Category: Albums

Tame Impala – Currents (Caroline / Universal Music)
Discopsych? Currents, het derde album van Tame Impala, lijkt een stevige stijlbreuk met de geprezen voorgangers Lonerism en Innerspeaker. Weg zijn de gitaren, weg is de psychedelische spacerock die Kevin Parker thuis in het Australische Perth in elkaar knutselde. Het heerlijk funkende Daffodils dat vorig jaar op Uptown Special van Mark Ronson verscheen, lijkt prima thuis te horen op Currents.

“Cause I’m a man, woman. Not often proud of what I choose. I’m a human, woman. A greater force I answer to”, knipoogt Parker schaamteloos in de single Cause I’m A Man. “Someone said they left together. I ran out the door to get her. She was holding hands with Trevor. Not the greatest moment ever”, swingt het kitscherig in The Less I Know The Better. En is Past Life geen soort Daft Punk-robotprobeersel?

Wat aanvankelijk overkomt als een vercommercialisering van het geluid van Tame Impala, dat blijkt na paar luisterbeurten een razend knappe verdieping te zijn. Inderdaad, Currents funkt veel meer dan de voorgaande twee albums. Bij vlagen is het ook heel erg ambient. Maar wie de oren na een aantal danspasjes spitst, hoort de herkenbare sound van Parker terug. De gitaren zijn er wel degelijk, hoewel ze zijn verstopt en vaak ook zwaar zijn vervormd door synthesizers.

Zo begint The Moment als een luchtig dansliedje, maar verandert het gaandeweg in een duistere psychtrack. Reality In Motion gaat met vette draaiende bassen onder een heerlijke melodie over grenzen van een muzikaal universum heen; op de manier zoals ze bij de NASA na een reistijd van bijna 10 jaar eindelijk eens scherpe foto’s van Pluto maakten. Afsluiter New Person, Same Old Mistakes combineert die luchtigheid zelfs met die eindeloze ruimtereis: tot ziens Pluto, wat is er nog meer? Tekst Mania | Ruben Eg

LIVEDATA 22/08 Pukkelpop, Hasselt 23/08 Lowlands, Biddinghuizen

Passion Pit – Kindred (Columbia/Sony Music)
Passion Pit begon als een liefdesbetuiging aan de toenmalige vriendin van zanger Michael Angelakos. Als een valentijnscadeau had hij een aantal liedjes voor haar geschreven, die uiteindelijk de debuut-EP van Passion Pit werden. Daarna volgde een succesvolle carrière als synthpopband, met singles als Sleepyhead en Take a Walk. Nu, zeven jaar later, is het tijd voor het derde album, en ook deze keer is het een liefdesbetuiging, al heeft hij in de tussentijd een andere relatie gekregen. Angelakos is door een duistere periode in zijn leven gegaan, onder andere door zijn bipolaire stoornis, en omdat hij zoveel steun van zijn vrouw had, is het nieuwe album, Kindred, opgedragen aan haar. De titel duidt ook op de nauwe verwantschap die hij met haar voelt.

Dat hij door een moeilijke periode is gegaan, is aan de muziek niet af te horen. Evenals de voorgaande albums klinkt Kindred ontzettend luchtig en opgewekt. Passion Pit maakt dan ook popmuziek pur sang. Liedjes van drie à vier minuten, vol met sterke melodieën en pakkende refreinen. Maar let wel: dat betekent niet dat het maar oppervlakkige hitparademuziek is. Passion Pit laveert juist heel knap tussen de glazuurafbrekende kitsch van Mika en de ingenieuze popliedjes van Death Cab for Cutie.

Dat ingenieuze zit hem vooral in de arrangementen. Zo begint Whole Life Story met wat geruis en een melancholische piano, om vervolgens perfect aangevuld te worden door bijpassende elektronische bliepjes en een voorzichtige beat, en uiteindelijk in het refrein helemaal open te barsten. Hier is het vakmanschap van Angelakos in te horen; elk element lijkt de andere elementen te versterken, en de composities worden heel slim op- en afgebouwd, zonder dat het afdoet aan de speelsheid en frisheid. Het is alsof een jong kind een keyboard heeft gevonden, en zich er helemaal op uitleeft, maar tegelijkertijd wél weet wat ie doet.

Het resultaat? Een album dat op het eerste gehoor aandoet als zomerse electro-pop met een cheesy randje, maar waar na vaker beluisteren een hoop in te ontdekken valt. Bovendien zijn de liedjes ontzettend pakkend, zonder dat het té catchy wordt, en weten ook de teksten te boeien. Die gaan voornamelijk over de liefde voor zijn vrouw, en de leuke en minder leuke aspecten van hun relatie. Zo bezingt hij in Lifted Up (1985) het geboortejaar van zijn vrouw, maar blijkt in Five Foot Ten dat het niet altijd rozengeur en manenschijn was: ‘I remember moments as if set in stone / I can see you yelling and you throwing rings at me’.

