Category: Albums

Steve Vai – Passion and Warfare (Luxe Heruitgave) (Sony / Epic Records)
Vandaag is het precies 25 jaar geleden dat Steve Vai’s tweede soloalbum Passion and Warfare verscheen. Ter ere van dat fantastische album verschijnt er nu een luxe heruitgave met 4 bonustracks en een bonus CD, getiteld Modern Primitive met nog nooit eerder uitgebracht songmateriaal. Dat album bevat 13 nummers en Steve Vai noemt het zelf de ‘missing link’ tussen zijn debuut Flex-able en Passion and Warfare.

Passion and Warfare is Vai’s beste album en het betekende zijn grote doorbraak als soloartiest en het album behaalde dan ook met gemak de gouden status. Passion and Warfare is een van de beste gitaaralbums ooit en vooral magische nummers zoals Erotic Nightmares, The Audience Is Listening, Liberty en de gitaarballad aller gitaarballads For The Love Of God behoren tot de beste gitaarmuziek van deze eeuw Dat Vai ook humor heeft bewijst hij onder andere in het up tempo nummer The Audience Is Listening (“mark my words, you’ll never amount to anything, Steve Vai, you’ll see, you’ll be a bum in the streets. A bum, that’s it, a bum.”)

De bonus tracks zijn Lovely Elixer (een mooie ballad-achtige song), dit nummer werd nooit eerder uitgebracht omdat de openingsakkoorden te veel herinnerden aan de Santana klassieker Europa. And We Are One (solo#2), dit is een gedeelte van het hele nummer dat op de bonus CD Modern Primitive te beluisteren is, en As Above en So Below, wellicht een ‘eerbetoon’ aan Robin Trower (red. gitarist Procol Harum); beide nummers zijn nogal experimenteel, orkestraal en bombastisch.

De bonus CD Modern Primitive bevat 13 nummers en dit album is best wel experimenteel en waarschijnlijk daarom ook alleen echt interessant voor Vai-die hards, zoals ondergetekende. Vooral tracks zoals Bop!, The Lost Chord, No Pockets en Pink and Blows Over Part 1, 2 en 3 zijn niet de meest toegankelijke nummers. Hoogtepunten op Modern Primitive zijn wat mij betreft toch wel Dark Matter (funky met een vette wah wah gitaarsolo), Upanishads (ballad met subtiel gitaarspel) en Lights Are On; een typisch Vai nummer, lekker tegendraads, experimenteel, vet en zeer origineel.

Opvallend is verder dat veel songs op Modern Primitive vocalen bevatten en de meest opmerkelijke zijn wel die van Devin Townsend op The Lost Chord. Het album is trouwens opgedragen aan niemand minder dan Frank Zappa. Deze luxe uitgave is gewoon een must voor gitaarliefhebbers en Vai afficianado’s; buy or die!!! Martien Koolen

LIVEDATA 09/07 Gebouw-T, Bergen op Zoom (European Sena Awards – Sold Out) 10/07 Bospop, WeertGrace Jones – Warm Leatherette (2CD Special Edition) (Island Records)
In aansluiting op Grace Jones’ autobiografie I’ll Never Write My Memoirs (onlangs in het Nederlands verschenen als Mijn onvertelde leven) wordt nu het grensverleggende album Warm Leatherette als 2CD special edition uitgebracht. In 1980 was disco over zijn hoogtepunt heen en Jones, die met drie eerdere albums naam had gemaakt als disco-diva, moest zichzelf heruitvinden voor het te laat was.

In de Compass Point Studios op de Bahama’s bracht producer/mentor Chris Blackwell een groep muzikanten bijeen rond Sly (Dunbar) en Robbie (Shakespeare), die zou uitgroeien tot de legendarische ritmesectie Compass Point All-Stars. Met een kruisbestuiving van reggae, funk en new wave gaven zij nummers als Love Is the Drug (Roxy Music), Private Life (Chrissie Hynde) en Breakdown (Tom Petty) urgent klinkende make-overs, maar ook werd Jones’ schijnbaar moeiteloos tweeënhalve octaaf omspannende stem op Warm Leatherette optimaal benut.

Behalve de acht oorspronkelijke nummers bevat deze special edition een grote hoeveelheid remixen en langere versies, waarvoor op de 39 minuten van de LP destijds geen ruimte was. Zo komt Private Life maar liefst zes keer voorbij, maar worden we ook vergast op drie verschillende versies van het eerder alleen als B-kant uitgebrachte Joy Division-nummer She’s Lost Control. Tekst Mania | Jan Doense

Laura Mvula – The Dreaming Room (RCA)
Debuutalbum Sing To The Moon werd in 2013 enthousiast ontvangen. Laura Mvula’s rijk gearrangeerde liedjes vol soul, gospel en jazz sloten uitstekend aan bij haar loepzuivere stem. De orkestrale aanpak leidde bovendien tot een samenwerking met het Metropole Orkest, waarmee de als klassiek componist-arrangeur geschoolde Mvula optrad in de Royal Albert Hall. Waarna Sing To The Moon in de Abbey Road Studios opnieuw werd opgenomen.

