Category: Albums

Joe Bonamassa – Live at Radio City Music Hall (Mascot Label Group / Provogue)
Op het moment dat de inkt van de vorige recensie nog maar nauwelijks is opgedroogd komt Joe Bonamassa al weer met zijn nieuwe release. De Amerikaanse zanger/gitaarheld begint zo onderhand een prestatiedrang te vertonen die iets dwangmatigs lijkt te hebben en er blijkt heel wat voor nodig om zijn succesvolle opmars te stoppen. Je zou menen dat het verzadigingspunt met het uitbrengen van Live at Radio City Music Hall, inderdaad alweer een live-registratie, toch wel heel erg dichtbij komt. Na de luxe Tour de Force-box, het akoestische Vienna Opera House-optreden, Muddy Wolf at Red Rocks, Beacon Theatre en Live at Amsterdam, waar hij het samen deed met zangeres Beth Hart, wordt de trouwe fan met het uitbrengen van Live at Radio City Music Hall nogmaals gedwongen om tot aanschaf over te gaan. Het album bevat namelijk niet alleen nooit eerder uitgebracht live-materiaal maar er zijn hierop ook nog eens twee geheel nieuwe tracks te beluisteren.

Eerlijk is eerlijk, het van Daniel Lanois gepikte Still Water in een akoestische folk-uitvoering of het stevige en funky One Less Cross To Bear waarin ook nog eens een spetterende blazerssectie te horen is, zijn beide zeer de moeite waard. Desondanks roept de keuze voor slechts dertien tracks uit het omvangrijke oeuvre van de gitaarheld hier een licht onbevredigend gevoel op. Het gemis van enkele belangrijke steunpunten in de set doet zich te vaak gelden.

Interessanter is het dan ook om over te gaan op de bijbehorende DVD die een stuk uitgebreider is, met veel zorg is samengesteld en vanwege het vakkundige camerawerk uitermate prettig is om naar te kijken. Regelmatig is men er in geslaagd de kijker het gevoel te geven daadwerkelijk aanwezig te zijn geweest tijdens deze optredens waarmee de anderhalfjaar durende tournee op bijzondere wijze werd afgesloten.

Het bleek een langgekoesterde wens van Bonamassa te zijn om ooit eens op het legendarische theaterpodium in zijn geboortestad te kunnen spelen. In totaal tienduizend liefhebbers waren twee avonden in januari van dit jaar aanwezig bij de optredens waarin zowel een akoestische set met “The Huckleberries”, als een elektrisch versterkte set met zijn reguliere tourband te zien was. Bovendien maakte Bonamassa nog graag even van de gelegenheid gebruik om aandacht te besteden aan het verjaardagsfeestje van zijn moeder.

Met een stel zeer capabele folkies en met toetsenist Reese Wynans, onder meer bekend als begeleider van Stevie Ray Vaughan en Allman Brothers, in de gelederen is er in het onversterkte deel minstens zoveel spanning opgebouwd als in het zwaardere gedeelte. Het zal voor sommigen even wennen zijn maar in Never Give All Your Heart lijken beide werelden bij elkaar te komen en kunnen ook zij weer genieten van het vertrouwde geluid waarmee hun geliefde gitarist zichzelf weer dikwijls weet te overtreffen. En zo is het die dekselse Bonamassa toch weer gelukt om met een prachtige aanvulling op zijn indrukwekkende collectie te verschijnen. Wordt, zoals gewoonlijk, ook wel weer snel vervolgd… Jeroen BakkerWavves – V (Caroline International / Crush Music)
Toen in 2009 Wavves hun gelijknamige album uitbrachten, was iedereen het er over eens dat dit wel een heel charmant debuut was. Met een do it yourself attitude overgenomen uit de punk en een flinke dosis urgentie in de songs vond de band aansluiting bij de huidige generatie.

De band komt uit San Diego en heeft in Nathan Williams een songschrijver die vooral in zijn teksten uitblinkt. Met onderwerpen als verveling, het roken van wiet, skaten en surfen is Williams een typische twintiger van nu. Hij is een creatief baasje die naast zijn werk voor Wavves veelvuldig te vinden is als gast op albums van bijv. Best Coast, Fucked Up en zijn eigen zijstapbandjes Sweet Valley en Spirit Club.

