Category: Albums

El Pino and the Volunteers – El Pino and the Volunteers (Excelsior)
Happy Camper, TIKA, de Daryll-Ann, allemaal redenen waarom we lange tijd niets hoorden van El Pino and the Volunteers. Gelukkig zijn de prioriteiten verlegd en is er eindelijk het derde album, als vanouds op Excelsior. Ook nu geldt weer dat de gehele rock- en popgeschiedenis als invloed heeft gefungeerd, met een lichte voorliefde voor de Americana rock van alle tijden, denk aan The Byrds, The Buffalo Springfield en, meer recent, Wilco.

Opener Top Of Everything combineert dat weer met een Beatlesque en fungeert gelijk als aanjager van een album waar de energie van afspat. Het tempo ligt, gemiddeld, hoog, de composities zijn compact en van een constant hoge kwaliteit. De, uiteraard, gitaar georiënteerde begeleiding is lekker stevig zonder uit de bocht te vliegen, en zanger David Pino klinkt geïnspireerder dan ooit. Het was een lange pauze, maar als je dan met zo’n tijdloos album terugkomt is dat meteen vergeven. Tekst Mania | Jurgen Vreugdenhil

LIVEDATA 03/03 W2, Den Bosch 06/03 Ekko, Utrecht 10/03 Rotown, Rotterdam 11/03 Luxor Live, ArnhemJoe Louis Walker – Everybody Wants A Piece (Provogue/Mascot label Group)
Debuut Cold In The Night verscheen in 1986! Everybody Wants A Piece is bijna dertig jaren later het tweeëntwintigste album van deze electric blues veteraan. Het is fascinerend om de geschiedenis van Walker te lezen. Geboren op 25 december 1949 pakte het kerstkind pas op veertienjarige leeftijd de gitaar op. Walker ontmoette Mike Bloomfield, die hem introduceerde bij Jimi Hendrix en Grateful Dead. De daarop volgende omzwervingen zijn op de door de jaren heen verschenen albums te horen. Walker werkte onder meer samen met Branford Marsalis, James Cotton, Tower Of Power, Bonnie Rait, Buddy Guy, Taj Mahal, Ike Turner en Clarence Brown. Een rij namen om aan te geven dat Walker niet alleen beïnvloed is door de grote muzikanten uit de blues scene, maar ook zijn invloed heeft achtergelaten.

Het titelnummer Everybody Wants A Piece opent en zet de toon. Het is een uptempo bluesnummer waarop Walker naar hartenlust soleert. Duidelijk is dat deze release geen grote verrassingen bevat. Walker speelt en zingt met veel plezier en laat horen dat de blues tijdloos is. Afsluiter 35 Years is het laatste nummer van een klein uur bluesmuziek zoals alleen enthousiaste, begeesterde muzikanten die kunnen maken. Titels als Gospel Blues en Wade In The Water vertellen over de muziek die JLW (Joe Louis Walker) al meer dan dertig jaren maakt. Everybody Wants A Piece! Joe Louis Walker lijkt te willen zeggen dat het niet OK is om alleen maar het eigen stuk te willen claimen. Walker geeft alle liefhebbers van de blues voor de tweeëntwintigste keer een gloeiend nieuw album waar de geschiedenis vanaf spat. Jaks Schuit

Wolfmother – Victorious (Universal)
De heruitgave, vorig jaar, van de eerste plaat van Andrew Stockdale´s Wolfmother, diende kennelijk als opmaat voor de nieuweling Victorious. Vanaf de eerste tonen is duidelijk dat de krullenbol uit Australie en producer Brendan O´Brien terug willen naar dat zo succesvolle startpunt.

Net als toen strooit Stockdale, die het gehele instrumentarium voor zijn rekening neemt op de drums na, want daarvoor zijn Josh Freese en Joey Waronker ingehuurd, met voortreffelijke riffs. Deze stutten zijn puntige hardrock songs uiterst solide. Die staan dan ook alle tien als een huis.

