Category: Albums

The Afghan Whigs – In Spades (Sub Pop)
In de opener Birdland tollen violen, blaasinstrumenten en koortjes over elkaar heen. Het zijn de staccato begeleiders van die welbekende soulvolle stem van Greg Dulli. Jazeker, The Afghan Whigs hebben met In Spades wederom een bovengemiddeld goed album uitgebracht. Al zijn die eerste drie minuten tegelijkertijd verrassend anders dan ooit tevoren gehoord. Spookachtig, zo noemt Dulli, dit album zelf. Dat is voor de opener zeker het geval.

De negen nummers daarna zijn qua tekst misschien wel net zo spooky (luister maar eens naar The Spell of I Got Lost), maar de krachtige en botte in your face-aanpak van deze rockband blijkt juist bij deze nummers weer als vanouds. Arabian Heights bijvoorbeeld is geweldig goed gelukt en single Demon In Profile (dat gitaartje!) is misschien wel één van de meest treffende nummers die deze band ooit maakte. En het mooie van zo’n kwalitatief hoogstaand album? Hoe meer je de welbekende aanpak van songschrijven waardeert, hoe meer zo’n eigenzinnige opener er ook bij blijkt te horen. Tekst Mania | Dennis Dekker

LIVEDATA 14/06 Trix, Anstwerpen (B) (Sold Out) 15/06 Ancienne Belgique, Brussel (B) (Sold Out) 09/08 Paradiso, Amsterdam 19/08 Pukkelpop, Hasselt (B)

Sam Outlaw – Tenderheart (Six Shooter/Bertus)
Sam Outlaw: een fantastische naam voor een moderne singer-songwriter met een cowboyhoed. En het is niet eens een artiestennaam want Outlaw is de achternaam van Sams moeder. Zo kan het bijna niet meer stuk – en dat bleek ook wel bij de ontvangst in 2015 van zijn debuutplaat Angeleno. Opvolger Tenderheart borduurt trouw voort op het debuut en is met zo’n beetje dezelfde ploeg, waaronder Taylor Goldsmith van Dawes, opgenomen in Los Angeles.

Sam Outlaw is een echte ‘Angelino’, getuige zijn lichte twangsound en de hier en daar opduikende mariachi-trompetjes. Zijn liedjes zijn verzorgd en rijk gearrangeerd, maar ook gepolijst en worden bovendien door Sam kalm voor het voetlicht gebracht. Een romantische Californiër is het, niet echt een outlaw.

Niettemin zijn de ballads, zoals titelsong Tenderheart en het dynamische Diamond Ring van een schoonheid zoals ook de liedjes van Chris Isaak dat waren. Schaar Sam Outlaw gerust onder de neo-traditionalisten; hij bevindt zich daar in goed gezelschap van Andrew Combs en Robert Ellis. Tekst Mania | Wiebren Rijkeboer

LIVEDATUM 20/07 Paradiso, Amsterdam

Imelda May – Life. Love. Flesh. Blood (Decca)
Voor haar nieuwe album gooit Imelda May het over een andere boeg. Niet alleen haar typerende haardracht heeft ze aangepast, ook muzikaal worden de zaken anders aangepakt. Waren haar albums tot nu toe nog te typeren als rockabilly, met Life. Love. Flesh. Blood omarmt ze nu (meer dan voorheen) rock, jazz, blues, soul, gospel en filmmuziek om tot haar meest persoonlijke plaat ooit te komen.

Ze wist niemand minder dan T-Bone Burnett te strikken als producer, die meteen een aantal indrukwekkende muzikanten meebracht (Marc Ribot, Jay Bellerose en Zach Dawes). Haar beroemde muzikale vrienden Jools Holland en Jeff Beck zijn ook van de partij. Vooral het met die laatste opgenomen zwoele Black Tears is werkelijk wonderschoon met subtiele slidegitaar en haar hartstochtelijke stem.