Een album waar over élk geluidje is nagedacht, maar waar elk geluidje ook daadwerkelijk op zijn plek valt. Je vraagt je af waarom Passion Pit de hitlijsten nog niet heeft bestormd… Arnout de Vries

Chemical Brothers – Born In The Echoes (Virgin EMI)
Born In The Echoes is het achtste studioalbum van Chemical Brothers. Vijf jaar na Further waarin het geluid minder toegankelijk was én er geen gebruik werd gemaakt van gasten, kiezen Tom Rowlands en Ed Simons nu weer voor het beproefde recept.

Robotic Funk, futuristische freakbeat, euforische spiritual acid noemen ze het zelf en het klinkt inderdaad als de meest geestverruimende plaat die de heren maakten. Gastbijdrages zijn er deze keer van Beck in het nummer Wide Open en verder horen we St. Vincent en Cate Le Bon voorbijkomen. Rapper Q-Tip is te horen op de single Go die werd voorzien van een fraaie clip geregisseerd door Michel Gondry. Tekst Mania | Bert Dijkman

LIVEDATUM 22/08 Lowlands, BiddinghuizenFist City – Everyhing Is A Mess (Transgressive/PIAS)
2014 was een belangrijk jaar voor dit viertal uit Southern Alberta. Debuut It’s 1983 Grow Up! werd met een betere distributiedeal opnieuw uitgebracht en in de studio van Steve Albini werden opnames gemaakt voor opvolger Everything Is A Mess. Producer Ben Greenberg, bekend van zijn werk met The Men en Hubble, nam plaats achter de knoppen.

Fist City kwam met maar liefst zeventien nummers tevoorschijn. Bij zeventien nummers moet de luisteraar een onbeduidend intro van bijna twintig seconden en vijf ‘interludes’ voor lief nemen. Het zijn zes wat onduidelijke nummers. Zouden het prachtige soundscapes zijn, tapijten van geluid waarbij de muzikant de gedachten van de luisteraar bestuurt ter afwisseling van de indierock garagenummers, zouden de nummers beter verteerbaar zijn. Het zijn nu meer muziekmatjes met onduidelijke geluiden.

De overige elf nummers zijn zeer de moeite waard. Fist City plukt teksten uit het dagelijks leven en schopt daarbij met groot plezier tegen bestaande autoriteiten. Fuck Cop, Lets Rip en Losers Never Die zijn titels die niets te raden over laten. Het viertal speelt indierock, die klinkt als de beste garagemuziek uit de vorige én deze eeuw. Everything Is A Mess klinkt geen moment geforceerd vernieuwend. Na de eerste luisterbeurt is de muziek bekend en groeit daarna alleen maar.

Fist City neemt plaats in een lange rij van groepen. The Wipers en Sonic Youth zijn helden voor het viertal. Filmregisseur John Waters is een belangrijke visuele inspiratiebron. In de clips van de groep gebeurt genoeg om de oren en de ogen de kost te geven. Everything Is A Mess is het schoolvoorbeeld van een plaat die het motto niet lullen maar poetsen verdient. Eind oktober is de groep in verschillende steden in Nederland te bewonderen. Check de speelagenda van Fist City. Jaks Schuit

LIVEDATA 20/10 Autumn Falls Festival, Brussels (B) 21/10 De Kreun, Kortrijk (B) 22/10 ACU, Utrecht 23/10 V11, Rotterdam 24/10 Let’s Get Lost Festival, Zwolle 24/10 Vera Groningen, Netherlands
All dates with Girl Band

The London Souls – Here Come The Girls (Feel Records/Round Hill Records/NEWS)
Plotseling stonden ze daar aangekondigd tussen allerlei interessante en soms zelfs ook grote namen die dit jaar op het Bospop Festival te zien zullen zijn. The London Souls, een duo dat, in tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden, uit New York City afkomstig is en zich ook nog eens met allerlei muzikale stijlen, behalve soul, bezighoudt.

Met Here Come The Girls heeft deze ‘Brooklyn Invasion’ pas het tweede album afgeleverd in zeven jaar maar het heeft ze dan ook niet bepaald meegezeten. Zo was er ooit eens een bassist die er op een cruciaal moment plots de brui aan gaf maar op het moment dat de overgebleven twee echt dachten dat ze het voor elkaar hadden raakte de ene helft op de intensive care na een verschrikkelijk auto-ongeluk. Omdat de opnames voor dit album naar ieders volle tevredenheid waren afgerond en het herstel van Tash, de guitarist/leadzanger van de band, zeer voorspoedig verliep, werd besloten om de releasedatum uit te stellen en vervolgens de draad weer op te pakken. Die draad is inmiddels opgepakt en, naar verluidt, sterker dan tevoren worden diverse podia in Europa momenteel platgespeeld.

