Category: Albums

The Van Jets – Welcome to Strange Paradise (Sony Music)
‘Welcome to strange paradise, do believe your eyes!’ Op deze krachtige wijze trekken de Vlamingen van The Van Jets je in hun album. Een album over het paradijs dat onze aarde is, maar dat wij (lees: de mensheid) vreemd genoeg wel kapot maken. ‘The party’s never over’, vervolgen ze. We maken er ons eigen feestje van, en daar lijkt geen einde aan te komen. Een geëngageerd album dus, en een dergelijk statement moet natuurlijk op een krachtige manier gebracht worden. Daar blijken The Van Jets prima toe in staat.

De band brak door toen ze in 2004 Humo’s Rock Rally wonnen, een belangrijke Vlaamse bandwedstrijd. Dit deden ze met een mengeling van glamrock en garagerock, behoorlijk beïnvloed door de glamperiode van David Bowie. Nu, tien jaar later, heeft de band een eigen geluid gevonden. Ze zijn meer synthesizers gaan gebruiken, de zang klinkt zelfverzekerder, de band speelt ontzettend strak, en de composities zijn sterk en onderscheidend. Het moge duidelijk zijn: de mannen zijn enorm gegroeid.

Wellicht heeft het maatschappelijke thema vuur in de band opgelaaid, want Welcome to Strange Paradise staat vol met krachtige rocksongs. De gitaren hebben weliswaar wat plaatsgemaakt voor keyboards, maar elk nummer knalt vol overtuiging uit je speakers. De ritmesectie zorgt voor een aangename vaart in de muziek, de refreinen pakken je keer op keer bij de lurven, en met de accenten van de keyboards weten de mannen aangename variatie aan te brengen in de muziek. Zo klinkt Twelve Note Scale onheilspellend, met overstuurde synths, terwijl Pink and Blue juist een heel lief liedje is (‘all your little moves are moving me’).

The Van Jets bewijzen met hun vierde album eens te meer dat ze tot de top van de Vlaamse rockscene horen. En die scene is al niet verkeerd. Arnout de Vries

LIVEDATA 01/08 Suikerrock, Tienen 08/08 Lokerse Feesten, Lokeren 15/08 Feest in het Park, Oudenaarde 19/08 Pukkelpop, Kiewit 24/10 Patronaat, Haarlem 27/10 Het Depot, Leuven 12/11 Handelsbeurs, GentC. Duncan – Architect (Fat Cat / de Konkurrent)
De 25-jarige Christopher Duncan uit Glasgow is de zoon van twee klassieke muzikanten en rondde zelf ook een opleiding af aan het daar gevestigde Royal Conservatoire of Scotland. Hoewel zijn debuutalbum een echte (indie)popplaat is, klinken zijn klassieke wortels sterk door in de vocale arrangementen die vaak koraal aandoen. Dit overigens zonder dat er een koor meewerkte aan Architect, want Duncan maakte deze bijzondere plaat helemaal in zijn eentje in zijn slaapkamer en nam dus hij ook de kenmerkende meerstemmige zang volledig zelf voor zijn rekening. Naast zijn klassieke achtergrond haalde Duncan zijn inspiratie vooral uit de muziek van eigenzinnige artiesten als Sufjan Stevens, Ben Christophers, Grizzly Bear en de Beach Boys. Akoestische instrumenten en moderne technologie gaan op Architect hand in hand en het resultaat is een wonderlijke plaat vol pastorale folk en barokke pop, rijkelijk overgoten met een melancholiek en dromerig sausje. Architect klinkt daarmee zowel helemaal 2015 als niet helemaal van deze wereld. Ideaal voor zowel lome zomermiddagen als donkere winteravonden. Tekst Mania | Marco van Ravenhorst

Tess Parks and Anton Newcombe – I Declare Nothing (A Recordings / Suburban Records)
Zij deed ooit iets met fotografie en was bevriend met de Dandy Warhols. Hem ken je heel misschien van het psychedelische collectief Brian Jonestown Massacre uit San Francisco. Tess Parks en Anton Newcombe werden door Alan McGee met elkaar in contact gebracht nadat Parks al eerder haar debuutalbum Blood Hot op het platenlabel van McGee mocht uitbrengen. Nu is er dan I Declare Nothing, het resultaat van een bijzondere samenwerking die duidelijk verder is gegaan dan slechts samen liedjes schrijven en ze vervolgens opnemen. I Declare Nothing is een behoorlijk psychedelische gebeurtenis geworden waarin de zweverig klinkende, en van galm voorzien, maar rauwe vocalen van Parks leunen op een fascinerend klinkende gitaarmuur, bestaande uit lo-fi fuzz en melodieuze rock van Newcombe. Hoewel momenteel veel talentvolle jonge artiesten zich vergrijpen aan de late jaren zestig wordt vrijwel nergens een soortgelijke vibe gecreëerd zoals die hier is vastgelegd.