Het meisje van weleer is nu een dame, die zich van haar kwetsbare kant durft te laten zien. Hierdoor weet Imelda May je echt te raken. Ook verkrijgbaar als deluxe edition met 4 extra tracks en 36 pagina’s tellend boekje. Tekst Mania | Erik Damen

Sue The Night – Wanderland (Eigen Beheer)
London Grammar meets Fleetwood Mac is het eerste wat door ons hoofd schiet als we Wanderland, het prima tweede album van Sue The Night hebben aangezet. Het tien nummers tellende album is poppy, sprankelend en goed doorwrocht. Suus de Groot heeft haar sound gevonden en dat is duidelijk te horen.

Hoewel er niets tegen de catchy popnummers is waarmee het album opent, spitsen wij onze oren pas echt bij nummer vier, Melody Remedy. Het ritme is anders en intrigeert. Viool hypnotiseert evenals Suus’ stem. De gelaagdheid wekt nieuwsgierigheid op en als een spons zuigen we de muziek in ons op. Dat Sue The Night meer in haar mars heeft dan pakkende pop horen we bijvoorbeeld ook op afsluiter Pity Song, dat live is opgenomen met een eenentwintigkoppig orkest. Zang en sfeer doen een beetje denken aan Half Way Station.

Voor Wanderland dook Sue The Night de studio in met Thijs van der Klugt (Baskerville) en samen met hem leveren ze een zeer consistent en doordacht album af. Het resultaat is een leuke kruising tussen indie en pop dat soms dromerig en melancholisch, soms sensueel, maar vooral aanstekelijk klinkt, hoewel na een aantal nummers ook een gevoel van verzadiging optreedt, wat niet wegneemt dat Wanderland na een aantal luisterbeurten steeds fijner klinkt. Tekst Muzine.nl | The Stepper

LIVEDATA 20/04 Vera, Groningen 23/04 Metropool, Hengelo 05/05 Bevrijdingspop, Assen 01/06 Trix, Antwerpen 10/06 Retropop, Emmen 08/07 Festivalderaa, Zuidlaren 15/07 Zwarte Cross, Lichtenvoorde

Deep Purple – Infinite (earMUSIC / V2)
Het in een fraaie hoes gehulde Infinite is het twintigste studioalbum van Deep Purple en is de opvolger van het goede Now What?!. De vooruitgesnelde singles lieten al horen dat Deep Purple muzikaal nog lang niet versleten is. Zo heeft Time For Bedlam een dreigende ondertoon en is er ook weinig mis met All I Got Is You waarin Gillan laat horen dat hij nog steeds een uitstekend zanger is, die bovendien zijn beperkingen kent.

Een prominente rol op de plaat is weggelegd voor de toetsen van Don Airey en dit zorgt er gelijk voor dat de plaat een grote(re) progfeel heeft. Denk hierbij echter niet dat de klassieke sound losgelaten is, producer Bob Ezrin heeft goed zijn best gedaan om de plaat te laten klinken als een typische Purple plaat met als gevolg dat er ook meer dan genoeg ruimte is voor de gitaarcaperiolen van Steve Morse en de ronkende bas van Roger Glover.

Sterker nog: misschien is het juist hierdoor wel de meest klassiek klinkende plaat post Blackmore. Tien tracks kent het album waarvan de afsluitende Doors-cover Roadhouse Blues wat mij betreft niet nodig was. Buiten de singles laten ook de andere tracks zoals Hip Boots, Birds Of Prey, One Night In Vegas en The Surpising eveneens horen dat de band nog steeds muzikaal zich wil ontwikkelen en echt nog niet afgeschreven mag worden. Het lange toeren kon wel eens afgelopen zijn, maar ik hoop dat, zeker in een tijd waarin het volgens Glover mode is om als oudere muzikant dood te gaan, de band nog jaren doorgaat met het maken dit soort fraaie platen. Tekst Mania | Hermen Dijkstra

LIVEDATA 02/06 Ziggo Dome, Amsterdam 17/06 Graspop Metal Meeting, Dessel

Mister And Mississippi – Mirage (V2)
De Nederlandse band Mister And Mississippi maakte aan het begin van 2013 indruk met een debuut waarop folk, psychedelica en dreampop aan elkaar werden gesmeed tot een bijzonder geluid met internationale allure. Twee jaar later koos de band op haar tweede plaat We Only Part To Meet Again voor een net wat zwaarder aangezet geluid met meer invloeden uit de rock en de postpunk, maar het was ook een plaat die de belofte van het debuut waar maakte.

