Category: Albums

Savages – Adore Life
Bijna drie jaar na het zo indrukwekkende debuut Silence Yourself is Savages terug met Adore Life. Het vrouwelijke viertal uit Londen heeft dit keer een opvallend positieve titel gekozen voor haar plaat, maar de muziek van Savages kleurt gelukkig nog altijd vooral donker en meestal gitzwart. Net als op Silence Yourself laat Savages zich ook op Adore Life weer stevig beïnvloeden door de postpunk uit de late jaren 70 en vroege jaren 80. Met name de platen van Siouxsie And The Banshees hebben flink wat invloed gehad op de muziek van Savages, maar de band doet gelukkig meer dan het reproduceren van een inmiddels bekend postpunk geluid.

De gitaren mogen op Adore Life wat steviger rocken dan op het debuut en citeren met name in het wat complexere werk uit de archieven van de post-rock. Andere tracks laten juist invloeden uit de shoegaze, de new wave, de noiserock en de psychedelica horen, waardoor Adore Life gevarieerder is dan zijn voorganger, al klinkt het door de bijzondere zang van Jehnny Beth (die het meest bijdraagt aan de vergelijking met Siouxsie) nog steeds voldoende homogeen. Savages heeft met Adore Life een even meedogenloze als intense plaat gemaakt, die niet alleen gevarieerder, maar ook overtuigender is dan de zo bejubelde voorganger. Het is gezien de kwaliteit van deze voorganger een prestatie van formaat. Tekst Mania | Erwin Zijleman

LIVEDATA 02/03 Botanique, Brussel (Sold Out) 16/03 Melkweg, AmsterdamMonster Truck – Sittin’ Heavy (Mascot Records)
De titel van deze release komt bij drummer Steve Kiely vandaan. Voor een optreden op het Bonnaroo Music & Arts Festival in Tennessee kregen de vier leden van Monster Truck een uitgebreide maaltijd voorgezet. Na de meer dan copieuze maaltijd verzuchtte Kiely ‘zwaar te zitten’. Het had goed gesmaakt!

Na debuut Furiosity uit 2013 komt Monster Truck met een opvolger die alle elementen van een klassiek rockalbum heeft. Elf nummers op deze release. Things Get Better is alles behalve een reclame voor een frisdrank. Het nummer opent als een parodie op nummers uit de musical Grease, maar na het intro trekt de groep zich in gang. Schuimbekkend spuugt Jon Harvey de teksten in de microfoon en roffelt drummer Steve Kiely alles aan elkaar. Niet alleen in The Enforcer laat de groep horen tot meer in staat te zijn, dan routineuze rockriffs. De stemmen van de groepsleden vormen telkens een passend koor en brengen de nummers naar een vocaal hoog niveau.

Tweemaal neemt de groep wat gas terug. Halverwege het album is Black Forest een pas op de muzikale plaats. Afsluiter Enjoy The Time is de andere ballade en een oproep om te genieten van de goede dingen die het leven te bieden heeft. “Live the moment before the really bad shit starts happening,” zo verwoordt Kiely een van de thema’s van de groep. Singel Don’t Tell Me How To Live is een sterk voorbeeld van pure rockmuziek met die dikke knipoog, die doorgewinterde muzikanten kunnen geven. Sittin’ Heavy is de ideale soundtrack voor optredens in 2016. Tekst Jaks Schuit

LIVEDATUM 01/04 Melkweg, Amsterdam

Villagers – Where Have You Been All My Life? (Domino/V2)
Vorig jaar bracht Villagers, de groep rondom singer-singwriter Conor O’Brien, hun derde album uit. Het album met de titel Darling Arithmetic kenmerkte zich door een soberder en meer ingetogen geluid. Tijdens de tour werden ook de nummers van de eerste albums in een soberder jasje gestoken, waarop Conor O’Brien spontaan besloot een dag de studio in te trekken en met een klein groepje muzikanten een deel van zijn oeuvre opnieuw op te nemen.