Nu, enkele jaren later, verschijnt er met The Dreaming Room eindelijk een echt nieuw album van de zangeres-liedjesschrijver uit het Engelse Birmingham. Ditmaal werd samengewerkt met Nile Rodgers. Waardoor sommige nummers iets steviger en funkier klinken dan de debuutplaat. Goed voorbeeld daarvan is Phenomenal Woman of de single Overcome met z’n plukkende Rodgers-gitaartjes. En ook dit album is weer knap in elkaar gestoken met melodielagen die over elkaar heen schuiven zonder dat het ingewikkeld gaat klinken. Tekst Mania | Willem Jaap van Essen

LIVEDATUM 09/07 Cactus Festival, BruggeDeep Purple – Long Beach 1976 (e.a.r@music / V2)
Long Beach 1976 is een release voor de liefhebber van Deep Purple, die elke release in de eigen platenkast wil hebben. Diehard fans willen niets liever dan het werk van een groep compleet in bezit hebben. Dit betekent veel concerten in de platenkast waarbij doublures vaak voor lief worden genomen. Al dat materiaal wordt nog eens aangevuld met bootlegs. De fan wil de kasten vullen! De opnames van Long Beach uit 1976 zijn al veel langer bekend en zelfs onder de titel On The Wings Of A Russian Foxbat eerder uitgebracht. Na het horen van het concert op deze 2016 release, inclusief de drie aangeplakte nummers van een concert uit hetzelfde jaar in Springfield, is het nauwelijks voor te stellen dat de groep dit materiaal op deze manier wil uitbrengen.

Interessant is dat Ritchie Blackmore in 1975 Deep Purple verliet. Tommy Bolin was zijn vervanger. Met het materiaal van het album Come Taste The Band ging de groep op tournee. Bij het concert is te horen dat zanger David Coverdale niet in alle nummers in grote vorm stak. Bij momenten is de zang niet beter te typeren dan gekrijs. De bezoekers in de zaal zullen het voor lief hebben genomen, herhaalde beluistering in de huiskamer leidt tot irritatie.

Muzikaal had de groep met het vertrek van Blackmore een grote aderlating gedaan, maar Bolin bleek prima in staat om het hoge rockniveau op het podium te halen. Daarbij had Bolin meegeschreven aan een groot deel van de nummers op Come Taste The Band. De gitarist stierf in 1976 aan een drugsverslaving. Het is onduidelijk of het cocaïnegebruik van de begenadigde muzikant invloed heeft gehad op de concerten.

De release van Long Beach 1976 levert twee conclusies op. Eerste en gemakkelijke conclusie is dat Deep Purple bij momenten in grootse vorm stak. De tweede en belangrijke conclusie is dat deze release zo slordig in elkaar is gezet, dat elke fan bij beluistering het schaamrood op de kaken krijgt. Een voorbeeld van de vele slordigheden. Na het nummer Lady Luck bedankt David Coverdale het publiek en kondigt het volgende nummer aan. Tot de titel van het nummer is de tekst te horen, waarna een stilte volgt van twee seconden. Na de stilte is er de aankondiging dat het nummer Getting Tighter gespeeld gaat worden. En dat herhaalt zich voor elk nummer. Het is alsof het concert is stil gelegd of iets of veel later is voortgezet. Het is duidelijk dat er geknipt is in de volgorde van de nummers en willekeur daarbij een grotere rol speelde dan historisch besef. Na een luisterbeurt gaat de fan niet meer op zoek naar de mooie momenten uit 1976, maar zet de release in de kast. Na de nummers van het optreden in Long Beach zijn drie nummers van een concert in Springfield gezet. Zelfde jaar, zelfde formatie en toch klopt het niet. Het blijven drie nummers van een concert dat in zijn geheel – en zonder pauzes – zou moeten verschijnen. Long Beach 1976 is een bijzondere uitgave, maar om de verkeerde redenen. Jaks Schuit

LIVEDATUM 29/07 Suikerrock, Tienen

Cub Sport – This Is Our Vice (Nettwerk Music Group)
Voor alle duidelijkheid: dit is dezelfde band als Cub Scouts, de groep die rond 2012 al redelijke bekendheid verwierf met hun single Told You So. Nadat ze er de alternatieve radiostations van zowel Australië als Amerika mee bereikten, deed Scouts Australia moeilijk, en werd de naam dan maar veranderd naar Cub Sport. Onder die naam is het nu tijd voor hun debuutalbum, na al zeker vijf jaar aan de weg getimmerd te hebben.

Dat debuutalbum is een opvallend luchtig klinkend album. Opvallend omdat het aardig contrasteert met de tekstuele inhoud. Op opener Sun lijkt er nog niets aan de hand, als je zanger Tim Nelson over vederlichte synthesizers hoort zingen: ‘we’re gonna go where it is warm’ en ‘heading into the sun’. Als hij die laatste zin echter vervolgt met ‘because we’ll never belong’ wordt duidelijk dat er een diepere, emotionele laag zit onder de niets aan de hand-sfeer van de muziek.