Newcombe heeft heel goed nagedacht over de muzikale aankleding. Wie benieuwd is naar hoe Jefferson Airplane en Velvet Underground het er tegenwoordig in een gefuseerd verband zouden afbrengen krijgt bij beluistering van deze opnamen een prima indicatie. Zo is er het broeierige October 2nd waarin zwaar weer dreigt of het geladen Cocaine Cat waarin Parks bijna op hypnotiserende wijze de luisteraar vastgrijpt terwijl op de achtergrond een mellotron in combinatie met akoestische gitaar voor een natuurlijke trance zorgen.

Weerstand bieden heeft geen enkele zin. Geef je over aan deze 40-minuten durende trip en zweef mee op de dromerige klanktapijten die hier zijn uitgerold. Prachtplaat! Jeroen Bakker

LIVEDATA 23/07 Paradiso, Amsterdam 18/09 Incubate, Tilburg

Jeanne Added – Be Sensational (PIAS)
De duistere synths waar Be Sensational mee opent voorspellen al niet veel goeds, en zodra Jeanne Added (spreek uit: addèd, het betreft namelijk een Franse zangeres) begint te declameren dat er een oorlog komt, is het duidelijk: dit wordt geen luchtig album. De hoes gaf het ook wel een beetje weg; die straalt jaren ’80 post-punk uit, en had zo van Anne Clark kunnen zijn.

Muzikaal gezien heeft het daar ook wel raakvlakken mee, maar het is vooral de sfeer die overeen komt. Ook de elektronische invloeden doen denken aan begin jaren ’80, het zou zomaar kunnen dat ze dezelfde synthesizers gebruikt als de bandjes van toen. Zo doet de intro van Miss It All denken aan Maid of Orleans van Orchestral Manoeuvres in the Dark.

Toch is Be Sensational, zoals de titel al doet vermoeden, niet een en al zwartgalligheid. De grimmige sfeer wordt afgewisseld met een paar mooie ballads (Look at Them) en zelfs dansbare synthpop à la Chvrches (Back to Summer). Added is echter op haar best als het diepst in de krochten van haar ziel tast, zoals op het aangrijpende Lydia. Daarin zingt ze over haar liefde voor iemand die haar tegelijkertijd kapot maakt. Een situatie die haar in tweeën scheurt, wat ze op sterke wijze uit in de muziek.

Be Sensational is een spannend debuut, dat weliswaar behoorlijk eighties klinkt, maar prima kan aansluiten bij de vele synthpopbands van tegenwoordig, die daar ook op teruggrijpen. Arnout de Vries

LIVEDATUM 18/12 Botanique, Brussel

Jason Isbell – Something More Than Free (Southeastern Records / Bertus Distribution)
De voormalig bandmember van Drive-by Truckers, Jason Isbell komt met zijn vijfde studio-album Something More Than Free. Het album, geproduceerd door Dave Cobb die onder andere samenwerkt met Sturgill Simpson, telt elf tracks die een krachtige combinatie zijn van Isbell’s Alabamaanse roots en zijn kunst voor tekstschrijven. Hoewel zijn vorige album Southeastern een wat meer rauwe klank ten gehore bracht dat reflecteerde op thema’s als het vinden van liefde en het afsluiten van verslaving, zo is dit een album wat naar eigen zeggen zijn huidige state of being representeert. De nummers zijn niet zo scherp, maar milder, meer rond. Het lijkt erop dat met het beluisteren van elk nummer je een stap dichterbij Isbell’s inner core kunt komen. Southeastern heeft ervoor kunnen zorgen dat Something More Than Free ons aan de mildere en misschien wel meer pure Jason Isbell introduceert waardoor je de repeat knop automatisch indrukt. Tekst Mania | Linda Rettenwander

LIVEDATA 15/01/2016 Paradiso, Amsterdam 16/01/2016 Botanique, Brussel

Weird Owl – Interstellar Skeletal (‘a’ Recordings / Suburban Records)
Wat waren we blij toen Tame Impala’s fenomenale debuut in 2010 het startsein bleek te zijn van een ware psychedelische revival. Want na die jarenlang durende britpop-hype, wilden we wel eens ouderwets wegdromen. Even snel als het begon, zo snel begon het ook te vervelen. Al die bandjes deze simpelgezegd hetzelfde: Galm, 60’s koortjes, mellotron. We wisten het wel weer.

