Category: Albums

The xx – I See You (Young Turks/Beggars)
Het is alweer meer dan zeven jaar geleden dat de Engelse bleekneusjes van The xx met hun titelloze debuutalbum werden binnengehaald als nieuwe vaandeldragers van de dream pop. Waar dat genre helaas alweer een tijdje uit de schijnwerpers is verdwenen, groeide The xx uit tot een van de populairste indieacts van dit decennium. Reikhalzend werd er dan ook uitgekeken naar dit derde album van Jamie Smith, Romy Madley Croft en Oliver Sim, want de vorige, het prachtige Coexist is inmiddels ook alweer zo’n vier en een half jaar oud.

Vorig jaar waren ze nog wel allemaal present op het zeer geslaagde eerste solo-album van Jamie Smith (In Colour), dat een dansbaar en veel zonniger geluid liet horen dan we van The xx gewend waren. Die lijn wordt op I See You direct voortgezet in de met blazers en een fikse beat opgetuigde opener Dangerous en ook andere nummer flirten met de clubsound die Smith op zijn soloplaat verkende, wat voor sommige fans van The xx waarschijnlijk wel even wennen zal zijn.

De muurbloempjes van vroeger zijn uit hun schulp gekropen en klinken op deze ambitieuze plaat zonniger dan voorheen. Toch is op I See You lang niet in alle opzichten sprake van een stijlbreuk. Het klankenpalet mag dan rijker van kleur zijn, het trio klinkt nog altijd even minimalistisch en ruimtelijk als op de eerste twee albums. Bovendien gaat het tempo na de eerste liedjes omlaag en kleuren de stemmen van Madley Croft en Sim nog beter bij elkaar. Dit prachtige album lost de hoge verwachtingen niet alleen in, maar overtreft ze zelfs. Tekst Mania | Marco van Ravenhorst

LIVEDATA 13/02 AFAS Live, Amsterdam (Sold Out) 01/03+02/03 Vorst Nationaal, Brussel (Sold Out) 18-20/08 Lowlands, Biddinghuzien

Flo Morrissey & Matthew E. White – Gentlewomen, Ruby Man (Caroline Benelux)
Een coveralbum, het hoort er schijnbaar bij. Zo af en toe, maar liever niet te vaak. De knappe, bijna engelachtige singer-songwriter Flo Morrissey en alleskunner Matthew E. White hebben de handen ineen geslagen en coveren op Gentlewoman, Ruby Man tien pareltjes uit de pophistorie. Een nieuwe jas, af en toe een tikkeltje vreemd, maar steevast prachtig.

Het stemgeluid, zowel solo als in samenhang, komt op een glansrijke manier tot uiting. Oude klassiekers komen tot leven, terwijl ook recente meesterwerken niet worden genegeerd. In dat laatste geval gaat het onder meer om Thinking Bout You van Frank Ocean, The Colour In Anything van James Blake en Heaven Can Wait van Charlotte Gainsbourg.

De ‘jonge’ covers zijn schitterend, bijgestaan door noemenswaardige vertolkingen van Grease (Bee Gees), Sunday Morning (Velvet Underground) en Suzanne (Leonard Cohen). Coveralbums worden vaak met een extra scherp oor beoordeeld. En terecht. In dit geval volstaat applaus. En een buiging. Tekst Mania | Jelle Teitsma

Jeff Healey – Holding On
De erven van de in 2008 overleden blinde gitarist Jeff Healey doen hun uiterste best om de nagedachtenis aan de gitaarvirtuoos in leven te houden, en met releases als Holding On lukt dat prima. Vijfenzeventig minuten top blues, bestaande uit outtakes van de sessies (uit de periode 1996-1998) die eerder dit jaar uit de kluizen werden gehaald om daarmee het Heal My Soul album samen te stellen; en een nog niet eerder uitgebracht liveconcert in Oslo uit 1999. Vooral die laatste is zeer welkom want Healey was altijd op zijn best zittend op een stoel op het podium met zijn gitaar op zijn schoot, de een na de andere lick de zaal inslingerend. Als iemands muziek het verdient om voor te leven, dan is het wel van deze gigant. Tekst Mania | Andre de Waal

