Category: De Volkskrant

Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin we u bij de hand nemen langs de beste albums van de maand.

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!JTNDaWZyYW1lJTIwd2lkdGglM0QlMjIxMDAlMjUlMjIlMjBoZWlnaHQlM0QlMjIxMjAlMjIlMjBzcmMlM0QlMjJodHRwcyUzQSUyRiUyRnd3dy5taXhjbG91ZC5jb20lMkZ3aWRnZXQlMkZpZnJhbWUlMkYlM0ZmZWVkJTNEaHR0cHMlMjUzQSUyNTJGJTI1MkZ3d3cubWl4Y2xvdWQuY29tJTI1MkZwaW5ndWlucmFkaW8lMjUyRnZvbGtza3JhbnQtcmFkaW8tNy0yMDE2LTA0LTA0JTI1MkYlMjZoaWRlX2NvdmVyJTNEMSUyNmxpZ2h0JTNEMSUyMiUyMGZyYW1lYm9yZGVyJTNEJTIyMCUyMiUzRSUzQyUyRmlmcmFtZSUzRQ==

Elke eerste maandag van de maand op Pinguin Radio van 20:00 tot 22:00 uur de beste tracks van de belangrijkste 10 albums samengesteld door de muziekredactie van de Volkskrant.

Michelle David – The Gospel Sessions Vol. 2 (Excelsior)
The Gospel Sessions was vorig jaar een aangename verrassing. De plaat die de Amerikaanse, in Nederland wonende zangeres Michelle David maakte, was een prachtige ode aan gospel, soul en blues, zoals die in de jaren veertig, vijftig van de vorige eeuw door bijvoorbeeld Sister Rosetta Tharpe werd grootgemaakt.

Door: Gijsbert Kamer 30 maart 2016

Met precies de juiste sobere, maar swingende begeleiding van twee gitaren en drums maakte David een soort muziek dat uitgestorven leek. Gelukkig is er nu een Vol. 2. Opnieuw gemaakt met onder anderen Onno Smit en Paul Willemsen van Beans & Fatback en Lefties Soul Connection. David zingt wat uitbundiger in liedjes die meer naar de soul en r&b van na 1950 opschuiven.
De arrangementen zijn wat breder. In de begeleiding horen we een voorzichtig orgeltje en zelfs een strijkje. Voor een deel zijn de liedjes nieuw en autobiografisch, maar als David een traditional als Tradewinds brengt, maakt ze die op superieure wijze eigen. The Gospel Sessions Vol. 2 is opnieuw een prachtig doorleefd klinkend en smaakvol geproduceerd gospelsoulalbum, zoals die ook internationaal te weinig worden gemaakt.

Monomyth – Exo (Suburban Records)
De synthesizers leggen de keien, de gitaren rollen eroverheen en de heerlijke rockdrums rammen het plaveisel met oerkracht de grond in. Pas bij de ontlading, bij een euforische, slechts een enkel akkoord tellende gitaarriff, kun je weer ademhalen (en de vuisten de lucht in steken).

Door: Robert van Gijssel 23 maart 2016

Het is volbracht. De muzikale reis van de held uit Monomyths trilogie is met Exo ten einde. De Haagse rockband, met wortels in de dance, begon drie jaar geleden aan een driedelige albumtrip die nu, bij de voltooiing, moet worden genoteerd als de gedenkwaardigste Nederlandse rockconceptreeks.

Het debuut van Monomyth, in 2013, was al opmerkelijk: een afgewogen en supermuzikaal mengsel van space- en krautrock en rockende trance, dat zonder vocalen toch nogal iets wilde vertellen. Bij opvolger Further, uit 2014, trad de berusting in, in nog steeds vette rockstukken maar zonder die aanstekelijke riffs en instrumentale refreinen.

DE FINALE VAN HET AVONTUUR
Dat we met Exo in de finale van het avontuur terecht zijn gekomen, wordt vanaf het eerste nummer Uncharted duidelijk. In een klein kwartier wordt een verbluffend stuk progressieve rock uitgerold dat je al vanaf de eerste seconde het lied in trekt.
De synthesizers leggen de keien, de gitaren rollen eroverheen en de heerlijke rockdrums rammen het plaveisel met oerkracht de grond in. Pas bij de ontlading, bij een euforische, slechts een enkel akkoord tellende gitaarriff, kun je weer ademhalen (en de vuisten de lucht in steken).

Het niveau blijft zo hoog, in nummers die zich steeds ontwikkelen en je soms bijna gek maken van ingehouden spanning – wanneer komt die gitaarclimax nou? Je kunt je bij dit geweldige Exo maar één angstige vraag stellen: deze aanwinst voor de Nederlandse rockscene zal er na dit voltooide meesterwerk toch niet ineens de stekker uit trekken?

Bob Mould – Patch The Sky (Merge)
Hij zal altijd vooral worden herinnerd vanwege de klassieke punkrockplaten die hij in de jaren tachtig uitbracht met het trio Hüsker Dü, maar de laatste jaren is de Amerikaanse zanger-gitarist-songwriter Bob Mould weer buitengewoon sterk op dreef als solo-artiest.

Door: Gijsbert Kamer 30 maart 2016

Het twee jaar geleden uitgebrachte Beauty & Ruin was met prangende liedjes over onder meer de dood van zijn vader al fraai, Patch The Sky is zelfs nog beter. Opgedragen aan zijn inmiddels ook overleden moeder is het geluid wat breder.

Mooi hoe Mould akoestische en messcherpe elektrische gitaren dubbelt, terwijl zijn zang net wat minder dreint dan op zijn vroegere solowerk. Monotonie lag bij veel van Moulds inmiddels meer dan tien soloplaten nogal eens op de loer, maar op Patch the Sky weet hij zijn woede, verdriet en andere emoties weer goed te kanaliseren in puntige, krachtige liedjes.

Iggy Pop – Post Pop Depression (Caroline)
Of het echt zijn laatste album is, zoals de 68-jarige Iggy Pop her en der heeft beweerd, valt te bezien. Maar zijn zeventiende soloplaat Post Pop Depression is in elk geval een van zijn allerbeste geworden. Niet dat er heel veel voor nodig was om weer eens in positieve zin op te vallen, want het aantal echt goede platen staat in geen verhouding tot de reputatie die Iggy Pop al decennia lang live geniet.

Door: Gijsbert Kamer 16 maart 2016

Maar Post Pop Depression kan zich echt meten met de platen The Idiot en Lust For Life die Pop eind jaren zeventig maakte met David Bowie. Dat is voor een belangrijk deel de verdienste van Josh Homme. De voorman van The Queens Of The Stone Age produceerde de plaat niet alleen, hij is naast Pop ook het belangrijkste bandlid.
Homme en Pop hebben de plaat precies dat donkere, wat onheilspellende geluid gegeven dat past bij de vaak donkere teksten van Pop, die ook tot de betere behoren die hij de laatste decennia heeft geschreven. De productie is droog en kaal, maar gemeen en Pop zingt met zijn donkere soms croonende stem over het naderende afscheid.

De ene keer werpt hij zich op als America’s greatest living poet (Gardenia), de andere keer lijk je naar het relaas van een oorlogsveteraan te luisteren en soms vallen beide personages samen, zoals in het zeer opzwepende, licht huiveringwekkende slotstuk Paraguay. ‘I’m going where the losers go / To hide my face and spend my dough’, zingt hij. We hopen dat hij nog even blijft, want met Josh Homme heeft hij het beste in zichzelf naar boven gehaald.

I Am Oak – Our Blood (Snowstar Records)
Beklemmend waren de platen die de Utrechtse singer-songwriter Thijs Kuijken als I Am Oak uitbracht altijd al. Maar op Our Blood weten zijn donkere folkliedjes nog net wat meer te beroeren dan voorheen.

Door: Gijsbert Kamer 16 maart 2016

Mogelijk komt dat doordat Our Blood zo sterk is opgebouwd. Een stemmig orgeltje en de kenmerkende donkere stem van Kuijken roepen de herfstige sferen op van Tindersticks en The National. Meer rock dan folk en zeer melancholisch. Een stemming die op Our Blood knap wordt volgehouden, terwijl de muziek gaandeweg rijker wordt en de songs meer spanning krijgen. Het mooiste bewaart Kuijken tot het laatst. In Our Blood zingt hij hoger dan gebruikelijk en durft hij muzikaal ook wat meer uit te pakken. Zou hij vaker mogen doen. Prachtige finale en climax van een plaat die blijft groeien.

