito refrein heeft, bekruipt ons toch langzaam dat vraagtekengevoel. Wat is het toch met folkrockbands, dat ze opeens massaal naar het elektronische synthpopgeluid grijpen? Er zal een markt voor zijn. En toegegeven, Punchbuzz verveelt niet, al is het uiteindelijk minder verrassend dan we hoopten.

Inmiddels hoorden we muziek à la War On Drugs, Bear’s Den (Walking In Your Sleep) en zelfs Das Pop (Flower Drum) voorbijkomen. Toch moeten we na de spacey hekkensluiter Spaces Between Heartbeats concluderen dat Husky met hun derde album een mooie verzameling radiovriendelijke popliedjes aan haar repertoire heeft toegevoegd, die bij herhaalde beluistering ge(s)laagder is dan een vluchtige luisterbeurt doet vermoeden. Tekst Muzine | Theo Stepper

LIVEDATA 25/10 TivoliVredenburg, Utrecht 26/10 Hedon, Zwolle 28/10 V11, Rotterdam 29/10 Botanique, Brussel

 

Album van de Dag: David Rawlings – Poor David’s Almanack

david rawlingsDavid Rawlings – Poor David’s Almanack (Acony)

Op deze plaat spreken we niet meer van Dave Rawlings Machine, maar gewoon van David Rawlings. En al werd de ‘machine’ voor dit derde album dan min of meer ontmanteld, zijn de spelers eigenlijk nagenoeg dezelfde als voorheen. Vanzelfsprekend ontbreken Gillian Welch evenals de inmiddels vertrouwde Willie Watson en Ketch Secor dan ook niet.

Meest opvallend aan Poor David’s Almanack is dat behalve akoestische er ditmaal ook elektrische liedjes te horen zijn zoals Cumberland Gap, een muzikale knipoog naar Neil Young. Van de romantische inslag van voorganger Nashville Obsolete is weinig terug te horen en de tien liedjes van dit album klinken bondiger en opvallend makkelijk in het gehoor. Deels gesmeed op de tijdloosheid van de traditionele Amerikaanse folk muziek en anderzijds weerklinken flarden uit de meer hedendaagse Woodstockperiode.

De ambacht en tijdloosheid hebben de twee stromingen met elkaar gemeen en wanneer deze kenmerken eenheid vormen strelen ze de ziel. Midnight Train, Come On Over My House en Good God A Woman zijn hiervan slechts een paar voorbeelden. Tekst Mania Corné Ooijman

Album van de Dag: The Districts – Popular Manipulations

The DistrictsThe Districts – Popular Manipulations (Fat Possum)

Het verschil tussen The Districts anno 2017 en drie jaar geleden? Het is een cliché als het gaat om bands die door tieners bevolkt worden, maar de muziek van het kwartet uit Philadelphia klinkt volwassener, ambitieuzer. Gretiger ook. Heeft ongetwijfeld te maken met de invloed van allround indierockproducer John Congleton, die eerder werk verzette voor een scala aan artiesten als Cloud Nothings, Spoon, en Port O’Brien. Dit terwijl de teksten van Rob Grote, die trouwens nooit al echt de show stalen, nog steeds handelen over puberale angsten, hebberigheid en leugens. Ontegenzeggelijk dienen The Killers op Popular Manipulations als voorbeeld. Vooral tijdens de zware maar zwierige openingstrack If Before I Wake, en het door synths gedreven Fat Kiddo. Tikje pompeus, zal de een zeggen. Charismatische performance, vindt de ander. Hoogtepunt is Ordinary Day, waarop Grote eens wat anders durft dan de gebroken, boze stem opzetten die we al kenden. Tekst Mania Max Majorana

LIVEDATA 24/09 Paradiso, Amsterdam 25/09 Rotonde, Brussel

Album van de Dag: Jen Cloher – Jen Cloher

jen cloherJen Cloher – Jen Cloher (Milk!)