Deze samenwerkingen resulteerden in nieuwe inspiratie voor het vijfde album van de band waarop een uitgekleed geluid te horen is. De plaat werd vooraf gegaan door een serie boze tweets van Williams waarin hij zijn platenmaatschappij als een stel geldwolven neerzette. Het proces om deze plaat te maken was dan ook niet makkelijk, de boosheid resulteerde wel in een serie songs die wederom de urgentie van het debuut hebben. Tekst Mania | Bert Dijkman

LIVEDATUM 20/11 Autumn Falls Festival, Gent 21/11 Le Guess Who Festival, Utrecht

Eagles Of Death Metal – Zipper Down
Na een afwezigheid van zeven jaar kon Josh Homme, naast zijn carrière als frontman bij Queens of the Stone Age, een gaatje in zijn agenda vinden om samen met zijn Brother-in-riffs Jesse Hughes een nieuwe langspeler te produceren met zijn andere band uit de Palm Desert Scene: Eagles of Death Metal.

De vuurdoop was al eerder dit jaar op Pinkpop, met als hoge uitzondering Homme achter de drumkit. Zipper Down is het uiteindelijke resultaat. Een plaat die bol staat van de vernieuwende, vuige, smerige en harde rock, zoals we gewend zijn van de Eagles of Death Metal. Het album is geproduceerd door oprichter Homme zelf, dus dat betekent garagerock doordrenkt van een onvervalst desertrock randje. Volgens Homme zelf is het album een filosofie geworden van het leven zoals het zou moeten zijn: “You should not zipper up, but zipper down and let it all hang out!”.

En dat lukt al meteen goed met het ijzersterke intronummer Complexity: uptempo en vuig. En met Got a Woman en Oh Girl wordt dit tempo nog eens extra opgevoerd. Bijzondere toevoeging is ook de cover van Duran Duran´s Save a Prayer, die voor de gelegenheid omgetoverd is van gevoelige synthballad naar ruige stoneradaptatie. Dus maak je maar vast klaar voor een oorgasme´, want dat is waar Zipper Down op aanstuurt. Tekst Mania | Marjan Kok

LIVEDATA 15/11 Koninklijk Circus, Brussel 21/11 Speedfest, Eindhoven
Black Bottle Riot – III: Indigo Blues (Suburban)
Op deze derde langspeler van Black Bottle Riot gaat het over drank, verloren liefdes, overleden vrienden en het verlies van werk en zelfs onderdak. Het leven als muzikant eist zijn tol. De zorgeloosheid van de eerdere releases is verdwenen. De littekens van het leven langs de weg en op het podium zijn onderwerp van de teksten in de negen nummers.

De vier leden van Black Bottle Riot uit Nijmegen doken in februari 2015 de studio in. III: Indigo Blues is het resultaat van een groep met goede en slechte ervaringen in de afgelopen jaren. De luisteraar mag de rimpels horen, een kalende kruin wordt niet verborgen, fouten worden toegegeven en zijn slechts inspiratie voor nummers als Crown Me Sinner. Deze derde release van Black Bottle Riot is met grote voorsprong de meest diverse. Elk nummer heeft een eigen handtekening meegekregen. De uptempo rocksongs zijn gedrenkt in blues.

In interviews noemen de muzikanten Lynyrd Skynyrd, Thin Lizzy en Black Sabbath als invloeden. Met III: Indigo Blues staat de groep stevig op eigen benen. ‘Time & Time Again’ opent en zet de toon voor bijna drie kwartier rauwe rock en blues. Black Bottle Riot brengt de komende maanden deze nummers naar de fans in de diverse provincies. Check de site van de groep of de agenda van de lokale muziektempel. Jaks Schuit

LIVEDATA 06/11 Wilhelmina, Eindhoven 07/11 De Witte Bal, Assen 20/11 Zwarte Ruiter, Den Haag 21/11 De Noot, Hoogland 04/12 Cafe Rocks, Enschede 19/12 De Hip, Deventer

Kurt Vile – B’lieve I’m Goin Down… (Matador Records / Beggars)
Het blijft een wonderlijke combinatie, de uiterste relaxte flow en vlijmscherpe focus die Kurt Vile steeds weer in zijn muziek laat horen. Een soundtrack voor de onverbeterlijke stoner, maar net zo goed een feestmaal voor de hongerige muziekverslinder. Natuurlijk viert de laid-back coolness van Vile ook weer hoogtij op zijn nieuwste album b’lieve i’m goin down… maar hij lijkt steeds beter weten wanneer en hoe hij deze het meest op de voorgrond moet toelaten.

