Category: Albums

Elephant Stone – Ship Of Fools (Elephants on Parade)
Vierde album alweer van deze Canadese band rond zanger en allroundmuzikant Rishi Dhir, die ondanks sterke platen als Elephant Stone (2013) en Three Poisons (2014) nog steeds wacht op een wereldwijde doorbraak. Wie weet dat die er binnenkort gaat komen, want album nummer vier, Ship Of Fools, is al net zo goed als zijn voorgangers. De Indiase invloeden die eerder werk kenmerkten zijn hier wat naar de achtergrond gedrongen, maar de psychedelische elementen vieren nog steeds hoogtij.

Nieuw zijn de elektronische beats die nummers als Manipulator, Where I’m Going en See The Light naar grote hoogten stuwen, maar van een echte stijlbreuk is geen sprake. Het naar een nummer van de Stone Roses vernoemde Elephant Stone vindt op deze toffe plaat de juiste balans tussen experiment en toegankelijkheid en gezien de populariteit van geestverwanten als Tame Impala zou het dan ook niet meer dan terecht zijn als ook Rishi Dhir en zijn bandmaten nu eindelijk doorstoten naar de grotere zalen. Tekst Mania | Marco van Ravenhorst

Ship Of Fools  Tracklist:
1. Manipulator 
2. Where I’m Going 
3. Cast The First Stone
4. Photograph 
5. See The Light 
6. Run, Sister, Run 
7. Love Is Like A Spinning Wheel 
8. Andromeda 
9. The Devil’s Shelter 
10. Silence Can Say So Much 
11. Au Gallis 

LIVEDATA: 29/11 V11, Rotterdam 30/11 Paradiso, Amsterdam 2/12 Trix Bar, Antwerpen

ELEPHANT STONE LIVE IN CONCERTO
Woe 30 november instore: 17:00 Concerto A’damRolling stones – Blue & Lonesome (Polydor Records)

Het moest er een keer van komen maar het heeft maar liefst ruim een halve eeuw geduurd voordat de Rolling Stones hun grote voorbeelden met een volledig en honderd procent oprechte bluesplaat weten te eren. Deze week verschijnt Blue & Lonesome waarmee ze terug gaan naar de roots en een diepe buiging maken voor de muziek van Eddie Taylor, Willie Dixon, Howlin’ Wolf, Little Walter en Jimmy Reed.

 Tekst: Jeroen Bakker (met dank aan Everaldo Pechler)

Op voorhand waren de verwachtingen dat de luisteraar weer zou worden meegetrokken in de Dartford Delta, een verwijzing naar de bakermat van de blues, de Mississippi Delta in combinatie met de plaats waar Mick en Keith opgroeiden in de beginjaren zestig, of naar een geweldig creatieve periode, zo halverwege de jaren zestig, toen de Stones enige tijd in de befaamde Chess studio’s te Chicago verbleven. Een, zeker vanuit historisch Stones-perspectief, uitermate belangrijk tijdperk aangezien daar onder leiding van de beroemde engineer Ron Malo de allereerste versie van Satisfaction werd opgenomen terwijl Muddy Waters, de grote held van de Stones, het plafond aan het witten was.

Bij de eerste beluistering van Blue & Lonesome dient zich echter een geheel andere vergelijking aan, die van het nooit uitgebrachte album dat Mick Jagger beginjaren negentig opnam met de helaas ter ziele gegane band The Red Devils, het uit zes jonge honden bestaande gezelschap uit Los Angeles waarbij de blues door de aderen stroomde. Onder leiding van mondharmonicavirtuoos Lester Butler speelde de band gretig, smerig en met ongekende bezieling. Luister naar hun enige album Live At The King King, een absolute must voor de liefhebber, en je begrijpt gelijk wat hier wordt bedoeld. Blues zoals blues gespeeld hoort te worden. Alsof je zelf ter plekke druipend van het zweet getuige bent van een hypnotiserend blues voodoo-ritueel waar Screaming Jay Hawkins trots op zou zijn.