Het resultaat is Where Have You Been All My Life: een verzameling liedjes van alledrie de Villagers-albums in een nieuw, intiem jasje gestoken. Het gebruik van instrumenten als een harp, bugel en contrabas, maar ook een mellotron en analoge synthesizer, zorgt voor een frisse kijk op de liedjes zonder totaal af te wijken van de originelen. De instrumenten creëren bovendien een sfeer die prettig in het gehoor ligt, terwijl de diepgang van de sterk geschreven liedjes niet teniet wordt gedaan. Voor de fans een leuk extraatje, voor de nieuwkomers een mooie kennismaking met deze jonge folkartiest. Tekst Mania | Arnout de Vries

LIVEDATA 15/02 Botanique, Brussel 16/02 Paradiso, Amsterdam 18/02 Hedon, Zwolle 09/04 Little Waves Festival, Genk

Martin Courtney – Many Moons (Domino/V2)
Een nieuwe Real Estate! Heh? Grapje, al zou je het bijna denken. Frontman Martin Courtney mag dit dan zijn soloalbum noemen, de sound en liedjes doen wel erg aan die van zijn band denken. De gelijkenis met Real Estate is natuurlijk niet gek, Courtney is de belangrijkste componist van het stel.

Niet erg ook, want Many Moons staat net als Real Estates laatste plaat Atlas vol met wat sommige recensenten ambachtelijke luisterpop noemen. Courtney’s liedjes hebben altijd een heerlijke vintagevibe en een hang naar vervlogen tijden. Ook Many Moons roept een fijn gevoel van nostalgie op. En dat terwijl Courtney in de liedjes juist tot de conclusie lijkt te komen dat vroeger niet per se alles beter was. In Foto beschrijft hij hoe een pasfoto van zijn geliefde vindt. De persoon op de foto is niet meer de vrouw van wie hij nu houdt. Vroeger was mooi, maar het gaat om het nu. Wijs gesproken, want Courtney mag zich anno nu tot de betere liedjesschrijvers rekenen. Milo Lambers

Baroness – Purple (Abraxan Hymns)
De uit Georgia afkomstige stonermetalband Baroness werd in 2012 door het noodlot getroffen. De tourbus viel van een viaduct en negen passagiers raakten gewond. Het ongeluk zette de plannen voor de toekomst op een laag pitje. De leden van de band herstelden van diverse botbreuken en toen kapte de ritmesectie er ook nog eens mee.

Kernleden John Baizley en Peter Adams zochten een nieuwe drummer en bassist en die zijn nu gevonden in respectievelijk Sebastian Thomson en Nick Jost. De nieuwe bezetting werd in 2013 al in het Tilburgse 013 gepresenteerd en nu is daar dan ook een nieuwe plaat. Het album werd opgenomen door David Fridmann die we vooral kennen van zijn producties voor Flaming Lips en Mercury Rev. Zijn aanpak werkt ook bijzonder goed voor Baroness want voor het eerst is het geluid open en ademen de songs. De band weet hierdoor naar een niveau toe te groeien die een paar jaar geleden haast ondenkbaar was. Tekst Mania | Bert Dijkman

LIVEDATA 22/03 Ancienne Belgique, Brussel 23/03 Tivoli de Helling, UtrechtBritish Sea Power – Sea Of Brass (Golden Chariot Records / Bertus)
Het jaar 2014 was voor het zestal muzikanten in British Sea Power vooral het jaar van de soundtrack voor de film Happiness. Na de opnames wilde de groep vooral de podia op, maar geen herhaling van eerdere zetten. Met een bijna Best of selectie van de zeven albums ging British Sea Power met een flink aantal blazers op pad. De naam voor de tournee was Sea Of Brass. In een zee gevuld met blaasinstrumenten werden publieksfavorieten in een nieuw jasje ten gehore gebracht. Niet meer dan logisch dat de groep, die door The Guardian is uitgeroepen tot “the best band in Britain”, deze ervaring wilde verzilveren in de studio.

Met Foden’s Band, een gezelschap blazers uit Cheshire, werden publieksfavorieten als Machinery Of Joy, Heavenly Waters en When A Warm Wind Blows Through The Grass opgenomen. Na beluistering van Sea Of Brass moet worden gezegd, dat British Sea Power niet voor de gemakkelijke weg heeft gekozen. De groep speelt niet de originele nummers met de toevoeging van wat blaasinstrumenten. Band en Foden’s Band vullen elkaar op een meer dan originele manier aan.

