Category: Albums

Xander And The Peace Pirates – 11-11 (V2 Benelux)
De Britse Keith Xander begon de band Xander And The Peace Pirates samen met zijn broer Stuart. Hij zingt en speelt opmerkelijk goed bluesgitaar. En het is nog meer opmerkelijk, omdat hij maar één hand heeft. Hij gebruikt een prothese, maar dat is nergens te horen.

In hun thuishaven Liverpool speelden ze vijf jaar lang iedere week in The Cavern, een legendarische club waar The Beatles furore maakten. Ze werden ontdekt door Gibson, dat hun ging sponsoren omdat ze diep onder de indruk waren van de muziek.

De soulvolle en bluesy rockmuziek klinkt gelouterd en is beïnvloed door de klassiekers, o.a. Bad Company en Allman Brothers, en trok de aandacht van Eddie Kramer, producer van o.a. Hendrix, Stones, Bowie en Kiss. Hij bood aan het eerste album te produceren. Buitengewoon goed gelukt, het stuitert werkelijk van de goede songs en lekkere riffs. Fijn album van grote klasse en grote aanrader. Tekst Mania | Erik Mundt

LIVEDATUM 14/11 Melkweg, AmsterdamAlicia Keys – Here (RCA)
In 2001 brak Alicia Keys wereldwijd door me het album Songs In A Minor. De klassiek geschoolde pianiste zette die lijn door met een serie sterke platen die steeds meer soulinvloeden kregen. Ook sloot Keys zich aan bij de hiphop scene van New York en werkte met vele grootheden samen.

Voor het merendeel van haar nieuwe plaat Here werkte ze samen met ILLuminaries, oftewel songwriter/producer Mark Batson; rapper/producer Swizz Beatz; en haar vertrouwde mede-songschrijver Harold Lilly.

De eerste single Blended Family (What You Do For Love) met A$AP Rocky als gast, staat in het teken van begrip, compassie, steun en liefde van je familie. Maar er zijn meer onderwerpen; internationale problemen zoals het conflict in de Gaza strook en het ebola virus komen aan bod in We Are Here en onderstrepen de activiste in haar. Keys dwingt wederom respect af en heeft met dit album een plaat gemaakt die zowel tekstueel als muzikaal wat te bieden heeft. Tekst Mania | Bert Dijkman

Liefhebbers luisteren uiteraard naar Pinguin Pop en Pinguin Grooves

GOSTO – Memory Ivy (PIAS)
Dit wordt er eentje! Of is er al eentje? GOSTO. Wauw. Debuutalbum Memory Ivy vraagt na elke luisterbeurt nadrukkelijk om herhaling. En van Nederlandse bodem, ook dat nog! Roel Vermeer is de naam. Geïnspireerd door grootheden als Flying Lotus, James Blake, Thom Yorke en Jeff Buckley weet GOSTO een veelzijdigheid aan stijlen te verenigen tot een geheel eigen sound. Met warme bassen, rauwe beats, diepe synths en onvervalste soul, elektronica en triphop is het geluid indringend, met als rode draad de donkere, bijna hypnotiserende stem van Vermeer. On-Nederlands goed.

My Bad werd op Spotify als meer dan één miljoen keer gestreamd, GOSTO kreeg lovende kritieken op Eurosonic Noorderslag, kreeg een groots minuutje in DWDD en stond reeds in het voorprogramma van Thomas Azier en Oscar & The Wolf. Tien steengoede tracks volgen elkaar op, met enkele absolute sterkhouders als Tell Me What You’re Made Of, Ivy, My Bad en Time For Me. Om trots op te zijn! Tekst Mania | Jelle Teitsma

LIVEDATA 12/11 Simplon, Groningen 18/11 Theater De Veste, Delft 24/11 Hall of Fame, Tilburg 07/12 Eetcafé Stathe, Utrecht 20/12 Muziekgieterij, Maastricht 22/12 Hedon, Zwolle 27/01/2017 Patronaat, Haarlem 09/02/2017 BIRD, RotterdamThe Olympians – The Olympians (Daptone)
De Daptone huisband kent vele gedaantes, de Rhythm & Blues van de Dap Kings, de diepe soul van The Menahan Street Band, en de afro beat van The Budos Band. Vaak dezelfde muzikanten, maar altijd met eigen signatuur.