Uitgerekend met deze band dook Mick Jagger juni 1992 de studio in om samen met producer Rick Rubin een legendarische sessie op te nemen. Geen vooropgezet plan van welke nummers er opgenomen gingen worden, gewoon roepen welke klassieker in je opkwam en het werd gespeeld. Soms in één take, vaak vier of vijf keer het zelfde nummer live achter elkaar spelen tot het er goed op stond. Bijzonder feitje hierbij was dat Jagger zich liet corrigeren door de jonge band, zij speelden deze nummers immers een paar keer per week in rokerige clubs in LA. Nummers als Blues With A Feeling, Evil, Checkin Up On My Baby, Still A Fool, ze kwamen allemaal voorbij. Geen overdubs en trucjes achteraf, maar gewoon een band live in de studio. Microfoons aan, stand-by, record en gaan.

Jagger moet ongetwijfeld hebben terug gedacht aan deze tijd toen hij eind vorig jaar met Keith, Ronnie, Charlie en enkele vaste krachten die de Stones sinds jaar en dag bijstaan, in de studio bezig was. Naar verluidt verliepen de opnamen van het nieuwe zelfgeschreven materiaal niet bepaald vlekkeloos. Keith zette plotseling een blues-standaard in en als donderslag bij heldere hemel bleek het heilige vuur weer aangewakkerd. Jagger gebruikte hetzelfde weekend nog om een selectie te maken uit de rijke muzikale nalatenschap van bovengenoemde blueshelden. Toen vervolgens de opnamen werden hervat bleek daar ook Eric Clapton te zijn begonnen aan het opnemen van nieuw werk. Saillant detail is overigens dat de plaats van handeling de British Grove Studios in West-Londen betreft. Eigendom van Mark Knopfler en op een steenworp afstand van Richmond en Eel Pie Island waar de Stones in hun beginjaren ooit als jonge bluesband in pubs en clubs speelden. Clapton hoorde hoe de Stones zich met volle overtuiging op het bluesmateriaal stortten, onderbrak zijn eigen opnamen en bood zijn medewerking aan. Binnen drie dagen hadden de Rolling Stones twaalf tracks op de band staan waarvan er twee enkele bijdragen van Mr. Slowhand bevatten.
Zo bevat Blue & Lonesome dezelfde bezieling en gedrevenheid als die legendarische sessie in LA van toendertijd. Deze keer waren de Stones met zijn allen in een studio zonder poespas, en zonder overdubs, de muziek makend waar ze al decennia lang verdomde goed in zijn: de blues, waarmee tevens aan de wens van vele fans is tegemoetgekomen.

Met name Jagger laat zich van z’n beste kant horen. Zowel op zang als mondharmonica vertolkt hij de rol van hoodoo-man met verve. Dichter bij het “down and out” gevoel van de blues kan je niet komen dan op de gelijknamige titeltrack Blue And Lonesome, een cover van Little Walter, de onbetwiste mondharmonica-koning van de naoorlogse blues, waarin overduidelijk is te horen dat de betreffende persoon niet veel zin meer in het leven heeft: “I’m gonna cast my trouble in the deep blue sea. Let the whales and the fishes have a fuss over me”.  Misschien wel het hoogtepunt van het album. Maar ook ‘Little Rain’ klinkt spannend en bijna spookachtig. Met name door een sterk staaltje “ancient weaving” van Keith Richards en Ron Wood.

De manier waarop de Stones Lightnin’ Slim’s Hoodoo Blues eigen hebben gemaakt doet niet onder voor het origineel. Een zeer geslaagde versie met Jim Keltner op percussie. Hij is, zoals gezegd, niet de enige gast op het album. Clapton speelt mee op Everybody Knows About My Good Thing, een track die Jagger al eens eerder uitbracht in een versie met Gary Moore, en op I Can’t Quit You Baby, een cover van Otis Rush, geschreven door Willie Dixon, uitgebracht op het befaamde Cobra Record Corp. label. Deze versie komt helaas gemakzuchtig, zelfs cliché-matig over en mist de spanning van het origineel. Wellicht hadden ze Bill Wyman erbij moeten betrekken. Als er één album is waarop zijn sublieme bassspel meer dan ooit tot z’n recht zou komen is het Blue & Lonesome wel.

Desondanks hebben de Stones een meer dan geslaagde ode aan de blues gebracht en dat door een band die inmiddels groter is geworden dan de blueshelden die hun geïnspireerd hebben om überhaupt muziek te gaan maken.