Zo gelukzalig als op voorganger Wakin On A Pretty Daze is het daarbij lang niet altijd. Vaak genoeg keert de blik naar binnen en voeren donkere klanken de boventoon. Die herinneren aan doorbraakalbum Smoke Ring For My Halo en laat tegelijkertijd ook zien hoe enorm hij sindsdien gegroeid is. Opener Pretty Pimpin giet dat sombere gemoed bijvoorbeeld in een onweerstaanbaar bluesy en loom swingende folkrocker. De compactheid van die prachttrack is tekenend voor de rest van de plaat. Steeds minder fladdert Vile weg in zweverige gitaarsolo’s en krijgt zelfs de piano steeds meer ruimte, zoals in het wonderlijke melodieuze vlechtwerk van Life Like This. Meer dan ooit lijken elke maat, elk ritme en elke melodie met ambachtelijke precisie te zijn geconstrueerd. Je zou kunnen vrezen dat hij daarmee ook wat van zijn vrijmoedigheid verliest, maar niets is minder waar. Kurt Vile weet beter dan ooit wat hij wil en vaart op B’lieve I’m Goin Down… twaalf nummers lang in een kaarsrechte koers naar een nieuw en indrukwekkend hoogtepunt toe. Tekst Mania | Martijn Koetsier

LIVEDATA 31/10 London Calling @ Paradiso, Amsterdam 01/11 Ancienne Belgique, Brussel

Koritni – Night Goes on for Days (e-a-r Music/PIAS)
We hebben hier te maken met cliché hardrock. Dat klinkt negatief, maar de band vindt het zelf ook. Zo kondigen ze in één van hun nummers, met een flinke dosis zelfspot, een instrumentale break als een ‘cliché breakdown’ aan. Hun muziek mag dan niet origineel zijn, het is wel strak en krachtig gespeeld, met sterke songs. Bandje nummer zoveel verstaat zijn vak dus wel.

Het gaat om Australiërs die geïnspireerd zijn door oude blues, door stevige jaren ’70 rock (zo coveren ze Creedence Clearwater Revival), en vooral door jaren ’80 hardrock als AC/DC en The Scorpions. Dit resulteert in veel gitaargeweld en overdreven blèrende vocalen, bijvoorbeeld in songs als Rock ‘n Roll Ain’t No Crime (de titel spreekt boekdelen) en het gedreven Seal the Deal. Krachtige nummers maar ook met oog voor detail (handclaps, goed verzorgde achtergrondzang). Gelukkig zorgen de mannen wel voor wat afwisseling en wordt er af en toe wat gas teruggenomen. Zo is er de fraaie ballad Woman in Love, en zelfs een instrumentaal stukje blues op The Mississippi Delta. Zulke momenten weten de ietwat eenzijdige plaat net wat extra kleur te geven.

Verder staat Night Goes on for Days, de titel zegt het al, toch vooral in het teken van feesten en doorknallen. Hierdoor wordt het bij momenten wel wat plat, maar Koritni draai je niet voor de diepgang. Koritni is er voor de oude rocker die zijn volumeknop weer eens helemaal naar rechts wil draaien voor wat ouderwets lekkere hardrock. De originaliteitsprijs winnen ze er niet mee, maar voor wie wel wat hardrockclichés kan hebben, is het prima vermaak. Arnout de Vries

The Dead Weather – Dodge and Burn (Warner / Third Man)
Met het verdwijnen van The White Stripes en de bloeiende solocarrière van Jack White dacht u misschien even net als ons dat we weinig meer zouden horen van The Dead Weather, maar vijf jaar na Sea Of Cowards is hier dan toch de opvolger.

Alison Mosshart is weer de zingende frontvrouw, die vocaal uitstekend uit de voeten kan met het gitaargeweld van Dean Fertita en White zelf, hoewel die laatste vooral de drums bemant. Zeker de openers I Feel Love en Buzzkill(er) laten duidelijk horen dat White met zijn solo albums een flinke groei heeft gemaakt, aangezien de strakke gitaarpartijen meer aan nummers als Sixteen Saltines doen denken dan aan het eerdere Dead Weather werk.

Het krankzinnige Three Dollar Hat laveert tussen een door White gezongen moderne country blues, losjes gebaseerd op Frankie And Johnny, en een knallende speedpunk met Mosshart in de hoofdrol. Er is veel te beleven op dit zeer energieke album, welke een vergelijking met White’s beste werk moeiteloos doorstaat. Tekst Mania | Jurgen VreugdenhilTijuana Panthers – Poster (Innovative Leisure / Bertus)
Juist op een moment dat veel bands zich storten op een geluid dat teruggrijpt naar dat van de eindjaren zestig maar het ook nog eens combineren met invloeden uit de seventies, komen de Tijuana Panthers met Poster, een album dat in het geval van de Californiërs uit Long Beach een logisch vervolg is op de vorige en op die van daarvoor. De Panthers maken eigenlijk al sinds de oprichting een mix van punk-light en experimentele gitaargeoriënteerde garage-pop, geserveerd op een soepel glijdend surfplankje. Dat ze dit bijzonder goed af gaat blijkt uit de trouwe aanhang die de band nauwlettend in de gaten houdt en al vanaf het debuut in 2010 volgt.