Alleen Pretty Peggy rockt wat minder maar is een fraai romantisch rustpunt met die welluidende tamboerijnbelletjes. Stockdale´s zang is weer als vanouds ´Robert Plant proof´. Het enige bezwaar dat tegen deze voltreffer kan worden ingebracht is de korte speelduur, een dik half uur. Maar eigenlijk is dat ook een compliment. Tekst Mania | Wim Koevoet

LIVEDATA 26/04 Paradiso, Amsterdam (uitverkocht) 27/04 AB, Brussel 29/04 De Oosterpoort, Groningen 30/04 013, TilburgStargaze – Deerhoof Chamber Variations (Transgressive/PIAS)
Deerhoof is een band met lef. Een band die grenzen verlegt, en nooit voor de makkelijke weg gaat. Dat blijkt ook nu weer. Greg Saunier, de drummer van de band, timmert de laatste jaren al aan de weg als componist in de moderne klassieke muziek en de filmmuziek, en heeft nu een manier gevonden om dit met zijn bestaan als rockmuzikant te combineren. Twaalf nummers uit het fraaie oeuvre van Deerhoof heeft hij volledig opnieuw gearrangeerd, met daarbij in gedachten een kamerorkest. Deze twaalf nummers heeft hij vervolgens zo bij elkaar gezet dat ze één mooi geheel vormen, en laten uitvoeren door een gerenommeerd ensemble; s t a r g a z e, bekend van hun flirts met moderne popmuziek.

Om een indruk te geven wat een transformatie deze nummers hebben ondergaan; Data is van oorsprong een elf minuten lang, traag voortslepend, intens en dissonant rocknummer. In de versie van s t a r g a z e is het een lieflijk liedje van drie minuten, met opbeurende strijkers en haast engelachtig zang. Ook de andere nummers zijn nauwelijks herkenbaar. Dwarse, lawaaiierige rocknummers klinken plots als de soundtrack van een Disneyfilm.

Toch heeft Greg Saunier de composities volledig intact gelaten (hoogstens wat ingekort), en worden exact dezelfde noten gespeeld als op de originelen. Zijn eigen bijdrage aan de nummers, de drums, heeft hij wel weggelaten. Het is een bijzonder experiment, waarbij twee ogenschijnlijk onverenigbare genres toch worden verenigd. Bovendien laat Saunier horen wat een arrangement allemaal kan veranderen aan een nummer, en hoe een sterke compositie ook in een heel ander jasje nog overeind kan blijven.

Allemaal leuk en aardig, maar is het naast interessant ook mooi? Laat ik vooropstellen dat de gemiddelde Deerhoof-liefhebber, en tevens de gemiddelde Pinguin Radio-luisteraar, totaal uit zijn comfortzone moet stappen en zich open moet stellen voor een andere muzikale ervaring. Met pure rockmuziek heeft het immers weinig meer te maken. De speelsheid van Deerhoofs muziek blijft echter behouden, en ook het kleine ensemble, met onder andere strijkers en piano, weet de muziek veel sfeer mee te geven. Nu eens zwierig, dan weer indringend of zelfs ietwat onheilspellend.

Deerhoof-drummer, en tevens componist en arrangeur Greg Saunier heeft in samenwerking met kamer-ensemble s t a r g a z e een fascinerend muzikaal project neergezet, dat een brug bouwt tussen alternatieve rock en klassieke muziek, en dat zowel theoretisch interessant als aangenaam voor de oren is. De moeite waard om je eens aan te wagen! Arnout de Vries

LIVEDATUM 01/04 Rewire Festival, Den HaagJTNDaWZyYW1lJTIwc3JjJTNEJTIyaHR0cHMlM0ElMkYlMkZwbGF5ZXIudmltZW8uY29tJTJGdmlkZW8lMkYxMTUzNDIyMjUlMjIlMjB3aWR0aCUzRCUyMjUwMCUyMiUyMGhlaWdodCUzRCUyMjI4MSUyMiUyMGZyYW1lYm9yZGVyJTNEJTIyMCUyMiUyMHdlYmtpdGFsbG93ZnVsbHNjcmVlbiUyMG1vemFsbG93ZnVsbHNjcmVlbiUyMGFsbG93ZnVsbHNjcmVlbiUzRSUzQyUyRmlmcmFtZSUzRQ==