En dan is daar Interstellar Skeletal, de derde schijf van het New Yorkse Weird Owl, en besef je dat het nog kan: psychedelische rock die niet retro klinkt. Een verademing. Wat zeggen we: een zegen. Interstellar Skeletal is verrassend, intens en meeslepend. Thema’s worden lang uitgesponnen, maar toch weten ze je in elke song wel een keer op het verkeerde been te zetten Vervelen doet het dan ook nooit. Zeker omdat we echt de meest uiteenlopende invloeden terug horen. Van de geijkte psychedelische grondleggers tot jaren 80-wave en stonerrock. Zelfs herinneringen aan Smashing Pumpkins en Kurt Vile doemen op. Dit is psychedelische rock zoals psychedelisch rock hoort te klinken. Milo Lambers

Tame Impala – Currents (Caroline / Universal Music)
Discopsych? Currents, het derde album van Tame Impala, lijkt een stevige stijlbreuk met de geprezen voorgangers Lonerism en Innerspeaker. Weg zijn de gitaren, weg is de psychedelische spacerock die Kevin Parker thuis in het Australische Perth in elkaar knutselde. Het heerlijk funkende Daffodils dat vorig jaar op Uptown Special van Mark Ronson verscheen, lijkt prima thuis te horen op Currents.

“Cause I’m a man, woman. Not often proud of what I choose. I’m a human, woman. A greater force I answer to”, knipoogt Parker schaamteloos in de single Cause I’m A Man. “Someone said they left together. I ran out the door to get her. She was holding hands with Trevor. Not the greatest moment ever”, swingt het kitscherig in The Less I Know The Better. En is Past Life geen soort Daft Punk-robotprobeersel?

Wat aanvankelijk overkomt als een vercommercialisering van het geluid van Tame Impala, dat blijkt na paar luisterbeurten een razend knappe verdieping te zijn. Inderdaad, Currents funkt veel meer dan de voorgaande twee albums. Bij vlagen is het ook heel erg ambient. Maar wie de oren na een aantal danspasjes spitst, hoort de herkenbare sound van Parker terug. De gitaren zijn er wel degelijk, hoewel ze zijn verstopt en vaak ook zwaar zijn vervormd door synthesizers.

Zo begint The Moment als een luchtig dansliedje, maar verandert het gaandeweg in een duistere psychtrack. Reality In Motion gaat met vette draaiende bassen onder een heerlijke melodie over grenzen van een muzikaal universum heen; op de manier zoals ze bij de NASA na een reistijd van bijna 10 jaar eindelijk eens scherpe foto’s van Pluto maakten. Afsluiter New Person, Same Old Mistakes combineert die luchtigheid zelfs met die eindeloze ruimtereis: tot ziens Pluto, wat is er nog meer? Tekst Mania | Ruben Eg

LIVEDATA 22/08 Pukkelpop, Hasselt 23/08 Lowlands, Biddinghuizen

Passion Pit – Kindred (Columbia/Sony Music)
Passion Pit begon als een liefdesbetuiging aan de toenmalige vriendin van zanger Michael Angelakos. Als een valentijnscadeau had hij een aantal liedjes voor haar geschreven, die uiteindelijk de debuut-EP van Passion Pit werden. Daarna volgde een succesvolle carrière als synthpopband, met singles als Sleepyhead en Take a Walk. Nu, zeven jaar later, is het tijd voor het derde album, en ook deze keer is het een liefdesbetuiging, al heeft hij in de tussentijd een andere relatie gekregen. Angelakos is door een duistere periode in zijn leven gegaan, onder andere door zijn bipolaire stoornis, en omdat hij zoveel steun van zijn vrouw had, is het nieuwe album, Kindred, opgedragen aan haar. De titel duidt ook op de nauwe verwantschap die hij met haar voelt.

Dat hij door een moeilijke periode is gegaan, is aan de muziek niet af te horen. Evenals de voorgaande albums klinkt Kindred ontzettend luchtig en opgewekt. Passion Pit maakt dan ook popmuziek pur sang. Liedjes van drie à vier minuten, vol met sterke melodieën en pakkende refreinen. Maar let wel: dat betekent niet dat het maar oppervlakkige hitparademuziek is. Passion Pit laveert juist heel knap tussen de glazuurafbrekende kitsch van Mika en de ingenieuze popliedjes van Death Cab for Cutie.

Dat ingenieuze zit hem vooral in de arrangementen. Zo begint Whole Life Story met wat geruis en een melancholische piano, om vervolgens perfect aangevuld te worden door bijpassende elektronische bliepjes en een voorzichtige beat, en uiteindelijk in het refrein helemaal open te barsten. Hier is het vakmanschap van Angelakos in te horen; elk element lijkt de andere elementen te versterken, en de composities worden heel slim op- en afgebouwd, zonder dat het afdoet aan de speelsheid en frisheid. Het is alsof een jong kind een keyboard heeft gevonden, en zich er helemaal op uitleeft, maar tegelijkertijd wél weet wat ie doet.

