Category: Albums

The Last Shadow Puppets – Everything You’ve Come to Expect (Domino)
De debuut LP van The Last Shadow Puppets uit 2008 was te goed, te uitgewerkt om door te gaan voor een kortstondig zij project van Arctic Monkeys voorman Alex Turner en, toen nog, Rascal Miles Kane. Maar gezien de successen die beiden vierden leek een hernieuwd samenwerking toch niet van de grond te komen. Tot nu dan, want aangezien de beide mannen weer samen in één stad wonen, los Angeles, konden ze genoeg tijd vrij maken om met elkaar de studio in te duiken.

En weer valt op dat er bepaald niet richtingloos gejamd is, maar ze de beste songs die ze hadden lijken te bewaren voor dit tweede album. Opener Aviation is meteen het nummer dat het meeste aansluit bij hun eerste album, alsof ze nog even willen laten horen waar ze gebleven waren. Een mooie tremolo gitaar, veel echo en een ijzersterke song. Daarna worden we verrast door prachtige strijkersarrangementen, die culmineren in het verbazingwekkende soulvolle titelnummer. Bad Habits is het meest aan Acrtic Monkeys denkende nummer, met een punky inslag en bijna agressieve vocalen, maar direkt daarna wordt Roy Orbison’s Running Scared prachtig geciteerd in Sweet dreams TN. De soul komt nog een keer goed terug met het Philly arrangement van Used To Be My Girl. Afgesloten wordt met the Dream Synopsis, waarin Turner vol heimwee zijn liefde voor Sheffield bezingt, daarbij hoorbaar beïnvloedt door stadgenoot en vriend Richard Hawley. Niks geen zijproject of vakantiebaan, een onwaarschijnlijk goed album. Tekst Mania | Jurgen Vreugdenhil

LIVEDATA 07/04 Paradiso, Amsterdam (Sold Out) 03/07 Rock Wechter, Werchter 19-21/08 Lowlands, BiddinghuizenBlack Mountain – IV (Jagjaguwar)
Het Canadese Black Mountain heeft zich in haar 12-jarige bestaan een bijzondere plek verworven in de psychedelische rockwereld. Ik ken ieder geval weinig andere bands die zowel op het experimentele en extreme Roadburn Festival staan als het op americana en rootsmuziek gerichte Take Root Festival. Wovenhand, de band van 16 Horsepowers David Eugene Edwards is de enige die ik kan bedenken en zijn uniciteit is dan ook zeker van toepassing op Black Mountain.

Je hoort dat de wortels van de stoner zich nog vastklampen aan de zware gitaarakkoorden, maar tegelijkertijd zorgen macabere synths en ijle zang voor een vervreemdend effect dat elk genre overstijgt. Soms hoor je daar zelfs de genialiteit van een Alan Parsons Project in terug, zonder dat het direct gedateerd klinkt. IV is een monument van een plaat geworden, die zonder twijfel het beste van de band tot nu toe laat horen. Tekst Mania | Martijn Koetsier

LIVEDATUM 13/04 Botanique, Brussel 14/04 Roadburn Festival @ 013, Tilburg 15/04 De Melkweg, Amsterdam

Underworld – Barbara Barbara, We Face A Shining Future (Caroline)
Waar fans van Underworld eind 2015 hun pulserende harten konden ophalen bij de noemenswaardige re-issue van bazenalbum Second Toughest In The Infants, daar keren Karl Hyde en Rick Smith enkele maanden later terug met nieuw materiaal. Zes jaar na Barking is daar plots Barbara Barbara, We Face A Shining Future.

“Life is a touch. Everything is golden”, aldus Karl Hyde op de schurende opener I Exhale. Middels negen tracks en zo’n vijftig minuten aan materiaal blijkt dat de oude rotten hun gerenommeerde oeuvre al beukend en golvend op een meeslepende wijze verder gestalte geven. Het ijzersterke If Rah wordt na I Exhale opgevolgd door het donkere Low Burn, waarna het instrumentale, uitheems klinkende Santiago Cuatro de plaat subtiel aan het tweede deel laat beginnen, welke na Motorhome, Ova Nova en Nylon String middels een orkaan aan diverse geluiden wordt afgesloten met het grootse Shining Future Part I en II. Nieuw album, tour door Europa, geboekte festivals: 2016 wordt hun jaar. Zonder twijfel. Tekst Mania | Jelle Teitsma

LIVEDATA 30/03 Koninklijk Circus, Brussel (Sold Out) 31/03 Paradiso, Amsterdam (Sold Out) 17/06 We Are Electric Festival, EerselWeezer – Weezer / White Album (Warner)
Het is alweer meer dan twintig jaar geleden dat Weezer debuteerde met een titelloze plaat die uiterst invloedrijk zou blijken. Toen de band na het al even belangrijke Pinkerton van de radar was verdwenen, luidde een nieuw titelloos album in 2001 een overrompelende comeback in. Die plaat stond direct bekend als Green Album, wat als gevolg had dat het debuut vanwege de blauwe hoes nu Blue Album wordt genoemd. Een paar platen later vond Weezer zichzelf opnieuw uit op Red Album, en dus is het wel toepasselijk dat deze tiende de titel White Album heeft meegekregen.

