Category: Albums

Klangstof – Close Eyes To Exit (Mind of a Genius/Warner Bros. Records Inc.)
Klangstof klinkt als een buitenlandse band, komt echter uit Nederland, maar klinkt dan weer on-Hollands goed. Voortgekomen uit een fascinatie voor Thom Yorke is de band vorig jaar opgericht door Moss-bassist Koen van de Wardt, aangevuld met drie bandleden waarvan er twee evenzo afkomstig uit Moss waren. Inmiddels is de samenstelling gewijzigd, doch Van de Wardt nog steeds de ijzersterke frontman.

Met een lichte verwijzing naar post-rock begint debuutalbum Close Eyes To Exit met het instrumentale Nintendo, waarna het filmische Sleaze en de dito titelsong de plaat op fraaie wijze continueert. Luchtige synthesizers, spannende ritmes en dynamische melodieën vormen de basis van tien bij tijd en wijle meeslepende soundscapes. Ook live heeft de band inmiddels noemenswaardige stappen gemaakt. Van een ietwat magere show op Best Kept Secret Festival in 2015 naar een sterk optreden begin dit jaar in de aanloop naar Eurosonic /Noorderslag in Groningen, recentelijk ontzaglijk aangevuld op Lowlands. In de gaten houden deze mannen! Tekst Mania | Jelle Teitsma

LIVEDATUM 12/10 Paradiso, AmsterdamWarpaint – Heads Up (Rough Trade/Konkurrent)
Het is alweer zes jaar geleden dat de wereld voor het eerst kennis maakte met de hypnotiserende gitaarmuziek van Warpaint. Inmiddels zijn Emily Kokal, Theresa Wayman, Stella Mozgawa en Jenny Lee Lindberg graag geziene gasten op festivals en de grote clubpodia, niet in de laatste plaats vanwege hun intense liveshows.

Waar de gitaren op het titelloze tweede album al meer naar de achtergrond waren verdrongen ten faveure van elektronica, draait het op nummer drie nog veel meer om hooks en ritmes. Heads Up werd voorafgegaan door het voor Warpaintbegrippen zeer uitbundige New Song, dat leek gemaakt voor de dansvloer. R’n’b en elektro vormen ditmaal zeker zo’n belangrijke inspiratiebron als de post- en artrock van voorheen, maar dat betekent niet dat we op Heads Up een volstrekt andere band horen. Eerder is deze plaat een logisch vervolg op zijn voorganger.

De vier dames mogen dan wel graag experimenteren, het resultaat klinkt nog altijd onmiskenbaar als Warpaint en dat komt niet alleen door de inmiddels uit duizenden herkenbare bezwerende zanglijnen. Ergens werd dit album al als een post-genreplaat omschreven en daar is wel wat voor te zeggen, al zou je ook kunnen stellen dat de dames van Warpaint hun eigen genre hebben ontwikkeld. Hoe het ook zij, Heads Up is in elk geval een spannend nieuw hoofdstuk in het oeuvre van deze bijzondere band. Tekst Mania | Marco van Ravenhorst

LIVEDATUM 02/11 Paradiso, Amsterdam

Local Natives – Sunlit Youth (Infectious/PIAS)
Local Natives, een absolute favoriet van deze recensent. Met Gorilla Manor en Hummingbird op zak werd vrijwel ieder optreden een zeer prettig voortstuwend indiepop-festijn. Ritmische kernplaten als Wide Eyes, Sun Hands en Airplanes werden moeiteloos afgewisseld met gevoelige tracks als You & I, Colombia en Mt. Washington, schitterend in eenvoud.

Sunlit Youth bouwt voorzichtig verder op beide voorgangers, maar is duidelijk meer divers en met name elektronisch van aard. Extra geknutsel, gelukkig zonder gekunsteld resultaat. Het dynamische Villainy opent het album krachtig, opgevolgd door het instrumentrijke en sterk opgebouwde Past Lives. Na het wat zwakkere Dark Days neemt het opzwepende en politiek geladen Fountain Of Youth de touwtjes in handen, aangevuld met het dansbare Masters. Met het tokkelende Jellyfish, gitaarpopliedjes Ellie Alice en Coins, het enigszins vertrouwd klinkende Mother Emanual en Psycho Lovers is het soms even zoeken naar samenhang, maar als altijd overleeft de band het. Ruimschoots. Als altijd. Een moeilijke, maar mooie derde! Tekst Mania | Jelle Teitsma