Jaren geleden maakten we via twee singles al kennis met de Olympians, onder leiding van Tobias Pazner, toetsenman van bovengenoemde outfits. Met dezelfde crew maakt hij nu een volwaardige LP, met als altijd een stevige ondergrond van soulvolle rhythms, maar dit keer afgetopt met een wel zeer aantrekkelijke jaren zeventig glanslaag, gedrenkt in de betere Italiaanse en Franse B-film soundtracks.

Wah Wah gitaren en strijkers maken het een tikkie softporno, maar het zijn altijd de Daptone Horns die de leiding nemen in onweerstaanbare nummers die veelal genoemd zijn naar figuren uit de Griekse mythologie. Een onverwachte, maar ook passende aanvulling in het oeuvre van deze alleskunners. Tekst Mania | Jurgen Vreugdenhil

Brian Jonestown Massacre – Third World Pyramid (A Recordings/Cargo UK)
Om de gekte van de muziek van Brian Jonestown Massacre uit te leggen, volstaat diens naam: een samentrekking van de vroeg overleden gitarist en Rolling Stones-oprichter Brian Jones en de door sekteleider Jim Jones gestichte nederzetting Jonestown, waar zich in 1974 de collectieve zelfmoord van de volgelingen van de Peoples Temple afspeelde.

Niet alleen trekt de waanzin een spoor door de muziek – van shoegaze-groep naar een neo-psychedelische-rockband met invloeden van folk en bluesrock, raga en elektronica – ook aan de bezetting is geen touw vast te knopen. Oprichter en multi-instrumentalist Anton Newcombe heeft meer dan twintig muzikanten deel uit laten maken van de band, onder wie medeoprichter Matt Hollywood, Peter Hayes (Black Rebel Motorcycle Club), Sune Rose Wagner (The Raveonettes), Bobby Hecksher (The Warlocks) en Matt Tow (The Lovetones). Dan weet je het wel.

Ook Third World Pyramid onderstreept de niet aflatende dynamiek van BJM; negen tracks met oude en nieuwe geluiden, van het melancholieke Good Mourning naar Assignment Song, een cover van Nina Simone. Nog steeds goed gek. Tekst Mania | Cees VisserLambchop – Flotus (City Slang/Konkurrent)
Het is geen geheim dat Kurt Wagner sinds een tijdje graag mag experimenteren met elektronische hulpmiddelen. Vorig jaar bracht hij met twee ander Lambchop-leden al een goed ontvangen electroplaat uit onder de naam HeCTA, maar nog niet eerder speelde het zo’n grote rol tijdens zijn bekendste uitlaatklep Lambchop.

Eenmaal de smaak te pakken en ook een beetje beïnvloed door de hip-hop muziek van zijn buren schreef hij dit album met niks anders dan een stemvervormer en een drumcomputer. Al zoekt hij op deze wijze naar andere uitersten, is het onmiskenbaar een Lambchop album geworden. Het terzijde staan van je geliefde is het onderliggende thema van For Love Often Turns Us Still, kortweg FLOTUS.

Met een elkaar goed aanvullende mix van synthetische en organische klanken blijft Wagner trouw aan zijn soulvolle benadering. Met oog voor het gewone als wel ongewone, koos men uitgerekend het 18-minuten durende sluitstuk The Hustle als single. Eerlijk is eerlijk, het is een mooi voorbeeld van hoe deze samensmelting tot een meeslepende en prikkelende schoonheid wordt verheven. Tekst Mania | Corné Ooijman

LIVEDATA 09/02/2017 TivoliVredenburg, Utrecht 10/02/2017 De Oosterpoort, Groningen 11/02/2017 Botanique, Brussel

Joan as Police Woman & Benjamin Lazar Davis – Let It Be You (Reveal/Bertus)
Al een decennium lang wordt de muziekhemel op aarde verrijkt door de Brooklynse engel Joan Wasser. Samenwerkingen met onder andere Lou Reed, Antony, Joseph Arthur en Rufus Wainwright heeft deze 46-jarige tot nu toe op haar naam staan. Haar unieke Amerikaanse soul van het hoogste niveau dat Wasser gedurende deze tien jaar heeft weten te maken, wordt nu bezegelt met Let It Be You.

