Category: Albums

The Mysterons – Meandering (Excelsior)
The Mysterons, genoemd naar de poppenserie die The Thunderbirds in de jaren zestig van de kijkcijfertroon moest stoten en daar niet in slaagde, debuteerden vorig jaar sterk met hun debuut EP. Nu volgt het eerste volledige album op Excelsior. Dat de psychedelische kant van de jaren zestig en grote invloed was, was bekend. Al in opener Metamorphosis wordt echter duidelijk dat men zich daarin niet beperkt tot de marihuana wolken van Haight Ashbury, maar ook de van waterpijp dampen voorziene markten van Istanbul met een bezoek vereert.

Het primitief-elektronische geluid grijpt terug naar exotica en Franse Yeh yeh, niet in de laatste plaats door het aanlokkelijke stemgeluid van Josephine van Schaik. Gitaren natuurlijk ook in overvloed, zoals daar zijn in het ook al zo Oosterse Turkish Delight. Muzikaal zijn er al sporen verdiend in Jungle By Night en worden vreemde bochten dus moeiteloos genomen. Een bijzonder en uniek geluid, teruggrijpend naar het verleden, maar met het oog op de toekomst. Teks Mania | Jurgen Vreugdenhil

Meandering Tracklist:
1. Metamorphosis
2. Sold My Medicine
3. Memento
4. Turkish Delight
5. Meandering
6. Binary Code
7. Dotted Lines
8. Hurricane
9. Bug Powder Dust

LIVEDATA 17/02 Merleyn, Nijmegen 19/02 Rotown, Rotterdam 25/02 Ekko, Utrecht 02/03 Paradox, Tilburg 03/03 Hedon, Zwolle 04/03 Metropool, Hengelo 10/03 Gebr. de Nobel, Leiden 23/03 Sugarfactory, Amsterdam 24/03 Podium Asteriks, Leeuwarden 07/04 Fluor Cafe, Amersfoort

http://https://www.youtube.com/watch?v=6CCJsZ0UU9s

Tinariwen – Elwan (ANTI-)
Aangezien de oorlog nog steeds woedt, is Tinariwen nog steeds verplicht om op te nemen waar het kan. Net als hun vorige album werd een gedeelte van Elwan opgenomen in Joshua Tree, Californië, maar keerde men ook zo dichtbij mogelijk bij huis terug, om in M’Hamid El Ghizlane in Zuid Marokko een opname tent neer te zetten. In die eerste locatie kwamen diverse mensen langs, Matt Sweeney, Mark Lanegan om maar een paar te noemen, het is echter vooral Tinariwen zelf die met hun drijvende, trance-achtige beat en het prachtige gitaarwerk weer overtuigen.

Het stevige Imidiwàn N-Àkall-In past uitstekend naast het introverte Nizzagh Ijbal. De stem van eerste zanger Ibrahim Ag Alhabib klinkt hoe langer hoe doorleefder, wat de intensiteit alleen maar verhoogt. Met Bombino, Tamikrest en Imarhan is de kwaliteit van Toeareg gitaar scene enorm hoog, het is nog steeds het machtige Tinariwen die de maatstaf legt voor alles wat in het genre uitkomt. Tekst Mania | Jurgen Vreugdenhill

Elwan Tracklist:
1. Tiwàyyen 
2. Sastanàqqàm 
3. Nizzagh Ijbal 
4. Hayati
5. Ittus 
6. Ténéré Tàqqàl 
7. Imidiwàn N-Àkall-In 
8. Talyat 
9. Assàwt
10. Arhegh Ad Annàgh 
11. Nànnuflày 
12. Intro Flute Fog Edaghan 
13. Fog Edaghàn 

LIVEDATA 02/05 Doornroosje, Nijmegen 03/05 Maassilo, Rotterdam

http://https://www.youtube.com/watch?v=EVtj3Vzp4p4

MICH – MICH (Excelsior)
MICH is een uit Amsterdam afkomstige band rond grafisch ontwerper Piet Parra (die de band op het podium overigens niet bijstaat). Op haar op het Excelsior label verschenen titelloze debuut jaagt de band er in iets meer dan 26 minuten twaalf songs doorheen. Het zijn songs vol invloeden uit de shoegaze, dreampop en vooral de postpunk, waarin de band klinkt als een opgejaagde en betrekkelijk opgewekte versie van Joy Division of juist als een gedeprimeerde versie van The Cure.