Motorpsycho – Here Be Monsters (Rune Grammofon)
Here Be Monsters werd ooit geschreven voor eenmalige uitvoering tijdens het 100-jarig jubileum van het Noorse Techniek Museum in 2014. De muziek verdiende meer, werd verder uitgewerkt en uiteindelijk met behulp van toetsenist Ståle Storløkken opgenomen. Het resultaat laat meest opvallend, de band van een zachtere kant zien.

Na een prelude met enkel pianospel, gaat het album met Lacuna/Sunrise over in een atmosferische trip. Een avontuurlijk zestiger jaren gevoel heerst er over het album, als I.M.S. onheilspellend uitmondt in ouderwets stevige psychedelica. De donkere lucht weer opgetrokken pakt Motorpsycho de draad relatief kalmpjes op met prikkelende kunststukjes die zorgen dat er aan het album veel te ontdekken blijft. Tekst Mania | Corné Ooijman

LIVEDATUM 30/04 TivoliVredenburg, Utrecht

Soulsavers – Kubrick (San Quentin/PIAS)
Het Engelse producersduo Soulsavers is vooral bekend van hun met electronica en gospel doorweven rockmuziek, waarop ze samenwerken met zangers als Mark Lanegan, Mike Patton (Faith No More) en Dave Gahan (Depeche Mode). Na hun laatste album met Dave Gahan kregen ze echter inspiratie voor een ander project. De mannen komen in een Stanley Kubrick-fase terecht en raken verslingerd aan de films van deze befaamde regisseur. Ze zijn vooral onder de indruk van de personages en hoe sterk Kubrick deze neerzet. Vol met inspiratie besluiten ze een instrumentaal album te maken rondom deze personages.

Dit heeft, niet geheel verbazingwekkend, geresulteerd in een zeer filmisch album. Het betreft slechts acht compacte composities die qua stijl laveren tussen de klassieke muziek, de filmmuziek en vooruit, ook de rockinvloeden zijn zo nu en dan duidelijk merkbaar. Elk van deze acht nummers is vermoemd naar een personage uit een film van Stanley Kubrick. Zo opent het met Delarge uit A Clockwork Orange, om via onder andere Torrance uit The Shining en Hal uit 2001: A Space Oddyssey te eindigen bij Ziegler uit Eyes Wide Shut.

Natuurlijk is het lastig om het verhaal en de karaktertrekken van filmpersonages te verwerken in korte, instrumentale stukken. Daarom is het soms niet geheel duidelijk waar de link met het personage zit. Dat is niet erg, want ook zonder het Kubrick-thema is het een aangenaam sfeeralbum. De nummers bestaan voornamelijk uit fraai samenspel tussen strijkers en piano, en worden op dynamische wijze opgebouwd. Ze spreken tot de verbeelding en zijn de ene keer dramatisch aangezet, de andere keer wat subtieler.

Dat het op momenten wat klassiek aandoet is niet heel verrassend. Stanley Kubrick gebruikte namelijk volop klassieke muziek in zijn werk. Zo had het slotstuk Ziegler best een vergeten stuk van een oude componist kunnen zijn. Op hun beurt kunnen de liefhebbers van het typische Soulsavers-geluid hun hart ophalen bij Joker, met het broeierige orgeltje en de ietwat gruizige gitaar. Ook compositoneel weet het duo te overtuigen, met mooie, soms aangrijpende melodieën.