De Australische Jen Cloher wordt beschouwd als grootste naam uit de DIY-punkrockscene in Melbourne. Samen met haar vrouw Courtney Barnett runt ze het platenlabel Milk! Records, en ze spelen ook samen in Clohers band. Courtney Barnett ken je van haar fantastische album Sometimes I Sit And Think, And Sometimes I Just Sit.

Recent nam ze een plaat op met Kurt Vile, met wie ze samen toert, met Jen Cloher in het voorprogramma. Het nieuwe album werd opgenomen in Jeff Tweedys (Wilco) Loft Studios, Chicago, met Greg J Walker (bekend van zijn werk voor Paul Kelly, C.W. Stoneking, Jess Ribiero, Tiny Ruins) als producer. Een eerlijke ode aan muziek, Australië en liefde, noemt Cloher het zelf. Tekst Mania | Redactie

LIVEDATA 22/09 Paradiso, Amsterdam 24/09 Dok, Gent

Album van de Dag: The Brandos – Los Brandos

the brandosThe Brandos – Los Brandos (Blue Rose)

Er zijn maar weinig bands die het zich kunnen permitteren om er zo lang tussenuit te gaan als The Brandos. Ruim tien jaar hebben de fans moeten wachten op nieuwe wapenfeiten van het, dikwijls wisselende gezelschap rondom frontman/zanger/gitarist en componist Dave Kincaid. Juridisch getrouwtrek bleek de voornaamste oorzaak van deze zware bevalling.

Nu is er dan eindelijk Los Brandos, het zevende album in het dertigjarige bestaan van de New Yorkse band die ooit zo enorm veelbelovend debuteerde met Honor Among Thieves in 1987. Een tijdperk waarin muziek nog op zeer primitieve wijze ‘aan de man werd gebracht’, een tijdperk waar livemuziek letterlijk en figuurlijk een podium kreeg op de radio in programma’s als Vara’s 2 Meter De Lucht In, vooral bekend vanwege de roemruchte 2 Meter Sessies, VPRO’s Villa 65, Countdown Café met het legendarische koppel Kees Baars en Alfred ‘Big Al’ Lagarde en het door Marc Stakenburg zo enthousiast gepresenteerde KRO’s Leidsekade Live!. Vooral in laatstgenoemde waren The Brandos graag geziene gasten en heel even dreigde dankzij regelmatige airplay op Radio 3 The Solution zelfs een bescheiden hitje te worden.

Kincaid zal nog regelmatig terugdenken aan die periode en zich afvragen waar en waarom het eigenlijk is misgegaan. Omvangrijke tournees in zowel Amerika als Europa als support-act van INXS, Georgia Satellites en The Cars, zelfstandig succesvol in clubs van bescheiden omvang, geliefd bij publiek en pers… Het zullen ook wel de torenhoge verwachtingen zijn geweest die een rol speelden na de sterke eerste twee albums en de daarmee samenhangende financiële zaken. Regelmatig zullen belanghebbenden uit de muziekbusiness het Ierse bloed van de New Yorker hebben doen laten koken. En dat het politieke klimaat onder aanvoering van Trump de laatste tijd zijn Mexicaanse vrienden en familie allesbehalve gunstig gestemd is zal de gemoederen zeker ook hebben bezig gehouden. Dit alles bij elkaar heeft wellicht onbewust meegeholpen aan een versnelling van het afrondingsproces en de uiteindelijke totstandkoming van Los Brandos waarvoor Kincaid zijn collega’s uit een van de eerste Brandos-bezettingen bij elkaar heeft geroepen in de studio.

