Category: Albums

Album van de Dag: Randy Newman – Dark Matter

randy newmanRandy Newman – Dark Matter (Nonesuch)

Wie louter kijkt naar ‘reguliere’ studioalbums, denkt al snel dat Randy Newman de laatste dertig jaar bijzonder onproductief is geweest. Op Land Of Dreams (1987) volgden immers alleen nog maar het ten onrechte totaal geflopte Faust (1995), Bad Love (1999) en Harps And Angels (2008). In diezelfde dertig jaar schreef Newman echter de muziek voor maar liefst achttien films, waaronder de zeer succesvolle Cars– en Toy Story-films.

Daarnaast nam hij drie cd’s op met solo-uitvoeringen van een welgekozen selectie uit zijn gehele oeuvre (The Randy Newman Songbook 1-3), een live-album met orkest én bracht uit het niets een hilarische parodie op Putin (compleet met ‘Putin girls’) uit. Dit nummer is ook terug te vinden op Dark Matter, dat begint met een van de merkwaardigste en meest ambitieuze nummers uit Newmans carrière.

In het bijna negen minuten durende The Great Debate debatteren wetenschappers, baptisten, politici en sceptici over klimaatverandering, religie, evolutie en – jawel – giraffen. Net als de meningen schiet het muzikaal alle kanten op waarbij uiteindelijk iedereen zich verliest in een gospelkoortje. Al even opmerkelijk is Brothers, waarin een denkbeeldig gesprek tussen John F. Kennedy en zijn broer Bobby centraal staat én Celia Cruz. Nadat Newman in Putin helemaal over de top gaat, toont hij in het prachtig georkestreerde Lost Without You ook als geen ander een ‘gewoon liefdesliedje’ te kunnen schrijven. En dat is pas het begin. Nog geen veertig minuten neemt het negen nummers tellende Dark Matter in beslag, maar meer heeft Newman niet nodig om aan te tonen dat hij naast een fenomenaal filmcomponist ook als singer-songwriter nog altijd een zeldzaam hoog niveau heeft. Tekst Mania | Henri Drost

Album van de Dag: Waxahatchee – Out In The Storm

waxahatcheeWaxahatchee – Out In The Storm (Merge Records)

Oké, het is flauw, maar wat een hopeloze naam heeft deze artiest. Na wat oefenen blijft het toch vooral op het geluid van niezen lijken. Gelukkig staat het geluid van de band zelf als een huis. Hoewel, band, achter Waxahatchee gaat soloartiest Katie Crutchfield schuil. Om haar heen verzamelt ze puike muzikanten die haar liedjes op Out In The Storm prachtig uitvoeren.

Gruizige punkpop en stuk voor stuk liedjes met een kop en een staart en heerlijke melodieën, en dan ook nog eens tot in de puntjes vastgelegd door de in deze scene meesterlijk opererende producer John Agnello. In die samenwerking leveren ze een heerlijk afwisselend album af waarin gitaargeweld wordt afgewisseld met meer breekbare momenten en waar even later zomaar een fijne gruizige bassynth de hoofdrol mag opeisen.

Katie Crutchfield stort haar hart uit op dit album, en zingt met hart en ziel, wat je vooral in de meer ingehouden stukken goed kunt horen zoals het meeslepende Recite Remorse. Daar krijgt haar stem de ruimte en wordt die nu eens niet gedubbeld, dan hoor je de haarscheurtjes in haar stembanden; prachtig. Maar ook als de versterkers op tien gaan hoor je de rauwe werkelijkheid doorklinken.

Met Katie Crutchfield heeft het genre ‘rauw gitaarbandje’ onder aanvoering van een talentvolle vrouw er weer een sterke troef bij. Voor liefhebbers van punkpop van Sleater-Kinney via Chastity Belt tot en met het melodrama van Juliana Hatfield, maar ook de adolescent die op zoek is naar muziek om eindeloos rond te dolen in de depressie, is dit een absolute aanrader. Tekst Muzine | Wim du Mortier

LIVEDATA 08/09 Quai de Meuse, Hastiere 29/09 Vera, Groningen 01/10 Bitterzoet, Amsterdam

 

Album van de Dag: George Thorogood – Party Of One

George Thorogood – Party Of One (Rounder)

George Thorogood is een bluesrockgitarist die met zijn Destroyers in de jaren 80 ongekend populair was. In het MTV-tijdperk regende het gouden platen voor deze band, die consistent stevige bluesrock maakte.