Op Here Come The Girls worden de fijnste elementen uit de meest smerige rock en blues vermengd en zowel subtiel akoestisch als zwaar versterkt toegepast. Neem daarbij de vocale harmonieuze hoogstandjes in combinatie met de sterke eigengemaakte liedjes en een vergelijking met de prille beginjaren van The Beatles is snel gemaakt. Zie hier dan toch een Brits linkje. De geoefende luisteraar zal echter tussen al het kabaal de voorliefde voor de hiphop en oudere jazz terughoren. Iets waarmee de diversiteit van deze rasmuzikanten nog maar eens wordt benadrukt. Desondanks zijn deze London Souls er prima in geslaagd om een heel toegankelijk maar eigengereid geluid te produceren zonder zich te vergalopperen en te vervreemden van de luisteraar. Jeroen BakkerSeasick Steve – Sonic Soul Surfer (Dead Skunk Records / Caroline Records)
Op Lowlands 2011 beleefde Seasick Steve zijn magische live moment in Nederland. Hij kreeg een heldenonthaal en was een flinke hype in de maanden na het festival. Die storm is weer gaan liggen, de mensen die toen plots nieuwsgierig naar hem waren geworden zijn al lang op andere artiesten overgeschakeld. Maar Seasick Steve is anno 2015 helemaal zichzelf gebleven.

De manier hoe hij er bij zit op z’n albumhoes is al treffend: relaxed zittend in een stoel met de zon op zijn hoofd vak voor een klassieke bolide met een surfplank op het dak. Draai je het hoesje om en dan zien we de muzikant surfend op een tractor staan. Geweldig zo’n man die helemaal zichzelf kan zijn. Hij is zichtbaar hin zijn element met zijn andere grote passie: auto’s.

Nu wil een plaat van een artiest die helemaal doet waar ie zelf zin in heeft nog wel eens scherpte missen. Maar in de valkuil trapt Seasick Steve niet, Sonic Soul Surfer (alliteratie is zijn beste vriend: 5 woorden die beginnen met een S op de hoes) is een heerlijke stevige plaat die het vooral goed doet op een bloedhete dag terwijl je met een biertje in je tuin of op je balkon zit. Summertime Boy is een absolute alternatieve zomerhit en We Be Moving is zowaar ’s mans mooiste pareltje uit zijn carrière, schitterend gezongen ook.

De successupporters van Seasick Steve zijn dan wel vertrokken, maar trouwe fans weten wel beter: op Sonic Soul Surfer is Seasick Steve in bloedvorm. Thomas Spiekerman

LIVEDATA 10/09 Effenaar, Eindhoven (Uitverkocht) 11/09 Schouwburg, Rotterdam (Uitverkocht) 13/09 Oosterpoort, Groningen 15/09 Paradiso, Amsterdam (Uitverkocht) 16/09 TivoliVredenburg, Utrecht 18/09 Doornroosje, Nijmegen

Heyrocco – Teenage Movie Soundtrack (Vital Music)
The Cure en Nada Surf , vroege The Strokes overgoten met een flinke scheut Broken Social Scene! Journalisten putten zich uit in het noemen van invloeden bij het recenseren van Teenage Movie Soundtrack, het debuut van Heyrocco. In een volgende zin worden de groepen genoemd waar het Amerikaanse trio het podium mee deelde. Namen als Surfer Blood, Mutemath en Miniature Tigers krijgen dan een plek in de recensie. Nathan Jake Merli. Chris Cool en Tanner Cooper lijken het de schrijvende pers niet gemakkelijk te maken. En ook in deze recensie zijn de eerste vier regels voor etiketten en is er nog weinig gezegd over Teenage Movie Soundtrack.

Het debuut van het trio uit Charleston, USA is alles wat de titel beloofd. Heyrocco speelt powerpop met invloeden uit de garagerock. In tien nummers staan bekende thema’s voor de jeugdige fans centraal. Feestjes, de eerste keer, onzekerheid over relaties, kleding, dansen en muziek komen aan bod in de teksten. In openingsnummer Loser Denial schreeuwt Merli de frustratie van zich af. ‘I almost hate everyone. I find it hard to still have fun.’ Melt is daarna een nummer over auto’s en naar een feestje rijden. Tekstregels over zin hebben in een avond met uptempo poprock, vrienden en de besognes van alledag in de vierwieler achterlaten. In drie minuten is er een autorit, het feest, de ontmoeting met vrienden en pompende muziek. Singel Virgin is daarna een ruim drie minuten durende geheide hit. De pen waarmee het nummer is geschreven is diep in de Seattle grunge gedoopt. Niets mis met invloeden als het een opwindend nummer oplevert, is de enige en juiste conclusie.

Heyrocco schuift daarna per nummer dichter naar het midden van de muzikale weg. Het trio verlaat de garage en schurkt met nummers als Jake Miller’s House Party en Santa Fe (Stupid Lovesong) tegen de commercie aan. Happy is de afsluiter en met zes minuten het langste en minst imponerende nummer van dit debuut. ‘I only want to make you happy. If I can not have you back,’ kweelt Merli. Happy bewijst dat Heyrocco vooral in de garage moet blijven componeren.