Het resultaat? Een album dat op het eerste gehoor aandoet als zomerse electro-pop met een cheesy randje, maar waar na vaker beluisteren een hoop in te ontdekken valt. Bovendien zijn de liedjes ontzettend pakkend, zonder dat het té catchy wordt, en weten ook de teksten te boeien. Die gaan voornamelijk over de liefde voor zijn vrouw, en de leuke en minder leuke aspecten van hun relatie. Zo bezingt hij in Lifted Up (1985) het geboortejaar van zijn vrouw, maar blijkt in Five Foot Ten dat het niet altijd rozengeur en manenschijn was: ‘I remember moments as if set in stone / I can see you yelling and you throwing rings at me’.

Een album waar over élk geluidje is nagedacht, maar waar elk geluidje ook daadwerkelijk op zijn plek valt. Je vraagt je af waarom Passion Pit de hitlijsten nog niet heeft bestormd… Arnout de Vries

Chemical Brothers – Born In The Echoes (Virgin EMI)
Born In The Echoes is het achtste studioalbum van Chemical Brothers. Vijf jaar na Further waarin het geluid minder toegankelijk was én er geen gebruik werd gemaakt van gasten, kiezen Tom Rowlands en Ed Simons nu weer voor het beproefde recept.

Robotic Funk, futuristische freakbeat, euforische spiritual acid noemen ze het zelf en het klinkt inderdaad als de meest geestverruimende plaat die de heren maakten. Gastbijdrages zijn er deze keer van Beck in het nummer Wide Open en verder horen we St. Vincent en Cate Le Bon voorbijkomen. Rapper Q-Tip is te horen op de single Go die werd voorzien van een fraaie clip geregisseerd door Michel Gondry. Tekst Mania | Bert Dijkman

LIVEDATUM 22/08 Lowlands, BiddinghuizenFist City – Everyhing Is A Mess (Transgressive/PIAS)
2014 was een belangrijk jaar voor dit viertal uit Southern Alberta. Debuut It’s 1983 Grow Up! werd met een betere distributiedeal opnieuw uitgebracht en in de studio van Steve Albini werden opnames gemaakt voor opvolger Everything Is A Mess. Producer Ben Greenberg, bekend van zijn werk met The Men en Hubble, nam plaats achter de knoppen.

Fist City kwam met maar liefst zeventien nummers tevoorschijn. Bij zeventien nummers moet de luisteraar een onbeduidend intro van bijna twintig seconden en vijf ‘interludes’ voor lief nemen. Het zijn zes wat onduidelijke nummers. Zouden het prachtige soundscapes zijn, tapijten van geluid waarbij de muzikant de gedachten van de luisteraar bestuurt ter afwisseling van de indierock garagenummers, zouden de nummers beter verteerbaar zijn. Het zijn nu meer muziekmatjes met onduidelijke geluiden.

De overige elf nummers zijn zeer de moeite waard. Fist City plukt teksten uit het dagelijks leven en schopt daarbij met groot plezier tegen bestaande autoriteiten. Fuck Cop, Lets Rip en Losers Never Die zijn titels die niets te raden over laten. Het viertal speelt indierock, die klinkt als de beste garagemuziek uit de vorige én deze eeuw. Everything Is A Mess klinkt geen moment geforceerd vernieuwend. Na de eerste luisterbeurt is de muziek bekend en groeit daarna alleen maar.

Fist City neemt plaats in een lange rij van groepen. The Wipers en Sonic Youth zijn helden voor het viertal. Filmregisseur John Waters is een belangrijke visuele inspiratiebron. In de clips van de groep gebeurt genoeg om de oren en de ogen de kost te geven. Everything Is A Mess is het schoolvoorbeeld van een plaat die het motto niet lullen maar poetsen verdient. Eind oktober is de groep in verschillende steden in Nederland te bewonderen. Check de speelagenda van Fist City. Jaks Schuit

LIVEDATA 20/10 Autumn Falls Festival, Brussels (B) 21/10 De Kreun, Kortrijk (B) 22/10 ACU, Utrecht 23/10 V11, Rotterdam 24/10 Let’s Get Lost Festival, Zwolle 24/10 Vera Groningen, Netherlands
All dates with Girl Band

The London Souls – Here Come The Girls (Feel Records/Round Hill Records/NEWS)
Plotseling stonden ze daar aangekondigd tussen allerlei interessante en soms zelfs ook grote namen die dit jaar op het Bospop Festival te zien zullen zijn. The London Souls, een duo dat, in tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden, uit New York City afkomstig is en zich ook nog eens met allerlei muzikale stijlen, behalve soul, bezighoudt.