Blue & Lonesome Tracklist:
1. Just Your Fool
2. Commit A Crime
3. Blue And Lonesome
4. All Of Your Love
5. I Gotta Go
6. Everybody Knows About My Good Thing
7. Ride ‘Em On Down
8. Hate To See You Go
9. Hoo Doo Blues
10. Little Rain
11. Just Like I Treat You
12. I Can’t Quit You Baby

Ter ere van Black Friday werd voorafgaand aan dit weekend al de op blauw vinyl geperste één-track 10” van Ride ‘Em On Down uitgebracht. Het betreft een gelimiteerde oplage dus de liefhebbers zullen zich alsnog naar de betere platenzaken moeten haasten om een exemplaar in hun bezit te krijgen.

The Rolling Stones – Havana Moon (Eagle)
Cuba is jarenlang door Fidel Castro en zijn trawanten afgesloten geweest van westerse muziek. Wie echter denkt dat de Cubanen daarmee onwetend waren wat er te koop was in de wereld, heeft het flink mis. Het zal mede een oorzaak zijn van de ongelofelijke hoeveelheid mensen die op dit in maart opgenomen concert van The Stones afkwamen. Met Mick Jagger als ceremoniemeester leidt de band het publiek langs een deel van zijn geschiedenis. Ook al is het voor ons een beetje vreemd om Jagger constant in het Spaans te horen praten, het publiek denkt daar duidelijk anders over.

Begrijpelijkerwijs is in de keuze van de setlist ruimte gemaakt voor een aantal van de grootste hits, dus vinden we in de toegift Satisfaction en You Can’t Always Get What You Want terug naast Angie, Sympathy For The Devil, Start Me Up en opener Jumpin’ Jack Flash. Het wordt echter niet alleen een ‘greatest hits’-avond in Havana door ook te kiezen voor You Got The Silver, Out Of Control en in mindere mate Paint It Black en het altijd fraaie Midnight Rambler en Gimme Shelter.

The Stones mogen de laatste jaren energiek misschien wel wat ingeleverd hebben, hun concerten zijn nog steeds opwindend en verzorgd. Dat laatste misschien wel meer dan ooit. Naast de geluidsregistratie die fantastisch is en vet klinkt, mag het visuele aspect niet onbenoemd blijven. De regisseur heeft een bijzonder fraaie weergave van het concert gemaakt waarbij vooral het gelukkige publiek een hoofdrol speelt. De publieksreactie straalt dan ook af van de band, die het bijzonder naar zijn zin lijkt te hebben.

Geen minpuntjes? Jawel, het lettertype van de ondertiteling is echt slecht, maar dat is dan eigenlijk het enige en tenslotte is dat niet waar het om gaat. Havana Moon wordt uitgebracht in velerlei configuraties variërend van blu-ray en dvd tot combinaties met driedubbel-lp en dubbel-cd. De mooiste versie naast de vinyluitgave is Deluxe Edition die de blu-ray en dvd met een dubbel-cd bevat. Deze uitgave is vergelijkbaar met die van het Hyde Park-optreden van enige tijd geleden. Havana Moon mag er dan ook zeker wezen. Tekst Mania | Hermen DijkstraAlex Izenberg – Harlequin (Domino)
Harlequin is het debuut van de uit Los Angeles afkomstige singer songwriter Alex Izenberg. De afgelopen jaren heeft hij – vaak onder een pseudoniemm – hard gewerkt aan het materiaal en schreef en produceerde een groot aantal nummers. Samen met producer Ari Balouzian werd een selectie gemaakt en die presenteert hij nu onder de titel Harlequin.

Izenberg beschikt over een breekbare stem en schrijft prachtige melodieën die hij vertolkt op de piano, begeleid door blazers en strijkers. Vergelijkingen kun je trekken met Scott Walker en het vroege werk van Wild Beasts en Grizzly Bear. Tekst Mania | Bert Dijkman

Cory Hanson – The Unborn Capitalist From Limbo (Drag City)
Zanger en gitarist Cory Hanson begaf zich eerder op het psychedelische rock vlak met zijn band Wand, met wie hij in korte tijd drie albums opnam en uitbracht. The Unborn Capitalist From Limbo is zijn eerste solo exercitie. En daarmee slaat hij een compleet andere spijker recht op de kop.

In tegenstelling tot de stevige sound van zijn band Wand is zijn solodebuut de subtiliteit zelve. Met een fijn besnaarde stem, de kleurige en fantasievolle composities en de uitermate stemmige strijkers bereikt de plaat een enorme intimiteit. De dromerige folkpop bereikt wat mij betreft een muzikaal hoogtepunt met Violent Moon. Daar is het bijna onmogelijk om niet afgeleid te raken van de intense melodie door het prachtige arrangement van strijkers.

