Category: Albums

Red Hot Chili Peppers – The Getaway (Warner Music)
Op The Getaway nemen Red Hot Chili Peppers afscheid van producer Rick Rubin. Al vanaf Mother’s Milk (1989) was hij een vaste waarde achter de knoppen en wist het geluid van de band in een strak jasje te krijgen. Toch is het nu na zes succesvolle albums tijd voor vernieuwing en dan neem je natuurlijk Danger Mouse. Hij wist eerder bands al U2 en The Black Keys een geluid mee te geven die bij de band paste en daarbij toch een hypermodern klonk. Dat is ook aan de hand op The Getaway.

Het is de tweede plaat met gitarist Josh Klinghoffer die inmiddels een vaste waarde is geworden, al dient gezegd te worden dat de creativiteit van John Frusciante nog wel gemist wordt. De band begon in 2014 aan het album en had een slordige 30 nummers geschreven. De eerste aanzet zonder producer bleek echter te rommelig en nadat Flea zijn arm had gebroken moest de band even op pauze gezet worden. Dat was het moment waarop Danger Mouse in beeld kwam, hij liet ze nieuw werk schrijven, gooide de oude songs weg en dwong de band in het diepe te springen. In zijn capabele handen werkt deze aanpak en The Getaway valt vooral op door het frisse geluid en het overduidelijke plezier in het samenspelen. Nigel Godrich (bekend van vele producties maar vooral van Radiohead) deed de mix en draagt daarbij zorg voor een uiterst transparant geluid. Tekst Mania | Bert Dijkman

LIVEDATUM 02/07 Rock Werchter, WerchterThe Duke Spirit – Kin (Ex Voto Records / Bertus)
Bruiser was in 2010 een overtuigende release van The Duke Spirit. Het viertal uit Londen paart op die release de liefde voor het Engelse 4AD label aan de eigen muziek. In de laatste twee decennia van de vorige eeuw bracht 4AD platen uit van This Mortal Coil, His Name Is Alive en Red House Painters. Muziek die tijd vroeg aan de luisteraar en in alle gevallen onthaastte. De stem van Liela Moss is fraai en past bij de klassieke popmuziek van The Duke Spirit. Voor Kin vroegen de muzikanten Simon Raymonde achter de knoppen. Deze Engelsman is bekend van Cocteau Twins, een van de smaakmakers van het genoemde 4AD. Op debuut Cuts Across The Land (2005) bestond de muziek van het Engelse kwartet nog uit de componenten indierock en shoegaze. Bij opnames in de studio en optredens op de podia speelden de gitaren de hoofdrol. The Duke Spirit rammelde bij momenten. In de loop van de jaren heeft de groep de scherpe kantjes verloren en zijn de kartelrandjes afgevijld.

Op Kin klinkt de groep als vertrouwd, waarbij opvalt dat de elektronica een nog groter aandeel in de sound heeft gekregen. Moss werkt met bassist Toby Butler van The Duke Spirit binnen Roman Remains. Dit gelegenheidsproject maakt electropop waarbij de luisteraar naar de dansvloer wordt getrokken voor een lichtvoetig en niet al te intensief dansje. Bij beluistering van Kin zijn er wat invloeden van Romain Remains bij elkaar geveegd en gebruikt. Bij deze release valt verder het aandeel van de gasten op. Mark Lanegan zingt mee op Wounded Wing, maar is nauwelijks te horen. Het is alsof Lanegan van buiten de studio zijn partij heeft ingezongen. In de mix is dat vage, verre geluid intact gelaten. Een vreemde keus van Raymonde. Sam Windett van Archie Bronson Outfit zingt een duel met Liela op Side By Side. Daarmee is meteen een van de twee rocknummers genoemd. Hands is het andere nummer dar verschilt in tempo en geluid.

Kin is een mooie release zonder grote verassingen. The Duke Spirit is een groep die vooral in thuisland Engeland fans heeft. Kin is geen album waarmee de groep de rest van Europa gaat veroveren. The Duke Spirit zal deze zomer niet op de festival te beluisteren zijn, maar verdient met de ingetogen, gevoelige muziek een aandachtig publiek in de juiste zalen. Jaks Schuit

LIVEDATUM 29/10 London Calling @ Paradiso, Amsterdam

Band Of Horses – Why Are You OK (Interscope / Caroline)
Wachten wordt beloond. En hoe. Na de fantastische plaat Mirage Rock uit 2012 is er nu Why Are You OK. Een titel die we te danken hebben aan de zoon van Ben Bridwell die per ongeluk een e-mail verstuurde aan zijn leraar met deze woorden in de tekst. Als we de titel van dit album om zouden moeten vormen in een reflectieve vraag, dan zou het antwoord vrij simpel zijn: because Band Of Horses brought out a new album so we are more than OK now.