Opener Heavenly Knows wordt ingezet door het orkest en pas na ruim een minuut sluit de groep aan. Het nummer is ook in de nieuwe versie een heerlijk schuivende rockballade. Na ruim zeven minuten orkestrale rock komt er een einde aan het eerste statement. In Once More Now neemt British Sea Power het voortouw. Na het eerste couplet vullen de blazers van Foden’s Band de compositie voortreffelijk aan. Atom is daarna de uitglijder op de release. Ruim twee minuten duurt het outro, volgespeeld door de wangen bol blazende muzikanten en rammelende rockgitaren. Bombastische rockmuziek die bij een repetitie hoort en niet in een huiskamer. The Great Skua is het prachtige afsluitende nummer. De zes muzikanten en het orkest complementeren elkaar op een organische manier aan. Een prachtig experiment wordt op de juiste manier afgesloten. Jaks Schuit

Grimes – Art Angels (4AD/Beggars)
Grimes, het alter ego van de Canadese muzikante Claire Boucher, debuteerde ruim drie jaar geleden met het buitengewoon knappe Visions, dat begon bij de muziek van Cocteau Twins, maar vervolgens alle kanten op schoot. Hierbij werd het experiment zeker niet geschuwd, maar het was geen doel op zich.

Op Art Angels kiest Grimes voor een veel toegankelijker geluid, dat aansluit bij de radiovriendelijke electropop van de grote popprinsessen. Art Angels is echter een plaat vol valkuilen en dubbele bodems en laat veel meer diepgang horen dan je bij eerste beluistering zult vermoeden. Claire Boucher is op Art Angels niet vies van toegankelijk klinkende electropop, maar heeft in de bijzondere instrumentatie de nodige verrassingen en onderhuidse spanning verstopt. Art Angels is hierdoor een groeiplaat die naast de leuke deuntjes steeds meer moois laat horen. Tekst Mania | Erwin Zijlman

LIVEDATA 28/02 Paradiso, Amsterdam 29/02 TivoliVredenburg, Utrecht 03/03 Ancienne Belgique, BrusselChelsea Wolfe – Abyss (Sargent House/Suburban)
Dat was hem dan, jongens. Het is voorbij. De apocalypse is hier. Wolfe grijpt je met dit album direct bij de strot en smijt je diep de duisternis in. Donkerder dan dit wordt het niet. Verwarrender ook niet. Neem het fenomenale Iron Moon. Gruizige doomgitaren worden snel afgewisseld met introvert gefluister. Genedaloos en subtiel tegelijkertijd. De 31-jarige klinkt daarbij als PJ Harvey in haar beste dagen.

Haar stem vaart als het ware over de golven, golven van verderf. Net als je denkt dat het niet meer harder kan, stort ze nog eens bak vol electroherrie over jou, de weerloze luisteraar, heen. Vervolgens krijg je, happend naar adem, doodleuk een intiem folkliedje voorgeschoteld. Nog altijd zo donker als de nacht, maar totaal vrij van distortion en drums. Folk, stoner, elektro, black metal, sludge, doom; het komt op Abyss allemaal voorbij. Toegankelijk is het allemaal niet. Deze plaat begrijpen vergt een hoop doorzettingsvermogen. Na drie songs heeft ondergetekende een adempauze nodig. Maar loon na werken krijg je sowieso, want Abyss onthult bij elke luisterbeurt nieuwe schatten. Hoogtepunt is het kokende Survive. Vijf en halve minuten van totale machteloosheid, dreiging en verwoesting. Laat het over je heen komen. Milo Lambers 

Nina K – On Ice (Ninkina / V2 Benelux)
De Zweedse Nina Kinert is vooral bekend als de achtergrondzangeres van Ane Brun, maar ze heeft inmiddels zelf ook een aantal prima platen op haar naam staan. Op deze platen voorzag Nina Kinert haar singer-songwriter muziek van steeds meer invloeden uit de pop. Deze invloeden domineren op On Ice, dat onder de naam Nina K verschijnt.

Op On Ice eert Nina Kinert jeugdhelden als Mariah Carey, Sade, Sinéad O’Connor en Enya. Dit doet ze niet door zich te laten inspireren door haar voorbeelden, maar door een moderne popplaat af te leveren. On Ice bevat wel wat referenties naar de jaren 90, maar eigentijdse elektronische klanken domineren. Het zijn heerlijk dromerige klanken die prachtig passen bij de mooie stem van de Zweedse zangeres. On Ice is een aangename popplaat, maar gelukkig ontbreekt het avontuur niet, waardoor On Ice een mooie aanvulling vormt op het boeiende oeuvre van Nina K(inert). Tekst Mania | Erwin ZijlemanCounting Days – Liberated Sounds (Mascot Records)
TRC, Heights, Rough Hands en Last Witness zijn namen van Engelse groepen die niet in alle gevallen meteen herkend zullen worden. Vanuit deze groepen werd begin 2014 Counting Days opgericht. Gitarist Charlie Wilson schreef nummers die hij niet kwijt kon in TRC. Drummer Lasselle Lewis was een kennis en Wilson liet hem een aantal van zijn demo’s horen. Zanger Thomas Debaere kwam over van Heights en Counting Days kreeg vorm. Bobby Daniels en Alex Dench complementeren de groep. De vijf muzikanten nemen de ervaringen uit eerdere groepen mee en delen de liefde voor trash, metal en hardcore punk.