LIVEDATA 12/11 Koninklijk Circus, Brussel 13/11 Paradiso, AmsterdamDeap Valley – Femejism (Cooking Vinyl/V2 Benelux)
Deap Valley is een Amerikaans duo uit Los Angeles, toe aan hun tweede album. Zangeres en gitariste Lindsey Troy en drumster Julie Edwards maken een bijzonder leuke vorm van alternatieve rock. Qua geluid ergens tussen Pixies en Girlschool en aardige herrie. Maar heel aanstekelijk en de productie, die ze zelf deden samen met Yeah Yeah Yeah-gitarist Nick Zinner is vol en mooi.

Tussen het krijgen van kinderen en het maken van albums werd er getoerd en ze zijn goed op elkaar ingespeeld. Ze toerden met Marilyn Manson, Queens Of The Stone Age en Band Of Skulls, niet de minsten. Bijzonder leuk album. Tekst Mania | Erik Mundt

LIVEDATA 23/09 VK, Brussel 26/09 Paradiso, Amsterdam

Allah-Las – Calico Review (Mexican Summer/V2 Benelux)
Na twee albums vol heerlijk rammelende surfpop, keken we reikhalzend uit na het nieuwste werk van de Californische band. En die was het wachten meer dan waard. De sixties sound, de sfeer van de Endless Summer zijn allemaal gebleven, maar er zit meer dan voldoende groei in de sound om te blijven boeien en geen herhalingsoefening te worden. Matthew Correia, Miles Michaud en Pedrum Siadatian nemen allemaal vocalen voor hun rekening, het instrumentarium is weer uitgebreid. en de muzikaliteit is vergroot door nieuwe invloeden toe te laten.

De Bo Diddley beat van het ijzersterke Roadside Memorial is daar tekenend voor, terwijl in single Famous Phone Figure instrumenten als viool en mellotron hun intrede doen. Over het algemeen klinkt de sound van Allah-Las iets dreigender dan voorheen, alsof ze willen laten horen dat Los Angeles niet alleen het strand, mooie auto’s en vrouwen herbergt, maar ook de thuisbasis is van Raymond Chandler en James Ellroy’s L.A. Confidential.

Dromen komen niet altijd uit, en zeker niet in de wereld van glitter en glamour verwachtende zielen op Venice Boulevard. Uiteraard is er ook echt wel tijd voor feest, getuige de schaamteloze beach pop van 200 South La Brea. De sfeer die Allah-Las weten neer te zetten blijft boeien, en toont geen enkele slijtage, een zeer boeiend album van een dito band. Tekst Mania | Jurgen Vreugdenhil

LIVEDATA 26/10 Ancienne Belgique, Brussel 28/10 London Calling Festival @ Paradiso, AmsterdamIzzy Bizu – A Moment Of Madness (Epic)
Izzy Bizu is een jonge Britse zangeres die beschikt over een imposant doorleefd soulgeluid. Het is dus niet zo gek dat de Britse muziekpers onmiddellijk denkt een nieuwe Amy Winehouse of een volgende Adele te hebben gevonden. Dat zijn vooralsnog onzinnige vergelijkingen, maar talent heeft deze Izzy Bizu absoluut. Met A Moment Of Madness levert de jonge Britse een sprankelend debuut af met broeierige en aanstekelijke popmuziek vol invloeden uit de soul, neo-soul en R&B.

Het debuut van Izzy Bizu is voorzien van mooi verzorgde productie en instrumentatie, maar het is de rauwe soulstrot die de meeste aandacht trekt. In muzikaal opzicht doet het wel wat denken aan de platen van de wat ondergewaardeerde Corinne Bailey Rae, al heeft Izzy Bizu wat meer pop potentie (hier en daar hoor je een beetje Lily Allen), waardoor A Moment Of Madness een plaat is waarvan je alleen maar heel vrolijk kunt worden. Grote kans dus dat deze talentvolle dame het gaat redden. Het zou niet meer dan terecht zijn. Tekst Mania | Erwin Zijleman

LIVEDATUM 20/09 Indiestadt @ Paradiso, Amsterdam

Warhaus – We Fucked A Flame Into Being (PIAS)
Maarten Devoldere kennen we als zanger, toetsenist en medeoprichter van de Belgische indie-formatie Balthazar, nu solo actief als Warhaus. Zijn soloalbum heet We Fucked A Flame Into Being, bevat tien nummers en combineert zijn warme stemgeluid met onder meer gitaar, xylofoon en accordeon. Met I’m Not Him en The Good Lie (IJsbreker) kregen we recentelijk twee voorproefjes van het voltallige album voor de kiezen.