Holding On lukt Tracklist:
1. Love Takes Time
2. Every Other Guy
3. Dancing With The Monsters
4. All That I Believe
5. Cniblues
6. My Little Girl (Live)
7. Dust My Broom (Live)
8. How Blue Can You Get (Live)
9. I Think I Love You Too Much (Live)
10. Stuck In The Middle With You/tequila (Live)
11. Macon Georgia Blue (Live)
12. I Can’t Get My Hands On You (Live)
13. Yer Blues (Live)
14. Holding On (Live)
15. See The Light (Live)Theo Holsheimer – Cilice Orchestra (Eigen beheer)
Enkele weken geleden vond in de Melkweg de presentatie plaats van een project dat zijn gelijke in de Lage Landen niet kent. Zelden werden hier de meest uiteenlopende muziekstijlen op zo een weergaloze wijze samengesmolten tot één geheel. Onder leiding van Theo Holsheimer is metalband CiLiCe de samenwerking aangegaan met muzikanten uit de Nieuw en Meer, een kunst- en bedrijvencomplex aan de rand van Amsterdam.

Aanleiding vormde het 25-jarige bestaan van dit bijzondere bolwerk. Holsheimer kreeg de opdracht van Stichting Meertonen, een platform dat zich uitgebreid heeft toegelegd op de crossover van diverse stijlen, om hier op een bijzondere wijze aandacht aan te besteden. Met behulp van dezelfde Stichting werd deze componist/gitarist de unieke mogelijkheid geboden om een uit drie delen bestaande, ruim dertig minuten durende compositie in elkaar te zetten en op te nemen.

Het resultaat is een verbluffende collage waarin sfeer, gevoel, virtuositeit en hartstocht dicht bij elkaar komen. Dat metal en strijkers goed samen gaan is niets nieuws maar donkere en logge metalen blijken eveneens opvallend goed te matchen met instrumenten als een trompet, saxofoon en zelfs accordeon. Het blijkt maar nauwelijks op toeval te berusten. Holsheimer heeft namelijk niet de minste muzikanten om zich heen verzameld. Wat te denken van bandleden uit B-Movie Orchestra, Amsterdam Klezmer Band of de New Cool Collective Big Band.

Het moet voor deze muzikanten eveneens een bijzondere belevenis zijn geweest om bijdragen te kunnen leveren aan dit project. Geen moment wordt de indruk gewekt dat de deelnemers slechts een begeleidende rol vervullen. Wie het aandurft om de drie tracks meerdere malen een aandachtige luisterbeurt te gunnen, overigens een absolute vereiste, komt tot de ontdekking dat de experimentele en instrumentale stukken steeds weer iets nieuws laten horen.

Holsheimer heeft eerder aangegeven zijn inspiratie te hebben gehaald uit de gejaagdheid waarmee we dagelijks te maken hebben. Die gejaagdheid lijken we terug te vinden in de enorme hoeveelheid tempowisselingen en snelle variaties in het gebruik van de instrumenten. De enorme drang naar avontuur en de op jazz gestoelde improvisaties zorgen voor een uitermate boeiende luisterervaring die de adem doet verstokken. Hoogste tijd dus om de gejaagdheid een halt toe te roepen en om vervolgens een half uur volledig op te gaan in dit imposante epos van deze bijzondere muzikant. Tekst | Jeroen Bakker

Neil Young – Peace Trail (Reprise)
Ha, ha, geintje. Beweer ik eerder dit jaar in mijn recensie van Neil Young’s liveplaat Earth dat ik zo’n fan ben van Young de ragger en houthakker die zijn valse gitaar laat scheuren als een cirkelzaag in een groot Canadees bos en zonder aanzien des persoons rustig een nummer van een half uur gaat lopen beuken, krijg ik nu een totaal akoestische Neil Young plaat voor mijn kiezen. Bedankt hoor, Platomania’s oppercdverdeler!