Overigens noemt frontman Rivers Cuomo het zelf een strandplaat en daar zit wel wat in, want tien nummers lang knalt de zomer uit de speakers. Weinig experimenten deze keer, maar een uiterst geïnspireerd klinkende band die behoorlijk succesvol teruggrijpt op de ingrediënten die de eerste vier platen zo onweerstaanbaar maakten. Een plaat om erg vrolijk van te worden. Tekst Mania | Marco van Ravenhorst

LIVEDATUM 08/04 Heineken Music Hall, Amsterdam

The Sore Losers – Skydogs (Excelsior)
Een Belgische rockband die sinds 2009 bestaat. The Sore Losers zijn toe aan hun derde album. Geproduceerd door Dave Cobb, o.a. The Rival Sons, die de plaat een overstuurd en vet geluid meegaf. Het viertal maakt tijdloze rock, die echo’s van de jaren zestig in zich heeft en verwant is aan bands als MC5, Stooges en Yardbirds. Fraai uitgevoerd, zijn er invloeden van blues, country en garage. De band neemt de tijd tussen de albums, en vult die tijd op met toeren. Het duurde twee jaar sinds het laatste en tussen het eerste en het tweede zaten vier jaar. Aanrader. Tekst Mania | Erik Mundt

LIVEDATA 08/04 Alter Schlachthof, Eupen (B) 09/04 De Pit, Terneuzen 15/04 Ancienne Belgique, Brussel 20/04 Bitterzoet, Amsterdam 06/05 Hedon, Zwolle 07/05 Klomppop, Borsele 20/05 Mezz, Breda 11/06 Pinkpop, Landgraaf

–—

Interview: The Sore Losers “Muziek maken is als verliefd zijn”

The Sore Losers zijn terug met hun derde studioalbum Skydogs, release 18 maart. Ze hadden zin om een echte rock ‘n roll plaat te maken en dat is ze gelukt. Betere songs en meer de kern blootgelegd van wie ze zijn en wat ze doen. Graag doen! lees verderSimo – Let Love Show The Way (Provogue)
Gitarist J.D. Simo ontmoette de ritmetandem Frank Swart en Adam Abrashoff in 2010. Ze speelden in Nashville in verschillende obscure groepen. Ze nodigden J.D. Simo uit voor een bezoek aan hun repetitiekot. En de rest is, zoals dat zo mooi wordt genoemd, geschiedenis. Debuut Simo verscheen vijf jaren geleden.

In 2015 ging het drietal terug naar de wortels van het eigen muzikantenbestaan. Bluesrock is het label en dan vooral de blues uit de diepe moerassen die gespeeld wordt met een flinke scheut rock. The Yardbirds, Jeff Beck, Peter Green tijdens Fleetwood Mac en Led Zeppelin waren voorbeelden voor de groep. En na deze namen ging de groep verder terug in de geschiedenis om naar een held als Robert Johnson te luisteren. Het trio ging terug naar de muziek die vaak in een take op de band werd geslingerd. Dat was voor Simo de droom. Een langspeler maken waarbij de groep live zou spelen, geen studio- en computerhulp, geen dubs, maar alles in een keer opnemen. En daarna de fouten of onvolkomenheden niet wegpoetsen.

Opener Stranger Blues is een nummer van Elmore James uit 1959. Het zet de toon voor meer dan een uur muziek, door Simo zelf omschreven als ‘soulfull psychedelic bluesrock with jazz improvisations’. Met die improvisaties valt het overigens wel mee. Simo speelt vuige, smerige, smeuïge bluesrock. De opnames van Let Love Show The Way zijn gemaakt in de historische Big House Studio in Macon, Georgia. The Allman Brothers namen op deze plek de eerste twee langspelers op. Cover Please Be With Me is een nummer van en een eerbetoon aan Duane Allman. Het geeft deze langspeler een meerwaarde. Simo is niet alleen een stoer beukende rockmachine, maar laat ook de kwetsbare kant van goede bluesrock horen. Jaks Schuit

LIVEDATA 09/04 Paradiso, Amsterdam 11/04 Litttle Devil, Tilburg 12/04 Spirit of 66, Verviers 13/04 Sioux, Gent 10/07 Bospop, Weert

Iggy Pop – Post Pop Depression (Loma Vista / Caroline)
Iggy Pop draait al bijna een halve eeuw mee in de muziekwereld, aanvankelijk met The Stooges, gevolgd door een succesvolle solocarriere. Pop’s 17e album is in samenwerking gemaakt met Josh Homme (Queens of the Stone Age). Na een telefoongesprek besloot Pop een aantal songteksten naar Homme te sturen, waarna na een paar maanden Homme op zijn beurt teksten naar Iggy stuurde, waarna de heren voor Post Pop Depression de studio in doken en het album in twee weken opnamen met onder meer Artic Monkeys drummer Matt Helders.