Vanaf de jaren 90 daalde de plaatverkoop gestaag, maar live bleef Thorogood voor volle zalen spelen. Gek genoeg is Party Of One de allereerste soloplaat van deze gitarist die zijn inspiratie vooral bij oude blueshelden als Elmore James, Hound Dog Taylor en Chuck Berry haalt. George gaat terug naar de basis en speelt hier dan ook voornamelijk akoestische blues, met slidegitaar, dobro en harmonica. Nummers van Robert Johnson, John Lee Hooper en Elmore James, maar ook van Bob Dylan en Johnny Cash. Allemaal artiesten die hem beïnvloed hebben of belangrijk voor hem waren.

Voor Thorogood wordt hiermee een lang gekoesterde wens vervuld. Het was even wennen voor hem om weer akoestisch te spelen, maar het resultaat klinkt fantastisch. Tekst Mania | Jos van den Berg

Album van de Dag: Dead Cross – Dead Cross

dead crossDead Cross – Dead Cross (Ipecac)

De meest in het oog springende bandleden van het splinternieuwe Dead Cross zijn Mike Patton en Dave Lombardo. Patton is natuurlijk bekend als zanger van Faith No More en Lombardo is de drummer van de oerbezetting van Slayer.

Beide heren hebben de handen al eens eerder ineen geslagen in het even grillige als onvoorspelbare Fantômas en hebben nu samen met Justin Pearson en Michael Crain een volgende megaverbond gesloten onder de naam Dead Cross. Als we de hele muziekgeschiedenis van dit viertal voor het gemak even op één hoop gooien, zal het niemand verbazen dat Dead Cross een superstrak, chaotisch, grillig, wervelend, dissonant, hard en onstuimig muzikaal karakter heeft dat je even goed moet laten uitrazen voordat je je er aan over geeft.

Mocht je dat geduld kunnen opbrengen en houd je van een lekkere pot extreme muziek, dan word je rijkelijk beloond. Tekst Mania | Menno Valk

Album van de Dag: Black Grape: Pop Voodoo

black grapeBlack Grape: Pop Voodoo (Universal)

Black Grape was het eerste project dat Shaun Ryder oppakte na het uiteenvallen van Happy Mondays in 1992. Samen met Bez zocht hij hulp bij de Ruthless Rap Assassins en maakten ze een succesvolle plaat onder de fraaie titel It’s Great When You’re Straight…Yeah. Opvolger Stupid Stupid Stupid was minder succesvol en rapper Kermit werd ernstig ziek. In 1998 ontsloeg Ryder iedereen en Happy Mondays kwamen weer bij elkaar. Dat duurde af en aan tot 2010 en in dat jaar kwamen Ryder en Kermit ook weer kortstondig bij elkaar. Die samenwerking beviel en voor het EK 2016 maakten ze onder de naam 4 Lions de single We Are England. “We need Manc street sass, intelligence and wit more than ever right now”, kondigde de band aan en tekstueel is Ryder weer scherp als vanouds. Welkome comeback dus. Tekst Mania | Bert Dijkman

Album van de Dag: Offa Rex – The Queen Of Hearts

offa rexOffa Rex – The Queen Of Hearts (Nonesuch Records)

So you think you like folk? In dat geval zal The Decemberists zeker een belletje doen rinkelen. Voor het project Offa Rex gingen ze een samenwerkingsverband aan met de Engelse singer-songwriter en multi-instrumentalist Olivia Chaney, die eerder voor de Amerikaanse folkband uit Oregon als voorprogramma optrad. Het resultaat is een ode aan de oorsprong van de hedendaagse folkmuziek.

