Category: Albums

Dan Auerbach – Waiting on a Song (Easy Eye)
Dat deze goede man, bekend als zanger-gitarist van The Black Keys, niet zo kieskeurig is, wisten we inmiddels wel. The Black Keys begonnen als zompig bluesrockduo, maar gaandeweg sloop er steeds meer soul en pop in hun muziek.

Op Auerbach’s vorige solo-plaat, Keep It Hid uit 2009, bleef hij nog redelijk dicht bij het Black Keys-idioom (veel blues dus), maar zij-project The Arcs (2015) was eigenlijk een soul-band. Hier gaat Dan Auerbach weer een stap verder. Toegankelijk is namelijk één ding, op Waiting On A Song is het ronduit luchtig.

Vrolijke, meezingbare songs die heel veel sixties en seventies ademen. Zoals Josh Rouse ooit een plaat maakte met muziek uit zijn geboortejaar, doet Auerbach dat hier ook, maar dan met muziek die minstens tien jaar ouder is dan hijzelf. Motown, Stax, country, rock ‘n’ roll, Westcoastpop, slagroomzoete strijkers, koortjes en belletjes, het komt allemaal voorbij en Auerbach komt er glansrijk mee weg. Het mag dan immers luchtig zijn, Auerbach kent zijn klassiekers en weet donders goed hoe een fijn liedje in elkaar steekt.

Voor de kniesoren: de plaat telt tien liedjes en duurt een dik half uur; maar was dat in de goede oude tijd niet precies zo? Dus. Voor wie op zoek is naar een fijne plaat om met warm weer lekker uit de ramen te laten waaien, zoek niet verder: Waiting On A Song is de soundtrack van de zomer van 2017. Tekst Mania | Louk Vanderschuren

Daniel Romano – Modern Pressure (You’ve Changed)
Modern Pressure is Daniel Romano‘s zevende plaat in zeven jaar tijd. En in die tijd hebben we ook al minstens zoveel kanten van de getalenteerde Canadees leren kennen. Zijn eerste albums cirkelden nog rond een zwaartepunt in de melancholische country, maar dat enigszins beperkende keurslijf is hij op zijn laatste platen sierlijk ontstegen.

De swing die op voorganger Mosey nogal prominent opdook is nog steeds aanwezig, maar ondertussen sluipt er ook steeds broeieriger wordend sfeertje vol rock en soul in. Het tweeluik Ugly Human Heart Pt. 1 en 2 is daar een prachtig voorbeeld van, opgebouwd rond prachtig klimmende zanglijntjes en opzwepende percussie

In The Pride Of Queens wordt het fraai zwierende couplet door een gruizig rockende riff het refrein in gekatapulteerd en tegen het einde duikt er zelfs nog een moddervette knipoog richting de Ramones op. Dit soort vondsten zijn typerend voor Modern Pressure. Het is effectief en subtiel tegelijkertijd, maar vooral ook steeds weer verrassend en hopeloos verslavend. Tekst Mania | Martijn Koetsier

LIVEDATA 02/09 Tuckerville, Enschede 04/09 Paradiso, Amsterdam 05/10 Casino, Sint-Niklaas (B)

The Amazons – The Amazons (Fiction)
The Amazons is een jong en energiek viertal uit Reading dat zich begin dit jaar in de kijker speelde bij BBC’s Sound Of 2017. Naast alle grime- en singer songwriter acts in die lijst, viel juist rockband The Amazons positief uit de toon.

In het livecircuit werd door de band al een flinke reputatie opgebouwd als een van de meest opwindende acts van Engeland. De vooruit gesnelde single Stay With Me liet vorig jaar al horen hoe opwindend de sound van The Amazons is. Hun rock ’n roll is niet alleen opzwepend, bombastisch en grungy, maar de nummers hebben zulke pakkende refreinen, die vragen erom luidkeels te worden meegezongen door het publiek. Het titelloze debuutalbum bevat elf tracks, praktisch allemaal geschikt als singlekandidaten. Iets wat al geldt voor In My Mind, Junk Food Forever en het onwijs sterke Black Magic, wat de huidige single is.