Met Here Come The Girls heeft deze ‘Brooklyn Invasion’ pas het tweede album afgeleverd in zeven jaar maar het heeft ze dan ook niet bepaald meegezeten. Zo was er ooit eens een bassist die er op een cruciaal moment plots de brui aan gaf maar op het moment dat de overgebleven twee echt dachten dat ze het voor elkaar hadden raakte de ene helft op de intensive care na een verschrikkelijk auto-ongeluk. Omdat de opnames voor dit album naar ieders volle tevredenheid waren afgerond en het herstel van Tash, de guitarist/leadzanger van de band, zeer voorspoedig verliep, werd besloten om de releasedatum uit te stellen en vervolgens de draad weer op te pakken. Die draad is inmiddels opgepakt en, naar verluidt, sterker dan tevoren worden diverse podia in Europa momenteel platgespeeld.

Op Here Come The Girls worden de fijnste elementen uit de meest smerige rock en blues vermengd en zowel subtiel akoestisch als zwaar versterkt toegepast. Neem daarbij de vocale harmonieuze hoogstandjes in combinatie met de sterke eigengemaakte liedjes en een vergelijking met de prille beginjaren van The Beatles is snel gemaakt. Zie hier dan toch een Brits linkje. De geoefende luisteraar zal echter tussen al het kabaal de voorliefde voor de hiphop en oudere jazz terughoren. Iets waarmee de diversiteit van deze rasmuzikanten nog maar eens wordt benadrukt. Desondanks zijn deze London Souls er prima in geslaagd om een heel toegankelijk maar eigengereid geluid te produceren zonder zich te vergalopperen en te vervreemden van de luisteraar. Jeroen BakkerSeasick Steve – Sonic Soul Surfer (Dead Skunk Records / Caroline Records)
Op Lowlands 2011 beleefde Seasick Steve zijn magische live moment in Nederland. Hij kreeg een heldenonthaal en was een flinke hype in de maanden na het festival. Die storm is weer gaan liggen, de mensen die toen plots nieuwsgierig naar hem waren geworden zijn al lang op andere artiesten overgeschakeld. Maar Seasick Steve is anno 2015 helemaal zichzelf gebleven.

De manier hoe hij er bij zit op z’n albumhoes is al treffend: relaxed zittend in een stoel met de zon op zijn hoofd vak voor een klassieke bolide met een surfplank op het dak. Draai je het hoesje om en dan zien we de muzikant surfend op een tractor staan. Geweldig zo’n man die helemaal zichzelf kan zijn. Hij is zichtbaar hin zijn element met zijn andere grote passie: auto’s.

Nu wil een plaat van een artiest die helemaal doet waar ie zelf zin in heeft nog wel eens scherpte missen. Maar in de valkuil trapt Seasick Steve niet, Sonic Soul Surfer (alliteratie is zijn beste vriend: 5 woorden die beginnen met een S op de hoes) is een heerlijke stevige plaat die het vooral goed doet op een bloedhete dag terwijl je met een biertje in je tuin of op je balkon zit. Summertime Boy is een absolute alternatieve zomerhit en We Be Moving is zowaar ’s mans mooiste pareltje uit zijn carrière, schitterend gezongen ook.

De successupporters van Seasick Steve zijn dan wel vertrokken, maar trouwe fans weten wel beter: op Sonic Soul Surfer is Seasick Steve in bloedvorm. Thomas Spiekerman

LIVEDATA 10/09 Effenaar, Eindhoven (Uitverkocht) 11/09 Schouwburg, Rotterdam (Uitverkocht) 13/09 Oosterpoort, Groningen 15/09 Paradiso, Amsterdam (Uitverkocht) 16/09 TivoliVredenburg, Utrecht 18/09 Doornroosje, Nijmegen

Heyrocco – Teenage Movie Soundtrack (Vital Music)
The Cure en Nada Surf , vroege The Strokes overgoten met een flinke scheut Broken Social Scene! Journalisten putten zich uit in het noemen van invloeden bij het recenseren van Teenage Movie Soundtrack, het debuut van Heyrocco. In een volgende zin worden de groepen genoemd waar het Amerikaanse trio het podium mee deelde. Namen als Surfer Blood, Mutemath en Miniature Tigers krijgen dan een plek in de recensie. Nathan Jake Merli. Chris Cool en Tanner Cooper lijken het de schrijvende pers niet gemakkelijk te maken. En ook in deze recensie zijn de eerste vier regels voor etiketten en is er nog weinig gezegd over Teenage Movie Soundtrack.

