De Volkskrant Archieven - Page 8 of 15

Pinguin Radio presenteert Volkskrant Radio – editie januari 2019

Elke eerste maandag van de maand op Pinguin Radio van 20:00 tot 22:00 uur de beste tracks van de beste albums van het moment samengesteld door de muziekredactie van de Volkskrant. Deze editie hebben we overigens de beste albums van het afgelopen jaar voor je geselecteerd.

De kroniek van de nieuwe muziek

Lees hieronder alle cd-reviews van de albums van het moment volgens de redactie van de Volkskrant.

—

Rosalía – El Mal Querer (Pop/Wereld)
Volslagen uit het niets kwam Rosalía Vila Tobella (25) natuurlijk niet. Maar de mensen die haar kenden, waren wat beter ingevoerd in de Andalusische volkskunst. In 2017 zong Rosalía, haar artiestennaam, op de Flamenco Biënnale Nederland. Leuk, maar een beetje aarzelend en eigenlijk nog vrij traditioneel.

Dit jaar verraste zij de wereld. In Spanje zagen ze de sensatie al aankomen, want daar scoorde de Catalaanse zangeres een zomerhit met het liedje Pienso en tu mirá. Maar toen in november haar album El mal querer verscheen, ging Rosalía globaal viraal.

Kacey Musgraves – Golden Hour (Pop/Roots)
Alle recensenten met pop en/of roots in het pakket waren het met elkaar eens. Kacey Musgraves, ooit deelnemer aan een van de vele Amerikaanse talentenjachten op tv, maakte een countrypopplaat die zelden nog uit de la van de cd-speler werd verwijderd. Vanaf het eerste nummer fonkelt Musgraves als een stralende ster boven Nashville, met tintelfrisse liedjes als Slow Burn en High Horse, waarop ze de country eigenhandig een nieuw tijdperk binnensleept. De arrangementen zijn luchtig, en Musgraves laat de banjo aanrukken naast synthesizers en disco. Gedurfd, maar het werkt. Traditioneel of futuristisch, het maakt haar niet uit. Haar lef wordt beloond met een eervolle tweede plaats in dit jaarlijstenspektakel.

Low – Double Negative (Pop)
We waarschuwen nog maar even. Double Negative van het Amerikaanse trio Low is beslist geen makkelijk album, en erg vrolijk word je er ook niet van. Maar lieve help, wat een intense, verontrustende en zelfs angstaanjagende muziek maken deze meesters van de slowcore. De samenzang is hemels, de elektronische vervormingen en oversturing grijpt je bij de strot. En ja, dan schiet zo’n ‘moeilijke’ plaat toch gewoon naar de hoogste noteringen van deze jaarlijst. Die natuurlijk ook helemaal niet ‘makkelijk’ hoeft te zijn.

Mudhoney – Digital Garbage (Pop)
Mudhoney, doen die het nog? Ja nou en of die het nog doen. De minst boze grungeband uit de jaren negentig windt zich toch nog op – het zal iets met de staat van de wereld en uiteraard thuisland de Verenigde Staten te maken hebben – en maakt dus de mooiste boze plaat van het jaar. De band trekt van leer tegen hedendaagse wantoestanden als livezelfmoord op Facebook en uiteraard ‘Neanderfuck’ Donald Trump. Balans tussen boosheid en lol: dik in orde.

Tribulation – Down Below (Heavy)
Een heavy album dat de metal een compleet nieuwe richting op jaagt? Nee, dat is Down Below van de Zweedse band Tribulation niet. Maar bloedmooi zijn de tracks wel, en dit album is welbeschouwd een esthetische renaissance van pure hardrock. Wat een ongelooflijke gitaarpracht: melodieus en episch, en met uiterste precisie gearrangeerd. En dan hebben we hier ook nog een echt album te pakken, met een zoekend begin, een steeds bedwelmender middendeel en een paar klappers op het eind. Beheerste en zinnenprikkelende toprock.

Arctic Monkeys – Tranquility Base Hotel & Casino (Pop)
De nieuwe Arctic Monkeys schoot niet bij iedereen direct naar de persoonlijke favorietenlijst. Het was gewoon even wennen. De driftige en zelfs opruiende gitaren van de vorige platen bleven in de koffer en de piano werd de studio binnengereden. Daaruit wist Alex Turner toch weer ontroerend mooie liedjes te toveren, al moet je er dus wat langer op kauwen. De sfeer op het album doet denken aan het werk van David Bowie in de vroege jaren zeventig. En dat is een aanbeveling.

Jon Hopkins – Singularity (Dance)
Jon Hopkins praat graag over zijn muziek en dat deed hij dit jaar ook in de Volkskrant. Hij heeft fraaie theorieën over muziek en geluid en weet daar haast wetenschappelijke verhandelingen over te geven. Maar als je Singularity draait, en je hoort de bedwelmende piano’s optrekken naast bubbelende synthesizers en schurende ritmen, dan vliegen de theorieën linea recta het hoofd weer uit en gaat het hart open. Wat een overweldigend mooie, mysterieuze en sfeervolle elektronische muziek maakt deze man.

Neko Case – Hell-On (Roots)
Wat is de Amerikaanse Neko Case toch een ongrijpbare zangeres. Ze is lid van de band The New Pornographers, maar blinkt vooral solo uit met messcherpe liedjes die langs de indiepop, folk en country zoeven. En die vooral met een fonkelend pennetje zijn geschreven: ieder nummer is raak op Hell-On. Het hoogtepunt is het duet Curse of the I-5 Corridor, dat Case zingt met de gezellige brombeer Mark Lanegan. Ze zingen over kalverliefde en ‘missen de geur van mysterie’. Schitterend.

Kali Uchis – Isolation (Pop)
Kali Uchis is de vierde grote popvrouw in de toptwintig van deze jaarlijst – u komt er verderop nog een aantal tegen. De Colombiaans-Amerikaanse gaf de r&b én de reggaeton een mooie slinger, en bracht er veel hiphop in, maar ook rock-’n-roll en sixtiessferen. En dan liet ze ook nog vreselijk hippe indiebands als Tame Impala meespelen, op bijvoorbeeld het heerlijk zwoele en zelfs psychedelische nummer Tomorrow. Een tombola van popstijlen, maar ook gewoon een weergaloos album.

Rolling Blackouts C.F. – Hope Downs (Pop)
Het album met de wat sombere titel Hope Downs verscheen in juni – een prima timing, want de Australische band Rolling Blackouts C.F. maakte een fijn zomers gitaarplaatje. De melodieuze pop is soms dromerig en best lief, maar af en toe komt er ook een gitaarstorm opzetten die de gedachten doen uitgaan naar de dampende noise van Dinosaur Jr. Een uitmuntend debuut.

De hele top-50 van de Volkskrant vind je hier!

—

Luister hier naar de vorige editie!
Volkskrant Radio – december 2018

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!

Pinguin Radio presenteert podcast Volkskrant Radio – december 2018

Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin de luisteraar bij de hand wordt genomen langs de beste albums en de beste tracks van het moment.

Dit alles, en meer, is te vinden op de maandelijkse Volkskrant Radio-podcast op Pinguin Radio.

===> Lees hier alle recencies van:

Rosalia – El Mal Querer (Sony Music)
Aya Nakamura – Nakamura (Warner Music)
Vince Staples – FM! (Def Jam/Universal)
Marianne Faithfull – Negative Capability (BMG / Warner/ADA)
The Avonden – Wat Een Cirkel Is (Subroutine)
The Yearlings – Skywriting (Lonely Sounds/Sonic Rendezvous)
Boygenius – Boygenius (Matador/Beggars)
Ty Segall – Fudge Sandwich (In The Red/Konkurrent)
Architects – Holy Hell (Epitaph)
Daughters – You Don’t Get What You Want (Ipecac/ Pias)

Pinguin Radio presenteert Volkskrant Radio – editie december 2018

De kroniek van de nieuwe muziek

Lees hieronder alle cd-reviews van de albums van het moment volgens de redactie van de Volkskrant.

—

Rosalia – El Mal Querer (Sony Music)
Het begon met een zomerhit, zoals het wel vaker gaat in de popmuziek. In Spanje knalde de afgelopen vakantiemaanden overal dat ene nummer door de luidsprekers van supermarkten, cafés en discotheken. En iedereen had er een mening over.