Muzikaal gezien is This Is Our Vice namelijk een echte zomerplaat. Vol met synthesizerklanken die het muzikale equivalent zijn van pastelkleuren: zacht, licht, en uitermate luchtig. Cub Sport treedt daarmee in de voetsporen van een hoop populaire bands van de laatste vijf jaar: Two Door Cinema Club, Passion Pit, en ook populaire 3FM-bands als Miamigo en Radio Eliza zijn nooit ver weg. Bovendien barst ook de muziek van Cub Sport van de aansprekende, makkelijk in het gehoor liggende melodieën, waarmee de band erg geschikt lijkt te zijn om ook aan te sluiten bij die radio-lievelingetjes.

Toch is het zeker niet allemaal ‘happy happy joy joy’ op This Is Our Vice. Natuurlijk, als je op zoek bent naar de ideale zomerpopplaat, dan zit je ook goed bij Cub Sport. Maar interessant zijn ook de teksten. Hier vertelt hij namelijk veelal over zijn moeizame en mislukte relatie(s). Dit leidt vaak tot mooi omschreven herkenbaarheid, verpakt in een aanstekelijk metrum. Echt aangrijpend wordt het op I’m on Fire. Hierop verplaatst de zanger zich in een ex-vriendin van hem die zichzelf in de fik stak nadat hij hun relatie verbrak. Ironisch genoeg is dit misschien wel het meest hitgevoelige nummer van de plaat; de bizarre tekst wordt bijgestaan door een gedreven ritmesectie, jaren ’80-synthesizers en vrolijke melodieën, om uiteindelijk uit te komen in een opzwepend meezingrefrein.

Daarmee is This Is Our Vice een heerlijke soundtrack voor de momenten dat je lekker onderuit ligt in je ligstoel of hangmat, genietend van de zon, met een koud drankje in je hand. De band heeft de vaardigheid van het schrijven van popliedjes namelijk bijzonder goed onder de knie, van een nummer als Vice zou zelfs een groot popschrijver als Max Martin nog kunnen leren, Maar tegelijkertijd is het méér dan dat. De combinatie van de onbezorgde sfeer en de bezorgde teksten maken het tot één van de betere popplaten van dit jaar. Arnout de VriesJake Bugg – On My One (Virgin)
Dat Jake Bugg een van Engelands meest grote en opwindende talenten is, is een feit. Er viel nog genoeg aan te merken op zijn titelloze debuutalbum uit 2012, maar criticasters waren vrijwel unaniem dat Bugg een kind van de toekomst zou worden. Opvolger Shangri La volgde in 2013 en kon tevens rekenen op bevestigende kritieken.

Na enkele jaren radiostilte is ligt nu nummer drie On My One in de schappen. De elf nummers én genres komen in rap tempo voorbij. De arme, terneergeslagen Bugg uit Nottingham opent de plaat met het blues-achtige On My One, opgevolgd door het ritmische, door een groot koor gedreven Gimme The Love, waarvan het beginstuk doet denken aan Can’t Stop van de Red Hot Chili Peppers.

Na twee wat tragere, softere liedjesliedjes gaat het tempo ‘gelukkig’ weer omhoog tijdens Put Out The Fire. Bitter Salt is pop, Ain’t No Rhyme hiphop, Hold On You country. On My One is anders, gewaagd, divers én erg sterk. Tekst Mania | Jelle Teitsma

LIVEDATUM 30/06 Rock Werchter, Werchter 19/08 Lowlands, Biddinghuizen

Red Hot Chili Peppers – The Getaway (Warner Music)
Op The Getaway nemen Red Hot Chili Peppers afscheid van producer Rick Rubin. Al vanaf Mother’s Milk (1989) was hij een vaste waarde achter de knoppen en wist het geluid van de band in een strak jasje te krijgen. Toch is het nu na zes succesvolle albums tijd voor vernieuwing en dan neem je natuurlijk Danger Mouse. Hij wist eerder bands al U2 en The Black Keys een geluid mee te geven die bij de band paste en daarbij toch een hypermodern klonk. Dat is ook aan de hand op The Getaway.

Het is de tweede plaat met gitarist Josh Klinghoffer die inmiddels een vaste waarde is geworden, al dient gezegd te worden dat de creativiteit van John Frusciante nog wel gemist wordt. De band begon in 2014 aan het album en had een slordige 30 nummers geschreven. De eerste aanzet zonder producer bleek echter te rommelig en nadat Flea zijn arm had gebroken moest de band even op pauze gezet worden. Dat was het moment waarop Danger Mouse in beeld kwam, hij liet ze nieuw werk schrijven, gooide de oude songs weg en dwong de band in het diepe te springen. In zijn capabele handen werkt deze aanpak en The Getaway valt vooral op door het frisse geluid en het overduidelijke plezier in het samenspelen. Nigel Godrich (bekend van vele producties maar vooral van Radiohead) deed de mix en draagt daarbij zorg voor een uiterst transparant geluid. Tekst Mania | Bert Dijkman