Het debuut van het trio uit Charleston, USA is alles wat de titel beloofd. Heyrocco speelt powerpop met invloeden uit de garagerock. In tien nummers staan bekende thema’s voor de jeugdige fans centraal. Feestjes, de eerste keer, onzekerheid over relaties, kleding, dansen en muziek komen aan bod in de teksten. In openingsnummer Loser Denial schreeuwt Merli de frustratie van zich af. ‘I almost hate everyone. I find it hard to still have fun.’ Melt is daarna een nummer over auto’s en naar een feestje rijden. Tekstregels over zin hebben in een avond met uptempo poprock, vrienden en de besognes van alledag in de vierwieler achterlaten. In drie minuten is er een autorit, het feest, de ontmoeting met vrienden en pompende muziek. Singel Virgin is daarna een ruim drie minuten durende geheide hit. De pen waarmee het nummer is geschreven is diep in de Seattle grunge gedoopt. Niets mis met invloeden als het een opwindend nummer oplevert, is de enige en juiste conclusie.

Heyrocco schuift daarna per nummer dichter naar het midden van de muzikale weg. Het trio verlaat de garage en schurkt met nummers als Jake Miller’s House Party en Santa Fe (Stupid Lovesong) tegen de commercie aan. Happy is de afsluiter en met zes minuten het langste en minst imponerende nummer van dit debuut. ‘I only want to make you happy. If I can not have you back,’ kweelt Merli. Happy bewijst dat Heyrocco vooral in de garage moet blijven componeren.

Teenage Movie Soundtrack knipoogt naar een jong publiek. Heyrocco lijkt de zalen vol te willen trekken met tieners die inderdaad op weg gaan naar een concert en de sores van de dag achter zich willen laten. Dit debuut klinkt echter net iets te lekker om te worden weggezet als een gemakkelijk klinkende, commerciële productie. Heyrocco zou met Virgin zomaar een grote zomerhit kunnen scoren! De tien nummers laten vooral horen dat het trio de keuze tussen kwalitatief hoogstaande punkrock en commercieel klinkende powerpop nog niet heeft gemaakt. Teenage Movie Soundtrack herbergt kwaliteit maar te weinig keuze. Jaks SchuitA Place To Bury Strangers – Transfixation (Dead Oceans/de Konkurrent)
Gezapig; ik had niet gedacht dat ik die term ooit in verband zou brengen met een album van A Place To Bury Strangers. Want als er een band de laatste jaren zowel live als op plaat garant stond voor opwinding was het New York’s Loudest Band wel. Het duistere, beklemmende en woeste Exploding Head – een betere titel hadden wij ook niet kunnen bedenken – mag slechts zes jaar na de release al een klassieker worden genoemd. Maar waar de melodieën destijds zorgvuldig verstopt zaten achter een muur van noise en effecten is het op dit vijfde album eerder andersom.

Meer dan ooit draait om de liedjes. En juist de composities zijn niet allemaal even sterk. Opener Supermaster klinkt nog lekker dreigend, maar songs als Straight en What We Don’t See kabbelen haast onopgemerkt aan je voorbij. Voorheen klonken de New Yorkers als een supersonische en losgeslagen versie van Jesus & The Mary Chain, nu is het haast een saaie kopie. Pas naar het einde toe geeft opperhoofd Oliver Ackermann, ook effectenbouwer van grote meneren als The Edge en Trent Reznor, zijn apparatuur eens genadeloos op z’n flikker. En ja, dan is het wel weer ouderwets genieten. We geven het sympathieke trio dan ook het voordeel van de twijfel. In de hoop dat het staartje van deze plaat de kop van de volgende is. Milo Lambers

LIVEDATA 16/07 Dour Festival, Dour (B)

Laura Marling – Short Movie (Virgin Records / Caroline Records)
Ze debuteerde met geweldige liedjes als Old Stone en Night Terror, maar daar bleef het niet bij. De inmiddels 25-jarige Britse zangeres zette met elk album dat ze maakte grote stappen richting nog betere en rijpere songs. En met haar complexe vierde plaat Once I Was An Eagle overtrof ze zichzelf als singer-songwriter op alle fronten. Een lange zit en niet zo toegankelijk misschien, maar wel een fenomenaal goed en tijdloos album. Echt zo’n plaat die je van begin tot eind moet draaien zonder songs te skippen, want dan verbreek je de trance waar je in zit.

Precies het effect dat ook haar grote voorbeeld Joni Mitchell en de legendarische Nick Drake konden bereiken met hun allerbeste werk. Zeer snel na dit meesterwerk is er al weer een opvolger: Short Movie. Qua geluid is deze plaatnagenoeg gelijk aan de meesterlijke voorganger, maar Marling schreef deze keer ook wat lichter en pakkender songmateriaal. Zo combineert Marling op succesvolle wijze haar volwassen geluid van de laatste twee jaar met de speelse creaties van het begin uit haar carrière. En dan krijg je dus wederom een schitterend album, met deze keer meer liedjes die je op repeat wilt zetten.