Teenage Movie Soundtrack knipoogt naar een jong publiek. Heyrocco lijkt de zalen vol te willen trekken met tieners die inderdaad op weg gaan naar een concert en de sores van de dag achter zich willen laten. Dit debuut klinkt echter net iets te lekker om te worden weggezet als een gemakkelijk klinkende, commerciële productie. Heyrocco zou met Virgin zomaar een grote zomerhit kunnen scoren! De tien nummers laten vooral horen dat het trio de keuze tussen kwalitatief hoogstaande punkrock en commercieel klinkende powerpop nog niet heeft gemaakt. Teenage Movie Soundtrack herbergt kwaliteit maar te weinig keuze. Jaks SchuitA Place To Bury Strangers – Transfixation (Dead Oceans/de Konkurrent)
Gezapig; ik had niet gedacht dat ik die term ooit in verband zou brengen met een album van A Place To Bury Strangers. Want als er een band de laatste jaren zowel live als op plaat garant stond voor opwinding was het New York’s Loudest Band wel. Het duistere, beklemmende en woeste Exploding Head – een betere titel hadden wij ook niet kunnen bedenken – mag slechts zes jaar na de release al een klassieker worden genoemd. Maar waar de melodieën destijds zorgvuldig verstopt zaten achter een muur van noise en effecten is het op dit vijfde album eerder andersom.

Meer dan ooit draait om de liedjes. En juist de composities zijn niet allemaal even sterk. Opener Supermaster klinkt nog lekker dreigend, maar songs als Straight en What We Don’t See kabbelen haast onopgemerkt aan je voorbij. Voorheen klonken de New Yorkers als een supersonische en losgeslagen versie van Jesus & The Mary Chain, nu is het haast een saaie kopie. Pas naar het einde toe geeft opperhoofd Oliver Ackermann, ook effectenbouwer van grote meneren als The Edge en Trent Reznor, zijn apparatuur eens genadeloos op z’n flikker. En ja, dan is het wel weer ouderwets genieten. We geven het sympathieke trio dan ook het voordeel van de twijfel. In de hoop dat het staartje van deze plaat de kop van de volgende is. Milo Lambers

LIVEDATA 16/07 Dour Festival, Dour (B)

Laura Marling – Short Movie (Virgin Records / Caroline Records)
Ze debuteerde met geweldige liedjes als Old Stone en Night Terror, maar daar bleef het niet bij. De inmiddels 25-jarige Britse zangeres zette met elk album dat ze maakte grote stappen richting nog betere en rijpere songs. En met haar complexe vierde plaat Once I Was An Eagle overtrof ze zichzelf als singer-songwriter op alle fronten. Een lange zit en niet zo toegankelijk misschien, maar wel een fenomenaal goed en tijdloos album. Echt zo’n plaat die je van begin tot eind moet draaien zonder songs te skippen, want dan verbreek je de trance waar je in zit.

Precies het effect dat ook haar grote voorbeeld Joni Mitchell en de legendarische Nick Drake konden bereiken met hun allerbeste werk. Zeer snel na dit meesterwerk is er al weer een opvolger: Short Movie. Qua geluid is deze plaatnagenoeg gelijk aan de meesterlijke voorganger, maar Marling schreef deze keer ook wat lichter en pakkender songmateriaal. Zo combineert Marling op succesvolle wijze haar volwassen geluid van de laatste twee jaar met de speelse creaties van het begin uit haar carrière. En dan krijg je dus wederom een schitterend album, met deze keer meer liedjes die je op repeat wilt zetten.

Zo is er het heerlijk groovy I Feel Your Love met weergaloos uptempo gitaarspel. Ook lekker en zelfs commercieel aantrekkelijk is Gurdjieff’s Daughter, een track die wel wat weg heeft van Amy Macdonalds grote hitsingle This Is The Life. Hoewel Marling deze keer wat minder experimenteert , is ook Short Movie een fantastische folkplaat. Thomas SpiekermanMiguel – Wildheart (RCA / Sony)
”I want everyone to know I am wild, funny, edgy and love women. I need this album to connect.” Aldus Miguel over zijn aankomende album Wildheart. Miguel brak in 2010 door met de single All I Want Is You afkomstig van het gelijknamige debuutalbum. In 2012 bracht hij het veel geprezen Kaleidoscope Dream uit waarmee hij vier Grammy Award nominaties in de wacht sleepte en de award verzilverde voor de single Adorn. Met dit nummer scoorde hij ook zijn derde nummer 1 hit in de Verenigde Staten. De single bleef maar liefst 23 weken op nummer 1 staan in de Billboard R&B/Hip-hop airplay chart. Miguel beschrijft Wildheart zelf als volgt: “It’s Los Angeles, it’s attitude, it’s aggression, it’s sex, it’s pyschedelia, it’s lust, it’s loneliness. It’s just more aggressive. It’s just raw. That’s why I love this album.” Om dit album tot stand te brengen werkte Miguel samen met o.a. Jessie Ware, Janelle Monáe en Pharrell Williams. Als voorproefje van de plaat bracht Miguel de zwoele single Coffee uit in 3 verschillende versies. Op de definitieve versie van Coffee heeft Miguel een rap van Wale toegevoegd én het woordje ‘coffee’ vervangen door ‘fucking’. Naast deze eerste single kan ook het artwork – zoals je ziet – beschreven worden met één woord: wild! Tekst Mania

LIVEDATUM 05/10 Paradiso, Amsterdam

Gov’t Mule – Stoned Side Of The Mule vol. 1 & 2 (Provogue)
Southern blues rock. In drie woorden de muziek van Amerikaanse band Gov’t Mule. Vanaf 1994 maakte de groep de podia twintig jaar onveilig en dat heugelijke feit vroeg om speciale uitgaven. Unieke releases als Dark Side of the Mule, Sco-Mule en Dub Side of the Mule verschenen. Duidelijk is dat Gov’t Mule graag covert! Stoned Side Of The Mule vol. 1 & 2 is een dertien nummers durende aubade aan The Rolling Stones. Gov’t Mule nam een optreden tijdens Halloween 2009 in het Tower Theater in Philadelphia, USA op.