Het geluid is als de essentie van Balthazar. Ritmisch, poëtisch, af en toe cynisch, telkens puur. Na de sterke, donkere opener I’m Not Him is The Good Lie waarschijnlijk de meest verslavende track van de tien. Een nummer als film noir. Waarop je kan dansen, maar waarin je net zo goed kunt verdwalen. Een ode aan de liefde en de ongrijpbaarheid ervan, zo voelt de plaat. Devoldere: ‘Het is een lierdicht aan de decadentie en de diepte die het leven biedt.’ Gevoed door Cohen en Gainsbourg, gerijpt in het bruinste bruincafé in Gent. Mooi! Tekst Mania | Jelle Teitsma

LIVEDATA 09/09 Leffingeleuren, Middelkerke 13/10 De Kreun, Kortrijk 14/10 Reflektor, Luik 15/10 AB Club, Brussel 28/10 De Warande – Kuub, Turnhout 29/10 Let’s Get Lost Zwolle 01/11 TivoliVredenburg, Utrecht 02/11 Bitterzoet, Amsterdam 03/11 Muziekgieterij, Maastricht 04/11 Vooruit, Gent 05/11 Crossing Border Festival, Den Haag 06/11 Patronaat, Haarlem 08/11 Merleyn, Nijmegen 09/11 Rotown, Rotterdam 19/11 Gebouw-T, Bergen op ZoomSt. Tropez – St. Tropez (BLTC Records)
Tot voor kort had de reïncarnatie van Go Back To The Zoo tot St. Tropez alleen op het podium plaatsgevonden. Gelukkig weet de band hun indrukwekkende live-reputatie goed te vertalen naar dit titelloze debuut, met nummers die uiteenlopen van rauwe en catchy gitaarsongs tot stomende yachtpunk vol adrenaline. De band komt meteen op stoom in de instrumentale opener Time, maar bassist en nieuwe frontman Lars Kroon horen we pas vanaf het tweede nummer.

Gierende gitaren, flinke spuiten energie, vaak vertaald door een bevrijdende schreeuw én met sterke liedjes. Deze band heeft er weer zin in. Drie singles waren er al, met bijbehorende videoclips: I Don’t Wanna Fall In Love, Son Of God en Order. I Wanna Live In St. Tropez werd bestempeld als hun anthem, hoewel geen van de bandleden er ooit is geweest. Een soort utopia waar jetset en punk samensmelten tot een ideale plek. En dat is een prachtige voorstelling. Tekst Mania | Erik Damen

LIVEDATA 08/09 Podium Victorie, Alkmaar 29/09 Paard van Troje, Den Haag 07/10 Metropool, Hengelo 08/10 Stroomhuis, Eindhoven 13/10 Luxor Live, Arnhem 14/10 Bibelot, Dordrecht 21/10 Patronaat, Haarlem 28/10 Fluor, Amersfoort 29/10 Mezz, Breda 04/11 De Piek, Vlissingen 05/11 De Schuit, Katwijk aan Zee 10/11 Hedon, Zwolle 11/11 Sneek, Het Bolwerk 12/11 Duycker, Hoofddorp

Glass Animals – How To Be A Human Being (Caroline Benelux)
Ó, wat was Zaba in 2014 een fantastisch debuut van de mannen van Glass Animals. Het album ging meer dan een half miljoen keer over de toonbank. Mysterieuze, elektronische (droom)pop, waarbij nummers als Black Mambo, Gooey en Hazey bij mij eindeloos op repeat gingen. Gooey is op Spotify aan ruim 57 miljoen luisterbeurten onderhevig geweest. Juist ja. Het succes kent vooralsnog geen grenzen. Van optredens in vochtige kelders voor een handjevol mensen naar een podium op Coachella, Lollapalooza en Glastonbury, alweer een groot publiek klaarstaat om te dansen op hun eigenzinnige sound. Een band met een uniek geluid, waarbij culturen en effecten op fraaie wijze worden samengevoegd. Met hier en daar verwijzingen naar Yeasayer, Portishead, Alt-J en Massive Attack.

