Category: Albums

The Lemon Twigs – Do Hollywood (4AD)
De Lemon Twigs komen uit Long Island NY en zijn vooral het geesteskind van de gebroeders D’Addario, Brian en Michael. Beide spelen ze alle instrumenten die nodig zijn voor het maken van dit rijk geinstrumenteerde album. In een onwaarschijnlijk tempo komen, zelfs soms binnen één song, allerlei invloeden voorbij. Art rock, Prog rock, musical, vaudeville, de uitersten worden opgezocht in soms complexe, en altijd boeiende songs.

I Wanna Prove To You verraad een grote invloed van de avontuurlijke Engelse bands uit de jaren zestig, The Beatles en The Kinks in hun rockopera periode. De veelzijdigheid spat van het album af, waarbij ook instrument beheersing geen enkele belemmering vormt. Na deze kennismaking wordt het interessant of de Lemon Twigs uit hun enorme kennis van de muziekgeschiedenis en hun enorme muzikale talent, hun eigen sound zullen weten te vinden. Tekst Mania | Jurgen Vreugdenhil

LIVEDATA  24/11 OT301, Amsterdam 25/11 The Witloof Bar, BrusselC Duncan – The Midnight Sun (Fatcat)
De Schotse muzikant C(hristopher) Duncan maakte vorig jaar veel indruk met het fraaie, op zijn slaapkamer in elkaar geknutselde, Architect. De prachtige popliedjes en het dromerige klankentapijt wisten uiteindelijk zelfs meerdere jaarlijstjes te halen en daar viel niets op af te dingen. Op The Midnight Sun herhaalt C Duncan het kunstje van Architect en zet de muzikant uit Glasgow bovendien een volgende stap.

Ook The Midnight Sun werd bij C Duncan thuis in elkaar geknutseld en valt op door fraaie en dromerige popliedjes met lome vocalen. C Duncan kiest dit keer voor een net wat uitbundiger klankentapijt, maar het blijven klanken die uitnodigen tot uitrusten en wegdromen. Architect bleek uiteindelijk een plaat vol toverkracht en ook The Midnight Sun beschikt over bijzondere vermogens. C Duncan zorgt niet alleen voor ontspanning en mooie beelden, maar maakt ook muziek die je van de eerste tot de laatste noot wilt ontrafelen en die anders klinkt dan alles dat je dit jaar hoorde. Indrukwekkend. Tekst Mania | Erwin Zijleman

LIVEDATA 25/10 Dutch Design Week @ Café Wilhelmina, Eindhoven 04/11 Charlatan, Gent 05/11 Crossing Border, Den Haag

Bazart – Echo (PIAS)
In Nederland kennen we Spinvis. En Eefje de Visser. Singer-songwriters die zich – geflankeerd door een band – uitmuntend weten te redden in ons fraaie taaltje. Poëtische arrangementen die op het laatste album van beide tevens elektronische omlijstingen kregen. Spinvis op Tot Ziens, Justine Keller met Club Insomnia en Kom Terug. Eefje recentelijk op het bloedmooie Nachtlicht met tracks als Scheef, Naartoe en Stof.

Onze zuiderburen hebben er op dat vlak een nieuwe speler bij. Bazart. Niet één, maar drie zangers. Opgericht door Mathieu Terryn en Simon Nuytten maakt het vijftal donkere indiepop in de Vlaamse taal, derhalve met een internationale sound. Vergelijkbaar met Oscar & The Wolf. Een trage bas, aanstekelijke synths, hier en daar een beat, sterke samenzang en de prominente toon van aanjager Terryn maken van Echo een krachtig geheel. Het album kent weinig wendingen, maar wordt op het juiste moment omhooggestuwd door pareltjes als Echo, Lux, Goud en Zonder. Na een succesvolle festivalzomer is dit de bekroning op het werk. Heerlijke plaat. Tekst Mania | Jelle Teitsma

LIVEDATA 27/10 Paradiso Noord, Amsterdam (UITVERKOCHT) 25/11 Nieuwe Nor, Heerlen (UITVERKOCHT) 26/11 Simplon, Groningen 27/11 TivoliVredenburg, Utrecht 30/11 Rotown, Rotterdam 01/12 Doornroosje, Nijmegen 02/12 Patronaat, Haarlem 31/03/2017 Lotto Arena, Antwerpen 01/04/2017 Lotto Arena, Antwerpen (UITVERKOCHT)Kings Of Leon – Walls (RCA)
De familie Followill voegt weer een nieuw hoofdstuk toe aan hun boeiende oeuvre. Begonnen als de zuidelijke broertjes van The Strokes met hun dampende southern boogie, zijn ze met ieder album verder gegroeid en hun New Yorkse tegenpolen al lang voorbij. Doorbraakalbum Only By The Night maakte van de band een stadion act inclusief de dikke hit. De druk nam toe en de band nam een rustpauze om in 2013 terug te keren met Mechanical Bull. Het album bevatte sterke singles in een strakke productie, al leek het tussen de heren onderling niet meer zo te boteren.