Invloeden uit de shoegaze, dreampop en postpunk staan tegenwoordig bij heel wat bands op het menu, maar MICH slaagt er in om vertrouwd maar ook eigenzinnig te klinken. Het debuut van de Amsterdammers is hierdoor aan de ene kant een warm bad voor de liefhebbers van donkere klanken uit de genoemde genres, maar is ook een plaat die verbaast en intrigeert. Het levert een debuut op dat niet misstaat in het rijke oeuvre van Excelsior en dat zegt wat. Tekst Mania | Erwin Zijleman

MICH Tracklist:
1. Tumbled
2. Gotherdammerung
3. Undercover
4. Lost Keys
5. Salah
6. Knut Hamsun
7. Stuff
8. I.d.i.o.t.
9. Four Walls
10. Lucifer Over Lelystad
11. Fml
12. Lay Down

LIVEDATA 24/02 VERA, Groningen 03/03 Podium Asteriks, Leeuwarden 09/03 V11, Rotterdam 11/03 Paradiso, AmsterdamCloud Nothings – Life Without Sound (Carpark)
Cloud Nothings was tot nu toe vooral een band die het moest hebben van de gruizige gitaarexplosies. Een formule die prima werkte en absoluut ook meer was dan alleen een formule, want dat frontman Dylan Baldi prima wist hoe goede liedjes in elkaar steken was overduidelijk te horen. Na de volle versnelling die de band aanhield tot Here and Nowhere Else uit 2014 en de bijbehorende tours ging het gas even terug.

In die rust ontstond Life Without Sound, een plaat die onmiskenbaar Cloud Nothings is en tegelijkertijd ook anders. Het energieke gitaargeluid is nog altijd uit duizenden herkenbaar, maar de drang om continu te overrompelen wordt dit keer heel knap onder controle te houden. Dat levert prachtige nummers op, waarin er meer ruimte voor nuance is en het vakmanschap van Baldi nog duidelijker aan de oppervlakte komt. En de momenten waarop het dan wel knalt, dan wordt je als luisteraar ook echt omver geblazen. Tekst Mania | Martijn Koetsier

Life Without Sound Tracklist:
1. Up To The Surface
2. Things Are Right With You
3. Internal World
4. Darkened Rings
5. Enter Entirely
6. Modern Act
7. Sight Unseen
8. Strange Year
9. Realize My Fate

LIVEDATA 11/03 Paradiso, Amsterdam 12/03 Botanique, Brussel BE

Foxygen – Hang (Jagjaguwar)
Wie in de muzikale wereld van Foxygen duikt, loopt tegen drie albums vol geëxperimenteer aan. Het duo Sam France en Jonathan Rado begint de band in 2005 en komt (pas) in 2012 met het eerste album op de proppen. Take The Kids Off Broadway is verrassend charmant en lo-fi. Een jaar later is het met We Are The 21st Century Ambassadors Peace & Magic alweer raak. Nummers als In The Darkness, No Destruction, San Francisco en Shuggie herinneren ons aan de groten uit de jaren ’60 en ’70. Topplaat.

Met …And Star Power uit 2014 is een proefneming ingezet die erg wisselend wordt ontvangen. En het kersverse Hang? Is de radiostilte van enkele jaren niet voor niets geweest? Luister en oordeel zelf. Vrolijke deuntjes, jazzy, trompetgeschal, een orkest, een bigband, Bowie-achtige wild glam. Louter On Lankershim klinkt enigszins conventioneel. Een plaat van nog geen halfuur. Ik waag nóg een poging. Tekst Mania | Jelle Teitsma

Hang Tracklist:
1. Follow The Leader
2. Avalon
3. Mrs. Adams
4. America
5. On Lankershim
6. Upon A Hill
7. Trauma
8. Rise Up

LIVEDATA: 22/02 Paradiso, Amsterdam 24/02 Botanique, Brussel BEMercy John – This Ain’t New York (Butler)
De Brabantse singer/songwriter Mercy John ging eerder door het leven als John Henry. Onder die naam maakte hij in 2013 de plaat Five More Days & A Matter Of Somewhere dat in kringen van Americanaliefhebbers zeer goed werd ontvangen. Helaas brak hij niet verder door en hij gaat het nu proberen met een nieuwe naam en een nieuwe plaat.