HÆLOS – Full Circle (Matador)
Nieuwe albums van Tricky én Massive Attack, plus een nieuwkomer – HÆLOS – die zegt beïnvloed te zijn door Portishead. Dat betekent maar één ding: triphop is terug.

Door: Robert van Gijssel 23 maart 2016

Meer lezen…

Prins Thomas – Principe del Norte (Supersound/NEWS)
In de dance wordt driftig aan bronnenonderzoek gedaan en dat levert mooi retrospectief werk op. De Noor Prins Thomas, die zich normaliter bezighoudt met dansbare ‘space-disco’, brengt een dubbel-cd uit met bewerkingen van oude tracks die zijn geremixt naar voorbeelden uit de begintijd van de dance.

Door: Robert van Gijssel 16 maart 2016

In spannende ambientstukken getiteld A tot en met H roept Thomas herinneringen op aan The Orb en pionierende dancebands als The Black Dog. Hij heeft afstand gedaan van gangbare drumcomputers en muzieksoftware en laat subtiel melodieuze tracks als D en F vertolken door analoge synths en soms een reverbgitaartje. In de ruststukken passeren dan ook nog Terry Riley-riedeltjes en Duitse krautrock.

Gaandeweg wordt de muziek dwingender. In het slotstuk H gaat Thomas langzaam richting hedendaagse koele, kille en kale techno, waarmee dus een prachtige dancetijdreis is afgelegd, bij uiterst toegankelijke en soms betoverend mooie synthesizermuziek.

Loretta Lynn – Full Circle (Legacy / Sony Music)
Toen Loretta Lynn in 2004 haar album Van Lear Rose uitbracht, moet iedereen – producer Jack White incluis – hebben gedacht dat het haar laatste wapenfeit zou zijn.

Door: Robert van Gijssel 9 maart 2016

De First Lady of Country Music was al in de zeventig. Nu is Lynn 83 en komt ze doodleuk met een nieuwe plaat. En wat voor een. Full Circle is een adembenemend retrospectief van Lynn op haar eigen carrière, waarin ruimte is gemaakt voor nieuw werk dat moet worden beluisterd als testament.
Full Circle begint ontroerend, met een door producer John Carter Cash geïnterviewde Lynn die memoreert waar ze haar eerste eigen liedje schreef, in 1960, terwijl ze zat te vissen. Daarna zingt ze Whispering Sea met een stem die een octaaf lager blijkt afgesteld maar nog altijd scherp en zuiver is. Dat hier een 83-jarige aan het woord is, verraadt zich alleen in het enigszins moeizame vibrato.

Lynn trekt daarna een spoor langs haar eigen countryklassiekers, die gezien haar hoge leeftijd extra lading krijgen. Haar hits Everybody Wants to Go to Heaven (But Nobody Wants to Die) en Fist City bijvoorbeeld, die overigens opmerkelijk jeugdig worden uitgevoerd. En ze gooit er een nieuw liedje uit, dat je gelijk stevig bij de keel grijpt: Who’s Gonna Miss Me?

De slotliedjes zijn ook al zo bijzonder: Everything It Takes, gezongen met Elvis Costello, en het door tokkelende gitaren begeleidde duet Lay Me Down met Willie Nelson. Over Lynn hoeven we ons echt geen zorgen te maken, zingt de countrydiva zelf: ‘My spirit stood on solid ground, I’ll be at peace when they lay me down.’

Heron Oblivion – Heron Oblivion (Sub Pop / Konkurrent)
Meg Baird, zangeres van de neo-folkgroep Espers maakte al enkele sterke soloplaten, maar overtreft zichzelf in Heron Oblivion. Een gelegenheidsband? Laten we het niet hopen, want samen met bassist Ethan Miller en de gitaristen Noel V. Harmonson en Charlie Saufley heeft ze een overdonderend mooie plaat gemaakt.

Door: Gijsbert Kamer 9 maart 2016

Niet zo gek eigenlijk, want Miller en Harmonson dreven ooit de Californische psychedelische gitaarband Comets on Fire tot grote hoogten. Maar folk en psychedelica kwam zelden zo sterk samen als op dit debuut.

Invloeden van Sandy Denny, Led Zeppelin, Crazy Horse en Sonic Youth worden hier verwerkt tot een fraai geheel. Baird zingt prachtig, de gitaristen vlechten hun solo’s strak om elkaar en ze nemen er waar nodig lekker de tijd voor. Knap hoe Baird op haar verleidelijkst Rama inzet, dat langzaam bijna uit zijn voegen barst en tien minuten later net niet ontploft. Laat ze snel naar Nederland komen, want Heron Oblivion lijkt een band die live helemaal ongenaakbaar is.

Michael Daves – Orchids and Violence (Nonesuch Records/ Warner)
Dat volksmuziek van pakweg honderd jaar oud nog zo opwindend kan zijn. Michael Daves uit New York is een virtuoze bluegrassjongen met lenige gitaarvingers en een nasale, driftig overslaande jodelstem die het vooral goed doet in twee- of driestemmige zangstukken.

Door: Robert van Gijssel 2 maart 2016

Voor Orchids and Violence verzamelde hij de top van de New Yorkse bluegrass-scene; banjospelers Tony Trischka en Noam Pikelny, plus mandolinekampioen Sarah Jarosz. Traditionele folksongs als Darling Corey worden tintelend fris gespeeld en gezongen op kippevelkracht. Met de hillbilly-turboversie van klassieker June Apple zou je elk feestje moeten aftrappen.

Vreemd eigenlijk, dat Daves zijn gave bluegrassplaat vergezeld laat gaan van een gelijknamig grungerockalbum, met precies dezelfde traditionals, in dezelfde volgorde, maar dan in scheurende gitaarverpakking. Die logge rockuitvoeringen doen vooral verlangen naar het weliswaar hypertraditionele, maar toch zeer vitaliserende bluegrasswerk van een plaatje eerder.

Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin we u bij de hand nemen langs de beste albums van de maand.

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!JTNDaWZyYW1lJTIwd2lkdGglM0QlMjIxMDAlMjUlMjIlMjBoZWlnaHQlM0QlMjIxMjAlMjIlMjBzcmMlM0QlMjJodHRwcyUzQSUyRiUyRnd3dy5taXhjbG91ZC5jb20lMkZ3aWRnZXQlMkZpZnJhbWUlMkYlM0ZmZWVkJTNEaHR0cHMlMjUzQSUyNTJGJTI1MkZ3d3cubWl4Y2xvdWQuY29tJTI1MkZwaW5ndWlucmFkaW8lMjUyRnBpbmd1aW4tcmFkaW8tcHJlc2VudHMtdm9sa3NrcmFudC1yYWRpby02LTA3LTAzLTIwMTYlMjUyRiUyNmhpZGVfY292ZXIlM0QxJTI2bGlnaHQlM0QxJTIyJTIwZnJhbWVib3JkZXIlM0QlMjIwJTIyJTNFJTNDJTJGaWZyYW1lJTNF

Elke eerste maandag van de maand op Pinguin Radio van 20:00 tot 22:00 uur de beste tracks van de belangrijkste 10 albums samengesteld door de muziekredactie van de Volkskrant.

Soulwax – Belgica (PIAS)
Zo rond 2004, na drie albums, begon het te wringen dat de broertjes Stephen en David Dewaele als dj-duo en eclectische popfröbelaars (The Flying Dewaele Brothers, 2Many DJ’s) veel succesvoller waren dan met hun gitaarband Soulwax.

Door: Menno Pot – 02 maart 2016

Het leidde tot een fascinerende zoektocht naar een manier om hun parallelle werelden te verenigen: de band en het dancefeest, de riffs en de beats, de eigen songs en de onbedwingbare lust tot plaatjes draaien en mixen. Soulwax Nite Versions. Radio Soulwax. Soulwax dat remixen van 2Many DJ’s live uitvoerde.
De soundtrack bij de film Belgica is het eerste studioalbum met nieuwe Soulwax-songs sinds 2004 en een glorieuze halte tijdens de zoektocht. De plaat is als een toverbal in de kleverige vingers van twee jongetjes uit Gent die graag Soulwax willen zijn, maar dat keurslijf toch te benauwend vinden.

Soulwax komt tot ons in vijftien verschillende gedaanten: fictieve popacts, van de soulpopzangeres Charlotte tot rockband The Shitz, van hardcoreband Burning Phlegm tot de LCD Soundsystem-achtigen Erasmus en Rubber Band. Light Bulb Matrix is reggaepop. Kursat 9000 biedt een Turks hipsterfeestje.
Allemaal Soulwax (plus gasten), maar toch ook weer niet. Het knappe is: vrijwel alle tracks zijn volstrekt geloofwaardig. Zo blijven de Dewaeles, ook als veertigplussers, popkameleons om van te houden. Veelvraten die alles tegelijk willen en er nog mee wegkomen ook.