De in Seattle gevormde band, die we mogen afkorten als Horses, heeft het weer voor elkaar gekregen om een fijne collectie van nummers te produceren. Hoewel voorgaande albums vaak werden opgenomen in verlate boshutten of huizen aan het strand zo werd dit album in de studio voltooid. Twaalf tracks die er voor zorgen dat je gedurende 50 minuten de muzikale bevestiging krijgt dat deze Amerikanen er voor zorgen dat je je door hen zo OK voelt. Het is iets nieuws dat we horen maar herkennen ook zeker (en gelukkig) de blueprint van ouder werk. Frontman Ben Bridwell werkte tijdens de nachtelijke uren door aan zijn album om zo overdag te kunnen meeten met voormalig Columbia Records en collaborator van onder andere Johnny Cash, Rick Rubin. Samen met Rubin en producer Jason Lytle, die we kennen van de indie band Grandaddy, kwam deze plaat tot stand die het meer dan waard is om op repeat te worden gezet. Tekst Mania | Linda Rettenwander

LIVEDATA 19/06 Best Kept Secret Festival, Hilvarenbeek 02/07 Rock Werchter, Werchter

James McCartney – The Blackberry Train (Kobalt / V2 Benelux)
Het is een zegen en een vloek: de zoon van een beroemdheid zijn. Aan de ene kant opent het heel gemakkelijk vele deuren voor je, maar aan de andere kant word je de rest van je leven almaar vergeleken met je ouders. Het wordt je bijzonder moeilijk gemaakt om een eigen identiteit te creëren die volledig losstaat van je ouders. Toch doet James McCartney er een aardige poging toe. Jawel: hij heeft in het verleden regelmatig met zijn vader (Paul, die van The Beatles) samengewerkt, maar uiteindelijk toch zijn eigen weg gezocht. Hij was al in de dertig toen hij aan de slag ging met zijn eigen muziek en dat lijkt een bewuste keuze. James heeft goed nagedacht over het pad dat hij wil volgen.

Opmerkelijk genoeg loopt dat pad niet zoals je zou verwachten. McCartney is natuurlijk op en top Brit, maar zijn muzikale weg lijkt vooral door Amerika heen te gaan. Zijn tienerjaren heeft hij in de jaren ’90 beleefd, maar in zijn muziek zijn er maar weinig britpop-invloeden te horen, en des te meer invloeden van de Amerikaanse alternatieve rock uit die tijd. Bovendien was het niet zijn eigen vader die hem inspireerde om de gitaar op te pakken maar, jawel, Michael J. Fox in Back to the Future.

Het maakt de keuze voor de vermaarde Steve Albini (o.a. producer van Nirvana’s In Utero) als geluidstechnicus tot een volkomen logische. Met die keuze is het meteen duidelijk wat James McCartney op dit album wilt doen: zo nu en dan lekker stevig rocken. Zo komen op Paralysis en Ballerina de ruwe gitaren om de hoek kijken. McCartney combineert dit met degelijke composities en wisselt het af met kleinere, gevoelige liedjes en ook af en toe een pakkend popliedje. Maar zelfs in de popliedjes zijn Paul en zijn Beatles nooit in de buurt, opener Too Hard doet bijvoorbeeld veel meer denken aan de Amerikaanse jangle-pop uit de nineties.

James McCartney heeft met The Blackberry Train dus een gevarieerde en zeer degelijke rockplaat gemaakt. Met dit tweede album bevestigt hij dat hij prima op eigen benen kan staan. Niet elk liedje is even overtuigend, maar op de beste moment rockt de muziek heerlijk weg of raakt het de juiste gevoelige snaar. En vooruit, zo af en toe komt de Engelsman in James toch naar boven: Ring a Ring o’ Roses is een fraai staaltje Engelse folk, en meteen het hoogtepunt van een verder prima album. Arnout de Vries

Catfish And The Bottlemen – The Ride (Universal Music)
Ondanks hun prima ontvangen debuut The Balcony uit 2014 hebben Catfish And The Bottlemen niets aan hun strategie veranderd, overal en vooral veel live spelen. Hoewel veel strakker dan op dat debuut al bijna niet kon, valt op The Ride vooral op hoe deze band op elkaar ingespeeld is, dit ondanks het feit dat medeoprichter, en lead gitarist, Billy Bibby vertrok om aan zijn eigen bandje The Wry Smiles te gaan werken.