LIVEDATUM 02/07 Rock Werchter, WerchterThe Duke Spirit – Kin (Ex Voto Records / Bertus)
Bruiser was in 2010 een overtuigende release van The Duke Spirit. Het viertal uit Londen paart op die release de liefde voor het Engelse 4AD label aan de eigen muziek. In de laatste twee decennia van de vorige eeuw bracht 4AD platen uit van This Mortal Coil, His Name Is Alive en Red House Painters. Muziek die tijd vroeg aan de luisteraar en in alle gevallen onthaastte. De stem van Liela Moss is fraai en past bij de klassieke popmuziek van The Duke Spirit. Voor Kin vroegen de muzikanten Simon Raymonde achter de knoppen. Deze Engelsman is bekend van Cocteau Twins, een van de smaakmakers van het genoemde 4AD. Op debuut Cuts Across The Land (2005) bestond de muziek van het Engelse kwartet nog uit de componenten indierock en shoegaze. Bij opnames in de studio en optredens op de podia speelden de gitaren de hoofdrol. The Duke Spirit rammelde bij momenten. In de loop van de jaren heeft de groep de scherpe kantjes verloren en zijn de kartelrandjes afgevijld.

Op Kin klinkt de groep als vertrouwd, waarbij opvalt dat de elektronica een nog groter aandeel in de sound heeft gekregen. Moss werkt met bassist Toby Butler van The Duke Spirit binnen Roman Remains. Dit gelegenheidsproject maakt electropop waarbij de luisteraar naar de dansvloer wordt getrokken voor een lichtvoetig en niet al te intensief dansje. Bij beluistering van Kin zijn er wat invloeden van Romain Remains bij elkaar geveegd en gebruikt. Bij deze release valt verder het aandeel van de gasten op. Mark Lanegan zingt mee op Wounded Wing, maar is nauwelijks te horen. Het is alsof Lanegan van buiten de studio zijn partij heeft ingezongen. In de mix is dat vage, verre geluid intact gelaten. Een vreemde keus van Raymonde. Sam Windett van Archie Bronson Outfit zingt een duel met Liela op Side By Side. Daarmee is meteen een van de twee rocknummers genoemd. Hands is het andere nummer dar verschilt in tempo en geluid.

Kin is een mooie release zonder grote verassingen. The Duke Spirit is een groep die vooral in thuisland Engeland fans heeft. Kin is geen album waarmee de groep de rest van Europa gaat veroveren. The Duke Spirit zal deze zomer niet op de festival te beluisteren zijn, maar verdient met de ingetogen, gevoelige muziek een aandachtig publiek in de juiste zalen. Jaks Schuit

LIVEDATUM 29/10 London Calling @ Paradiso, Amsterdam

Band Of Horses – Why Are You OK (Interscope / Caroline)
Wachten wordt beloond. En hoe. Na de fantastische plaat Mirage Rock uit 2012 is er nu Why Are You OK. Een titel die we te danken hebben aan de zoon van Ben Bridwell die per ongeluk een e-mail verstuurde aan zijn leraar met deze woorden in de tekst. Als we de titel van dit album om zouden moeten vormen in een reflectieve vraag, dan zou het antwoord vrij simpel zijn: because Band Of Horses brought out a new album so we are more than OK now.

De in Seattle gevormde band, die we mogen afkorten als Horses, heeft het weer voor elkaar gekregen om een fijne collectie van nummers te produceren. Hoewel voorgaande albums vaak werden opgenomen in verlate boshutten of huizen aan het strand zo werd dit album in de studio voltooid. Twaalf tracks die er voor zorgen dat je gedurende 50 minuten de muzikale bevestiging krijgt dat deze Amerikanen er voor zorgen dat je je door hen zo OK voelt. Het is iets nieuws dat we horen maar herkennen ook zeker (en gelukkig) de blueprint van ouder werk. Frontman Ben Bridwell werkte tijdens de nachtelijke uren door aan zijn album om zo overdag te kunnen meeten met voormalig Columbia Records en collaborator van onder andere Johnny Cash, Rick Rubin. Samen met Rubin en producer Jason Lytle, die we kennen van de indie band Grandaddy, kwam deze plaat tot stand die het meer dan waard is om op repeat te worden gezet. Tekst Mania | Linda Rettenwander

LIVEDATA 19/06 Best Kept Secret Festival, Hilvarenbeek 02/07 Rock Werchter, Werchter

James McCartney – The Blackberry Train (Kobalt / V2 Benelux)
Het is een zegen en een vloek: de zoon van een beroemdheid zijn. Aan de ene kant opent het heel gemakkelijk vele deuren voor je, maar aan de andere kant word je de rest van je leven almaar vergeleken met je ouders. Het wordt je bijzonder moeilijk gemaakt om een eigen identiteit te creëren die volledig losstaat van je ouders. Toch doet James McCartney er een aardige poging toe. Jawel: hij heeft in het verleden regelmatig met zijn vader (Paul, die van The Beatles) samengewerkt, maar uiteindelijk toch zijn eigen weg gezocht. Hij was al in de dertig toen hij aan de slag ging met zijn eigen muziek en dat lijkt een bewuste keuze. James heeft goed nagedacht over het pad dat hij wil volgen.