Frontman Matt Thomson heeft een goede, opvallende kop met rood haar, maar juist zijn stemgeluid maakt het verschil. De productie van het nieuwe album was in handen van Catherine Marks, die ook al werkte met Wolf Alice, Foals en PJ Harvey. The Amazons kunnen met dit knallende debuutalbum het stokje van ‘heetste nieuwe band van Engeland’ met gerust hart overnemen van Royal Blood. Tekst Mania | Erik Damen

LIVEDATA 17/06 Best kept Secret, Hilvarenbeek 19/07 Valkhof Festival, Nijmegen 21/09 Melkweg, Amsterdam 22/09 De Oosterpoort, Groningen 13/11 Poppodium 013, Tilburg 14/11 Doornroosje, Nijmegen 23/11 Ancienne Belgique, Brussel

Aldous Harding – Party (4AD / Beggars)
De uit Nieuw Zeeland afkomstige Aldous Harding maakte tweeënhalf jaar geleden diepe indruk met een titelloos debuut dat vooral herinnerde aan de psychedelische folkies uit de jaren 60 (denk aan Karen Dalton, Judee Sill, Vashti Bunyan en Linda Perhacs).

Op haar tweede plaat kiest ze, aan de hand van de vooral van PJ Harvey bekende John Parish, voor een wat eigenzinniger geluid. Het is een geluid dat nog altijd volop raakvlakken heeft met de psychedelische folk uit de jaren 60 en 70, maar ook uitstapjes maakt richting de eigenzinnige muziek van PJ Harvey of richting uiterst dromerige of zelfs bezwerende klanken.

Aldous Harding maakt op haar tweede plaat ingetogen muziek die wat in zichzelf lijkt gekeerd, maar wanneer je eenmaal wordt gegrepen door de bijzondere songs van de Nieuw Zeelandse singer-songwriter, de originele en bijzonder fraaie instrumentatie op de plaat en de unieke stem van Aldous Harding, is de liefde voor Party onvoorwaardelijk. Tekst Mania | Erwin Zijleman

LIVEDATUM 19/07 Valkhof Festival, Nijmegen

Kasabian – For Crying Out Loud (Sony Music / Colombia)
De Britse rockers van Kasabian hebben met For Crying Out Loud hun zesde studioalbum uitgebracht. De band, die tegenwoordig uit zanger Tom Meighan, multi-instrumentalist en groepsbrein Sergio Pizzorno, gitarist Tim Carter, bassist Chris Edwards en drummer Ian Matthews bestaat, pakt het een tikkeltje anders aan dan op voorganger 48:13 uit 2014.

Waar die plaat voortborduurde op de industriële, elektronische klanken van Velociraptor uit 2011, daar gaat het vijftal op For Crying Out Loud terug naar haar gitaarrijke roots. Terug in de tijd, dat wilde Pizzorno perse. Hij schreef het album in zes weken. Op deze plaat geen track van een niveautje Fire, Club Foot of Underdog, maar 12 luisterrijke nummers die absoluut als een geheel klinken.

Geen gekke dingen, geëxperimenteer en intermezzo’s, maar prettig voortkabbelende gitaarliedjes die her en der in een stroomversnelling terechtkomen. Comeback Kid, Bless The Acid House en Twentyfourseven zijn daar treffende voorbeelden van. En de hoes. Tja. Die moeten we maar voor lief nemen. Sterk album! Tekst Mania | Jelle Teitsma

LIVEDATUM 09/11 AFAS Life, Amsterdam 10/11 Vorst Nationaal, Brussel (B)

Vök – Figure (Nettwerk/V2 Benelux)
De IJslandse band Vök pakt je in. Niet alleen qua naam, maar ook met de muziek van het nieuwe album Figure, dat niets minder is dan een fijne beleving waarin je wordt heen en weer geslingerd tussen begrijpelijke indiepop en dromerige soundscapes.

De ene na de andere referentie vliegt voorbij. Zo komt James Blake om de hoek kijken in de dansbare opener Breaking Bones . De trillende diepe bas contrasteert met de droge drums en de galmende stem van Margrét Rán. Daarna gaan we door naar Little Dragon en ergens verderop horen we zelfs een vleugje Lorde voorbijkomen in Lightning Storm. Rode draad is de kippenvel opwekkende stem van Margrét op de groovende beats van Einar Stef die de nieuwste aanwinst is in de groep.

Show Me herbergt een verborgen pareltje. Helaas niet in het begin, waar het bijna vals is. Verder een redelijk simpele beat met dromerige synthesizers, in principe wat we de hele tijd al horen, maar de melodie in het refrein is plots catchy en vrolijk, met een lekkere hook die blijft rondzingen in je hoofd. Aangekomen bij vers twee maken we een 360 graden u-turn waar ineens vuurwerk te horen is in de productie. Een freestyle die zeer goed uitpakt.