Kortom, het album vormt een prima tussendoortje en laat eens een andere kant zien van de band. Het is slechts een kwestie van tijd voor de twee mannen gevraagd worden voor een film-soundtrack, want ze bewijzen op Kubrick dat ze dat prima in de vingers hebben. Het album biedt een mooie mogelijkheid om je eens in de personages van Stanley Kubrick te verdiepen, maar staat ook prima op zichzelf en is net zo goed een aangename soundtrack voor tal van dagelijkse activiteiten. Arnout de VriesJTNDaWZyYW1lJTIwd2lkdGglM0QlMjIxMDAlMjUlMjIlMjBoZWlnaHQlM0QlMjI0NTAlMjIlMjBzY3JvbGxpbmclM0QlMjJubyUyMiUyMGZyYW1lYm9yZGVyJTNEJTIybm8lMjIlMjBzcmMlM0QlMjJodHRwcyUzQSUyRiUyRncuc291bmRjbG91ZC5jb20lMkZwbGF5ZXIlMkYlM0Z1cmwlM0RodHRwcyUyNTNBJTJGJTJGYXBpLnNvdW5kY2xvdWQuY29tJTJGdHJhY2tzJTJGMjI4MzQxOTc4JTI2YW1wJTNCYXV0b19wbGF5JTNEZmFsc2UlMjZhbXAlM0JoaWRlX3JlbGF0ZWQlM0RmYWxzZSUyNmFtcCUzQnNob3dfY29tbWVudHMlM0R0cnVlJTI2YW1wJTNCc2hvd191c2VyJTNEdHJ1ZSUyNmFtcCUzQnNob3dfcmVwb3N0cyUzRGZhbHNlJTI2YW1wJTNCdmlzdWFsJTNEdHJ1ZSUyMiUzRSUzQyUyRmlmcmFtZSUzRQ==

The Cult – Hidden City (Cooking Vinyl / V2)
Hidden City is de opvolger van het uit 2012 stammende Choice Of Weapon. Ook deze keer is de plaat geproduceerd door Bob Rock, de man die ook medeverantwoordelijk was voor het grote succes van Sonic Temple. Zijn techniek zorgt er opnieuw voor dat ook deze plaat sprankelt en open klinkt. The Cult ziet het zelf als afsluiter van een trilogie die begon met Born Into This in 2007.

Muzikaal is de plaat flink gitaargericht zonder in de relatieve, maar zeker aantrekkelijke lompheid van Love te vervallen. Hidden City hangt ergens tussen de Gretch-gitaarklanken van Love en het stevigere melodieuze geluid van Sonic Temple. Het gevolg is dat Hidden City een spannend en bezwerend karakter krijgt. Dreef het goede Choice Of Weapon misschien wel wat veel op het verleden, met Hidden City lijkt de band een prachtig amalgaam gevonden te hebben tussen verleden en toekomst. De twaalf tracks die het album telt bewijzen dat The Cult nog steeds een band is die er toe doet. Tekst Mania | Hermen Dijkstra

Die Nerven – Out (Glitterhouse Records)
‘Duits is de lelijkste taal ter wereld’, zo zeggen ze wel eens. Onzin, luister maar eens naar deze plaat van Die Nerven. Het monotoon geprevelde Duits vergroot de impact van deze toch al desolaat klinkende postpunk. We zijn met deze plaat weer terug in de 80’s.

Out zit vol met dreiging, alsof de Koude Oorlog ze op de hielen zit. Onzin natuurlijk, want de Stuttgarters waren net geboren toen de muur viel. Toch klinken ze donker en meeslepend. Saai wordt het nergens, want ze zetten je geregeld op het verkeerde been. Zo worden we meerdere keren overvallen door vreemde accentjes, angstaanjagende gitaartaferelen en snijdende refreintjes In Den Tag Vergessen krijgen we zelfs blazers voor onze kiezen. Out verveelt dan ook geen moment. Laten we alleen hopen dat de albumtitel geen hint is naar een wijziging van de voertaal. Milo Lambers

DeWolff – Roux-Ga-Roux (Electrosaurus Records / Suburban Records)
Sinds een jaar of zeven maken deze branieschoppers uit Geleen de podia in ons land en omstreken onveilig. Het wapen: een meeslepende mix van psychedelica, blues, heavy en southern rock. De bronnen: Jimi Hendrix, Cream, The Doors, Deep Purple en Allman Brothers. Het resultaat: vier ijzersterke platen (zes als je de debuut-ep en een live-plaat meerekent) en nummer vijf (of zeven dan) is bij deze een feit.