How To Be A Human Being bouwt verder op het zwoele stemgeluid van zanger Dave Bayley en de vrijwel continu aanwezige donkere beats, doch kent de nodige aanvullingen die het album omhoogstuwen. Laat dat getover maar aan Dave Bayley over die het album zelf produceerde. Het exotische tintje aan opener Life Itself, het allesomvattende sprookje Mama’s Gun, droomplaat Youth, de Nintendo invloeden op Season 2 Episode 3, het gelaagde The Other Side Of Paradise en wat al niet meer: dit album staat als een huis. Een meer dan waardige opvolger van Zaba! Tekst Mania | Jelle Teitsma

LIVEDATA 03/11 Botanique/Orangerie, Brussel 04/11 Paradiso, AmsterdamRyley Walker – Golden Sings That Have Been Sung (Dead Oceans)
Ryley Walker’s vorige album Primrose Green schopte het in 2015 tot de top 10 van onze redactie. Een geïmproviseerd tussendoortje met Charles Rumback op Record Store Day daargelaten, is Golden Sings That Have Been Sung alweer zijn derde album binnen even zoveel jaren. En hij blijft maar groeien, die Ryley, als zanger, gitarist én songwriter.

Hoor hem eens croonen tijdens Funny Thing She Said, een song die lijkt te handelen over bindingsangst, en je gelooft zonder meer dat het leven zelfs voor een begenadigd en geprezen muzikant met vriendjes in de Chicago jazzscene niet altijd meevalt. Songs als The Roundabout, The Halfwit In Me, en Sullen Mind zijn stuk voor stuk paleisjes van nummers. Niet alleen doordat Walker een band van formaat om zich heen heeft, maar ook omdat hij tekstueel gezien vaker het achterste van zijn tong durft te laten zien. De nieuwe Tim Buckley is opgestaan. Tekst Mania | Max Majorana

LIVEDATA 07/11 Paradiso Noord, Amsterdam 08/11 Vera, Groningen 10/11 AB Club, Brussels 11/11 Cactus, Brugge 12/11 Le Guess Who?, Utrecht

Benjamin Francis Leftwich – After The Rain (Dirty Hit / Caroline Benelux)
Debuutalbum Last Smoke Before The Snowstorm van de in York geboren Benjamin Francis Leftwich was er in 2011 ontegenzeggelijk eentje om u tegen te zeggen. Een dijk van een plaat, met enkele uitzonderlijke hoogvliegers als Pictures, Atlas Hands en Shine. En dat op z’n 21ste. Hulde. Nu, vijf jaar later, is de populaire singer-songwriter terug met opvolger After The Rain.

De Engelsman wordt in een adem genoemd met onder meer Bon Iver, Fink, José González en Damien Rice. En terecht overigens. Dertien prachtige en gevoelige tracks komen voorbij. Liedjes waarop hij vrijwel continu het verlies van zijn veel te vroeg overleden vader bezingt. Opener Tilikum is een lichte, prettig voortkabbelende opener, opgevolgd door het schitterende, instrumentrijke Some Other Arms. De dood van zijn zieke vader in 2013 zette het leven van Benjamin volledig op z’n kop. Hij worstelde lange tijd met zichzelf, zowel fysiek als mentaal. Ondanks zijn neerslachtigheid bleef hij schrijven, produceren en gitaarspelen. Heel langzaam krabbelde hij omhoog en hervond voldoende energie om de studio in te duiken en een album te completeren.