En ook slottrack Arrival blinkt uit in lyrisch vakmanschap. In een snelle typering poppen namen op als Bob Dylan, Sean Lennon en Radiohead. Bepaald niet de minsten, maar dat blijkt Cory Hanson ook niet te zijn. Tekst Mania | Luc van Gaans

Alex Clare – Tail of Lions (ETC)
Alex Clare maakte tot nu toe twee albums en is toe aan zijn derde. Zijn debuut deed zo weinig, dat de platenmaatschappij hem wegstuurde en na een paar jaar werd er ineens een single van zijn tweede album gehaald, die gedraaid werd op internet. Helaas deed het album nagenoeg niets.

De Britse singer/songwriter/producer besloot te trouwen en een familie te starten. Maar het bloed bleef kruipen, samen met bassist Chris Hargreaves huurde hij een boot met studio op de rivier Lea en nam in een paar weken dit nieuwe album op.

Het is een frisse mix van soul, pop, rock en elektronica en de karakteristieke stem van Clare houdt het bij elkaar. Hij heeft genoeg te vertellen, hij is bekeerd tot het Joodse geloof en neemt zijn eigen potten en pannen mee op tournee en leest in de Talmoed. Bevlogen teksten over het leven. Mooi album van bevlogen wereldreiziger. Tekst mania | Erik Mundt

LIVEDATA 01/02/2017 Melkweg, Amsterdam 02/02/2017 Het Depot, Leuven

Canshaker Pi – Canshaker Pi (Excelsior Recordings)
Als niemand minder dan Stephan Malkmus na het horen van je eerste liedjes komt helpen schaven aan een langspeler, doe je als band iets heel goed. Natuurlijk waren de voortekenen voor dit nog altijd piepjonge Amsterdamse viertal sowieso al gunstig.

Niet alleen in de vorm van die leuke Boomslang ep, maar ook omdat zanger/gitarist Willem Smit ten opzichte van zijn vorige band Palio Superspeed Donkey flinke stappen heeft gezet. Verder terugspoelend: hij is een nakomeling van de enige echte John Cees Smit, die we nog kennen als frontman van het geweldige Scram C Baby. Canshaker Pi beschikt over minstens zo veel branie en bravoure.

Waar dat in aanloop naar deze debuutplaat nog regelmatig resulteerde in chaotische, wat onbezonnen optredens, valt de muziek nu heel wat beter op zijn plaats. Het is zo’n album dat je meteen na afloop nog een keer wilt draaien. Songs als We Had en The U In My Dog hebben het immers allemaal; prettig gestoorde zanglijnen, temperamentvolle tempowisselingen, een beukende ritmesectie, uitgekiend gevoel voor nonchalance en een lekker dwars gitaargeluid. Canshaker Pi lost de zelf geschapen hoge verwachtingen (waarnaar overigens grappig verwezen wordt aan het eind van de majestueuze afsluiter Over) betrekkelijk moeiteloos in. Tekst Mania | Max Majorana

LIVEDATA 18/11 Oedipus Brewing, Amsterdam 26/11 Cayen, Enkuizen 02/12 V11, Rotterdam 15/12 W2 Poppodium, ‘s-Hertogenbosch 16/12 Asteriks, Leeuwarden 17/12 De GYM, Groningen 22/12 Cul de Sac, Tilburg 23/12 Ekko, Utrecht 06/01/2017 Merleyn, Nijmegen 07/01/2017 Oefenbunker, LandgraafMartha Wainwright – Goodnight City (Cadence)
De druk moet enorm zijn als je uit zo’n enorme getalenteerde familie komt maar daar is op Goodnight City weinig van te merken, want het speelplezier spat van het album af. Op dit album keert Wainwright terug naar de rauwheid van haar debuut.

Martha componeerde de helft van de twaalf nummers zelf, de rest werd voor haar geschreven door onder meer haar broer Rufus. Op Goodnight City vinden we veel ingetogen werk zoals het mooie Before The Children Came Along en de pianoballads One Of Us en Francis maar ook het rockende So Down.