This Ain’t New York werd opgenomen met zijn vaste band en de plaat werd geproduceerd door Gabriël Peeters. Peeters is specialist in rootsmuziek en kan als geen ander een warm en vol geluid neerzetten, een basis waarop de songs van Mercy John uitstekend gedijen. John heeft een lichte en mooie zangstem en zijn composities zijn – ondanks invloeden van Tom Petty, Bruce Springsteen en Ryan Adams – origineel en steken goed in elkaar. Het weidse landschap van Brabant en de natuur waar hij als kind in opgroeide bleken een goede voedingsbodem voor deze nieuwe, prima plaat. Tekst Mania | Bert Dijkman

This Ain’t New York Tracklist:
1. This Ain’t New York
2. Don’t Leave Me Now
3. Back Home
4. Break Apart With Me
5. God Made An Awful Mistake
6. The Rain
7. Better To Be Safe
8. Lost
9. Alcohol And Rage
10. Endless Summer
11. Shock
12. Strangers

LIVEDATA: 11/02 Bibelot, Dordrecht 12/02 W2 Poppodium, Hertogenbosch 17/02 Groene Engel, Oss * 18/02 Tivoli De Helling, Utrecht 19/02 Gigant, Apeldoorn 03/03 De Kroepoekfabriek, Vlaardingen * 05/03 Mezz, Breda 19/03 Muziekcentrum de Bosuil, Weert 26/03 De Cacaofabriek, Helmond 01/04 Deel 2,  Hardenberg 02/04 013, Tilburg 09/04 A Small town Music Walk Festival 2017, Hoorn

* support van JW Roy

Drive like Maria – Creator Preserver Destroyer (Caroline)
Vijf jaar geleden bracht de Belgisch-Nederlandse Drive like Maria voor het laatst een plaat uit. Dit gelijknamige album werd zeer goed ontvangen en werd daardoor een waardige opvolger van hun debuutplaat Elmwood, die menig rockhart deed veroveren. Maar nu zijn we zeven jaar verder en is het eens tijd om hun nieuwste creatie onder de loop te nemen.

De opener Nighthawk begint ingetogen en laat zich, na een meeslepend intro, opnieuw openen met een dikke desert sound. Hoewel het volume een lel krijgt, blijft de zang tamelijk ingetogen. Bjorn Awouters: “Deze plaat laat de ontwikkeling zien die we als band doormaakte tijdens het schrijven van de nummers. Dat komt vooral terug in een nummer als Nighthawk, over loslaten en opnieuw beginnen: ‘I dare you to press rewind’”, zo zegt hij in hun bio.

Het eerste gevoel is dat het album in zijn geheel wat ingetogener is dan de vorige platen. Maar wat betreft de ontwikkeling, lijken de rockers meer een eigen geluid te hebben gevonden. Misschien klinkt het tegenover de andere platen ietwat mellow, maar dit betekent niet gelijk dat alle energie verdwijnt. Zo blijft er in elk nummer een prettige cadans hangen en rockt het als een malle!

Sommige mensen struikelen over het feit dat de band niet de originaliteitsprijs zou winnen, maar de rockers zijn een volwassen band geworden die een duidelijke koers heeft gezet. Het oude stoner arrangement is zeker terug te voelen in de plaat, maar de harde randen hiervan worden op subtiele wijze bijgeschaafd door een soort actieve rust die ze weten te bewaren. Het nummer Keep Me Going is hier een mooi voorbeeld van en zou goed door de autostereo kunnen galmen, terwijl je over eindeloze wegen heen cruist.

Het album laat horen dat er veel aandacht aan is besteed. Zo werd de band bijvoorbeeld bijgestaan door diverse bevriende artiesten. Een mooi voorbeeld is o.a. Lara Chedraoui die u misschien nog van de vorige plaat kent. In het nummer Will We Ever is haar stem een mooie toevoeging op de ijzersterke mat die gelegd wordt door het fantastische akkoordenschema.