Tekst Robert van Gijssel 15 november 2018

Pienso en tu Mirá van zangeres Rosalía was ook niet zomaar een opgewekt Spaans liedje voor aan het strand. De tekst was raadselachtig en poëtisch, en beschreef bovendien de minder smakelijke kanten van het liefdesleven – dat is al gewaagd voor Spaanse popbegrippen. Maar de muziek was zo mogelijk nog gewaagder. Rosalía zong het nummer met een smartelijke en trillende flamencostem, en dan ook nog in een van de ritmische oervormen van de flamenco: een zogeheten buleria por soléa. lees meer

Aya Nakamura – Nakamura (Warner Music)
Aya Nakamura schreef in augustus Nederlandse popgeschiedenis. De Malinees-Franse zangeres scoorde met haar single Djadja een joekel van een hit, en werd de eerste Franse zangeres met een Nederlandse nummer één-notering sinds Édith Piaf in 1961. Ja, dan heb je wat gepresteerd.

Tekst Robert van Gijssel 8 november 2018

Nakamura’s plaat, die doeltreffend Nakamura is getiteld, is minstens zo leuk als die vooruitgesnelde girlpower-single. De vrouwelijke daadkracht die het in Djadja zo goed deed, loopt soepeltjes door de hele plaat heen. In de single Copinesbijvoorbeeld rekent zij af met de kerel die zijn handjes niet thuis kon houden en zich flirtend door Nakamura’s vriendinnenclub bewoog. Dat had hij dus beter niet kunnen doen.

Nakamura heeft een prachtige muzikale mix gevonden om haar boodschappen mee aan de man/vrouw te brengen. Ze zingt met een buigzame en soms fijn omfloerste r&b-stem, die vaak flink heen en weer stuitert door de autotune-vervormers. En de elektronische beats achter haar liedjes hebben steevast een reggaeton-huppeltje of raken aan de wat grimmiger hiphop, zoals de toptrack Pookie. Daarbij zit de pop van Nakamura vol met Afrikaanse accenten, van tingelende Congolese gitaren in La Doten Pompom tot de Malinese kora in Gangster. En zo heeft Nakamuratoch een onmiskenbaar Afrikaans popgevoel. Het klinkt uiterst vanzelfsprekend, en zeker niet alsof iemand erg zijn best heeft gedaan al die stijlen bij elkaar te krijgen.

De Afrikaanse pop doet het de afgelopen jaren ongekend goed, dankzij grote nieuwe sterren als de Nigerianen Wizkid, Mr Eazi en Yemi Alade, én de steun van hiphopgrootheden als Drake en Kanye West en in Nederland bijvoorbeeld Ronnie Flex. Met nieuwe toppers als Aya Nakamura heeft de afropop geen helpende handjes meer nodig.

Vince Staples – FM! (Def Jam/Universal)
2018 zal bepaald niet de geschiedenis ingaan als een goed hiphopjaar. Hiphop mag dan nog altijd gelden als de populairste muziekstroming, onvergetelijke hiphop-albums zijn er nauwelijks verschenen.

Tekst Gijsbert Kamer 8 november 2018

Gelukkig komt de Californische rapper Vince Staples alsnog met een ijzersterk nieuw album. Hoewel, album? Met een speelduur van slechts 22 minuten verdient het vrijdag verschenen FUN! nauwelijks die naam. We herinneren ons de platen die Kanye West eerder dit jaar met tussenpozen van een week uitbracht. Die duurden ook precies 22 minuten, wellicht beviel dit kortebaanwerk de 25-jarige rapper.

Staples’ derde album laat zich beluisteren als een korte radioshow, inclusief reclamespotjes voor door hem bewonderde collega’s Earl Sweatshirt en Tyga.

Het is wel een beetje pesterig om een nieuw nummer van Earl Sweatshirt na 20 seconden af te breken, want het fragment maakt best nieuwsgierig. Verder draait het natuurlijk om de acht korte nummers waarop Staples zelf te horen is, en die zijn allemaal sterk. FUN! is zijn ode aan de West-Coast in het algemeen en Los Angeles in het bijzonder. Hij verwijst naar de klassieke G-funk die sinds de jaren negentig de Californische gangsta-rap domineert. En hoewel Staples’ ritmisch sterke raps en verzorgde beats een zonnig, zwoel gevoel oproepen, verwijzen zijn teksten naar zwartere kanten. Dat doet hij wel ludiek. ‘My black is beautiful’, rapt hij, ‘But I’ll still shoot at you.’ U bent gewaarschuwd. ‘We’re gonna party ‘til the sun or the guns come out.’

Marianne Faithfull – Negative Capability (BMG / Warner/ADA)
Ouder worden, vergankelijkheid, de dood en hoe met dit alles om te gaan. Dat zijn grofweg de thema’s die de Engelse zangeres Marianne Faithfull (71) voorbij laat komen op haar 21ste solo-album Negative Capability. Aanvankelijk wilde Faithfull, die al jaren in Parijs woont, met producer Rob Ellis een plaat maken waarop ze teruggreep naar de oude folkliedjes die ze met haar ouders zong. Maar het overlijden van enkele van haar vrienden, onder wie jarenzestigicoon Anita Pallenberg, zette Faithfull aan tot nadenken over waar ze stond in het leven.

Tekst Gijsbert Kamer 1 november 2018

Samen met onder anderen Nick Cave en Warren Ellis uit Caves begeleidingsband The Bad Seeds nam ze alle tijd voor Negative Capability. Het is een van haar mooiste albums geworden sinds haar comeback Broken English uit 1979.

Van die plaat nam ze Witches Song opnieuw op, terwijl ook een van haar vroegste singles, As Tears Go By (1964), een nieuwe behandeling krijgt.

Prachtig hoe als een rode draad steeds de bezwerende viool van Warren Ellis terugkomt. Het geeft de toch al melancholieke stemming op de plaat nog een extra nadruk. In het mooiste liedje, The Gypsy Faerie Queen, horen we Ellis samen met Nick Cave, die het liedje met Faithfull schreef. Het had zo op een van Caves eigen recente albums kunnen staan, zo goed is het.

Een ander hoogtepunt is het huiveringwekkende They Come at Night, een schrijnend bluesnummer van Mark Lanegan over de terreuraanslag in Parijs drie jaar geleden. Daar word je even stil van. Zo is dit hele album, waarop de krakende maar indringende stem van Faithfull de hoofdrol opeist, zowel louterend als troostrijk.

The Avonden – Wat Een Cirkel Is (Subroutine)
De prijs voor mooiste promotiemededeling bij verschijning van een nieuw album gaat dit jaar naar Marc van der Holst van The Avonden (ooit ‘Reve-coverband’, maar nu al jaren niet meer): ‘Wat een cirkel is is nu te koop. Zelf vindt Marc de vorige beter.’

Tekst Menno Pot 15 november 2018

Die vorige was Nachtschade (2016) en die was wat de krant betreft ongeveer net zo goed als Wat een cirkel is. Van der Holst heeft opnieuw de mooiste Nederlandstalige plaat van het jaar gemaakt: persoonlijke verhaaltjes op eenvoudige gitaarakkoorden, als de ingehouden kant van The Velvet Underground of Sebadoh.

Als tekstschrijver bezit Van der Holst dezelfde gave als bijvoorbeeld Phil Elverum (Mount Eerie): hij schrijft zinnen in gewone spreektaal die prozaïsch en volstrekt onsentimenteel zijn, maar juist daardoor poëtisch. En ontroerend.

Met Van der Holst gaat het soms goed en soms wat minder. Hij zat weleens in de ggz-crisisopvang en verhaalt daar droogjes over, met groots effect, zoals ook Spinvis dat kan.

‘Het is beter geen oogcontact te maken/ Er is koffie, er is thee en er is water’, zingt hij in De tweede deur gaat pas open (als de eerste deur is gesloten). Die songtitel alleen al. Soms vertel je al zo veel door alleen maar droogjes een bordje aan de muur voor te lezen.

The Yearlings – Skywriting (Lonely Sounds/Sonic Rendezvous)
Terug van zeer lang weggeweest: The Yearlings, die fijne Nederlandse representant van alt.country, americana, rootsrock of hoe je het ook noemen wilt. Hun vorige album gaven ze de naam van hun thuisstad (Utrecht, 2005). Daarna viel het stil.

Tekst Menno Pot 15 november 2018

Nu zijn ze er weer, na toch alweer drie, vier jaar schrijven en schaven onder de radar. De liefde voor het oude bandje laait hoog op op Skywriting, een album waarop je álles terughoort dat deze band zo bijzonder maakte: het akoestische fundament, de weemoed van het opbeurende soort en die ambachtelijke, warme songs natuurlijk, van de prachtig samenzingende tandem Niels Goudswaard/ Olaf Koeneman.

Jordi Langelaan en Martijn Groeneveld legden het allemaal prachtig transparant vast, in al zijn weidse lichtheid. We horen echo’s van The Jayhawks, Wilco, Ryan Adams en ook R.E.M. ten tijde van Out Of Time, compleet met mandoline en jangle-gitaar à la Peter Buck.