Ty Segall – Emotional Mugger (Drag City/V2)
De boog kan niet altijd gespannen blijven bij iemand die zo veel platen uitbrengt als de Californische garagerocker Ty Segall. Het laatste half jaar bracht hij een plaat uit met zijn psychedelische rockband Fuzz en onder eigen naam een album, Ty Rex, met T.Rex-covers.

Door: Gijsbert Kamer – 03 februari 2016

Leuke platen voor liefhebbers van het rauwere meer gruizige gitaarkabaal, maar het werd toch wel weer tijd voor een echte Segall met door al het gitaargeweld heen ook een paar onontkoombare nieuwe liedjes.

INTENS
Zo’n plaat is Emotional Mugger, waarop Segall veel intenser klinkt dan op Manipulator (2014), zijn poging toenadering te zoeken tot meer mainstreamrockmuziek.
Zo verbeten als op Emotional Mugger horen we Segall eigenlijk het liefst. Zo gemeen als hij op gitaar soleert als in Candy Sam is zeldzaam. En wat een ijzersterk liedje is Mandy Cream. Zo een die Segall-verzamelaars onmiddellijk in hun playlist met beste hedendaagse garagesongs zullen plaatsen. Wat een heerlijk opruiend plaatje, dit Emotional Mugger, zoals alleen Ty Segall dat kan en gelukkig ook weer wil maken.

Cavern of Anti-Matter – Void Beats/Invocation Trex (Duophonic)
Tim Gane van de experimentele indieband Stereolab toog naar Berlijn en vormde een trio met onder anderen de synthesizertovenaar met de best denkbare synthesizertovenaarsnaam Holger Zapf.

Er kwamen vrienden langs, onder wie Bradford Cox van Deerhunter. En het werd gezellig, getuige de heerlijke plaat van Cavern of Anti-Matter. Want de instrumentale stukken op Void Beats/Invocation Trex zijn opgewekt en enerverend, en goed voor ruim een uur vrolijke vervoering.
De mooiste genres uit de instrumentale muziek worden samengevoegd, in sessies die in één keer live lijken opgenomen; hoekige postrock, warme analoge Krautrock, groovende synthpop en in Blowing My Nose Under Close Observation pure Detroitse techno a la Drexciya.

De plaat zit vol ideeën en pakkende meefluitmelodietjes. Langgerekte tracks als Melody in High Feedback Tones ontwikkelen zich als waren ze elektronische progrock van de meest toegankelijke soort. Void Beats/ Invocation Trex is voorlopig de gaafste instrumentale plaat van het jaar en hoera.

Marlon Williams – Marlon Williams (Dead Oceans/Konkurrent)
Verrassing uit Nieuw-Zeeland: de titelloze plaat van Marlon Williams uit het sprookjesachtige havenstadje Lyttelton kan zich meten met de nieuwe Amerikaanse generatie country- en rootstalent. Williams deed ervaring op in tal van bluegrass – en folkbandjes, en die betaalt zich uit in een magnifiek eerste soloalbum.

Williams heeft geen aangeboren briljante zangstem, maar dat biologische feit compenseert hij met een aangename theatraliteit en daarmee veel vertelkracht, die zelfs antieke country & westernliedjes als Hello Miss Lonesome fascinerend maakt.
In het plechtstatige rootslied Dark Child laat Williams Nick Cave en psychedelische sixtiespop door zijn americana zweven en daarmee ontstijgt zijn muziek de retromanie. In de gedragen en orkestrale cover I’m Lost Without You doet Williams ineens denken aan The Walker Brothers, en zo blijf je je verbazen.En dan volgt nog een geniaal afsluitend drieluik. Strange Things is weer zo’n fijn theatraal, maar ogenschijnlijk luchtig rootsliedje, over een loodzwaar onderwerp: dood door kanker. En When I Was a Young Girl is een welhaast opera-achtige folksong die je niet meer loslaat. Wát een debuut!

Lucky Fonz III – In Je Nakie (Top Notch)
Jarenlang zocht Otto Wichers de juiste vorm voor de muziek die hij als Lucky Fonz III componeerde. Engelstalig? Nederlandstalig? Croonen of juist zingen als een Amerikaanse roots-zanger? Hij kan het allemaal, maar het liefst horen we hem toch in het Nederlands zingen, zoals op het album Hoe je honing maakt uit 2010.Door: Gijsbert Kamer – 17 februari 2016

Op In je nakie, zijn zesde album, heeft hij zijn ideale vorm te pakken. Veertien Nederlandstalige liedjes die hem van zijn openhartigste kant laten zien. Goudeerlijk, soms een beetje ongemakkelijk, maar altijd geloofwaardig. Wichers raakt daarmee aan de essentie van hiphop en de kern van goede folk, en dat zijn precies de stijlen die de basis vormen voor het treffend getitelde In je nakie. Hij zingt over zijn liefde (Linde met een E) of over het raadsel van de ontroering die sporters bij hem teweegbrengen als ze terugkeren naar de plek van hun jeugd (Sporters). Regelmatig schiet je van zijn zinnetjes in de lach, zoals in Dat was gisteravond: “En word je dan gelukkig van die sukkel van een gast? / Gaan je vrienden zeker zeggen dat-ie beter bij je past.”

De liedjes zijn kaal, soms een beetje moeilijk gearrangeerd. Maar de valse orgeltjes en lelijk zoemende synths zijn met zorg gekozen en voorkomen dat Lucky Fonz III richting kleinkunst afglijdt.
Hij maakt gewoon popmuziek zoals de door hem in Linde met een E genoemde voorbeelden: ‘Guusje Meeuwis, Meindert Talma, Elly & Rikkert, Ronnie Flex.’ Daar mogen de namen Armand, Tol Hansse en Peter Koelewijn aan worden toegevoegd. Zo goed is Lucky Fonz III op In je nakie op dreef.

Textures – Phenotype (Nuclear Blast Records)
De technische hardcore en metal (ofwel ‘metalcore’) van de Etten-Leurse band Textures wordt tot in India bejubeld. In eigen land blijft de adoratie wat achter. Het probleem met veel ingewikkelde en syncopische metal: het ontbreekt vaak aan aanknopingspunten – een lekker refrein, een goed uitgespeelde riff – waardoor de muziek zelden meeslepend wordt. Maar op Phenotype weet Textures boeiende muziekstukken uit te vouwen.

Door: Robert van Gijssel – 17 februari 2016

Door: Robert van Gijssel – 10 februari 2016

De zanger en frontman van Hexvessel, de in Finland wonende Brit Mat McNerney, lijkt in zijn muzikale carrière wat weifelachtig. Met zijn bands Grave Pleasures en Beastmilk maakt hij straffe, maar epigonistische postpunk, met Hexvessel schakelt hij graag een tandje terug en zoekt hij de rockende puurheid bij de jaren zestig en zeventig, bij spacerock en psychedelische blues.

ALLE GOEDS SAMEN
Op When We Are Death komt alle goeds samen, in kosmische bluesballads als Cosmic Truth en het benevelende rocknummer Drugged up on the Universe – het hoogtepunt van de plaat. Eigenlijk is elk nummer raak, dankzij de sterke refreinen, de betekenisvolle poëtische teksten en passend geëxalteerde zang van McNerney en natuurlijk het fijne en laagdrempelige bandgeluid van kermende gitaren en zoemende orgels. De luxe cd-versie, met secuur vormgegeven tekst- en fotoboek in zware verpakking, is een aanrader.

Shearwater – Jet Plane and Oxbow (Sub Pop/Konkurrent)
Breed gebarende, theatrale gitaarrock vol verwijzingen naar symfonische rock, compleet met plechtige, soms geëxalteerde zang: Jonathan Meiburg en Shearwater bewegen zich over aalglad terrein, maar het levert al heel wat jaren prachtalbums op.

Door: Menno Pot – 10 februari 2016

Jet Plane and Oxbow is de achtste reguliere studioplaat van de band uit Austin, Texas, begonnen als afsplitsing van Okkervil River.
Hoe herkenbaar het bandgeluid ook is, toch is weer van alles anders: na een groots, bijna orkestraal drieluik over eilanden en vogels (2007-2010) en een plaat die kaler, rauwer en persoonlijker was (Animal Joy uit 2012) wordt Jet Plane and Oxbow gedomineerd door synthesizers, beats en in de tekst een flinke eetlepel politiek.