Bij opener Break Into Your Heart – bijna croonerachtig gezongen – wordt meteen al de aandacht vastgepakt. Het commercielere Gardinea zou qua stemming en zang bijna een David Bowie song kunnen zijn. Ook het sterke (walsachtige, zij het met tempowisselingen) German Days zou een verwijzing kunnen zijn naar de Berlijn-periode met Bowie. Maar elk nummer klinkt weer anders dan het vorige.

Sundays wordt afgesloten met een prachtige orkestratie en het broeierige Vulture is bijna een soundtrack voor een Spaghettiwestern. “I’m nothing but my name”, mompelt Iggy aan het eind van American Valhalla. Een onterechte veronderstelling want Post Pop Depression moet het meer van de kwaliteit van het album dan slechts van de naam van Iggy Pop hebben. Tekst Mania | Ron Bulters

LIVEDATUM 10/05 Heineken Music Hall, Amsterdam (uitverkocht)lùisa – Never Own (Nettwerk Music Group)
Je hebt tegenwoordig veel popartiesten die een heel team achter zich hebben. Songschrijvers, producers, arrangeurs, noem maar op. Lùisa niet gezien. Zij doet juist zo veel mogelijk in haar eentje, waarbij ze ook overal de regie over houdt. Ze schrijft folkliedjes die ze fraai inkleurt met elektronische arrangementen. Live brengt ze haar muziek soms met band, maar ook regelmatig staat ze alleen op het podium met een akoestische gitaar, een hoop elektronica, en de middelen om haarzelf op te nemen en te loopen.

Elektronica, ja, maar toch voelt haar muziek helemaal niet zo elektronisch aan. Ze gebruikt de elektronische elementen op subtiele wijze om haar liedjes net wat meer sfeer te geven en net wat meer te laten sprankelen. Liedjes die tussen folk en pop inhangen en tekstueel erg persoonlijk aandoen. De Duitse zangeres zingt echter geen moment in haar moedertaal. Wel zingt ze voornamelijk in het Engels, en een enkele keer in het Frans en in het Italiaans. En dan te bedenken dat ze slechts 22 jaar is.

Toegegeven, je kan aan de Engelste teksten wel enigszins merken dat het niet haar eigen taal is. De woordkeuze lijkt soms wat beperkt, waardoor de teksten wat aan diepgang missen. Toch geven de teksten een mooi kijkje in het hoofd van de vrouw, die op haar jonge leeftijd nog zoekende lijkt te zijn, en haar eigen emoties mooi onder de loep neemt.

De echte pracht zit hem echter in de muziek. De plaat, Never Own, zit vol met prachtige melodieën, het ene moment weemoedig, het andere moment juist bijzonder opgewekt. Lùisa zelf zingt vaak ingetogen, terwijl op andere momenten blijkt hoe krachtig haar stem kan zijn. Het is net waar het liedje om vraagt. En de combinatie van akoestische instrumenten en lichte elektronica zorgen voor een prachtige symbiose, de twee komen fantastisch samen en zorgen voor een eigen geluid dat als een warme deken aandoet. Gelaagd, vol met details. De liedjes an sich zijn prima, de teksten ook, haar stem weet je te raken maar waar het album écht tot leven komt zijn de rijke en sfeervolle arrangementen.

Hoogtepunten zijn, toevallig of niet, net de twee anderstalige nummer. Ten eerste L’hiver en Juliet. Hierop heeft de muzikante zweverige synthesizerklanken onder haar gitaargetokkel gelegd. In de loop van het nummer worden er voorzichtig wat percussie en andere geluiden aan toegevoegd, zonder dat de intieme sfeer ook maar enigszins teniet wordt gedaan. De titel van het nummer (vertaald: winter in juli) is bijzonder toepasselijk voor het gehele album. Het heeft namelijk een winterse sfeer zonder koud aan te doen. Een knappe prestatie.

Het andere hoogtepunt, All’Inizio, wordt in het Italiaans gezongen, en heeft ironisch genoeg lichte bossanova invloeden (bossanova is juist een Braziliaans genre, dat vaak in het Portugees wordt gezongen). Bossanova is een genre dat aardig ver van haar muziek afstaat, maar lùisa weet het zo subtiel toe te passen dat het naadloos in het nummer verweven zit. En die subtiliteit vinden we in het gehele album terug. Het maakt Never Own tot een bijzonder album dat per luisterbeurt groeit. Melodieuze, sfeervolle folktronica vol details. Een album dat met wat meer aandacht zo tot een klassieker uit zou kunnen groeien. Arnout de Vries

LIVEDATA 21/04 Huis 23, Brussel 22/04 Paradiso, Amsterdam

Ray Lamontagne – Ouroboros (Sony)
Met zijn vorige, door Dan Auerbach geproduceerde album Supernova maakte Ray Lamontagne een opmerkelijke stap, waarin hij zijn in de Americana roots gedrenkte songs een mooie, en stevige gitaarsound meegaf. Met Ouroboros gaat Lamontagne nog een stap verder. Met behulp van Jim James (My Morning Jacket) weet hij een eigentijdse psychedelische sfeer neer te zetten, waarin zijn songs alleen nog maar tot hun recht lijken te komen.