Opmerkelijk genoeg loopt dat pad niet zoals je zou verwachten. McCartney is natuurlijk op en top Brit, maar zijn muzikale weg lijkt vooral door Amerika heen te gaan. Zijn tienerjaren heeft hij in de jaren ’90 beleefd, maar in zijn muziek zijn er maar weinig britpop-invloeden te horen, en des te meer invloeden van de Amerikaanse alternatieve rock uit die tijd. Bovendien was het niet zijn eigen vader die hem inspireerde om de gitaar op te pakken maar, jawel, Michael J. Fox in Back to the Future.

Het maakt de keuze voor de vermaarde Steve Albini (o.a. producer van Nirvana’s In Utero) als geluidstechnicus tot een volkomen logische. Met die keuze is het meteen duidelijk wat James McCartney op dit album wilt doen: zo nu en dan lekker stevig rocken. Zo komen op Paralysis en Ballerina de ruwe gitaren om de hoek kijken. McCartney combineert dit met degelijke composities en wisselt het af met kleinere, gevoelige liedjes en ook af en toe een pakkend popliedje. Maar zelfs in de popliedjes zijn Paul en zijn Beatles nooit in de buurt, opener Too Hard doet bijvoorbeeld veel meer denken aan de Amerikaanse jangle-pop uit de nineties.

James McCartney heeft met The Blackberry Train dus een gevarieerde en zeer degelijke rockplaat gemaakt. Met dit tweede album bevestigt hij dat hij prima op eigen benen kan staan. Niet elk liedje is even overtuigend, maar op de beste moment rockt de muziek heerlijk weg of raakt het de juiste gevoelige snaar. En vooruit, zo af en toe komt de Engelsman in James toch naar boven: Ring a Ring o’ Roses is een fraai staaltje Engelse folk, en meteen het hoogtepunt van een verder prima album. Arnout de Vries

Catfish And The Bottlemen – The Ride (Universal Music)
Ondanks hun prima ontvangen debuut The Balcony uit 2014 hebben Catfish And The Bottlemen niets aan hun strategie veranderd, overal en vooral veel live spelen. Hoewel veel strakker dan op dat debuut al bijna niet kon, valt op The Ride vooral op hoe deze band op elkaar ingespeeld is, dit ondanks het feit dat medeoprichter, en lead gitarist, Billy Bibby vertrok om aan zijn eigen bandje The Wry Smiles te gaan werken.

De band heeft zich dan ook snel een eigen en volwassen geluid eigen gemaakt, waarbij ze zelfs in Glasgow en Heathrow teruggrijpen naar een bijna akoestische sound. Waarbij overigens niets aan energie wordt ingeleverd, want die ligt, zoals het een Engels gitaarbandje betaamt, onverminderd hoog. Het geeft slechts aan dat ze zich inmiddels ook compositorisch kunnen meten met genre genoten als Arctic Monkeys en The Strypes, waarbij ze net iets toegankelijker dan die eerste en net iets moderner zijn dan die tweede. Tekst Mania | Jurgen VreugdenhilRichard Ashcroft – These People (Cv30 / V2)
In 2010 verscheen United Nations Of Sound, de derde sololangspeler van Richard Ashcroft. De ex-frontman van The Verve werd door criticasters en fans neergesabeld. De release die was gebouwd op composities van soultracks en bluesnummers en verkocht niet of nauwelijks. Ashcrtoft heeft na dit echec een aantal jaren aan These People gewerkt en is teruggegaan naar het geluid van The Verve. This Is How It Feels was eerder dit jaar een mooie eerste aankondiging van deze release. De tweede singel Hold On liet echter een wat goedkoop discogeluid horen en flopte. Nu is er het album en vooral bij titelnummer These People is Ashcroft in topvorm. Het is zo’n ballade die rockt en schuifelt, de luisteraar zacht laat wiegen en uiteindelijk in een wereld afzet waar het fijn toeven is.

Op de hoes van These People is geen tevreden muzikant te zien. Ashcroft is frontaal van voren gefotografeerd met een overdosis licht op zijn gezicht. Na beluistering mogen de negatieve gedachten over de hoes in de vuilnisbak. These People laat een volwassen en bij een aantal nummers fris geluid horen. Opener Out Of My Body is een energiek nummer, klinkt als rockmuziek met de juiste ondersteuning van toetsen en levert muziek op voor voorzichtige danspasjes. Ashcroft heeft plezier in het musiceren en laat dat ruim vier minuten horen. Out Of My Body is een rockballade met allure en een fijne versnelling in het couplet. De Engelsman weet het hoge niveau van dit eerste nummer niet vast te houden. Duidelijk wordt dat hij heeft gekozen voor het vertrouwde geluid van The Verve en niet verder heeft gezocht naar experiment en vernieuwing.