Het is te hopen dat het journalistengilde zich bij het eindoordeel voornamelijk op het muzikaal gebodene gaat storten want het hoesontwerp van Poster is werkelijk afgrijselijk. Het gekunstelde plakwerk van diverse foto’s en letters is ronduit beschamend en lijkt de potentiële klanten die een fysiek exemplaar prefereren boven dat van een digitale download alleen maar te ontmoedigen. Liever concentreren op de muziek dus en die is weer heerlijk energiek, ongecompliceerd maar melodieus en ook nog eens voorzien van een glasheldere, bijna cleane productie. Bij nader inzien en na meerdere draaibeurten moeten we toch echt erkennen dat de Tijuana Panthers zich muzikaal ontwikkeld hebben en binnen een beperkt kader toch ook durven te experimenteren zonder zich al te veel te vervreemden van hun eigen geluid. Het kan niet anders of de bandleden voelen zich uiterst comfortabel met deze nieuwe episode in hun nog maar betrekkelijk korte carrière.

Laat de Tijuana Panthers nu eindelijk ook eens meeprofiteren van de populariteit waarmee zielsverwanten op dit moment oogsten. Poster doet kwalitatief namelijk niet onder voor het materiaal van de concullega’s. Sterker nog, het album bevat zelfs hitgevoelig materiaal zoals het aanstekelijke en catchy ‘Monitor’of ‘Gated Patio’. Na steeds maar als support te hebben gefungeerd van bands die later groter zouden worden dan zijzelf, zoals daar zijn Thee Oh Sees en Ty Segall, moet het na dit vierde album maar eens echt gaan gebeuren want dat verdienen ze echt. Jeroen Bakker

Editors – In Dream (PIAS)
Het eerste wat opvalt bij beluistering van de nieuwe Editors is dat deze nogal somber klinkt. Nu waren onze Engelse vrienden al nooit de lachebekjes van de familie, daarvoor waren ze teveel beïnvloed door Joy Division, maar nu zien ze het blijkbaar helemaal niet meer zitten. In ieder geval niet met gitaren want de signatuursound van de band, het felle en breed uitwaaierende gitaargeluid, is nagenoeg verdwenen. Daarmee klinkt deze vierde release vooral naar de rustiger en elektronisch georiënteerde songs zoals die op de vorige plaat, The Weight of Your Love, te vinden waren en op de opener van de derde plaat In This Light And On This Evening.

Het vertrek van geluidsbepalende gitarist Chris Urbanowicz echoët dus nog duidelijk na. Daarmee is In Dream ook automatisch een groeiplaatje geworden want het merendeel van de tien songs pakken niet meteen en vergen meerdere keren beluistering. De fans van de eerste twee Editors-platen zullen waarschijnlijk niet al te veel van hun gading vinden op In Dream, een conceptplaat over dromen die zanger Tony Smith het laatste jaar had; de latere fans en liefhebbers van de stem van Smith in combinatie met epische violen zullen juist wel blij zijn met deze plaat. Ik ben alleen benieuwd wat ze van het zwaar door het Bronski Beat nummer Smalltown Boy geïnspireerde Our Love zullen vinden. Tekst Mania | Andre de Waal

LIVEDATA 04+05+06/11 Heineken Music Hall, Amsterdam (uitverkocht)Radkey – Dark Black Make-up
 (Strange Loop Records)
Twee jaar terug stuitte ik in de krochten van de indieblogs op een EP van deze drie broertjes Radke(y) uit New York. Het klonk alsof ze nog niet eens uit de oefenruimte waren geweest. Schelle bekkens, valse toontjes en een sound die klonk als een telefoonopname. En toch bleef ik naar Radkey luisteren. Steeds maar weer. Dit soort catchy rommelpunk hadden we sinds de Ramones niet meer gehoord. Vooral de monotone, maar toch aanstekelijke stem van zanger Dee zorgt voor een enorme glimlach op het gezicht van deze toch vaak van zuurheid betichtte recensent.

EP nummer twee had precies hetzelfde effect. De verwachtingen voor de eerste langspeler waren dan ook hoog. Misschien wel te hoog, want wat dachten deze gasten in hemelsnaam? Waar is die jonge hondenenergie gebleven? Waar zijn die catchy as fuck-refreinen? Het is alsof de heren zichzelf plots serieus zijn gaan nemen. Elke punkrockliefhebber weet dat het dan misgaat. Ik zeg het niet vaak, maar Radkey klinkt hier gewoon veel te strak. Veel te serieus. Hoogtepuntjes zijn de snellere tracks, precies de nummers die ook op de eerste twee EP’s stonden. De rest is zeker niet verkeerd, maar mist dat extreme enthousiasme. Milo Lambers

LIVEDATA 21/10 Merlyen, Nijmegen 22/10 Paradiso, Amsterdam 23/10 Ekko, Utrecht 24/10 Ancienne Belgique, Brussel

