Category: De Volkskrant

Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin we u bij de hand nemen langs de beste albums van de maand.

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl/volkskrantradio als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!JTNDaWZyYW1lJTIwc3JjJTNEJTIyaHR0cHMlM0ElMkYlMkZ3d3cubWl4Y2xvdWQuY29tJTJGd2lkZ2V0JTJGaWZyYW1lJTJGJTNGZW1iZWRfdHlwZSUzRHdpZGdldF9zdGFuZGFyZCUyNmFtcCUzQmVtYmVkX3V1aWQlM0QzZjgyNDg2MC1kZjE3LTQxY2YtODBmYy03ODJkMDRlODIwZDIlMjZhbXAlM0JmZWVkJTNEaHR0cHMlMjUzQSUyNTJGJTI1MkZ3d3cubWl4Y2xvdWQuY29tJTI1MkZQaW5ndWluX1JhZGlvJTI1MkZwaW5ndWluLXJhZGlvLXByZXNlbnRzLXZvbGtza3JhbnQtcmFkaW8tZWRpdGllLTQtamFudWFyaS0yMDE2JTI1MkYlMjZhbXAlM0JoaWRlX2NvdmVyJTNEMSUyNmFtcCUzQmhpZGVfdHJhY2tsaXN0JTNEMSUyNmFtcCUzQnJlcGxhY2UlM0QwJTIyJTIwZnJhbWVib3JkZXIlM0QlMjIwJTIyJTIwaGVpZ2h0JTNEJTIyMTgwJTIyJTIwd2lkdGglM0QlMjI2NjAlMjIlM0UlM0MlMkZpZnJhbWUlM0UlM0NkaXYlMjBzdHlsZSUzRCUyMmNsZWFyJTNBJTIwYm90aCUzQiUyMGhlaWdodCUzQSUyMDNweCUzQiUyMHdpZHRoJTNBJTIwNjUycHglM0IlMjIlM0UlM0MlMkZkaXYlM0UlM0NwJTIwc3R5bGUlM0QlMjJkaXNwbGF5JTNBJTIwYmxvY2slM0IlMjBmb250LXNpemUlM0ElMjAxMXB4JTNCJTIwZm9udC1mYW1pbHklM0ElMjAlMjZxdW90JTNCT3BlbiUyMFNhbnMlMjZxdW90JTNCJTJDSGVsdmV0aWNhJTJDQXJpYWwlMkNzYW5zLXNlcmlmJTNCJTIwbWFyZ2luJTNBJTIwMHB4JTNCJTIwcGFkZGluZyUzQSUyMDNweCUyMDRweCUzQiUyMGNvbG9yJTNBJTIwcmdiJTI4MTUzJTJDJTIwMTUzJTJDJTIwMTUzJTI5JTNCJTIwd2lkdGglM0ElMjA2NTJweCUzQiUyMiUzRSUzQ2ElMjBocmVmJTNEJTIyaHR0cHMlM0ElMkYlMkZ3d3cubWl4Y2xvdWQuY29tJTJGUGluZ3Vpbl9SYWRpbyUyRnBpbmd1aW4tcmFkaW8tcHJlc2VudHMtdm9sa3NrcmFudC1yYWRpby1lZGl0aWUtNC1qYW51YXJpLTIwMTYlMkYlM0Z1dG1fc291cmNlJTNEd2lkZ2V0JTI2YW1wJTNCdXRtX21lZGl1bSUzRHdlYiUyNmFtcCUzQnV0bV9jYW1wYWlnbiUzRGJhc2VfbGlua3MlMjZhbXAlM0J1dG1fdGVybSUzRHJlc291cmNlX2xpbmslMjIlMjB0YXJnZXQlM0QlMjJfYmxhbmslMjIlMjBzdHlsZSUzRCUyMmNvbG9yJTNBJTIzODA4MDgwJTNCJTIwZm9udC13ZWlnaHQlM0Fib2xkJTNCJTIyJTNFUGluZ3VpbiUyMFJhZGlvJTIwcHJlc2VudHMlMjBWb2xrc2tyYW50JTIwUmFkaW8lMjAtJTIwRWRpdGllJTIwNCUyMGphbnVhcmklMjAyMDE2JTNDJTJGYSUzRSUzQ3NwYW4lM0UlMjBieSUyMCUzQyUyRnNwYW4lM0UlM0NhJTIwaHJlZiUzRCUyMmh0dHBzJTNBJTJGJTJGd3d3Lm1peGNsb3VkLmNvbSUyRlBpbmd1aW5fUmFkaW8lMkYlM0Z1dG1fc291cmNlJTNEd2lkZ2V0JTI2YW1wJTNCdXRtX21lZGl1bSUzRHdlYiUyNmFtcCUzQnV0bV9jYW1wYWlnbiUzRGJhc2VfbGlua3MlMjZhbXAlM0J1dG1fdGVybSUzRHByb2ZpbGVfbGluayUyMiUyMHRhcmdldCUzRCUyMl9ibGFuayUyMiUyMHN0eWxlJTNEJTIyY29sb3IlM0ElMjM4MDgwODAlM0IlMjBmb250LXdlaWdodCUzQWJvbGQlM0IlMjIlM0VQaW5ndWluJTIwUmFkaW8lM0MlMkZhJTNFJTNDc3BhbiUzRSUyMG9uJTIwJTNDJTJGc3BhbiUzRSUzQ2ElMjBocmVmJTNEJTIyaHR0cHMlM0ElMkYlMkZ3d3cubWl4Y2xvdWQuY29tJTJGJTNGdXRtX3NvdXJjZSUzRHdpZGdldCUyNmFtcCUzQnV0bV9tZWRpdW0lM0R3ZWIlMjZhbXAlM0J1dG1fY2FtcGFpZ24lM0RiYXNlX2xpbmtzJTI2YW1wJTNCdXRtX3Rlcm0lM0Rob21lcGFnZV9saW5rJTIyJTIwdGFyZ2V0JTNEJTIyX2JsYW5rJTIyJTIwc3R5bGUlM0QlMjJjb2xvciUzQSUyMzgwODA4MCUzQiUyMGZvbnQtd2VpZ2h0JTNBYm9sZCUzQiUyMiUzRSUyME1peGNsb3VkJTNDJTJGYSUzRSUzQyUyRnAlM0UlM0NkaXYlMjBzdHlsZSUzRCUyMmNsZWFyJTNBJTIwYm90aCUzQiUyMGhlaWdodCUzQSUyMDNweCUzQiUyMHdpZHRoJTNBJTIwNjUycHglM0IlMjIlM0UlM0MlMkZkaXYlM0U=

Elke eerste maandag van de maand op Pinguin Radio van 20:00 tot 22:00 uur de beste tracks van de belangrijkste 10 albums samengesteld door de muziekredactie van de Volkskrant.

Kendrick Lamar – To Pimp a Butterfly (Aftermath/Interscope/Universal)

Met To Pimp a Butterfly heeft Kendrick Lamar hiphop verdiept. En het genre had de afgelopen veertig jaar al een indrukwekkende zegetocht gemaakt. In 2003 al, toen de toptien van de Billboard popcharts in zijn geheel bestond uit hiphop- en r-‘n-b-artiesten was het genre officieus gepromoveerd tot het standaardidioom voor kids die zich wilden uiten; de lingua franca van jongerencultuur wereldwijd. Nu in 2015 geeft Lamar er literaire zwaarte aan. Door alle dramatische mogelijkheden van hiphop uit te buiten, komt Lamar tot het indrukwekkende zelfonderzoek dat To Pimp a Butterfly is; een breedbeeld, technicolor egodocument met Lamar als regisseur, protagonist, beatpoet en kunstenaar.

Met de metafoor van de rups die in een vlinder verandert, 16 nummers, een gedicht waarvan fragmenten over het album zijn verspreid, en tracks die soms als ijzingwekkende hoorspelen aanvoelen, schetst Lamar zijn positie als succesvolle zwarte rapper in de Amerikaanse samenleving. Die charismatische jongen uit LA-probleemwijk, Compton, die na het succes van zijn debuutalbum Good Kid, M.A.A.D. City dacht zijn nieuwe status aan te kunnen wenden om het leven van hem en de zijnen te verbeteren.