LEKKER IN PARADISO NOORD
“Where are the Americans?”, vraagt Meiburg zijn landgenoten, die hij een ‘dimmed conscience’ verwijt.
De musicerende ornitholoog heeft weer een gelaagd, meeslepend en melodieus album afgeleverd, vol knap uitgewerkte songs als A Long Time Away, Pale Kings en de schitterende ballad Only Child. Shearwater is zo’n zeldzame band die groots en dramatisch durft te klinken, maar toch vrij klein bleef, zodat we ze zaterdag (red. afgelopen 13 februari) lekker in Paradiso Noord kunnen zien spelen, dezelfde avond als Blitzen Trapper.

Nonkeen – The Gamble (R&S/ N.E.W.S.)
Vrijwel geen piano te bekennen bij het instrumentale gelegenheidsproject Nonkeen van de Duitser Nils Frahm. En dat doet de muziek van de posterboy van de neoklassieke verstillingspop hoorbaar goed: van al te veel minimalistische piano krijg je ook een keer de zenuwen.

Door: Robert van Gijssel – 10 februari 2016

Nonkeen is een samenwerking van Frahm met twee ex-schoolvriendjes, met wie Frahm in de tussenuren geluidsopnamen maakte; van schreeuwende leraren tot speelvreugd op het schoolplein.
Oude bandopnamen zijn bewerkt en gebruikt als inspiratie voor sfeervolle, zeer analoge en dus akelig mooie synthesizer- en samplemuziek. Je dwarrelt mee op bescheiden dance en dub, op warm en wollig omgevingsgeluid en zo nu en dan stuurse jazz- en krautrock met behoorlijk driftige drumpartijen.

STUURLOOS
Aanvankelijk een beetje stuurloos: je vraagt je af welke kant dit instrumentale verdikkingsmiddel op zweeft. Maar bij de aangrijpende ambient van Re:Turn! of bij de dromerige jazzjam van This Beautiful Mess, vol bijna verstopte maar prachtige melodieën, ben je toch weer verkocht. En dan merk je dat je steeds meer van dit goudeerlijke en pretentieloze plaatje gaat houden.

Lucinda Williams – The Ghosts of Highway 20 (Bertus)
Bij zo’n enorme productie van een roots- en countryrockzangeres die wat op leeftijd raakt zou je denken: selecteer strenger en breng dat ene meesterwerk uit. Maar verdomd, de veertien liedjes op dit nieuwe album, inclusief covers, komen in de buurt.

Door: Robert van Gijssel – 17 februari 2016

Haar stem klinkt nog wat ouder, slepender dan voorheen. Maar dat komt de intensiteit van existentiële overpeinzingen in de trage rootsrocker Dust juist ten goede. Het bijzonderst aan deze Williams is de begeleiding van die prachtig zwabberende stem, en vooral de vluchtige gitaren van Greg Leisz en jazzgitarist Bill Frisell, die weergaloos ineenvlechten in een gaaf gitaarjazzliedje als Place in my Heart.

Beklemmend is het titellied, een spookachtige countryballad, waarin Williams de angst van zich af probeert te zingen met een zuchtende, vermoeide maar bloedmooie kraakstem.

Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin we u bij de hand nemen langs de beste albums van de maand.

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!JTNDaWZyYW1lJTIwd2lkdGglM0QlMjI2NjAlMjIlMjBoZWlnaHQlM0QlMjIxODAlMjIlMjBzcmMlM0QlMjJodHRwcyUzQSUyRiUyRnd3dy5taXhjbG91ZC5jb20lMkZ3aWRnZXQlMkZpZnJhbWUlMkYlM0ZlbWJlZF90eXBlJTNEd2lkZ2V0X3N0YW5kYXJkJTI2YW1wJTNCZW1iZWRfdXVpZCUzRGUxNDg1MjAwLTQwYzctNDFjNi1iMzUzLTVlMWRjNTgxYjA2NSUyNmFtcCUzQmZlZWQlM0RodHRwcyUyNTNBJTI1MkYlMjUyRnd3dy5taXhjbG91ZC5jb20lMjUyRnBpbmd1aW5yYWRpbyUyNTJGcGluZ3Vpbi1yYWRpby1wcmVzZW50cy12b2xrc2tyYW50LXJhZGlvLTUtMS0yLTIwMTYlMjUyRiUyNmFtcCUzQmhpZGVfY292ZXIlM0QxJTI2YW1wJTNCaGlkZV90cmFja2xpc3QlM0QxJTI2YW1wJTNCcmVwbGFjZSUzRDAlMjIlMjBmcmFtZWJvcmRlciUzRCUyMjAlMjIlM0UlM0MlMkZpZnJhbWUlM0UlM0NkaXYlMjBzdHlsZSUzRCUyMndpZHRoJTNBJTIwNjUycHglM0IlMjBoZWlnaHQlM0ElMjAzcHglM0IlMjBjbGVhciUzQSUyMGJvdGglM0IlMjIlM0UlM0MlMkZkaXYlM0UlM0NwJTIwc3R5bGUlM0QlMjdtYXJnaW4lM0ElMjAwcHglM0IlMjBwYWRkaW5nJTNBJTIwM3B4JTIwNHB4JTNCJTIwd2lkdGglM0ElMjA2NTJweCUzQiUyMGNvbG9yJTNBJTIwcmdiJTI4MTUzJTJDJTIwMTUzJTJDJTIwMTUzJTI5JTNCJTIwZm9udC1mYW1pbHklM0ElMjAlMjJPcGVuJTIwU2FucyUyMiUyQyUyMEhlbHZldGljYSUyQyUyMEFyaWFsJTJDJTIwc2Fucy1zZXJpZiUzQiUyMGZvbnQtc2l6ZSUzQSUyMDExcHglM0IlMjBkaXNwbGF5JTNBJTIwYmxvY2slM0IlMjclM0UlM0NhJTIwc3R5bGUlM0QlMjJjb2xvciUzQSUyMHJnYiUyODEyOCUyQyUyMDEyOCUyQyUyMDEyOCUyOSUzQiUyMGZvbnQtd2VpZ2h0JTNBJTIwYm9sZCUzQiUyMiUyMGhyZWYlM0QlMjJodHRwcyUzQSUyRiUyRnd3dy5taXhjbG91ZC5jb20lMkZwaW5ndWlucmFkaW8lMkZwaW5ndWluLXJhZGlvLXByZXNlbnRzLXZvbGtza3JhbnQtcmFkaW8tNS0xLTItMjAxNiUyRiUzRnV0bV9zb3VyY2UlM0R3aWRnZXQlMjZhbXAlM0J1dG1fbWVkaXVtJTNEd2ViJTI2YW1wJTNCdXRtX2NhbXBhaWduJTNEYmFzZV9saW5rcyUyNmFtcCUzQnV0bV90ZXJtJTNEcmVzb3VyY2VfbGluayUyMiUyMHRhcmdldCUzRCUyMl9ibGFuayUyMiUzRVBpbmd1aW4lMjBSYWRpbyUyMFByZXNlbnRzJTIwVm9sa3NrcmFudCUyMFJhZGlvJTIwJTIzNSUyMDEtMi0yMDE2JTNDJTJGYSUzRSUzQ3NwYW4lM0UlMjBieSUyMCUzQyUyRnNwYW4lM0UlM0NhJTIwc3R5bGUlM0QlMjJjb2xvciUzQSUyMHJnYiUyODEyOCUyQyUyMDEyOCUyQyUyMDEyOCUyOSUzQiUyMGZvbnQtd2VpZ2h0JTNBJTIwYm9sZCUzQiUyMiUyMGhyZWYlM0QlMjJodHRwcyUzQSUyRiUyRnd3dy5taXhjbG91ZC5jb20lMkZwaW5ndWlucmFkaW8lMkYlM0Z1dG1fc291cmNlJTNEd2lkZ2V0JTI2YW1wJTNCdXRtX21lZGl1bSUzRHdlYiUyNmFtcCUzQnV0bV9jYW1wYWlnbiUzRGJhc2VfbGlua3MlMjZhbXAlM0J1dG1fdGVybSUzRHByb2ZpbGVfbGluayUyMiUyMHRhcmdldCUzRCUyMl9ibGFuayUyMiUzRVBpbmd1aW5yYWRpbyUzQyUyRmElM0UlM0NzcGFuJTNFJTIwb24lMjAlM0MlMkZzcGFuJTNFJTNDYSUyMHN0eWxlJTNEJTIyY29sb3IlM0ElMjByZ2IlMjgxMjglMkMlMjAxMjglMkMlMjAxMjglMjklM0IlMjBmb250LXdlaWdodCUzQSUyMGJvbGQlM0IlMjIlMjBocmVmJTNEJTIyaHR0cHMlM0ElMkYlMkZ3d3cubWl4Y2xvdWQuY29tJTJGJTNGdXRtX3NvdXJjZSUzRHdpZGdldCUyNmFtcCUzQnV0bV9tZWRpdW0lM0R3ZWIlMjZhbXAlM0J1dG1fY2FtcGFpZ24lM0RiYXNlX2xpbmtzJTI2YW1wJTNCdXRtX3Rlcm0lM0Rob21lcGFnZV9saW5rJTIyJTIwdGFyZ2V0JTNEJTIyX2JsYW5rJTIyJTNFJTIwTWl4Y2xvdWQlM0MlMkZhJTNFJTNDJTJGcCUzRSUzQ2RpdiUyMHN0eWxlJTNEJTIyd2lkdGglM0ElMjA2NTJweCUzQiUyMGhlaWdodCUzQSUyMDNweCUzQiUyMGNsZWFyJTNBJTIwYm90aCUzQiUyMiUzRSUzQyUyRmRpdiUzRQ==