De band heeft zich dan ook snel een eigen en volwassen geluid eigen gemaakt, waarbij ze zelfs in Glasgow en Heathrow teruggrijpen naar een bijna akoestische sound. Waarbij overigens niets aan energie wordt ingeleverd, want die ligt, zoals het een Engels gitaarbandje betaamt, onverminderd hoog. Het geeft slechts aan dat ze zich inmiddels ook compositorisch kunnen meten met genre genoten als Arctic Monkeys en The Strypes, waarbij ze net iets toegankelijker dan die eerste en net iets moderner zijn dan die tweede. Tekst Mania | Jurgen VreugdenhilRichard Ashcroft – These People (Cv30 / V2)
In 2010 verscheen United Nations Of Sound, de derde sololangspeler van Richard Ashcroft. De ex-frontman van The Verve werd door criticasters en fans neergesabeld. De release die was gebouwd op composities van soultracks en bluesnummers en verkocht niet of nauwelijks. Ashcrtoft heeft na dit echec een aantal jaren aan These People gewerkt en is teruggegaan naar het geluid van The Verve. This Is How It Feels was eerder dit jaar een mooie eerste aankondiging van deze release. De tweede singel Hold On liet echter een wat goedkoop discogeluid horen en flopte. Nu is er het album en vooral bij titelnummer These People is Ashcroft in topvorm. Het is zo’n ballade die rockt en schuifelt, de luisteraar zacht laat wiegen en uiteindelijk in een wereld afzet waar het fijn toeven is.

Op de hoes van These People is geen tevreden muzikant te zien. Ashcroft is frontaal van voren gefotografeerd met een overdosis licht op zijn gezicht. Na beluistering mogen de negatieve gedachten over de hoes in de vuilnisbak. These People laat een volwassen en bij een aantal nummers fris geluid horen. Opener Out Of My Body is een energiek nummer, klinkt als rockmuziek met de juiste ondersteuning van toetsen en levert muziek op voor voorzichtige danspasjes. Ashcroft heeft plezier in het musiceren en laat dat ruim vier minuten horen. Out Of My Body is een rockballade met allure en een fijne versnelling in het couplet. De Engelsman weet het hoge niveau van dit eerste nummer niet vast te houden. Duidelijk wordt dat hij heeft gekozen voor het vertrouwde geluid van The Verve en niet verder heeft gezocht naar experiment en vernieuwing.

Twee echte uitschieters en een aantal nummers die een ruime voldoende scoren is als eindresultaat wat karig. Ashcroft positioneert zich met deze release als ‘the grand old man’ van de Britse rockmuziek. These People is een redelijk, maar wisselvallige proeve van bekwaamheid. In de Engelse taal is ‘sophisticated’ daar een kernachtig woord voor. Mooier is deze release niet samen te vatten. Jaks Schuit

LIVEDATUM 10/08 Lokerse Feesten, Lokeren

Daniel Romano – Mosey (New West)
Hoewel bekend geworden met een zwaar country imago, is Canadees Daniel Romano vooral bezig om te laten horen dat hij van vele muzikale markten thuis is. Mosey begint dan ook met vrolijke Mariachi blazers in de single Valerie Leon, waarin hij zijn country roots zeker niet verloochent, maar vooral van meerwaarde voorziet. Zijn lichte, heldere stem brengt altijd een positieve klank met zich mee, en de up-tempo songs versterken die zonnige insteek.

Tekstueel ligt er wel degelijk de nodige hartzeer en diepgang onder, bewijst I’m Alone Now, wel weer voorzien van een mooie jingle jangle Byrds-achtige gitaarpartij. De jaren zestig pop zijn sowieso een sterkere invloed dan ooit op dit album. Piano ballade One Hundred Regrets Avenue doet dan weer sterk denken aan Bruce Springsteen’s Lost In The Flood, wiens vroege jaren 70 werk ook wel vaker als referentie terugkeert.

Muzikaal tussendoortje Sorrow (For Leonard And William) is de opmaat naar het prijsnummer (Gone Is) All But Quarry Of Stone, waarin Romano zijn stem een octaaf lager laat zakken en zich opwerpt als de hedendaagse Lee Hazlewood, inclusief Mexicaanse melodieën en dameskoortjes. De foute snor en de buitenmaats cowboyhoed van Come Cry With Me zijn definitief verdwenen, alleen al de hoes doet eerder denken aan Dylan’s Blonde On Blonde. Er is veel meer te beleven in Romano’s uitgebreide muzikale spectrum dan we dachten. Tekst Mania | Jurgen Vreugdenhil

LIVEDATA  03/06 The Grand Theatre, Groningen 04/06 TivoliVredenberg, Utrecht 05/06 Paradiso, Amsterdam 06/06 Doornroosje, NijmegenAmber Arcades – Fading Lines (Heavenly Recordings / PIAS)
In Utrechtse kringen was Amber Arcades al enige tijd een bekende naam, maar nu gaat het opeens ook buiten de Domstad hard met zangeres/gitariste Annelotte de Graaf. Zo was daar half mei een optreden in De Wereld Draait Door, zijn er diverse concerten gepland in Engeland, en is er nu ook eindelijk een debuutalbum dat zowaar wordt uitgebracht door het Britse kwaliteitslabel Heavenly Recordings.