Inmiddels zijn we weer twee jaar verder en is ook de derde plaat van Mister And Mississippi verschenen. Mirage trekt de lijn van zijn voorganger door en zet de synths en gitaren hier en daar nog wat steviger en rijker in, maar de band zoekt op hetzelfde moment naar subtiliteit, avontuur en dynamiek. Mirage laat zeer uiteenlopende invloeden horen en citeert nadrukkelijker dan zijn voorganger uit de jaren 80, maar de sterke punten van de vorige twee platen zijn gelukkig behouden.

Door de nieuwe invloeden is het nog wat moeilijker om het geluid van Mister And Mississippi in een hokje te duwen, maar dat Nederland inmiddels een maatje je klein is voor de band is zeker. Mirage maakt net als zijn twee voorgangers indruk met een bijzonder geluid en de sterke zang van Maxime Barlag, maar imponeert met een serie geweldige songs. Het zijn songs die vermaken, betoveren en verrassen en ook nog eens lang groeien. Dat Mister And Mississippi definitief moet worden geschaard onder de smaakmakers van de Nederlandse popmuziek zal inmiddels duidelijk zijn. Tekst Mania | Luc van Gaans

LIVEDATA  15/04 Paaspop, Schijndel 22/04 Gebouw T, Bergen op Zoom 05/05 Bevrijdingsfestival, Zutphen 11/05 OT301, Amsterdam 12/05 Vera, Groningen 13/05 Metropool, Hengelo 14/05 Paard, Den Haag

Kim Janssen – Cousins (Snowstar Records)
Laten we het beestje maar direct bij zijn naam noemen; Cousins, het nieuwe album van de in Nederland geboren, maar in Azie opgegroeide Kim Janssen is een prachtplaat. We kunnen het maar vast gezegd hebben.

Openingstrack Dynasty zet direct de toon voor het gehele album, met zijn ingetogen coupletten en uitbundig georkestreerde refreinen. En zo bevat Cousins nog acht songs, stuk voor stuk rijk gearrangeerd, veelal groots opgezet, om precies op de juiste momenten even gas terug te nemen (in het prachtige Host bijvoorbeeld).
Smaakvolle referenties te over: The National (The Shelter), Sufjan Stevens (Gouldians) en Sigur Ros (Actor). Knap ook hoe Janssen schijnbaar achteloos schakelt tussen de diverse klankkleuren in zijn stem: van een donker timbre naar een hoog falsetto, en weer terug.

Dat alles, in combinatie met een ongekende rijkdom aan ideeën en precies de juiste dosis dramatiek, maakt van Cousins een ambitieus maar vooral indrukwekkend album, En een vroege kandidaat voor de jaarlijstjes bovendien. Tekst Muzine.nl | Ronald Renirie

LIVEDATA 19/04 Trix, Antwerp (B) (with Einar Stray Orchestra) 29/04 Here Comes The Summer 2017, Vlieland 16/06 Best Kept Secret, Hilvarenbeek 18/08 Graceland Festival, Vierhouten 05/10 De Spot, Middelburg 06/10 Altstadt, Eindhoven 11/10 Rotown, Rotterdam 12/10 Vera, Groningen 15/10 Paradiso Noord, Amsterdam

Father John Misty – Pure Comedy (Bella Union)
Josh Tillman heeft zich in de loop der jaren ontwikkeld tot een van de grote indie-rocksterren. In zijn hoedanigheid van Father John Misty maakte hij al schitterende platen; zijn derde, Pure Comedy, is misschien wel briljant. Al in 2003 debuteerde Tillman, toen hij zich, geboren in Rockville, Maryland, eenmaal in Seatlle gevestigd had.
Zijn platen werden steeds beter, met als voorlopig hoogtepunt Vacilando Territory Blues in 2009, maar toen was Tillman al als drummer ingelijfd bij Fleet Foxes. Gepokt en gemazeld door het wereldsucces van Fleet Foxes ontpopte Tillman zich vervolgens als een enigmatische, ja priester-achtige verschijning: Father John Misty.