Multi-instrumentist en producer Benjamin Lazar Davis is, zoals op de cover te zien, de andere helft achter deze plaat. Tien tracks vloeien in elkaar over als rivieren die samenkomen in zee; moeiteloos laten de beide in Brooklyn gehuisveste artiesten verschillende muziek genres in elkaar overgaan wat er voor zorgt dat elk nummer een eigen charme kent en het album als geheel een krachtige uitwerking op jou als luisteraar heeft. Wellicht komt dit door de inspiratie voor dit album.

Davis en Wasser kwamen er tijdens hun ontmoeting achter dat zij apart van elkaar naar Afrika waren gereisd; zij naar het oosten, hij naar het westen. Het land waar het duo geïnspireerd raakte door de muzikale stijlen van de Pygmeeën. Door gebruik te maken van instrumenten als de gitaar en het keyboard hebben de twee met een conventionele rock manier voortgeborduurd op de traditionele muziek uit Afrika. Let It Be You is te krachtig om een week niet naar geluisterd te hebben. Een plaat die op repeat moet worden gezet. Een plaat waar je in wilt kruipen. Tekst Mania | Linda Rettenwander

LIVEDATUM 30/11 TivoliVredenburg, Utrecht 02/12 Ancienne Belgique, BrusselCrystal Fighters – Everything Is My Family (PIAS)
Terwijl de koude maanden voor de deur staan en de inmiddels vier leden van Crystal Fighters eind 2014 een enorme dreun te verwerken kregen met het overlijden van drummer Andrea Marongiu, is hun derde langspeler Everything Is My Family verre van somber. Integendeel. Na een wellicht ietwat overbodig spoken word in het Spaans-Engels – wat de band is – haalt Crystal Fighters op deze derde met achtereenvolgens Yellow Sun, Good Girls en In Your Arms opzichtig de zomer in huis, grotendeels voortbordurend op de eerder verschenen albums Star Of Love en Cave Rave.

Het mooie, luisterrijke Live For You is een typisch low-key lenteplaatje, waarna Ways I Can’t Tell het tempo wederom omhoog schroeft. Niet vernieuwend, wel behapbaar. Toch ‘shinen’ met name het eerdergenoemde Live For You en tracks als Moondog en Fly East. Uiteindelijk kent Everything Is My Family meer pieken dan dalen en voelt de plaat vertrouwd en familiair als altijd. Tekst Mania | Jelle Teitsma

Bettie Serveert – Damaged Good (Concerto Records/PIAS)
Als Neerlands leukste indierockband met een nieuwe plaat komt is dat uiteraard een buitengewoon heuglijk feit. Maar we zijn helemaal apetrots dat die ook nog eens wordt uitgebracht op Concerto Records in samenwerking met PIAS. Dat Damaged Good dan gewoon weer een toffe vintage Bettie-plaat is, maakt het feest helemaal af. Lekker stevig, met spetterend gitaarwerk van Peter Visser. Heerlijk melodieus ook, door die prachtige zanglijnen van Carol van Dyk.

Ze openen onstuimig met B-Cuz en nemen dan even wat gas terug met het mooie, korte Brickwall. Brother In Loins en de titelsong klinken krachtig maar ook lekker poppy, als een opgevoerde versie van Blondie. Een plaat van Bettie Serveert is natuurlijk niet compleet zonder ruige, uitgesponnen gitaarexercitie; die volgt op Digital Sin (Nr 7). Mouth Of Age is dan weer zo’n mooi verstild miniatuurtje, maar de grootste verrassingen komen op het eind.

Eerst mag good old Peter te Bos een fijne gastbijdrage komen leveren op het onweerstaanbare Love Sick (dat wordt springen straks). Vervolgens ontpopt Carol van Dyk zich op Never Be Over met hulp van Prof Nomad als een ouderwetse crooner, met violen en al, in een ontwapenende ballad. De Betties zijn er weer, joepie! Tekst Mania | Louk Vanderschuren

LIVEDATA 05/11 Gigant, Apeldoorn 11/11 Doornroosje, Nijmegen 18/11  Come As You Are: Republica, Claw Boys Claw, Bettie Serveert @ Klokgebouw, Eindhoven 26/11 Podium De Flux, Zaandam 03/12 Hedon, Zwolle 09/12 Metropool, Hengelo 17/12 Vera, Groningen 23/12 Poppodium de Peppel, Zeist