Wat een respectabele wedergeboorte. De komende tijd op de podia in platenzaken en clubs.

Boygenius – Boygenius (Matador/Beggars)
De laatste jaren zijn in de VS veel jonge vrouwelijke songschrijvers met zeggingskracht opgestaan. Phoebe Bridgers, Lucy Dacus en Julien Baker tappen stilistisch bepaald niet uit dezelfde vaatjes, maar herkenden vooral op basis van hun teksten gelijkgestemden in elkaar: hun woorden over liefde, vrouwelijk zelfbewustzijn en verdriet… Klik, plots was er een band, de indie-supergroupBoygenius.

Tekst Menno Pot 15 november 2018

Hun titelloze debuut (een minialbum van zes liedjes in 21 minuten) doet hevig verlangen naar meer, want oei, wat werkt dit goed: de zachte folk van Bridgers, het grootse drama van Baker en de koele indierock van Dacus zitten elkaar niet in de weg, vechten niet om voorrang, maar bieden elkaar de ruimte. Ze maken elkaars kleuren mooier.

Wie ook de leiding neemt, de andere twee maken in elk van de zes gevallen het liedje beter met tweede stemmen, gitaaraccenten of een melodieuze wending. Salt In The Wound en Me & My Dog zijn misschien de uitschieteres, maar eigenlijk is het zes keer raak.

Heel gauw meer, graag. En optredens in Europa.

Ty Segall – Fudge Sandwich (In The Red/Konkurrent)
Fudge Sandwich is alweer het derde album van de Californische garagerocker Ty Segall van dit jaar. Het is niet zijn beste, maar wel een erg leuke plaat, met elf covers. Liedjes uit vooral de jaren zestig en vroege jaren zeventig, waarop hij zelf alle instrumenten speelt. Vooral als furieus gitarist en meedogenloos drummer overtuigt Segall hier. De liedjes zijn bewust vooral van buiten zijn eigen comfortzone, garagerock, geplukt.

Tekst Gijsbert Kamer 1 november 2018

Hij begint lekker broeierig met Low Rider van War om na het eveneens overbekende maar knap naar zich toegetrokken I’m A Man (Spencer Davis Group) de obscuriteit op te zoeken. Het is even diep graven waar hij het verraderlijk lief gezongen Pretty Miss Titty vandaan haalde. Van progrockband Gong, bijna net zo verrassend als Slowboat van Sparks.

Segall behandelt ieder liedje met eerbied, maar is nooit trouw aan het origineel. Zo gruizig en grauw heeft Neil Youngs The Lonernooit geklonken, maar het werkt wel.

Architects – Holy Hell
Twee jaar geleden overleed de oprichter, gitarist en liedschrijver Tom Searle van de Britse band Architects aan de gevolgen van kanker, op 28-jarige leeftijd. Zijn vrienden en tweelingbroer (drummer Dan Searle) proberen het drama te boven te komen op de enige manier die ze konden bedenken, en die hun bandmaat zou eren: met een emotionele en therapeutische nieuwe plaat. Holy Hell is een aangrijpend verwerkingsalbum, dat meer dan alleen de bandleden tot steun zou kunnen dienen.

Tekst Robert van Gijssel 15 november 2018

Architects blijft hangen in het idioom dat de mannen uit Brighton groot heeft gemaakt, van technische en schreeuwerige metal en hardcore vol virtuoze drumbreaks, hier en daar enkele schoon gezongen refreintjes en zelfs wat goed geplaatste strijkers. Maar het zijn toch vooral de gitaren die spreken, in furieuze en hol ronkende riffs. lees meer

Daughters – You Don’t Get What You Want (Ipecac/ Pias)
De bandleden van Daughters zijn geworteld in de Amerikaanse grindcore-scene, en dus gelouterde herriemakers. Maar in de tweede levensfase heeft Daughters een transformatie ondergaan. De rups is een vlinder geworden, want wat een prachtige, duister poëtische plaat is You Won’t Get What You Want: een instant notering in de heavy jaarlijst.

Tekst Robert van Gijssel 8 november 2018

De metal is spoorloos, er is nauwelijks een gitaarriff te vinden. Zanger Alexis Marshall heeft zijn schreeuwstrot gesloten en draagt gedragen en gekwelde teksten voor, in bijvoorbeeld het aangrijpende Satan in the Wait. Marshall declameert als Nick Cave op From Her to Eternity. Op de achtergrond zoemen de gitaren, maar het nummer krijgt een haast orkestrale schoonheid door klavecimbelachtige pianoklanken in de finale.

Soms barst Daughters uit in pure gitaarnoise, zoals in The Flammable Man. Dan klinkt de band als Depeche Mode of Nine Inch Nails, in het kalm dreigende en door zware elektronica gedragen topnummer Less Sex. Zo word je heen en weer geslingerd en blijf je op het puntje van je stoel luisteren. Daughters staat in april gelukkig geprogrammeerd op festival Roadburn in Tilburg. Dat belooft wat.

—

Luister hier naar de vorige editie!
Volkskrant Radio – november 2018

Pinguin Radio presenteert podcast Volkskrant Radio – november 2018

De Kroniek der betere Popmuziek

Door Robert van Gijssel

Dit alles, en meer, is te vinden op de maandelijkse Volkskrant Radio-podcast op Pinguin Radio.

===> Lees hier alle recencies van:

Elvis Costello & The Imposters – Look Now (Concord/Universal)
John Hiatt – The Eclipse Sessions (New West Records/Pias)
JP Harris – Sometimes Dogs Bark At Nothing (Free Dirt/ Music & Words)
Robyn – Honey (Konichiwa/Universal)
Scram C Baby – Come Give Us a Kiss (Excelsior/V2)
Bawrence of Aralia – Bawredom (Subroutine/Sonic Rendezvous)
Bent van Looy – Yours Truly (Fancy Pants/Konkurrent)
San Holo – Album 1 (Bitbird)
Phosphorescent – C’est la Vie (Dead Oceans/Konkurrent)
Idles – Joy As An Act Of Resistance (Partisan/Pias)

Pinguin Radio presenteert Volkskrant Radio – editie november 2018

De kroniek van de nieuwe muziek

Lees hieronder alle cd-reviews van de albums van het moment volgens de redactie van de Volkskrant.

—

Elvis Costello & The Imposters – Look Now (Concord/Universal)
Acht jaar geleden, na het verschijnen van zijn niet heel memorabele album National Ransom liet Elvis Costello weten genoeg te hebben van het maken van platen.

Tekst Gijsbert Kamer 11 oktober 2018

Daar kwam hij een paar jaar later weliswaar op terug toen hij met zijn hiphopband het curieuze maar sterke album Wise Up Ghostuitbracht. Maar een echt Costello-popalbum van het niveau dat hij in de jaren tachtig plaat na plaat zo moeiteloos haalde, dat lijkt een eeuwigheid geleden.

Hij riep zijn aloude Attractions weer bij elkaar, die vanwege een andere bassist al jaren The Imposters heten. Samen verzorgen ze op Look Now een enigszins orkestraal geluid dat een van Costello’s betere platen in herinnering roept: Imperial Bedroom (1982).

Costello klinkt vitaal, en zingt minder geforceerd ‘mooi’ dan op de meeste platen vanaf Painted from Memory, dat hij in 1998 met Burt Bacharach uitbracht.

Die samenwerking krijgt op Look Now een vervolg in drie liedjes, terwijl het sterke Burnt Sugar Is So Bitter geschreven is met Carole King. Maar het is Costello zelf die nadrukkelijk zijn stempel op de plaat drukt. De weelderige arrangementen klinken soulvol, het wijdlopige pianospel van Steve Nieve krijgt weer alle ruimte en we horen in I Let the Sun Go Down een goedgemutste Costello (64) zelfs even een fraai stukje kunstfluiten.

Ook de teksten halen het niveau van zijn beste werk van bijna veertig jaar geleden. Ongelukkige huwelijken en overspel worden door hem dit keer veelal vanuit het perspectief van de vrouw (of dochter) belicht. Minder woordspelerig en met meer empathie, lijkt het.

Er zit eindelijk weer een beetje rust in zijn stem, die minder tot voor hem onhaalbare notenreeksen en tempowisselingen wordt gedwongen. Look Now is eindelijk weer een echt goede Costello.

John Hiatt – The Eclipse Sessions (New West Records/Pias)
John Hiatt was natuurlijk nooit een ‘schone’ zanger, maar zijn stem lijkt met de jaren rauwer en meeslepender te worden. Als je tenminste houdt van zijn kenmerkende, wat zwoegende vibrato en de manier waarop hij in één zangregel van hees en hoog naar diep en donker kan gaan.