Slave van Tattoo You (1981) is de meest recente track, Play With Fire van Out of Our Heads uit 1965 is het oudste nummer. Van Sticky Fingers uit 1971 zijn de meeste nummers gekozen: Wild Horses, Bitch, Can’t You Hear Me Knocking en Brown Sugar. Zo speelt Gov’t Mule een redelijke Best Of, maar doet de groep geen enkele verrassende keuze. The Rolling Stones spelen al jaren de bekende Best Of tijdens concerten, Gov’t Mule had een avontuurlijker keuze kunnen maken. In een enkel nummer jamt de groep er lekker op los. Ventilator Blues, om een voorbeeld te noemen, duurt ruim zeven minuten. In die extra minuten is te horen waarom de groep in de zalen populair is. De machine Gov’t Mule komt op stoom en trekt het nummer met gemak door de vijf minuten grens. De groep speelt inderdaad southern blues rock en zijn daarmee bij The Rolling Stones aan het goede adres.

Vol.2 verscheen eerder dit jaar als vinyluitgave op de Record Store Day. De groep heeft vol. 1 en vol.2 bij elkaar gevoegd om een dubbelaar op vinyl uit te brengen. De release heeft twee nadelen. Het eerste opvallende naddel is dat de uitvoeringen van Gov´t Mule niet in de schaduw kunnen staan van de originele uitvoeringen. De groep kiest voor een wat gemakzuchtige, vooral kopiërende manier van uitvoeren. Tweede nadeel is de keuze voor de wat oudere nummers van The Rolling Stones. Er zijn andere en betere covers bekend van de door Gov’t Mule gespeelde nummers. De groep had dit kunnen voorkomen door nummers van de laatste platen van The Rolling Stones te kiezen. Dat is dus niet gebeurd.

Stoned Side Of The Mule vol. 1 & 2 is zo´n plaat die na een concert voor een zacht prijsje bij de merchandising tafel wordt gekocht. Na twee of drie dagen wordt de aankoop thuis beluisterd en daarna opgeborgen in de platenkast om er op gepaste tijden weer uit te komen. Zo zal het met deze laatste van Gov’t Mule gaan. Jaks SchuitHeartless Bastards – Restless Ones (Partisan Records/PIAS)
De uit Ohio afkomstige Heartless Bastards werden in het verleden vaak vergeleken met stadsgenoten Black Keys. In de mix van de band is in de loop der jaren naast blues en garagepunk echter ook meer countryinvloed door komen schemeren. Met Arrow uit 2012 heeft voorvrouw Erika Wennerstrom haar band tot een homogeen geluid weten te kneden en dat wordt nu voortgezet op Restless Ones. Een paar jaren op tour heeft de band hechter gemaakt en Wennestrom heeft haar muzikale horizon nog verder verlegt. We horen stukjes Syd Barrett en Flaming Lips terug, maar ook Small Faces en The Byrds zijn hoorbaar van invloed. Daarmee is de band psychedelischer dan ooit en dat pakt uitstekend uit. Tekst Mania | Bert Dijkman

Fraser A. Gorman – Slow Gum (House Anxiety/Marathon Artists/Milk! Records)
De jonge Australiër Fraser A. Gorman heeft een voorliefde voor Americana. Bob Dylan is goed te horen in zijn muziek, maar Gorman is eigen. Tijdens de rustige momenten klinkt hij tijdloos, het komt ook door de goede begeleiding. Zelf speelt hij akoestisch gitaar, en er zijn verstilde momenten. Verder blijkt zijn grote talent. Voor dit debuut, dat net voor de zomer klaar was, schreef hij tien prachtige nummers en hij ging op tournee met Kid Wave en groot talent Bully. Fraser A. Gorman is een nieuwe talentvolle troubadour. Ergens in het rijtje met Paul Kelly en Cass McCombs. Mooi debuut. Tekst Mania | Erik MundtAlabama Shakes – Sound & Color (Rough Tradede Konkurrent)
Lekker is dat! Heb je met het debuut van Alabama Shakes één van de beste albums van 2012 in huis gehaald, sta je nog weken lang na te trillen van hun optredens in Bitterzoet en de Alpha-tent op Lowlands, besluiten ze doodleuk om voor de opvolger uit hun ‘comfortzone’ te stappen omdat anders ‘de creativiteit beperkt zou worden en daarmee ook de experimenteerdrang in het geding’.
Het waren slechts enkele van de vele, ronduit vervelende cliché’s die we via de diverse media moesten vernemen en het ergste deden vrezen. Weer zo’n bandje die het stormachtige begin geen vervolg kan geven. Vorige maand verscheen dan de lang verwachte opvolger Sound & Color van het viertal uit Athens, Alabama.