2017
14/01 Patronaat, Haarlem 20/01 Gebouw T, Bergen op Zoom 27/01 Rotown, Rotterdam 03/02 Neushoorn, Leeuwarden 10/02 Burgerweeshuis, Deventer 17/02 Fluor, Amersfoort 10/03 Tivoli De Helling, Utrecht 01/04 Mezz, Breda 07/04 Paard van Troje, Den Haag 22/04 Paradiso, Amsterdam

BETTIE SERVEERT LIVE IN DE PLATO WINKELS
Vrij 4 november 18:00 Concerto A’dam
Zat 5 november 16:30 Mansion 24 Apeldoorntraumahelikopter – Competition Stripe (Excelsior)
De Groningse band traumahelikopter maakte aan het begin van 2013 indruk met een compromisloos debuut vol rauwe garagerock. 11 songs in 26 minuten en alles was raak. Opvolger I Don’t Understand Them At All liet een jaar later een wat melodieuzer geluid horen en deze lijn trekt traumahelikopter door op haar derde plaat, waarvoor de band wat meer tijd heeft genomen.

Ook Competition Stripe bevat nog volop rauwe garagerock, maar het palet is dit keer rijker en veelkleuriger. traumahelikopter is op haar nieuwe plaat immers ook niet vies van uitstapjes richting onder andere melodieuze 60s gitaarpop en hier en daar wat psychedelica en citeert knap uit meerdere decennia tijdloze gitaarpop. Het levert een gevarieerde gitaarplaat op van het soort waar het Excelsior label in haar jonge jaren het patent leek te hebben. Goudeerlijke gitaarpop dus die de zon laat schijnen en dat kunnen we in de seizoenen die komen gaan goed gebruiken. Tekst Mania | Erwin Zijleman

LIVEDATA 27/10 EKKO, Utrecht 29/10 Rotown, Rotterdam 03/11 Vera, Groningen 05/11 Paradiso, Amsterdam

===> Lees hier het interview met traumahelikopter

Agnes Obel – Citizen Of Glass (PIAS)
Tussen de fragiele werkjes van de Deense Agnes (Caroline Thaarup) Obel zit telkens drie jaar. In 2010 debuteerde de blonde singer-songwriter met het schitterende Philharmonics (in 2012 bekroond met een EBBA-award), in 2013 opgevolgd door het minstens net zo mooie Aventine. En zoals doorzichtig glas onthullend, transparant en helder is, zo is Citizen Of Glass dat ook.

Obel legt haar ziel op tafel en onthult, bijna nakend, al haar zwakheden. Emotioneel en welhaast een catharsis, maar tegelijkertijd heel normaal en brutaal eerlijk. De tien nummers voelen als een intense, melancholische reis vol prachtige geluiden en stijlen die je hart en ziel binnendringen. Bij DWDD veroverde ze midden oktober een complete zaal met de vertolking van It’s Happening Again. Geflankeerd door historische instrumenten als de spinet en celesta wordt een elegante sfeer gecreëerd, minder allesomvattend dan beide voorgangers, maar zeker niet minder luisterrijk. Een gevoelige plaat die ons aan het denken zet. Tekst Mania | Jelle Teitsma

LIVEDATA 02/11 Ancienne Belgique, Brussels (Sold Out) 03/11 Paradiso, Amsterdam (Sold Out)NxWorries – Yes Lawd! (Stones Throw)
Was hij tot voor kort nog de grote hiphopbelofte, dit jaar heeft hij het helemaal waargemaakt! Anderson .Paak was vorig jaar één van de smaakmakers op Dr. Dre’s laatste album, en heeft eerder dit jaar het bejubelde album Malibu uitgebracht. Hierop mengt hij hiphop met soul en funk. Ook in zijn samenwerking met producer Knxwledge (samen noemen ze zich NxWorries) is veel soul te horen.

Dit debuutalbum voelt regelmatig aan als een herinterpretatie van het vintage soul-geluid, benaderd vanuit de hiphopachtergrond van beide mannen. Knxwledge maakt hiervoor gebruik van strijkers- en blazerspartijen die het oude soulgeluid typeren. Paaks flexibele stemgeluid past er perfect bij en houdt het midden tussen zang en rap.