After The Rain kent weinig tempoversnellingen, maar schittert in al zijn eenvoud. De composities zijn fijnbesnaard en sensitief tegelijk, waarbij het hartzeer van Benjamin keer op keer aan het licht wordt gebracht. Onbewust leef je met hem mee. Van het meer uptempo She Will Sing en het hoopvolle Groves tot het tragische Cocaine Doll en afsluiter Just As I Was Waking Up. Als zijn derde wederom zó prachtig en intens wordt, wacht ik met liefde tot 2021. Tekst Mania | Jelle Teitsma

LIVEDATA 26/10 Witloof Bar @ Botanique, Brussel 27/10 Muziekgebouw Eindhoven, Eindhoven 28/10 Paradiso Noord, Amsterdam 29/10 TivoliVredenburg, UtrechtThee Oh Sees – A Weird Exits (Castle Face / De Konkurrent)
Nog altijd ligt het releasetempo van deze garage/psych band uit San Francisco ongekend hoog, alleen genregenoot Ty Segall kan dit enigszins bijbenen. Sinds het uitbrengen van Mutilator Defeated At Last vorig jaar traden Thee Oh Sees live op met twee drummers. Nu hebben John Dwyer en zijn mannen dat voor het eerst in de studio en op plaat vastgelegd.

Nog altijd weet de band vorm te geven aan hun vernieuwingsdrang. Eerste single Plastic Plant is kenmerkend. Bijna zes minuten hypnotiserende psychedelica met gierende gitaren, rustigere passages, twin-drums met de ene na de andere climax. En op de achtergrond hoor je semisubtiel synthesizers, strijkers en smeulend spul om het feestje compleet te maken. Extra aandacht voor afsluiter The Axis, dat zelfs als gospel kan worden betiteld. Het fantastische artwork is van de bekende hedendaagse kunstenaar Robert Beatty die ook werkte voor Real Estate, Oneohtrix Point Never en Tame Impala. Tekst Mania | Erik Damen

The Pineapple Thief  – Your Wilderness (Kscope / Bertus)
Van mij hoeft dat niet zo, al die uitstapjes die progmuzikanten menen te moeten nemen nadat ze een beetje bekend zijn geworden. Zo ben ik al vanaf het eerste album, zwaar fan van The Pineapple Thief maar zaken als Wisdom Of Crowds en soloplaten die bandleider Bruce Soord de laatste jaren heeft gereleased vind ik niet in de schaduw staan van het bandwerk. Dus ik ben helemaal blij met Your Wilderness omdat Soord daarin terugkeert naar het aloude TPT-concept.

Opener In Exile is gelijk zo’n typische TPT-song met melancholieke zang en teksten van Soord, bedrieglijk liefelijk over een bij tijd en wijle rustige muzikale achtergrond die dan opeens ontploft. Tweede track No Man’s Land is meer een niemendalletje (evenals zesde track Fend For Yourself dat ongemerkt voorbij glijdt, maar gelukkig flink goed wordt gemaakt door het stevige Tear You Up dat klinkt zoals de titel suggereert. That Shore gaat wederom op de melancholieke toer waarbij je kunt verdrinken in Soord’s hypnotiserende kinderstem. Take Your Shot is een van de zeldzamere uptempo songs met een echte gitaarsolo en een refrein dat uitnodigt om mee te brullen.

En dan komt het moment suprême van de plaat: het bijna tien minute durende The Final Thing On My Mind dat hoort bij het beste dat TPT ooit heeft voortgebracht. Ik ga deze song geeneens beschrijven want iedere progfan moet die verplicht zelf gaan luisteren. Geruggesteund door bassist Jon Sykes en toetsenist Steve Kitch en geholpen door illustere gasten als drummer Gavin Harrison (een absolute meerwaarde op deze plaat), Caravan’s violist Geoffrey Richardson, Supertramp’s toeteraar John Helliwell en Godsticks gitarist Darran Charles heeft vriend Soord mijn hart weer gestolen. Tekst Mania | Andre de Waal

LIVEDATA 20/01/2017 Patronaat, Haarlem 21/01/2017 De Pul, Uden 22/01/2017 Hedon, Zwolle 31/01/2017 Muziekgieterij, MaastrichtBlossoms – Blossoms (Virgin)
Sommige bands breken door met hun eerste single en sterven daarna een stille dood. Andere bands zijn jaren bezig tot ze ineens een doorbraakhit scoren. Zo ook Blossoms, vijf beste vrienden uit Stockport bij Manchester die indiepop maken. Na vier singles en twee EP’s was daar ineens Charlemagne: indiepop met een glitterend, psychedelisch randje en de openingszin ‘Hello, hello’ die meteen je aandacht grijpt.