Net als bij The Blacker The Berry waarin Lamar op de meest confronterende wijze u, de luisteraar, even bij de les houdt. “My hair is nappy, my dick is big, my nose is round and wide. You hate, me don’t you?”

Gloeiend van uitdagend zelfbewustzijn: “I want you to recognize I’m a proud monkey.”

Jazz, funk, disco en pop dienen als muzikale omlijsting van Lamars teksten. En het is hier en daar ondanks de tekstuele zwaarte uitermate funky maar zelfs onder de meest dansbare beats, zit een boodschap. In i de lichtvoetige tegenhanger van u is het refrein het feestelijk gejubelde ‘I love myself’. In een context van Amerikaans raciaal geweld waar een zwart lichaam a priori als bedreigend wordt ervaren is dat niet minder dan een politiek statement.

Die combinatie van sociaal commentaar en nietsontziende zelfanalyse maakt van To Pimp a Butterfly een meesterwerk, de meest relevante muziek van 2015. Net zo relevant en urgent als dat andere, dat literaire werk van dit jaar: Between The World And Me. De zwarte Amerikaanse schijver Ta-Nehisi Coates schreef een brief aan zijn tienerzoon waarin hij beschrijft wat het betekent zwart te zijn in een gemeenschap waar geweld tegen zwarten een lange traditie kent. Het was een update van The Fire Next Time van James Baldwin die in 1963 al een soortgelijk essay in briefvorm aan zijn neefje schreef. Lamar schreef een brief aan zichzelf, plaatste zich daarmee in het hier en nu én in de traditie en maakte, net zoals Baldwin, net zoals Coates, het persoonlijke universeel en het universele persoonlijk. Dat noemen we kunst.

Jamie xx – In Colour (Young Turks/Beggars)

Jamie xx, producer, remixer en vooral het creatieve brein van de Britse band The xx heeft zichzelf met In Colour overtroffen. Dat hij zelf een plaat zou maken viel te verwachten. Dat hij handig is in het verknippen en opnieuw rangschikken van lome triphop en dubstepbeats, zweverige elektronica en sombere new wave-melodielijntjes, wisten we al langer. Maar In Colours laat zich ook nog eens luisteren als een spannende vertelling.

Door: Gijsbert Kamer – 3 juni 2015

Het resulteert in een muzikale reis door het Londense nachtleven van de laatste paar jaar. Alsof hij van een dubstepfeestje via een hiphopconcert op een techno-avond is beland en eenmaal thuisgekomen alle indrukken in ook voor niet-dansers behapbare popmuziek heeft omgezet.
In Colours is zo’n plaat die refereert aan de beste dansmuziek van de laatste tijd, zonder zelf louter dance te brengen. Mooi hoe langzaam de kleuren van duister (dubstep) naar vrolijker verschieten en het tempo wordt opgevoerd.

Gaandeweg komt er ook meer lucht in de composities. Het fraaie door Romy van The xx gezongen Loud Places ontaardt in euforische soul, terwijl de combinatie rap en ragga in I Know There’s Gonna Be (Good Times) zorgt voor een feestelijke apotheose.

Sufjan Stevens – Carrie & Lowell (Asthmatic Kitty/de Konkurrent)

Eigenlijk is iedere plaat van de Amerikaanse liedschrijver en fluisterzanger Sufjan Stevens raak. Op Carrie & Lowell herdenkt hij zijn moeder, die aan verslavingen ten onder ging, op een liefdevolle en soms pijnlijk ontroerende manier. Zo wordt het verdriet van Stevens universeel en kan de luisteraar zelf ook troost putten uit zijn liedjes. Breekbare songs, prachtig verzorgd en uiterst smaakvol.

Joanna Newsom – Divers (Drag City/V2)

Alles aan de muziek van de als folkzangeres begonnen Joanna Newsom is excentriek. Op haar albumdebuut The Milk-Eyed Mender uit 2004 waren het vooral haar hoge, wat geëxalteerde stem en de in pop en folk niet heel gebruikelijke harp die opvielen. Op Ys (2006) bouwde ze haar liedjes uit tot mini-symfonieën van een dik kwartier. Haar voorlaatste wapenfeit, van vijf jaar geleden, het album Have One on Me, bleek een driedubbelaar met een speellengte van ruim drie uur.

Door: Gijsbert Kamer – 28 oktober 2015

Divers is in lengte beter te behappen, maar niet minder ambitieus van opzet. Openingsnummer Anecdotes begint vertrouwd met zang, piano en harp. Newsom laat haar stem elastisch wenden op een manier die we kennen van Kate Bush in haar jonge jaren. Maar na een paar liedjes vallen de meeste referenties weg. Newsom heeft een vollere stem gekregen en laat het klankbeeld behalve door piano en harp bepalen door mellotron, klavecimbel en wurlitzerpiano. Bombastisch wordt het nooit, de toon blijft vederlicht en elk liedje heeft een wonderschone melodie, waarvan flarden steeds weer terugkeren in de nummers die erop volgen.

De nummers lopen harmonisch in elkaar over, terwijl de thematiek op Divers zich langzaam ontvouwt. De angst voor verlies van liefde, herinneringen en het verstrijken van de tijd overheerst in de met namen en plaatsen volgestouwde teksten van Newsom.
Het is veel wat de 33-jarige zangeres en componiste hier overhoop haalt, zowel muzikaal als tekstueel. Wie op zoek gaat naar diepere lagen wordt niet teleurgesteld. Nodig is het niet. De unieke schoonheid van Newsoms muziek openbaart zich zelfs tijdens een oppervlakkige beluistering. Ook dat is het knappe aan Divers: hoeveel inspanning je er ook voor over hebt: de schoonheid van dit meesterwerk openbaart zich op alle niveaus.

Deafheaven – New Bermuda (ANTI-/Epitaph)

Het album Sunbather van het Amerikaanse Deafheaven was in 2013 de sensationeelste metalplaat sinds mensenheugenis.

Door: Robert van Gijssel – 7 oktober 2015

Elementen uit de van oorsprong vooral Scandinavische black metal, zoals de krijsende vocalen en de moordende rateldrums, waren door Deafheaven gearrangeerd naast melodieuze en weemoedige shoegaze-gitaren en daarmee was de band uit San Francisco ineens superhip – en dus uiterst verdacht in conservatieve metalkringen. Op New Bermuda perfectioneert Deafheaven de wonderlijke mix van droompop en occulte herrie, in zes monumentale en in alle terneergeslagen zwartgalligheid toch nog verheffende muziekstukken.

Brought To The Water begint als een striemend satansritueel, maar buigt al snel om naar toegankelijke rock, vol melancholieke gitaarlagen. Mooi, hoe in Luna een langgerekte, zinderende gitaarlijn troost tracht te bieden bij panisch roffelende, dubbele bassdrums en dat vervreemdende, knerpende stemgeluid van George Clarke. En hoe Deafheaven de gitaarorkaan in Come Back langzaam temt en terugbrengt tot een zachte lente-adem.

Father John Misty – I Love You, Honeybear (Bella Union/PIAS)

Machtige, genadeloze, plaatsvervangende schaamte oproepende maar ook hilarische verkenning van de liefde, door een ‘folkie’ die dankzij zijn daverende prachtstem toch overdonderend en theatraal kan klinken. Op I Love You, Honeybear is geen enkele zwakke song te ontdekken. Een superieur album, ontroerend en kwetsbaar, maar soms ook heerlijk vilein en grof.

Vince Staples – Summertime ’06 (Def Jam/Universal)

Onbekend is de naam Vince Staples niet meer (in 2011 was er al een goede mixtape en in 2014 de sterke ep Hell Can Wait), maar Summertime ’06 is het volwaardige debuutalbum van de pas 21-jarige rapper uit Long Beach, Californië.

Door: Menno Pot – 1 juli 2015

Met Summertime ’06 maakt hij diepe indruk, zowel muzikaal (sinistere, diepe beats van zijn dj’s) als met zijn bijtende voordracht en even provocerende als intelligente lyriek. Staples is een gangsta (Get Paid belicht zijn kerfstok) en een denker: hij wil die Ferrari, maar heeft ook een geweten en legt vurig uit waarom zo veel zwarte jongens in Amerika in die spagaat zitten.