Liberated Sounds heeft in vakbladen als Metal Hammer en Kerang! hoge cijfers gescoord. Recensenten kwamen sterren tekort om hun bewondering voor de nieuwe Engelse groep op papier duidelijk te maken. Rock Sound meldde dat Counting Days “do metal better than pretty much everyone out there.” Veel complimenten dus voor deze nieuwkomers. Producer Frederik Nordstrom, bekend van releases van At The Gates, Opeth en Bring Me The Horizon, heeft Counting Days precies lang genoeg opgesloten gehouden in Studio Fredman In Gotenburg. Liberated Sounds opent met Burned By Faith en sluit elf nummers later af met Reunion. De luisteraar heeft in ruim zevenenveertig minuten twaalf nummers beluisterd.

Elk nummer is de spijker op zijn metalen kop, compromisloos en zonder een moment van rust. Counting Days geven met Liberated Sounds een snoeihard visitekaartje af. Dit is niet alleen een debuut voor de liefhebbers, maar een release voor iedereen die eens kennis wil maken met muziek die de luisteraar diep onder het trommelvlies raakt. Jaks Schuit

The Velvet Underground – The Complete Matrix Tapes (Polydor)
Als The Velvet Underground hun derde – titelloze – album hebben afgeleverd gaat de groep uitgebreid toeren. Het brengt ze eind 1969 in San Francisco waar ze op vier verschillende plekken totaal 18 shows geven. Een groot deel daarvan wordt opgenomen, met name de shows in de Family Dog krijgen een mooie registratie die begin zeventiger jaren op een dubbel elpee komen; The Velvet Underground Live 1969.

Gitarist Robert Quine (later bekend van zijn werk met Richard Hell en Lou Reed) is fan en bezoekt ook een groot aantal shows die hij op zijn cassetterecorder vastlegt. Deze komen in 2001 uit in een boxje onder de titel The Quine Tapes. Alle tapes zijn nu geheel opgepoetst en geremastered en een voorproefje daarvan kon je al horen op de bonusschijf van The Velvet Undergrounds 3rd in de Deluxe Editie. Vier schijven op deze nieuwe box laten ook een aantal tracks voor het eerst horen en we krijgen een fraai beeld hoe de band in de bezetting met Doug Yule ook het oudere materiaal naar zich toe trekt. Het maakt deze box tot een essentieel document in de discografie van deze onmetelijk invloedrijke band. Tekst Mania | Bert DijkmanJW Roy – Dry Goods and Groceries (V2 Records)
JW Roy is de artiestennaam van Jan Willem Roy, een brabander met een enorme voorliefde voor Amerikaanse muziek. En dan specifiek voor americana, een soort overkoepelend genre waar andere genres als country, folk, en bluegrass in samenkomen. In zijn eigen woorden een simpele muzieksoort maar ook ‘muzikale dagboekerij’. JW Roy is op zoek gegaan naar de kern van de americana, en daar is Dry Goods & Groceries voortgekomen. Het is zijn nieuwe album, maar dat niet alleen. Er hoort ook een boek, een theatertour en een documentaire bij, waarin bekende schrijvers als Leon Verdonschot en Nico Dijkshoorn aan het woord komen over het door hun geliefde genre.

JW Roy zong aanvankelijk in het Engels, maar zo’n tien jaar geleden wist hij meer bekendheid te vergaren na een switch naar de Nederlandse taal. Dat heeft hij vier albums lang gedaan, maar voor Dry Goods & Groceries is hij weer teruggegaan naar het Engels, een taal die uiteraard onlosmakelijk verbonden is met de americana. Dat stelt hem meteen in de gelegenheid om wat favoriete liedjes te coveren zonder dat ze misplaatst voelen door het verschil in taal.

Het gros van het album is echter van zijn eigen hand. De meeste covers heeft hij als bonustracks toegevoegd, op het daadwerkelijke album staat alleen een cover van Townes Van Zandt (Lungs). Ook is er een compositie (Life’s a Fee) te vinden van de hand van Peter Winnen, die toch vooral bekend is van zijn podiumplek in de Ronde van Frankrijk, ruim twintig jaar geleden. Verder heeft Roy dus voornamelijk zelf een muzikaal dagboek bij gehouden.