The Robert Cray Band – 4 Nights Of 40 Years Live (Provogue/Mascot Label Group)
Hij mag hoogstpersoonlijk verantwoordelijk worden gesteld voor de herwaardering van de bluesmuziek in Nederland. Robert Cray scoorde hier met Right Next Door (Because Of Me) in 1987 één van de grootste hits in dat jaar. Wat wij hier ons toen niet realiseerden was dat de Amerikaanse zanger/gitarist in zijn eigen land al tot de gevestigde orde behoorde. Bluesiconen als John Lee Hooker, BB King, Buddy Guy, Johnny Copeland en Albert Collins lieten geen gelegenheid onbenut om hun bewondering voor de jonge muzikant met zijn frisse en zelfs vernieuwende benadering uit te spreken. Het leidde tot interessante samenwerkingen in de studio maar het waren vooral de live-optredens die decennia lang indruk maakten.

Vandaar dat nu zijn veertigjarige bestaan als bluesmuzikant gevierd kan worden met de release van 4 Nights Of 40 Years Live, een registratie, of beter gezegd: een selectie uit vier avonden op verschillende locaties in Los Angeles, die vorig jaar in december werd opgenomen. Cray heeft met zijn band enkele hoogtepunten bij elkaar gespeeld waarbij werd gekozen uit maar liefst twintig albums.

Wie hem onlangs nog in Nederland heeft gezien weet dat er een muzikant op het podium staat die niets meer hoeft te bewijzen maar die nog altijd een kwalitatief hoogstaande show weet af te leveren. Mede door een vakkundig stel begeleiders, waarvan enkelen hem al vanaf het prille begin ondersteunen, biedt ‘een avond Robert Cray Band’ soepele Memphis Soul, meeslepende bluesballads en nog veel meer aanverwante klanken waaronder de vrolijke reggae van Poor Johnny. Allemaal voorzien van verfijnd, subtiel en altijd gevoelige gitaarklanken van de bescheiden en uiterst sympathieke performer.

Voor diegenen die geen genoegen met slechts een audioregistratie is er nog een interessante DVD beschikbaar waarop drummer/producer Steve Jordan, bekend van zijn samenwerking met John Mayer en Keith Richards, zijn licht laat schijnen op de totstandkoming van de laatste albums van The Robert Cray Band. We zien onder meer enkele aardige opnamen uit de archieven van Veronica’s Countdown en zelfs een T-Bone Shuffle uit 1982. Bewondering is er ook van vakgenoten als Eric Clapton, Bonnie Raitt, Jimmie Vaughan en Buddy Guy.

Het is misschien appels met peren vergelijken maar na het recente overlijden van een grootheid als BB King mag Robert Cray op basis van zijn gehele oeuvre toch onderhand zeker wel als DE vaandeldrager van deze door velen geliefde muzieksoort gezien worden. Jeroen BakkerNathaniel Rateliff & The Night Sweats – Nathaniel Rateliff & the Night Sweats (Stax / Caroline Benelux)
Deze uit Denver afkomstige singer-songwriter Nathaniel Rateliff maakte vijf jaar geleden al een behoorlijke indruk met zijn solo-debuut, In Memory Of Loss. Hij werd toen veelvuldig vergeleken met Bon Iver en Mumford & Sons. Op dit nieuwe album gooit Nathaniel het roer echter radicaal om.

Het album is uitgebracht op het beroemde soul-label Stax, en de R&B, soul en rock druipen er dan ook van af. Zelfs voor zijn fans komt dit als een volslagen verrassing, maar Rateliff bewijst hier pas echt wat een goede stem hij heeft, waarin de invloeden van Sam Cooke, Sam & Dave en vooral Van Morrison doorklinken. Hij wordt begeleid door een energieke nieuwe band en een lekkere vette blazers-sectie, en het klinkt allemaal alsof het zo live in de studio is opgenomen. Een album dat Stax meer dan waardig is, en dat bovendien met kop en schouders uitsteekt boven alles wat er de laatste tijd binnen de soul revival is verschenen. Tekst Mania | Jos van den Berg

LIVEDATUM 12/10 Paradiso Noord, Amsterdam (uitverkocht)

Menace Beach – Super Transporterreum (V2 Records)
Kijk, dat zien we graag! Een half jaartje na je debuut, meteen met een EP’tje komen. Hardwerkende Britten dus. Al zou je dat niet zeggen als je ze zo aan het werkt hoort trouwens. Want dit zijn de hippies van de 21^e eeuw.

Menace Beach klinkt fuzzy, spacey en relaxed. En dat ze uit Leeds komen, hadden we al helemaal nooit geraden. Want dit soort garagebands heeft Engeland eigenlijk helemaal niet. Deze jongens en dame klinken alsof ze ergens in Californië in een ketel vol psychedelische rommel zijn gevallen.