Twee echte uitschieters en een aantal nummers die een ruime voldoende scoren is als eindresultaat wat karig. Ashcroft positioneert zich met deze release als ‘the grand old man’ van de Britse rockmuziek. These People is een redelijk, maar wisselvallige proeve van bekwaamheid. In de Engelse taal is ‘sophisticated’ daar een kernachtig woord voor. Mooier is deze release niet samen te vatten. Jaks Schuit

LIVEDATUM 10/08 Lokerse Feesten, Lokeren

Daniel Romano – Mosey (New West)
Hoewel bekend geworden met een zwaar country imago, is Canadees Daniel Romano vooral bezig om te laten horen dat hij van vele muzikale markten thuis is. Mosey begint dan ook met vrolijke Mariachi blazers in de single Valerie Leon, waarin hij zijn country roots zeker niet verloochent, maar vooral van meerwaarde voorziet. Zijn lichte, heldere stem brengt altijd een positieve klank met zich mee, en de up-tempo songs versterken die zonnige insteek.

Tekstueel ligt er wel degelijk de nodige hartzeer en diepgang onder, bewijst I’m Alone Now, wel weer voorzien van een mooie jingle jangle Byrds-achtige gitaarpartij. De jaren zestig pop zijn sowieso een sterkere invloed dan ooit op dit album. Piano ballade One Hundred Regrets Avenue doet dan weer sterk denken aan Bruce Springsteen’s Lost In The Flood, wiens vroege jaren 70 werk ook wel vaker als referentie terugkeert.

Muzikaal tussendoortje Sorrow (For Leonard And William) is de opmaat naar het prijsnummer (Gone Is) All But Quarry Of Stone, waarin Romano zijn stem een octaaf lager laat zakken en zich opwerpt als de hedendaagse Lee Hazlewood, inclusief Mexicaanse melodieën en dameskoortjes. De foute snor en de buitenmaats cowboyhoed van Come Cry With Me zijn definitief verdwenen, alleen al de hoes doet eerder denken aan Dylan’s Blonde On Blonde. Er is veel meer te beleven in Romano’s uitgebreide muzikale spectrum dan we dachten. Tekst Mania | Jurgen Vreugdenhil

LIVEDATA  03/06 The Grand Theatre, Groningen 04/06 TivoliVredenberg, Utrecht 05/06 Paradiso, Amsterdam 06/06 Doornroosje, NijmegenAmber Arcades – Fading Lines (Heavenly Recordings / PIAS)
In Utrechtse kringen was Amber Arcades al enige tijd een bekende naam, maar nu gaat het opeens ook buiten de Domstad hard met zangeres/gitariste Annelotte de Graaf. Zo was daar half mei een optreden in De Wereld Draait Door, zijn er diverse concerten gepland in Engeland, en is er nu ook eindelijk een debuutalbum dat zowaar wordt uitgebracht door het Britse kwaliteitslabel Heavenly Recordings.

Fading Lines werd bovendien opgenomen in Brooklyn, waar De Graaf hulp kreeg van muzikale geestverwanten als producer Ben Greenberg (Beach Fossils, The Men), gitarist Shane Butler en bassist Keven Lareau van Quilt, drummer Jackson Pollis van Real Estate en gitarist Meg Duffy uit de band van Kevin Morby. Niet de minste namen, maar dat is Amber Arcades binnenkort ook niet meer, want de dromerige, fuzzy liedjes van de getalenteerde De Graaf zijn van hoog niveau en haar stem mag er ook zijn. Een bijzonder en imponerend debuut. Tekst Mania | Marco van Ravenhorst

LIVEDATA 10/06 4AD, Diksmuide (B) 25/06 JVC de Schuit, Katwijk 26-27/08 Amsterdam Woods Festival, Amsterdam

The Rolling Stones – Totally Stripped (Universal Music)
Het uit 1995 stammende Stripped was destijds een groot succes. Het in kleine clubs en in kleine settings opgenomen album deed het goed in de stroom unplugged albums die destijds de albumcharts domineerden. Gezien de kwaliteit van het gebodene was toen al duidelijk dat de Stones boven veel van hun broeders uitstaken en dat het jammer was dat slechts een klein gedeelte van het opgenomen materiaal het levenslicht zag.

Totally Stripped is geen uitgebreide versie, maar een nieuwe loot waarop een aantal van die vergeten nummers terug te vinden is. De hoofdmoot wordt gevormd door drie dvd’s of blu-rays met de complete concerten die destijds opgenomen werden in Brixton, Parijs en voor ons interessant: Paradiso Amsterdam. Dit materiaal is aangevuld met een vierde schijf met een documentaire over de totstandkoming, die voor deze gelegenheid is verrijkt met nieuw materiaal. Een prachtig document.

Een beetje teleurstellend is het dan ook dat er slechts één cd’tje toegevoegd is. Weliswaar een fraaie schijf met veertien eerder onuitgebrachte tracks of variaties van andere concerten dan die gebruikt werden op Stripped, maar dit was een uitgelezen kans om ook hier eens flink uit de band te springen. Livemateriaal, steengoede opnames uit de Toshibastudios… Het is er allemaal, we moeten dan maar hopen dat dit ook nog eens verschijnt. De drie liveconcerten vergoeden echter veel zo niet alles.