Opener Around The Bend heeft echo’s naar het werk van Kate & Ann McCarrigle (haar moeder en tante), terwijl Look Into My Eyes flirt met de synthpop uit de jaren tachtig, maar door de saxofoon weer een hele eigen stijl krijgt. Een prachtige intieme plaat die niet onderdoet voor de muziek van de rest van de familie. Tekst Mania | Ron Bulters

Xander And The Peace Pirates – 11-11 (V2 Benelux)
De Britse Keith Xander begon de band Xander And The Peace Pirates samen met zijn broer Stuart. Hij zingt en speelt opmerkelijk goed bluesgitaar. En het is nog meer opmerkelijk, omdat hij maar één hand heeft. Hij gebruikt een prothese, maar dat is nergens te horen.

In hun thuishaven Liverpool speelden ze vijf jaar lang iedere week in The Cavern, een legendarische club waar The Beatles furore maakten. Ze werden ontdekt door Gibson, dat hun ging sponsoren omdat ze diep onder de indruk waren van de muziek.

De soulvolle en bluesy rockmuziek klinkt gelouterd en is beïnvloed door de klassiekers, o.a. Bad Company en Allman Brothers, en trok de aandacht van Eddie Kramer, producer van o.a. Hendrix, Stones, Bowie en Kiss. Hij bood aan het eerste album te produceren. Buitengewoon goed gelukt, het stuitert werkelijk van de goede songs en lekkere riffs. Fijn album van grote klasse en grote aanrader. Tekst Mania | Erik Mundt

LIVEDATUM 14/11 Melkweg, AmsterdamAlicia Keys – Here (RCA)
In 2001 brak Alicia Keys wereldwijd door me het album Songs In A Minor. De klassiek geschoolde pianiste zette die lijn door met een serie sterke platen die steeds meer soulinvloeden kregen. Ook sloot Keys zich aan bij de hiphop scene van New York en werkte met vele grootheden samen.

Voor het merendeel van haar nieuwe plaat Here werkte ze samen met ILLuminaries, oftewel songwriter/producer Mark Batson; rapper/producer Swizz Beatz; en haar vertrouwde mede-songschrijver Harold Lilly.

De eerste single Blended Family (What You Do For Love) met A$AP Rocky als gast, staat in het teken van begrip, compassie, steun en liefde van je familie. Maar er zijn meer onderwerpen; internationale problemen zoals het conflict in de Gaza strook en het ebola virus komen aan bod in We Are Here en onderstrepen de activiste in haar. Keys dwingt wederom respect af en heeft met dit album een plaat gemaakt die zowel tekstueel als muzikaal wat te bieden heeft. Tekst Mania | Bert Dijkman

Liefhebbers luisteren uiteraard naar Pinguin Pop en Pinguin Grooves

GOSTO – Memory Ivy (PIAS)
Dit wordt er eentje! Of is er al eentje? GOSTO. Wauw. Debuutalbum Memory Ivy vraagt na elke luisterbeurt nadrukkelijk om herhaling. En van Nederlandse bodem, ook dat nog! Roel Vermeer is de naam. Geïnspireerd door grootheden als Flying Lotus, James Blake, Thom Yorke en Jeff Buckley weet GOSTO een veelzijdigheid aan stijlen te verenigen tot een geheel eigen sound. Met warme bassen, rauwe beats, diepe synths en onvervalste soul, elektronica en triphop is het geluid indringend, met als rode draad de donkere, bijna hypnotiserende stem van Vermeer. On-Nederlands goed.

My Bad werd op Spotify als meer dan één miljoen keer gestreamd, GOSTO kreeg lovende kritieken op Eurosonic Noorderslag, kreeg een groots minuutje in DWDD en stond reeds in het voorprogramma van Thomas Azier en Oscar & The Wolf. Tien steengoede tracks volgen elkaar op, met enkele absolute sterkhouders als Tell Me What You’re Made Of, Ivy, My Bad en Time For Me. Om trots op te zijn! Tekst Mania | Jelle Teitsma

LIVEDATA 12/11 Simplon, Groningen 18/11 Theater De Veste, Delft 24/11 Hall of Fame, Tilburg 07/12 Eetcafé Stathe, Utrecht 20/12 Muziekgieterij, Maastricht 22/12 Hedon, Zwolle 27/01/2017 Patronaat, Haarlem 09/02/2017 BIRD, RotterdamThe Olympians – The Olympians (Daptone)
De Daptone huisband kent vele gedaantes, de Rhythm & Blues van de Dap Kings, de diepe soul van The Menahan Street Band, en de afro beat van The Budos Band. Vaak dezelfde muzikanten, maar altijd met eigen signatuur.