Staples grijpt je bij de strot en bijt je zelfverzekerd toe dat je eens even verrekte goed naar hem moet luisteren, om vervolgens een krap uur (twintig tracks) de tijd te nemen voor het verhaal over zijn land, zijn buurt en zijn werkelijkheid. Nu eens jaagt hij vrees aan, dan weer wekt hij weerzin of weet hij plotseling te ontroeren met een biecht aan zijn vriendinnetje: ‘I hope you understand/ They never taught me how to be a man/ Only how to be a shooter.’

Dankzij Kendrick Lamar, Joey Bada$$, A$AP Rocky én Vince Staples is 2015 nu al een vorstelijk hiphopjaar.

Holly Herndon – Platform (4AD/Beggars)

Analoge synths en klassieke drumcomputers van dertig jaar oud? ‘No thanks.’ Holly Herndon draait er niet omheen. Vraag de Amerikaanse hoe ze haar wonderlijke elektronische muziek fabriceert en ze begint over samplesoftware en programmeertaal. Herndon studeerde computermuziek aan de kunstacademie van Oakland, Californië, en maakt nu dus ook computermuziek – klaar.

Door: Robert van Gijssel – 27 mei 2015

Toch klinkt het album Platform bepaald niet academisch en zeker niet zielloos. Integendeel. In nummers als het bijna kerkelijke Morning Sun wordt uit heel veel fragmenten – van vooral Herndons eigen stem, uiteengespat in duizend stukjes – een zeer levend muziekwezen geschapen. In zo’n track, die is opgebouwd als een popliedje inclusief refrein, doet Herndon in de verte denken aan de gestileerde en verknipte kunstpop van Laurie Anderson en The Art of Noise.

UNIEK
Maar in nummers als het schitterende Chorus klinkt Herndon vooral onnavolgbaar en uniek. Ook hier komen van alle kanten opgeknipte geluidsfragmenten aangewaaid, om uiteindelijk samen te klonteren in een opzwepende dancetrack waarin toch ook gewoon een diepe bassdrum uit de techno mag knallen. Ritmisch gecompliceerd, vocaal ongrijpbaar, maar op een rare manier toch toegankelijk.

En dan gaat de muziek van Herndon ook nog ergens over. In Home zet Herndon haar eigen breekbare stem naast harde en ijskoude elektronische geluidsgolven en zingt ze over de ongezonde ervaringen van het menselijk wezen in constant contact met computers, smartphones en webcams: de ogen die ons overal volgen (‘I can feel you in my room, why was I assigned to you?’). Een relatie waarvan ook Herndon, gezien haar kunst, niet meer kan loskomen. En daar mogen we blij om zijn, want Holly Herndon gaat nog heel mooie en belangrijke dingen doen.

Platform is alvast de meest opzienbarende en eigenzinnige elektronische plaat sinds danceheugnis.

Ghost – Meliora (Spinefarm/Loma Vista)

Wie nog altijd niet door de carnavalsverpakking van de Zweedse rockband Ghost heen wenst te kijken, doet zichzelf tekort. Op Meliora, de derde Ghost-plaat, staan zeldzaam mooi geproduceerde en laag voor laag opgebouwde softmetalliedjes, uitgevoerd met net zo veel hints naar Abba als zangerige seventies-rock. Toch zet de gitaarriff steeds de toon, naast uiteraard die curieuze teksten en anti-sacrale zangpartijen van Papa Emeritus III.

Nikki Lane – All or Nothing (New West/PIAS)

Er komt een wereld van Amerikaanse muziek voorbij, op de rootsplaat All or Nothing van de jonge zangeres Nikki Lane. We horen geëmancipeerde damescountry van Loretta Lynn, vroege rock-‘n-roll, rockabilly, surf- en sixtiespop. Maar vooral heel sterke liedjes, bovendien droog en vet geproduceerd door Dan Auerbach van The Black Keys. In het nummer Good Man geeft Lane haar ex een pijnlijke trap na. Die is er waarschijnlijk nog van in de war.

Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin we u bij de hand nemen langs de beste albums van de maand.

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl/volkskrantradio als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!JTNDaWZyYW1lJTIwd2lkdGglM0QlMjI2NjAlMjIlMjBoZWlnaHQlM0QlMjIxODAlMjIlMjBzcmMlM0QlMjJodHRwcyUzQSUyRiUyRnd3dy5taXhjbG91ZC5jb20lMkZ3aWRnZXQlMkZpZnJhbWUlMkYlM0ZlbWJlZF90eXBlJTNEd2lkZ2V0X3N0YW5kYXJkJTI2YW1wJTNCZW1iZWRfdXVpZCUzRDI0NjkzNzQ4LWY2MDQtNGVjNS04ZTE3LWIxYWY1Y2E1MzM4ZCUyNmFtcCUzQmZlZWQlM0RodHRwcyUyNTNBJTI1MkYlMjUyRnd3dy5taXhjbG91ZC5jb20lMjUyRnBpbmd1aW5yYWRpbyUyNTJGcGluZ3Vpbi1yYWRpby1wcmVzZW50cy12b2xrc2tyYW50LXJhZGlvLTMtMDctMTItMjAxNSUyNTJGJTI2YW1wJTNCaGlkZV9jb3ZlciUzRDElMjZhbXAlM0JoaWRlX3RyYWNrbGlzdCUzRDElMjZhbXAlM0JyZXBsYWNlJTNEMCUyMiUyMGZyYW1lYm9yZGVyJTNEJTIyMCUyMiUzRSUzQyUyRmlmcmFtZSUzRSUzQ2RpdiUyMHN0eWxlJTNEJTIyd2lkdGglM0ElMjA2NTJweCUzQiUyMGhlaWdodCUzQSUyMDNweCUzQiUyMGNsZWFyJTNBJTIwYm90aCUzQiUyMiUzRSUzQyUyRmRpdiUzRSUzQ3AlMjBzdHlsZSUzRCUyN21hcmdpbiUzQSUyMDBweCUzQiUyMHBhZGRpbmclM0ElMjAzcHglMjA0cHglM0IlMjB3aWR0aCUzQSUyMDY1MnB4JTNCJTIwY29sb3IlM0ElMjByZ2IlMjgxNTMlMkMlMjAxNTMlMkMlMjAxNTMlMjklM0IlMjBmb250LWZhbWlseSUzQSUyMCUyMk9wZW4lMjBTYW5zJTIyJTJDJTIwSGVsdmV0aWNhJTJDJTIwQXJpYWwlMkMlMjBzYW5zLXNlcmlmJTNCJTIwZm9udC1zaXplJTNBJTIwMTFweCUzQiUyMGRpc3BsYXklM0ElMjBibG9jayUzQiUyNyUzRSUzQ2ElMjBzdHlsZSUzRCUyMmNvbG9yJTNBJTIwcmdiJTI4MTI4JTJDJTIwMTI4JTJDJTIwMTI4JTI5JTNCJTIwZm9udC13ZWlnaHQlM0ElMjBib2xkJTNCJTIyJTIwaHJlZiUzRCUyMmh0dHBzJTNBJTJGJTJGd3d3Lm1peGNsb3VkLmNvbSUyRnBpbmd1aW5yYWRpbyUyRnBpbmd1aW4tcmFkaW8tcHJlc2VudHMtdm9sa3NrcmFudC1yYWRpby0zLTA3LTEyLTIwMTUlMkYlM0Z1dG1fc291cmNlJTNEd2lkZ2V0JTI2YW1wJTNCdXRtX21lZGl1bSUzRHdlYiUyNmFtcCUzQnV0bV9jYW1wYWlnbiUzRGJhc2VfbGlua3MlMjZhbXAlM0J1dG1fdGVybSUzRHJlc291cmNlX2xpbmslMjIlMjB0YXJnZXQlM0QlMjJfYmxhbmslMjIlM0VQaW5ndWluJTIwUmFkaW8lMjBQcmVzZW50cyUyMFZvbGtza3JhbnQlMjByYWRpbyUyMCUyMzMlMjAwNy0xMi0yMDE1JTNDJTJGYSUzRSUzQ3NwYW4lM0UlMjBieSUyMCUzQyUyRnNwYW4lM0UlM0NhJTIwc3R5bGUlM0QlMjJjb2xvciUzQSUyMHJnYiUyODEyOCUyQyUyMDEyOCUyQyUyMDEyOCUyOSUzQiUyMGZvbnQtd2VpZ2h0JTNBJTIwYm9sZCUzQiUyMiUyMGhyZWYlM0QlMjJodHRwcyUzQSUyRiUyRnd3dy5taXhjbG91ZC5jb20lMkZwaW5ndWlucmFkaW8lMkYlM0Z1dG1fc291cmNlJTNEd2lkZ2V0JTI2YW1wJTNCdXRtX21lZGl1bSUzRHdlYiUyNmFtcCUzQnV0bV9jYW1wYWlnbiUzRGJhc2VfbGlua3MlMjZhbXAlM0J1dG1fdGVybSUzRHByb2ZpbGVfbGluayUyMiUyMHRhcmdldCUzRCUyMl9ibGFuayUyMiUzRVBpbmd1aW5yYWRpbyUzQyUyRmElM0UlM0NzcGFuJTNFJTIwb24lMjAlM0MlMkZzcGFuJTNFJTNDYSUyMHN0eWxlJTNEJTIyY29sb3IlM0ElMjByZ2IlMjgxMjglMkMlMjAxMjglMkMlMjAxMjglMjklM0IlMjBmb250LXdlaWdodCUzQSUyMGJvbGQlM0IlMjIlMjBocmVmJTNEJTIyaHR0cHMlM0ElMkYlMkZ3d3cubWl4Y2xvdWQuY29tJTJGJTNGdXRtX3NvdXJjZSUzRHdpZGdldCUyNmFtcCUzQnV0bV9tZWRpdW0lM0R3ZWIlMjZhbXAlM0J1dG1fY2FtcGFpZ24lM0RiYXNlX2xpbmtzJTI2YW1wJTNCdXRtX3Rlcm0lM0Rob21lcGFnZV9saW5rJTIyJTIwdGFyZ2V0JTNEJTIyX2JsYW5rJTIyJTNFJTIwTWl4Y2xvdWQlM0MlMkZhJTNFJTNDJTJGcCUzRSUzQ2RpdiUyMHN0eWxlJTNEJTIyd2lkdGglM0ElMjA2NTJweCUzQiUyMGhlaWdodCUzQSUyMDNweCUzQiUyMGNsZWFyJTNBJTIwYm90aCUzQiUyMiUzRSUzQyUyRmRpdiUzRQ==

Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin we u bij de hand nemen langs de beste albums van de maand.

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl/volkskrantradio als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!JTNDaWZyYW1lJTIwd2lkdGglM0QlMjI2NjAlMjIlMjBoZWlnaHQlM0QlMjIxODAlMjIlMjBzcmMlM0QlMjJodHRwcyUzQSUyRiUyRnd3dy5taXhjbG91ZC5jb20lMkZ3aWRnZXQlMkZpZnJhbWUlMkYlM0ZlbWJlZF90eXBlJTNEd2lkZ2V0X3N0YW5kYXJkJTI2YW1wJTNCZW1iZWRfdXVpZCUzRDE1ZWQ3MjI5LTc5NDItNDkyMi1hZjQwLTE3MTY4Yjk0OWZmMCUyNmFtcCUzQmZlZWQlM0RodHRwcyUyNTNBJTI1MkYlMjUyRnd3dy5taXhjbG91ZC5jb20lMjUyRnBpbmd1aW5yYWRpbyUyNTJGcGluZ3Vpbi1yYWRpby1wcmVzZW50cy12b2xrc2tyYW50LXJhZGlvLTItMDItMTEtMjAxNSUyNTJGJTI2YW1wJTNCaGlkZV9jb3ZlciUzRDElMjZhbXAlM0JoaWRlX3RyYWNrbGlzdCUzRDElMjZhbXAlM0JyZXBsYWNlJTNEMCUyMiUyMGZyYW1lYm9yZGVyJTNEJTIyMCUyMiUzRSUzQyUyRmlmcmFtZSUzRSUzQ2RpdiUyMHN0eWxlJTNEJTIyd2lkdGglM0ElMjA2NTJweCUzQiUyMGhlaWdodCUzQSUyMDNweCUzQiUyMGNsZWFyJTNBJTIwYm90aCUzQiUyMiUzRSUzQyUyRmRpdiUzRSUzQ3AlMjBzdHlsZSUzRCUyN21hcmdpbiUzQSUyMDBweCUzQiUyMHBhZGRpbmclM0ElMjAzcHglMjA0cHglM0IlMjB3aWR0aCUzQSUyMDY1MnB4JTNCJTIwY29sb3IlM0ElMjByZ2IlMjgxNTMlMkMlMjAxNTMlMkMlMjAxNTMlMjklM0IlMjBmb250LWZhbWlseSUzQSUyMCUyMk9wZW4lMjBTYW5zJTIyJTJDJTIwSGVsdmV0aWNhJTJDJTIwQXJpYWwlMkMlMjBzYW5zLXNlcmlmJTNCJTIwZm9udC1zaXplJTNBJTIwMTFweCUzQiUyMGRpc3BsYXklM0ElMjBibG9jayUzQiUyNyUzRSUzQ2ElMjBzdHlsZSUzRCUyMmNvbG9yJTNBJTIwcmdiJTI4MTI4JTJDJTIwMTI4JTJDJTIwMTI4JTI5JTNCJTIwZm9udC13ZWlnaHQlM0ElMjBib2xkJTNCJTIyJTIwaHJlZiUzRCUyMmh0dHBzJTNBJTJGJTJGd3d3Lm1peGNsb3VkLmNvbSUyRnBpbmd1aW5yYWRpbyUyRnBpbmd1aW4tcmFkaW8tcHJlc2VudHMtdm9sa3NrcmFudC1yYWRpby0yLTAyLTExLTIwMTUlMkYlM0Z1dG1fc291cmNlJTNEd2lkZ2V0JTI2YW1wJTNCdXRtX21lZGl1bSUzRHdlYiUyNmFtcCUzQnV0bV9jYW1wYWlnbiUzRGJhc2VfbGlua3MlMjZhbXAlM0J1dG1fdGVybSUzRHJlc291cmNlX2xpbmslMjIlMjAlM0VQaW5ndWluJTIwUmFkaW8lMjBQcmVzZW50cyUyMFZvbGtza3JhbnQlMjByYWRpbyUyMCUyMzIlMjAwMi0xMS0yMDE1JTNDJTJGYSUzRSUzQ3NwYW4lM0UlMjBieSUyMCUzQyUyRnNwYW4lM0UlM0NhJTIwc3R5bGUlM0QlMjJjb2xvciUzQSUyMHJnYiUyODEyOCUyQyUyMDEyOCUyQyUyMDEyOCUyOSUzQiUyMGZvbnQtd2VpZ2h0JTNBJTIwYm9sZCUzQiUyMiUyMGhyZWYlM0QlMjJodHRwcyUzQSUyRiUyRnd3dy5taXhjbG91ZC5jb20lMkZwaW5ndWlucmFkaW8lMkYlM0Z1dG1fc291cmNlJTNEd2lkZ2V0JTI2YW1wJTNCdXRtX21lZGl1bSUzRHdlYiUyNmFtcCUzQnV0bV9jYW1wYWlnbiUzRGJhc2VfbGlua3MlMjZhbXAlM0J1dG1fdGVybSUzRHByb2ZpbGVfbGluayUyMiUyMCUzRVBpbmd1aW5yYWRpbyUzQyUyRmElM0UlM0NzcGFuJTNFJTIwb24lMjAlM0MlMkZzcGFuJTNFJTNDYSUyMHN0eWxlJTNEJTIyY29sb3IlM0ElMjByZ2IlMjgxMjglMkMlMjAxMjglMkMlMjAxMjglMjklM0IlMjBmb250LXdlaWdodCUzQSUyMGJvbGQlM0IlMjIlMjBocmVmJTNEJTIyaHR0cHMlM0ElMkYlMkZ3d3cubWl4Y2xvdWQuY29tJTJGJTNGdXRtX3NvdXJjZSUzRHdpZGdldCUyNmFtcCUzQnV0bV9tZWRpdW0lM0R3ZWIlMjZhbXAlM0J1dG1fY2FtcGFpZ24lM0RiYXNlX2xpbmtzJTI2YW1wJTNCdXRtX3Rlcm0lM0Rob21lcGFnZV9saW5rJTIyJTIwJTNFJTIwTWl4Y2xvdWQlM0MlMkZhJTNFJTNDJTJGcCUzRSUzQ2RpdiUyMHN0eWxlJTNEJTIyd2lkdGglM0ElMjA2NTJweCUzQiUyMGhlaWdodCUzQSUyMDNweCUzQiUyMGNsZWFyJTNBJTIwYm90aCUzQiUyMiUzRSUzQyUyRmRpdiUzRQ==

Elke eerste maandag van de maand op Pinguin Radio van 20:00 tot 22:00 uur de beste tracks van de belangrijkste 10 albums samengesteld door de muziekredactie van de Volkskrant.