Toch is er weer nieuw werk waarin meteen de vernieuwingsdrang opvalt. Opgenomen in Los Angeles met Markus Dravs (Florence + the Machine, Arcade Fire, Mumford & Sons), heeft de plaat in single in Waste a Moment een nieuwe stadionmeezinger. Titeltrack en tevens albumafsluiter Walls heeft echter een totaal andere sfeer met een breekbare Caleb in een akoestische setting. Zo hoorden we de band zelden en wat klinken ze dan goed. Walls is wederom een uitstekende en indrukwekkende plaat geworden waar vooral het hervonden speelplezier vanaf druipt. Tekst Mania | Bert Dijkman

Kaiser Chiefs – Stay Together (Caroline)
Op het zesde studioalbum Stay Together bezingen de Kaiser Chiefs relaties en liefde. Het geklaag over de single Parachute was niet van de lucht: te veel electronica, meer Coldplay dan Kaiser Chiefs. Op Stay Together is inderdaad gekozen voor een meer dance-achtige aanpak en zijn de puntige gedreven songs van de Kaiser Chiefs meer naar de achtergrond verdwenen. Het titelstuk Stay Together is een mix van beide elementen, maar op nummers als Hole op My Soul, het al genoemde Parachute en Press Rewind is de band ver verwijderd van haar oorspronkelijke gitaargeluid en voert de electronica de overhand.

Het is zeker niet slecht, het is alleen niet het geluid dat van de Kaiser Chiefs verwachten. Op Good Clean Fun, de titelloze bonustrack en met name Sunday Morning keert de band meer terug naar haar oude puntige songs. Laatstgenoemde nummer is zonder meer het hoogtepunt van het album. De tijd zal leren of Stay Together een nieuwe, geslaagde richting van de Kaiser Chiefs inluidt. Tekst Mania | Ron Bulters

LIVEDATA 22/10 Poppodium 013, Tilburg 23/10 Paradiso, Amsterdam (uitverkocht) 24/10 De Oosterpoort, GroningenThe Great Communicators – Lucky Horse (Universal)
Zelfs een optreden op Noorderslag werd er vorig jaar voor afgezegd, om vooral goed voor de dag te kunnen komen met hun debuut LP. Opener Sideways laat een heerlijk frisse indruk achter, gitaarpop met een flinke dosis jaren tachtig Indie. De sterkste troef is het gebruik van zowel zanger als zangeres, waardoor de afwisseling sterk is en het album constant blijft boeien. Het blijft niet alleen luchtig, in Motion laat de band zich verleiden tot een onvervalst stukje stadion rock, inclusief hoog meezing gehalte.

Het hoge energiegehalte waarmee ze inmiddels vele festivals plat gespeeld hebben blijft op het album behouden, met name doordat de songs altijd compact blijven. De heldere gitaarsound en melodieuze keyboards maken dat band naadloos aansluit bij het huidige popgeluid van bands als Future Islands en Boxer Rebellion. Een opmerkelijke en welkome aanvulling in de Nederlandse popmuziek, en ééntje waar nog veel van gehoord gaat worden. Tekst Mania | Jurgen Vreugdenhil

LIVEDATA 13/10 Paard van Troje, Den Haag 19/10 Rotown Rotterdam 20/10 Luxor Live, Arnhem 28/10 Simplon, Groningen

Pixies – Head Carrier (PIAS)
Nummertje zes van Black Francis en consorten: Head Carrier. Pixies gaan terug naar de basis, terug naar het geluid wat de Amerikanen zo populair maakte tussen 1986 en 1993. Surfer Rosa, Doolittle, Bossanova en Trompe le Monde werden in die periode uitgebracht, waarbij de eerste – Surfer Rosa – als een waar rockdocument kan worden omschreven. Bone Machine, Gigantic en uiteraard Where Is My Mind? zijn nummers die altijd en overal een eervolle vermelding zullen krijgen. Tijdens elke gelegenheid, tijdens elk concert en festival. Surfer Rosa werd een blauwdruk van het latere werk.