Fading Lines werd bovendien opgenomen in Brooklyn, waar De Graaf hulp kreeg van muzikale geestverwanten als producer Ben Greenberg (Beach Fossils, The Men), gitarist Shane Butler en bassist Keven Lareau van Quilt, drummer Jackson Pollis van Real Estate en gitarist Meg Duffy uit de band van Kevin Morby. Niet de minste namen, maar dat is Amber Arcades binnenkort ook niet meer, want de dromerige, fuzzy liedjes van de getalenteerde De Graaf zijn van hoog niveau en haar stem mag er ook zijn. Een bijzonder en imponerend debuut. Tekst Mania | Marco van Ravenhorst

LIVEDATA 10/06 4AD, Diksmuide (B) 25/06 JVC de Schuit, Katwijk 26-27/08 Amsterdam Woods Festival, Amsterdam

The Rolling Stones – Totally Stripped (Universal Music)
Het uit 1995 stammende Stripped was destijds een groot succes. Het in kleine clubs en in kleine settings opgenomen album deed het goed in de stroom unplugged albums die destijds de albumcharts domineerden. Gezien de kwaliteit van het gebodene was toen al duidelijk dat de Stones boven veel van hun broeders uitstaken en dat het jammer was dat slechts een klein gedeelte van het opgenomen materiaal het levenslicht zag.

Totally Stripped is geen uitgebreide versie, maar een nieuwe loot waarop een aantal van die vergeten nummers terug te vinden is. De hoofdmoot wordt gevormd door drie dvd’s of blu-rays met de complete concerten die destijds opgenomen werden in Brixton, Parijs en voor ons interessant: Paradiso Amsterdam. Dit materiaal is aangevuld met een vierde schijf met een documentaire over de totstandkoming, die voor deze gelegenheid is verrijkt met nieuw materiaal. Een prachtig document.

Een beetje teleurstellend is het dan ook dat er slechts één cd’tje toegevoegd is. Weliswaar een fraaie schijf met veertien eerder onuitgebrachte tracks of variaties van andere concerten dan die gebruikt werden op Stripped, maar dit was een uitgelezen kans om ook hier eens flink uit de band te springen. Livemateriaal, steengoede opnames uit de Toshibastudios… Het is er allemaal, we moeten dan maar hopen dat dit ook nog eens verschijnt. De drie liveconcerten vergoeden echter veel zo niet alles.

Als je uitgaat van dat materiaal en de cd als bonusje ziet, heb je een prachtig en zeer welkom document in huis. We zijn de laatste tijd verwend met prachtig archiefmateriaal en ook Totally Stripped hoort zeker in die rij thuis! Het wordt nu wel weer eens tijd voor een nieuwe studioplaat… Tekst Mania | Hermen Dijkstra

Joe Volk – Happenings and Killings (Glitterhouse Recordings)
Bij een man die in rockbands heeft gespeeld als Gonga en Black Crippled Phoenix denk ik niet meteen aan een fluisterende singer-songwriter. Toch is dat wat Joe Volk, ex-frontman van beide bands, tegenwoordig is. Het zijn folkliedjes, maar toch hoor je ergens wel dat Volk diep van binnen een rocker is. De songs hebben veel dynamiek, klinken slepend en weten je te verrassen.

Singer-songwritermuziek voor de fans van postrock. En eigenlijk voor alle andere muziekliefhebbers. Volk schrijft namelijk gewoon boeiende songs. In een tijdperk dat elke jongen of meisje met een akoestische gitaar en een semi-moeilijke jeugd zichzelf singer-songwriter noemt, is het belangrijker dan ooit om jezelf te onderscheiden. Dat doet Volk met mooie en originele arrangementen. Een dwarsfluit in The Thief of Ideals, een fijne Moog-synthesizer in The Walker en opzwepende elektronica in Is Pyramid. Volk doet niet aan hokjes. Deze plaat noemen we met een mooie term genre overstijgend. En ja, dat is een compliment. Milo Lambers

Holy Fuck – Congrats (Innovative Leisure / Bertus)
Toen Holy Fuck een jaar of tien geleden doorbrak, viel dat goed te begrijpen. Er waren simpelweg weinig groepen die dezelfde dolle muzikale filosofie en live-energie aan de dag legden. Zien was geloven, en het publiek at destijds uit de hand van de Canadese band. Congrats is het vierde album, en het verrassingseffect blijkt nog lang niet weggeëbt.