Deafheaven – New Bermuda

Elementen uit de van oorsprong vooral Scandinavische black metal, zoals de krijsende vocalen en de moordende rateldrums, waren door Deafheaven gearrangeerd naast melodieuze en weemoedige shoegaze-gitaren en daarmee was de band uit San Francisco ineens superhip – en dus uiterst verdacht in conservatieve metalkringen. Op New Bermuda perfectioneert Deafheaven de wonderlijke mix van droompop en occulte herrie, in zes monumentale en in alle terneergeslagen zwartgalligheid toch nog verheffende muziekstukken.

Door: Robert van Gijssel – 7 oktober 2015

Brought To The Water begint als een striemend satansritueel, maar buigt al snel om naar toegankelijke rock, vol melancholieke gitaarlagen. Mooi, hoe in Luna een langgerekte, zinderende gitaarlijn troost tracht te bieden bij panisch roffelende, dubbele bassdrums en dat vervreemdende, knerpende stemgeluid van George Clarke. En hoe Deafheaven de gitaarorkaan in Come Back langzaam temt en terugbrengt tot een zachte lente-adem.

Sef – In Kleur

Bijna vier jaar liggen tussen De Leven, het debuutalbum van Sef, en het vorige week verschenen In Kleur.

Door: Gijsbert Kamer – 14 oktober 2015

De Amsterdamse rapper-mc Yousef Gnaoui zag geen reden tot haastwerk. Meteen valt de prachtige, warme elektronische sound op. Joris Titawano (SIROJ) en Franklin Groen (FS Green) leverden de muzikale omlijsting van de nummers: niet slechts beats als wel complete aan clubhouse ontleende danstracks. Jarennegentigclubmuziek, maar ook dubstep en een snipper reggae (Repeat) komen voorbij op In Kleur. Een opgewekte plaat, waarop Sef het risico zelf ook niet schuwt. In Toch houdt ze van mij zet hij in het refrein zijn beste smartlapstem op. Even schrikken zoals hij tegen het valse aanschurkt. Maar na een paar keer kun je niet anders dan hard met Sef meebrullen.

Een nieuw genre: smartlaprap. Smaakt naar meer. Net als de manier waarop stokoude samples, beats en baslijnen kakelfris worden ‘gedropt’. Hiphop, dance? In Kleur is een fijne, breed uitwaaierende popplaat.

Lees hier het interview van 08 oktober uit de Volkskrant met Sef.

Elvis Perkins – I Aubade

Elvis Perkins vat bezorgdheid over mensheid samen in poëtische liedjes
Geobsedeerd door fluiten en geluidjes, maar ook bezorgd over de toekomst van de mensheid: Elvis Perkins vat het allemaal in prachtig poëtische liedjes. De komende week is hij live in Nederland te beluisteren.

Door: Robert van Gijssel 15 oktober 2015

De geschiedenis van Elvis Perkins (39) ‘beladen’ noemen? Dat zou een understatement zijn. Zijn vader, acteur Anthony Perkins, een grootheid dankzij bijvoorbeeld de rol van Norman Bates in Hitchcocks Psycho, noemde zijn tweede zoon Elvis. Jawel, naar die andere Elvis. Daar was hij mooi klaar mee.
Het grote drama begon voor Elvis Perkins halverwege zijn tienerjaren. Anthony Perkins overleed in 1992, aan de gevolgen van aids.

Lees hier het interview van 15 oktober uit de Volkskrant met Elvis Perkins.

Deerhunter – Fading Frontier

De duistere lyriek ten spijt is dit het meest lichtvoetige en toegankelijke album van Deerhunter.

Door: Menno Pot 21 oktober 2015

Bradford Cox had dood kunnen zijn. In december 2014 was de frontman van Deerhunter uit Atlanta, Georgia, betrokken bij een ernstig auto-ongeluk. Hij kon geruime tijd niets anders dan nadenken – en zelfs dat was een bonus.

Toen hij er bovenop was, schreef Cox Fading Frontier, het zevende Deerhunter-album. Opmerkelijk: de duistere lyriek ten spijt is het het meest lichtvoetige en toegankelijke album van de groep, heel anders dan shoegaze-meesterstuk Halcyon Digest (2010) of het tegenvallende Monomania (2013). Lichtjes sprankelen de gitaren, soms haast zoals Real Estate dat kan. In Take Care neigt het synthesizersubstraat naar Beach House, terwijl Deerhunter in All the Same zelfs flirt met de Tom Petty-achtige kant van The War on Drugs.

Uiteraard is Fading Frontier tóch een sombere plaat, maar de muziek wrijft dat er minder in dan voorheen. Zo boetseerde Bradford Cox van zijn ellende toch weer een prachtige plaat.

Joanna Newsom – Divers

Alles aan de muziek van de als folkzangeres begonnen Joanna Newsom is excentriek. Op haar albumdebuut The Milk-Eyed Mender uit 2004 waren het vooral haar hoge, wat geëxalteerde stem en de in pop en folk niet heel gebruikelijke harp die opvielen. Op Ys (2006) bouwde ze haar liedjes uit tot mini-symfonieën van een dik kwartier. Haar voorlaatste wapenfeit, van vijf jaar geleden, het album Have One on Me, bleek een driedubbelaar met een speellengte van ruim drie uur.

Door: Gijsbert Kamer 28 oktober 2015

Divers is in lengte beter te behappen, maar niet minder ambitieus van opzet. Openingsnummer Anecdotes begint vertrouwd met zang, piano en harp. Newsom laat haar stem elastisch wenden op een manier die we kennen van Kate Bush in haar jonge jaren. Maar na een paar liedjes vallen de meeste referenties weg. Newsom heeft een vollere stem gekregen en laat het klankbeeld behalve door piano en harp bepalen door mellotron, klavecimbel en wurlitzerpiano. Bombastisch wordt het nooit, de toon blijft vederlicht en elk liedje heeft een wonderschone melodie, waarvan flarden steeds weer terugkeren in de nummers die erop volgen.

De nummers lopen harmonisch in elkaar over, terwijl de thematiek op Divers zich langzaam ontvouwt. De angst voor verlies van liefde, herinneringen en het verstrijken van de tijd overheerst in de met namen en plaatsen volgestouwde teksten van Newsom.

Het is veel wat de 33-jarige zangeres en componiste hier overhoop haalt, zowel muzikaal als tekstueel. Wie op zoek gaat naar diepere lagen wordt niet teleurgesteld. Nodig is het niet. De unieke schoonheid van Newsoms muziek openbaart zich zelfs tijdens een oppervlakkige beluistering. Ook dat is het knappe aan Divers: hoeveel inspanning je er ook voor over hebt: de schoonheid van dit meesterwerk openbaart zich op alle niveaus.

De Jeugd van Tegenwoordig – Manon

Wat is er gebeurd met De Jeugd Van Tegenwoordig? Zijn ze ineens verworden tot een stel serieuze dertigers, de gein en ongein ontgroeid? Het lijkt erop. In elk geval is hun vijfde album het meest ingetogen klinkende tot nu toe. Manon is het resultaat van een maand lang schrijven en componeren in Brussel, zonder aanwezigheid van hun partners. Zo lang op elkaar aangewezen kwam het viertal uiteindelijk tot de thematiek: een ode aan de vrouw of de liefde in het algemeen.