Young blijft op zijn oude dag een enorm productief baasje want dit is alweer zijn 38e album, opgenomen met de studiomuzikanten Jim Keltner (drums) en Paul Bushnell (bas). Akoestisch dus, en daar word ik dus helegaar … heel blij van. Want dit is wel degelijk de bijtende, sarcastische en boze Neil die ook zijn akoestische gitaar kan laat snerpen tot diep in je beenderen, ondersteund door een ritmesectie die wel degelijk de oren van je hoofd bonkt. De teksten zijn uiteraard zwaar politiek, waarbij het gaat van het lot van native Americans Indian Givers via de tijden waarin we leven Terrorist Suicide Hang Gliders, tot de toekomst My New Robot. Ik hoop dat The Donald deze plaat kado krijgt tijdens zijn inauguratie, hij kan er veel van opsteken. Tekst Mania | Andre de Waal

Peace Trail Tracklist:
1. Peace Trail
2. Can’t Stop Workin’
3. Indian Givers
4. Show Me
5. Texas Rangers
6. Terrorist Suicide Hang Gliders
7. John Oaks
8. My Pledge
9. Glass Accident
10. My New Robot
Jean-Michel Jarre – Oxygene 3 (Sony)
Jarre’s mijlpaal voor de elektronische muziek is dit jaar al weer aan zijn 40 jarig jubileum toe. Twintig jaar geleden verscheen al een sequel, de aankondiging van deze derde versie kwam toch als een kleine verrassing. Net als zijn illustere voorganger kent deel 3 een vrij minimalistische aanpak. Drums zijn nauwelijks te horen, de plaat wordt voortgestuwd door sequencers en herkenbare melodieën. Daarbij bedient Jarre zich ongeveer van alle typen synthesizers, die de afgelopen decennia zijn geproduceerd en ook afgebeeld zijn in het bijbehorende boekje.

Het is vooral de opbouw en de sfeer die herinneringen oproept aan vervlogen tijden. Op de donker klinkende afsluiters Oxygene 19 en 20 komt nog een enkel letterlijk citaat voorbij. Oxygene 3 werkt prima op zichzelf, maar uiteraard is ook de volledige trilogie beschikbaar in CD en vinyl variant. Tekst Mania | Martin Kikkert

Oxygene 3 Tracklist:
1. Oxygene, Pt. 14
2. Oxygene, Pt. 15
3. Oxygene, Pt. 16
4. Oxygene, Pt. 17
5. Oxygene, Pt. 18
6. Oxygene, Pt. 19
7. Oxygene, Pt. 20

De Staat – Live in Utrecht
Het kan dit jaar niet op voor De Staat: ze stonden op Pinkpop, Pukkelpop en Lowlands, speelden in het voorprogramma van Muse en wonnen de 3 Voor 12 Album van het Jaar Award. Uiteindelijk niet zo vreemd, als je bedenkt dat ze het jaar openden met het toffe O, toch wel een voorlopig hoogtepunt in hun loopbaan. En ja, met zo’n reputatie als podium-band ligt het voor de hand dat een live-plaat het feestje dat 2016 heet compleet gaat maken.

Zoals de titel al zegt, is dit een registratie van een apestrak optreden in Utrecht, tijdens hun uitverkochte clubtoer in februari van dit jaar. O komt uiteraard ruimschoots aan bod, maar ook hoogtepunten als Psycho Disco, Rooster Man, Sweat Shop en uiteraard Witch Doctor ontbreken niet. Hun hoekige rock staat als een huis en De Staat staat er zelfverzekerd bij. Feestje dus! Tekst Mania | Louk Vanderschuren

Live in Utrecht Tracklist:
1. Peptalk
2. Make The Call, Leave It All
3. Down Town
4. Blues Is Dead
5. Murder Death
6. Old Macdonald Don’t Have No Farm No More
7. Psycho Disco
8. Devil’s Blood
9. Help Yourself
10. Time Will Get Us Too
11. Get It Together
12. Make Way For The Passenger
13. Input Source Select
14. Get On Screen
15. Rooster-Man
16. Sweatshop
17. Witch Doctor.