Elke eerste maandag van de maand op Pinguin Radio van 20:00 tot 22:00 uur de beste tracks van de belangrijkste 10 albums samengesteld door de muziekredactie van de Volkskrant.

Megadeth – Dystopia (Universal)
Als gitarist bij Metallica gedroeg hij zich als een onhandelbare kleuter, dus werd hij in 1983 uit de band gesmeten. Sindsdien staat het leven van Dave Mustaine in het teken van de zoete thrashmetalwraak: met Megadeth probeert hij het megasucces van zijn ex-band al ruim dertig jaar te evenaren, en soms lukte hem dat nog ook. Met de platen Rust in Peace en Youthanasia bijvoorbeeld, waarop Megadeth snerpende en inhoudelijk sterke, welhaast politieke thrashmetal ventileerde.

Door: Robert van Gijssel 27 januari 2016

De nieuwe plaat, Dystopia, haakt aan bij die mooie Megadeth-periode van begin jaren negentig en doet de zwakke laatste jaren vergeten. Het geluid is scherp en blikkerig als voorheen, in de snelle riffs van Mustaine zelf en in de herkenbare, loeiende bassound van medebandoprichter David Ellefson. De eerste drie nummers mogen tot de beste liedjes uit de Megadeth-catalogus worden gerekend; vooral in het titelnummer en in het behoorlijk dreunende Fatal Illusion is Mustaine in vorm: aanstekelijke en schreeuwerige punkrefreintjes in kenmerkend snerende vocalen, toegankelijke riffs en gillend soleerwerk van de nieuwe scheurgitarist Kiko Loureiro. Je krijgt zowaar zin in die liveshow van Megadeth op het Nijmeegse festival Fortarock.

Vernieuwend is de Megadeth-mix van punk, metal en pop natuurlijk niet, en op Dystopia staan ook echt een paar mindere nummers (Poisonous Shadows is een zouteloze metalballad, met heel slechte teksten), maar er komt toch steeds weer een memorabel nieuw liedje achteraan (Lying in State bijvoorbeeld, waarin Mustaine ouderwets geëngageerd uithaalt). En zo daagt Mustaine de oud-collega’s toch weer uit: komt Metallica eigenlijk nog eens door met sterk nieuw thrashmetalwerk?

Suede – Night Thoughts (Warner)
Zo bedroevend als de carrière van de Britpop-band Suede in 2002 eindigde met het pompeuze album A New Morning, zo sterk was de comeback elf jaar later met de plaat Bloodsports. Zanger Brett Anderson had het juiste gevoel voor dramatiek weer te pakken, de gitaarriffs van Richard Oakes waren raak en de composities beklijfden.

Door: Gijsbert Kamer 27 januari 2016

Maar een hit als Animal Nitrate, Trash of Beautiful Ones – al jaren hoogtepunten tijdens de liveshows -, die bevatte Bloodsports helaas niet. Maar het album bleek slechts een voorzichtige vingeroefening voor het ijzersterke Night Thoughts, dat het beste Suede-album sinds Coming Up (1996) mag worden genoemd. Opgebouwd als een klassieke suite, beginnend met een strijkje als ouverture, is Night Thoughts een compleet geheel waarop pittige glamrock liedjes als No Tomorrow en dreinende ballads als Pale Snow of Tightrope elkaar afwisselen. Anderson zingt geweldig en de band speelt met een zeldzame overgave. Het lijkt alsof iedereen elkaar eindelijk weer heeft gevonden en heeft besloten heeft alles uit de kast te halen.

Andersons teksten zijn geloofwaardiger, want passen meer bij iemand die, zoals hij, de 50 nadert. Er zit een aangename zelfrelativering in die voorheen nog wel eens ontbrak. ‘I don’t know the meaning of much’, zingt hij in het sterke What I’m Trying to Tell You. Oakes zet er de juiste pakkende gitaarakkoorden onder en even wanen we ons twintig jaar terug, toen Suede een van de belangrijkste nieuwlichters in de Britpop was. Zonder nostalgisch te klinken is Night Thoughts een plaat die zich kan meten met Dog Man Star (1994) en Coming Up (1996), de twee mooiste Suede-platen.

De Staat – O (Caroline)
Ze hebben er een plaat of vier over gedaan, maar op O lijkt De Staat zijn ideale sound gevonden te hebben.

Door: Gijsbert Kamer 27 januari 2016

De groove en de donkere, staccato zang van Torre Florim waren altijd al zekerheden van een goede Staat-song. Ook de hoekige ritmiek is niet nieuw. Maar op O gaan dansbaarheid en meeslependheid samen alsof dit een vanzelfsprekende combinatie is. Het is even wennen dat Rocco Hueting zijn gitaar goeddeels vervangen heeft door synthesizers, wat De Staat op het eerste gehoor wat minder doet rocken. Maar de elektronica priemt lekker ontregelend door en ze hebben er een originele sound mee te pakken. Terwijl Florim zich ook als liedjesschrijver blijft ontwikkelen, getuige het fraaie Systematic Lover. O is minder vol dan voorganger I_Con (2013) en klinkt eigener en zelfverzekerder. Precies de plaat die De Staat moest maken om aansluiting te vinden bij hun livereputatie als een van de opzwependste bands van de laatste tijd.

Savages – Adore Life (Matador)
Op de hoes staat een fier gebalde vuist en volgens frontvrouw Jehnny Beth wilde de Londense gitaarband Savages het tweede album vullen met de ‘hardste songs ooit’. Van dat laatste is niets terechtgekomen, maar het vrijdag verschijnende Adore Life, opvolger van het sterke Silence Yourself (2013), is wel een steengoede plaat geworden, geworteld in postpunk.

Door: Menno Pot 20 januari 2016

Beth zingt als de opgefokte dochter van Ian Curtis (Joy Division) en Patti Smith. Vrijwel doorlopend doet ze aan Siouxsie Sioux denken. De grote kracht van Adore Life is (zoals de titel al een beetje suggereert) dat Savages minder boos is gaan klinken: ze lijken zichzelf toestemming te hebben gegeven om plezier te hebben, met een wat losser geluid als resultaat.

Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin we u bij de hand nemen langs de beste albums van de maand.