Al met al, een dikke pluim richting de Belgisch-Nederlandse rockers en de band reist door heel het land om het live aan je te laten horen. Want een ding is zeker, Drive like Maria is een live band. Check hieronder of ze bij jou in buurt komen! Tekst Sven Veldhuizen

LIVEDATA 23/02 Paard Van Troje, Den Haag 24/02 Doornroosje, Nijmegen 25/02 VERA, Groningen 02/03 Tolhuistuin @ Paradiso Noord, Amsterdam 03/03 Het Burgerweeshuis, Deventer 04/03 Effenaar, Eindhoven 09/03 De Helling, Utrecht 11/03 Rotown, RotterdamElbow – Little Fictions (Polydor)
Een nieuwe lente, een nieuwe Elbow. Sinds hun doorbraak met The Seldom Seen Kid (2008) brengt dit zachtmoedige gezelschap uit Manchester elke drie jaar een studio-plaat uit, die steevast deze tijd van het jaar verschijnt. Puur toeval natuurlijk. Geen toeval is de ontwikkeling in hun muziek. Begonnen als ‘progrock without the solos’ (gelijke delen Genesis, Radiohead en Talk Talk), verdwenen na The Seldom Seen Kid de ruige uitbarstingen uit hun nummers. Het leidde op Build A Rocket Boys! (2011) en The Take Off And Landing Of Everything (2014) tot lange, soms wat plechtstatige nummers.

Op Little Fictions pakken ze het bescheidener aan en dat pakt heel goed uit. De songs zijn korter, smaakvol maar spaarzaam gearrangeerd en ze zitten weer beregoed in elkaar. Ondanks (of dankzij) het vertrek van drummer Richard Jupp gebruiken ze ook meer percussie (Gentle Storm, All Disco, K2), wat de nummers spanning geeft. De plaat begint met Magnificent (She Says), een opzettelijk naïeve oproep tot mildheid en optimisme, met een mooi strijkersarrangement. Het eindigt met Kindling (met Tom Waits-achtig tamboerijngerinkel), waarop Elbow doet waar ze het best in zijn: een groot gebaar maken zonder pompeus te zijn.

Er tussenin roepen de herhalingen in Trust The Sun en K2 een hypnotiserend sfeertje op, is het uitgesponnen titelnummer een hoogtepunt en zijn Head For Supplies en Montparnasse breekbare kleine liedjes. Met zoals altijd die aangenaam zachtruwe stem van Guy Garvey, met die prachtige melodielijnen. Voor de jaarlijstjes van 2017 mag deze vast op de longlist. Tekst Mania | Louk Vanderschuren

LIVEDATUM 19/08 Lowlands Festival, Biddinghuizen

Call It Off – Abandoned (Sony Music)
Na het uitbrengen van twee EP’s, was het nu toch echt tijd voor één goed gevulde schijf. De heren van Call It Off halen de spreekwoordelijke bezem door alle gevestigde popbandjes. Punkrock is namelijk terug op de radio! Dit alles bleek eerder al een doelstelling van de band te zijn. Maar goddank, wat is het even lekker om te knallen, nadat je oren zijn vernietigd door alles wat je al 40 keer die dag hebt moeten verdragen.

De sound die ze hebben weten te creëren op Abandoned is spot on. Zo hoort een poppunkplaat te klinken. Want of het nou de bekende polka onder het nummer Idiot is of de drukkende four-on-the-floor bij Witness, ze gooien het eruit alsof Greenday en Blink 182 hun verzorgers zijn. En dan hebben we het nog niet eens over hun hit Scream Your Heart Out gehad. De typische Woo-hoo laten je hoe dan ook meeschreeuwen, of je nou fan bent of niet.

Het lijkt erop dat het eerste album van de punkrockers uit alleen maar hitjes bestaat. Je kan goed horen dat de mannen de tijd hebben genomen voor hun debuutplaat en dat ze niet alléen maar naar punkrock hebben geluisterd. Zo toont bijvoorbeeld de ballad Sorry toch echt invloeden van de country en laat Witness zich goed inkleuren door vuige riffs die je niet gelijk onder het genre poppunk zou scharen.