LIVEDATA 18/02 Heineken Music Hall (Sold Out)The Last Shadow Puppets – Dream Synopsis EP
Hun geweldige tweede langspeler Everything You’ve Come To Expect was ook het startsein van een succesvolle tour voor de band rondom Alex Turner en Miles Kane. Tijdens de tour speelden ze diverse covers, die ze op een goede dag ook maar even opnamen voor deze EP. Aangevuld met twee nieuwe versies van The Dream Synopsis en Aviation, beide origineel van bovengenoemd album, en beide in een prima alternatieve versie, zijn het vooral de vier covers die dit mini album zeer de moeite waard maken.

Is This What You Wanted van Leonard Cohen, en opgenomen voor diens dood, behoudt de duistere randjes van het origineel. Punk band Glaxo Babies nam in 1980 het origineel op van This Is Your Life en laat de punk invloeden horen die in het werk van de twee Puppets altijd terug komen. Hoogtepunt is het Frans gezongen Les Cactus, origineel van Jacques Dutronc, en wonderbaarlijk genoeg perfect passend in het repertoire van de Engelsen. Een werkelijk heerlijk tussendoortje. Tekst Mania | Jurgen Vreugdenhil

Dream Synopsis EP Tracklist:
1. Aviation 
2. Le Cactus 
3. Totally Wired 
4. This Is Your Life 
5. Is This What You Wanted 
6. The Dream Synopsis

Elephant Stone – Ship Of Fools (Elephants on Parade)
Vierde album alweer van deze Canadese band rond zanger en allroundmuzikant Rishi Dhir, die ondanks sterke platen als Elephant Stone (2013) en Three Poisons (2014) nog steeds wacht op een wereldwijde doorbraak. Wie weet dat die er binnenkort gaat komen, want album nummer vier, Ship Of Fools, is al net zo goed als zijn voorgangers. De Indiase invloeden die eerder werk kenmerkten zijn hier wat naar de achtergrond gedrongen, maar de psychedelische elementen vieren nog steeds hoogtij.

Nieuw zijn de elektronische beats die nummers als Manipulator, Where I’m Going en See The Light naar grote hoogten stuwen, maar van een echte stijlbreuk is geen sprake. Het naar een nummer van de Stone Roses vernoemde Elephant Stone vindt op deze toffe plaat de juiste balans tussen experiment en toegankelijkheid en gezien de populariteit van geestverwanten als Tame Impala zou het dan ook niet meer dan terecht zijn als ook Rishi Dhir en zijn bandmaten nu eindelijk doorstoten naar de grotere zalen. Tekst Mania | Marco van Ravenhorst

Ship Of Fools  Tracklist:
1. Manipulator 
2. Where I’m Going 
3. Cast The First Stone
4. Photograph 
5. See The Light 
6. Run, Sister, Run 
7. Love Is Like A Spinning Wheel 
8. Andromeda 
9. The Devil’s Shelter 
10. Silence Can Say So Much 
11. Au Gallis 

LIVEDATA: 29/11 V11, Rotterdam 30/11 Paradiso, Amsterdam 2/12 Trix Bar, Antwerpen

ELEPHANT STONE LIVE IN CONCERTO
Woe 30 november instore: 17:00 Concerto A’damRolling stones – Blue & Lonesome (Polydor Records)

Het moest er een keer van komen maar het heeft maar liefst ruim een halve eeuw geduurd voordat de Rolling Stones hun grote voorbeelden met een volledig en honderd procent oprechte bluesplaat weten te eren. Deze week verschijnt Blue & Lonesome waarmee ze terug gaan naar de roots en een diepe buiging maken voor de muziek van Eddie Taylor, Willie Dixon, Howlin’ Wolf, Little Walter en Jimmy Reed.