Denk aan Ty Segall, Pond en nog 999.000 andere bandjes. Nee, een eigen sound hebben ze inderdaad nog niet gevonden. Maar dat komt wel. En anders maar niet. Want dit rockt nuchter al heerlijk weg, moet je nagaan hoe makkelijk het er met een paar biertjes achter de kiezen ingaat. Milo LambersGary Clark Jr. – The Story of Sonny Boy Slim (Warner)
De Texaanse gitarist Gary Clark Jr. wist behoorlijk te imponeren met zijn debuut album Blak And Blu in 2012, waarna hij vooral als blues gitarist te boek stond. Op zijn tweede album, in tegenstelling tot wat de titel doet vermoeden niet specifiek een concept plaat, weet Clark meer dan ooit te bewijzen dat hij wel een eigen stijl heeft, maar niet perse in een hokje zit.

Zijn Texaanse afkomst maakt hij kenbaar in het sterk door Z.Z. Hill beïnvloedde Our Love en in het hoogtepunt Church, waarin de geest van één van de grondleggers van de hedendaagse muziek rondwaart, streekgenoot Blind Lemon Jefferson. Tegelijkertijd is de hedendaagse R & B en Hiphop veel aanwezig in het eigentijds klinkende materiaal. Clark speelt de meeste instrumenten allemaal zelf, waardoor de nadruk minder op zijn gitaarspel komt te liggen. Dat wil overigens niet zeggen dat hij af en toe niet alle kanten op scheurt, want al in opener The Healing gaan wat dat betreft alle registers open.

Daarbij moeten we niet vergeten dat Clark ook als zanger zijn mannetje staat, waarbij hij vaak dezelfde nonchalance als voorbeeld Jimi Hendrix in zijn stem legt. Diep geworteld in de rijke traditie van de Texaanse blues en soul, maar ontegenzeggelijk met het oog op de huidige hitlijsten is Clark nog meer dan op zijn eerste album de perfecte, hitgevoelige, moderne roots muzikant. Tekst Mania | Jurgen Vreugdenhil

Chris Cornell – Higher Truth (Universal)
Behalve als zanger van Audioslave en Soundgarden glorieert Chris Cornell ook op zijn soloplaten die hij sinds 1999 met lange tussenpauzes uitbrengt. Scream, zijn vorige soloalbum, zes jaar geleden, waarmee de rockbrulboei met de gouden strot ineens meende popmuziekjes te moeten maken, was echter een ongekende misser, die hij voor een groot deel goed maakte met het prachtige Songbook uit 2011, een live-plaat van Cornell in zijn eentje die sleutelsongs uit zijn carrière doorneemt, gewapend met slechts akoestische gitaar.

Ook Higher Truth, zijn nieuwe studioalbum is grotendeels akoestisch maar van producer Brendan O’Brien moet Cornell flink zijn best doen om boven de volle, kristalhelder opgenomen muziek uit te komen. De observatie van Cornell dat wij meer oog hebben voor onze smartphones dan voor de verbazingwekkende planeet waarop we leven, is een soort overkoepelend thema op dit schitterende album waar het tevergeefs zoeken is naar missers.

Dat er niet zo veel stroom wordt gebruikt, betekent niet dat Cornell niet rockt op Higher Truth. Integendeel. Maar er is ook folk en af en toe zelfs wat wereldmuziek met uitheemse instrumenten. En verder is er natuurlijk die geweldige zang waarmee hij elke tekstregel in brand steekt. Tekst Mania | Wim KoevoetLynyrd Skynyrd – One More For The Fans (e-a-r Music/PIAS)
My Backyard, The Noble Five en One Percent. Zo maar wat namen waar vijf muzikanten uit Jacksonville, Arizona zich in de jaren zestig van de vorige eeuw mee tooiden. In 1969 werd de band definitief gedoopt in Lynyrd Skynyrd.

Vijftig jaar, 14 studioalbums, heel veel optredens en personeelswisselingen later viert de groep een feestje. Dubbelaar One More For The Fans is het verslag van een speciale avond vorig jaar november in het Fox Theater in Atlanta. De stoet gasten is lang en indrukwekkend. Greg Allman, Cheap Trick, Peter Frampton, John Hiatt, Jason Isbell, Gov’t Mule, Warren Hayes, O.A.R. en Donnie van Zant, het is een kleine greep uit een indrukwekkende lijst. Op One More For The Fans staan op twee schijfjes negentien nummers en komen alle gasten aan bod. Zo krijgen de nummers van Lynyrd Skynyrd de handtekening mee van de optredende artiesten. Pas in de laatste nummers komt de groep zelf aan bod. De grootste hit Sweet Home Alabama krijgt als afsluiter een lekker rockende uitvoering van de muzikanten op leeftijd.