Als je uitgaat van dat materiaal en de cd als bonusje ziet, heb je een prachtig en zeer welkom document in huis. We zijn de laatste tijd verwend met prachtig archiefmateriaal en ook Totally Stripped hoort zeker in die rij thuis! Het wordt nu wel weer eens tijd voor een nieuwe studioplaat… Tekst Mania | Hermen Dijkstra

Joe Volk – Happenings and Killings (Glitterhouse Recordings)
Bij een man die in rockbands heeft gespeeld als Gonga en Black Crippled Phoenix denk ik niet meteen aan een fluisterende singer-songwriter. Toch is dat wat Joe Volk, ex-frontman van beide bands, tegenwoordig is. Het zijn folkliedjes, maar toch hoor je ergens wel dat Volk diep van binnen een rocker is. De songs hebben veel dynamiek, klinken slepend en weten je te verrassen.

Singer-songwritermuziek voor de fans van postrock. En eigenlijk voor alle andere muziekliefhebbers. Volk schrijft namelijk gewoon boeiende songs. In een tijdperk dat elke jongen of meisje met een akoestische gitaar en een semi-moeilijke jeugd zichzelf singer-songwriter noemt, is het belangrijker dan ooit om jezelf te onderscheiden. Dat doet Volk met mooie en originele arrangementen. Een dwarsfluit in The Thief of Ideals, een fijne Moog-synthesizer in The Walker en opzwepende elektronica in Is Pyramid. Volk doet niet aan hokjes. Deze plaat noemen we met een mooie term genre overstijgend. En ja, dat is een compliment. Milo Lambers

Holy Fuck – Congrats (Innovative Leisure / Bertus)
Toen Holy Fuck een jaar of tien geleden doorbrak, viel dat goed te begrijpen. Er waren simpelweg weinig groepen die dezelfde dolle muzikale filosofie en live-energie aan de dag legden. Zien was geloven, en het publiek at destijds uit de hand van de Canadese band. Congrats is het vierde album, en het verrassingseffect blijkt nog lang niet weggeëbt.

Waar vergelijkbare groepen die opzwepende elektronica, noise, en rock combineren inmiddels wel zo een beetje het loodje hebben gelegd (de generatiegenoot !!! maakt al jaren geen memorabele platen meer), daar buitelen de creatieve impulsen van Holy Fuck nog altijd over elkaar heen. Categoriseer ze maar ergens tussen Einstürzende Neubauten, Fela Kuti en Brian Eno. De singles Tom Tom en Xed Eyes zijn lichtende voorbeelden van hoe de chaos wat beter afgemeten en gestroomlijnd is dan voorheen, zonder aan charme of pret in te boeten. Een hartelijke felicitatie is dan ook op zijn plaats. Tekst Mania | Max MajoranaTown of Saints – No Place Like This
Town of Saints is het geesteskind van zanger/gitarist Harmen Ridderbos maar krijgt pas echt vorm als in 2010 de Finse Heta Salkolahti zich bij de band voegt. Ridderbos tourt dan als straatmuzikant door Europa heen en ontmoet haar op een workshop voor songwriters. Als zij haar zang en vioolspel toevoegt aan de muziek van Ridderbos ontstaat het fundament voor Town of Saints. Vanaf dat moment gaat het hard en zes jaar na hun ontmoeting is het alweer tijd voor het tweede album. Aanvankelijk ligt de nadruk bij Town of Saints op folk maar dat is in de loop der jaren steeds meer opgeschoven naar indierock.

No Place Like This laat twee kanten van die indierock horen. Het is een plaat die vrij luchtig begint maar gaandeweg steeds intenser, gedrevener en krachtiger wordt. Opener Modern Life laat nog de meest poppy variant van indierock horen, in de lijn van Vampire Weekend en Two Door Cinema Club. Opgewekte melodietjes, een ietwat exotisch aandoend ritme en een typisch zomers gevoel: niets moet, alles mag. Maar al na een paar nummers, op Short Circuit Breakdown, horen we de eerste hints dat No Place Like This toch een serieuze aangelegenheid is. Jawel, het is een pakkende meezinger, maar er komt meer drive in de muziek, meer energie, meer urgentie, én meer elektrische gitaar.

Vanaf Württemberg Calm zijn de poppy Vampire Weekends en Two Door Cinema Clubs wel echt verdwenen. Daarvoor in de plaats horen we vooral heel veel (vroege) Arcade Fire. Hiermee is meteen een klein minpunt aangestipt; de band mist een eigen gezicht. Het album kent weliswaar twee gezichten, maar geen van beiden geven het gevoel je iets nieuws te laten horen. Op de laatste vijf nummers doet de band bij vlagen aan als een Arcade Fire-coverband. Gelukkig zijn de songs in orde en is de passie aanwezig, waardoor ze er toch prima mee wegkomen.