Eerste single Hey No Pressure is een ijzersterke rocksong, waarin Lamontagne de moeite die hij heeft met de snelle, veeleisende wereld tegen een breed uitwaaierend gitaargeluid en een stevige beat neerzet. Tekenend voor kant één van de LP, want kant twee is bepaald van een ander kaliber. Het tempo gaat omlaag, maar de psychedelica neemt toe. Een hypnotiserend geluid, waarin vooral de troef van Lamontagne’s gruizige stemgeluid prachtig wordt uitgespeeld.

Songtitels als Murmuration Of Starlings en Wouldn’t It Make A Lovely Photograph geven al aan dat de songs een diepzinnige laag kennen waarmee Jim James als producer wel raad mee weet. Lamontagne kan hoorbaar al zijn emoties in de songs kwijt, waardoor een luisterbeurt een behoorlijke intense ervaring is, en bepaald niet weggelegd voor watjes. Opnieuw een opmerkelijke stap van de introverte man, die buiten zijn muziek om zelden zijn mond opendoet, maar in zijn muziek werkelijk alle grenzen opzoekt en nergens voor terug deinst. Tekst Mania | Jurgen VreugdenhilIdiots – II  (Waste My Records)
Het leven is soms poepsimpel. Breng een tweede album uit en doop het II. Eenvoudig is ook de muziek op het spiksplinternieuwe album van Idiots dat uitgerekend vandaag op de vierjaarlijkse schrikkeldag voor het eerst naar levensadem hapt. Maar laten we wel wezen: simpel staat hier niet voor debiel, idioot of een volslagen miskleun. II klinkt als een vat vlot glycerrine dat elk moment letterlijk door het dak dreigt te exploderen.

De leden van Idiots, met o.m. Luc – lid van de Bende van de Roste in het illustere Bevergem – verlekkeren zich duidelijk op vettige garagerock met olievette licks waarover je best niet al teveel nadenkt. Avant-gardisten beleven hier ongetwijfeld weinig pret aan, maar wie van de overtuiging is dat rock & roll in de eerste plaats nog steeds werkmanskunst is, geniet zonder meer van de tien vlijmscherpe, gebalde songs van deze Gentse posse. Single Backk vormt een goede inleidng op dit onvervalst stuk Easy Rider op vinyl. Maar een song als Bricks To Dust scoort zich ook probleemloos door het ingangsexamen van de nieuwste Tarantino of de HBO-serie Vinyl, vormgegeven door Scorsese en Jagger themselves. Leuk is ook het Frans tussendoortje dat we geserveerd krijgen tijdens High (track 9). Zalving met een pervers onderonsje, gevolgd door vlijmharde zweepslagen waarvan ze in Saoedie-Arabië lichtjes rood aanslaan.

Idiots worden her en der gedefinieerd als een Vlaamse copy van The Hives. En ook al zijn we zelf fan van de losgeslagen Scandinaven, dat doet Idiots oneer aan. Want deze band heeft ondanks de rechttoe-rechtaan aanpak wel degelijk een eigen smoel, waar zij en wij trots op mogen zijn.
Samengevat: ga deze band live zien en dans de Urang Utan Boogie (track 7), maar laat je thermisch ondergoed aub thuis. Zweten als een rund doe je sowieso. Tot slot nog een tip van het Ministerie van Volksgezondheid: breng toch maar die oordoppen mee, want de Big Bang is nooit ver weg. Ruud Van Der Locht

LIVEDATA 23/03 Muziekodroom, Hasselt 25/03 De Kreun Kortrijk 26/03 Het Bos, Anstwerpen 14/04 Het Depot, Leuven

Birth Of Joy – Get Well (Suburban Records)
Het zijn mooie tijden voor liefhebbers van psychedelische rock van Nederlandse bodem. We hebben Jacco Gardner, Pauw, DeWolff en Birth Of Joy. Die laatste band maakt al een paar platen lang zompige rock met slechts gitaar, orgel en drums. Get Well moet de opvolger worden van doorbraakplaat Prisoner en dat is meer dan gelukt.

Het trio gaat tekeer met intensiteit en urgentie, waarbij de gejaagde zang van Kevin Stunnenberg beurtelings aan Jim Morrison en Robert Plant doet denken. Het tempo ligt behoorlijk hoog; songs als Blisters, Carabiner, You Got Me Howling en Hands Down denderen lekker door, terwijl Midnight Cruise bluesy swingt.