Het duo weet op deze manier heel knap een eigen geluid neer te zeggen dat toch weer afwijkt van Paaks solowerk. Het is wel een wat fragmentarisch album, met enkele onaffe nummers, maar het draait om die heerlijke, positieve vibe. Samengevat in de titel: Yes Lawd! Tekst Mania | Arnout de Vries

The Lemon Twigs – Do Hollywood (4AD)
De Lemon Twigs komen uit Long Island NY en zijn vooral het geesteskind van de gebroeders D’Addario, Brian en Michael. Beide spelen ze alle instrumenten die nodig zijn voor het maken van dit rijk geinstrumenteerde album. In een onwaarschijnlijk tempo komen, zelfs soms binnen één song, allerlei invloeden voorbij. Art rock, Prog rock, musical, vaudeville, de uitersten worden opgezocht in soms complexe, en altijd boeiende songs.

I Wanna Prove To You verraad een grote invloed van de avontuurlijke Engelse bands uit de jaren zestig, The Beatles en The Kinks in hun rockopera periode. De veelzijdigheid spat van het album af, waarbij ook instrument beheersing geen enkele belemmering vormt. Na deze kennismaking wordt het interessant of de Lemon Twigs uit hun enorme kennis van de muziekgeschiedenis en hun enorme muzikale talent, hun eigen sound zullen weten te vinden. Tekst Mania | Jurgen Vreugdenhil

LIVEDATA  24/11 OT301, Amsterdam 25/11 The Witloof Bar, BrusselC Duncan – The Midnight Sun (Fatcat)
De Schotse muzikant C(hristopher) Duncan maakte vorig jaar veel indruk met het fraaie, op zijn slaapkamer in elkaar geknutselde, Architect. De prachtige popliedjes en het dromerige klankentapijt wisten uiteindelijk zelfs meerdere jaarlijstjes te halen en daar viel niets op af te dingen. Op The Midnight Sun herhaalt C Duncan het kunstje van Architect en zet de muzikant uit Glasgow bovendien een volgende stap.

Ook The Midnight Sun werd bij C Duncan thuis in elkaar geknutseld en valt op door fraaie en dromerige popliedjes met lome vocalen. C Duncan kiest dit keer voor een net wat uitbundiger klankentapijt, maar het blijven klanken die uitnodigen tot uitrusten en wegdromen. Architect bleek uiteindelijk een plaat vol toverkracht en ook The Midnight Sun beschikt over bijzondere vermogens. C Duncan zorgt niet alleen voor ontspanning en mooie beelden, maar maakt ook muziek die je van de eerste tot de laatste noot wilt ontrafelen en die anders klinkt dan alles dat je dit jaar hoorde. Indrukwekkend. Tekst Mania | Erwin Zijleman

LIVEDATA 25/10 Dutch Design Week @ Café Wilhelmina, Eindhoven 04/11 Charlatan, Gent 05/11 Crossing Border, Den Haag

Bazart – Echo (PIAS)
In Nederland kennen we Spinvis. En Eefje de Visser. Singer-songwriters die zich – geflankeerd door een band – uitmuntend weten te redden in ons fraaie taaltje. Poëtische arrangementen die op het laatste album van beide tevens elektronische omlijstingen kregen. Spinvis op Tot Ziens, Justine Keller met Club Insomnia en Kom Terug. Eefje recentelijk op het bloedmooie Nachtlicht met tracks als Scheef, Naartoe en Stof.