Een enkele keer weet de band zijn twee gezichten tot één gezicht te smeden, het laat de potentie van Town of Saints horen. Het is het geval op Legions, waarbij aan de ene kant een Caribbisch aandoende gitaar-riedeltje te horen is, maar het theatrale rockgeluid ook aanwezig is. Bovendien is het een spannende, dynamische compositie, en daarmee een bewijs van hun kunnen. Verder is de grote troef van het album vooral de combinatie van Ridderbos en Salkolahti. De afwisseling van zijn en haar zang en het samenkomen van gitaar en viool. Bovendien brenft Salkolahti veel variatie in haar vioolspel: het is nu eens frivool, dan weer slepend. Soit, het is allemaal wellicht eerder gedaan, maar Ridderbos en co voeren het vakkundig en smaakvol uit.

Hiermee laat Town of Saints een veelbelovende band te zijn. Er is nog ruimte voor verbetering én voor meer eigenheid, maar op hun tweede album zet Town of Saints al de nodige stappen in de goede richting. No Place Like This is een prima staalkaart van hun mogelijkheden en doet vermoeden dat de band door kan groeien tot een vaste waarde in de Nederlandse rockmuziek. Arnout de Vries

LIVEDATA 18/06 Mañana Mañana, Hummelo 09/07 Dijkpop, Andijk 31/07 Damaris Festival, Amsterdam 15/12 Paradiso, Amsterdam 16/12 Rotown, Rotterdam 17/12 EKKO, Utrecht

Marissa Nadler – Strangers (Bella Union / PIAS)
Wat mij betreft was Marissa Nadler’s July niet alleen haar beste plaat tot dan toe, maar ook de mooiste van 2014. De verwachtingen voor haar zevende album waren daardoor hooggespannen, maar, om maar direct met de deur in huis te vallen, die worden volledig waargemaakt. Met opnieuw Randall Dunn (Sunn O))), Earth, Black Mountain) achter de knoppen borduurt Strangers voort op zijn voorganger, maar een kopie van dat album is het zeker niet.

Waar July in het teken stond van een destructieve en verbroken relatie, is Strangers tekstueel minder persoonlijk. Dat betekent niet dat Marissa Nadler daarmee vrolijker is gaan klinken. Haar donkere en soms spookachtige folkklanken roepen ook op Strangers weer een nachtelijke wereld op, wat wordt onderstreept door de stemmige hoes.

Het regelmatig zwaar aangezette elektrische gitaarspel uit de koker van Dunn overheerst niet, maar zorgt voor spanning en contrasteert fraai met Nadler’s ijle en betoverende zang, waardoor het geheel soms wat aan een band als Mazzy Star doet denken. Het is nog wat vroeg voor een definitief oordeel, maar Strangers is misschien nog wel mooier dan July. Tekst Mania | Marco van Ravenhorst

LIVEDATA 04/06 Cactus, Brugge 05/06 Paradiso, AmsterdamJeff Healey – Heal My Soul (Provogue) 
Jeff Healey werd geboren op 25 maart 1966. Dit jaar zou hij 50 jaar zijn geworden. Healey raakte op zeer jonge leeftijd het zicht in zijn ogen kwijt door een zeldzame ziekte. Op 3 jarige leeftijd had de blinde peuter voor het eerst een gitaar in zijn handen. Healey legde om te spelen de gitaar op zijn schoot. Blue Direction was in 1981 zijn eerste groep. Los van de gezondheidsproblemen had Healey een zeer succesvolle carrière. Hij heeft zo ongeveer op elk festival en in elke concertzaal gespeeld.

De erven Healey wilden de op 2 maart 2008 overleden blues- en jazzgitarist eren. Logisch dat er naarstig is gezocht naar nieuw materiaal en er niet is gekozen voor de release van een volgende compilatie met bekend materiaal. Heal My Soul is het resultaat van de zoektocht. De erven zeggen blij te zijn met de release, maar zijn wat karig met informatie waar deze tracks vandaan komen. In het persschrijven wordt vooral benadrukt dat Healey na de opnames trots was op de nummers! (Over de doden niets dan goed, dus een mededeling met een andere boodschap zou de wenkbrauwen doen fronsen.) Heal My Soul valt zeker niet tegen en verdient een genuanceerd oordeel. Twee van de twaalf nummers zijn eerder te horen geweest. Op zeker moment waren Daze Of The Night en Baby Blue op de site van Healey te streamen.

Wat levert beluistering van de tien nieuwe tracks op? Duidelijk wordt dat de release geen nieuwe vergezichten oplevert wat betreft de talenten van Healey. Samenvattend is een begenadigd gitarist te horen, die tevens een redelijke zanger was en de bluesbalades redelijk gemakkelijk uit zijn mouw schudde. Nummers als Moodswing en Kiss The Ground You Walk On zijn zeker geen magere restantjes van eerdere langspelers, maar zijn ook geen stappen in een nieuwe richting. Het door Richard Thompson geschreven I Misunderstood krijgt een prachtige versie en verdient vermedling. Heal My Soul zorgt er vooral voor dat Jeff Healey opnieuw in de belangstelling staat. Het talent van een begenadigd gitarist kan twaalf nummers lang gekoesterd worden. Jaks Schuit