En dan aankondigen dat Head Carrier ons mee terugneemt naar die vervlogen, tumultueuze rockperiode. Het twaalfkoppige monster trapt af met de vuige, onbezonnen titelsong Head Carrier. Classic Masher is vervolgens Springsteen-achtig sterk. Americana, the sixties, zoet, derhalve verre van pretentieus. Dat Francis met zijn 51 jaar nog een aardig woordje meeschreeuwt bewijst hij op het harde en wraakzuchtige Baal’s Back. Vervolgens gaat het tempo omlaag tijdens zowel Might As Well Be Gone als Oona, waar ik mijzelf erop betrap dat ik in beide gevallen continu aan het heen en bewegen weer. “Please, I wanna be in your band!”, zingen Francis en Paz Lenchantin tijdens Oona.

Lenchantin, de nieuwe Argentijnse bassist van de band, bewijst op Head Carrier dat ze een uitstekende aanwinst voor Pixies is. Qua baslijnen én stemgeluid. Deze zesde is een groeiplaat die absoluut doet terugdenken aan de vroege jaren van Pixies. Met een ietwat soft randje, maar dat geeft niet. Tekst Mania | Jelle Teitsma

LIVEDATA 25/11 Lotto Arena 27/11 HMH, AmsterdamBon Iver – 22, A Million (Jagjaguwar)
Het was nogal schrikken, toen Justin Vernon in 2012 aankondigde zijn succesvolle project Bon Iver voorlopig in de ijskast te parkeren. Als hij in de jaren erna gevraagd werd wanneer we eindelijk weer eens nieuw materiaal konden verwachten deelde hij doodleuk mee dat het er misschien wel nooit meer van zou komen. En ergens vond ik dat eigenlijk best een mooi idee, na de absolute perfectie van Bon Iver, Bon Iver uit 2011.

Onbevredigend, dat wel, maar het was tegelijkertijd ondenkbaar dat de eenzame hoogte waarop die plaat zich bevindt nog eens gehaald zou worden… laat staan overtroffen. Want wat kun je nog doen die wanneer je die ultieme breekbare perfectie al in je handen hebt? De ene optie is om het angstvallig in je handen te houden, doodsbang dat je het laat vallen. De andere? Die angst vol in het gezicht uitlachen en al die perfectie in duizenden scherven zelf op de grond kapotsmijten.

Tussen al die scherven mogen we nu de nieuwe Bon Iver bij elkaar rapen. Dat je je daarbij af en toe lelijk snijdt aan bizar gestapelde en vervormde harmonieën en botte beats zou op het eerste gehoor afstotend kunnen werken. Maar het bijzondere talent van Vernon blijkt op 22, A Million zo onverwoestbaar dat je eigenlijk geen moeite hoeft te doen zijn feilloze gevoel voor hemelse melodieën te vinden. Het sleept je mee een nieuwe wereld in, een waarvan je niets wist dat-ie bestond maar waar je na het horen van 22, A Million nooit meer weg wilt. Tekst Mania | Martijn Koetsier

LIVEDATA 23/01/2017 TivoliVredenburg, Utrecht 08/02/2017 Vorst National, Brussel

Klangstof – Close Eyes To Exit (Mind of a Genius/Warner Bros. Records Inc.)
Klangstof klinkt als een buitenlandse band, komt echter uit Nederland, maar klinkt dan weer on-Hollands goed. Voortgekomen uit een fascinatie voor Thom Yorke is de band vorig jaar opgericht door Moss-bassist Koen van de Wardt, aangevuld met drie bandleden waarvan er twee evenzo afkomstig uit Moss waren. Inmiddels is de samenstelling gewijzigd, doch Van de Wardt nog steeds de ijzersterke frontman.