Op Numb wordt de spanning langzaam opgebouwd en Meet Me At The Bottom vliegt op het eind heerlijk uit de bocht. Het titelnummer, een uitgesponnen, hypnotiserende psychotrip, steekt daar weer mooi bij af. Get Well is tien nummers lang een ijzersterk groovende rocktrein, die weinig te wensen overlaat. Tekst Mania | Louk Vanderschuren

Birth Of Joy doet op 12 maart een INSTORE in Plato Deventer/De Hip!
Aanvang 14:00 uur. Toegang uiteraard gratis!

LIVEDATA 03/03 ‘t Beest, Goes 04/03 Asteriks XL, Leeuwarden 05/03 Grenswerk, Venlo 06/03 Where The Wild Things Are Festival, Zeewolde 10/03 TivoliVredenburg, Utrecht 11/03Vera, Groningen 12/03 Burgerweeshuis, Deventer 13/03 Paradiso Noord @ Tolhuistuin, Amsterdam 23/03 Muziekodroom, Hasselt 26/03 Paaspop, Zieuwent 28/05 Dauwpop, Hellendoorn 23/07 Zwarte Cross, Lichtenvoorde

Bombay – Show Your Teeth (V2)
Als jochie kreeg ik eens een obscure druk van Iron Maiden’s Seventh Son of the Seventh Son in mijn handen gedrukt. De volgorde was alfabetisch. Dat wist ik niet, maar toch hoorde ik dat de volgorde van songs niet logisch was. Dat zelfde gevoel bekruipt me bij Dolly Doesn’t want to Face the Facts van het Amsterdamse Bombay. Zonder twijfel het mooiste nummer van deze plaat, maar een opener? Nee, echt niet.

Het getuigt wel van lef om als rockband zo sfeervol te beginnen. Bovendien is het liedje exemplarisch voor de nieuwe koers van de Amsterdamse indierockers. De band spint songs meer uit en moet het meer van sfeer dan van riffs hebben. Bombay klinkt – pak alvast maar een teiltje – volwassen. Hier horen we een band met een duidelijk beeld van wat het wil. Of het nu gaat om compromisloze songs als Sea en Bored of het spannende Friendly Fire, de overtuiging spat er constant van af. Zoete koek voor indiekids, hipsters en verstokte rockers. Bombay kan z’n stek op de festivalkalender gaan vastleggen. Milo Lambers

Livedata 17/03 Patronaat, Haarlem 18/03 Asteriks, Leeuwarden 19/03 Metropool, Hengelo 24/03 Hedon, Zwolle 25/03 013, Tilburg 26/03 Ekko, Utrecht 27/03 Paaspop, Schijndel 27/04 Oranjepop, Nijmegen 30/04 Pinguins in Paradiso, Amsterdam

Animal Collective – Painting With (Domino)
Nadat Avey Tare en Panda Bear zich allebei op een solo-avontuur hebben gericht en Geologist voor zijn dochter heeft gezorgd is de band weer samengekomen voor een album. Dat album, Painting With, klinkt aan de ene kant als typisch Animal Collective, maar heeft aan de andere kant weer net een andere focus. De band noemt het zelf hun Ramones-album. Oftewel: korte liedjes en snel to the point. Maar waar de Ramones hun liedjes vaak juist heel kaal en simpel hielden, gooit Animal Collective hun liedjes propvol met extra beats en arrangementen.

Zoals we van de groep gewend zijn, stuiteren de liedjes hyperactief in het rond en doen ze flink psychedelisch aan. Het knappe aan Animal Collective is echter dat ze net de grens weten te vinden tussen pakkende liedjes en psychedelische chaos. Met aan de ene kant bijvoorbeeld het refrein van leadsingle FloriDada dat niet meer uit je hoofd te branden is, en aan de andere kant vervreemdende electronica, gekke ritmes, en een hoog tempo waarbij je voor je het weet weer in een ander liedje terecht bent gekomen. Vergeleken met vorige albums zijn de liedjes, tussen alle ritmes en geluiden door, net wat moeilijker te doorgronden. Luister je echter goed, dan hoor je de Ramones-achtige popliedjes ergens wel terug als basis, waar vervolgens met veel plezier op z’n Jackson Pollocks overheen is geverfd. De band kleurt op Painting With dan ook continu buiten de lijntjes maar niet zó ver buiten de lijntjes dat het onherkenbaar wordt. Tekst Mania | Arnout de Vries

LIVEDATA 01/04 Botanique, Brussel (sold out) 02/04 Rewire Festival @ Paard van Troje, Den HaagTeramaze – Her Halo (Music Theories Recordings/Mascot Label Group)
De vier leden van Teramaze noemen Tool, Dream Theater en Pantera als invloeden. Daarbij zijn de leden ergens in een carrière van drieëntwintig jaren bekeerd. Op Her Halo wordt geen enkele keer gerefereerd aan seks en drugs en gaat het vooral om progressieve metal met een boodschap. Terrormaze was de naam van de groep in de jaren na de oprichting in 1993. Uit die naam sprak agressie en negativisme en dus werd de naam veranderd en de teksten aangepast.