Tillman graaft diep in zijn ziel op Pure Comedy, een puur persoonlijke album. Hij zingt over zijn innerlijk leven in de moderne metropool Los Angeles en ziet alles langzaam afbrokkelen. Opener en titelsong Pure Comedy heeft in die zin net zo’n dwingende intensiteit als Rufus Wainwrights Going To A Town (2007) en voort gaat Tillman, zingend vanuit zijn hart en spaarzaam begeleid door piano, gitaar, bas en gestopte drums, maar uitbundig door zwaarmoedige en onheilszwangere strijkers. Het levert, in een co-productie met Jonathan Wilson, een schitterend geluidsbeeld op, modern maar ook verwijzend naar klassieke jaren zeventigplaten van Jackson Browne, Elton John en The Beach Boys.
Tillman rijgt het ene hoogtepunt aan het andere, het zou dwaas zijn er een uit te tillen – of het moet het dertien minuten klokkende Leaving LA zijn. De dertien soul-searching songs tezamen – op vinyl een dubbelaar – zijn een zinderende luisterervaring. Pure Comedy kan niet anders dan een van de beste platen van 2017 zijn. Tekst Mania | Wiebren Rijkeboer

LIVEDATUM 12/11 Ancienne Belgique, Brussel

Future Islands – The Far Field (4AD)
Met doorbraakplaat Singles (2014) had Future Islands natuurlijk nog de wind van dat legendarische Letterman-optreden in de rug. Gelukkig kon de band varen op een ijzersterke plaat en die optelsom zorgde ervoor dat de groep uit Baltimore zorgvuldig een eigen niche kon creëren. Eentje met een sierlijst van synthpop, een fraai afgewerkte vloer van rock, met daarbinnen de charismatische frontman Samual T. Herring als stralend middelpunt.

Binnen die kaders wordt er ook op The Far Field weer gewerkt. Aan het geluid is weinig veranderd, al lijkt er soms iets meer lucht te zitten in de nummers. Alsof de band haar eigen vel al wel gevonden had, maar er nu pas echt lekker inzit. De opgekropte energie van Singles mis je daardoor op sommige momenten, maar daar staat wel een plaat tegenover die een nog kleurrijker beeld laat zien van een band waar we toch al geen genoeg van konden krijgen. Tekst Mania | Martijn Koetsier

LIVEDATA 30/06 Rock Werchter, Werchter 18-20/08 Lowlands, Biddinghuizen

Goldfrapp – Silver Eye (Mute)
De Goldfrapp fans van het eerste uur slaakten een zucht van verlichting toen op hun vorige plaat Tales Of Us eindelijk echo’s van hun veelgeprezen debuut Felt Mountain doorklonken. Vier jaar later blijkt Goldfrapp echter niet voor één gat te vangen, op hun zevende album Silver Eye gaat het wederom over een andere boeg. Als er al parallellen met het verleden te trekken zijn, is het met Black Cherry. Vooral het eerste kwartet songs bevat dezelfde soort elektropop met prettige kartelige randjes als die plaat.

De single Anymore, die al enkele weken voor de release van Silver Eye aan het publiek toevertrouwd werd, is daarvan een illustrerend voorbeeld. Goldfrapp schuwt op Silver Eye het experiment niet. Het midden van de plaat bevat drie Brian Eno achtige soundscapes , waarin de zang van Alison bijna lijkt te verdampen en die echt wat van de luisteraar vergen.