Tekst Robert van Gijssel 11 oktober 2018

Op de liedjes op de nieuwe Hiatt-plaat The Eclipse Sessions laat de 66-jarige Hiatt zich begeleiden door weinig meer dan een gitaar, bas en drums, en af en toe een flard orgel of piano. De spaarzaamheid siert een wiegend rootsliedje als Cry To Me, met een soepel refreintje dat blijft hangen en fraaie metaforen in de tekst. Hiatt zingt over mannen die lijken te bestaan ‘uit losse motoronderdelen’, en je ziet dat soort kerels gelijk voor je.

In Over the Hill laat Hiatt zich inspireren door de relaxte blues van J.J. Cale, en dat pakt goed uit. Maar ook een existentialistische rocker als One Stiff Breeze maakt indruk, vooral weer vanwege de wrange teksten. ‘Endless tears and mournful sighs’, zingt Hiatt getergd. ‘Sure could use your flashlight eyes.’

JP Harris – Sometimes Dogs Bark At Nothing (Free Dirt/ Music & Words)
Als JP Harris niet aan het werk is in zijn timmermanswerkplaats, zet hij liedjes in elkaar, met eenzelfde precisie als waarmee hij hout bewerkt. Op zijn plaat Home Is Where the Hurt Is uit 2014 leken zijn songs wat té doortimmerd en was zijn stem een storende factor: zo geforceerd dat het allemaal wat ironisch bedoeld leek.

Tekst Robert van Gijssel 1 november 2018

Dat is op deze opvolger wel anders. Het vibrato van Harris, dat hij het liefst in ieder woord laat wapperen, is vloeiender en oprechter en geeft nu precies het goede randje tragiek aan zijn liedjes, die vrijwel allen gaan over de zelfkant van het leven en het eeuwige gevecht tegen de eigen persoonlijke zwakheden – en dus de verleidingen van drank en drugs. lees meer

Robyn – Honey (Konichiwa/Universal)
Acht jaar is een eeuwigheid in de mainstreampopmuziek. Zo lang liet de Zweedse Robyn (39) niets van zich horen. Na haar goed ontvangen Body Talk-trilogie (2010) verdween ze ineens van het hitparadetoneel. Ze zag hoe zangeressen van Rihanna tot Ariana Grande en van Lorde tot Taylor Swift haar popidioom eigen hadden gemaakt en komt nu terug met het beste antwoord: een hele puike popplaat.

Tekst Gijsbert Kamer 25 oktober 2018

Er is wel wat veranderd, zo werd een paar weken geleden duidelijk toen het ijzersterke titelnummer van haar nieuwe plaat Honey verscheen. Hier horen we Robyn niet meer gewoon een hitgevoelig popliedje met kop en staart zingen, waar ze al sinds eind jaren negentig patent op had. Het is een elektronisch knap vormgegeven, met diepe dancebeats doorspekt nummer. Meer hypnotiserend dan opzwepend. En dat geldt eigenlijk voor het hele album.

Robyn maakte Honey met haar vaste partner Klas Åhlund en de uit de Britse elektropopband Metronomy afkomstige Joseph Mount. Zij geven de negen liedjes hier een even frisse als originele bedding van beats en synths waar haar stem steeds heel mooi overheen ligt. Als zangeres lijkt ze gegroeid, terwijl ook de muziek spannender is geworden, maar toch toegankelijk blijft. In diverse liedjes hoor je subtiel samples uit oude househits als French Kiss (Lil’ Louis) verwerkt. Alsof ze wil zeggen: hier ligt de basis voor de nieuwe sound van Robyn. Het werkt in elk geval wel, dit heel subtiel verwijzen naar het verleden op een plaat die helemaal van nu is. Het brengt Robyn weer terug naar de mainstreampoptop.

Scram C Baby – Come Give Us a Kiss (Excelsior/V2)
Tussen 1993 en 2010 waren er zeven studioalbums, maar na het sterke Slow Mirror, Wicked Chair (2010) werd het stil rond Scram C Baby, aanvankelijk omdat de relatie tussen frontman John Cees Smit en drummer Marit de Loos uitging en daarna, tja, weten wij veel.

Tekst Menno Pot 18 oktober 2018

Bestond hij nog wel, die onstuimige, ongrijpbare rock-’n-rollband uit Amsterdam, bekend om zijn explosieve optredens en korte, venijnige rockprojectielen?

Jazeker, SCB is terug. De hele 2010-bezetting doet mee, maar die vindt zichzelf op Give Us A Kiss wel totaal opnieuw uit. Gebleven zijn de intensiteit en de ongrijpbaarheid, maar er is hoorbaar langer geschaafd: dit zijn geen adhd-schetsen meer, deze songs zijn áf. En wat zijn ze geweldig vastgelegd; nooit eerder klonk SCB zo goed.

De broeiende, dEUS-achtige single Elephant lijkt in niets op het uitbundig rockende Arrested By Love of Treehouse, die op hun beurt weer niets gemeen hebben met het prachtig bedachtzame Throw Me To The Kids. Eén ding hebben ze gemeen: Scram C Baby heeft de rust in de kop gevonden om de liedjes echt uit te werken.

Give Us A Kiss is geen rauwe fragmentatiebom van een cultbandje, maar een dijk van een rockalbum van een gitaarband die nog veel beter blijkt te zijn dan we altijd al dachten. Verbijsterend.

Bawrence of Aralia – Bawredom (Subroutine/Sonic Rendezvous)
Maastricht heeft qua bandjescultuur niet direct de reputatie van Nijmegen, Groningen of Eindhoven, maar de laatste tijd bloeit er iets bijzonders: een lekker eigenwijze indiescene rond bands als Baby Galaxy, YinYin en Nick Jongen alias Ghost Bag.

Tekst Menno Pot 18 oktober 2018

Nu stelt zich een groep voor waarvan de harde kern de ene melige bandnaam (Amish Winehouse) verruilde voor de andere: Bawrence Of Aralia. De muziek op hun kaleidoscopische debuut Bawredom is gelukkig niet melig, maar wel avontuurlijk. De band meandert vrijelijk alle kanten op. Het Amerikaanse Modest Mouse wordt soms ter vergelijking genoemd, maar even vaak brengt de muziek de dwarse folkaanpak van Bon Iver of I Am Oak in herinnering, zoals de titelsong, Use Less Thoughts. En de werkwijze heeft wel iets weg van de anarchistische Beta Band.

Erg veelbelovend, deze band. Houd Maastricht in de gaten en Bawrence Of Aralia in het bijzonder.

Bent van Looy – Yours Truly (Fancy Pants/Konkurrent)
Op zijn derde soloplaat horen we de hier in Nederland vooral als voorman van Das Pop bekend geworden Vlaming Bent van Looy ukelele spelen. Een geweldige vondst, die in het intro van het zeer pakkende Make Believe meteen al iets moois oplevert.

Tekst Gijsbert Kamer 11 oktober 2018

Van Looy maakt mooi gearrangeerde liedjes waarin je van alles terughoort, van klassieke sixtiespop tot Crowded House. Wat Yours Trulyonderscheidt van de twee voorgangers is niet alleen de ukelele maar ook zijn net wat krachtigere stem.

Gebleven is de Amerikaanse producer Jason Falkner die de op zichzelf al mooie liedjes met de juiste accenten net iets extra’s geeft. Een plaat met lekker meefluitbare liedjes vol kleine, aangename verrassingen.

San Holo – Album 1 (Bitbird)
Een accurate plaattitel: Album 1. Leuke artiestennaam ook: San Holo. Sander van Dijck uit Zoetermeer heeft humor en de lol spat ook van zijn debuutplaat.

Tekst Robert van Gijssel 11 oktober 2018

Je weet echt niet wat je hoort, al bij de openingstrack Everything Matters (When It Comes to You). Die begint met een melancholiek reverb-gitaartje en een langzaam aanzwellend, ook best droevig synthesizerorkest. Een gevoelig indielied, verwacht je dan. Maar dan slaan ineens de zuigende synths en beukende bassen van de EDM (Electronic Dance Music) in, zoals de laagdrempelige housevariant in de VS werd genoemd.

Wat krijgen we nou? Indie-EDM?
Ja, dat krijgen we, want San Holo houdt die wonderlijke en originele mix op de hele plaat vast. Hij weet op een of andere manier intieme en aanstekelijke popliedjes te maken, ook met dank aan gastzangers als James Vincent McMorrow, mét de weinig fijnzinnige stijlmiddelen uit de wat plattere dance. Het werkt als een gek, ook omdat de melodieuze vondsten en knappe elektronische arrangementen niet anders dan uit een groot componistenbrein kunnen komen. San Holo. Onthoud die naam.