Voorganger Esoteric Symbolism scoorde positieve recensies en liet de zalen volstromen. Niet meer dan logisch dat de Australiërs hebben gekozen voor een release met meer van hetzelfde en opnieuw goede kwaliteit. Opener An Ordinary Dream duurt bijna dertien minuten en houdt de luisteraar in de stoel gevangen. Roffelende drums, strakke gitaarpartijen en lekker lopende baslijnen zorgen voor een progressief, muzikaal fundament waar zanger Nathan Peachy zijn teksten – zonder prekerige boodschappen – op kwijt kan. Singel Out Of Subconscious ging het album vooraf en scoorde in alle metabladen positieve recensies. Acht nummers en Her Halo klokt ruim zesenvijftig minuten muziek. Trapeze is een instrumentaal nummer dat minutenlang van hoogtepunt naar hoogtepunt laveert, terwijl Delusions Of Grandeur de juiste afsluiter is. Teramaze heeft een release uitgebracht die geen moment irriteert door de boodschap en in veel van de nummers fascineert door de strakke drum- en gitaarpartijen. Jaks Schuit

El Pino and the Volunteers – El Pino and the Volunteers (Excelsior)
Happy Camper, TIKA, de Daryll-Ann, allemaal redenen waarom we lange tijd niets hoorden van El Pino and the Volunteers. Gelukkig zijn de prioriteiten verlegd en is er eindelijk het derde album, als vanouds op Excelsior. Ook nu geldt weer dat de gehele rock- en popgeschiedenis als invloed heeft gefungeerd, met een lichte voorliefde voor de Americana rock van alle tijden, denk aan The Byrds, The Buffalo Springfield en, meer recent, Wilco.

Opener Top Of Everything combineert dat weer met een Beatlesque en fungeert gelijk als aanjager van een album waar de energie van afspat. Het tempo ligt, gemiddeld, hoog, de composities zijn compact en van een constant hoge kwaliteit. De, uiteraard, gitaar georiënteerde begeleiding is lekker stevig zonder uit de bocht te vliegen, en zanger David Pino klinkt geïnspireerder dan ooit. Het was een lange pauze, maar als je dan met zo’n tijdloos album terugkomt is dat meteen vergeven. Tekst Mania | Jurgen Vreugdenhil

LIVEDATA 03/03 W2, Den Bosch 06/03 Ekko, Utrecht 10/03 Rotown, Rotterdam 11/03 Luxor Live, ArnhemJoe Louis Walker – Everybody Wants A Piece (Provogue/Mascot label Group)
Debuut Cold In The Night verscheen in 1986! Everybody Wants A Piece is bijna dertig jaren later het tweeëntwintigste album van deze electric blues veteraan. Het is fascinerend om de geschiedenis van Walker te lezen. Geboren op 25 december 1949 pakte het kerstkind pas op veertienjarige leeftijd de gitaar op. Walker ontmoette Mike Bloomfield, die hem introduceerde bij Jimi Hendrix en Grateful Dead. De daarop volgende omzwervingen zijn op de door de jaren heen verschenen albums te horen. Walker werkte onder meer samen met Branford Marsalis, James Cotton, Tower Of Power, Bonnie Rait, Buddy Guy, Taj Mahal, Ike Turner en Clarence Brown. Een rij namen om aan te geven dat Walker niet alleen beïnvloed is door de grote muzikanten uit de blues scene, maar ook zijn invloed heeft achtergelaten.

Het titelnummer Everybody Wants A Piece opent en zet de toon. Het is een uptempo bluesnummer waarop Walker naar hartenlust soleert. Duidelijk is dat deze release geen grote verrassingen bevat. Walker speelt en zingt met veel plezier en laat horen dat de blues tijdloos is. Afsluiter 35 Years is het laatste nummer van een klein uur bluesmuziek zoals alleen enthousiaste, begeesterde muzikanten die kunnen maken. Titels als Gospel Blues en Wade In The Water vertellen over de muziek die JLW (Joe Louis Walker) al meer dan dertig jaren maakt. Everybody Wants A Piece! Joe Louis Walker lijkt te willen zeggen dat het niet OK is om alleen maar het eigen stuk te willen claimen. Walker geeft alle liefhebbers van de blues voor de tweeëntwintigste keer een gloeiend nieuw album waar de geschiedenis vanaf spat. Jaks Schuit

Wolfmother – Victorious (Universal)
De heruitgave, vorig jaar, van de eerste plaat van Andrew Stockdale´s Wolfmother, diende kennelijk als opmaat voor de nieuweling Victorious. Vanaf de eerste tonen is duidelijk dat de krullenbol uit Australie en producer Brendan O´Brien terug willen naar dat zo succesvolle startpunt.