Waar vergelijkbare groepen die opzwepende elektronica, noise, en rock combineren inmiddels wel zo een beetje het loodje hebben gelegd (de generatiegenoot !!! maakt al jaren geen memorabele platen meer), daar buitelen de creatieve impulsen van Holy Fuck nog altijd over elkaar heen. Categoriseer ze maar ergens tussen Einstürzende Neubauten, Fela Kuti en Brian Eno. De singles Tom Tom en Xed Eyes zijn lichtende voorbeelden van hoe de chaos wat beter afgemeten en gestroomlijnd is dan voorheen, zonder aan charme of pret in te boeten. Een hartelijke felicitatie is dan ook op zijn plaats. Tekst Mania | Max MajoranaTown of Saints – No Place Like This
Town of Saints is het geesteskind van zanger/gitarist Harmen Ridderbos maar krijgt pas echt vorm als in 2010 de Finse Heta Salkolahti zich bij de band voegt. Ridderbos tourt dan als straatmuzikant door Europa heen en ontmoet haar op een workshop voor songwriters. Als zij haar zang en vioolspel toevoegt aan de muziek van Ridderbos ontstaat het fundament voor Town of Saints. Vanaf dat moment gaat het hard en zes jaar na hun ontmoeting is het alweer tijd voor het tweede album. Aanvankelijk ligt de nadruk bij Town of Saints op folk maar dat is in de loop der jaren steeds meer opgeschoven naar indierock.

No Place Like This laat twee kanten van die indierock horen. Het is een plaat die vrij luchtig begint maar gaandeweg steeds intenser, gedrevener en krachtiger wordt. Opener Modern Life laat nog de meest poppy variant van indierock horen, in de lijn van Vampire Weekend en Two Door Cinema Club. Opgewekte melodietjes, een ietwat exotisch aandoend ritme en een typisch zomers gevoel: niets moet, alles mag. Maar al na een paar nummers, op Short Circuit Breakdown, horen we de eerste hints dat No Place Like This toch een serieuze aangelegenheid is. Jawel, het is een pakkende meezinger, maar er komt meer drive in de muziek, meer energie, meer urgentie, én meer elektrische gitaar.

Vanaf Württemberg Calm zijn de poppy Vampire Weekends en Two Door Cinema Clubs wel echt verdwenen. Daarvoor in de plaats horen we vooral heel veel (vroege) Arcade Fire. Hiermee is meteen een klein minpunt aangestipt; de band mist een eigen gezicht. Het album kent weliswaar twee gezichten, maar geen van beiden geven het gevoel je iets nieuws te laten horen. Op de laatste vijf nummers doet de band bij vlagen aan als een Arcade Fire-coverband. Gelukkig zijn de songs in orde en is de passie aanwezig, waardoor ze er toch prima mee wegkomen.

Een enkele keer weet de band zijn twee gezichten tot één gezicht te smeden, het laat de potentie van Town of Saints horen. Het is het geval op Legions, waarbij aan de ene kant een Caribbisch aandoende gitaar-riedeltje te horen is, maar het theatrale rockgeluid ook aanwezig is. Bovendien is het een spannende, dynamische compositie, en daarmee een bewijs van hun kunnen. Verder is de grote troef van het album vooral de combinatie van Ridderbos en Salkolahti. De afwisseling van zijn en haar zang en het samenkomen van gitaar en viool. Bovendien brenft Salkolahti veel variatie in haar vioolspel: het is nu eens frivool, dan weer slepend. Soit, het is allemaal wellicht eerder gedaan, maar Ridderbos en co voeren het vakkundig en smaakvol uit.

Hiermee laat Town of Saints een veelbelovende band te zijn. Er is nog ruimte voor verbetering én voor meer eigenheid, maar op hun tweede album zet Town of Saints al de nodige stappen in de goede richting. No Place Like This is een prima staalkaart van hun mogelijkheden en doet vermoeden dat de band door kan groeien tot een vaste waarde in de Nederlandse rockmuziek. Arnout de Vries

LIVEDATA 18/06 Mañana Mañana, Hummelo 09/07 Dijkpop, Andijk 31/07 Damaris Festival, Amsterdam 15/12 Paradiso, Amsterdam 16/12 Rotown, Rotterdam 17/12 EKKO, Utrecht

Marissa Nadler – Strangers (Bella Union / PIAS)
Wat mij betreft was Marissa Nadler’s July niet alleen haar beste plaat tot dan toe, maar ook de mooiste van 2014. De verwachtingen voor haar zevende album waren daardoor hooggespannen, maar, om maar direct met de deur in huis te vallen, die worden volledig waargemaakt. Met opnieuw Randall Dunn (Sunn O))), Earth, Black Mountain) achter de knoppen borduurt Strangers voort op zijn voorganger, maar een kopie van dat album is het zeker niet.