Door: Gijsbert Kamer – 28 oktober 2015

Niet dat Willie Wartaal, Faberyayo, Vjèze Fur en Bas Bron ineens sentimentele ouwe zakken zijn geworden, maar de toon is wel behoorlijk anders. Muzikaal brein Bas Bron greep terug naar disco en een lekker ranzig klinkende r&b sound uit de jaren negentig. R.Kelly op z’n kwijlerigst hoor je terug in Lente in be en BPM69, al had er aan de vocalen wel wat meer zorg besteed mogen worden.
Manon was krachtiger geweest als de zang overtuigender zou zijn. Uitzondering is het prijsnummer Ik was een klootzak, waarin de heren ook de liefde voor elkaar betuigen. Aandoenlijk wel.

Yorick van Norden – Happy Hunting Ground

Liedjes vol bravoure, rijk aan mooie details en fraaie melodische wendingen zijn te vinden op het sterke debuut van Yorick van Norden. Begeleid door diverse muzikanten uit de Excelsior-stal zet Van Norden een mooi verzorgd bandgeluid neer. Hij begint een beetje eenvoudig rockend, maar sluipt dan knap richting het soort elegant wiegende liedjes waarop Harry Nilsson ooit patent had.

Door: Gijsbert Kamer – 14 oktober 2015

Ook de late Beatles en vroege Neil Young (Divide and Rule, met adembenemende gitaar) maken deel uit van het referentiekader, maar Van Norden geeft er steeds een knappe eigen wending aan. Hij is goed thuis in de barokpop en psychedelica van, zeg, 1968-1972. En hij heeft er ook precies de juiste stem met ingebouwde Lennon-sneer voor.

Je moet van goeden huize komen om vandaag de dag met de referenties van Yorick van Norden (ook op de platenhoes) nog echt te boeien. Maar Happy Hunting Ground klinkt blijmoedig, speels en ook dwingend genoeg om geregeld naar terug te keren.

Majical Cloudz – Are You Alone?

Het machtigste wapen van het duo Majical Cloudz uit het Canadese Montreal is de desolate bariton van frontman Devon Welsh, geobsedeerd door dood en menselijk onvermogen. Zo was het op de eerste albums, zo is het nog steeds op het derde Are You Alone?.

Door: Menno Pot – 21 oktober 2015

Het verschil met eerder werk zit hem in het elektronische klankbed, verzorgd door synthesizerman Matthew Otto, waarop Welsh zijn mistroostige gedachten neervlijt: dat is wat donziger dan op de prachtige, maar ook wat gure voorganger Impersonator (2013). Niet dat Majical Cloudz plotseling kleurrijke pop maakt. Het is onverminderd biechtpop in grijstinten, tegen een decor van muziek die dienstbaar wil zijn, nooit uitbundig. ‘You have to learn to love me / cause I am what I am’, zingt Welsh. Geldt niet alleen voor geliefden, maar ook voor zijn luisteraars.

Veel Concentratie
Jammer dat de plaat weinig afwisseling in tempo kent. De Majical Cloudz-sound is iets rijker geworden, maar daar staat tegenover dat Are You Alone? qua composities iets eenvormiger is dan zijn succesvolle voorganger en vrij veel concentratie vraagt.

De schoonheid van de muziek staat buiten kijf. Devon Welsh na ruim veertig minuten hartverscheurende eerlijkheid horen zingen: ‘I am your friend ’til the end of your life’ – dat ontroert.

Beach House – Thank Your Lucky Stars

Nog geen twee maanden na hun nieuwe, sterke plaat Depression Cherry, komt Beach House met nog een album. Niet handig, zou iedere marketeer zeggen.

Door: Gijsbert Kamer – 28 oktober 2015

Zeker niet omdat Thank Your Lucky Stars geen heel ander geluid laat horen. De liedjes van het duo uit Baltimore zijn in dezelfde tijd opgenomen en klinken hooguit iets robuuster en donkerder. De dromerige stem van Victoria Legrand domineert nog steeds even fraai. Eigenlijk krijgen we er gewoon negen mooie Beach House-liedjes bij. Het totaal hadden ze natuurlijk ook als dubbelalbum kunnen uitbrengen. Al zou dan toch opvallen dat behalve Elegy to the Void, met een prachtig vervaarlijk klinkende elektrische gitaar, de meerwaarde niet zo heel groot is.

Volgende week – maandag 2 november / uitverkocht – valt in Paradiso vast te stellen bij welke plaat Beach House live nu de prioriteit legt.

Christian Scott – Stretch Music

De 32-jarige Amerikaanse trompettist Christian Scott wil jazzmuziek graag oprekken, zoals hij dat noemt. Als muzikanten meer hun oren te luisteren leggen bij andere genres (hiphop) en in andere windstreken (West-Afrika) levert dat originelere muziek op.

Door: Gijsbert Kamer – 28 oktober 2015

Stretch Music is het gevolg van deze niet bijster originele gedachtegang. Gelukkig levert het toch een geweldige plaat op. De muziek van deze negenmansformatie schiet muzikaal alle kanten op, zonder dat het geforceerd klinkt. En Scott geeft anderen, zoals fluitiste Elena Pinderhughes, graag de ruimte. De door haar gespeelde melodie draagt Sunrise in Beijing. Hoewel hij vaak genoegen neemt met een rol aan de zijlijn is het Scott zelf die het Miles Davis-geluid ten tijde van Tutu (1985) knap herschept.

Anders dan veel van zijn tijdgenoten grijpt hij niet terug naar akoestische jazz, maar implementeert hij elektronica, samples en hiphopbeats in zijn muziek. Het blazersspel is vurig en de twee slagwerkers zorgen ervoor dat het ritmisch ook steeds spannend blijft. Op 7 en 8 november speelt Scott in Nederland.

Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin we u bij de hand nemen langs de beste albums van de maand.

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl/volkskrantradio als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!

Elke eerste maandag van de maand op Pinguin Radio van 20:00 tot 22:00 uur de beste tracks van de belangrijkste 10 albums samengesteld door de muziekredactie van de Volkskrant.

New Order – Music Complete

Wie gaf er eigenlijk nog wat voor New Order? Hun laatste album Waiting For The Siren’s Call (restjesplaat Lost Sirens niet meegerekend, verscheen tien jaar geleden en was een dieptepunt.

Door: Gijsbert Kamer – 30 september 2015

Toen de geluidsbepalende bassist Peter Hook de band acht jaar geleden verliet, leek het verhaal over. Maar kijk, toetseniste Gillian Gilbert is na vijftien jaar weer terug, bassist Tom Chapman blijkt de Hooky-baslijnen prima machtig en Music Complete is met gemak het beste New Order-album sinds Technique (1989). En ook een net zo’n opbeurend, dansbaar album bovendien. De breekbare zang van Bernard Sumner klinkt weer innemend, de synths staan op discomodus, maar klinken modern, en heerlijk die krakende gitaren waarin nog altijd echo’s van Joy Division doorklinken.

MINDER VERMOEIEND
De liedjes klinken eindelijk echt geïnspireerd en ook het bandgeluid is minder vermoeid en gewild modern. Een paar gastvocalen minder (jammer van Brandon Flowers) en je had een perfecte plaat gehad. Maar toch, welkom terug.

Lees hier het interview van 25 september uit de Volkskrant met New Order.

Julia Holter – Have You In My Wilderness

Dat Julia Holter (30) uit Los Angeles een bijzonder talent is, kon je op haar eerste drie platen al horen – in 2013 trok Loud City Song al veel aandacht – maar ietwat ondoordringbaar was haar avant-gardepop vol verwijzingen naar Franse en Griekse literatuur wel.

Door: Menno Pot – 30 september 2015

Het rijk georkestreerde Have You In My Wilderness is een breekpunt. Nog altijd valt er zo veel te horen dat het je soms duizelt (strijkers, piano, orgel, elektronica), maar het fluwelen Sea Calls Me Home of het springerige Everytime Boots zijn meer dan ooit pop.

VERLEIDELIJK
Dat werkt uitstekend. Het maakt Holter bij vlagen zo verleidelijk als Jane Birkin of Nico en het contrasteert prachtig met het vervreemdende Vasquez of Betsy On The Roof, een door strijkers gedragen epos in grijstinten.

Hier valt veel wonderschoons te ontdekken: in arrangementen, melodieën, teksten én Holters vocalen, ijl meanderend door haar muziektuintje in bloei. Zo begrijpelijk als hier was Julia Holter niet eerder, maar dat heeft haar slechts fascinerender gemaakt.