Op deze manier hebben de heren een plaat weten te maken die de Nederlandse punkscene weleens een boost kan gaan geven. En waarom niet? Een beetje peper in de flauwe soep die we tegenwoordig voorgeschoteld krijgen, kan geen kwaad! Tekst | Sven Veldhuizen

Abandoned Tracklist:
1. Overture
2. Abandoned
3. Death Or Glory
4. Scream Your Heart Out
5. Witness
6. Emily
7. Anesthesia
8. Idiots
9. Sorry
10. In Denial
11. Something To Believe In
12. Over & Over

LIVEDATA 11/02 Hangar 27, Edegem (B)  12/02 Melkweg, Amsterdam 07/04 De Vorstin, Hilversum 11/07 MadNes Festival, Ameland 18/08 Nirwana Tuinfeest, Lierop

Lees hier ons interview met de heren van Call It Off.Tift Merritt – Stitch of the World (Yep Roc)
Na de release van haar vorige album, Travelling Alone, in 2012, toerde Tift Merritt twee jaar lang over de hele wereld, sloot ze zich aan bij Andrew Bird’s Hand Of Glory band, werkte ze samen met His Golden Messenger en Simone Dinnerstein, kwam er een eind aan haar huwelijk, en werd ze moeder van een dochter.

Om zichzelf te hervinden trok ze zich terug op een afgelegen ranch in Texas, de staat waar ze opgroeide, voor een sabbatical. Daar begon ze te schrijven aan haar zesde album, Stitch Of The World, dat vervolgens werd opgenomen in New York. Logischerwijs zijn haar recente ervaringen belangrijke thema’s op deze nieuwe plaat, maar Stitch Of The World klinkt ook als het begin van iets nieuws. Muzikaal slaat ze voorzichtig nieuwe wegen in, zoals de stevige slidegitaar in Dusty Old Man meteen laat horen. Tift Merritt klinkt hier meer als Bonnie Raitt dan als Emmylou Harris, met wie ze vaak vergeleken wordt. Er volgen meer van dit soort nummers, maar Stitch Of The World bevat ook prachtige doorleefd klinkende ingetogen liedjes, waarbij de laatste drie, die ze opnam met vriend en collega Sam Beam, het mooiste zijn. Een nieuw hoogtepunt in een het inmiddels indrukwekkend te noemen oeuvre van deze begaafde singer/songwriter. Tekst Mania | Marco van Ravenhorst

Stitch of the World Tracklist:
1. Dusty Old Man
2. Heartache Is Anuphill Climb
3. My Boat
4. Love Solders On
5. Stitch Of The World
6. Icarus
7. Proclamationbones
8. Something Came Over Me (Ft. Sam Beam)
9. Eastern Light (Ft. Sam Beam)
10. Wait For Me (Ft. Sam Beam)
11. Day He Died (Ft. Sam Beam)
12. Something Came Over Me (Acoustic) (Ft. Sam Beam)
13. Stitch Of The World (Acoustic) (Ft. Sam Beam)

LIVEDATA 28/01 Melkweg, Amsterdam

The Flaming Lips – Oczy Mlody (Bella Union)
Het verband tussen George Orwell en Flaming Lips? 1984. Respectievelijk het eind en begin van een carrière waarin de boodschap van troost, kleur, en verzet tegen autoritaire regimes wordt gepredikt. The Flaming Lips spelen nog altijd, jazeker, en op Oczy Mlody staat 33 jaar en 3 Grammy Awards later het geestverruimend experiment opnieuw voorop. Toch klinkt deze 15e langspeler, het eerste volwaardige studio-album met origineel werk sinds The Terror (2013), ook verrassend melodieus. De plaat biedt dan ook een handreiking om terug in te stappen voor liefhebbers van The Soft Bulletin (1999) en Yoshimi Battles The Pink Robots (2002) die het de laatste jaren wat al te vaag werd.

Het titelnummer dat Oczy Mlody aftrapt is een klassiek space invading instrumentaaltje, waarmee direct de toon wordt gezet. Zelf omschreef frontman Wayne Coyne de jongste worp als Syd Barrett en A$AP Rocky die verzeild raken in een futuristisch sprookje. Hij zit er niet ver naast. De Lips bezitten de gave om, ondanks hun jarenlange ervaring, nog steeds niet als een stel belegen kosmohippies te klinken. Dit is psychedelische rock pur sang; af en toe bloedstollend mooi (We A Family met Miley Cyrus, The Castle), even vaak ook flink uit de bocht schietend Listening To The Frogs With Demon Eyes. In elk geval weet je dat er 57 minuten getript gaat worden, en zit je vanaf het begin op het puntje van je stoel. Dat valt te prijzen. Een meer dan behoorlijke plaat van een stel veteranen die hun kunstje nog niet verleerd zijn. Tekst Mania | Max Majorana