Na beluistering van de eerste tracks kan al snel geconcludeerd worden dat de band woord heeft gehouden. Er wordt inderdaad behoorlijk op los geëxperimenteerd en van die comfortzone hebben we ook geen last meer. Betekent dit dan dat er niets meer over is van dat wat ons op Boys & Girls zo enorm beviel? Het antwoord hierop ligt ergens in het midden. Gebleven zijn de enorme uithalen van frontvrouw Brittany Howard die zichzelf weet te overtreffen met haar vocale uitingen. Zingen kun je het nauwelijks noemen. Dit is Soul in het kwadraat dus met een hoofdletter S. Hoort die ijzingwekkende kreet waarmee ze Don’t Wanna Fight begint of de pijn in het gevoelige This Feeling en de smeekbeden in Gimme All Your Love. Deed die laatste van D’Angelo al het nodige stof opwaaien, het gelaagde Gemini doet zelfs deze Black Messiah wit verkleuren.

Tijd om even bij te komen is er nauwelijks. Als een stel wilde hyena’s jagen de muzikale begeleiders er net zo gemakkelijk een ranzige garagerocker als The Greatest doorheen. Het gaat werkelijk alle kanten op. In Amerika heeft Sound & Color al enorm veel losgemaakt maar Europa zal na dit festivalseizoen nooit meer hetzelfde zijn. Jeroen Bakker

LIVEDATA 10/07 North Sea Jazz, Rotterdam 07/11 Paradiso, Amsterdam (met Michael Kiwanuka) 08/11 De Oosterpoort, Groningen(met Michael Kiwanuka) 10/11 Cirque Royal, Brussel(met Michael Kiwanuka) 16/11 013, Tilburg (met Michael Kiwanuka)

Leon Bridges – Coming Home (Colombia / Sony Music)
Leon Bridges verdiende zijn geld in een restaurant ergens aan de kant van de weg in Texas toen hij werd gelinkt aan gitarist Austin Jenkins van White Denim omdat hij evenals Jenkins Wrangler jeans droeg, opgehesen tot aan zijn middel. Een week later kwam Jenkins naar een van Leon’s shows en hier zijn we nu; een klein jaar later waarin het eerste album van Bridges een feit is.

Je vraagt je af of Bridges misschien familie is van Sam Cooke, geadopteerd is door Penny & The Quarters of dat het wellicht de avonden waren die hij doorbracht op de front porch van Jackie Wilson die hebben bijgedragen aan zijn stijl. De oorspronkelijk uit Atlanta, Georgia komende Leon is nog maar een kwart eeuw oud, maar klinkt als een doorgewinterde soul-artiest. Het luisteren naar zijn nummers Shine en River zorgen er zonder al te veel moeite voor dat je je in gedachten in de jaren 60 begeeft en je een oldtimer ingestapt bent op weg naar de drive-in bios ergens in de heuvels van Los Angeles. Leon Bridges slaagt erin om de oude soul een verjongingskuur te geven waarbij een gegarandeerd blijvend effect inclusief is. Tekst Mania | Linda Rettenwander

LIVEDATA 28/06 Rock Werchter, Werchter 04/09 Paradiso, Amsterdam 05/09 Ancienne Belgique, Brussel

zZz – Juggernaut (Excelsior Recordings)
zZz is een unieke band binnen de Nederlandse rockmuziek. De band bestaat uit Björn Ottenheim op zang en drums, en Daan Schinkel op keyboard. Met deze opstelling weten ze al ruim tien jaar een heel eigen geluid te creëren. Een vuig, smerig rockgeluid, en dat zonder gitaar! Bovendien zijn ze berucht om hun heftige optredens. De twee leden waren een tijdje bezig met andere projecten maar nu zijn ze weer terug, en hoe!

Juggernaut doet in vele opzichten aan de jaren ’70 denken. Ten eerste is daar de tweedeling van het album. In de seventies had je vele progrockbands die op de tweede plaatkant een lang, episch nummer zetten. Met progrock heeft zZz weliswaar niet veel te maken, maar het trucje hebben ze wel overgenomen, met als laatste nummer een twintig minuten durend ‘instrumentaaltje’, met krautrock-invloeden. Ha, krautrock, nog meer jaren ’70. En dat geldt ook voor de overige invloeden: When I Come Home heeft de pure lust en opwinding die Mick Jagger ook zo goed kon overbrengen, en My Girl klinkt als The Doors op speed. Bovendien is het vermengd met post-punkinvloeden.

Dit doet denken dat het om een retro-plaatje gaat, maar dat is zeker niet het geval. zZz weet de jaren ’70 invloeden juist in een modern jasje te stoppen, met dank aan de keyboard-klanken van Daan Schinkel, waar zelfs dance-invloeden in zijn te horen. Dat doet echter niets af aan het ruige, wilde rockgeluid dat de band voortbrengt. Björn Ottenheim heeft een lekker rauw stemgeluid, en zingt er toepasselijke teksten mee. Titels als Blood en vooral Wild Girl spreken boekdelen. De eerste helft van het album klinkt inderdaad als een enorm wilde meid.