The Common Linnets – II

Tweede op het Eurovisie Songfestival, de Waylon-affaire; daar begon het mee, maar wat The Common Linnets daarna overkwam, kon niemand bevroeden: Calm After The Storm werd een internationale hit, de verkoop van het albumdebuut nadert het half miljoen.

Door: Menno Pot – 30 september 2015

Het zou zonde zijn het project nu weer te ‘parkeren’, zoals aanvankelijk het plan was. Dus verschijnt nu II, een plaat waaraan je kunt horen dat The Common Linnets een echte band is geworden, met Ilse DeLange en JB Meijers als creatief hart.

Op het eerste gehoor is het recept onveranderd: in country gewortelde, radiovriendelijke americanapop met prachtige zangharmonieën. Dat was het recept en dat is het nog steeds.

VERLENGD SUCCES
Toch is er iets veranderd. We horen een band die minstens evenveel associaties met Fleetwood Mac en Crosby, Stills & Nash oproept als met country. Er wordt steviger gerockt: hoor hoe In Your Eyes dampt of hoe Walls Of Jericho op zijn Led Zeppelins voortploegt.

Alle ingrediënten voor verlengd succes lijken aanwezig op II: knappe songs, een sound die druipt van vakbekwaamheid en ervaring, hier een weidse popsong (That Part), daar een klein, gevoelig liedje met hemelse samenzang (Better Than That) en zelfs die ene echte potentiële hit, het schitterende We Don’t Make The Wind Blow, dat in de Nederlandse Top 40 overigens in de onderste regionen, op nummer 32, bleef steken.

Zo zie je maar: de praktijk is soms weerbarstig, maar dat doet aan de ambachtelijke klasse van The Common Linnets niets af – en aan hun internationale potentie evenmin.

Lees hier het interview van 25 augustus met The Common Linnets.

Kwabs – Love + War

Kwabs is een jongen om in de gaten te houden
100 miljoen keer werd zijn hit Walk bekeken op YouTube, maar een album was er nog niet. Dat heeft Kwabs (25) nu wel: Love + War. Wie is deze Britse ‘synth&B’-belofte?

Door: Robert van Gijssel – 21 september 2015

Een beetje oneerbiedig misschien, maar beslist niet zo bedoeld: Kwabena Sarkodee Adjepong – Kwabs voor zijn vrienden – is zo’n typisch product van de nieuwe muziekindustrie. ‘Kwabs’ (25) viel op in Groot-Brittannië bij een tv-programma voor muzikaal talent. Hij had een flinke internationale hit met het bonkende en opbeurende r&b-anthem Walk, waar anders dan op YouTube. Het nummer werd de herkenningsmelodie van de onwaarschijnlijk populaire voetbalgame Fifa 15, en is nu dus een meeneuriegeval voor de wereldwijde gamersgeneratie.

Lees hier het interview van 21 september met Kwabs.

The Arcs – Yours, Dreamily

Toch een lichte tegenvaller, dat jongste Black Keys-album Turn Blue (2014), een tikje verveeld vooral, maar met zijn nieuwe zijproject The Arcs revancheert de creatieve spil van het rockduo uit Ohio, Dan Auerbach (36), zich sterk.

Door: Menno Pot – 9 september 2015

Aan debuutalbum Yours, Dreamily werkten Auerbach en zijn collega-Arcs al in de periode dat de Black Keys-frontman platen van Dr. John (2012) en Lana Del Rey (2014) produceerde. Met enige goede wil hoor je hun invloeden terug.

Veel bronstige soul en funk, die Auerbach lof van de ‘Doc’ zou opleveren, Nature’s Child knipoogt warempel even naar de sexy ‘pop noir’ van Del Rey, maar het verrassendst zijn The Arcs in stukken als Velvet Ditch: jazz, Afrikaanse ritmiek en een flinke dot Prince, allemaal in één song. En alles klinkt geweldig, zoals we dat van producer Auerbach gewend zijn.

Een Lonely Boy-achtige single voor op de radio is er niet en The Arcs hebben die ook niet zo nodig, want ook zonder geheide hit is Yours, Dreamily misschien wel de veelzijdigste en avontuurlijkste plaat van Dan Auerbach. Het doet uitkijken naar het optreden op 12 november in de Melkweg in Amsterdam.

Royal Headache – High

Al wekenlang niet uit het hoofd te krijgen, de puntige powerpopliedjes op dit tweede album van het Australische Royal Headache. Hun vier jaar geleden, aanvankelijk alleen op vinyl verkrijgbare titelloze debuut sprong al uit het steeds groter wordende aanbod aan nieuwe garagepunkmuziek.

Door: Gijsbert Kamer – 16 september 2015

High is zo mogelijk nog beter. Zanger Shogun heeft de vitaliteit en overtuigingskracht van de jonge Paul Weller. De dubbele gitaarpartijen fonkelen als de Undertones in hun hoogtijdagen, de melodische vondsten worden met een argeloosheid uit de mouw geschud zoals we ons die herinneren van Guided By Voices op hun best.

Ouderwets? Nee, tijdloos. Hoe opwindend veel nieuwe garagerock ook klinkt, Ty Segall en Mikal Cronin mochten willen ooit zo’n reeks perfecte liedjes achter elkaar te krijgen als Royal Headache op kant één van High.

De tweede plaatkant is ietsje minder, maar goed genoeg om High tot een bescheiden (de plaat duurt nog geen half uur) sensatie te bestempelen. Wie haalt ze naar Europa?

Iron Maiden – The Book of Souls

Logisch dat Bruce Dickinson van Iron Maiden het op The Book of Souls wat rustiger aan doet. De hoge en galmende gilnootjes van het baanbrekende metalwerk uit de jaren tachtig haalde Dickinson live niet meer, en dan moest het boegbeeld van de ‘New Wave Of British Heavy Metal’ onlangs ook nog een tumor uit de keel laten verwijderen. Dan is nieuw werk in een iets lager register natuurlijk welkom, met het oog op een naderende tournee.

Door: Robert van Gijssel 9 september 2015

Eigenlijk klinkt heel Iron Maiden op deze zestiende en dubbele studioplaat beheerst. Uitbundig is nog wel de instrumentatie – een overdaad aan fijn rauwe gitaren en hier en daar gepast gonzende synthesizers – maar in de eindeloos uitgevouwen liedjes (slotstuk Empire of the Clouds duurt 18 minuten) wordt meer dan voorheen soberheid gezocht.

The Red and the Black, geschreven door bassist Steve Harris, begint weliswaar met zo’n typisch marcherende riff waarmee Iron Maiden vooral op Piece of Mind (1983) ten strijde trok, maar mondt halverwege uit in een progrockend gitaaravontuur, waarin de structuur van de compositie toch steeds helder blijft.

In de wat kortere nummers, zoals opener If Eternity Should Fail en het ouderwets lekkere Death or Glory, weet Iron Maiden gelukkig ook nog wat hoeken uit te delen: gedenkwaardige riffs, doeltreffende refreintjes die we straks makkelijk kunnen meebrullen, en het immer omhoog kringelende solowerk van de gitaristen Dave Murray en Adrian Smith. Je moet na anderhalf uur verse Iron Maiden eigenlijk tot je verbazing constateren dat deze dubbelaar behoort tot het betere werk van de megametalband.

Bewilder – Dear Island

Het is lang geleden dat er in Nederland zo’n sterke, gevarieerde rockplaat is uitgekomen als Dear Island. Voorman Maurits Westerik heeft er jaren aan gewerkt.

Door: Gijsbert Kamer 2 september 2015

De puntige rock ‘n’ roll waarmee hij met zijn band Gem tien jaar geleden bekendheid verwierf, heeft plaatsgemaakt voor een veel breder geluid. Maar producer Henk Jonkers (Hallo Venray) weet in alle liedjes toch de wat onrustige vurigheid te behouden die Westeriks voordracht typeert. In Forza (It Is) klinkt hij gejaagd en getergd als Bob Dylan vijftig jaar geleden. Het soulvolle Carry On, Carry On had zo uit Memphis kunnen komen, terwijl de verstilde ballad So It Goes eenzelfde gevoelige snaar weet te raken als dEUS in hun rustigste liedjes. Een pittige funk-riff in Safe en een vleugje authentieke countryrock in She Keeps On Talking onderstrepen de veelzijdigheid van de band en hun mooie samenspel.