Oczy Mlody Tracklist:
1. Oczy Mlody
2. How??
3. There Should Be Unicorns
4. Sunrise (Eyes Of The Young)
5. Nigdy Nie (Never No)
6. Gala Xy I Sink
7. One Night While Hunting For Faeries And Witches And Wizards To Kill
8. Do Glowy
9. Listening To The Frogs With Demon Eyes
10. The Castle
11. Almost Home (Blisko Domu)
12. We A Famly

LIVEDATA 28/01 TivoliVredenburg, Utrecht 03/02 De Roma, Borgerhout, BelgiumFoxygen – Hang (Jagjaguwar)
Wie in de muzikale wereld van Foxygen duikt loopt tegen drie album vol geëxperimenteer aan. Het duo Sam France en Jonathan Rado begint de band in 2005 en komt (pas) in 2012 met het eerste album op de proppen. Take The Kids Off Broadway is verrassend charmant en lo-fi. Een jaar later is het met We Are The 21st Century Ambassadors Peace & Magic alweer raak.

Nummers als In The Darkness, No Destruction, San Francisco en Shuggie herinneren ons aan de groten uit de jaren ’60 en ’70. Topplaat. Met …And Star Power uit 2014 is een proefneming ingezet die erg wisselend wordt ontvangen. En het kersverse Hang? Is de radiostilte van enkele jaren niet voor niets geweest? Luister en oordeel zelf. Vrolijke deuntjes, jazzy, trompetgeschal, een orkest, een bigband, Bowie-achtige wild glam. Louter On Lankershim klinkt enigszins conventioneel. Een plaat van nog geen halfuur. Ik waag nóg een poging. Tekst Mania | Jelle Teitsma

Hang Tracklist:
1. Follow The Leader
2. Avalon
3. Mrs. Adams
4. America
5. On Lankershim
6. Upon A Hill
7. Trauma
8. Rise Up

LIVEDATA 22/02 Paradiso, Amsterdam 24/02 Botanique, Brussels, Belgium

The xx – I See You (Young Turks/Beggars)
Het is alweer meer dan zeven jaar geleden dat de Engelse bleekneusjes van The xx met hun titelloze debuutalbum werden binnengehaald als nieuwe vaandeldragers van de dream pop. Waar dat genre helaas alweer een tijdje uit de schijnwerpers is verdwenen, groeide The xx uit tot een van de populairste indieacts van dit decennium. Reikhalzend werd er dan ook uitgekeken naar dit derde album van Jamie Smith, Romy Madley Croft en Oliver Sim, want de vorige, het prachtige Coexist is inmiddels ook alweer zo’n vier en een half jaar oud.

Vorig jaar waren ze nog wel allemaal present op het zeer geslaagde eerste solo-album van Jamie Smith (In Colour), dat een dansbaar en veel zonniger geluid liet horen dan we van The xx gewend waren. Die lijn wordt op I See You direct voortgezet in de met blazers en een fikse beat opgetuigde opener Dangerous en ook andere nummer flirten met de clubsound die Smith op zijn soloplaat verkende, wat voor sommige fans van The xx waarschijnlijk wel even wennen zal zijn.

De muurbloempjes van vroeger zijn uit hun schulp gekropen en klinken op deze ambitieuze plaat zonniger dan voorheen. Toch is op I See You lang niet in alle opzichten sprake van een stijlbreuk. Het klankenpalet mag dan rijker van kleur zijn, het trio klinkt nog altijd even minimalistisch en ruimtelijk als op de eerste twee albums. Bovendien gaat het tempo na de eerste liedjes omlaag en kleuren de stemmen van Madley Croft en Sim nog beter bij elkaar. Dit prachtige album lost de hoge verwachtingen niet alleen in, maar overtreft ze zelfs. Tekst Mania | Marco van Ravenhorst

LIVEDATA 13/02 AFAS Live, Amsterdam (Sold Out) 01/03+02/03 Vorst Nationaal, Brussel (Sold Out) 18-20/08 Lowlands, Biddinghuzien

Flo Morrissey & Matthew E. White – Gentlewomen, Ruby Man (Caroline Benelux)
Een coveralbum, het hoort er schijnbaar bij. Zo af en toe, maar liever niet te vaak. De knappe, bijna engelachtige singer-songwriter Flo Morrissey en alleskunner Matthew E. White hebben de handen ineen geslagen en coveren op Gentlewoman, Ruby Man tien pareltjes uit de pophistorie. Een nieuwe jas, af en toe een tikkeltje vreemd, maar steevast prachtig.