Jaren geleden maakten we via twee singles al kennis met de Olympians, onder leiding van Tobias Pazner, toetsenman van bovengenoemde outfits. Met dezelfde crew maakt hij nu een volwaardige LP, met als altijd een stevige ondergrond van soulvolle rhythms, maar dit keer afgetopt met een wel zeer aantrekkelijke jaren zeventig glanslaag, gedrenkt in de betere Italiaanse en Franse B-film soundtracks.

Wah Wah gitaren en strijkers maken het een tikkie softporno, maar het zijn altijd de Daptone Horns die de leiding nemen in onweerstaanbare nummers die veelal genoemd zijn naar figuren uit de Griekse mythologie. Een onverwachte, maar ook passende aanvulling in het oeuvre van deze alleskunners. Tekst Mania | Jurgen Vreugdenhil

Brian Jonestown Massacre – Third World Pyramid (A Recordings/Cargo UK)
Om de gekte van de muziek van Brian Jonestown Massacre uit te leggen, volstaat diens naam: een samentrekking van de vroeg overleden gitarist en Rolling Stones-oprichter Brian Jones en de door sekteleider Jim Jones gestichte nederzetting Jonestown, waar zich in 1974 de collectieve zelfmoord van de volgelingen van de Peoples Temple afspeelde.

Niet alleen trekt de waanzin een spoor door de muziek – van shoegaze-groep naar een neo-psychedelische-rockband met invloeden van folk en bluesrock, raga en elektronica – ook aan de bezetting is geen touw vast te knopen. Oprichter en multi-instrumentalist Anton Newcombe heeft meer dan twintig muzikanten deel uit laten maken van de band, onder wie medeoprichter Matt Hollywood, Peter Hayes (Black Rebel Motorcycle Club), Sune Rose Wagner (The Raveonettes), Bobby Hecksher (The Warlocks) en Matt Tow (The Lovetones). Dan weet je het wel.

Ook Third World Pyramid onderstreept de niet aflatende dynamiek van BJM; negen tracks met oude en nieuwe geluiden, van het melancholieke Good Mourning naar Assignment Song, een cover van Nina Simone. Nog steeds goed gek. Tekst Mania | Cees VisserLambchop – Flotus (City Slang/Konkurrent)
Het is geen geheim dat Kurt Wagner sinds een tijdje graag mag experimenteren met elektronische hulpmiddelen. Vorig jaar bracht hij met twee ander Lambchop-leden al een goed ontvangen electroplaat uit onder de naam HeCTA, maar nog niet eerder speelde het zo’n grote rol tijdens zijn bekendste uitlaatklep Lambchop.

Eenmaal de smaak te pakken en ook een beetje beïnvloed door de hip-hop muziek van zijn buren schreef hij dit album met niks anders dan een stemvervormer en een drumcomputer. Al zoekt hij op deze wijze naar andere uitersten, is het onmiskenbaar een Lambchop album geworden. Het terzijde staan van je geliefde is het onderliggende thema van For Love Often Turns Us Still, kortweg FLOTUS.

Met een elkaar goed aanvullende mix van synthetische en organische klanken blijft Wagner trouw aan zijn soulvolle benadering. Met oog voor het gewone als wel ongewone, koos men uitgerekend het 18-minuten durende sluitstuk The Hustle als single. Eerlijk is eerlijk, het is een mooi voorbeeld van hoe deze samensmelting tot een meeslepende en prikkelende schoonheid wordt verheven. Tekst Mania | Corné Ooijman

LIVEDATA 09/02/2017 TivoliVredenburg, Utrecht 10/02/2017 De Oosterpoort, Groningen 11/02/2017 Botanique, Brussel

Joan as Police Woman & Benjamin Lazar Davis – Let It Be You (Reveal/Bertus)
Al een decennium lang wordt de muziekhemel op aarde verrijkt door de Brooklynse engel Joan Wasser. Samenwerkingen met onder andere Lou Reed, Antony, Joseph Arthur en Rufus Wainwright heeft deze 46-jarige tot nu toe op haar naam staan. Haar unieke Amerikaanse soul van het hoogste niveau dat Wasser gedurende deze tien jaar heeft weten te maken, wordt nu bezegelt met Let It Be You.