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl/volkskrantradio als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!JTNDaWZyYW1lJTIwc3JjJTNEJTIyaHR0cHMlM0ElMkYlMkZ3d3cubWl4Y2xvdWQuY29tJTJGd2lkZ2V0JTJGaWZyYW1lJTJGJTNGZW1iZWRfdHlwZSUzRHdpZGdldF9zdGFuZGFyZCUyNmFtcCUzQmVtYmVkX3V1aWQlM0QzZjgyNDg2MC1kZjE3LTQxY2YtODBmYy03ODJkMDRlODIwZDIlMjZhbXAlM0JmZWVkJTNEaHR0cHMlMjUzQSUyNTJGJTI1MkZ3d3cubWl4Y2xvdWQuY29tJTI1MkZQaW5ndWluX1JhZGlvJTI1MkZwaW5ndWluLXJhZGlvLXByZXNlbnRzLXZvbGtza3JhbnQtcmFkaW8tZWRpdGllLTQtamFudWFyaS0yMDE2JTI1MkYlMjZhbXAlM0JoaWRlX2NvdmVyJTNEMSUyNmFtcCUzQmhpZGVfdHJhY2tsaXN0JTNEMSUyNmFtcCUzQnJlcGxhY2UlM0QwJTIyJTIwZnJhbWVib3JkZXIlM0QlMjIwJTIyJTIwaGVpZ2h0JTNEJTIyMTgwJTIyJTIwd2lkdGglM0QlMjI2NjAlMjIlM0UlM0MlMkZpZnJhbWUlM0UlM0NkaXYlMjBzdHlsZSUzRCUyMmNsZWFyJTNBJTIwYm90aCUzQiUyMGhlaWdodCUzQSUyMDNweCUzQiUyMHdpZHRoJTNBJTIwNjUycHglM0IlMjIlM0UlM0MlMkZkaXYlM0UlM0NwJTIwc3R5bGUlM0QlMjJkaXNwbGF5JTNBJTIwYmxvY2slM0IlMjBmb250LXNpemUlM0ElMjAxMXB4JTNCJTIwZm9udC1mYW1pbHklM0ElMjAlMjZxdW90JTNCT3BlbiUyMFNhbnMlMjZxdW90JTNCJTJDSGVsdmV0aWNhJTJDQXJpYWwlMkNzYW5zLXNlcmlmJTNCJTIwbWFyZ2luJTNBJTIwMHB4JTNCJTIwcGFkZGluZyUzQSUyMDNweCUyMDRweCUzQiUyMGNvbG9yJTNBJTIwcmdiJTI4MTUzJTJDJTIwMTUzJTJDJTIwMTUzJTI5JTNCJTIwd2lkdGglM0ElMjA2NTJweCUzQiUyMiUzRSUzQ2ElMjBocmVmJTNEJTIyaHR0cHMlM0ElMkYlMkZ3d3cubWl4Y2xvdWQuY29tJTJGUGluZ3Vpbl9SYWRpbyUyRnBpbmd1aW4tcmFkaW8tcHJlc2VudHMtdm9sa3NrcmFudC1yYWRpby1lZGl0aWUtNC1qYW51YXJpLTIwMTYlMkYlM0Z1dG1fc291cmNlJTNEd2lkZ2V0JTI2YW1wJTNCdXRtX21lZGl1bSUzRHdlYiUyNmFtcCUzQnV0bV9jYW1wYWlnbiUzRGJhc2VfbGlua3MlMjZhbXAlM0J1dG1fdGVybSUzRHJlc291cmNlX2xpbmslMjIlMjB0YXJnZXQlM0QlMjJfYmxhbmslMjIlMjBzdHlsZSUzRCUyMmNvbG9yJTNBJTIzODA4MDgwJTNCJTIwZm9udC13ZWlnaHQlM0Fib2xkJTNCJTIyJTNFUGluZ3VpbiUyMFJhZGlvJTIwcHJlc2VudHMlMjBWb2xrc2tyYW50JTIwUmFkaW8lMjAtJTIwRWRpdGllJTIwNCUyMGphbnVhcmklMjAyMDE2JTNDJTJGYSUzRSUzQ3NwYW4lM0UlMjBieSUyMCUzQyUyRnNwYW4lM0UlM0NhJTIwaHJlZiUzRCUyMmh0dHBzJTNBJTJGJTJGd3d3Lm1peGNsb3VkLmNvbSUyRlBpbmd1aW5fUmFkaW8lMkYlM0Z1dG1fc291cmNlJTNEd2lkZ2V0JTI2YW1wJTNCdXRtX21lZGl1bSUzRHdlYiUyNmFtcCUzQnV0bV9jYW1wYWlnbiUzRGJhc2VfbGlua3MlMjZhbXAlM0J1dG1fdGVybSUzRHByb2ZpbGVfbGluayUyMiUyMHRhcmdldCUzRCUyMl9ibGFuayUyMiUyMHN0eWxlJTNEJTIyY29sb3IlM0ElMjM4MDgwODAlM0IlMjBmb250LXdlaWdodCUzQWJvbGQlM0IlMjIlM0VQaW5ndWluJTIwUmFkaW8lM0MlMkZhJTNFJTNDc3BhbiUzRSUyMG9uJTIwJTNDJTJGc3BhbiUzRSUzQ2ElMjBocmVmJTNEJTIyaHR0cHMlM0ElMkYlMkZ3d3cubWl4Y2xvdWQuY29tJTJGJTNGdXRtX3NvdXJjZSUzRHdpZGdldCUyNmFtcCUzQnV0bV9tZWRpdW0lM0R3ZWIlMjZhbXAlM0J1dG1fY2FtcGFpZ24lM0RiYXNlX2xpbmtzJTI2YW1wJTNCdXRtX3Rlcm0lM0Rob21lcGFnZV9saW5rJTIyJTIwdGFyZ2V0JTNEJTIyX2JsYW5rJTIyJTIwc3R5bGUlM0QlMjJjb2xvciUzQSUyMzgwODA4MCUzQiUyMGZvbnQtd2VpZ2h0JTNBYm9sZCUzQiUyMiUzRSUyME1peGNsb3VkJTNDJTJGYSUzRSUzQyUyRnAlM0UlM0NkaXYlMjBzdHlsZSUzRCUyMmNsZWFyJTNBJTIwYm90aCUzQiUyMGhlaWdodCUzQSUyMDNweCUzQiUyMHdpZHRoJTNBJTIwNjUycHglM0IlMjIlM0UlM0MlMkZkaXYlM0U=

Elke eerste maandag van de maand op Pinguin Radio van 20:00 tot 22:00 uur de beste tracks van de belangrijkste 10 albums samengesteld door de muziekredactie van de Volkskrant.

Kendrick Lamar – To Pimp a Butterfly (Aftermath/Interscope/Universal)

Met To Pimp a Butterfly heeft Kendrick Lamar hiphop verdiept. En het genre had de afgelopen veertig jaar al een indrukwekkende zegetocht gemaakt. In 2003 al, toen de toptien van de Billboard popcharts in zijn geheel bestond uit hiphop- en r-‘n-b-artiesten was het genre officieus gepromoveerd tot het standaardidioom voor kids die zich wilden uiten; de lingua franca van jongerencultuur wereldwijd. Nu in 2015 geeft Lamar er literaire zwaarte aan. Door alle dramatische mogelijkheden van hiphop uit te buiten, komt Lamar tot het indrukwekkende zelfonderzoek dat To Pimp a Butterfly is; een breedbeeld, technicolor egodocument met Lamar als regisseur, protagonist, beatpoet en kunstenaar.

Met de metafoor van de rups die in een vlinder verandert, 16 nummers, een gedicht waarvan fragmenten over het album zijn verspreid, en tracks die soms als ijzingwekkende hoorspelen aanvoelen, schetst Lamar zijn positie als succesvolle zwarte rapper in de Amerikaanse samenleving. Die charismatische jongen uit LA-probleemwijk, Compton, die na het succes van zijn debuutalbum Good Kid, M.A.A.D. City dacht zijn nieuwe status aan te kunnen wenden om het leven van hem en de zijnen te verbeteren.

Net als bij The Blacker The Berry waarin Lamar op de meest confronterende wijze u, de luisteraar, even bij de les houdt. “My hair is nappy, my dick is big, my nose is round and wide. You hate, me don’t you?”

Gloeiend van uitdagend zelfbewustzijn: “I want you to recognize I’m a proud monkey.”

Jazz, funk, disco en pop dienen als muzikale omlijsting van Lamars teksten. En het is hier en daar ondanks de tekstuele zwaarte uitermate funky maar zelfs onder de meest dansbare beats, zit een boodschap. In i de lichtvoetige tegenhanger van u is het refrein het feestelijk gejubelde ‘I love myself’. In een context van Amerikaans raciaal geweld waar een zwart lichaam a priori als bedreigend wordt ervaren is dat niet minder dan een politiek statement.

Die combinatie van sociaal commentaar en nietsontziende zelfanalyse maakt van To Pimp a Butterfly een meesterwerk, de meest relevante muziek van 2015. Net zo relevant en urgent als dat andere, dat literaire werk van dit jaar: Between The World And Me. De zwarte Amerikaanse schijver Ta-Nehisi Coates schreef een brief aan zijn tienerzoon waarin hij beschrijft wat het betekent zwart te zijn in een gemeenschap waar geweld tegen zwarten een lange traditie kent. Het was een update van The Fire Next Time van James Baldwin die in 1963 al een soortgelijk essay in briefvorm aan zijn neefje schreef. Lamar schreef een brief aan zichzelf, plaatste zich daarmee in het hier en nu én in de traditie en maakte, net zoals Baldwin, net zoals Coates, het persoonlijke universeel en het universele persoonlijk. Dat noemen we kunst.