 Tekst: Jeroen Bakker (met dank aan Everaldo Pechler)

Op voorhand waren de verwachtingen dat de luisteraar weer zou worden meegetrokken in de Dartford Delta, een verwijzing naar de bakermat van de blues, de Mississippi Delta in combinatie met de plaats waar Mick en Keith opgroeiden in de beginjaren zestig, of naar een geweldig creatieve periode, zo halverwege de jaren zestig, toen de Stones enige tijd in de befaamde Chess studio’s te Chicago verbleven. Een, zeker vanuit historisch Stones-perspectief, uitermate belangrijk tijdperk aangezien daar onder leiding van de beroemde engineer Ron Malo de allereerste versie van Satisfaction werd opgenomen terwijl Muddy Waters, de grote held van de Stones, het plafond aan het witten was.

Bij de eerste beluistering van Blue & Lonesome dient zich echter een geheel andere vergelijking aan, die van het nooit uitgebrachte album dat Mick Jagger beginjaren negentig opnam met de helaas ter ziele gegane band The Red Devils, het uit zes jonge honden bestaande gezelschap uit Los Angeles waarbij de blues door de aderen stroomde. Onder leiding van mondharmonicavirtuoos Lester Butler speelde de band gretig, smerig en met ongekende bezieling. Luister naar hun enige album Live At The King King, een absolute must voor de liefhebber, en je begrijpt gelijk wat hier wordt bedoeld. Blues zoals blues gespeeld hoort te worden. Alsof je zelf ter plekke druipend van het zweet getuige bent van een hypnotiserend blues voodoo-ritueel waar Screaming Jay Hawkins trots op zou zijn.

Uitgerekend met deze band dook Mick Jagger juni 1992 de studio in om samen met producer Rick Rubin een legendarische sessie op te nemen. Geen vooropgezet plan van welke nummers er opgenomen gingen worden, gewoon roepen welke klassieker in je opkwam en het werd gespeeld. Soms in één take, vaak vier of vijf keer het zelfde nummer live achter elkaar spelen tot het er goed op stond. Bijzonder feitje hierbij was dat Jagger zich liet corrigeren door de jonge band, zij speelden deze nummers immers een paar keer per week in rokerige clubs in LA. Nummers als Blues With A Feeling, Evil, Checkin Up On My Baby, Still A Fool, ze kwamen allemaal voorbij. Geen overdubs en trucjes achteraf, maar gewoon een band live in de studio. Microfoons aan, stand-by, record en gaan.

Jagger moet ongetwijfeld hebben terug gedacht aan deze tijd toen hij eind vorig jaar met Keith, Ronnie, Charlie en enkele vaste krachten die de Stones sinds jaar en dag bijstaan, in de studio bezig was. Naar verluidt verliepen de opnamen van het nieuwe zelfgeschreven materiaal niet bepaald vlekkeloos. Keith zette plotseling een blues-standaard in en als donderslag bij heldere hemel bleek het heilige vuur weer aangewakkerd. Jagger gebruikte hetzelfde weekend nog om een selectie te maken uit de rijke muzikale nalatenschap van bovengenoemde blueshelden. Toen vervolgens de opnamen werden hervat bleek daar ook Eric Clapton te zijn begonnen aan het opnemen van nieuw werk. Saillant detail is overigens dat de plaats van handeling de British Grove Studios in West-Londen betreft. Eigendom van Mark Knopfler en op een steenworp afstand van Richmond en Eel Pie Island waar de Stones in hun beginjaren ooit als jonge bluesband in pubs en clubs speelden. Clapton hoorde hoe de Stones zich met volle overtuiging op het bluesmateriaal stortten, onderbrak zijn eigen opnamen en bood zijn medewerking aan. Binnen drie dagen hadden de Rolling Stones twaalf tracks op de band staan waarvan er twee enkele bijdragen van Mr. Slowhand bevatten.
Zo bevat Blue & Lonesome dezelfde bezieling en gedrevenheid als die legendarische sessie in LA van toendertijd. Deze keer waren de Stones met zijn allen in een studio zonder poespas, en zonder overdubs, de muziek makend waar ze al decennia lang verdomde goed in zijn: de blues, waarmee tevens aan de wens van vele fans is tegemoetgekomen.