Maar wat valt er in zijn dagboek te lezen? Van alles! Zo lijkt Roy er op opener Building a Dream oude dagboeken bij te hebben gepakt, uit de tijd dat hij nog als puber in een winkel werkte, en toen al van een leven in de muziek droomde. Het andere moment lijkt hij terug te kijken op een oude relatie (Girl from the North Sea), of juist de liefde te bezingen aan een huidige relatie (Our House in the Sun). Het laatstgenoemde lied is minder romantisch dan het lijkt. Het gaat weliswaar over hun eigen plekje onder de zon, maar tegelijkertijd is dat ook de plek waar ‘zij’ urenlang onder de douche staat om de demonen van zich af te wassen. Een bitterzoet liefdeslied dus, en het laat horen hoe de americana is: een oprecht genre over het echte leven.

Ook muzikaal gezien is het album doordrongen met het Amerikaanse geluid. Dry Goods & Groceries bevat een rijke instrumentatie, met onder andere piano en mandoline, en ook de elektrische gitaar wordt niet geschuwd. Als het liedje erom vraagt, wordt de muziek juist sober en subtiel ingevuld, en op Drive horen we zelfs wat bluesrock. Kortom, Roy heeft ervoor gezorgd dat een breed palet van de americana wordt vertegenwoordigd, zoals passend bij het boek en de documentaire.

Als het doel van JW Roy was om de pracht en veelzijdigheid van americana te laten horen, dan is hij daar opperbest in geslaagd. Dry Goods & Groceries is als een warm bad, en daarmee toegankelijk voor de geïnteresseerde leek, maar tegelijkertijd valt er genoeg in te ontdekken voor de ware americana-liefhebber. Arnout de Vries – Foto: Femke Hoogland

LIVEDATA 27/11 De Kattendans, Bergeijk 28/11 Gebouw T, Bergen op Zoom 29/11 Kukeleku, Horst 04/12 Gigant, Apeldoorn 10/12 Theaters Tilburg, Tilburg  11/12 Tivoli Vredenburg, Utrecht  12/12 Cultuurhuis Heerlen, Heerlen  15/01/2016 Ainsi, Maastricht  21/01/2016 Wilminktheater, Enschede 24/01/2016 Walhalla @Kantine, Rotterdam 29/01/2016 DOK6, Panningen 30/01/2016 De Oosterpoort, Groningen  31/01/2016 Odeon, Zwolle 11/03/2016 De Verkadefabriek, ‘s-Hertogenbosch 18/03/2016 Mezz, Breda 19/03/2016 Witte Theater, IJmuiden  31/03/2016 Theater Markant, Uden 01/04/2016 LUX, Nijmegen 02/04/2016 Muziekgebouw Frits Philips, Eindhoven

Boy & Bear – Limit of Love (Nettwerk Music Group)
Het is een enorm cliché: bands die volwassener klinken op hun nieuwe album. Toch is het best logisch. Jongens beginnen hun bandje als ze nog groen achter de oren zijn, jong en onbevreesd. In de loop der jaren komt echter de levenservaring, en die heeft z’n weerslag op je creatieve output. Ook in de muziek van Boy & Bear is een verandering te horen.

Boy & Bear is een Australische folkband, die enkele jaren na de doorbraak van Fleet Foxes en Mumford & Sons opkwam, precies in de enorme stroom van nieuwe folkbandjes, en daardoor vaak werd afgedaan als tweederangs folkbandje. Terecht of niet, de band is nog steeds bezig en heeft dat juk ondertussen van zich afgeschud. Op hun derde album, Limit of Love, laten ze horen niet zomaar een tweederangs folkbandje te zijn.

De band brak door met Crowded House-cover (Fall at Your Feet), een cover die exemplarisch was voor hun geluid. Een positief folkpop-geluid. Optimistische jongens die vol verwachting de wereld in keken, resulterend in vlotte opbeurende liedjes. Je raadt het al: zo optimistisch zijn de jongens niet meer. De nieuwe plaat zit namelijk vol met relatieleed. Tekstueel is er te horen dat ze gedesillusioneerd de studio in zijn gegaan, kapot van alle liefdesproblemen.