De laatste twee nummers houdt Ottenheim echter zijn mond, en laat zZz de instrumenten spreken. Red Beat klinkt al aangenaam, maar lijkt vooral een opmaat naar Juggernaut, het titelnummer. Het woord ‘juggernaut’ betekent zoiets als ‘een vernietigende kracht die niet te stoppen is’. Een betere titel hadden de mannen niet kunnen bedenken voor dit nummer. Het nummer is als een draaikolk die je opslokt, en je twintig minuten lang door elkaar schudt. In dit nummer lijken alle invloeden samen te komen, en lijken Björn en Daan volledig op hun plek te zijn gekomen, elkaar perfect aanvoelend.

Juggernaut is een opwindend rockalbum, met een daverend eindstuk. zZz laat eens te meer horen dat ze een fantastische toevoeging zijn aan het Nederlandse muziekklimaat. Arnout de Vries

Lees HIER het interview met zZz

LIVEDATA 26/06 Down The Rabbithole, Beuningen 17/07 Welcome To The Village, Leeuwarden 18/07 Polderfest, Sint-Jan-In-Eremo (België) 23/07 Valkhof Festival, Nijmegen 25/07 WeitjeRock, Biervliet 31/07 Sleazefest, Wijk aan Zee 15/08 La Truite Magique, Tavigny (België) 05/09 Into The Great Wide Open, Vlieland

The Darkness – Last Of Our Kind (V2 Benelux)
De meest spraakmakende Britse rockband van de afgelopen twaalf jaar is zonder enige twijfel The Darkness. Geen band uit Engeland wist sinds The Spice Girls zoveel exemplaren van het debuutalbum in Amerika te verkopen. Onlangs is het vier-koppige rockmonster onder leiding van de broertjes Dan en Justin Hawkins weer losgebroken om Last Of Our Kind op ons los te kunnen laten.

Hoewel er nog altijd gegronde redenen bestaan om deze band niet al te serieus te nemen worden we in de openingstrack Barbarian toch echt verrast met een belangrijk stukje geschiedenisles. The Darkness neemt ons mee naar het jaar 800, een tijd waarin de Deense Vikingen het op Angelsaksisch Engeland gemunt hebben en waarin kopstukken als Ivar de Beenderloze en Halfdan Ragnarsson er flink op los hakten. Het had weinig gescheeld of Engeland was in Deense handen gevallen. Met de door, van Transformers bekende, Nick Roche getekende bijbehorende clip wordt alles op zodanig weerzinwekkende wijze gevisualiseerd dat zelfs een bruut en monsterlijk stel als GWAR van kleur zou verschieten.
Je zou bijna voorbijgaan aan het muzikale vernuft dat er zoal op Last Of Our Kind te vinden is. En natuurlijk liggen de diverse invloeden uit de roemruchte jaren zeventig er dik boven op en zeker dat het gitaarwerk in Open Fire regelrecht van The Cult is gejat. Maar zelfs dan blijft er nog steeds genoeg te genieten voor de liefhebber van de betere over-the-top-rock.

Hoewel hier met afstand de allerlelijkste hoes (red. meningen kunnen verschillen) van 2015 is afgeleverd en dan we zijn nog maar net halverwege het jaar. Verder lijkt het er sterk op dat de band een andere muzikale weg is ingeslagen. Je zou ze bijna serieus gaan nemen en ach… Dat we de mysterieuze verdwijning van een drummer al eens tegenkwamen bij Spinal Tap zal vast en zeker op toeval berusten. Jeroen BakkerNeal Schon – Vortex (Mascot label Group)
Vanaf 1975 maakte Neal Schon veertien langspeelplaten met Journey. Daarnaast werkte hij mee aan releases van Paul Rodgers, Jan Hammer en Bad English. Onder eigen naam verschenen er negen albums. De reeks releases op naam van Neil Schon is lang en indrukwekkend. Daarbij is de rij artiesten waar hij als gastmuzikant mee heeft gewerkt minstens zo imposant. Joe Cocker, Sammy Hagar, The Allman Brothers Band en Betty Davis, het is maar een greep uit de te noemen namen. In 1969 sloot Schon op 15 jarige leeftijd aan bij Carlos Santana en werkte mee aan twee albums van Santana. Het verhaal gaat dat Eric Clapton hem vroeg om mee te spelen in Derek and The Dominos.

Vortex is een dubbelaar, twee schijfjes met in totaal achttien nummers. Bijna honderd minuten met vooral instrumentale progrock. Negen instrumentale nummers op elk schijfje. Neal Schon is een gitarist met een eigen geluid, maar hij schuwt niet om in andere genres te winkelen. Eternal Love op het eerste schijfje is een pianoballade. Na vier progrock nummers met veel gitaarsoli is er een nummer met gevoelig pianospel. In Irish Cream speelt Schon leentjebuur bij The Edge van U2. Met groot gemak tokkelt hij een Iers sausje door het nummer.