Net als toen strooit Stockdale, die het gehele instrumentarium voor zijn rekening neemt op de drums na, want daarvoor zijn Josh Freese en Joey Waronker ingehuurd, met voortreffelijke riffs. Deze stutten zijn puntige hardrock songs uiterst solide. Die staan dan ook alle tien als een huis.

Alleen Pretty Peggy rockt wat minder maar is een fraai romantisch rustpunt met die welluidende tamboerijnbelletjes. Stockdale´s zang is weer als vanouds ´Robert Plant proof´. Het enige bezwaar dat tegen deze voltreffer kan worden ingebracht is de korte speelduur, een dik half uur. Maar eigenlijk is dat ook een compliment. Tekst Mania | Wim Koevoet

LIVEDATA 26/04 Paradiso, Amsterdam (uitverkocht) 27/04 AB, Brussel 29/04 De Oosterpoort, Groningen 30/04 013, TilburgStargaze – Deerhoof Chamber Variations (Transgressive/PIAS)
Deerhoof is een band met lef. Een band die grenzen verlegt, en nooit voor de makkelijke weg gaat. Dat blijkt ook nu weer. Greg Saunier, de drummer van de band, timmert de laatste jaren al aan de weg als componist in de moderne klassieke muziek en de filmmuziek, en heeft nu een manier gevonden om dit met zijn bestaan als rockmuzikant te combineren. Twaalf nummers uit het fraaie oeuvre van Deerhoof heeft hij volledig opnieuw gearrangeerd, met daarbij in gedachten een kamerorkest. Deze twaalf nummers heeft hij vervolgens zo bij elkaar gezet dat ze één mooi geheel vormen, en laten uitvoeren door een gerenommeerd ensemble; s t a r g a z e, bekend van hun flirts met moderne popmuziek.

Om een indruk te geven wat een transformatie deze nummers hebben ondergaan; Data is van oorsprong een elf minuten lang, traag voortslepend, intens en dissonant rocknummer. In de versie van s t a r g a z e is het een lieflijk liedje van drie minuten, met opbeurende strijkers en haast engelachtig zang. Ook de andere nummers zijn nauwelijks herkenbaar. Dwarse, lawaaiierige rocknummers klinken plots als de soundtrack van een Disneyfilm.

Toch heeft Greg Saunier de composities volledig intact gelaten (hoogstens wat ingekort), en worden exact dezelfde noten gespeeld als op de originelen. Zijn eigen bijdrage aan de nummers, de drums, heeft hij wel weggelaten. Het is een bijzonder experiment, waarbij twee ogenschijnlijk onverenigbare genres toch worden verenigd. Bovendien laat Saunier horen wat een arrangement allemaal kan veranderen aan een nummer, en hoe een sterke compositie ook in een heel ander jasje nog overeind kan blijven.

Allemaal leuk en aardig, maar is het naast interessant ook mooi? Laat ik vooropstellen dat de gemiddelde Deerhoof-liefhebber, en tevens de gemiddelde Pinguin Radio-luisteraar, totaal uit zijn comfortzone moet stappen en zich open moet stellen voor een andere muzikale ervaring. Met pure rockmuziek heeft het immers weinig meer te maken. De speelsheid van Deerhoofs muziek blijft echter behouden, en ook het kleine ensemble, met onder andere strijkers en piano, weet de muziek veel sfeer mee te geven. Nu eens zwierig, dan weer indringend of zelfs ietwat onheilspellend.

Deerhoof-drummer, en tevens componist en arrangeur Greg Saunier heeft in samenwerking met kamer-ensemble s t a r g a z e een fascinerend muzikaal project neergezet, dat een brug bouwt tussen alternatieve rock en klassieke muziek, en dat zowel theoretisch interessant als aangenaam voor de oren is. De moeite waard om je eens aan te wagen! Arnout de Vries

LIVEDATUM 01/04 Rewire Festival, Den HaagJTNDaWZyYW1lJTIwc3JjJTNEJTIyaHR0cHMlM0ElMkYlMkZwbGF5ZXIudmltZW8uY29tJTJGdmlkZW8lMkYxMTUzNDIyMjUlMjIlMjB3aWR0aCUzRCUyMjUwMCUyMiUyMGhlaWdodCUzRCUyMjI4MSUyMiUyMGZyYW1lYm9yZGVyJTNEJTIyMCUyMiUyMHdlYmtpdGFsbG93ZnVsbHNjcmVlbiUyMG1vemFsbG93ZnVsbHNjcmVlbiUyMGFsbG93ZnVsbHNjcmVlbiUzRSUzQyUyRmlmcmFtZSUzRQ==

Motorpsycho – Here Be Monsters (Rune Grammofon)
Here Be Monsters werd ooit geschreven voor eenmalige uitvoering tijdens het 100-jarig jubileum van het Noorse Techniek Museum in 2014. De muziek verdiende meer, werd verder uitgewerkt en uiteindelijk met behulp van toetsenist Ståle Storløkken opgenomen. Het resultaat laat meest opvallend, de band van een zachtere kant zien.