Phosphorescent – C’est la Vie (Dead Oceans/Konkurrent)
Dat meer zorg aan de productie en arrangementen beter beklijvende muziek oplevert bewijst Matthew Houck op zijn zevende album als Phosphorescent. De Amerikaanse Houck verkaste met zijn jonge gezin van New York naar Nashville, bouwde een studio en komt nu met de mooiste plaat in vijftien jaar Phosphorescent.

Tekst Gijsbert Kamer 4 oktober 2018

Zijn wat introverte, door americana geïnfecteerde rock is met de jaren al voller gaan klinken, maar op C’est la vie is zijn muziek frisser gesausd, lijkt het wel. Een lang, slepend nummer als Around the Horn blijft boeien door de fraaie harmonische, gelaagde zang. New Birth in New England kent een Paul Simon-achtige swing en zelfs het gebruik van Auto-Tune levert in Houcks handen in Christmas Down Under iets extra’s op in aanloop naar een stevige gitaarsolo.

C’est la vie is een plaat waar liefhebbers van zowel Neil Young als The War On Drugs veel plezier aan kunnen beleven.

Idles – Joy As An Act Of Resistance (Partisan/Pias)
Een spraakmakend popmoment deed zich vorige week voor tijdens de live-uitzending van het Britse popprogramma Later… with Jools Holland. Daar speelde Idles uit Bristol, naast Shame de opwindendste brutale Britse rock-’n-rollband van dit moment. Ze braken met de traditie dat bands keurig in hun vak blijven. Met een angstig gezicht van de voor zijn dure vleugel vrezende presentator tot gevolg.

Tekst Gijsbert Kamer 4 oktober 2018

Het deed meteen weer grijpen naar het tweede album van de band, dat onlangs verscheen. Wat Idles zo goed maakt is de compromisloze verbeten zang van Joe Talbot in combinatie met guur krassende gitaren, en dat allemaal met een tomeloze energie.

Het vroege-jarentachtiggeluid van Nick Cave en zijn The Birthday Party zijn een referentie, maar Idles is ook niet vies van goede liedjes. Danny Nedelko is behalve een boos ook een melodieus sterk nummer. Woede, omgezet in energiek spelplezier. En dat, zoals de albumtitel zegt, als daad van verzet. Mooi.

—

Luister hier naar de vorige editie!
Volkskrant Radio – oktober 2018

Pinguin Radio presenteert podcast Volkskrant Radio – oktober 2018

De Kroniek der betere Popmuziek

Door Robert van Gijssel

Dit alles, en meer, is te vinden op de maandelijkse Volkskrant Radio-podcast op Pinguin Radio.

===> Lees hier alle recencies van:

Louis Cole – Time (Brainfeeder/ PIAS)
Yorick van Norden – The Jester (Excelsior/V2)
broeder Dieleman – Komma (Snowstar Records)
Maribou State – Kingdoms in Colour (Ninja Tune/ PIAS)
Garrett T. Capps – In The Shadows (Again) (Shotgun House/ Sonic RendezVous)
Low – Double Negative (Sub Pop / Konkurrent)
The Pineapple Thief – Dissolution (Kscope/ Bertus)
Sevn Alias – Recasso (1OAK)
Spiritualized – And Nothing Hurt (Bella Union/Pias)
Eminem – Kamikaze (Aftermath/ Interscope Records)

Pinguin Radio presenteert Volkskrant Radio – editie oktober 2018

De kroniek van de nieuwe muziek

Lees hieronder alle cd-reviews van de albums van het moment volgens de redactie van de Volkskrant.

—

Louis Cole – Time (Brainfeeder/ PIAS)
In het genrekopje boven deze recensie had eigenlijk dance/elektronisch/pop/jazz/funk moeten staan. Maar daar kunnen we natuurlijk niet aan beginnen. Louis Cole heeft, dan is dat maar vast gezegd, een plaat gemaakt die langs vele disciplines raast, en daar al doende een prettig divers feestje van maakt.

Tekst Robert van Gijssel 20 september 2018

De Amerikaan Cole maakt in de eerste plaats strakke electrofunk, een beetje in de traditie van Jamie Lidell. En vooruit, ook een tikje Jamiroquai. Cole is van huis uit drummer, en op de tracks van zijn plaat Time laat hij live-slagwerk in goede banen leiden door elektronische productie en mixwerk. En als je eenmaal gewend bent aan de zuchtende falsetstem van Cole, die soms wel heel erg doet denken aan die van Sufjan Stevens, dan komen stampende discotracks als Weird Part of the Night echt tot leven. Vooral ook dankzij de opwindende keyboards en knisperende bijgeluidjes, in een lekker volle en tegelijk kurkdroge productie.

Het nummer Real Life is zo mogelijk nog dampender, zeker als je hem op flink volume door de koptelefoon laat dreunen. De ritmes zijn driftig en hoekig, de laag op laag gestapelde vocalen wonderlijk zacht. En dan zoekt Cole ook nog de jazz, door de samenwerking met jazzmusici Thundercat en bijvoorbeeld Brad Mehldau, die er halverwege Real Life een heerlijke pianosolo uitgooit. De teksten zijn hilarisch, in bijna alle nummers. Cole speelt de nerdy loser, die het leven ondanks een overmaat aan treiterijen toch aankan. ‘In the weird part of the night, that’s the time I feel alright, yeah’, zingt Cole. Of: ‘When you’re ugly, no one wants to talk to you. When you’re ugly, there’s something you can do, called: fuck the world and be real cool.’

Louis Cole is echt heel erg cool.

Yorick van Norden – The Jester (Excelsior/V2)
Op zijn tweede album belijdt de Haarlemse zanger en componist Yorick van Norden zijn liefde voor sprankelende jarenzestig- en jarenzeventiggitaarpop van The Beatles en The Byrds zo aanstekelijk dat je de nieuwe Paul McCartney er gerust even voor laat liggen. Hij heeft precies de juiste wat snerende stem voor de puntige gitaarliedjes als Train In The Station die hij verluchtigt met mooie koortjes en arrangementen.

Tekst Gijsbert Kamer 20 september 2018

En dan durft hij het ook nog aan om zich te wagen aan een paar heuse suites. Behalve Paul McCartney zelf op zijn nieuwe plaat, vergrijpt bijna niemand zich meer aan dergelijke uit diverse (deels orkestrale) liedjes samengestelde composities. Maar Van Norden laat met zijn vierdelige Suite No. 2 horen hoe je zoiets aanpakt zonder dat het anachronistisch klinkt. Melodisch afwisselend, sierlijke arrangementen met ruimte voor zelfs een mellotron en een finale waarin een orkest voluit mag schitteren en het toch luchtig blijft klinken.

broeder Dieleman – Komma (Snowstar Records)
De Zeeuwse Tonnie Dieleman brengt als broeder Dieleman met zijn liedjes en muziek een ode aan de verhalen en het landschap van Zeeuws-Vlaanderen waar hij opgroeide.

Tekst Gijsbert Kamer 13 september 2018

Komma is zijn vierde en meest indrukwekkende werkstuk. Een fotoboek, dubbel-cd (of dubbel-lp) ineen. Het resultaat van lange wandeltochten door het Land van Axel, langs de kreekjes en door de plaatsjes even buiten Terneuzen. Hij legde details uit die omgeving vast in foto’s en verklankte als een waarachtig folkzanger verhalen die hij uit de overlevering had meegekregen of zelf had bedacht, ingegeven door het natuurschoon om hem heen. lees meer

Maribou State – Kingdoms in Colour (Ninja Tune/ PIAS)
Soms klinkt de muziek van Maribou State als een herinnering aan een jeugdvakantie. Soms lijkt het of de nummers, zoals de openingstrack Beginner’s Luck, via de luidsprekers in een Chinees restaurant tot je komen: zangerig en oosters, met een fijn randje kitsch. Het Britse producersduo Chris Davids en Liam Ivory weet zijn samples uit de muziekarchieven zó in zachtaardige dance te plaatsen, dat het lijkt of Aretha Franklin haar Soul Serenade ineens zingt in een Thaise tempel.

Tekst Robert van Gijssel 13 september 2018

In hun kunstige behandeling van samples lijkt Maribou State soms wat op de Australische Avalanches. Maar de nummers die het duo opneemt met gastmusici als het psychedelische soultrio Khruangbin klinken ook behoorlijk stoned. Feel Good drijft op alweer oosterse gitaartjes en alle kanten op stuiterende smurfenstemmetjes. Het knappe aan deze dansmuziek in slow motion is dat de tracks toch niet oeverloos worden. In ieder nummer zit net dat ene leuke haakje, of het nu een hypnotiserende synth-loopje is of de engelachtige stem van gastzangeres Holly Walker. Een warm en mysterieus feelgoodplaatje.