Met een lichte verwijzing naar post-rock begint debuutalbum Close Eyes To Exit met het instrumentale Nintendo, waarna het filmische Sleaze en de dito titelsong de plaat op fraaie wijze continueert. Luchtige synthesizers, spannende ritmes en dynamische melodieën vormen de basis van tien bij tijd en wijle meeslepende soundscapes. Ook live heeft de band inmiddels noemenswaardige stappen gemaakt. Van een ietwat magere show op Best Kept Secret Festival in 2015 naar een sterk optreden begin dit jaar in de aanloop naar Eurosonic /Noorderslag in Groningen, recentelijk ontzaglijk aangevuld op Lowlands. In de gaten houden deze mannen! Tekst Mania | Jelle Teitsma

LIVEDATUM 12/10 Paradiso, AmsterdamWarpaint – Heads Up (Rough Trade/Konkurrent)
Het is alweer zes jaar geleden dat de wereld voor het eerst kennis maakte met de hypnotiserende gitaarmuziek van Warpaint. Inmiddels zijn Emily Kokal, Theresa Wayman, Stella Mozgawa en Jenny Lee Lindberg graag geziene gasten op festivals en de grote clubpodia, niet in de laatste plaats vanwege hun intense liveshows.

Waar de gitaren op het titelloze tweede album al meer naar de achtergrond waren verdrongen ten faveure van elektronica, draait het op nummer drie nog veel meer om hooks en ritmes. Heads Up werd voorafgegaan door het voor Warpaintbegrippen zeer uitbundige New Song, dat leek gemaakt voor de dansvloer. R’n’b en elektro vormen ditmaal zeker zo’n belangrijke inspiratiebron als de post- en artrock van voorheen, maar dat betekent niet dat we op Heads Up een volstrekt andere band horen. Eerder is deze plaat een logisch vervolg op zijn voorganger.

De vier dames mogen dan wel graag experimenteren, het resultaat klinkt nog altijd onmiskenbaar als Warpaint en dat komt niet alleen door de inmiddels uit duizenden herkenbare bezwerende zanglijnen. Ergens werd dit album al als een post-genreplaat omschreven en daar is wel wat voor te zeggen, al zou je ook kunnen stellen dat de dames van Warpaint hun eigen genre hebben ontwikkeld. Hoe het ook zij, Heads Up is in elk geval een spannend nieuw hoofdstuk in het oeuvre van deze bijzondere band. Tekst Mania | Marco van Ravenhorst

LIVEDATUM 02/11 Paradiso, Amsterdam

Local Natives – Sunlit Youth (Infectious/PIAS)
Local Natives, een absolute favoriet van deze recensent. Met Gorilla Manor en Hummingbird op zak werd vrijwel ieder optreden een zeer prettig voortstuwend indiepop-festijn. Ritmische kernplaten als Wide Eyes, Sun Hands en Airplanes werden moeiteloos afgewisseld met gevoelige tracks als You & I, Colombia en Mt. Washington, schitterend in eenvoud.

Sunlit Youth bouwt voorzichtig verder op beide voorgangers, maar is duidelijk meer divers en met name elektronisch van aard. Extra geknutsel, gelukkig zonder gekunsteld resultaat. Het dynamische Villainy opent het album krachtig, opgevolgd door het instrumentrijke en sterk opgebouwde Past Lives. Na het wat zwakkere Dark Days neemt het opzwepende en politiek geladen Fountain Of Youth de touwtjes in handen, aangevuld met het dansbare Masters. Met het tokkelende Jellyfish, gitaarpopliedjes Ellie Alice en Coins, het enigszins vertrouwd klinkende Mother Emanual en Psycho Lovers is het soms even zoeken naar samenhang, maar als altijd overleeft de band het. Ruimschoots. Als altijd. Een moeilijke, maar mooie derde! Tekst Mania | Jelle Teitsma

LIVEDATA 12/11 Koninklijk Circus, Brussel 13/11 Paradiso, AmsterdamDeap Valley – Femejism (Cooking Vinyl/V2 Benelux)
Deap Valley is een Amerikaans duo uit Los Angeles, toe aan hun tweede album. Zangeres en gitariste Lindsey Troy en drumster Julie Edwards maken een bijzonder leuke vorm van alternatieve rock. Qua geluid ergens tussen Pixies en Girlschool en aardige herrie. Maar heel aanstekelijk en de productie, die ze zelf deden samen met Yeah Yeah Yeah-gitarist Nick Zinner is vol en mooi.