Het heerlijke upbeat Everything Is Never Enough bewijst vervolgens dat Goldfrapp ook nog steeds glorieuze glitterpop kan produceren. Het slotakkoord is voor de onheilspellend klinkende songs Moon In Your Mouth en Ocean. Na het donkere, intieme geluid van zijn voorganger, staat Silver Eye weer bol van de vlammende en broeiende elektronica. Verkrijgbaar op zwart en doorzichtig vinyl en ambachtelijke CD. Tekst Mania | Martin Kikkert

Midas – Heavy Moon (Dapper)
Op de hoes van Heavy Moon, het eerste album van Midas, prijkt een komeet die wordt gedragen door een raket. Het zou zeer goed kunnen dat de carrière van de pas afgestudeerde alumnus aan het Conservatorium van Amsterdam op korte termijn een dergelijke vlucht gaat nemen. Als niemand minder dan Ilse de Lange zich al vierkant achter je schaart, doe je immers iets goed.

Midas etaleert zich op zijn debuut als een vaardig zanger en liedjesschrijver die op papier kan aanslaan bij een groot mainstreampubliek. Met zijn mooie, wat meisjesachtige stem pakt hij luisteraars ogenblikkelijk in. TV on Demand, Amy, en Before You Know zijn stuk voor stuk voorbeelden van potentiële radiohits – en dan hebben we single Where Are We Now nog niet eens genoemd.

Zoals Whitney vorig jaar vele harten stal met hun stemmige, aanstekelijke folkpop, daar ligt Midas nu hetzelfde lot beschoren. Er staan nog enkele clubshows op het programma voor de echte test: Pinkpop. Tekst Mania | Max Majorana

LIVEDATA 15/04 Effenaar, Eindhoven (supporting Sue The Night) 18/04 AFAS Live, Amsterdam (supporting Bob Dylan) 28/04 Simplon, Groningen  17/05 Eetcafé Stathe, Utrecht 05/06 Pinkpop, Landgraaf 17/06 Openluchttheater, Eibergen (supporting Blaudzun) 02/09 Tuckerville, Rutbeek 28/09 Luxor Live, Arnhem 30/09 Het Burgerweeshuis, Deventer 08/10 MEZZ, Breda

Jamiroquai – Automaton (Virgin EMI)
Het moment waar miljoenen fans op hebben gewacht: de Grammy-award winnende band Jamiroquai heeft een nieuw album uitgebracht! Zeven jaar na het laatste werk, Rock Dust Light Star, brengen de elektronische, soul-funk superstars hun achtste plaat uit: Automaton. Geschreven en geproduceerd door leadzanger Jay Kay en Jamiroquai keyboardmeester Matt Johnson. Het album heeft duidelijk hetzelfde DNA als zijn voorgangers; funky en dansbaar.

Toch lijkt de plaat meer als anders te steunen op een ‘elektronische feel’, zoals in het titelnummer Automaton en het futuristische Superfresh. Zanger Jay Kay zegt hier zelf over: ‘‘De inspiratie voor Automaton komt uit een erkenning voor de opkomst van kunstmatige intelligentie en technologie in onze hedendaagse wereld en hoe we als mensen beginnen te vergeten waar het om draait in het leven. De simpele, plezierige dingen als relaties met elkaar.’’

Stilzitten gaat hoe dan ook niet. Met Shake It On begint het album swingend en met nummers als Cloud 9 en Something About You voel je je met de seconde vrolijker. Dat blije, zomerse gevoel dat Jamiroquai immer teweegbrengt, komt ook op terwijl je luistert naar Summer Girl en Carla. Jay Kay formeerde de band in 1992 en met een reden werd Jamiroquai sinds hun debuutalbum één van de meest succesvolle acts op de planeet. Met de bekendmaking van het nieuwe werk werd al snel nóg iets duidelijk: een tour. Yes! Tekst Mania | Sanne den Toom

LIVEDATA  09/07 North Sea Jazz Festival, Den Haag 08/11 Ziggo Dome, Amsterdam

Mayra Orchestra – Oracle (Butler Records)
Mayra Orchestra is de wondere wereld van pianiste en zangeres Maartje Dekker. De artieste uit Rotterdam creëerde samen met haar bandleden een eigen universum. Het orkest, dat uit veertien mensen bestaat, bestrijkt een scala van emoties. Van ingetogen tot opgetogen, van intiem tot extravert, van rustig tot wild. De muziek op dit tweede album, dat verschijnt vier jaar na het debuut, voert je mee langs de achtbaan van het leven. Tussen Hooverphonic, Kate Bush en Tori Amos, heeft Mayra Orchestra een eigen plaatsje gevonden.