Op het eerste gehoor merk je dat muzikaal niet eens zo. Jawel, de plaat is weer wat dichter naar de rockkant van hun geluid gegaan, en de songs zijn wat puntiger. Maar nog altijd laat de band een geluid horen dat tussen de folkrock en de folkpop hangt. Na vaker beluisteren beginnen echter de teksten op te vallen, vol prachtig verwoorde vertwijfeling. En met de teksten, beginnen ook de melodieën meer te leven, en valt alles op zijn plaats. Limit of Love is de ‘break-up-plaat’ van Boy & Bear, en misschien is dat wel precies wat de band nodig had.

Op het eerste gehoor is het ook vooral de single Walk the Wire die meteen lekker in het gehoor ligt. Een pakkend popliedje waarin ze hun sound hebben opgeleukt met wat synthesizerklanken. Maar het zijn andere liedjes die ervoor zorgen dat je de plaat blijft opzetten. Zo is de weerslag van de verbroken relaties nog het meest te horen in het spannende orgelgeluid van Showdown, en in de weemoedige folk van Just Dumb. Door het af te wisselen met wat meer elektrische gitaar, hebben de mannen een boeiende folkrockplaat afgeleverd, die een hoop te bieden heeft. Arnout de Vries

LIVEDATA 03/03/2016 Annabel, Rotterdam 04/03/2016 Botanique Orangerie, BrusselsKarawane – Karawane (Excelsior)
Anne Caesar van Wieren is bekend als zanger, liedjesschrijver, initiator van de geweldige (nog steeds tijdelijk gestopte?) gitaarband LPG. Ook zou je hem kunnen kennen van het kunstzinnige collectief The Speech. Als zo’n creatieveling een nieuw muzikaal project start, dan moet het haast wel bovenmatig interessant zijn.

Karawane heet de formatie die hij een kleine twee jaar geleden met hulp van drummer Ries Doms (The Kik) en fluitist Maaike van der Linde (Stargaze) begon. Toch doet Van Wieren vooral alles zelf. Van clips tot artwork van tekst tot muziek. Van Wierens idee? Geen deadlines, geen beperkingen, enkel het pure plezier van creëren. Vanaf januari 2014 zet hij elke eerste maandag van de maand om 12.00 uur (u weet wel: luchtalarm) een nummer online. Inmiddels is de debuutplaat uit.

Het resultaat? De gekte van LPG (luister naar The Mouse of Survive) verenigd met de caleidoscopische aanpak van Beck (Can). Soms rockt het vervaarlijk (Ten Steps), soms is het lief, harmonisch en intiem (Whipser, Dirt), dan weer komen tempowisselingen (Man) zeer onverwachts uit de lucht vallen. En tja, die prachtige stemmenlagen (Fun, Sleep) geven de te gekke nummers stuk voor stuk essentiële meerwaarde mee. Dat alles maakt de debuutplaat van Karawane inderdaad bovenmatig interessant. Voor een hoge plek in een jaarlijstje bijvoorbeeld. Tekst Mania | Dennis Dekker

LIVEDATUM 04/12 Asteriks, Leeuwarden (met Alamo Race Track)

Moke – The Time Has Come (PIAS)
We hebben er drie jaar op moeten wachten, maar eindelijk is het zover: vanaf 13 november ligt het vierde studioalbum van de goedgeklede mannen van Moke in de winkels, met de passende naam The Time Has Come. En de band is dit jaar al weer een decennium oud, dus sowieso tijd voor een feestje.

De vierkoppige Brits-Amsterdamse band heeft daarnaast ook nog een uitbreiding ondergaan met een vijfde bandlid in de persoon van gitarist Robin Berlijn (Kane, Fatal Flowers). Ongetwijfeld in strak gestreken overhemd en pantalon zijn de bandleden voor dit album op en neer gereisd tussen de ICP Studio´s in Brussel en Studio 150 in Amsterdam. Naar eigen zeggen heeft het nieuwe album een krachtige en dynamische ontwikkeling doorgemaakt, en het moet gezegd: het catchy titelnummer geeft al een goede indruk. Al ligt de kracht van de nummers op dit album met name op het gebied van een innemende laidback sound en niet zozeer in snoeiarde poprock.