De tijd was rijp voor een album, waarop overigens 8 van de 12 nummers eerder als single zijn uitgebracht. Blossoms werd geproduceerd door The Coral zanger James Skelly en dat is te horen. De band sprankelt en galmt, maar klinkt desondanks snerpend en soms wat donker. Tekstueel zijn het vooral hunkerende liefdesliedjes die ingewikkelder in elkaar zitten dan op het eerste gehoor lijkt. Wie had ooit gedacht dat The Coral, Arctic Monkeys, The Doors en een flinke dosis ‘Gallagher-arrogantie’ op één bord zo goed zou smaken? Tekst Mania | Cecile Bol

Blues Pills – Lady In Gold (Nuclear Blast)
Op hun debuut uit 2014 verzuimde het Zweedse Blues Pills nog enigszins de hooggespannen verwachtingen na een daaraan voorafgaande EP waar te maken. De sound die deed denken aan Janis Joplin die ingelijfd was door Black Sabbath bracht een aantal ijzersterke songs, maar was nog niet genoeg uitgekristalliseerd om een compleet album te dragen.

Dat is op Lady In Gold wel anders, wat overigens ook in lichte mate geldt voor het geluid van de band. De retro-rock ligt er wat minder dik bovenop en steeds vaker krijgt de stem van zangeres Elin Larsson de soulvolle muzikale omlijsting waarbinnen ze het beste tot haar recht komt. De gitaren zijn zeker niet weg, maar worden door een wat beter afgewogen productie absoluut veel effectiever ingezet. Een mooie en indrukwekkende stap naar een eigen sound die veel meer vertrouwen geeft op een artistieke toekomst dan de spanning die toch wat te strak aan het debuut trok. Tekst Mania | Martijn Koetsier

LIVEDATA 18/08 Pukkelpop, Hasselt 26/08 Zomerparkfeesten, Venlo 11/11 AB Box, Brussel 13/11 Poppodium 013, TilburgWild Beasts – Boy King (Domino)
Sinds het tweede album van Wild Beasts, Two Dancers, werd genomineerd voor de prestigieuze Mercury Prize, is deze Britse band uitgegroeid tot een van de beste artpopacts van de laatste jaren. Waar de synthpop op de prachtige platen Smother (2011) en Present Tense (2014) meer ingetogen van aard was, klinken Hayden Thorpe, Ben Little, Chris Talbot en Tom Fleming op hun vijfde album opvallend vuig.

Boy King werd opgenomen in Texas met producer John Congleton, die we kennen van zijn werk voor onder meer Swans, Suuns en Explosions In The Sky. Hij duwde Wild Beasts richting een veel zwaarder klinkende sound, die leunt op vervormde gitaren en dreigende elektronica. De invloeden uit de jaren tachtig zijn niet ver weg en dankzij de falsetzang van Thorpe en de bariton van Fleming is de band bovendien nog steeds uit duizenden herkenbaar, maar wennen is het wel even. Net als eerder werk blijkt Boy King gelukkig echter een groeiplaat pur sang en bij nader inzien minstens zo goed als zijn voorgangers. Tekst mania | Marco van Ravenhorst

LIVEDATA 02/09 Into The Great Wide Open, Vlieland 28/10 London Calling Festival @ Paradiso, Amsterdam

Honne – Warm On A Cold Night (Atlantic / Warner Music)
Langverwacht, eindelijk gekomen. Debuutalbum Warm On A Cold Night is afkomstig van de heren Andy Clutterbuck en James Hatcher luisterend naar de naam Honne. Met Oost Londen als thuishaven is deze plaat ingezet om grote delen van de wereld te veroveren. Eurosonic, Best Kept, Glastonbury. De goede weg is qua festivalgeweld in ieder geval ingeslagen.

Volgens het duo zelf hebben ze de ultieme soundtrack voor jouw nachtelijke avontuurtjes gemaakt. “Warm and sensual babymaking music.” Je bent gewaarschuwd. Het album behelst 16 tracks, waarbij opener en titeltrack Warm On A Cold Night al eerder als (zeer goed ontvangen) single werd uitgebracht. Een vleugje James Blake, een tikkeltje Jungle. Soulvol, sexy, zomers, lichtvoetig en met her en der een knipoog naar de seventies. De samenwerking met Izzy Bizu tijdens Someone That Loves You is een treffer. Ook nummers als Coastal Love, The Night en Good Together tillen het album naar aanzienlijke hoogten. Honne voldoet aan alle verwachtingen. Sterk en, vooruit, sexy debuut! Tekst Mania | Jelle TeitsmaLou Rhodes – Theyesandeye (Nude / de Konkurrent)
Theyesandeye is de vierde soloplaat van Lou (Louise) Rhodes en de opvolger van het al weer zes jaar oude One Good Thing. De Britse singer-songwriter verdeelt haar tijd tegenwoordig tussen het heropgerichte Lamb en haar solowerk en laat ook op Theyesandeye weer horen dat dit twee totaal verschillende werelden zijn.