Met name Jagger laat zich van z’n beste kant horen. Zowel op zang als mondharmonica vertolkt hij de rol van hoodoo-man met verve. Dichter bij het “down and out” gevoel van de blues kan je niet komen dan op de gelijknamige titeltrack Blue And Lonesome, een cover van Little Walter, de onbetwiste mondharmonica-koning van de naoorlogse blues, waarin overduidelijk is te horen dat de betreffende persoon niet veel zin meer in het leven heeft: “I’m gonna cast my trouble in the deep blue sea. Let the whales and the fishes have a fuss over me”.  Misschien wel het hoogtepunt van het album. Maar ook ‘Little Rain’ klinkt spannend en bijna spookachtig. Met name door een sterk staaltje “ancient weaving” van Keith Richards en Ron Wood.

De manier waarop de Stones Lightnin’ Slim’s Hoodoo Blues eigen hebben gemaakt doet niet onder voor het origineel. Een zeer geslaagde versie met Jim Keltner op percussie. Hij is, zoals gezegd, niet de enige gast op het album. Clapton speelt mee op Everybody Knows About My Good Thing, een track die Jagger al eens eerder uitbracht in een versie met Gary Moore, en op I Can’t Quit You Baby, een cover van Otis Rush, geschreven door Willie Dixon, uitgebracht op het befaamde Cobra Record Corp. label. Deze versie komt helaas gemakzuchtig, zelfs cliché-matig over en mist de spanning van het origineel. Wellicht hadden ze Bill Wyman erbij moeten betrekken. Als er één album is waarop zijn sublieme bassspel meer dan ooit tot z’n recht zou komen is het Blue & Lonesome wel.

Desondanks hebben de Stones een meer dan geslaagde ode aan de blues gebracht en dat door een band die inmiddels groter is geworden dan de blueshelden die hun geïnspireerd hebben om überhaupt muziek te gaan maken.

Blue & Lonesome Tracklist:
1. Just Your Fool
2. Commit A Crime
3. Blue And Lonesome
4. All Of Your Love
5. I Gotta Go
6. Everybody Knows About My Good Thing
7. Ride ‘Em On Down
8. Hate To See You Go
9. Hoo Doo Blues
10. Little Rain
11. Just Like I Treat You
12. I Can’t Quit You Baby

Ter ere van Black Friday werd voorafgaand aan dit weekend al de op blauw vinyl geperste één-track 10” van Ride ‘Em On Down uitgebracht. Het betreft een gelimiteerde oplage dus de liefhebbers zullen zich alsnog naar de betere platenzaken moeten haasten om een exemplaar in hun bezit te krijgen.

The Rolling Stones – Havana Moon (Eagle)
Cuba is jarenlang door Fidel Castro en zijn trawanten afgesloten geweest van westerse muziek. Wie echter denkt dat de Cubanen daarmee onwetend waren wat er te koop was in de wereld, heeft het flink mis. Het zal mede een oorzaak zijn van de ongelofelijke hoeveelheid mensen die op dit in maart opgenomen concert van The Stones afkwamen. Met Mick Jagger als ceremoniemeester leidt de band het publiek langs een deel van zijn geschiedenis. Ook al is het voor ons een beetje vreemd om Jagger constant in het Spaans te horen praten, het publiek denkt daar duidelijk anders over.