Garrett T. Capps – In The Shadows (Again) (Shotgun House/ Sonic RendezVous)
Is de bron met jonge en hippe rootszangers uit de Verenigde Staten dan onuitputtelijk? Kennelijk. De plaat In The Shadows (Again) van nieuwe held Garrett T. Capps uit San Antonio, Texas was al uit in zijn thuisland, maar is sinds een week ook hier verkrijgbaar. Dat is maar goed ook, want Capps kan er wat van.

Tekst Gijsbert Kamer 13 september 2018

Hij maakt psychedelisch rockende country met vlijmscherpe randjes, zoals het daverende titelnummer In The Shadows (Again), dat een steakhouse vol rednecks aan het dansen zou moeten krijgen. Zijn teksten zijn ironisch, maar dat zijn de jankende steelgitaren in dit topnummer allerminst. In Born Into a Ballroom is het Capps ook ernst, zo te horen aan zijn smekende stem die hier heerlijk door de bijna ambient-achtige gitaarpracht snijdt.

Het slotnummer Trouble’s Calling is een trage countryrocker die dankzij in verre echo’s verdronken scheurgitaren lijkt op een angstdroom van de vertolker. Garrett T. Capps kon weleens een nieuwe podiumfavoriet worden in ons countrygekke clubcircuit. Vanaf 20 oktober is hij volop te zien in Nederland. Mis hem niet.

Low – Double Negative (Sub Pop / Konkurrent)
Op hun vorige plaat Ones And Sixes omarmde het Amerikaanse gitaartrio Low de elektronica. Maar op Double Negative smoort producer BJ Burton hun muziek bijna in krakende elektronische dissonanten. Diverse keren wordt de vaak hemelse (samen)zang van Mimi Parker en Alan Sparhawk volledig weggedrukt om dan fraai toch weer als door een kiertje een uitweg te vinden.

Tekst Gijsbert Kramer 13 september 2018

Alles gebeurt zo precies dat zelfs de meest onheilspellend harde elektronica schoonheid uitademt. Double Negative is een zeer gewaagde plaat voor Low, die gemakkelijk had kunnen verworden tot en kakofonisch misbaksel. Het is nu wel even schrikken en vervolgens wennen, maar uiteindelijk blijken de botsende elementen elkaar te vinden in een innige omhelzing. Zoals goed en kwaad op ieder Low-album dicht bij elkaar staan.

The Pineapple Thief – Dissolution (Kscope/ Bertus)
The Pineapple Thief is een beetje een band voor muziektechneuten, zeker nu drummer Gavin Harrison – volgens velen de creatiefste en misschien wel beste rockdrummer op aarde – als vast bandlid is aangetreden. Maar Dissolution, het twaalfde album, is niet alleen een uitstalling van muzikaal vernuft. Aan stoerdoenerij doet de band niet: de progrock is kalm en zelfs wat naar binnen gekeerd, vooral dankzij de ingetogen zangstem van bandleider Bruce Soord.

Tekst Robert van Gijssel 6 september 2018

Maar soms heeft Soord de wereld toch wat te vertellen. Het rustige maar strak rockende All That You’ve Got moet gelezen worden als een aanklacht tegen het oeverloze gemekker op sociale media. ‘You can’t just open fire on everyone’, zingt Soord. ‘Come on, just look us in the eye.’ Waarna hij die wijze woorden laat wegvliegen op een van zijn bekende, Pink Floyd-achtige gitaarsolo’s. Mooi hoor.

Het meesterstuk van de plaat is het ruim 10 minuten durende White Mist. De instrumentatie is ambachtelijk: van weidse piano tot jazzrockende basloopjes en bliepende synthesizers, en natuurlijk het bijna melodieuze drumwerk van Harrison. Halverwege de track mag hij losgaan in donderende drumbreaks en onnavolgbare sprintpartijen op de bekkens: drummend machtsvertoon dus, dat dankzij het verfijnde handwerk toch lucide klinkt, en haast sensueel.

Wantrouwende liefhebbers die zweren bij de progrock uit de jaren zeventig, omdat zij denken dat het genre nu wel zo’n beetje dood is, mogen op cursus met dit album op de oren.

Sevn Alias – Recasso (1OAK)
In amper vier jaar tijd is Sevn Alias (echte naam: Sevaio Mook, Amsterdammer van geboorte, maar opererend vanuit Almere) uitgegroeid tot een van de populairste Nederlandstalige rappers. Een productieve bovendien: maar liefst acht albums en mixtapes sinds 2015.

Tekst Menno Pot 6 september 2018

Recasso is het laatste deel van een trilogie die in twee jaar gestalte kreeg: in 2017 verschenen Picasso en de ep Precasso. Het knappe is dat de kwantiteit bij Sevn Alias niet op gespannen voet staat met de kwaliteit. Recasso hoort tot zijn beste werk. lees meer

Spiritualized – And Nothing Hurt (Bella Union/Pias)
Het blijft een onverwoestbare Britse klassieker: Ladies and Gentlemen We Are Floating in Space (1997) van Spiritualized, op het breukvlak van neo-psychedelische spacerock en shoegaze. De groep (met Jason Pierce – lees hier ons interview – als enig permanent lid) maakte sindsdien nog vier albums, maar zo goed als het magnum opus werd het niet meer.

Tekst Menno Pot 6 september 2018

Eind 2016 voerde Pierce het album integraal uit. Dat inspireerde hem zo dat Spiritualized nu het beste album sinds 1997 presenteert: And Nothing Hurt, het eerste sinds 2012, het achtste in totaal.

Pierce maakte het grotendeels alleen, al kreeg hij hulp van veel muzikanten. Geldgebrek dwong hem software te leren doorgronden die hij nog niet kende. Hij ervoer het als een slopend gevecht, maar wat heeft het een fraaie, veelkleurige plaat opgeleverd: bedwelmend, groovy, melancholiek maar nooit zwaar.

Stilistisch verkent Pierce weinig nieuw terrein, maar de betovering blijft wel intact, van de zich loom ontvouwende opener A Perfect Miracle tot de hysterisch toeterende gospelrocker On the Sunshine en het troostrijke slotstuk Sail on Through. Pierces fragiele, wat vermoeide zang past er wonderwel bij.

Eminem – Kamikaze (Aftermath/ Interscope Records)
Eén ding heeft Eminem bereikt met zijn brute verrassingsplaat Kamikaze die gisteren op de streamingplatforms verscheen. Marshall Mathers bevindt zich weer eens in het oog van een controverse-orkaan, waar hij volgens zichzelf thuis hoort. Op Kamikaze slaat Eminem wild om zich heen, met razende en vuilbekkende raps waarin hij al zijn haters verbaal om zeep lijkt te willen helpen.

Tekst Robert van Gijssel 1 september 2018

Er zat Eminem duidelijk iets dwars. Vorig jaar december verscheen zijn langverwachte comebackplaat met de hoopvolle titel Revival. Die kreeg bergen ongefilterde kritiek te verwerken, van fans, muziekpers en collega’s. De plaat stond dan ook vol met waterige popliedjes, en samenwerkingen met de usual suspects uit de popsector van Pink tot Beyoncé en Ed Sheeran, en daar mocht best wat van gezegd worden. lees meer

—

Luister hier naar de vorige editie!
Volkskrant Radio – september 2018

Pinguin Radio presenteert podcast Volkskrant Radio – september 2018

De Kroniek der betere Popmuziek

Door Robert van Gijssel

Ariana Grande en Nicki Minaj, de twee grote nieuwe vrouwen van de Amerikaanse pop, kenden elkaar al even. Ze draaiden om elkaar heen, traden samen op bij grote prijzengala’s en awardshows. Ze maakten als een soort ‘odd-couple’ samen een paar spetterende liedjes en dito videoclips – denk aan de kauwgumbalkleurige fitness-extravaganza van Side To Side. Dus heel vreemd is het niet dat Grande en Minaj vlak achter elkaar met een nieuw album kwamen in augustus. Twee heel fijne albums, ook dat nog, die hoog eindigen in deze kroniek van de betere popmuziek en dus ook in de maandelijkse en niet te missen Volkskrant Radio-podcast op Pinguin Radio.