Het stemgeluid, zowel solo als in samenhang, komt op een glansrijke manier tot uiting. Oude klassiekers komen tot leven, terwijl ook recente meesterwerken niet worden genegeerd. In dat laatste geval gaat het onder meer om Thinking Bout You van Frank Ocean, The Colour In Anything van James Blake en Heaven Can Wait van Charlotte Gainsbourg.

De ‘jonge’ covers zijn schitterend, bijgestaan door noemenswaardige vertolkingen van Grease (Bee Gees), Sunday Morning (Velvet Underground) en Suzanne (Leonard Cohen). Coveralbums worden vaak met een extra scherp oor beoordeeld. En terecht. In dit geval volstaat applaus. En een buiging. Tekst Mania | Jelle Teitsma

Jeff Healey – Holding On
De erven van de in 2008 overleden blinde gitarist Jeff Healey doen hun uiterste best om de nagedachtenis aan de gitaarvirtuoos in leven te houden, en met releases als Holding On lukt dat prima. Vijfenzeventig minuten top blues, bestaande uit outtakes van de sessies (uit de periode 1996-1998) die eerder dit jaar uit de kluizen werden gehaald om daarmee het Heal My Soul album samen te stellen; en een nog niet eerder uitgebracht liveconcert in Oslo uit 1999. Vooral die laatste is zeer welkom want Healey was altijd op zijn best zittend op een stoel op het podium met zijn gitaar op zijn schoot, de een na de andere lick de zaal inslingerend. Als iemands muziek het verdient om voor te leven, dan is het wel van deze gigant. Tekst Mania | Andre de Waal

Holding On lukt Tracklist:
1. Love Takes Time
2. Every Other Guy
3. Dancing With The Monsters
4. All That I Believe
5. Cniblues
6. My Little Girl (Live)
7. Dust My Broom (Live)
8. How Blue Can You Get (Live)
9. I Think I Love You Too Much (Live)
10. Stuck In The Middle With You/tequila (Live)
11. Macon Georgia Blue (Live)
12. I Can’t Get My Hands On You (Live)
13. Yer Blues (Live)
14. Holding On (Live)
15. See The Light (Live)Theo Holsheimer – Cilice Orchestra (Eigen beheer)
Enkele weken geleden vond in de Melkweg de presentatie plaats van een project dat zijn gelijke in de Lage Landen niet kent. Zelden werden hier de meest uiteenlopende muziekstijlen op zo een weergaloze wijze samengesmolten tot één geheel. Onder leiding van Theo Holsheimer is metalband CiLiCe de samenwerking aangegaan met muzikanten uit de Nieuw en Meer, een kunst- en bedrijvencomplex aan de rand van Amsterdam.

Aanleiding vormde het 25-jarige bestaan van dit bijzondere bolwerk. Holsheimer kreeg de opdracht van Stichting Meertonen, een platform dat zich uitgebreid heeft toegelegd op de crossover van diverse stijlen, om hier op een bijzondere wijze aandacht aan te besteden. Met behulp van dezelfde Stichting werd deze componist/gitarist de unieke mogelijkheid geboden om een uit drie delen bestaande, ruim dertig minuten durende compositie in elkaar te zetten en op te nemen.

Het resultaat is een verbluffende collage waarin sfeer, gevoel, virtuositeit en hartstocht dicht bij elkaar komen. Dat metal en strijkers goed samen gaan is niets nieuws maar donkere en logge metalen blijken eveneens opvallend goed te matchen met instrumenten als een trompet, saxofoon en zelfs accordeon. Het blijkt maar nauwelijks op toeval te berusten. Holsheimer heeft namelijk niet de minste muzikanten om zich heen verzameld. Wat te denken van bandleden uit B-Movie Orchestra, Amsterdam Klezmer Band of de New Cool Collective Big Band.