Zo is er het heerlijk groovy I Feel Your Love met weergaloos uptempo gitaarspel. Ook lekker en zelfs commercieel aantrekkelijk is Gurdjieff’s Daughter, een track die wel wat weg heeft van Amy Macdonalds grote hitsingle This Is The Life. Hoewel Marling deze keer wat minder experimenteert , is ook Short Movie een fantastische folkplaat. Thomas SpiekermanMiguel – Wildheart (RCA / Sony)
”I want everyone to know I am wild, funny, edgy and love women. I need this album to connect.” Aldus Miguel over zijn aankomende album Wildheart. Miguel brak in 2010 door met de single All I Want Is You afkomstig van het gelijknamige debuutalbum. In 2012 bracht hij het veel geprezen Kaleidoscope Dream uit waarmee hij vier Grammy Award nominaties in de wacht sleepte en de award verzilverde voor de single Adorn. Met dit nummer scoorde hij ook zijn derde nummer 1 hit in de Verenigde Staten. De single bleef maar liefst 23 weken op nummer 1 staan in de Billboard R&B/Hip-hop airplay chart. Miguel beschrijft Wildheart zelf als volgt: “It’s Los Angeles, it’s attitude, it’s aggression, it’s sex, it’s pyschedelia, it’s lust, it’s loneliness. It’s just more aggressive. It’s just raw. That’s why I love this album.” Om dit album tot stand te brengen werkte Miguel samen met o.a. Jessie Ware, Janelle Monáe en Pharrell Williams. Als voorproefje van de plaat bracht Miguel de zwoele single Coffee uit in 3 verschillende versies. Op de definitieve versie van Coffee heeft Miguel een rap van Wale toegevoegd én het woordje ‘coffee’ vervangen door ‘fucking’. Naast deze eerste single kan ook het artwork – zoals je ziet – beschreven worden met één woord: wild! Tekst Mania

LIVEDATUM 05/10 Paradiso, Amsterdam

Gov’t Mule – Stoned Side Of The Mule vol. 1 & 2 (Provogue)
Southern blues rock. In drie woorden de muziek van Amerikaanse band Gov’t Mule. Vanaf 1994 maakte de groep de podia twintig jaar onveilig en dat heugelijke feit vroeg om speciale uitgaven. Unieke releases als Dark Side of the Mule, Sco-Mule en Dub Side of the Mule verschenen. Duidelijk is dat Gov’t Mule graag covert! Stoned Side Of The Mule vol. 1 & 2 is een dertien nummers durende aubade aan The Rolling Stones. Gov’t Mule nam een optreden tijdens Halloween 2009 in het Tower Theater in Philadelphia, USA op.

Slave van Tattoo You (1981) is de meest recente track, Play With Fire van Out of Our Heads uit 1965 is het oudste nummer. Van Sticky Fingers uit 1971 zijn de meeste nummers gekozen: Wild Horses, Bitch, Can’t You Hear Me Knocking en Brown Sugar. Zo speelt Gov’t Mule een redelijke Best Of, maar doet de groep geen enkele verrassende keuze. The Rolling Stones spelen al jaren de bekende Best Of tijdens concerten, Gov’t Mule had een avontuurlijker keuze kunnen maken. In een enkel nummer jamt de groep er lekker op los. Ventilator Blues, om een voorbeeld te noemen, duurt ruim zeven minuten. In die extra minuten is te horen waarom de groep in de zalen populair is. De machine Gov’t Mule komt op stoom en trekt het nummer met gemak door de vijf minuten grens. De groep speelt inderdaad southern blues rock en zijn daarmee bij The Rolling Stones aan het goede adres.

Vol.2 verscheen eerder dit jaar als vinyluitgave op de Record Store Day. De groep heeft vol. 1 en vol.2 bij elkaar gevoegd om een dubbelaar op vinyl uit te brengen. De release heeft twee nadelen. Het eerste opvallende naddel is dat de uitvoeringen van Gov´t Mule niet in de schaduw kunnen staan van de originele uitvoeringen. De groep kiest voor een wat gemakzuchtige, vooral kopiërende manier van uitvoeren. Tweede nadeel is de keuze voor de wat oudere nummers van The Rolling Stones. Er zijn andere en betere covers bekend van de door Gov’t Mule gespeelde nummers. De groep had dit kunnen voorkomen door nummers van de laatste platen van The Rolling Stones te kiezen. Dat is dus niet gebeurd.