Na een prelude met enkel pianospel, gaat het album met Lacuna/Sunrise over in een atmosferische trip. Een avontuurlijk zestiger jaren gevoel heerst er over het album, als I.M.S. onheilspellend uitmondt in ouderwets stevige psychedelica. De donkere lucht weer opgetrokken pakt Motorpsycho de draad relatief kalmpjes op met prikkelende kunststukjes die zorgen dat er aan het album veel te ontdekken blijft. Tekst Mania | Corné Ooijman

LIVEDATUM 30/04 TivoliVredenburg, Utrecht

Soulsavers – Kubrick (San Quentin/PIAS)
Het Engelse producersduo Soulsavers is vooral bekend van hun met electronica en gospel doorweven rockmuziek, waarop ze samenwerken met zangers als Mark Lanegan, Mike Patton (Faith No More) en Dave Gahan (Depeche Mode). Na hun laatste album met Dave Gahan kregen ze echter inspiratie voor een ander project. De mannen komen in een Stanley Kubrick-fase terecht en raken verslingerd aan de films van deze befaamde regisseur. Ze zijn vooral onder de indruk van de personages en hoe sterk Kubrick deze neerzet. Vol met inspiratie besluiten ze een instrumentaal album te maken rondom deze personages.

Dit heeft, niet geheel verbazingwekkend, geresulteerd in een zeer filmisch album. Het betreft slechts acht compacte composities die qua stijl laveren tussen de klassieke muziek, de filmmuziek en vooruit, ook de rockinvloeden zijn zo nu en dan duidelijk merkbaar. Elk van deze acht nummers is vermoemd naar een personage uit een film van Stanley Kubrick. Zo opent het met Delarge uit A Clockwork Orange, om via onder andere Torrance uit The Shining en Hal uit 2001: A Space Oddyssey te eindigen bij Ziegler uit Eyes Wide Shut.

Natuurlijk is het lastig om het verhaal en de karaktertrekken van filmpersonages te verwerken in korte, instrumentale stukken. Daarom is het soms niet geheel duidelijk waar de link met het personage zit. Dat is niet erg, want ook zonder het Kubrick-thema is het een aangenaam sfeeralbum. De nummers bestaan voornamelijk uit fraai samenspel tussen strijkers en piano, en worden op dynamische wijze opgebouwd. Ze spreken tot de verbeelding en zijn de ene keer dramatisch aangezet, de andere keer wat subtieler.

Dat het op momenten wat klassiek aandoet is niet heel verrassend. Stanley Kubrick gebruikte namelijk volop klassieke muziek in zijn werk. Zo had het slotstuk Ziegler best een vergeten stuk van een oude componist kunnen zijn. Op hun beurt kunnen de liefhebbers van het typische Soulsavers-geluid hun hart ophalen bij Joker, met het broeierige orgeltje en de ietwat gruizige gitaar. Ook compositoneel weet het duo te overtuigen, met mooie, soms aangrijpende melodieën.

Kortom, het album vormt een prima tussendoortje en laat eens een andere kant zien van de band. Het is slechts een kwestie van tijd voor de twee mannen gevraagd worden voor een film-soundtrack, want ze bewijzen op Kubrick dat ze dat prima in de vingers hebben. Het album biedt een mooie mogelijkheid om je eens in de personages van Stanley Kubrick te verdiepen, maar staat ook prima op zichzelf en is net zo goed een aangename soundtrack voor tal van dagelijkse activiteiten. Arnout de VriesJTNDaWZyYW1lJTIwd2lkdGglM0QlMjIxMDAlMjUlMjIlMjBoZWlnaHQlM0QlMjI0NTAlMjIlMjBzY3JvbGxpbmclM0QlMjJubyUyMiUyMGZyYW1lYm9yZGVyJTNEJTIybm8lMjIlMjBzcmMlM0QlMjJodHRwcyUzQSUyRiUyRncuc291bmRjbG91ZC5jb20lMkZwbGF5ZXIlMkYlM0Z1cmwlM0RodHRwcyUyNTNBJTJGJTJGYXBpLnNvdW5kY2xvdWQuY29tJTJGdHJhY2tzJTJGMjI4MzQxOTc4JTI2YW1wJTNCYXV0b19wbGF5JTNEZmFsc2UlMjZhbXAlM0JoaWRlX3JlbGF0ZWQlM0RmYWxzZSUyNmFtcCUzQnNob3dfY29tbWVudHMlM0R0cnVlJTI2YW1wJTNCc2hvd191c2VyJTNEdHJ1ZSUyNmFtcCUzQnNob3dfcmVwb3N0cyUzRGZhbHNlJTI2YW1wJTNCdmlzdWFsJTNEdHJ1ZSUyMiUzRSUzQyUyRmlmcmFtZSUzRQ==