Op Roux-Ga-Roux (Louisiana dialect voor weerwolf) gooien ze daar een peut soul bij, met wulpse vrouwelijke achtergrondzang, alsmede een handje countrylicks. Dit neo-traditionalisme of (erger nog) retro noemen doet onrecht aan de onweerstaanbare muziek die DeWolff ervan maakt, nog los van het feit dat ze van al die invloeden hun eigen geluid brouwen. Het swingt en rockt op pakkende songs als Black Cat Woman, Sugar Moon en Easy Money. En op uitgesponnen nummers als What’s The Measure Of A Man en Tired Of Loving You groeit DeWolff pas echt tot grote hoogte, als gitarist Pablo van de Poel en toetsenist Robin Piso lekker los gaan. Binnenkort te zien op een podium bij u in de buurt, gaan dat zien. Wij zeggen Toux-Da-Loux! Tekst Mania | Louk Vanderschuren

DeWolff Live In De Plato Winkels
06/02 Plato Deventer 14:30 uur 06/02 Plato Apeldoorn 16:15 uur 07/02 Concerto Amsterdam 15:30 uur 11/02 Plato Zwolle 18:00 uur 12/02 Plato Groningen 17:00 uur

LIVEDATA 04/02 Paradiso, Amsterdam (releaseshow) 20/02 Scumbash, Rotterdam 24/03 Vera, Groningen 25/03 Burgerweeshuis, Deventer 25/03 Paaspop, Schijndel 26/03 Asteriks, Leeuwarden 31/03 Nieuw Nor, Heerlen 01/04 Doornroosje, Nijmegen 02/04 Metropool, Hengelo 03/04 Mezz, Breda 06/05 Moulin Blues, Ospel 07/05 TivoliVredenburg, UtrechtFlying Colors- Second Flight: Live At The Z7 (Music Theories Recordings / Mascot Label Group)
Flying Colors is een Amerikaanse supergroep. Leden van Deep Purple, Dixie Dregs, Kansas en Spock’s Beard kregen in 2008 een schrijven van Bill Evans. De producer meldde de missie van Flying Colors en deze omvatte het toegankelijk maken van ingewikkelde muziek. Daarbij wilde Evans de nummers kort houden, werken met een charismatische zanger en humor in de nummers stoppen. Samenvattend wilde Evans progrock met een knipoog maken.

Neil Morse, Dave LaRue, Steve Morse, Mike Portnoy kwamen met Evans overeen de weinige vrije dagen die de muzikanten hadden te besteden aan Flying Colors. Casey McPherson (Alpha Rev) werd na een lange zoektocht gevraagd om de vocalen voor zijn rekening te nemen. Vier jaren later verscheen het debuut Flying Colors. De groep debuteerde op 4 september 2012 in Los Angeles. Dertien shows later moesten de groepsleden in Londen afscheid nemen. Verplichtingen vulden de agenda’s en dat betekende voor Flying Colors opnieuw een lange pauze.

Opvolger Second Nature verscheen in 2014. De groep had exact veertien dagen de tijd om te repeteren voor een aantal optredens. Op 12 oktober 2014 trad de groep op in Z7 Konzertfabrik in Pratteln, Zwitserland. Opnames van die show zijn te vinden op Second Flight: Live At The Z7. Drie schijfjes bij deze release. Op twee cd’s musiceert de groep de van de twee studioalbums bekende nummers. Het derde schijfje, de dvd, bevat de beelden van het optreden. Niets nieuws onder de zon dus. Voor de fans is het waarschijnlijk prettig om een of twee keer naar een optreden van Flying Colors te kunnen kijken, maar om voor dat genot bijna €35,- neer te leggen is wat veel.