Na een mooie reis door de muzikale IJslandse landschappen sluit het album rustig af met een ballade. Geen grootse synthesizers, geen beats, maar een dof klinkende piano in een lang en emotioneel intro. Uiteindelijk dansen we het album uit met de rustige beat als een soort afscheidswals. Goede reis. Tekst Muzine.nl | SIMONE SCHUTTEN

Thurston Moore – Rock ’n Roll Consciousness (Caroline International / Fiction)
Bij Thurston Moore denk je onmiddellijk aan Sonic Youth, maar het solo oeuvre van de Amerikaan is inmiddels bijna net zo omvangrijk als dat van zijn roemruchte band. Sinds de scheiding van Thurston Moore en Kim Gordon lijkt het doek voor Sonic Youth definitief gevallen en doet hijer solo nog een schepje bovenop.

Rock ’n Roll Consciousness werd gemaakt met de live-band van de Amerikaanse muzikant en bevat ruim 40 minuten muziek in slechts vijf tracks. Het levert een buitengewoon fascinerende luistertrip op. Thurston en zijn band maken indruk met een bezwerend en psychedelisch aandoend geluid, waarin ruimte is voor uiteenlopende invloeden. Het gitaarwerk van Moore varieert van uiterst ingetogen en trippy tot gruizig en zeer noisy, met hier tussenin psychedelisch aandoende solo’s.

In de songs is volop ruimte voor experimentele passages, maar Thurston Moore houdt ook van goed in het gehoor liggende rock. Rock ’n Roll Consciousness ligt door al het experiment een stuk minder makkelijk in het gehoor dan voorganger The Best Day, maar laat wel weer horen hoe getalenteerd Thurston Moore is. Tekst Mania | Erwin Zijleman

LIVEDATA 17/06 Best Kept Secret, Hilvarenbeek 02/07 Rock Werchter, Werchter

WHITE – One Night Stand Forever (Gentlemen Recordings / Bertus)
WHITE. Het is een niet bijster originele bandnaam, en bovendien eentje waarmee je niet echt makkelijk gevonden wordt via zoekmachines. Knap dus van deze band uit Glasgow dat ze ondanks die weinig sprekende naam er toch in geslaagd zijn om de afgelopen maanden behoorlijk op te vallen. Ze waren een van de highlights van Eurosonic 2016, hun optreden bij De Wereld Draait Door ging viraal en festivaloptredens op Metropolis en Where The Wild Things Are Hole waren memorabel. Maar vooral met ultracatchy singles als Living Fiction, Blush en Future Pleasures wisten ze hun naam te vestigen.

Nu is dan eindelijk hun eerste album One Night Stand Forever verschenen. Twaalf nummers, die ondanks dat ze allen afzonderlijk als singles klinken, toch in hun gezamenlijkheid voelen als een coherent album. De bandnaam is misschien niet origineel, maar de op disco gestoelde post-punk van WHITE is dat wel. De invloed van bijvoorbeeld Duran Duran, Franz Ferdinand, Orange Juice, ABC en Talking Heads is weliswaar onmiskenbaar, maar toch klinkt het geluid van WHITE volkomen eigen en volledig van deze tijd, mede door de uitbundige energie en het hoorbare speelplezier.

Zanger Leo Condie doet soms aan David Bowie en Brett Anderson denken en is even goed op zijn plaats in stampende dansvloertracks als Sweat en Hit Hit Hit,als in wat ingetogener nummers als This Is Not A Love Song en How Can You Get Love So Wrong.

Alles bij elkaar levert WHITE een indrukwekkend, divers en aanstekelijk debuutalbum af, waarmee ze bewijzen dat de energieke sound van hun singles ook op langspelerformaat overeind blijft. Tekst Muzine.nl | GER VAN TOORENBURG

Lees hier ons interview met WHITE.

Pinguin Radio presents WHITE

LIVEDATA 25/05 Cafe Cafe, Hasselt 26/05 Merleyn, Nijmegen 27/05 London Calling @ Paradiso, Amsterdam 28/05 Rotown, Rotterdam 03/06 VESTROCK, Hulst

Slowdive – Slowdive (Dead Oceans)
Na twee decennia van copy bands en meerdere shoegaze revivals, vond Slowdive het in 2014 tijd om weer bij elkaar te komen. De band werd gezien als het boegbeeld van een genre dat niet door iedereen even serieus werd genomen; the scene that celebrates itself. Hun live terugkeer klonk geweldig, werd enthousiast ontvangen en deed de band besluiten een nieuw album op te nemen, 22 jaar na hun laatste album Pygmalion.