Stoned Side Of The Mule vol. 1 & 2 is zo´n plaat die na een concert voor een zacht prijsje bij de merchandising tafel wordt gekocht. Na twee of drie dagen wordt de aankoop thuis beluisterd en daarna opgeborgen in de platenkast om er op gepaste tijden weer uit te komen. Zo zal het met deze laatste van Gov’t Mule gaan. Jaks SchuitHeartless Bastards – Restless Ones (Partisan Records/PIAS)
De uit Ohio afkomstige Heartless Bastards werden in het verleden vaak vergeleken met stadsgenoten Black Keys. In de mix van de band is in de loop der jaren naast blues en garagepunk echter ook meer countryinvloed door komen schemeren. Met Arrow uit 2012 heeft voorvrouw Erika Wennerstrom haar band tot een homogeen geluid weten te kneden en dat wordt nu voortgezet op Restless Ones. Een paar jaren op tour heeft de band hechter gemaakt en Wennestrom heeft haar muzikale horizon nog verder verlegt. We horen stukjes Syd Barrett en Flaming Lips terug, maar ook Small Faces en The Byrds zijn hoorbaar van invloed. Daarmee is de band psychedelischer dan ooit en dat pakt uitstekend uit. Tekst Mania | Bert Dijkman

Fraser A. Gorman – Slow Gum (House Anxiety/Marathon Artists/Milk! Records)
De jonge Australiër Fraser A. Gorman heeft een voorliefde voor Americana. Bob Dylan is goed te horen in zijn muziek, maar Gorman is eigen. Tijdens de rustige momenten klinkt hij tijdloos, het komt ook door de goede begeleiding. Zelf speelt hij akoestisch gitaar, en er zijn verstilde momenten. Verder blijkt zijn grote talent. Voor dit debuut, dat net voor de zomer klaar was, schreef hij tien prachtige nummers en hij ging op tournee met Kid Wave en groot talent Bully. Fraser A. Gorman is een nieuwe talentvolle troubadour. Ergens in het rijtje met Paul Kelly en Cass McCombs. Mooi debuut. Tekst Mania | Erik MundtAlabama Shakes – Sound & Color (Rough Tradede Konkurrent)
Lekker is dat! Heb je met het debuut van Alabama Shakes één van de beste albums van 2012 in huis gehaald, sta je nog weken lang na te trillen van hun optredens in Bitterzoet en de Alpha-tent op Lowlands, besluiten ze doodleuk om voor de opvolger uit hun ‘comfortzone’ te stappen omdat anders ‘de creativiteit beperkt zou worden en daarmee ook de experimenteerdrang in het geding’.
Het waren slechts enkele van de vele, ronduit vervelende cliché’s die we via de diverse media moesten vernemen en het ergste deden vrezen. Weer zo’n bandje die het stormachtige begin geen vervolg kan geven. Vorige maand verscheen dan de lang verwachte opvolger Sound & Color van het viertal uit Athens, Alabama.

Na beluistering van de eerste tracks kan al snel geconcludeerd worden dat de band woord heeft gehouden. Er wordt inderdaad behoorlijk op los geëxperimenteerd en van die comfortzone hebben we ook geen last meer. Betekent dit dan dat er niets meer over is van dat wat ons op Boys & Girls zo enorm beviel? Het antwoord hierop ligt ergens in het midden. Gebleven zijn de enorme uithalen van frontvrouw Brittany Howard die zichzelf weet te overtreffen met haar vocale uitingen. Zingen kun je het nauwelijks noemen. Dit is Soul in het kwadraat dus met een hoofdletter S. Hoort die ijzingwekkende kreet waarmee ze Don’t Wanna Fight begint of de pijn in het gevoelige This Feeling en de smeekbeden in Gimme All Your Love. Deed die laatste van D’Angelo al het nodige stof opwaaien, het gelaagde Gemini doet zelfs deze Black Messiah wit verkleuren.

Tijd om even bij te komen is er nauwelijks. Als een stel wilde hyena’s jagen de muzikale begeleiders er net zo gemakkelijk een ranzige garagerocker als The Greatest doorheen. Het gaat werkelijk alle kanten op. In Amerika heeft Sound & Color al enorm veel losgemaakt maar Europa zal na dit festivalseizoen nooit meer hetzelfde zijn. Jeroen Bakker

LIVEDATA 10/07 North Sea Jazz, Rotterdam 07/11 Paradiso, Amsterdam (met Michael Kiwanuka) 08/11 De Oosterpoort, Groningen(met Michael Kiwanuka) 10/11 Cirque Royal, Brussel(met Michael Kiwanuka) 16/11 013, Tilburg (met Michael Kiwanuka)