Jamie xx – In Colour (Young Turks/Beggars)

Jamie xx, producer, remixer en vooral het creatieve brein van de Britse band The xx heeft zichzelf met In Colour overtroffen. Dat hij zelf een plaat zou maken viel te verwachten. Dat hij handig is in het verknippen en opnieuw rangschikken van lome triphop en dubstepbeats, zweverige elektronica en sombere new wave-melodielijntjes, wisten we al langer. Maar In Colours laat zich ook nog eens luisteren als een spannende vertelling.

Door: Gijsbert Kamer – 3 juni 2015

Het resulteert in een muzikale reis door het Londense nachtleven van de laatste paar jaar. Alsof hij van een dubstepfeestje via een hiphopconcert op een techno-avond is beland en eenmaal thuisgekomen alle indrukken in ook voor niet-dansers behapbare popmuziek heeft omgezet.
In Colours is zo’n plaat die refereert aan de beste dansmuziek van de laatste tijd, zonder zelf louter dance te brengen. Mooi hoe langzaam de kleuren van duister (dubstep) naar vrolijker verschieten en het tempo wordt opgevoerd.

Gaandeweg komt er ook meer lucht in de composities. Het fraaie door Romy van The xx gezongen Loud Places ontaardt in euforische soul, terwijl de combinatie rap en ragga in I Know There’s Gonna Be (Good Times) zorgt voor een feestelijke apotheose.

Sufjan Stevens – Carrie & Lowell (Asthmatic Kitty/de Konkurrent)

Eigenlijk is iedere plaat van de Amerikaanse liedschrijver en fluisterzanger Sufjan Stevens raak. Op Carrie & Lowell herdenkt hij zijn moeder, die aan verslavingen ten onder ging, op een liefdevolle en soms pijnlijk ontroerende manier. Zo wordt het verdriet van Stevens universeel en kan de luisteraar zelf ook troost putten uit zijn liedjes. Breekbare songs, prachtig verzorgd en uiterst smaakvol.

Joanna Newsom – Divers (Drag City/V2)

Alles aan de muziek van de als folkzangeres begonnen Joanna Newsom is excentriek. Op haar albumdebuut The Milk-Eyed Mender uit 2004 waren het vooral haar hoge, wat geëxalteerde stem en de in pop en folk niet heel gebruikelijke harp die opvielen. Op Ys (2006) bouwde ze haar liedjes uit tot mini-symfonieën van een dik kwartier. Haar voorlaatste wapenfeit, van vijf jaar geleden, het album Have One on Me, bleek een driedubbelaar met een speellengte van ruim drie uur.

Door: Gijsbert Kamer – 28 oktober 2015

Divers is in lengte beter te behappen, maar niet minder ambitieus van opzet. Openingsnummer Anecdotes begint vertrouwd met zang, piano en harp. Newsom laat haar stem elastisch wenden op een manier die we kennen van Kate Bush in haar jonge jaren. Maar na een paar liedjes vallen de meeste referenties weg. Newsom heeft een vollere stem gekregen en laat het klankbeeld behalve door piano en harp bepalen door mellotron, klavecimbel en wurlitzerpiano. Bombastisch wordt het nooit, de toon blijft vederlicht en elk liedje heeft een wonderschone melodie, waarvan flarden steeds weer terugkeren in de nummers die erop volgen.

De nummers lopen harmonisch in elkaar over, terwijl de thematiek op Divers zich langzaam ontvouwt. De angst voor verlies van liefde, herinneringen en het verstrijken van de tijd overheerst in de met namen en plaatsen volgestouwde teksten van Newsom.
Het is veel wat de 33-jarige zangeres en componiste hier overhoop haalt, zowel muzikaal als tekstueel. Wie op zoek gaat naar diepere lagen wordt niet teleurgesteld. Nodig is het niet. De unieke schoonheid van Newsoms muziek openbaart zich zelfs tijdens een oppervlakkige beluistering. Ook dat is het knappe aan Divers: hoeveel inspanning je er ook voor over hebt: de schoonheid van dit meesterwerk openbaart zich op alle niveaus.

Deafheaven – New Bermuda (ANTI-/Epitaph)

Het album Sunbather van het Amerikaanse Deafheaven was in 2013 de sensationeelste metalplaat sinds mensenheugenis.

Door: Robert van Gijssel – 7 oktober 2015

Elementen uit de van oorsprong vooral Scandinavische black metal, zoals de krijsende vocalen en de moordende rateldrums, waren door Deafheaven gearrangeerd naast melodieuze en weemoedige shoegaze-gitaren en daarmee was de band uit San Francisco ineens superhip – en dus uiterst verdacht in conservatieve metalkringen. Op New Bermuda perfectioneert Deafheaven de wonderlijke mix van droompop en occulte herrie, in zes monumentale en in alle terneergeslagen zwartgalligheid toch nog verheffende muziekstukken.

Brought To The Water begint als een striemend satansritueel, maar buigt al snel om naar toegankelijke rock, vol melancholieke gitaarlagen. Mooi, hoe in Luna een langgerekte, zinderende gitaarlijn troost tracht te bieden bij panisch roffelende, dubbele bassdrums en dat vervreemdende, knerpende stemgeluid van George Clarke. En hoe Deafheaven de gitaarorkaan in Come Back langzaam temt en terugbrengt tot een zachte lente-adem.

Father John Misty – I Love You, Honeybear (Bella Union/PIAS)

Machtige, genadeloze, plaatsvervangende schaamte oproepende maar ook hilarische verkenning van de liefde, door een ‘folkie’ die dankzij zijn daverende prachtstem toch overdonderend en theatraal kan klinken. Op I Love You, Honeybear is geen enkele zwakke song te ontdekken. Een superieur album, ontroerend en kwetsbaar, maar soms ook heerlijk vilein en grof.

Vince Staples – Summertime ’06 (Def Jam/Universal)

Onbekend is de naam Vince Staples niet meer (in 2011 was er al een goede mixtape en in 2014 de sterke ep Hell Can Wait), maar Summertime ’06 is het volwaardige debuutalbum van de pas 21-jarige rapper uit Long Beach, Californië.

Door: Menno Pot – 1 juli 2015

Met Summertime ’06 maakt hij diepe indruk, zowel muzikaal (sinistere, diepe beats van zijn dj’s) als met zijn bijtende voordracht en even provocerende als intelligente lyriek. Staples is een gangsta (Get Paid belicht zijn kerfstok) en een denker: hij wil die Ferrari, maar heeft ook een geweten en legt vurig uit waarom zo veel zwarte jongens in Amerika in die spagaat zitten.

Staples grijpt je bij de strot en bijt je zelfverzekerd toe dat je eens even verrekte goed naar hem moet luisteren, om vervolgens een krap uur (twintig tracks) de tijd te nemen voor het verhaal over zijn land, zijn buurt en zijn werkelijkheid. Nu eens jaagt hij vrees aan, dan weer wekt hij weerzin of weet hij plotseling te ontroeren met een biecht aan zijn vriendinnetje: ‘I hope you understand/ They never taught me how to be a man/ Only how to be a shooter.’

Dankzij Kendrick Lamar, Joey Bada$$, A$AP Rocky én Vince Staples is 2015 nu al een vorstelijk hiphopjaar.

Holly Herndon – Platform (4AD/Beggars)

Analoge synths en klassieke drumcomputers van dertig jaar oud? ‘No thanks.’ Holly Herndon draait er niet omheen. Vraag de Amerikaanse hoe ze haar wonderlijke elektronische muziek fabriceert en ze begint over samplesoftware en programmeertaal. Herndon studeerde computermuziek aan de kunstacademie van Oakland, Californië, en maakt nu dus ook computermuziek – klaar.

Door: Robert van Gijssel – 27 mei 2015

Toch klinkt het album Platform bepaald niet academisch en zeker niet zielloos. Integendeel. In nummers als het bijna kerkelijke Morning Sun wordt uit heel veel fragmenten – van vooral Herndons eigen stem, uiteengespat in duizend stukjes – een zeer levend muziekwezen geschapen. In zo’n track, die is opgebouwd als een popliedje inclusief refrein, doet Herndon in de verte denken aan de gestileerde en verknipte kunstpop van Laurie Anderson en The Art of Noise.

UNIEK
Maar in nummers als het schitterende Chorus klinkt Herndon vooral onnavolgbaar en uniek. Ook hier komen van alle kanten opgeknipte geluidsfragmenten aangewaaid, om uiteindelijk samen te klonteren in een opzwepende dancetrack waarin toch ook gewoon een diepe bassdrum uit de techno mag knallen. Ritmisch gecompliceerd, vocaal ongrijpbaar, maar op een rare manier toch toegankelijk.