De talentvolle Christiaan Bruin arrangeerde, deed de mix en de mastering. De originele kostuums waarin het orkest te bewonderen is, zijn van de hand van Maartje Dekker, die de muziek en de teksten schreef. Een prachtig en sprookjesachtig geheel is het effect. Heel benieuwd hoe dit er op een podium uit gaat zien. Als ze maar een beetje in de buurt komen van dit prachtige album, kan het effect alleen maar van een overdonderende kwaliteit zijn. Tekst Mania | Erik Mundt

LIVEDATA 31/03 Boerderij, Zoeterzmeer (Release Show) 29/04 Oranjekerk, Rotterdam 11/11 Parktheater, Alphen aan de Rijn

The Moonlandingz – Interplanetary Class Classics (Transgressive)
Een ingenieus concept of een fictieve band? The Moonlandingz ontstond als een project van Eccentronic Research Council, een elektronisch duo uit Sheffield, dat twee leden van Fat White Family uitnodigde en ineens succes had. Hun single Sweet Saturn Mine werd opgepikt door de BBC en er ontstond een grote vraag, zodat de vier muzikanten besloten een album te gaan maken en op te gaan treden.

Hun muziek is psychedelische glamrock, verwant aan Sigue Sigue Sputnik en misschien een doorgeslagen Bowie. Dit debuut is verrassend, verfrissend en is ook een verademing met nummers die de ongrijpbare aantrekkelijkheid hebben, die bijvoorbeeld de muziek van Joe Meek, zoals The Honeycombs en The Tornados en Mike Berry, ook heeft. En ook een beetje dat buitenaardse en mysterieuze. Het is een achtbaanrit met steeds opnieuw verrassingen op een album dat je uitgeput achterlaat met een grote glimlach op je gezicht. Laat je eens verrassen. Tekst Mania | Erik Mundt

LIVEDATA 26/04 Paradiso, Amsterdam 12-16/07 Dour Festival, Dour 21/07 Valkhof Festival, Nijmegen

The Jesus And Mary Chain – Damage and Joy (ADA)
De Schotse broers Jim en William Reid vormen samen het hart en de ziel van The Jesus And Mary Chain. Sinds oprichting begin jaren ’80 is de band een zeer invloedrijke postpunk-voorloper. In 1985 schreef de band geschiedenis met de bezwerende melodieën en zwartgallige, oproerende teksten uit hun debuut Psychocandy. Met gitaren à la Velvet Underground, een trash attitude en de bad boy-look breken ze al potten vanaf Just Like Honey.

Na 18 jaar stilte brengt The Jesus And Mary Chain hun zevende studio album Damage and Joy uit. Ondanks het enorme gat tussen de releases voelt Damage and Joy als een logische uitbreiding van zijn voorganger, de schijnbare zwanenzang Munki. De helft van de 14 tracks zijn re-opnames van songs die eerder zijn uitgebracht van o.a. Jim Reid solo releases. De gebroeders Reid hebben blijkbaar hun lot als chagrijnige mannen geaccepteerd.

Waar Psychocandy in de jaren 80 snoeiharde noise gebruikt om gevoeligheden te verbergen, legde Munki hilarisch haatdragende teksten van een in een midlifecrisis crisis bevindende Jesus en Marychain bloot. Damage and Joy gaat verder waar I Hate Rock’ n ‘Roll is gebleven. Morbide juweeltjes als Simian Split (I killed Curt Cobain) en het noisegierende Mood Rider met het motto Kill everybody who’s hip. Allways Sad klinkt daarentegen als een uitgekledere variant van Just Like Honey. Darklands en Psychocandy hebben de tand des tijds furieus doorstaan. Of Damage and Joy dat doet zal de tijd leren, de plaat staat gelukkig wel vol klassesongs. Tekst Mania | Ron Loontjens

LIVEDATUM 18/04 Ancienne Belgique, Brussel 19/04 Paradiso, Amsterdam