Op het begeleidende schrijven allerlei informatie over de technische kanten van het opnameproces. Interessant om te lezen over de 24 camera’s voor de opnames, de ultra-HD versies en de 3D koptelefoonmix, maar in de meeste huiskamers zullen al die technische snufjes voor weinig meerwaarde zorgen. Second Flight: Live At The Z7 is een pas op de plaats van een groep zeer getalenteerde muzikanten. Overvolle agenda’s stonden ditmaal nieuwe muziek in de weg. Jaks Schuit

Savages – Adore Life
Bijna drie jaar na het zo indrukwekkende debuut Silence Yourself is Savages terug met Adore Life. Het vrouwelijke viertal uit Londen heeft dit keer een opvallend positieve titel gekozen voor haar plaat, maar de muziek van Savages kleurt gelukkig nog altijd vooral donker en meestal gitzwart. Net als op Silence Yourself laat Savages zich ook op Adore Life weer stevig beïnvloeden door de postpunk uit de late jaren 70 en vroege jaren 80. Met name de platen van Siouxsie And The Banshees hebben flink wat invloed gehad op de muziek van Savages, maar de band doet gelukkig meer dan het reproduceren van een inmiddels bekend postpunk geluid.

De gitaren mogen op Adore Life wat steviger rocken dan op het debuut en citeren met name in het wat complexere werk uit de archieven van de post-rock. Andere tracks laten juist invloeden uit de shoegaze, de new wave, de noiserock en de psychedelica horen, waardoor Adore Life gevarieerder is dan zijn voorganger, al klinkt het door de bijzondere zang van Jehnny Beth (die het meest bijdraagt aan de vergelijking met Siouxsie) nog steeds voldoende homogeen. Savages heeft met Adore Life een even meedogenloze als intense plaat gemaakt, die niet alleen gevarieerder, maar ook overtuigender is dan de zo bejubelde voorganger. Het is gezien de kwaliteit van deze voorganger een prestatie van formaat. Tekst Mania | Erwin Zijleman

LIVEDATA 02/03 Botanique, Brussel (Sold Out) 16/03 Melkweg, AmsterdamMonster Truck – Sittin’ Heavy (Mascot Records)
De titel van deze release komt bij drummer Steve Kiely vandaan. Voor een optreden op het Bonnaroo Music & Arts Festival in Tennessee kregen de vier leden van Monster Truck een uitgebreide maaltijd voorgezet. Na de meer dan copieuze maaltijd verzuchtte Kiely ‘zwaar te zitten’. Het had goed gesmaakt!

Na debuut Furiosity uit 2013 komt Monster Truck met een opvolger die alle elementen van een klassiek rockalbum heeft. Elf nummers op deze release. Things Get Better is alles behalve een reclame voor een frisdrank. Het nummer opent als een parodie op nummers uit de musical Grease, maar na het intro trekt de groep zich in gang. Schuimbekkend spuugt Jon Harvey de teksten in de microfoon en roffelt drummer Steve Kiely alles aan elkaar. Niet alleen in The Enforcer laat de groep horen tot meer in staat te zijn, dan routineuze rockriffs. De stemmen van de groepsleden vormen telkens een passend koor en brengen de nummers naar een vocaal hoog niveau.

Tweemaal neemt de groep wat gas terug. Halverwege het album is Black Forest een pas op de muzikale plaats. Afsluiter Enjoy The Time is de andere ballade en een oproep om te genieten van de goede dingen die het leven te bieden heeft. “Live the moment before the really bad shit starts happening,” zo verwoordt Kiely een van de thema’s van de groep. Singel Don’t Tell Me How To Live is een sterk voorbeeld van pure rockmuziek met die dikke knipoog, die doorgewinterde muzikanten kunnen geven. Sittin’ Heavy is de ideale soundtrack voor optredens in 2016. Tekst Jaks Schuit

LIVEDATUM 01/04 Melkweg, Amsterdam

Villagers – Where Have You Been All My Life? (Domino/V2)
Vorig jaar bracht Villagers, de groep rondom singer-singwriter Conor O’Brien, hun derde album uit. Het album met de titel Darling Arithmetic kenmerkte zich door een soberder en meer ingetogen geluid. Tijdens de tour werden ook de nummers van de eerste albums in een soberder jasje gestoken, waarop Conor O’Brien spontaan besloot een dag de studio in te trekken en met een klein groepje muzikanten een deel van zijn oeuvre opnieuw op te nemen.