Tussen het krijgen van kinderen en het maken van albums werd er getoerd en ze zijn goed op elkaar ingespeeld. Ze toerden met Marilyn Manson, Queens Of The Stone Age en Band Of Skulls, niet de minsten. Bijzonder leuk album. Tekst Mania | Erik Mundt

LIVEDATA 23/09 VK, Brussel 26/09 Paradiso, Amsterdam

Allah-Las – Calico Review (Mexican Summer/V2 Benelux)
Na twee albums vol heerlijk rammelende surfpop, keken we reikhalzend uit na het nieuwste werk van de Californische band. En die was het wachten meer dan waard. De sixties sound, de sfeer van de Endless Summer zijn allemaal gebleven, maar er zit meer dan voldoende groei in de sound om te blijven boeien en geen herhalingsoefening te worden. Matthew Correia, Miles Michaud en Pedrum Siadatian nemen allemaal vocalen voor hun rekening, het instrumentarium is weer uitgebreid. en de muzikaliteit is vergroot door nieuwe invloeden toe te laten.

De Bo Diddley beat van het ijzersterke Roadside Memorial is daar tekenend voor, terwijl in single Famous Phone Figure instrumenten als viool en mellotron hun intrede doen. Over het algemeen klinkt de sound van Allah-Las iets dreigender dan voorheen, alsof ze willen laten horen dat Los Angeles niet alleen het strand, mooie auto’s en vrouwen herbergt, maar ook de thuisbasis is van Raymond Chandler en James Ellroy’s L.A. Confidential.

Dromen komen niet altijd uit, en zeker niet in de wereld van glitter en glamour verwachtende zielen op Venice Boulevard. Uiteraard is er ook echt wel tijd voor feest, getuige de schaamteloze beach pop van 200 South La Brea. De sfeer die Allah-Las weten neer te zetten blijft boeien, en toont geen enkele slijtage, een zeer boeiend album van een dito band. Tekst Mania | Jurgen Vreugdenhil

LIVEDATA 26/10 Ancienne Belgique, Brussel 28/10 London Calling Festival @ Paradiso, AmsterdamIzzy Bizu – A Moment Of Madness (Epic)
Izzy Bizu is een jonge Britse zangeres die beschikt over een imposant doorleefd soulgeluid. Het is dus niet zo gek dat de Britse muziekpers onmiddellijk denkt een nieuwe Amy Winehouse of een volgende Adele te hebben gevonden. Dat zijn vooralsnog onzinnige vergelijkingen, maar talent heeft deze Izzy Bizu absoluut. Met A Moment Of Madness levert de jonge Britse een sprankelend debuut af met broeierige en aanstekelijke popmuziek vol invloeden uit de soul, neo-soul en R&B.

Het debuut van Izzy Bizu is voorzien van mooi verzorgde productie en instrumentatie, maar het is de rauwe soulstrot die de meeste aandacht trekt. In muzikaal opzicht doet het wel wat denken aan de platen van de wat ondergewaardeerde Corinne Bailey Rae, al heeft Izzy Bizu wat meer pop potentie (hier en daar hoor je een beetje Lily Allen), waardoor A Moment Of Madness een plaat is waarvan je alleen maar heel vrolijk kunt worden. Grote kans dus dat deze talentvolle dame het gaat redden. Het zou niet meer dan terecht zijn. Tekst Mania | Erwin Zijleman

LIVEDATUM 20/09 Indiestadt @ Paradiso, Amsterdam

Warhaus – We Fucked A Flame Into Being (PIAS)
Maarten Devoldere kennen we als zanger, toetsenist en medeoprichter van de Belgische indie-formatie Balthazar, nu solo actief als Warhaus. Zijn soloalbum heet We Fucked A Flame Into Being, bevat tien nummers en combineert zijn warme stemgeluid met onder meer gitaar, xylofoon en accordeon. Met I’m Not Him en The Good Lie (IJsbreker) kregen we recentelijk twee voorproefjes van het voltallige album voor de kiezen.

Het geluid is als de essentie van Balthazar. Ritmisch, poëtisch, af en toe cynisch, telkens puur. Na de sterke, donkere opener I’m Not Him is The Good Lie waarschijnlijk de meest verslavende track van de tien. Een nummer als film noir. Waarop je kan dansen, maar waarin je net zo goed kunt verdwalen. Een ode aan de liefde en de ongrijpbaarheid ervan, zo voelt de plaat. Devoldere: ‘Het is een lierdicht aan de decadentie en de diepte die het leven biedt.’ Gevoed door Cohen en Gainsbourg, gerijpt in het bruinste bruincafé in Gent. Mooi! Tekst Mania | Jelle Teitsma