Ook op haar nieuw plaat maakt Lou Rhodes weer indruk met intieme en dromerige folksongs. Het zijn songs die zijn voorzien van een zeer fraaie organische instrumentatie met een hoofdrol voor piano en strijkers. Vergeleken met zijn drie voorgangers bevat Theyesandeye wat meer invloeden uit de psychedelica en dat past wel bij de alleen maar mooier wordende stem van Lou Rhodes. Het is een stem die aan doorleving heeft gewonnen en dit geldt ook voor de songs, die meer impact hebben dan voorheen. Lou Rhodes oogst met Lamb weliswaar het meeste succes, maar in artistiek opzicht is haar solowerk minstens even interessant, zo niet interessanter. Tekst Mania | Erwin Zijleman

Bear’s Den – Red Earth & Pouring Rain (Communion / Caroline International)
De Britse band Bear’s Den werd in 2014 stevig gehyped, maar snoerde de critici de mond met een geweldig debuut. Het was een debuut dat dankzij de prominente rol voor de banjo vooral werd vergeleken met de muziek van Mumford & Sons, maar ook deed denken aan de platen van bands als Coldplay, Snow Patrol, Elbow en zeker ook Travis.

Na het verrassend sterke Islands ligt de lat hoog voor Bear’s Den, maar de band uit Londen is zeker niet bezweken onder de druk. Red Earth & Pouring Rain is minstens net zo sterk als zijn voorganger, maar is wel een hele andere plaat geworden. Bear’s Den heeft op haar tweede plaat de folk (en hiermee ook de banjo) grotendeels afgezworen en kiest voor een groots en meeslepend geluid met vooral invloeden uit de pop en de rock. Waar veel soortgenoten van de band vervolgens doorslaan in holle bombast, is Bear’s Den er in geslaagd om haar songs iets intiems mee te geven en durft het bovendien flink gas terug te nemen wat zorgt voor fraaie dynamiek.

Red Earth & Pouring Rain weet zich bovendien te onderscheiden van alles dat er al is, door niet alleen aan te sluiten bij de eerder genoemde grote Britse bands, maar ook te verassen met smaakvolle accenten uit de jaren 80. Na Islands was er misschien nog wat twijfel, maar met het prachtige Red Earth & Pouring Rain maakt Bear’s Den definitief duidelijk dat het een hele grote band is. Tekst Mania | Erwin Zijleman

LIVEDATA 12/11 Melkweg, Amsterdam 14/11 De Oosterpoort, Groningen 15/11 TivoliVredenburg, Utrecht

Win het nieuwe album Red Earth & Pouring Rain van Bear’s Den

INSTORE CONCERTO
Op zaterdag 30 juli doet Bear’s Den een instore in Concerto.
Aanvang 13:00 uur – toegang gratis.
Kom wel op tijd want het wordt druk, erg druk!
Jack & Amanda Palmer – You Got Me Singing (8Ft Records)
Amanda Palmer ken je wellicht nog van Dresden Dolls, de band die tussen 2002 en 2008 enig succes had. Palmer ging daarna solo met het album Who Killed Amanda Palmer, om vervolgens met het project Evelyn Evelyn twee albums te maken.

You Got Me Singing is de hereniging met haar vader Jack van wie ze gescheiden werd toen ze nog geen jaar oud was. Jack is een semi-professionele zanger in de National Cathedral van Washington DC en speelt wat gitaar. Amanda zingt en speelt de piano en de ukelele. Samen brengen ze een twaalftal covers met als doel hun band te herstellen. Tijdens de opnames was Amanda hoogzwanger waardoor in feite drie generaties Palmer aanwezig waren. We horen tracks van o.a. Leonard Cohen, Richard Thompson en John Grant en die hoes komt ons ook heel bekend voor… Tekst Mania | Bert Dijkman