Op Sweetener van Ariana Grande is de invloed van popmeester Pharrell Williams hoorbaar. Hij prikt de beheerste en soulvolle stem van Grande vast op aanstekelijke en uiteraard behoorlijk funky pophits, zoals Borderline en Successful, die volgens de recensent in de Volkskrant tot de allermooiste liedjes uit de catalogus van de 25-jarige Grande behoren. Indrukwekkend is ook het slotlied Get Well Soon, waarin Grande het uiterste vergt van haar stem (en vooruit; de software die haar stem in goede banen leidt). De laatste veertig seconden stilte van dat lied, die echt bij het nummer horen, zijn bedoeld als respectvol eerbetoon voor de slachtoffers van de terroristische aanslag op de Manchester Arena, waar Grande destijds optrad. Een pijnlijke stilte dus, en een mooi slot van een waardige popplaat.

Dat is Queen van Nicki Minaj ook. Al valt er ook genoeg te lachen – de raps van Minaj zijn soms echt hilarisch. Of keihard, zoals in het aangenaam ijzige coole en haast kwaadaardige nummer Coco Chanel, dat zij opnam met een van de strijdsters van de vrouwelijke hiphop, Foxy Brown. In Ganja Burn, een megahit voor Minaj, is de rapster wat zachtmoediger en wordt haar sound zomers en sierlijk. De track Majesty ontleent meerwaarde aan het half gerapte, half gezongen refrein van Eminem, die na zijn vorig weekend gedropte verassingsplaat Kamikaze ineens ook weer helemaal hot is. Een hiphopfeestje, dus.

Nog een sterke vrouw, in een heel ander genre. Helena Hauff was al een paar jaar the one to watch, in de kwaliteitstechno. De drumcomputers en basslines van Hauff zijn bars, bruut en overstuurd: de ‘distortion’ is een belangrijk stijlkenmerk van de producer. En zij lijkt met dat kille, acid-achtige geluid een saluut te brengen aan de donkere jaren tachtig, en de pioniers van de elektronische muziek zoals Nitzer Ebb, Clock DVA en de Detroitse techno van Drexciya. In de toptrack met de uitbundige titel Hyper-Intelligent Genetically Enriched Cyborg laat zij kleine, menselijke en akelig mooie melodietjes toe tot haar verduisterde technobunker, en dat maakt haar plaat stilistisch ijzersterk . En eigenlijk regelrecht verslavend.

Dit alles, en meer, is te vinden op de maandelijkse Volkskrant Radio-podcast op Pinguin Radio.

===> Lees hier alle recencies van:

Ariana Grande – Sweetener (Universal)
Blood Orange – Negro Swan (Domino / V2)
Travis Scott – Astroworld (Epic / Sony)
Nothing – Dance on the Blacktop (Relapse Records)
Interpol – Marauder (Matador / Beggars)
Neil & Liam Finn – Lightsleeper (PIAS)
Israel Nash – Lifted (Loose Music)
77:78 – Jellies (Heavenly / PIAS)
Helena Hauff – Qualm (Ninja Tune / PIAS)
Nicki Minaj – Queen (Young Money / Cash Money Records)

Pinguin Radio presenteert Volkskrant Radio – editie september 2018

De kroniek van de nieuwe muziek

Lees hieronder alle cd-reviews van de albums van het moment volgens de redactie van de Volkskrant.

—

Ariana Grande – Sweetener (Universal)
Sinds de terreuraanslag vorig jaar in Manchester bij een concert van Ariana Grande, kijken we toch iets anders tegen de Amerikaanse zangeres aan. Ze nam op grootse wijze de regie in handen tijdens de herdenking van de slachtoffers een paar dagen na de aanslag en dwong zo ook de bewondering af van mensen die tot dan toe weinig ophadden met de tienerster.

Tekst Gijsbert Kamer 23 augustus 2018

Op Sweetener, haar vierde album, verwijst de nu 25-jarige zangeres nauwelijks naar de ook voor haar traumatische aanslag. Alleen het laatste, sterke, en meest persoonlijke nummer Get Well Soon loopt door tot precies 5 minuten en 22 seconden, wat volgens diverse Grande-watchers op sociale media geen toeval kan zijn. Dit moet volgens hen een verwijzing zijn naar de datum van de aanslag: 22 mei.

Mogelijk. Zeker is dat met Get Well Soon een ijzersterk popalbum ten einde komt, waarop Grande veel beter, rustiger en meer ingehouden, zingt en waarop de liedjes veel meer kleur hebben dan op eerdere platen.

Dat komt ongetwijfeld door de hulp van Pharrell Williams, die bij de meerderheid van de liedjes betrokken is als componist en producer. Pharrell levert hier zijn beste werk in jaren. Met fijnzinnige percussie, synths en baslijnen in de juiste funk-stand en aandacht voor details. Het titelnummer, Borderline (let op de zoemende synths) en Succesfull behoren tot de mooiste liedjes in Grandes oeuvre. Jammer is hooguit dat Pharrell niet alle liedjes voor zijn rekening nam. Nummers als God Is a Woman en No Tears Left To Cry zitten vol met clichés waaraan Grande met de hulp van Pharrell juist zo knap ontsnapt.

Blood Orange – Negro Swan (Domino / V2)
Dev Hynes maakte deze eeuw al springerige punkpop met Test Icicles, akoestische folk als Lightspeed Champion en komt nu met zijn vierde album als Blood Orange. Op Negro Swan koppelt hij opnieuw op sublieme wijze zwoele soul aan Prince-achtige funk, zoals we dat kennen van een D’Angelo of Frank Ocean.

Tekst Gijsbert Kamer 30 augustus 2018

Broeierig, verleidelijk en toch geheimzinnig. Want het gaat de in New York woonachtige Brit er niet alleen om mooie liedjes te maken, hij is een man met een missie.

Negro Swan is een grote schreeuw om aandacht voor de onaangepasten en een smeekbede om begrip voor eenieder wiens verschijning afwijkt van wat voor normaal doorgaat. Hynes, zelf inmiddels een veelgevraagd componist en producer die al werkte met Solange, Kylie Minogue en FKA Twigs, schakelt de hulp in van onder meer rapper A$AP Rocky, Diddy en de transgender-activist Janet Mock. Je herkent de zacht knisperende beats onmiddellijk. Zoemende synths, jazzy piano’s en verknipte gitaarakkoorden vormen de bedding voor Hynes’ Curtis Mayfield-achtige falset. Hoe verleidelijk en zwoel de sound ook is, de teksten komen hard binnen. ‘My first kiss was the floor’, verwijst Hynes in Orlando naar zijn jeugd waarin hij continu in elkaar werd gemept. Op Negro Swan koppelt hij voortdurend herinneringen aan zijn moeilijke jeugd in Londense voorsteden als Dagenham en Ilford aan de steeds onverdraagzamer wordende Amerikaanse samenleving waarvan hij nu deel uitmaakt.

Negro Swan is een fijnzinnig opgebouwd, introvert klinkende plaat vol slepende melodieën. De warme, bijna zalvende sound staat echter haaks op de wanhopige roep om liefde en acceptatie die uit alle liedjes op dit vierde Blood Orange-album opklinkt. Dat maakt het geheel alleen maar intrigerender.

Travis Scott – Astroworld (Epic / Sony)
Voor de goede verstaander is het derde studioalbum van rapper Travis Scott een ode aan zijn thuisstad Houston: de titel Astroworldverwijst naar een plaatselijk pretpark dat in 1999 sloot, R.I.P. Screwis een saluut aan de invloedrijke DJ Screw (1971-2000) en overal op het album duiken lokale rappers op, zowel levende (Lil’ Keke, Don Toliver) als dode in samples (Fat Pat, Big Moe, Big Hawk).

Tekst Menno Pot 9 augustus 2018 – lees meer

Nothing – Dance on the Blacktop (Relapse Records)
Het is goed om iets over de achtergrond van Nothing te weten. Zanger, gitarist en liedschrijver Domenic Palermo komt uit de nihilistische en nietsontziende Amerikaanse hardcoregemeenschap, en zat in een paar gruwelijk agressieve bands. Bij een vechtpartij tijdens een concert liep het uit de hand: Palermo stak een concertganger met een mes en belandde twee jaar in de gevangenis. Daar kwam hij tot het inzicht dat geweld en agressie geen uitweg bieden uit de zwartgalligheid van het leven.

Tekst Robert van Gijssel 30 augustus 2018

Zijn nieuwe band Nothing heeft nog steeds een onheilspellende onderlaag van bas en gitaren, maar nu zoemen ze in trage mineurakkoorden, zoals die van de shoegaze-bands Slowdive en My Bloody Valentine. Het derde album, Dance on the Blacktop, is het pronkstuk: Palermo heeft uit de sombere droompop van de voorgangers echt een eigen stijl opgetrokken. Nummers als Zero Day, Blue Line Baby en Plastic Migraine lijken eerst wat mijmerende gitaarbeschouwingen, maar gaan na een paar draaibeurten toch aan je hart kleven. De refreinen zijn treurig maar ferm, vooral door die steeds zwaarder dreunende gitaren die de misantropische teksten kracht bij zetten. Een plaat om bij naar vallende blaadjes te kijken.