Het moet voor deze muzikanten eveneens een bijzondere belevenis zijn geweest om bijdragen te kunnen leveren aan dit project. Geen moment wordt de indruk gewekt dat de deelnemers slechts een begeleidende rol vervullen. Wie het aandurft om de drie tracks meerdere malen een aandachtige luisterbeurt te gunnen, overigens een absolute vereiste, komt tot de ontdekking dat de experimentele en instrumentale stukken steeds weer iets nieuws laten horen.

Holsheimer heeft eerder aangegeven zijn inspiratie te hebben gehaald uit de gejaagdheid waarmee we dagelijks te maken hebben. Die gejaagdheid lijken we terug te vinden in de enorme hoeveelheid tempowisselingen en snelle variaties in het gebruik van de instrumenten. De enorme drang naar avontuur en de op jazz gestoelde improvisaties zorgen voor een uitermate boeiende luisterervaring die de adem doet verstokken. Hoogste tijd dus om de gejaagdheid een halt toe te roepen en om vervolgens een half uur volledig op te gaan in dit imposante epos van deze bijzondere muzikant. Tekst | Jeroen Bakker

Neil Young – Peace Trail (Reprise)
Ha, ha, geintje. Beweer ik eerder dit jaar in mijn recensie van Neil Young’s liveplaat Earth dat ik zo’n fan ben van Young de ragger en houthakker die zijn valse gitaar laat scheuren als een cirkelzaag in een groot Canadees bos en zonder aanzien des persoons rustig een nummer van een half uur gaat lopen beuken, krijg ik nu een totaal akoestische Neil Young plaat voor mijn kiezen. Bedankt hoor, Platomania’s oppercdverdeler!

Young blijft op zijn oude dag een enorm productief baasje want dit is alweer zijn 38e album, opgenomen met de studiomuzikanten Jim Keltner (drums) en Paul Bushnell (bas). Akoestisch dus, en daar word ik dus helegaar … heel blij van. Want dit is wel degelijk de bijtende, sarcastische en boze Neil die ook zijn akoestische gitaar kan laat snerpen tot diep in je beenderen, ondersteund door een ritmesectie die wel degelijk de oren van je hoofd bonkt. De teksten zijn uiteraard zwaar politiek, waarbij het gaat van het lot van native Americans Indian Givers via de tijden waarin we leven Terrorist Suicide Hang Gliders, tot de toekomst My New Robot. Ik hoop dat The Donald deze plaat kado krijgt tijdens zijn inauguratie, hij kan er veel van opsteken. Tekst Mania | Andre de Waal

Peace Trail Tracklist:
1. Peace Trail
2. Can’t Stop Workin’
3. Indian Givers
4. Show Me
5. Texas Rangers
6. Terrorist Suicide Hang Gliders
7. John Oaks
8. My Pledge
9. Glass Accident
10. My New Robot
Jean-Michel Jarre – Oxygene 3 (Sony)
Jarre’s mijlpaal voor de elektronische muziek is dit jaar al weer aan zijn 40 jarig jubileum toe. Twintig jaar geleden verscheen al een sequel, de aankondiging van deze derde versie kwam toch als een kleine verrassing. Net als zijn illustere voorganger kent deel 3 een vrij minimalistische aanpak. Drums zijn nauwelijks te horen, de plaat wordt voortgestuwd door sequencers en herkenbare melodieën. Daarbij bedient Jarre zich ongeveer van alle typen synthesizers, die de afgelopen decennia zijn geproduceerd en ook afgebeeld zijn in het bijbehorende boekje.

Het is vooral de opbouw en de sfeer die herinneringen oproept aan vervlogen tijden. Op de donker klinkende afsluiters Oxygene 19 en 20 komt nog een enkel letterlijk citaat voorbij. Oxygene 3 werkt prima op zichzelf, maar uiteraard is ook de volledige trilogie beschikbaar in CD en vinyl variant. Tekst Mania | Martin Kikkert

Oxygene 3 Tracklist:
1. Oxygene, Pt. 14
2. Oxygene, Pt. 15
3. Oxygene, Pt. 16
4. Oxygene, Pt. 17
5. Oxygene, Pt. 18
6. Oxygene, Pt. 19
7. Oxygene, Pt. 20