Waar July in het teken stond van een destructieve en verbroken relatie, is Strangers tekstueel minder persoonlijk. Dat betekent niet dat Marissa Nadler daarmee vrolijker is gaan klinken. Haar donkere en soms spookachtige folkklanken roepen ook op Strangers weer een nachtelijke wereld op, wat wordt onderstreept door de stemmige hoes.

Het regelmatig zwaar aangezette elektrische gitaarspel uit de koker van Dunn overheerst niet, maar zorgt voor spanning en contrasteert fraai met Nadler’s ijle en betoverende zang, waardoor het geheel soms wat aan een band als Mazzy Star doet denken. Het is nog wat vroeg voor een definitief oordeel, maar Strangers is misschien nog wel mooier dan July. Tekst Mania | Marco van Ravenhorst

LIVEDATA 04/06 Cactus, Brugge 05/06 Paradiso, AmsterdamJeff Healey – Heal My Soul (Provogue) 
Jeff Healey werd geboren op 25 maart 1966. Dit jaar zou hij 50 jaar zijn geworden. Healey raakte op zeer jonge leeftijd het zicht in zijn ogen kwijt door een zeldzame ziekte. Op 3 jarige leeftijd had de blinde peuter voor het eerst een gitaar in zijn handen. Healey legde om te spelen de gitaar op zijn schoot. Blue Direction was in 1981 zijn eerste groep. Los van de gezondheidsproblemen had Healey een zeer succesvolle carrière. Hij heeft zo ongeveer op elk festival en in elke concertzaal gespeeld.

De erven Healey wilden de op 2 maart 2008 overleden blues- en jazzgitarist eren. Logisch dat er naarstig is gezocht naar nieuw materiaal en er niet is gekozen voor de release van een volgende compilatie met bekend materiaal. Heal My Soul is het resultaat van de zoektocht. De erven zeggen blij te zijn met de release, maar zijn wat karig met informatie waar deze tracks vandaan komen. In het persschrijven wordt vooral benadrukt dat Healey na de opnames trots was op de nummers! (Over de doden niets dan goed, dus een mededeling met een andere boodschap zou de wenkbrauwen doen fronsen.) Heal My Soul valt zeker niet tegen en verdient een genuanceerd oordeel. Twee van de twaalf nummers zijn eerder te horen geweest. Op zeker moment waren Daze Of The Night en Baby Blue op de site van Healey te streamen.

Wat levert beluistering van de tien nieuwe tracks op? Duidelijk wordt dat de release geen nieuwe vergezichten oplevert wat betreft de talenten van Healey. Samenvattend is een begenadigd gitarist te horen, die tevens een redelijke zanger was en de bluesbalades redelijk gemakkelijk uit zijn mouw schudde. Nummers als Moodswing en Kiss The Ground You Walk On zijn zeker geen magere restantjes van eerdere langspelers, maar zijn ook geen stappen in een nieuwe richting. Het door Richard Thompson geschreven I Misunderstood krijgt een prachtige versie en verdient vermedling. Heal My Soul zorgt er vooral voor dat Jeff Healey opnieuw in de belangstelling staat. Het talent van een begenadigd gitarist kan twaalf nummers lang gekoesterd worden. Jaks Schuit

Oscar – Cut & Paste (Wichita/PIAS)
Oscar Scheller is een jonge Londenaar die vrij creatief vertaald slaapkamer-laptop-pop creëert. Debuutalbum Cut & Paste van de 25-jarige zogenoemde crooner behelst tien nummers die bol staan van de aanstekelijke Britpop, een aanstekelijk bariton stemgeluid en ontspannen lo-fi en out-of-tune combinaties. Even hoor je Blur (Sometimes), dan weer Morrissey (Fifteen), niet veel later Zach Condon (Only Friend).

De muziek is speels, niet al te ingewikkeld en luistert heerlijk weg. Met z’n MacBook onder de arm heeft Oscar menig poppodia weten te betreden, om de doorgaans blitse menigte binnen aanzienlijke tijd aan het dansen te krijgen. Ingetogen nummers als het eerdergenoemde Only Friend en afsluiter Gone Forever worden moeiteloos afgewisseld met meer uptempo tracks als Breaking My Phone en de reeds uitgebrachte hitsingle Daffodil Days, waarop de gitaren rammelen en de drums aanslaan. Geboren in de jaren negentig, maar met een flinke knipoog naar de jaren tachtig. Met Cut & Paste levert Oscar een eigenwijs, doch beresterk debuutalbum af. Tekst Mania | Jelle Teitsma

LIVEDATA 24/06 Down The Rabbithole, Beuningen 07/10 Botanique, Brussels 08/10 Merleyn, Nijmegen 09/10 Bitterzoet, Amsterdam

Steve Mason – Meet the Humans (Domino)
Steve Mason zou je kunnen kennen van The Beta Band. Een Schotse groep uit de jaren negentig, begin jaren nul. Echt doorbreken deden ze niet, maar ze mochten wel Oasis en Radiohead tot hun fans rekenen. Folktronica werd hun stijl genoemd. En dat maakt Mason solo eigenlijk ook. De songs hebben een traditionele structuur, maar krijgen een extra swing dankzij een lekkere beat en fijnzinnige electronica. Inmiddels een beproefd recept, maar het werkt.