Het resultaat is Where Have You Been All My Life: een verzameling liedjes van alledrie de Villagers-albums in een nieuw, intiem jasje gestoken. Het gebruik van instrumenten als een harp, bugel en contrabas, maar ook een mellotron en analoge synthesizer, zorgt voor een frisse kijk op de liedjes zonder totaal af te wijken van de originelen. De instrumenten creëren bovendien een sfeer die prettig in het gehoor ligt, terwijl de diepgang van de sterk geschreven liedjes niet teniet wordt gedaan. Voor de fans een leuk extraatje, voor de nieuwkomers een mooie kennismaking met deze jonge folkartiest. Tekst Mania | Arnout de Vries

LIVEDATA 15/02 Botanique, Brussel 16/02 Paradiso, Amsterdam 18/02 Hedon, Zwolle 09/04 Little Waves Festival, Genk

Martin Courtney – Many Moons (Domino/V2)
Een nieuwe Real Estate! Heh? Grapje, al zou je het bijna denken. Frontman Martin Courtney mag dit dan zijn soloalbum noemen, de sound en liedjes doen wel erg aan die van zijn band denken. De gelijkenis met Real Estate is natuurlijk niet gek, Courtney is de belangrijkste componist van het stel.

Niet erg ook, want Many Moons staat net als Real Estates laatste plaat Atlas vol met wat sommige recensenten ambachtelijke luisterpop noemen. Courtney’s liedjes hebben altijd een heerlijke vintagevibe en een hang naar vervlogen tijden. Ook Many Moons roept een fijn gevoel van nostalgie op. En dat terwijl Courtney in de liedjes juist tot de conclusie lijkt te komen dat vroeger niet per se alles beter was. In Foto beschrijft hij hoe een pasfoto van zijn geliefde vindt. De persoon op de foto is niet meer de vrouw van wie hij nu houdt. Vroeger was mooi, maar het gaat om het nu. Wijs gesproken, want Courtney mag zich anno nu tot de betere liedjesschrijvers rekenen. Milo Lambers

Baroness – Purple (Abraxan Hymns)
De uit Georgia afkomstige stonermetalband Baroness werd in 2012 door het noodlot getroffen. De tourbus viel van een viaduct en negen passagiers raakten gewond. Het ongeluk zette de plannen voor de toekomst op een laag pitje. De leden van de band herstelden van diverse botbreuken en toen kapte de ritmesectie er ook nog eens mee.

Kernleden John Baizley en Peter Adams zochten een nieuwe drummer en bassist en die zijn nu gevonden in respectievelijk Sebastian Thomson en Nick Jost. De nieuwe bezetting werd in 2013 al in het Tilburgse 013 gepresenteerd en nu is daar dan ook een nieuwe plaat. Het album werd opgenomen door David Fridmann die we vooral kennen van zijn producties voor Flaming Lips en Mercury Rev. Zijn aanpak werkt ook bijzonder goed voor Baroness want voor het eerst is het geluid open en ademen de songs. De band weet hierdoor naar een niveau toe te groeien die een paar jaar geleden haast ondenkbaar was. Tekst Mania | Bert Dijkman

LIVEDATA 22/03 Ancienne Belgique, Brussel 23/03 Tivoli de Helling, UtrechtBritish Sea Power – Sea Of Brass (Golden Chariot Records / Bertus)
Het jaar 2014 was voor het zestal muzikanten in British Sea Power vooral het jaar van de soundtrack voor de film Happiness. Na de opnames wilde de groep vooral de podia op, maar geen herhaling van eerdere zetten. Met een bijna Best of selectie van de zeven albums ging British Sea Power met een flink aantal blazers op pad. De naam voor de tournee was Sea Of Brass. In een zee gevuld met blaasinstrumenten werden publieksfavorieten in een nieuw jasje ten gehore gebracht. Niet meer dan logisch dat de groep, die door The Guardian is uitgeroepen tot “the best band in Britain”, deze ervaring wilde verzilveren in de studio.