In nummers als Dreams, Hide in the Daylight, Ballad of a Lost Soul en Stand my Ground wordt de overwegend gevoelige ballade sfeer van de songs op dit album doorgetrokken. De eerste single Let It Burn gaat nog het meest in de richting van rock. maar zoals verwacht van Moke, brengen zij met The Time Has Come wederom een kwalitatief hoogstaand album uit vol prachtige melodielijnen, rockjuweeltjes en earworms die zich de hele dag in je oor nestelen. Tekst Mania | Marjan Kok Maison du Malheur – Stomping Ground (V2 Records)
De Nederlandse band Maison du Malheur is een bont gezelschap van zeven man, dat al een flinke live-reputatie heeft opgebouwd in het land. De komende maanden zijn ze weer aan het touren. Er is namelijk een nieuw album en dat mag gevierd worden!
Op dit nieuwe album is er een smeltkroes van allerlei stijlen te horen. De titel, Stomping Ground, staat aan de ene kant gewoon voor een hangplek maar verwijst ook naar ‘stomp jazz’: een jazz-genre uit de eerste helft van de vorige eeuw, gekenmerkt door een flink tempo. De manier van dansen op deze muziek werd ook ‘stomping’ genoemd, dus het moge duidelijk zijn dat Maison du Malheur er weer één groot feest van maakt.

Naast de jazz is de band beïnvloed door andere oude Amerikaanse muziek, zoals blues en rock & roll, maar net zo goed door artiesten als Nick Cave en Tom Waits én door balkan-muziek. Dit levert een uniek eigen geluid op, wat gecompleteerd wordt door het karakteristieke stemgeluid van zanger en liedjesschrijver J.P. Mesker. Zijn ietwat rauwe en krachtige stemgeluid doet nog het meest denken aan die van Stef Kamil Carlens (Zita Swoon/ex-dEUS).

Met Stomping Ground leveren ze tien nieuwe liedjes aan, die stuk voor stuk een ander geluid laten horen, zonder dat het afdoet aan de eenheid. Zo klinkt Too Fast, Too Slow alsof ze een vergeten rock and rollhit coveren, terwijl er op Reboot juist een klezmerband lijkt te spelen. Een aantal andere liedjes zijn doorweven met een ouderwets jazz-geluid, wat de muziek flink wat schwung meegeeft. Het hoogtepunt is Your Number Is Up, dat begint als een Ennio Morricone-soundtrack en na drie minuten overgaat in een grimmige, traag voortslepende Nick Cave-pastiche.

Een gevarieerd album dus, dat naast de opzwepende rock-, jazz- en balkan-klanken ook een paar rustpunten kent. Het zijn echter vooral de muzikale nuances die alle kanten op schieten. De ene keer ligt de nadruk meer op jazz, de andere keer op bijvoorbeeld blues, maar uiteindelijk is alles overgoten met een heel fijn Maison du Malheur-sausje. Een uniek geluid, zeker in Nederland, en de moeite waard om eens live te bekijken. Arnout de Vries

LIVEDATA 19/11 De Gebroeders Nobel, Leiden 20/11 Gigant, Apeldoorn 21/11 Kroepoekfabriek, Vlaardingen 27/11 Estrado, Harderwijk 04/12 Gebouw-T, Bergen op Zoom 11/12 De Peppel, Zeist 18/12 Asteriks, Leeuwarden 23/12 Vera, Groningen

Kurt Cobain – Montage Of Heck: The Home Recordings (Universal)
Eerder dit jaar verscheen de documentaire Montage Of Heck, gemaakt door regisseur Brett Morgan. Morgan dook in de archieven van wijlen Kurt Cobain, ontdekte tweehonderd uur aan nooit eerder openbaar gemaakte audio, muziek en zelfgemaakte video’s en vierduizend pagina’s aan geschreven teksten. De uiteindelijke docu verontrust, is indrukwekkend en geeft middels zeldzaam materiaal en bizarre scenes een vervreemde en bij tijd en wijle zelfs ongemakkelijke kijk in het vaak tragische, dan wel eenzame leven van tegen wil en dank ‘superster’ Cobain.

Met The Home Recordings kun je kiezen uit een standaarduitgave met 13 tracks en deluxe versie met 31 nummers. Er komt een breed scala aan geluidsfragmenten voorbij. Volledige nummers, demo’s, gesproken woorden, snippets, stukjes tekst die later op diverse albums zijn gebruikt, priegelwerk… Het is alsof je eind jaren tachtig bij zijn schepping bent. Olympia, Washington, het chaotische appartement van Kurt. Het gros van het materiaal is afkomstig van cassettebandjes uit versleten opnameapparatuur.