En dan gaat de muziek van Herndon ook nog ergens over. In Home zet Herndon haar eigen breekbare stem naast harde en ijskoude elektronische geluidsgolven en zingt ze over de ongezonde ervaringen van het menselijk wezen in constant contact met computers, smartphones en webcams: de ogen die ons overal volgen (‘I can feel you in my room, why was I assigned to you?’). Een relatie waarvan ook Herndon, gezien haar kunst, niet meer kan loskomen. En daar mogen we blij om zijn, want Holly Herndon gaat nog heel mooie en belangrijke dingen doen.

Platform is alvast de meest opzienbarende en eigenzinnige elektronische plaat sinds danceheugnis.

Ghost – Meliora (Spinefarm/Loma Vista)

Wie nog altijd niet door de carnavalsverpakking van de Zweedse rockband Ghost heen wenst te kijken, doet zichzelf tekort. Op Meliora, de derde Ghost-plaat, staan zeldzaam mooi geproduceerde en laag voor laag opgebouwde softmetalliedjes, uitgevoerd met net zo veel hints naar Abba als zangerige seventies-rock. Toch zet de gitaarriff steeds de toon, naast uiteraard die curieuze teksten en anti-sacrale zangpartijen van Papa Emeritus III.

Nikki Lane – All or Nothing (New West/PIAS)

Er komt een wereld van Amerikaanse muziek voorbij, op de rootsplaat All or Nothing van de jonge zangeres Nikki Lane. We horen geëmancipeerde damescountry van Loretta Lynn, vroege rock-‘n-roll, rockabilly, surf- en sixtiespop. Maar vooral heel sterke liedjes, bovendien droog en vet geproduceerd door Dan Auerbach van The Black Keys. In het nummer Good Man geeft Lane haar ex een pijnlijke trap na. Die is er waarschijnlijk nog van in de war.

Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin we u bij de hand nemen langs de beste albums van de maand.

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl/volkskrantradio als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!JTNDaWZyYW1lJTIwd2lkdGglM0QlMjI2NjAlMjIlMjBoZWlnaHQlM0QlMjIxODAlMjIlMjBzcmMlM0QlMjJodHRwcyUzQSUyRiUyRnd3dy5taXhjbG91ZC5jb20lMkZ3aWRnZXQlMkZpZnJhbWUlMkYlM0ZlbWJlZF90eXBlJTNEd2lkZ2V0X3N0YW5kYXJkJTI2YW1wJTNCZW1iZWRfdXVpZCUzRDI0NjkzNzQ4LWY2MDQtNGVjNS04ZTE3LWIxYWY1Y2E1MzM4ZCUyNmFtcCUzQmZlZWQlM0RodHRwcyUyNTNBJTI1MkYlMjUyRnd3dy5taXhjbG91ZC5jb20lMjUyRnBpbmd1aW5yYWRpbyUyNTJGcGluZ3Vpbi1yYWRpby1wcmVzZW50cy12b2xrc2tyYW50LXJhZGlvLTMtMDctMTItMjAxNSUyNTJGJTI2YW1wJTNCaGlkZV9jb3ZlciUzRDElMjZhbXAlM0JoaWRlX3RyYWNrbGlzdCUzRDElMjZhbXAlM0JyZXBsYWNlJTNEMCUyMiUyMGZyYW1lYm9yZGVyJTNEJTIyMCUyMiUzRSUzQyUyRmlmcmFtZSUzRSUzQ2RpdiUyMHN0eWxlJTNEJTIyd2lkdGglM0ElMjA2NTJweCUzQiUyMGhlaWdodCUzQSUyMDNweCUzQiUyMGNsZWFyJTNBJTIwYm90aCUzQiUyMiUzRSUzQyUyRmRpdiUzRSUzQ3AlMjBzdHlsZSUzRCUyN21hcmdpbiUzQSUyMDBweCUzQiUyMHBhZGRpbmclM0ElMjAzcHglMjA0cHglM0IlMjB3aWR0aCUzQSUyMDY1MnB4JTNCJTIwY29sb3IlM0ElMjByZ2IlMjgxNTMlMkMlMjAxNTMlMkMlMjAxNTMlMjklM0IlMjBmb250LWZhbWlseSUzQSUyMCUyMk9wZW4lMjBTYW5zJTIyJTJDJTIwSGVsdmV0aWNhJTJDJTIwQXJpYWwlMkMlMjBzYW5zLXNlcmlmJTNCJTIwZm9udC1zaXplJTNBJTIwMTFweCUzQiUyMGRpc3BsYXklM0ElMjBibG9jayUzQiUyNyUzRSUzQ2ElMjBzdHlsZSUzRCUyMmNvbG9yJTNBJTIwcmdiJTI4MTI4JTJDJTIwMTI4JTJDJTIwMTI4JTI5JTNCJTIwZm9udC13ZWlnaHQlM0ElMjBib2xkJTNCJTIyJTIwaHJlZiUzRCUyMmh0dHBzJTNBJTJGJTJGd3d3Lm1peGNsb3VkLmNvbSUyRnBpbmd1aW5yYWRpbyUyRnBpbmd1aW4tcmFkaW8tcHJlc2VudHMtdm9sa3NrcmFudC1yYWRpby0zLTA3LTEyLTIwMTUlMkYlM0Z1dG1fc291cmNlJTNEd2lkZ2V0JTI2YW1wJTNCdXRtX21lZGl1bSUzRHdlYiUyNmFtcCUzQnV0bV9jYW1wYWlnbiUzRGJhc2VfbGlua3MlMjZhbXAlM0J1dG1fdGVybSUzRHJlc291cmNlX2xpbmslMjIlMjB0YXJnZXQlM0QlMjJfYmxhbmslMjIlM0VQaW5ndWluJTIwUmFkaW8lMjBQcmVzZW50cyUyMFZvbGtza3JhbnQlMjByYWRpbyUyMCUyMzMlMjAwNy0xMi0yMDE1JTNDJTJGYSUzRSUzQ3NwYW4lM0UlMjBieSUyMCUzQyUyRnNwYW4lM0UlM0NhJTIwc3R5bGUlM0QlMjJjb2xvciUzQSUyMHJnYiUyODEyOCUyQyUyMDEyOCUyQyUyMDEyOCUyOSUzQiUyMGZvbnQtd2VpZ2h0JTNBJTIwYm9sZCUzQiUyMiUyMGhyZWYlM0QlMjJodHRwcyUzQSUyRiUyRnd3dy5taXhjbG91ZC5jb20lMkZwaW5ndWlucmFkaW8lMkYlM0Z1dG1fc291cmNlJTNEd2lkZ2V0JTI2YW1wJTNCdXRtX21lZGl1bSUzRHdlYiUyNmFtcCUzQnV0bV9jYW1wYWlnbiUzRGJhc2VfbGlua3MlMjZhbXAlM0J1dG1fdGVybSUzRHByb2ZpbGVfbGluayUyMiUyMHRhcmdldCUzRCUyMl9ibGFuayUyMiUzRVBpbmd1aW5yYWRpbyUzQyUyRmElM0UlM0NzcGFuJTNFJTIwb24lMjAlM0MlMkZzcGFuJTNFJTNDYSUyMHN0eWxlJTNEJTIyY29sb3IlM0ElMjByZ2IlMjgxMjglMkMlMjAxMjglMkMlMjAxMjglMjklM0IlMjBmb250LXdlaWdodCUzQSUyMGJvbGQlM0IlMjIlMjBocmVmJTNEJTIyaHR0cHMlM0ElMkYlMkZ3d3cubWl4Y2xvdWQuY29tJTJGJTNGdXRtX3NvdXJjZSUzRHdpZGdldCUyNmFtcCUzQnV0bV9tZWRpdW0lM0R3ZWIlMjZhbXAlM0J1dG1fY2FtcGFpZ24lM0RiYXNlX2xpbmtzJTI2YW1wJTNCdXRtX3Rlcm0lM0Rob21lcGFnZV9saW5rJTIyJTIwdGFyZ2V0JTNEJTIyX2JsYW5rJTIyJTNFJTIwTWl4Y2xvdWQlM0MlMkZhJTNFJTNDJTJGcCUzRSUzQ2RpdiUyMHN0eWxlJTNEJTIyd2lkdGglM0ElMjA2NTJweCUzQiUyMGhlaWdodCUzQSUyMDNweCUzQiUyMGNsZWFyJTNBJTIwYm90aCUzQiUyMiUzRSUzQyUyRmRpdiUzRQ==