Begrijpelijkerwijs is in de keuze van de setlist ruimte gemaakt voor een aantal van de grootste hits, dus vinden we in de toegift Satisfaction en You Can’t Always Get What You Want terug naast Angie, Sympathy For The Devil, Start Me Up en opener Jumpin’ Jack Flash. Het wordt echter niet alleen een ‘greatest hits’-avond in Havana door ook te kiezen voor You Got The Silver, Out Of Control en in mindere mate Paint It Black en het altijd fraaie Midnight Rambler en Gimme Shelter.

The Stones mogen de laatste jaren energiek misschien wel wat ingeleverd hebben, hun concerten zijn nog steeds opwindend en verzorgd. Dat laatste misschien wel meer dan ooit. Naast de geluidsregistratie die fantastisch is en vet klinkt, mag het visuele aspect niet onbenoemd blijven. De regisseur heeft een bijzonder fraaie weergave van het concert gemaakt waarbij vooral het gelukkige publiek een hoofdrol speelt. De publieksreactie straalt dan ook af van de band, die het bijzonder naar zijn zin lijkt te hebben.

Geen minpuntjes? Jawel, het lettertype van de ondertiteling is echt slecht, maar dat is dan eigenlijk het enige en tenslotte is dat niet waar het om gaat. Havana Moon wordt uitgebracht in velerlei configuraties variërend van blu-ray en dvd tot combinaties met driedubbel-lp en dubbel-cd. De mooiste versie naast de vinyluitgave is Deluxe Edition die de blu-ray en dvd met een dubbel-cd bevat. Deze uitgave is vergelijkbaar met die van het Hyde Park-optreden van enige tijd geleden. Havana Moon mag er dan ook zeker wezen. Tekst Mania | Hermen DijkstraAlex Izenberg – Harlequin (Domino)
Harlequin is het debuut van de uit Los Angeles afkomstige singer songwriter Alex Izenberg. De afgelopen jaren heeft hij – vaak onder een pseudoniemm – hard gewerkt aan het materiaal en schreef en produceerde een groot aantal nummers. Samen met producer Ari Balouzian werd een selectie gemaakt en die presenteert hij nu onder de titel Harlequin.

Izenberg beschikt over een breekbare stem en schrijft prachtige melodieën die hij vertolkt op de piano, begeleid door blazers en strijkers. Vergelijkingen kun je trekken met Scott Walker en het vroege werk van Wild Beasts en Grizzly Bear. Tekst Mania | Bert Dijkman

Cory Hanson – The Unborn Capitalist From Limbo (Drag City)
Zanger en gitarist Cory Hanson begaf zich eerder op het psychedelische rock vlak met zijn band Wand, met wie hij in korte tijd drie albums opnam en uitbracht. The Unborn Capitalist From Limbo is zijn eerste solo exercitie. En daarmee slaat hij een compleet andere spijker recht op de kop.

In tegenstelling tot de stevige sound van zijn band Wand is zijn solodebuut de subtiliteit zelve. Met een fijn besnaarde stem, de kleurige en fantasievolle composities en de uitermate stemmige strijkers bereikt de plaat een enorme intimiteit. De dromerige folkpop bereikt wat mij betreft een muzikaal hoogtepunt met Violent Moon. Daar is het bijna onmogelijk om niet afgeleid te raken van de intense melodie door het prachtige arrangement van strijkers.

En ook slottrack Arrival blinkt uit in lyrisch vakmanschap. In een snelle typering poppen namen op als Bob Dylan, Sean Lennon en Radiohead. Bepaald niet de minsten, maar dat blijkt Cory Hanson ook niet te zijn. Tekst Mania | Luc van Gaans

Alex Clare – Tail of Lions (ETC)
Alex Clare maakte tot nu toe twee albums en is toe aan zijn derde. Zijn debuut deed zo weinig, dat de platenmaatschappij hem wegstuurde en na een paar jaar werd er ineens een single van zijn tweede album gehaald, die gedraaid werd op internet. Helaas deed het album nagenoeg niets.