Onze zuiderburen hebben er op dat vlak een nieuwe speler bij. Bazart. Niet één, maar drie zangers. Opgericht door Mathieu Terryn en Simon Nuytten maakt het vijftal donkere indiepop in de Vlaamse taal, derhalve met een internationale sound. Vergelijkbaar met Oscar & The Wolf. Een trage bas, aanstekelijke synths, hier en daar een beat, sterke samenzang en de prominente toon van aanjager Terryn maken van Echo een krachtig geheel. Het album kent weinig wendingen, maar wordt op het juiste moment omhooggestuwd door pareltjes als Echo, Lux, Goud en Zonder. Na een succesvolle festivalzomer is dit de bekroning op het werk. Heerlijke plaat. Tekst Mania | Jelle Teitsma

LIVEDATA 27/10 Paradiso Noord, Amsterdam (UITVERKOCHT) 25/11 Nieuwe Nor, Heerlen (UITVERKOCHT) 26/11 Simplon, Groningen 27/11 TivoliVredenburg, Utrecht 30/11 Rotown, Rotterdam 01/12 Doornroosje, Nijmegen 02/12 Patronaat, Haarlem 31/03/2017 Lotto Arena, Antwerpen 01/04/2017 Lotto Arena, Antwerpen (UITVERKOCHT)Kings Of Leon – Walls (RCA)
De familie Followill voegt weer een nieuw hoofdstuk toe aan hun boeiende oeuvre. Begonnen als de zuidelijke broertjes van The Strokes met hun dampende southern boogie, zijn ze met ieder album verder gegroeid en hun New Yorkse tegenpolen al lang voorbij. Doorbraakalbum Only By The Night maakte van de band een stadion act inclusief de dikke hit. De druk nam toe en de band nam een rustpauze om in 2013 terug te keren met Mechanical Bull. Het album bevatte sterke singles in een strakke productie, al leek het tussen de heren onderling niet meer zo te boteren.

Toch is er weer nieuw werk waarin meteen de vernieuwingsdrang opvalt. Opgenomen in Los Angeles met Markus Dravs (Florence + the Machine, Arcade Fire, Mumford & Sons), heeft de plaat in single in Waste a Moment een nieuwe stadionmeezinger. Titeltrack en tevens albumafsluiter Walls heeft echter een totaal andere sfeer met een breekbare Caleb in een akoestische setting. Zo hoorden we de band zelden en wat klinken ze dan goed. Walls is wederom een uitstekende en indrukwekkende plaat geworden waar vooral het hervonden speelplezier vanaf druipt. Tekst Mania | Bert Dijkman

Kaiser Chiefs – Stay Together (Caroline)
Op het zesde studioalbum Stay Together bezingen de Kaiser Chiefs relaties en liefde. Het geklaag over de single Parachute was niet van de lucht: te veel electronica, meer Coldplay dan Kaiser Chiefs. Op Stay Together is inderdaad gekozen voor een meer dance-achtige aanpak en zijn de puntige gedreven songs van de Kaiser Chiefs meer naar de achtergrond verdwenen. Het titelstuk Stay Together is een mix van beide elementen, maar op nummers als Hole op My Soul, het al genoemde Parachute en Press Rewind is de band ver verwijderd van haar oorspronkelijke gitaargeluid en voert de electronica de overhand.

Het is zeker niet slecht, het is alleen niet het geluid dat van de Kaiser Chiefs verwachten. Op Good Clean Fun, de titelloze bonustrack en met name Sunday Morning keert de band meer terug naar haar oude puntige songs. Laatstgenoemde nummer is zonder meer het hoogtepunt van het album. De tijd zal leren of Stay Together een nieuwe, geslaagde richting van de Kaiser Chiefs inluidt. Tekst Mania | Ron Bulters

LIVEDATA 22/10 Poppodium 013, Tilburg 23/10 Paradiso, Amsterdam (uitverkocht) 24/10 De Oosterpoort, GroningenThe Great Communicators – Lucky Horse (Universal)
Zelfs een optreden op Noorderslag werd er vorig jaar voor afgezegd, om vooral goed voor de dag te kunnen komen met hun debuut LP. Opener Sideways laat een heerlijk frisse indruk achter, gitaarpop met een flinke dosis jaren tachtig Indie. De sterkste troef is het gebruik van zowel zanger als zangeres, waardoor de afwisseling sterk is en het album constant blijft boeien. Het blijft niet alleen luchtig, in Motion laat de band zich verleiden tot een onvervalst stukje stadion rock, inclusief hoog meezing gehalte.