Negentien nummers dus op One More For The Fans. Na twee of drie keer luisteren is de verrassing er wel af. De meeste nummers krijgen de uitvoering die de fans kennen. De optredende groepen geven de nummers weinig meerwaarde, er wordt vooral gekopieerd. Natuurlijk is er het enthousiasme van de aanwezige fans in het Fox Theater, maar daar wordt de fan in de huiskamer niet warmer van. One More For The Fans is het bericht dat een van de leukste groepen van de vorige eeuw vijftig jaar is geworden. Het is een bericht verspreid over twee schijfjes en wordt door een indrukwekkende stoet artiesten gemeld. Jaks Schuit

Iron Maiden – The Book Of Souls (Parlophone)
De opnamen voor het zestiende album van Iron Maiden waren nog maar net afgerond toen bij zanger Bruce Dickinson kanker werd vastgesteld. Een kwaadaardige tumor, nota bene in de mond van de zanger, moest snel en zeer intensief worden aangepakt. De behandeling bleek succesvol en sinds het afgelopen voorjaar is Dickinson genezen verklaard. Momenteel kan hij zich richten op de promotie van Book Of Souls, het eerste album sinds Final Frontier uit 2010 waarvan iedereen dacht dat het toch echt de zwanenzang van Iron Maiden zou zijn. Niets is minder waar en hoewel de band maar liefst veertig jaar toonaangevend is in de harde sector, werd onlangs gewoon weer een grootschalige wereldtournee aangekondigd die volgend jaar van start zal gaan en waarbij zes van de zeven continenten zullen worden aangedaan. De charismatische vocalist is op dit moment druk bezig om weer in topvorm te geraken om deze enorme klus op verantwoorde wijze te kunnen klaren.

Goed nieuws en opluchting dus voor de trouwe fans die nog nooit zo lang hebben moeten wachten op een opvolger en met grote verwachtingen hebben uitgekeken naar dit album dat, hoewel er slechts elf tracks op staan, maar liefst ruim negentig minuten muziek bevat. Book of Souls is uitgebracht op twee schijven in een prachtige box en, zoals we dat van Maiden gewend zijn, voorzien van indrukwekkend artwork. Nadat eerder werd gekozen voor thema’s als sciencefiction, klassieke Engelse literatuur, mythologie en oorlogsgeschiedenis staat deze keer alles in het teken van de Mayacultuur. Een prachtige gelegenheid dus voor kunstenaar Mark Wilkinson om zich weer heerlijk uit te leven in monsterlijke en brute cartoons waarin Eddie de bandmascotte zoals gewoonlijk een hoofdrol vervult. Naast de aanwezigheid van het bloeddorstige monster zijn alle andere vertrouwde elementen eveneens aanwezig. Komt goed uit voor de Maiden-puristen die niets moeten hebben van experimenten. Hoort het intro van Shadows Of The Valley dat een regelrechte kopie lijkt te zijn van Wasted Years of de meezingkoortjes in The Red And The Black die het ongetwijfeld vooral live erg goed gaan doen. Alle ingrediënten die het geluid van Maiden zo vertrouwd doen klinken zijn te horen maar er is wel degelijks iets nieuws te beleven. Zo is het epische sluitstuk Empire Of The Clouds, dat maar liefst achttien minuten in beslag neemt, voorzien van pianoklanken en strijkers. Best even slikken voor de liefhebbers die het ruwere werk niet schuwen. Uiteraard wordt hier halverwege het tempo weer opgeschroefd en ontbreken ook de duels die het gitaristentrio van de band uitvecht niet. Gewaagd maar zeker ook geslaagd en vooral fascinerend hoe na al die jaren nog altijd de inspiratie voor dit soort uitstapjes gevonden wordt. Vermeldenswaard is ook Tears Of A Clown dat is opgedragen aan Robin Williams en geschreven werd naar aanleiding van zijn zelfgekozen dood. Een stevig maar waardig eerbetoon. Dan is er ook nog het toegankelijke Speed Of Light waar ‘the pedal to the metal’ nog maar eens stevig wordt ingetrapt. Het zijn slechts enkele voorbeelden waaruit blijkt dat nog altijd serieus rekening moet worden gehouden met dit Britse metal-instituut.

De organisatie van Fortarock kan zich al vast gereedmaken voor de aankomst van vlucht 666 want Iron Maiden heeft met Book Of Souls een prima excuus om volgend jaar de Ed Force One op Nederlandse bodem te laten landen. Jeroen BakkerDez Mona – Orgin (Caroline Benelux)
Dat Dez Mona ooit begonnen als duo op basis van contra bas en vocalen zouden we bijna vergeten na hun laatste, overigens uitstekende, rock album A Gentleman’s Agreement.