Terwijl honderden bands over de jaren heen hun geluid hebben gekopieerd of sterk beïnvloed zijn door Slowdive’s etherische geluid, bewijst dit nieuwe album eens te meer dat er niks boven het origineel gaat. Het simpelweg Slowdive geheten album brengt ons in 46 minuten 8 nieuwe nummers die de band in de afgelopen jaren samen heeft geschreven, zonder bemoeienis van buitenaf door platenmaatschappijen of commerciële druk. Het eindresultaat valt zeker niet tegen, ook door de goede productie, mix en mastering, waardoor je hun zware shoegaze sound kraakhelder en met veel definiëring van vooral de drum en bas, maar ook de met effecten overladen gitaren, uit je speakers hoort knallen.

Het album is dromerig en verrassend optimistisch. De kenmerkende schoonheid van Neil Halstead en Rachel Goswell’s gelaagde samenzang, in combinatie met het gelaagde gitaarwerk van Neil en Christian Savill dat druipt van de reverb, delay, phasers en ongeveer ieder effect dat je kan verzinnen. Dit alles ondersteund door een ijzersterke ritmesectie bestaand uit Simon Scott en Nick Chaplin.

Slowdive is niet slechts een ge-update versie of bewerking van het geluid waar de fans zo van houden. Het klinkt opvallend fris en modern, met een meer heldere productie, en strakker dan voorheen. De zanglijnen zijn meer gewaagd en je merkt dat de muziek die ze de afgelopen jaren los van elkaar gemaakt hebben, sterkere muzikanten van ze heeft gemaakt en daardoor een sterkere band.

Openingsnummer Slomo begint met het onmiskenbare Slowdive gitaargeluid, via een fijne instrumentale opbouw naar Halstead’s zang, die vrij snel wordt vergezeld door Goswell. Met  Star Roving, dat doet denken aan Souvlaki’s Alison, gaat het tempo wat omhoog.
Don’t Know Why begint een beetje manisch, maar slaat dan om in een perfect dreampop/shoegaze refrein . Even later komt Go Get It met zijn laidback coupletten en het meest catchy refrein van het album, dankzij de mooie over-en-weer zang van Halstead en Goswell over een zware muur van psychedelische ritmes en gitaar venijn.
Het slotnummer is het lange, goed doordachte Falling Ashes met een hoofdrol voor de piano en de steeds terugkerende tekstregels Thinking About Love.

Slowdive fans zullen niet teleurgesteld zijn met dit nieuwe materiaal en dit album met de bijbehorende tournee is een mooi moment voor een hele lading nieuwe fans om kennis te maken met deze band en zich te verdiepen in hun backcatalogus. Tekst Muzine.nl |Damon Fries

Ásgeir – Afterglow (One Little Indian)
Hoe volg je een debuutalbum op dat bij tien procent van de IJslandse bevolking in de platenkast ligt en in een aantal Europese landen hoog in de hitlijsten eindigde? Drie jaar na het succesvolle In The Silence is Ásgeir terug met Afterglow, een album dat als muzikale vervolgstap kan worden gezien en waarop de IJslandse muzikant flink aan het experimenteren is geslagen.

“Een groot deel van het album is op geluiden gebaseerd. De nummers werden soms in stukken geschreven en vervolgens in elkaar gezet”, vertelde hij daarover. Het eindresultaat is een gevarieerd album, met naast folk-achtige nummers invloeden uit elektronica (Unbound) en R&B (Stardust).

Zelf noemt Ásgeir New Day en de titeltrack Afterglow als zijn persoonlijke favorieten: twee nummers die hij samen met zijn vader heeft geschreven in Laugarbakki, het dorp ten noorden van de hoofdstad Reykjavik waar hij is opgegroeid. “Ik schreef de songs en hij schreef de teksten.” De grote overeenkomst met In The Silence is het sfeervolle en melancholische geluid dat beelden oproept van het mystieke landschap dat IJsland te bieden heeft.

Afterglow is een intrigerend album waarbij je je afvraagt wat voor moois we in de toekomst nog meer van Ásgeir kunnen verwachten. Naast de cd- en lp-versie is Afterglow ook verkrijgbaar als deluxe editie met vier extra tracks en een gelimiteerde box bestaande uit een elpee, een cd, een speciaal boekwerk, vier litho prints en een 7-inch vinyl die vorig jaar in Japan is uitgebracht. Tekst Mania | Godfried Nevels

LIVEDATA 16/05 Koninklijk Circus, Brussel (B) 18/05 Paradiso, Amsterdam (Sold out)