In zijn appartement hield hij zich met grote regelmaat doende met verscheidene creatieve inspanningen, doorgaans geflankeerd door zijn toenmalige vriendin Tracy Marander. Later zou blijken dat About A Girl, een van Nirvana’s beste tracks, op Kurt’s liefde voor Marander was gebaseerd. Op The Home Recordings hoor je onder meer een nummer voor zijn dochter, een cover van The Beatles’ And I Love Her, een eerbetoon aan zijn helden van The Melvins, een liedje met Britse folk-invloeden en vroege demo’s van later uitgebrachte nummers als Scoff, Sappy en Been A Son. Onmisbaar voer voor de liefhebbers van Kurt en Nirvana! Tekst Mania | Jelle TeitsmaDef Leppard – Def Leppard (e-a-r Music / V2)
Niet eerder zat er zoveel tijd tussen albums van Def Leppard. Songs From The Sparkle Lounge verscheen in 2008. Def Leppard heeft over het gelijknamige elfde album dus ruim zes jaar gedaan. De groep heeft echter in die jaren niet stil gezeten. Het vijftal muzikanten uit Sheffield treedt graag en veel op en verkoopt in zo ongeveer elke stad het stadion uit. Hits als Rock Of Ages, Foolin’ en Pour Some Sugar worden door tienduizenden fans vol overgave meegebruld tijdens optredens.

Voor het album Def Leppard ging de groep met twee of drie ideeën de studio in. Opener Let’s Go is een ruim drie minuten durend nummer, dat in elke rockparade hoog zal eindigen. Het is zo’n track die in de stadions en grote zalen kan worden opgerekt om het publiek mee te laten zingen. Veertien nummers in totaal op Def Leppard. De hit, de ballade, de rocktracks, alles is aanwezig en klinkt als Def Leppard in grote vorm. Zanger Joe Elliott meldde dat de plaat klonk als “a bit like Led Zeppelin or Queen but you can hear AC/DC or Crosby, Stills & Nash”. Gitarist Phil Collin wilde in het begeleidende schrijven bij de plaat vermeld zien, dat “it’s probably the most diverse thing we’ve ever done. It’s the loudest guitars we’ve done.” Het is allemaal waar. Na zes jaar komt de groep die in 1977 de eerste nummers schreef, met een plaat die klinkt als Def Leppard in grootse vorm. De plaat heeft geen verrassingen of het zou het verrassende hoge niveau van de nieuwe nummers moeten zijn. Def Leppard klinkt bekend en vooral verrassend vitaal. Jaks Schuit

Frank Carter & The Rattlesnakes – Blossom (International Death Cult/ Kobalt/V2 Benelux)
“Even on my own, you can’t stop me!”, zo schreeuwt Frank Carter in de opener van deze compromisvrije punkplaat. Wat een zelfkennis heeft die man. De voormalige frontman van Gallows en recent Pure Love betreedt het solopad met ferme stappen.

Waar One Love meer kiest voor een wat toegankelijkere sound, wordt het gaspedaal hier weer flink ingetrapt. Geen poespas, gewoon lekkere schreeuwpunk. Simpele riffjes en catchy refreintjes. Af en toe passeren we zelfs wat sfeervolle rustpunten. Ook wel eens lekker. Eentonigheid ligt namelijk voortdurend op de loer, maar slaat eigenlijk nooit echt toe. Met dank aan klassesongs als Fangs en Paradise. Prima punkplaat. Milo Lambers

LIVEDATUM 08/12 Muziek-o-droom, HasseltBoy & Bear – Limit Of Love (Nettwerk)
Zo’n anderhalf jaar na Harlequin Dream en ruim vijf jaar nadat debuut Moonfire werd uitgebracht is Limit Of Love de derde langspeler van de Australische heren van Boy & Bear. Na een megatournee, waarbij honderdzeventig shows op drie continenten werden gegeven, werd besloten om met producer Ethan Johns (bekend van onder andere Kings Of Leon en Kaiser Chiefs) te gaan samenwerken.

Wat volgde was een hevige periode van schrijven, sessies aan de zuidkust van New South Wales en de primeur om in de studio gezamenlijk nummers te componeren. Dit heeft geresulteerd in een organisch klinkend, goudeerlijk album. Er zit meer diepte in de tracks, direct hoorbaar op de titeltrack. En na het naar rock neigende Walk The Wire en Where’d You Go keert de rust terug. Harmonieuze en dromerige liedjes in combinatie met synthesizers, een beetje country, repetitieve percussie en nog veel meer maken Limit Of Love anders dan beide voorgangers, maar nog steeds heel erg Boy & Bear. Tekst Mania | Jelle Teitsma

LIVEDATA 03/03/2016 Annabel, Rotterdam 04/03/2016 Botanique, Brussel