Maar liefst vijf van de in totaal tien nieuwe tracks zijn Spaanstalig. Het romantische avontuur waarbij een jonge knul zijn liefje meeneemt en met haar naar Mexico vlucht, is vervangen door Coyotes die tegen betaling wanhopige Mexicanen over de grens proberen te krijgen. Señor Coyote is gebaseerd op waargebeurde verhalen uit de Mexicaanse gemeenschap. Met het lyrische gitaarwerk en de rauwe kenmerkende vocalen die nog altijd vergelijkingen oproepen met John Fogerty, weten The Brandos nog altijd indruk te maken. Diezelfde ingrediënten vormen de fundering van het stevige Querer A Los Niños waarin nog eens wordt benadrukt dat we de kinderen, waar ook ter wereld, moeten liefhebben. Aan overtuiging is op Los Brandos geen gebrek en op half werk hebben wij ze nog nooit kunnen betrappen. Voor Jacinto Chiclana is gebruik gemaakt van door Astor Piazzolla geschreven muziek en is zelfs vocale assistentie verleend door de Colombiaanse Marta Gómez, een zangeres die bekendstaat als meest indringende vertolkster van het Spaanse lied. Wie na beluistering van de semi-akoestische folkrock op Woodstock Guitar en What Kind Of A World had gedacht dat al het kruid verschoten was, ze zijn tenslotte al rond de zestig, komt bedrogen uit. Op de wilde punkpolka van A Todo Dar bewijzen The Brandos met vurige Tex-Mex nog altijd springlevend te zijn en zonder enige twijfel ook nog steeds het livepubliek in vervoering te kunnen brengen. Tekst Jeroen Bakker

Album van de Dag: Randy Newman – Dark Matter

randy newmanRandy Newman – Dark Matter (Nonesuch)

Wie louter kijkt naar ‘reguliere’ studioalbums, denkt al snel dat Randy Newman de laatste dertig jaar bijzonder onproductief is geweest. Op Land Of Dreams (1987) volgden immers alleen nog maar het ten onrechte totaal geflopte Faust (1995), Bad Love (1999) en Harps And Angels (2008). In diezelfde dertig jaar schreef Newman echter de muziek voor maar liefst achttien films, waaronder de zeer succesvolle Cars– en Toy Story-films.

Daarnaast nam hij drie cd’s op met solo-uitvoeringen van een welgekozen selectie uit zijn gehele oeuvre (The Randy Newman Songbook 1-3), een live-album met orkest én bracht uit het niets een hilarische parodie op Putin (compleet met ‘Putin girls’) uit. Dit nummer is ook terug te vinden op Dark Matter, dat begint met een van de merkwaardigste en meest ambitieuze nummers uit Newmans carrière.

In het bijna negen minuten durende The Great Debate debatteren wetenschappers, baptisten, politici en sceptici over klimaatverandering, religie, evolutie en – jawel – giraffen. Net als de meningen schiet het muzikaal alle kanten op waarbij uiteindelijk iedereen zich verliest in een gospelkoortje. Al even opmerkelijk is Brothers, waarin een denkbeeldig gesprek tussen John F. Kennedy en zijn broer Bobby centraal staat én Celia Cruz. Nadat Newman in Putin helemaal over de top gaat, toont hij in het prachtig georkestreerde Lost Without You ook als geen ander een ‘gewoon liefdesliedje’ te kunnen schrijven. En dat is pas het begin. Nog geen veertig minuten neemt het negen nummers tellende Dark Matter in beslag, maar meer heeft Newman niet nodig om aan te tonen dat hij naast een fenomenaal filmcomponist ook als singer-songwriter nog altijd een zeldzaam hoog niveau heeft. Tekst ManiaHenri Drost

Album van de Dag: Waxahatchee – Out In The Storm

waxahatcheeWaxahatchee – Out In The Storm (Merge Records)

Oké, het is flauw, maar wat een hopeloze naam heeft deze artiest. Na wat oefenen blijft het toch vooral op het geluid van niezen lijken. Gelukkig staat het geluid van de band zelf als een huis. Hoewel, band, achter Waxahatchee gaat soloartiest Katie Crutchfield schuil. Om haar heen verzamelt ze puike muzikanten die haar liedjes op Out In The Storm prachtig uitvoeren.