Het hoge energiegehalte waarmee ze inmiddels vele festivals plat gespeeld hebben blijft op het album behouden, met name doordat de songs altijd compact blijven. De heldere gitaarsound en melodieuze keyboards maken dat band naadloos aansluit bij het huidige popgeluid van bands als Future Islands en Boxer Rebellion. Een opmerkelijke en welkome aanvulling in de Nederlandse popmuziek, en ééntje waar nog veel van gehoord gaat worden. Tekst Mania | Jurgen Vreugdenhil

LIVEDATA 13/10 Paard van Troje, Den Haag 19/10 Rotown Rotterdam 20/10 Luxor Live, Arnhem 28/10 Simplon, Groningen

Pixies – Head Carrier (PIAS)
Nummertje zes van Black Francis en consorten: Head Carrier. Pixies gaan terug naar de basis, terug naar het geluid wat de Amerikanen zo populair maakte tussen 1986 en 1993. Surfer Rosa, Doolittle, Bossanova en Trompe le Monde werden in die periode uitgebracht, waarbij de eerste – Surfer Rosa – als een waar rockdocument kan worden omschreven. Bone Machine, Gigantic en uiteraard Where Is My Mind? zijn nummers die altijd en overal een eervolle vermelding zullen krijgen. Tijdens elke gelegenheid, tijdens elk concert en festival. Surfer Rosa werd een blauwdruk van het latere werk.

En dan aankondigen dat Head Carrier ons mee terugneemt naar die vervlogen, tumultueuze rockperiode. Het twaalfkoppige monster trapt af met de vuige, onbezonnen titelsong Head Carrier. Classic Masher is vervolgens Springsteen-achtig sterk. Americana, the sixties, zoet, derhalve verre van pretentieus. Dat Francis met zijn 51 jaar nog een aardig woordje meeschreeuwt bewijst hij op het harde en wraakzuchtige Baal’s Back. Vervolgens gaat het tempo omlaag tijdens zowel Might As Well Be Gone als Oona, waar ik mijzelf erop betrap dat ik in beide gevallen continu aan het heen en bewegen weer. “Please, I wanna be in your band!”, zingen Francis en Paz Lenchantin tijdens Oona.

Lenchantin, de nieuwe Argentijnse bassist van de band, bewijst op Head Carrier dat ze een uitstekende aanwinst voor Pixies is. Qua baslijnen én stemgeluid. Deze zesde is een groeiplaat die absoluut doet terugdenken aan de vroege jaren van Pixies. Met een ietwat soft randje, maar dat geeft niet. Tekst Mania | Jelle Teitsma

LIVEDATA 25/11 Lotto Arena 27/11 HMH, AmsterdamBon Iver – 22, A Million (Jagjaguwar)
Het was nogal schrikken, toen Justin Vernon in 2012 aankondigde zijn succesvolle project Bon Iver voorlopig in de ijskast te parkeren. Als hij in de jaren erna gevraagd werd wanneer we eindelijk weer eens nieuw materiaal konden verwachten deelde hij doodleuk mee dat het er misschien wel nooit meer van zou komen. En ergens vond ik dat eigenlijk best een mooi idee, na de absolute perfectie van Bon Iver, Bon Iver uit 2011.

Onbevredigend, dat wel, maar het was tegelijkertijd ondenkbaar dat de eenzame hoogte waarop die plaat zich bevindt nog eens gehaald zou worden… laat staan overtroffen. Want wat kun je nog doen die wanneer je die ultieme breekbare perfectie al in je handen hebt? De ene optie is om het angstvallig in je handen te houden, doodsbang dat je het laat vallen. De andere? Die angst vol in het gezicht uitlachen en al die perfectie in duizenden scherven zelf op de grond kapotsmijten.

Tussen al die scherven mogen we nu de nieuwe Bon Iver bij elkaar rapen. Dat je je daarbij af en toe lelijk snijdt aan bizar gestapelde en vervormde harmonieën en botte beats zou op het eerste gehoor afstotend kunnen werken. Maar het bijzondere talent van Vernon blijkt op 22, A Million zo onverwoestbaar dat je eigenlijk geen moeite hoeft te doen zijn feilloze gevoel voor hemelse melodieën te vinden. Het sleept je mee een nieuwe wereld in, een waarvan je niets wist dat-ie bestond maar waar je na het horen van 22, A Million nooit meer weg wilt. Tekst Mania | Martijn Koetsier

LIVEDATA 23/01/2017 TivoliVredenburg, Utrecht 08/02/2017 Vorst National, Brussel