De Britse singer/songwriter/producer besloot te trouwen en een familie te starten. Maar het bloed bleef kruipen, samen met bassist Chris Hargreaves huurde hij een boot met studio op de rivier Lea en nam in een paar weken dit nieuwe album op.

Het is een frisse mix van soul, pop, rock en elektronica en de karakteristieke stem van Clare houdt het bij elkaar. Hij heeft genoeg te vertellen, hij is bekeerd tot het Joodse geloof en neemt zijn eigen potten en pannen mee op tournee en leest in de Talmoed. Bevlogen teksten over het leven. Mooi album van bevlogen wereldreiziger. Tekst mania | Erik Mundt

LIVEDATA 01/02/2017 Melkweg, Amsterdam 02/02/2017 Het Depot, Leuven

Canshaker Pi – Canshaker Pi (Excelsior Recordings)
Als niemand minder dan Stephan Malkmus na het horen van je eerste liedjes komt helpen schaven aan een langspeler, doe je als band iets heel goed. Natuurlijk waren de voortekenen voor dit nog altijd piepjonge Amsterdamse viertal sowieso al gunstig.

Niet alleen in de vorm van die leuke Boomslang ep, maar ook omdat zanger/gitarist Willem Smit ten opzichte van zijn vorige band Palio Superspeed Donkey flinke stappen heeft gezet. Verder terugspoelend: hij is een nakomeling van de enige echte John Cees Smit, die we nog kennen als frontman van het geweldige Scram C Baby. Canshaker Pi beschikt over minstens zo veel branie en bravoure.

Waar dat in aanloop naar deze debuutplaat nog regelmatig resulteerde in chaotische, wat onbezonnen optredens, valt de muziek nu heel wat beter op zijn plaats. Het is zo’n album dat je meteen na afloop nog een keer wilt draaien. Songs als We Had en The U In My Dog hebben het immers allemaal; prettig gestoorde zanglijnen, temperamentvolle tempowisselingen, een beukende ritmesectie, uitgekiend gevoel voor nonchalance en een lekker dwars gitaargeluid. Canshaker Pi lost de zelf geschapen hoge verwachtingen (waarnaar overigens grappig verwezen wordt aan het eind van de majestueuze afsluiter Over) betrekkelijk moeiteloos in. Tekst Mania | Max Majorana

LIVEDATA 18/11 Oedipus Brewing, Amsterdam 26/11 Cayen, Enkuizen 02/12 V11, Rotterdam 15/12 W2 Poppodium, ‘s-Hertogenbosch 16/12 Asteriks, Leeuwarden 17/12 De GYM, Groningen 22/12 Cul de Sac, Tilburg 23/12 Ekko, Utrecht 06/01/2017 Merleyn, Nijmegen 07/01/2017 Oefenbunker, LandgraafMartha Wainwright – Goodnight City (Cadence)
De druk moet enorm zijn als je uit zo’n enorme getalenteerde familie komt maar daar is op Goodnight City weinig van te merken, want het speelplezier spat van het album af. Op dit album keert Wainwright terug naar de rauwheid van haar debuut.

Martha componeerde de helft van de twaalf nummers zelf, de rest werd voor haar geschreven door onder meer haar broer Rufus. Op Goodnight City vinden we veel ingetogen werk zoals het mooie Before The Children Came Along en de pianoballads One Of Us en Francis maar ook het rockende So Down.

Opener Around The Bend heeft echo’s naar het werk van Kate & Ann McCarrigle (haar moeder en tante), terwijl Look Into My Eyes flirt met de synthpop uit de jaren tachtig, maar door de saxofoon weer een hele eigen stijl krijgt. Een prachtige intieme plaat die niet onderdoet voor de muziek van de rest van de familie. Tekst Mania | Ron Bulters