Op het tweede schijfje neemt Schon pas gas terug in het zevende nummer Mom. Het is een akoestische ballade van 1.35 minuut. Twee nummers later brengt afsluiter White Light de rust terug in de huiskamers. Bijna drie minuten rustig gitaarspel om de honderd minuten nieuwe muziek af te sluiten. Vortex is een release van een geweldige gitarist. Schon laat fantastisch gitaarspel horen, maar slaagt er in honderd minuten niet een keer in om te verrassen. Vortex is vooral voor de fans die Neal Schon al tientallen jaren volgen. Jaks Schuit

 

https://soundcloud.com/mascotlabelgroup/cd1-04-el-matador/s-ypy4I

 

Flo Morrissey – Tomorrow Will Be Beautiful (Glassnote/Caroline)
Pas 20 is ze, maar zowel in binnen- als buitenland heeft Flo Morrissey met haar volle lippen, lange bruine haren, nog langere benen en loepzuivere stem diepe indruk achtergelaten. Zo ook in Groningen, waar de Londense singer-songwriter begin 2015 tijdens Eurosonic een halfvolle zaal in het Groninger Forum vol verrukking en ontzag huiswaarts liet gaan. Pop, folk en indie worden subtiel gemengd en overgoten met een jaren ’60 geluid dat herinneringen oproept aan grote namen als Joni Mitchell en Vashti Bunyan, terwijl ook Kate Bush, Karen Dalton en Lana del Rey qua sfeer, stemgeluid en tijdloosheid moeiteloos in dat rijtje passen. Haar debuutalbum Tomorrow Will Be Beautiful is van een zeldzaam hoog niveau en bevat louter pareltjes van nummers, zoals het breekbare en emotionele Show Me en de al eerder uitgebrachte single Pages Of Gold. Vooral die laatste neemt je mee terug naar vervlogen tijden. Het moet ontzettend raar lopen wil deze grote belofte, doch klein van stuk, niet worden ingelost. Tekst Mania | Jelle Teitsma

Lifehouse – Out of the Wasteland (Ironworks Music/V2 Benelux)
Zo’n tien jaar na de doorbraak van de grunge (Nirvana, Pearl Jam, etc.) is er een stroom aan bands die onder post-grunge worden geschaard. Een denigrerende term, want veel rockliefhebbers vinden het maar een slappe kopie van de grunge, zonder de oprechtheid ervan. Het gaat hierbij om bands als Nickelback, 16 Doors Down en Creed, maar ook Lifehouse onderging dat lot. Net als veel andere post-grungebands scoorden ze grote hits (denk aan Hanging By a Moment) maar werden ze onder de critici weggehoond als een soort ‘Pearl Jam light’.

Toch heeft de band zich niet uit het veld laten slaan. Ondanks de nodige kritiek blijft de band steevast om de paar jaar een nieuw album uitbrengen. Het laatste album, Almeria, werd echter wel heel slecht ontvangen en was commercieel gezien een enorme flop. De band besloot om niet te toeren, maar voor een tijdje uit elkaar te gaan en zich op andere dingen te richten. Zanger Jason Wade richtte zich op een solo-album, en schreef daarvoor tientallen liedjes in tal van genres, maar merkte op een gegeven moment dat hij zijn liedjes toch wel heel erg graag weer met zijn band zou opnemen. Lifehouse kwam daarom, tot opluchting van de fans, weer samen en ging de studio in om Out of the Wasteland op te nemen. Met één verschil: gitarist Ben Carey is er niet meer bij.

Een hele voorgeschiedenis dus, die eigenlijk precies aangeeft hoe het album klinkt. Het is heel goed te horen dat veel liedjes op Out of the Wasteland aanvankelijk solomateriaal waren. Ook is duidelijk te horen dat de gitarist afwezig is (de zanger doet nu zelf het gitaarspel). Een groot deel van het album bestaat namelijk uit kleine, intieme liedjes. In de nummers waarin er wel een rockgeluid wordt neergezet voel je dat er iets mist. De stevigere nummers weten gewoonweg niet te overtuigen zonder het gitaarspel van Carey.

Gelukkig draait het dus voornamelijk om de rustige kant van Lifehouse, die al eerder in hun carrière zo nu en dan naar voren kwam. In 2005 scoren ze met het intieme You and Me één van hun grootste Amerikaanse hits. Out of the Wasteland ligt in het verlengde van dat nummer en voelt meer als een akoestisch popalbum, met af en toe een klein rockrandje. Jason Wade wist altijd al veel emotie in zijn teksten te leggen, maar dit album voelt persoonlijker dan ooit. Het is allemaal weliswaar nogal gelikt geproduceerd, maar de liedjes komen oprecht over. Zonder gitarist Ben Carey draait het helemaal om Wade en dat was wellicht precies wat hij wilde en de verandering die Lifehouse nodig had. Arnout de Vries

LIVEDATA 15/09 Melkweg, Amsterdam 16/09 Oosterpoort, Groningen 17/09 Tivolivredenburg, Utrecht