Interpol – Marauder (Matador / Beggars)
Het leek erop dat het New Yorkse Interpol het vertrek van bassist Carlos Dengler niet te boven zou komen. El Pintor (2014) het vijfde Interpol-album en het eerste zonder Dengler, was beslist niet slecht, maar het deed je wel afvragen hoe het nu verder moest.

Tekst Gijsbert Kamer 23 augustus 2018

De urgentie van de eerste Interpol-platen ontbrak. Nooit was het de band gelukt weer net zo hard binnen te komen als met hun eerste twee albums Turn On The Bright Lights (2002) en Antics (2004).

Maar met een nieuwe producer (Dave Fridmann van onder meer Mercury Rev en de Flaming Lips) lukt het ineens wel. Er is aan het geluid nauwelijks iets veranderd. IJzige gitaren, donkere zang en in mineurakkoorden gedrenkte liedjes domineren. Maar Paul Banks zingt eindelijk weer alsof er echt iets op het spel staat. Oprecht getergd, in liedjes die sterker en vuriger lijken dan op de laatste Interpol-platen. En dan blijkt Interpol met een formule die sleets leek geworden toch weer te kunnen vlammen.

Neil & Liam Finn – Lightsleeper (PIAS)
Wat een goed idee, vader en zoon Finn die samen een plaat maken. Papa Neil, met dat knappe gevoel voor melodieuze liedjes waarmee hij Crowded House ooit tot grote hoogten bracht. En zoon Liam die op zijn platen meer het experiment zoekt, maar toch altijd weer bewijst eveneens te weten hoe je een goed liedje maakt.

Tekst Gijsbert Kamer 23 augustus 2018

Samen maken ze met Lightsleeper een mooi, wat dromerig album. Puntige liedjes ontbreken, maar wie van de sfeer van Beach Boys-platen uit de vroege jaren zeventig houdt, moet dit album beluisteren.

Meet Me in the Air roept de betreurde Beach Boy Dennis Wilson in herinnering. Zo staan er meer van die wonderschone, mijmerende liedjes op de plaat. Vader en zoon wisselen elkaar steeds af als zanger, maar het hele album kent eenzelfde licht psychedelische sfeer. Aardig detail: tussen de namen van andere Finn-familieleden duikt ook die van Mick Fleetwood op als drummer bij een aantal nummers.

Israel Nash – Lifted (Loose Music)
De Texaan Israel Nash omschrijft zijn eigen muziek tegenwoordig als ‘hippie spiritual’. En dat zet hij dan ook maar op de hoes van zijn nieuwe plaat Lifted. Er zou eens verwarring kunnen ontstaan.

Tekst Robert van Gijssel 16 augustus 2018

Want toen de zanger nog Israel Nash Gripka heette, op platen als Barn Doors and Concrete Floors uit 2011, maakte hij nog doorleefde maar basale countryliedjes: een man met een gitaar. Daarna, en vanaf de plaat Rain Plans uit 2013, liet Nash de haren wapperen. Goed nieuws voor de liefhebbers van vooral die hippie-Nash: Liftedis weer een betoverend mooi hippierootsplaatje, waarbij je haast gaat denken dat het ooit nog goed komt met de wereld. lees meer

77:78 – Jellies (Heavenly / PIAS)
Vergeten bandje van tien, vijftien jaar geleden: The Bees van het Engelse eiland Wight, die een eigenwijs, zonnig brouwseltje van pop, indiefolk, sixties-psychedelica en soms een beetje reggae maakten. In Amerika bestond al een band met dezelfde naam en daarom moesten de Britten zich A Band Of Bees noemen.

Tekst Menno Pot 9 augustus 2018

Acht jaar na het laatste Bees-album duiken bandleden Aaron Fletcher en Tim Parkin op als 77:78. Jellies is van hetzelfde laken een pak als The Bees, wat uitstekend nieuws is. Lekkere blazers in Compass Pass, pittige sixtiespop-met-orgeltje in Chilli, zweterige dub in Papers – en her en der echo’s van een paar andere Britse dierbaren van rond 2000, Badly Drawn Boy en The Beta Band, bijvoorbeeld.

Jellies is een heerlijke neo-psychedelische popplaat voor een broeierige zomer waarin de hitte je af en toe naar het hoofd stijgt, maar kan desgewenst ook dienen ter eigenhandige verlenging van zo’n zomer.

Helena Hauff – Qualm (Ninja Tune / PIAS)
Omdat we nu eenmaal graag labels plakken op muziek, en zeker op de abstractere klanken uit de elektronische hoek, heet het werk van de Duitse dj en producer Helena Hauff tegenwoordig ‘neo-gothic’. En de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ondergetekende recensent drie jaar geleden, bij het debuut van Hauff genaamd Discreet Desires, ook al verwees naar de duistere en wat toverachtige achtergronden van Hauffs productie. De sfeer op de opvolger Qualm, die een stuk mooier is dan de voorganger, is opnieuw spookachtig en kil. Maar de tracks zijn dieper doordacht, en komen soms tot leven bij fijne en zelfs menselijke melodietjes.

Tekst Robert van Gijssel 9 augustus 2018

Het stijlkenmerk van Hauff is de vervorming van de ‘distortion’, die zij toepast op de bassdrums, toms en snaredrums van haar drumcomputer. De metertjes staan steeds in het rood, waardoor de beats rafelig en overstuurd en dus vrij angstaanjagend kunnen klinken. Met deze ritmische esthetiek verwijst Hauff naar de begintijd van de elektronische muziek; de ‘Electronic Body Music’ van bands als Nitzer Ebb én de edele techno uit Detroit, uit de jaren tachtig. Maar Hauff is op haar best als ze met de filterknopjes van haar acid-apparaat speelt, en haar nummers dus met subtiele bliepjes in elkaar steekt.

De tracks van Qualm zijn vrijwel allen live gespeeld in de studio-opstelling van Hauff. Daardoor klinkt een enkel nummer wat te veel als een jam-sessie: er is weinig ontwikkeling. Maar als Hauff wel aan nabehandeling lijkt te hebben gedaan, zoals in het geweldige Hyper-Intelligent Genetically Enriched Cyborg, wordt zo’n nummer ook bijzonder meeslepend dankzij steeds nieuwe, ijle synthesizermelodietjes waarbij je als luisteraar met de ogen dicht echt even op een kleine ruimtereis kunt gaan. Een prachtig, stilistisch en consistent dance-album, dat hoog gaat scoren op de elektronische jaarlijsten.

Nicki Minaj – Queen (Young Money / Cash Money Records)
De voortekenen voor het vierde album van Nicki Minaj waren niet best. De misschien wel beste vrouwelijke rapper van de laatste jaren raakte verwikkeld in onverkwikkelijke relletjes op sociale media en bracht een paar slappe tracks uit zoals Thought I Knew You met The Weeknd en Bed met Ariana Grande.

Tekst Gijsbert Kamer 16 augustus 2018

En of het nu zo handig was om zich te verbinden met de wegens gewelds- en seksuele misdrijven in opspraak geraakte rapper 6ix9ine voor het nummer FEFE is ook maar de vraag.

Maar afgelopen weekend verscheen het album Queen en bleek dat je halverwege toch kunt vaststellen dat Nicki Minaj zichzelf op haar vierde album heeft overtroffen. lees meer

—

Luister hier naar de vorige editie!
Volkskrant Radio – augustus 2018

Pinguin Radio presenteert podcast Volkskrant Radio – augustus 2018

De Kroniek der betere Popmuziek

Dit alles, en meer, is te vinden op de maandelijkse Volkskrant Radio-podcast op Pinguin Radio.

===> Lees hier alle recencies van:

Chastity – Death Lust (Captured Tracks/ Konkurrent)
RVG – A Quality of Mercy (Fat Possum/Bertus)
The Jayhawks – Back Roads and Abandoned Motels (Legacy Recordings / Sony Music)
Janne Schra – OK (Concerto Records)
Blawan – Wet Will Always Dry (Ternesc)
Let’s Eat Grandma – I’m All Ears )Transgressive/PIAS)
Gaika – Basic Volume (Warp/ V2)
Dirty Projectors – Lamp Lit Prose (Domino/V2)
Yob – Our Raw Heart (Relapse Records)
Ammar 808 – Maghreb United ( Glitterbeat/ Xango)