Multi-instrumentist en producer Benjamin Lazar Davis is, zoals op de cover te zien, de andere helft achter deze plaat. Tien tracks vloeien in elkaar over als rivieren die samenkomen in zee; moeiteloos laten de beide in Brooklyn gehuisveste artiesten verschillende muziek genres in elkaar overgaan wat er voor zorgt dat elk nummer een eigen charme kent en het album als geheel een krachtige uitwerking op jou als luisteraar heeft. Wellicht komt dit door de inspiratie voor dit album.

Davis en Wasser kwamen er tijdens hun ontmoeting achter dat zij apart van elkaar naar Afrika waren gereisd; zij naar het oosten, hij naar het westen. Het land waar het duo geïnspireerd raakte door de muzikale stijlen van de Pygmeeën. Door gebruik te maken van instrumenten als de gitaar en het keyboard hebben de twee met een conventionele rock manier voortgeborduurd op de traditionele muziek uit Afrika. Let It Be You is te krachtig om een week niet naar geluisterd te hebben. Een plaat die op repeat moet worden gezet. Een plaat waar je in wilt kruipen. Tekst Mania | Linda Rettenwander

LIVEDATUM 30/11 TivoliVredenburg, Utrecht 02/12 Ancienne Belgique, BrusselCrystal Fighters – Everything Is My Family (PIAS)
Terwijl de koude maanden voor de deur staan en de inmiddels vier leden van Crystal Fighters eind 2014 een enorme dreun te verwerken kregen met het overlijden van drummer Andrea Marongiu, is hun derde langspeler Everything Is My Family verre van somber. Integendeel. Na een wellicht ietwat overbodig spoken word in het Spaans-Engels – wat de band is – haalt Crystal Fighters op deze derde met achtereenvolgens Yellow Sun, Good Girls en In Your Arms opzichtig de zomer in huis, grotendeels voortbordurend op de eerder verschenen albums Star Of Love en Cave Rave.

Het mooie, luisterrijke Live For You is een typisch low-key lenteplaatje, waarna Ways I Can’t Tell het tempo wederom omhoog schroeft. Niet vernieuwend, wel behapbaar. Toch ‘shinen’ met name het eerdergenoemde Live For You en tracks als Moondog en Fly East. Uiteindelijk kent Everything Is My Family meer pieken dan dalen en voelt de plaat vertrouwd en familiair als altijd. Tekst Mania | Jelle Teitsma

Bettie Serveert – Damaged Good (Concerto Records/PIAS)
Als Neerlands leukste indierockband met een nieuwe plaat komt is dat uiteraard een buitengewoon heuglijk feit. Maar we zijn helemaal apetrots dat die ook nog eens wordt uitgebracht op Concerto Records in samenwerking met PIAS. Dat Damaged Good dan gewoon weer een toffe vintage Bettie-plaat is, maakt het feest helemaal af. Lekker stevig, met spetterend gitaarwerk van Peter Visser. Heerlijk melodieus ook, door die prachtige zanglijnen van Carol van Dyk.

Ze openen onstuimig met B-Cuz en nemen dan even wat gas terug met het mooie, korte Brickwall. Brother In Loins en de titelsong klinken krachtig maar ook lekker poppy, als een opgevoerde versie van Blondie. Een plaat van Bettie Serveert is natuurlijk niet compleet zonder ruige, uitgesponnen gitaarexercitie; die volgt op Digital Sin (Nr 7). Mouth Of Age is dan weer zo’n mooi verstild miniatuurtje, maar de grootste verrassingen komen op het eind.

Eerst mag good old Peter te Bos een fijne gastbijdrage komen leveren op het onweerstaanbare Love Sick (dat wordt springen straks). Vervolgens ontpopt Carol van Dyk zich op Never Be Over met hulp van Prof Nomad als een ouderwetse crooner, met violen en al, in een ontwapenende ballad. De Betties zijn er weer, joepie! Tekst Mania | Louk Vanderschuren

LIVEDATA 05/11 Gigant, Apeldoorn 11/11 Doornroosje, Nijmegen 18/11  Come As You Are: Republica, Claw Boys Claw, Bettie Serveert @ Klokgebouw, Eindhoven 26/11 Podium De Flux, Zaandam 03/12 Hedon, Zwolle 09/12 Metropool, Hengelo 17/12 Vera, Groningen 23/12 Poppodium de Peppel, Zeist