Met Foden’s Band, een gezelschap blazers uit Cheshire, werden publieksfavorieten als Machinery Of Joy, Heavenly Waters en When A Warm Wind Blows Through The Grass opgenomen. Na beluistering van Sea Of Brass moet worden gezegd, dat British Sea Power niet voor de gemakkelijke weg heeft gekozen. De groep speelt niet de originele nummers met de toevoeging van wat blaasinstrumenten. Band en Foden’s Band vullen elkaar op een meer dan originele manier aan.

Opener Heavenly Knows wordt ingezet door het orkest en pas na ruim een minuut sluit de groep aan. Het nummer is ook in de nieuwe versie een heerlijk schuivende rockballade. Na ruim zeven minuten orkestrale rock komt er een einde aan het eerste statement. In Once More Now neemt British Sea Power het voortouw. Na het eerste couplet vullen de blazers van Foden’s Band de compositie voortreffelijk aan. Atom is daarna de uitglijder op de release. Ruim twee minuten duurt het outro, volgespeeld door de wangen bol blazende muzikanten en rammelende rockgitaren. Bombastische rockmuziek die bij een repetitie hoort en niet in een huiskamer. The Great Skua is het prachtige afsluitende nummer. De zes muzikanten en het orkest complementeren elkaar op een organische manier aan. Een prachtig experiment wordt op de juiste manier afgesloten. Jaks Schuit

Grimes – Art Angels (4AD/Beggars)
Grimes, het alter ego van de Canadese muzikante Claire Boucher, debuteerde ruim drie jaar geleden met het buitengewoon knappe Visions, dat begon bij de muziek van Cocteau Twins, maar vervolgens alle kanten op schoot. Hierbij werd het experiment zeker niet geschuwd, maar het was geen doel op zich.

Op Art Angels kiest Grimes voor een veel toegankelijker geluid, dat aansluit bij de radiovriendelijke electropop van de grote popprinsessen. Art Angels is echter een plaat vol valkuilen en dubbele bodems en laat veel meer diepgang horen dan je bij eerste beluistering zult vermoeden. Claire Boucher is op Art Angels niet vies van toegankelijk klinkende electropop, maar heeft in de bijzondere instrumentatie de nodige verrassingen en onderhuidse spanning verstopt. Art Angels is hierdoor een groeiplaat die naast de leuke deuntjes steeds meer moois laat horen. Tekst Mania | Erwin Zijlman

LIVEDATA 28/02 Paradiso, Amsterdam 29/02 TivoliVredenburg, Utrecht 03/03 Ancienne Belgique, BrusselChelsea Wolfe – Abyss (Sargent House/Suburban)
Dat was hem dan, jongens. Het is voorbij. De apocalypse is hier. Wolfe grijpt je met dit album direct bij de strot en smijt je diep de duisternis in. Donkerder dan dit wordt het niet. Verwarrender ook niet. Neem het fenomenale Iron Moon. Gruizige doomgitaren worden snel afgewisseld met introvert gefluister. Genedaloos en subtiel tegelijkertijd. De 31-jarige klinkt daarbij als PJ Harvey in haar beste dagen.

Haar stem vaart als het ware over de golven, golven van verderf. Net als je denkt dat het niet meer harder kan, stort ze nog eens bak vol electroherrie over jou, de weerloze luisteraar, heen. Vervolgens krijg je, happend naar adem, doodleuk een intiem folkliedje voorgeschoteld. Nog altijd zo donker als de nacht, maar totaal vrij van distortion en drums. Folk, stoner, elektro, black metal, sludge, doom; het komt op Abyss allemaal voorbij. Toegankelijk is het allemaal niet. Deze plaat begrijpen vergt een hoop doorzettingsvermogen. Na drie songs heeft ondergetekende een adempauze nodig. Maar loon na werken krijg je sowieso, want Abyss onthult bij elke luisterbeurt nieuwe schatten. Hoogtepunt is het kokende Survive. Vijf en halve minuten van totale machteloosheid, dreiging en verwoesting. Laat het over je heen komen. Milo Lambers