Opener Does It Make You, Happy? gaat nog even op die voet door, maar op tweede song All I Ever Wanted wordt al snel duidelijk waar de album titel vandaan komt. De melodieuze bas van Nicolas Rombouts vormt de kern waaromheen accordeon, akoestische gitaar en drums zich bewegen, terwijl de klassieke stem van Gregory Frateur alle ruimte krijgt. Niet dat het een rustig album is geworden, want de scheurgitaar in Dirty Language en de bijbehorende stemvervormingen maken de toch al wat donkere muziek alleen nog maar spannender.

Ook wordt de elektronica niet geschuwd, in het Bowie-achtige Bohemian Rebel. Dez Mona lijkt alle invloeden die ze de laatste jaren heeft opgedaan te hebben kunnen vertalen naar hun basis sound en weet daar een zeer fraai album mee te produceren. Tekst Mania | Jurgen Vreugdenhil

LIVEDATA 13/12 EKKO, Utrecht 29/01/2016 Merleyn, Nijmegen 31/01/2016 Patronaat, Haarlem 30/01/2016 Rotown, Rotterdam

The Libertines – Anthems For The Doomed Youth (Virgin/EMI Records)
Toen The Libertines in 2002 debuteerden met Up The Bracket werden ze onthaald als de nieuwe hoop in de Britse popmuziek. Met een mengeling van een dosis Sex Pistols, een vleug The Smiths en een flinke scheut The Clash – niet in het minst omdat Mick Jones beide albums van de band produceerde – was er een band die weer songs met een hoofdletter S wisten te schrijven.

De kracht van de band lag in de gecombineerde talenten van Pete Doherty en Carl Barat die alle songs een meerwaarde gaven. Doherty bleek echter een enfent terrible met een zwaar drugsprobleem. Beide heren gingen het solopad op (met respectievelijk Babyshambles en Dirty Pretty Things) tot in 2010 ineens een reunieoptreden werd aangekondigd. De shows op het Reading en Leeds festival waren een groot succes. Toch hebben we vijf jaar nog moeten wachten op een nieuwe plaat en dat komt omdat Doherty pas sinds begin dit jaar definitief lijkt te zijn afgekickt.

Anthems For The Doomed Youth is een waardige opvolger van de twee eerder verschenen albums. De heren klinken nog steeds urgent, hebben het songschrijven beslist niet verleerd en producer Jake Gosling geeft ze een lekker authentiek rammelend geluid mee. Een geslaagde wederopstanding die maar weinigen voor mogelijk hebben gehouden. Tekst Mania | Bert Dijkman

The Fratellis – Eyes Wide, Tongue Tied (Cooking Vinyl/V2 Benelux)
Een megahit kan een behoorlijke vloek zijn. Denk aan Radiohead die Creep niet meer live wil spelen. Ook The Fratellis kunnen er over meepraten; meeschreeuwer Chelsea Dagger werd tien jaar geleden een enorme hit, en komt nog steeds op vele feesten en partijen voorbij, maar na dat grote succes raakte de band steeds meer op de achtergrond. Eyes Wide, Tongue Tied is het vierde album en hiermee lijkt de band meer dan ooit te willen zeggen: wij zijn meer dan dat feestnummer!

We horen al meteen een onheilspellende piano-intro in de opener Me and the Devil (tevens het hoogtepunt). Het leidt een licht episch, mooi opbouwend nummer in waarin Jon Fratelli zingt zijn ziel te zullen verkopen. Het lijkt een statement tegen religie, maar muzikaal lijkt het ook een statement. Het staat namelijk behoorlijk ver van de springerige pub-rock af waar ze bekend mee werden. Zo vinden we verder op het album ook nummers die juist behoorlijk folky aandoen (Impostors, Desperate Guy) of meer richting Beatlesque rock gaan, met in Dogtown zelfs een regelrechte knipoog naar Come Together.

Toch zijn ze hun oorsprong niet helemaal vergeten. Baby Don’t You Lie to Me is minstens zo aanstekelijk en dansbaar als Chelsea Dagger, en Too Much Wine zal het op concerten ook goed doen als stampende Status Quo-pastiche. De nadruk is echter wat meer op sfeer en melodie gekomen, en de muziek is over de gehele linie een tandje rustiger. We kunnen dus wel stellen dat de band zijn wilde haren heeft verloren en dat geeft ze een heel mooi nieuw gezicht. The Fratellis zijn absoluut meer dan dat ene feestnummer. Arnout de Vries

LIVEDATA 23/10 De Kreun, Kortrijk 26/10 Paradiso, Amsterdam