LIVEDATA 09/09 Leffingeleuren, Middelkerke 13/10 De Kreun, Kortrijk 14/10 Reflektor, Luik 15/10 AB Club, Brussel 28/10 De Warande – Kuub, Turnhout 29/10 Let’s Get Lost Zwolle 01/11 TivoliVredenburg, Utrecht 02/11 Bitterzoet, Amsterdam 03/11 Muziekgieterij, Maastricht 04/11 Vooruit, Gent 05/11 Crossing Border Festival, Den Haag 06/11 Patronaat, Haarlem 08/11 Merleyn, Nijmegen 09/11 Rotown, Rotterdam 19/11 Gebouw-T, Bergen op ZoomSt. Tropez – St. Tropez (BLTC Records)
Tot voor kort had de reïncarnatie van Go Back To The Zoo tot St. Tropez alleen op het podium plaatsgevonden. Gelukkig weet de band hun indrukwekkende live-reputatie goed te vertalen naar dit titelloze debuut, met nummers die uiteenlopen van rauwe en catchy gitaarsongs tot stomende yachtpunk vol adrenaline. De band komt meteen op stoom in de instrumentale opener Time, maar bassist en nieuwe frontman Lars Kroon horen we pas vanaf het tweede nummer.

Gierende gitaren, flinke spuiten energie, vaak vertaald door een bevrijdende schreeuw én met sterke liedjes. Deze band heeft er weer zin in. Drie singles waren er al, met bijbehorende videoclips: I Don’t Wanna Fall In Love, Son Of God en Order. I Wanna Live In St. Tropez werd bestempeld als hun anthem, hoewel geen van de bandleden er ooit is geweest. Een soort utopia waar jetset en punk samensmelten tot een ideale plek. En dat is een prachtige voorstelling. Tekst Mania | Erik Damen

LIVEDATA 08/09 Podium Victorie, Alkmaar 29/09 Paard van Troje, Den Haag 07/10 Metropool, Hengelo 08/10 Stroomhuis, Eindhoven 13/10 Luxor Live, Arnhem 14/10 Bibelot, Dordrecht 21/10 Patronaat, Haarlem 28/10 Fluor, Amersfoort 29/10 Mezz, Breda 04/11 De Piek, Vlissingen 05/11 De Schuit, Katwijk aan Zee 10/11 Hedon, Zwolle 11/11 Sneek, Het Bolwerk 12/11 Duycker, Hoofddorp

Glass Animals – How To Be A Human Being (Caroline Benelux)
Ó, wat was Zaba in 2014 een fantastisch debuut van de mannen van Glass Animals. Het album ging meer dan een half miljoen keer over de toonbank. Mysterieuze, elektronische (droom)pop, waarbij nummers als Black Mambo, Gooey en Hazey bij mij eindeloos op repeat gingen. Gooey is op Spotify aan ruim 57 miljoen luisterbeurten onderhevig geweest. Juist ja. Het succes kent vooralsnog geen grenzen. Van optredens in vochtige kelders voor een handjevol mensen naar een podium op Coachella, Lollapalooza en Glastonbury, alweer een groot publiek klaarstaat om te dansen op hun eigenzinnige sound. Een band met een uniek geluid, waarbij culturen en effecten op fraaie wijze worden samengevoegd. Met hier en daar verwijzingen naar Yeasayer, Portishead, Alt-J en Massive Attack.

How To Be A Human Being bouwt verder op het zwoele stemgeluid van zanger Dave Bayley en de vrijwel continu aanwezige donkere beats, doch kent de nodige aanvullingen die het album omhoogstuwen. Laat dat getover maar aan Dave Bayley over die het album zelf produceerde. Het exotische tintje aan opener Life Itself, het allesomvattende sprookje Mama’s Gun, droomplaat Youth, de Nintendo invloeden op Season 2 Episode 3, het gelaagde The Other Side Of Paradise en wat al niet meer: dit album staat als een huis. Een meer dan waardige opvolger van Zaba! Tekst Mania | Jelle Teitsma

LIVEDATA 03/11 Botanique/Orangerie, Brussel 04/11 Paradiso, AmsterdamRyley Walker – Golden Sings That Have Been Sung (Dead Oceans)
Ryley Walker’s vorige album Primrose Green schopte het in 2015 tot de top 10 van onze redactie. Een geïmproviseerd tussendoortje met Charles Rumback op Record Store Day daargelaten, is Golden Sings That Have Been Sung alweer zijn derde album binnen even zoveel jaren. En hij blijft maar groeien, die Ryley, als zanger, gitarist én songwriter.