Het songmateriaal van Meet the Humans – integrerende albumtitel ook trouwens – is dik in orde. In opener Water Bored en het aanstekelijke Alive klinkt Mason opgewekt en vol energie. Pakkende popsongs. Later komt ook de melancholische kant naar voren. Songs als Run Away en Hardly Go Trough vormen lekkere mijmermomenten. Met afsluiter Words in my Head gaan we zelfs even de dancekant op. Mooi, afwisselend plaatje. Milo Lambers

Ry X – Dawn (Norman/PIAS)
De Australische singer-songwriter Ry X – geboren als Ry Cuming – heeft ons een tijdje laten wachten. Debuutalbum Dawn was er namelijk ontegenzeggelijk eentje om naar uit te kijken. Of het wachten de moeite waard was? Nou en of. Zijn muziek varieert van akoestische, weekhartige ballads naar voortdrijvende tracks vol mysterieuze vocalen en dreigend gitaarspel.

Dawn opent met een gelijknamige interlude welke overgaat op Shortline, wat net zo goed een fijnbesnaarde track van Bon Iver had kunnen zijn. Het fraaie, hoge stemgeluid van Cuming krijgt halverwege bijval van klein pianospel en een subtiele beat. Muziek gevoed door de uitgestrekte landschappen van vaderland Australië. Elk nummer klinkt steeds een beetje anders, maar wel zo geproduceerd dat het een welgevormd geheel betreft.

En waar Shortline aan Bon Iver doet denken, daar neigt het prettig voortkabbelende gitaarliedje Salt naar James Vincent McMorrow en hebben tracks als Hold Me Love en Lean sterke affiniteit met het werk van Oscar & The Wolf. Dergelijke vergelijkingen zijn mooi, maar nemen niet weg dat Dawn een op zichzelf staande plaat is vol schitterende popliedjes van een eigenzinnige zanger die lang geleden werd geïnspireerd door niemand minder dan Jeff Buckley. Tekst Mania | Jelle Teitsma

LIVEDATA 17/05 Paradiso, Amsterdam 19-21/08 Lowlands, BiddinghuizenBarry Hay’s Flying V Formation – Barry Hay’s Flying V Formation (V2 Records Benelux)
“We are going to blow you away! Flying V Formation is in orbit!”, met deze stoere kreet kondigde Barry Hay het debuutalbum van zijn Flying V Formation aan. Al vier jaar lang werd er naast diverse activiteiten in en rondom de Golden Earring, gewerkt aan dit project waarin we naast DeWolff-gitarist Pablo van de Poel, de drie muzikanten Jan Rooymans, Daim de Rijke en Huub van Loon tegenkomen. Logisch dat het dus allemaal even geduurd heeft. DeWolff heeft onlangs zelf een dijk van een nieuwe plaat uitgebracht en de Earring heeft een 50-jarig jubileum niet stilletjes voorbij laten gaan. Wie daarnaast de tourkalender van zowel DeWolff, volgens Hay ‘de hardstwerkende band van Nederland’, als Golden Earring er bij pakt zal zich er zelfs over kunnen verbazen dat deze bijzondere formatie niet alleen in staat is gebleken om de handen ineen te slaan maar er bovendien in geslaagd is om de agenda’s op elkaar af te stemmen en met dit als eindresultaat te verschijnen.

Terwijl half Nederland in de warmste maand van 2015 het werk voor even stil legde en op zoek ging naar verkoeling, werd op de Haagse Bilderdijkstraat in een dampende kelderstudio, onder vakkundig productioneel toezicht van Di-rect bassist Bas van Wageningen, gewerkt aan een verzameling onvervalste rock-tracks. Het enthousiasme waarmee de eerste live-optredens van start zijn gegaan, moest ook in de studio worden gevangen. In die opzet lijkt de Flying V Formation al na een eerste beluistering zeker geslaagd. Met een knipoog naar het verleden wordt een fris hedendaags rockend geluid voortgebracht. In de heftige opener Wait a Minute wordt al meteen de aandacht opgeëist door het herkenbare stemgeluid van de rockzanger en zijn strakke begeleidingsband waarin de lage tonen afkomstig zijn uit een synthesizerbas. Gedreven en geïnspireerd klinkt Barry Hay ook in een obscure track die toebehoorde aan Rickie Lee Jones. Naar eigen zeggen “ooit eens gehoord in de aftiteling van een kutfilm en toen maar eens op zoek gegaan naar de afkomst er van”.