Neem Blackleg Miner, een negentiende-eeuwse politiek geladen ballade. In eerste instantie, zou het zo van een Decemberists-album kunnen komen: mandoline, harmonium, akoestische gitaar en de heerlijke stem van Colin Meloy, die pas vrij laat in het nummer bijval krijgt van Chaney. Het is het meest toegankelijke nummer van The Queen Of Hearts, want op het merendeel van de nummers beperken Meloy en consorten zich tot begeleidingsband voor de karakteristieke stem van Chaney. Dit is traditionele folk, mensen. Een hoogwaardige exponent van de Britse folkrevival en dat is andere koek dan Amerikaanse folk, zoals al direct uit het titelnummer mag blijken, waarmee wordt geopend.

Toch is ook dit nummer achteraf bezien nog vrij toegankelijk, want nummers als The Gardener en The First Time I Ever Saw Your Face en Bonnie May vragen meer doorzettingsvermogen van de nietsvermoedende folkliefhebber. Dat The Decemberists ook hun mannetje staan bewijzen ze in het bijzonder op de twee slotnummers. Sheepcrook And Black Dog en To Make You Stay. Samen met Blackleg Miner maken ze The Queen Of Hearts ook voor de mindere folkdiehard de moeite waard, maar die moet dan wel even doorzetten.

Tekst Muzine | Theo Stepper

 

Album van de Dag: James Vincent McMorrow – True Care

James Vincent McMorrowJames Vincent McMorrow – True Care (Faction)

Waar op zijn debuut Early In The Morning nog grotendeels akoestische indiefolk te horen was, beweegt James Vincent McMorrow zich met de opvolgers Post Tropical en We Move steeds meer in de richting van soul en r&b. Op zijn nieuwe album True Care wordt die muzikale reis verder voortgezet, waarbij de Ierse singer-songwriter op minimalistische wijze laat horen hoe hij tegen het leven aankijkt. This album is life, itʼs the life Iʼve lived up to this point, itʼs the one that might be ahead of me”, vertelt hij daarover. Door middel van verschillende soundscapes probeert McMorrow de meest uiteenlopende kanten van het leven te laten horen. Van de (deels a capella) single True Care en de ingetogen pianoballade National tot het verrassende Constellations, een nummer dat door een aantal onverwachte wendingen meerdere gezichten laat zien. True Care is een boeiend en sfeervol album van een muzikant die muzikale uitdagingen niet uit de weg gaat. Tekst Mania | Godfried Nevels

Album van de Dag: Arcade Fire – Everything Now

arcade fireArcade Fire – Everything Now (Sony)

We turn the speakers up till they break. ‘Cause every time you smile it’s a fake! Stop pretending, you’ve got everything now. Zo dansbaar als de pest, de titeltrack van de nieuwe Arcade Fire: Everything Now. Met dank aan wat geleende elementen uit The Coca Cola Song van Francis Bebey. Ere wie ere toekomt. Gitzwarte tekst niettemin die Win Butler zingt, sterk contrasterend met die retevrolijke melodie en dat dito refrein. Het nummer doet onherroepelijk denken aan ABBA. Tijdens Everything Now is stilzitten onmogelijk. Het is de perfecte popsong.

Put Your Money On Me had bovendien geschreven kunnen zijn door het Zweedse superduo Björn Ulvaeus en Benny Andersson. Maar het is toch echt aan het brein van Butler en consorten ontsproten.

Van ABBA schakelt The Arcade Fire net zo makkelijk over naar reggae, met de eerste zwakke broeders op de plaat; achtereenvolgens Peter Pan en Chemistry, hoewel laatstgenoemde nog enigszins te pruimen is. Maar dat Arcade Fire zich in de toekomst nogmaals vergaloppeert aan reggae-achtige tracks lijkt uitgesloten. Je kunt je nauwelijks aan de gedachte onttrekken dat Butler een weekje Jamaica heeft gepakt en na een mojito of 9 een gitaar om z’n nek heeft gehangen. In een hangmat.

Terwijl we met het aansluitende Infinite Content alle ellende rap vergeten zijn. Een eendimensionale, gejaagde punksong van anderhalve minuut, die wel even nodig was om de aandacht er weer bij te hebben. Gekke Canadezen dat ze zijn volgt Infinite Content andermaal, maar nu in een wiegende countryversie.