Hoor hem eens croonen tijdens Funny Thing She Said, een song die lijkt te handelen over bindingsangst, en je gelooft zonder meer dat het leven zelfs voor een begenadigd en geprezen muzikant met vriendjes in de Chicago jazzscene niet altijd meevalt. Songs als The Roundabout, The Halfwit In Me, en Sullen Mind zijn stuk voor stuk paleisjes van nummers. Niet alleen doordat Walker een band van formaat om zich heen heeft, maar ook omdat hij tekstueel gezien vaker het achterste van zijn tong durft te laten zien. De nieuwe Tim Buckley is opgestaan. Tekst Mania | Max Majorana

LIVEDATA 07/11 Paradiso Noord, Amsterdam 08/11 Vera, Groningen 10/11 AB Club, Brussels 11/11 Cactus, Brugge 12/11 Le Guess Who?, Utrecht

Benjamin Francis Leftwich – After The Rain (Dirty Hit / Caroline Benelux)
Debuutalbum Last Smoke Before The Snowstorm van de in York geboren Benjamin Francis Leftwich was er in 2011 ontegenzeggelijk eentje om u tegen te zeggen. Een dijk van een plaat, met enkele uitzonderlijke hoogvliegers als Pictures, Atlas Hands en Shine. En dat op z’n 21ste. Hulde. Nu, vijf jaar later, is de populaire singer-songwriter terug met opvolger After The Rain.

De Engelsman wordt in een adem genoemd met onder meer Bon Iver, Fink, José González en Damien Rice. En terecht overigens. Dertien prachtige en gevoelige tracks komen voorbij. Liedjes waarop hij vrijwel continu het verlies van zijn veel te vroeg overleden vader bezingt. Opener Tilikum is een lichte, prettig voortkabbelende opener, opgevolgd door het schitterende, instrumentrijke Some Other Arms. De dood van zijn zieke vader in 2013 zette het leven van Benjamin volledig op z’n kop. Hij worstelde lange tijd met zichzelf, zowel fysiek als mentaal. Ondanks zijn neerslachtigheid bleef hij schrijven, produceren en gitaarspelen. Heel langzaam krabbelde hij omhoog en hervond voldoende energie om de studio in te duiken en een album te completeren.

After The Rain kent weinig tempoversnellingen, maar schittert in al zijn eenvoud. De composities zijn fijnbesnaard en sensitief tegelijk, waarbij het hartzeer van Benjamin keer op keer aan het licht wordt gebracht. Onbewust leef je met hem mee. Van het meer uptempo She Will Sing en het hoopvolle Groves tot het tragische Cocaine Doll en afsluiter Just As I Was Waking Up. Als zijn derde wederom zó prachtig en intens wordt, wacht ik met liefde tot 2021. Tekst Mania | Jelle Teitsma

LIVEDATA 26/10 Witloof Bar @ Botanique, Brussel 27/10 Muziekgebouw Eindhoven, Eindhoven 28/10 Paradiso Noord, Amsterdam 29/10 TivoliVredenburg, UtrechtThee Oh Sees – A Weird Exits (Castle Face / De Konkurrent)
Nog altijd ligt het releasetempo van deze garage/psych band uit San Francisco ongekend hoog, alleen genregenoot Ty Segall kan dit enigszins bijbenen. Sinds het uitbrengen van Mutilator Defeated At Last vorig jaar traden Thee Oh Sees live op met twee drummers. Nu hebben John Dwyer en zijn mannen dat voor het eerst in de studio en op plaat vastgelegd.

Nog altijd weet de band vorm te geven aan hun vernieuwingsdrang. Eerste single Plastic Plant is kenmerkend. Bijna zes minuten hypnotiserende psychedelica met gierende gitaren, rustigere passages, twin-drums met de ene na de andere climax. En op de achtergrond hoor je semisubtiel synthesizers, strijkers en smeulend spul om het feestje compleet te maken. Extra aandacht voor afsluiter The Axis, dat zelfs als gospel kan worden betiteld. Het fantastische artwork is van de bekende hedendaagse kunstenaar Robert Beatty die ook werkte voor Real Estate, Oneohtrix Point Never en Tame Impala. Tekst Mania | Erik Damen