Dear Island verwijst naar Vlieland, waar deze bijzondere plaat is opgenomen en dit weekend tijdens het festival Into The Great Wide Open ten doop wordt gehouden.

Beach House – Depression Cherry

Eigenlijk was het een luxeprobleem waartegen het duo Beach House na zijn vierde album opliep. Moesten ze doorgaan met het verstevigen van hun sound, of juist niet? Stilaan waren er hardere drums in het dromerige popgeluid van de band geslopen, wat als voordeel had dat Beach House zich live wat makkelijker kon manifesteren.

Door: Gijsbert Kamer 2 september 2015

Na de doorbraak naar grotere poppodia met het derde album Teen Dream, kon de band uit Baltimore steeds minder makkelijk volstaan met de elegante zweverigheid van het eerdere werk. Het eveneens succesvolle vierde album Bloom bleef muzikaal nog in evenwicht, maar de betovering raakte er live wel een beetje vanaf.

FRAAIE PLAAT
Gelukkig hebben Alex Scally en Victoria Legrand, die samen de kern van Beach House vormen, gekozen voor datgene waarin ze het best zijn: lome, dromerige popliedjes, gedragen door de ijle en toch warme stem van Legrand. Wat niet wil zeggen dat het geluid kaal en sober is gehouden. Je hoort in de meeste liedjes prachtig subtiele verschuivingen in veelal volle arrangementen.

Schitterend is het gitaargeluid in Space Song, versmolten met synths en voorzichtig tikkende drums. Terwijl Sparks de zweverige pracht van het rustige werk van My Bloody Valentine benadert. Waar het er na Bloom even op leek dat Beach House zou vastlopen in hun route naar grotere zalen, keert de band knap terug naar de dromerigheid van weleer.

Geen idee hoe Beach House Depression Cherry op het podium brengt, maar een fraaie plaat is het wel.

Fresku – Nooit Meer Terug

Niet die onbegrensde grootspraak die veel rappers zo eigen is, maar twijfel en zelfinzicht toont Fresku op zijn derde album.

Door: Gijsbert Kamer 2 september 2015

Dat was een behoorlijke bom die de Eindhovense rapper Fresku vorige maand liet vallenboven Hilversum. Het liedje Zo doe je dat en de bijbehorende videoclip (waarin de rapper zijn zwarte gezicht wit schminkt) was niets minder dan een aanklacht tegen Nederlandse radiomakers, die volgens de rapper alleen zwarte muziek willen draaien als deze wit klinkt en, nog specifieker, bij voorkeur hiphopplaatjes draaien als deze gemaakt zijn door blanke rappers.

Kort gezegd: wel Eminem en Kraantje Pappie, maar geen Fresku. En dat moet veranderen. Het goede aan Zo doe je dat is niet alleen dat de inmiddels 28-jarige rapper hiermee een vurige discussie liet ontvlammen, maar ook dat het nummer zo knap in elkaar is gezet.
Van de met knippen en plakken gemanipuleerde uitspraken van 3FM-dj Giel Beelen tot het stukje rockmuziek van Go Back To The Zoo aan het slot, laat het nummer zich beluisteren als een adembenemend hoorspel.

PITTIGE GROOVE
Het is deze zorg voor details die je op veel nummers van Fresku’s vrijdag te verschijnen derde album terughoort, die van Nooit Meer Terug zo’n sterke plaat maakt.

Een plaat waarbij de als Roy Michael Reymound geboren Fresku (Papiamento voor brutaal) belangrijke hulp kreeg van rapper MocroManiac en producer Teemong. Vooral de laatste, ook al verantwoordelijk voor de fraaie videoclips die aan de release van Nooit Meer Terug vooraf gingen, drukt een belangrijk stempel op het album. Meteen al in het titelnummer zet hij een pittige groove neer: ‘Soms is het lonely waar ik ben/ niet aan de top maar verder dan de meesten’, rapt Fresku, om even later uit te roepen: ‘Teemong, wat doe je, als je m’n album zo laat beginnen…’

Ja, wat dan? Dan is Fresku meteen op de goede weg van zijn derde album een meesterwerk te maken. Even wat vrolijkheid in het al bekende Kreeft, waarin de rapper een beetje pocherig meldt alleen nog maar krab en kreeft te eten en een maaltijd van rijst en kip voor ‘losers’ is.

DUBBELZINNIG
Allemaal scherts natuurlijk. Fresku weet niet alleen waar hij vandaan komt: uit een gebroken gezin, opgegroeid in betrekkelijke armoede. Maar hij verhaalt vooral voortdurend over zijn worsteling met zichzelf. Doet hij alles wel goed? Klinkt hij als rapper overtuigend genoeg? Benut hij zijn talenten voldoende? Heeft hij zijn financiën wel op orde? Is hij wel een goede vader voor zijn 5-jarige dochter Alisha? Vragen die op zijn vorige twee albums ook al voorbijkwamen, maar nu zo mogelijk nog prangender zijn geworden.

Fresku behandelt zijn twijfels en zijn angsten dubbelzinnig. Hij rapt er nadrukkelijk over, maar wil ook alles relativeren. Vandaar de voicemail van zijn manager Kees de Koning, die hem in Gooi Jezelf Weg even uitlegt klaar te zijn met het voortdurende gezeur van zijn artiest. Fresku heeft nu toch zijn erkenning als rapper? Of gaat hij liever terug naar de riemenfabriek?

Nee, dat wil Fresku niet. Maar echt zeker van zijn zaak is hij niet. Het voortdurende getob is bijzonder voor rappers. Hiphop is toch een genre waarin eigen kleine verdiensten snel worden uitvergroot. Mooi dat zijn vader trots op hem is (bewezen door ook al een voicemailbericht in het nummer Trots) maar Fresku blijft balanceren tussen ‘stoppen en doorgaan’.

KONING VAN DE STRAAT
Zo ontvouwt zich op zijn plaat langzaam een vertelling waarin twijfel omslaat in paranoia en waarin satire naar de achtergrond verdwijnt. Als hij even niet zelf centraal staat, rapt hij over jonge ouders die in de maatschappij ten onder dreigen te gaan, zoals in het aangrijpende Gevangen: ‘Net vrij, zeven maanden gezeten, draaideureffect’.

Of over jonge meisjes die op hun 16de zwanger zijn zonder te weten wie de vader is (Rustig Aan). Om in Meisjes/Jongens weer even een andere toon aan te slaan: die van een stoere, alleswetende koning van de straat. Een zin als ‘Die bitch heeft geneukt met iedereen die wil in haar gleuf’ zou je eigenlijk niet verwachten op dit album, maar, zo stelt zijn protagonist vast: ‘Meisjes willen stoute jongens die lief zijn alleen voor hen/ Jongens willen lieve meisjes die stout zijn alleen voor hen.’

Tekstueel gebeurt er veel. Fresku gooit zijn gevoelsleven in de muziek en spaart zichzelf allerminst. Meer Karl Ove Knausgård dan Kanye West, zo schaamteloos gedetailleerd deelt hij zijn gevoelsleven met de luisteraar. Als Fresku tot slot in Angst zijn zorgen uit en alles van zich af schreeuwt, is gepaste stilte de enige reactie:

‘Onder het mom van veiligheid geven we mensen stempels
Alsof ze echt een bedreiging zijn.
Antillianen, Marokkanen, risicogroepen,
Zwarte mensen, islamieten, typische boeven.
Is dit nou veiligheid, ik voel me minder safe
Want jouw beveiliger mishandelt en fouilleert me steeds
En niet op basis van mijn daden maar mijn kenmerken
Heb zo veel drang om ze te haten maar ik ben sterker.’

MEER VARIATIE
Heel sterk en overtuigend klinkt Fresku op dit derde album, met eigenlijk maar één minpuntje: muzikaal blijft een aantal nummers achter bij de teksten, dan gebeurt er net iets te weinig. Het tempo is vaak hetzelfde en producer Teemong zou iets meer variatie in de beats mogen aanbrengen. Zo blijft het wel een lange zit, want dansen lukt vaak ook niet echt.

Ook een echte partyhit ontbreekt. Maar na een zomer Drank en drugs is het bijna louterend door Fresku te worden meegevoerd naar de soms duistere krochten van zijn geest.