Gruizige punkpop en stuk voor stuk liedjes met een kop en een staart en heerlijke melodieën, en dan ook nog eens tot in de puntjes vastgelegd door de in deze scene meesterlijk opererende producer John Agnello. In die samenwerking leveren ze een heerlijk afwisselend album af waarin gitaargeweld wordt afgewisseld met meer breekbare momenten en waar even later zomaar een fijne gruizige bassynth de hoofdrol mag opeisen.

Katie Crutchfield stort haar hart uit op dit album, en zingt met hart en ziel, wat je vooral in de meer ingehouden stukken goed kunt horen zoals het meeslepende Recite Remorse. Daar krijgt haar stem de ruimte en wordt die nu eens niet gedubbeld, dan hoor je de haarscheurtjes in haar stembanden; prachtig. Maar ook als de versterkers op tien gaan hoor je de rauwe werkelijkheid doorklinken.

Met Katie Crutchfield heeft het genre ‘rauw gitaarbandje’ onder aanvoering van een talentvolle vrouw er weer een sterke troef bij. Voor liefhebbers van punkpop van Sleater-Kinney via Chastity Belt tot en met het melodrama van Juliana Hatfield, maar ook de adolescent die op zoek is naar muziek om eindeloos rond te dolen in de depressie, is dit een absolute aanrader. Tekst Muzine | Wim du Mortier

LIVEDATA 08/09 Quai de Meuse, Hastiere 29/09 Vera, Groningen 01/10 Bitterzoet, Amsterdam

 

Album van de Dag: George Thorogood – Party Of One

George Thorogood – Party Of One (Rounder)

George Thorogood is een bluesrockgitarist die met zijn Destroyers in de jaren 80 ongekend populair was. In het MTV-tijdperk regende het gouden platen voor deze band, die consistent stevige bluesrock maakte.

Vanaf de jaren 90 daalde de plaatverkoop gestaag, maar live bleef Thorogood voor volle zalen spelen. Gek genoeg is Party Of One de allereerste soloplaat van deze gitarist die zijn inspiratie vooral bij oude blueshelden als Elmore James, Hound Dog Taylor en Chuck Berry haalt. George gaat terug naar de basis en speelt hier dan ook voornamelijk akoestische blues, met slidegitaar, dobro en harmonica. Nummers van Robert Johnson, John Lee Hooper en Elmore James, maar ook van Bob Dylan en Johnny Cash. Allemaal artiesten die hem beïnvloed hebben of belangrijk voor hem waren.

Voor Thorogood wordt hiermee een lang gekoesterde wens vervuld. Het was even wennen voor hem om weer akoestisch te spelen, maar het resultaat klinkt fantastisch. Tekst Mania | Jos van den Berg

Album van de Dag: Dead Cross – Dead Cross

dead crossDead Cross – Dead Cross (Ipecac)

De meest in het oog springende bandleden van het splinternieuwe Dead Cross zijn Mike Patton en Dave Lombardo. Patton is natuurlijk bekend als zanger van Faith No More en Lombardo is de drummer van de oerbezetting van Slayer.

Beide heren hebben de handen al eens eerder ineen geslagen in het even grillige als onvoorspelbare Fantômas en hebben nu samen met Justin Pearson en Michael Crain een volgende megaverbond gesloten onder de naam Dead Cross. Als we de hele muziekgeschiedenis van dit viertal voor het gemak even op één hoop gooien, zal het niemand verbazen dat Dead Cross een superstrak, chaotisch, grillig, wervelend, dissonant, hard en onstuimig muzikaal karakter heeft dat je even goed moet laten uitrazen voordat je je er aan over geeft.

Mocht je dat geduld kunnen opbrengen en houd je van een lekkere pot extreme muziek, dan word je rijkelijk beloond. Tekst Mania | Menno Valk