2017
14/01 Patronaat, Haarlem 20/01 Gebouw T, Bergen op Zoom 27/01 Rotown, Rotterdam 03/02 Neushoorn, Leeuwarden 10/02 Burgerweeshuis, Deventer 17/02 Fluor, Amersfoort 10/03 Tivoli De Helling, Utrecht 01/04 Mezz, Breda 07/04 Paard van Troje, Den Haag 22/04 Paradiso, Amsterdam

BETTIE SERVEERT LIVE IN DE PLATO WINKELS
Vrij 4 november 18:00 Concerto A’dam
Zat 5 november 16:30 Mansion 24 Apeldoorntraumahelikopter – Competition Stripe (Excelsior)
De Groningse band traumahelikopter maakte aan het begin van 2013 indruk met een compromisloos debuut vol rauwe garagerock. 11 songs in 26 minuten en alles was raak. Opvolger I Don’t Understand Them At All liet een jaar later een wat melodieuzer geluid horen en deze lijn trekt traumahelikopter door op haar derde plaat, waarvoor de band wat meer tijd heeft genomen.

Ook Competition Stripe bevat nog volop rauwe garagerock, maar het palet is dit keer rijker en veelkleuriger. traumahelikopter is op haar nieuwe plaat immers ook niet vies van uitstapjes richting onder andere melodieuze 60s gitaarpop en hier en daar wat psychedelica en citeert knap uit meerdere decennia tijdloze gitaarpop. Het levert een gevarieerde gitaarplaat op van het soort waar het Excelsior label in haar jonge jaren het patent leek te hebben. Goudeerlijke gitaarpop dus die de zon laat schijnen en dat kunnen we in de seizoenen die komen gaan goed gebruiken. Tekst Mania | Erwin Zijleman

LIVEDATA 27/10 EKKO, Utrecht 29/10 Rotown, Rotterdam 03/11 Vera, Groningen 05/11 Paradiso, Amsterdam

===> Lees hier het interview met traumahelikopter

Agnes Obel – Citizen Of Glass (PIAS)
Tussen de fragiele werkjes van de Deense Agnes (Caroline Thaarup) Obel zit telkens drie jaar. In 2010 debuteerde de blonde singer-songwriter met het schitterende Philharmonics (in 2012 bekroond met een EBBA-award), in 2013 opgevolgd door het minstens net zo mooie Aventine. En zoals doorzichtig glas onthullend, transparant en helder is, zo is Citizen Of Glass dat ook.

Obel legt haar ziel op tafel en onthult, bijna nakend, al haar zwakheden. Emotioneel en welhaast een catharsis, maar tegelijkertijd heel normaal en brutaal eerlijk. De tien nummers voelen als een intense, melancholische reis vol prachtige geluiden en stijlen die je hart en ziel binnendringen. Bij DWDD veroverde ze midden oktober een complete zaal met de vertolking van It’s Happening Again. Geflankeerd door historische instrumenten als de spinet en celesta wordt een elegante sfeer gecreëerd, minder allesomvattend dan beide voorgangers, maar zeker niet minder luisterrijk. Een gevoelige plaat die ons aan het denken zet. Tekst Mania | Jelle Teitsma

LIVEDATA 02/11 Ancienne Belgique, Brussels (Sold Out) 03/11 Paradiso, Amsterdam (Sold Out)NxWorries – Yes Lawd! (Stones Throw)
Was hij tot voor kort nog de grote hiphopbelofte, dit jaar heeft hij het helemaal waargemaakt! Anderson .Paak was vorig jaar één van de smaakmakers op Dr. Dre’s laatste album, en heeft eerder dit jaar het bejubelde album Malibu uitgebracht. Hierop mengt hij hiphop met soul en funk. Ook in zijn samenwerking met producer Knxwledge (samen noemen ze zich NxWorries) is veel soul te horen.

Dit debuutalbum voelt regelmatig aan als een herinterpretatie van het vintage soul-geluid, benaderd vanuit de hiphopachtergrond van beide mannen. Knxwledge maakt hiervoor gebruik van strijkers- en blazerspartijen die het oude soulgeluid typeren. Paaks flexibele stemgeluid past er perfect bij en houdt het midden tussen zang en rap.

Het duo weet op deze manier heel knap een eigen geluid neer te zeggen dat toch weer afwijkt van Paaks solowerk. Het is wel een wat fragmentarisch album, met enkele onaffe nummers, maar het draait om die heerlijke, positieve vibe. Samengevat in de titel: Yes Lawd! Tekst Mania | Arnout de Vries