Helemaal nieuw is het uitstapje van de Golden Earring-frontman overigens niet. Zo staan er al diverse solo-albums op zijn naam en kwamen we op Victory of Bad Taste uit 1987 de track Firewater al eens tegen. Met de nieuwe formatie is het uptempo-nummer van Michael Smotherman, “Ik heb het ooit eens kado gekregen van hem”, opnieuw en ook live ingespeeld. De meest opvallende vertolking is echter afkomstig van Tom Waits. Going Out West is een prima keuze gebleken. De gekte van het origineel is behouden gebleven maar de band heeft er eveneens een eigen twist aan kunnen geven. Het eigen materiaal biedt overigens genoeg kwaliteit om uit te kijken naar een eventueel volgend en volledig album.

Wie bij beluistering hoopt een nieuwe DeWolff of Earringplaat aan te treffen komt enigszins bedrogen uit maar wie open staat voor een nieuw, verrassend en energiek rockgeluid van eigen bodem is bij Barry Hay’s Flying V Formation aan het juiste adres. Jeroen Bakker

LIVEDATA 02/07 Rijnweek, Rhenen 14/07 Big Rivers Festival, Dordrecht

Anohni – Hopelessness (Rough Trade/Konkurrent)
Met Antony And The Johnsons heeft de als Antony Hegart geboren Anohni al de nodige barrières weten te doorbreken. Met de, in privé kringen al langer gebruikte naam Anohni, gaat de zangeres het solo pad op. Zangeres, want de transgender heeft duidelijk gemaakt alleen nog met vrouwelijke adjectieven te benaderen zijn. Haar stemgeluid had natuurlijk altijd al een androgyne kracht, die in staat was om in volle overtuiging volstrekt universeel te klinken.

Hopelessness is bepaald niet van hetzelfde laken een pak als de albums met The Johnsons, met behulp van onder andere de van oorsprong Russische producer Oneohtrix Point Never worden de grenzen verlegd naar het elektronische en dance genre. De koele, strakke en meedogenloze beats contrasteren fraai met de altijd beladen stem van Anohni, waardoor het altijd aanwezige engagement er uit spat.

Het wereldbeeld van Anohni beperkt zich zeker niet tot de problematiek van de, zeker in conservatieve US staten zwaar onder vuur liggende, transgender rechten, maar kaart ook andere problemen van deze tijd aan. Klimaatverandering bijvoorbeeld, in het dreunende en repeterende 4 Degrees, het aantal graden dat de wereld warmer wordt naar aanleiding van onze huidige consumptiemaatschappij. Ook intieme, maar wel degelijk voor iedereen geldende welvaartsproblemen als eenzaamheid en verlatingsangst bevolken dit indringende album. Een album dat zeker uitnodigt om een avond op de dansvloer los te gaan, maar de ochtend erna ook nog tot nadenken kan stemmen. Tekst Mania | Jurgen Vreugdenhil

LIVEDATA 24/06 Ancienne Belgique, Brussel 26/06 Down The Rabbit Hole Festival, Beuningen

Damien Jurado – Visions of Us on the Land (Secretly Canadian/Konkurrent)
Kleine liedjes groots laten klinken. Damien Jurado kan het als geen ander. Hij fluistert z’n teksten, pingelt zachtjes op zijn gitaar, maar geeft de songs kracht door even sfeervolle als krachtige arrangementen. Neem opener November 20. We worden meteen de rijke wereld van Damien Jurado ingetrokken. Strijkers, piano’s, alles wordt over ons heen gestort en na twee minuten is het alweer voorbij.

Gelukkig zet Jurado de lijn voort in de volgende songs. Jurado weet dat goede muziek twee essentiële ingrediënten nodig heeft: emotie en diepgang. Emotie brengt ‘ie met z’n fluisterzang en gitaarspel. De diepgang komt in de vorm van de fraaie, soms zelfs orkestrale arrangementen. Jurado’s sound zou je gemakkelijk af kunnen doen als achtergrondmuziek. Daar is het uitermate geschikt voor, maar er is meer dan fijne tonen die opwekken tot concentratie.

Met mooie refreintjes en pakkende melodieën nestelt deze plaat zich in je systeem. En dan heeft ‘ie ook nog zo’n mooie honingstem. Voordat je je afvraagt waar het zuur van deze recensent is gebleven, er valt altijd iets te zeuren. Hoe mooi en aangenaam het allemaal ook klinkt, echt spannend wordt het nergens. Nooit neemt Jurado een afslag die je niet ziet aankomen. Klein smetje op een sfeervol geheel. Milo Lambers

LIVEDATA 22/06 Paradiso Noord @ Tolhuistuin, Amsterdam 25/06 Naked Song Festival, Eindhoven