Het reeds gememoreerde reggaeblokje wordt voorafgegaan door het verslavend lekkere Creature Comfort, de sterkste track op Everything Now. Handelend over met zichzelf worstelende jeugd. Creature Comfort behoort zelfs zonder discussie tot het allerbeste wat Arcade Fire op plaat heeft gezet tot nu toe. Knallende drums, elektronische bassen, Win Butler in topvorm en de licht hysterische zang van Régine Chassagne, opgeteld bij hypnotiserend syntesizergeweld, maken het nummer onweerstaanbaar. De tekst is confronterend, voor hen die het aangaat.

Some girls hate their bodies
Stand in the mirror and wait for the feedback
Assisted suicide
She dreams about dying all the time
She told me she came so close
Filled up the bathtub and put on our first record (ha, ook zelfspot!)
Saying god, make me famous
If you can’t just make it painless
Born in a diamond mine
It’s all around you but you can’t see it
The white lie of American prosperity
We wanna dance but we can’t feel the beat
Good God Damn zou Butler ook zomaar eens geschreven kunnen hebben in zijn hangmat. Het nummer leunt op een fijn basritme, maar daar is dan ook alles mee gezegd. Het is eentonig en uiteindelijk ook vervelend.
We Don’t Deserve Love heeft last van datzelfde euvel. Ook Chassagne weet de song niet te redden.
Na de herhalingsoefening in het midden van de plaat, Infinite Content, wordt Everything Now afgesloten met een vervolg op de 46 seconden die de titeltrack inluiden, dus andermaal Everything Now, maar nu in een slowmotionversie.
Al met al is het materiaal op het album, waar een hele batterij aan producers op los is gelaten, veel te mager om een voldoende te scoren. Een snelle revanche in 2018 stel ik voor. Tekst Pieter Visscher

 

 

Album van de Dag: Manchester Orchestra – A Black Mile To The Surface

manchester orchestraManchester Orchestra – A Black Mile To The Surface (Caroline)

Manchester Orchestra heeft zich nooit aan één formule vastgehouden. Na het stevigere en grungy Cope uit 2014 hebben frontman Andy Hull en toetsenist/gitarist Robert McDowell de soundtrack voor de film Swiss Army Man gemaakt.

Dit schemert absoluut door in A Black Mile To The Surface waarop de band veel meer de diepte in duikt. Het album is enorm gelaagd met folky invloeden, maar flirt ook met elektronica. De arrangementen zijn groots, complex en orkestraal met de drums wat verder naar de achtergrond. Het doel was volgens Andy dan ook om de plaat net zo intens te maken als zijn voorganger, maar zonder daarvoor de volumeknop open te draaien.

Daarin zijn ze absoluut geslaagd. De subtiele opbouw leidt tot intense en prachtige breaks waarbij de nummers heerlijk wegluisteren als één geheel. De kracht van dit album zit hem dan ook in zijn gelaagdheid; elke luisterbeurt blijf je weer nieuwe dingen ontdekken en genieten. Tekst Mania | Tim Jansen

LIVEDATA 01/11 VK, Brussel 02/11 Melkweg, Amsterdam

Album van de Dag: Cage The Elephant – Unpeeled

cage the elephantCage The Elephant – Unpeeled (RCA)

Cage The Elephant is een band van uitersten. Vergelijk vuige tracks als Indy Kidz en Sell Yourself maar eens met bloedmooie pareltjes als Trouble en Cigarette Daydreams. Alsof hel en hemel samenkomen. Twee jaar na het zelfverzekerde, eclectische Tell Me I’m Pretty is de Amerikaanse band rondom de energieke zanger Matt Shultz terug met een liveplaat: Unpeeled.

Het album bevat een kleine tachtig minuten en liefst 21 nummers aan materiaal. De eigen nummers zijn voorzien van een net jasje dat af en toe ouderwets kreukelt, zoals we van Cage The Elephant morgen verwachten. Een band in topvorm. De solo op Back Against The Wall, het emotionele Rubber Ball, het meezingende publiek gedurende Cigarette Daydreams, de zwierende Schultz, het achtergrondkoortje, een strijkorkest.

Alles lijkt te kloppen. Inclusief drie sprankelende covers, waarvan Eric Wreckless’ Whole Wide eindeloos swingt. Eind januari al ijzersterk in Paradiso. Op deze live-editie echter nóg een niveautje hoger. Tekst Mania | Jelle Teitsma