Category: Recensies

Etta Marcus – Girls Are God’s Machines

Etta Marcus zou je nog kunnen kennen van Theatre (2023) dat in de Graadmeter heeft gestaan of van het iets oudere Ghost (2022).

Etta’s handelsmerk is dat ze geen handelsmerk heeft, geen specifieke stijl. Dat komt niet omdat ze niet kan kiezen, maar omdat ze niet wil kiezen. Ze wil gaan daar waar haar songs haar leiden. Om die reden heeft ze waarschijnlijk ook haar jazzopleiding niet afgemaakt. Op nieuwe single Girls Are God’s Machines klinkt de 24 jarige zangeres uit London een beetje als een boze Blondie. Haar feministische strijdlied komt later dit jaar op een nieuwe EP die ze Devour heeft gedoopt.

Slothrust – Wildcard

Slothrust is een post grunge-duo uit Boston dat we hier al eerder hebben opgevoerd.

Binnenkort vieren ze hun tweede lustrum. Of dat gaat gebeuren met een negende album is op moment van schrijven nog niet duidelijk. Je hoopt er wel op als je Wildcard hoort. Rustige delen worden afgewisseld met gitaarerupties. Ondertussen houdt frontvrouw Leah Wellbaum haar zang cool. Wildcard eindigt met een klassiekerig stukje piano. Slothrust mag dan niet meer de jongste zijn. Wilde haren hebben de zingende en gitaarspelende Leah en haar drummende partner Will Gorin nog genoeg.

Daffo – Dagger Song

Op nieuwe single Dagger Song beoefent Daffo de kunst van het weglaten, volgt ze het ‘less is more’ principe.

De tekst over verbroken beloftes geeft reden tot schreeuwen, maar in plaats van een keel op te zetten, zing Daffo rustig en gelaten. Maar onder het kalme oppervlak zinnen grungy gitaren op wraak. ‘Where The Earth Bends’, zo gaat het debuutalbum heten van de in L.A. residerende Gabrielle Gamberg alias Daffo. De plaat waarop ook Graadmeter hit ‘Absence Makes The Heart Grow’ te vinden is wordt op 26 september losgelaten.

Concert: 31 oktober Paradiso.

Ploegendienst, Willem – Niemandsland

Ploegendienst is de band van Ray Fuego, rapper van beroep en punk uit roeping.

Als voorman van Ploegendienst heeft Ray met zijn releases, maar ook met zijn optredens op o.a. Pinkpop en pas nog op Lowlands de harten veroverd van indie-Nederland. Regelmatig nodigt Ray een verwante geest uit om hem vocaal terzijde te staan. Eerder hoorden we Vjéze Fur, Sophie Straat en Spinvis. Op nieuwe single Niemandsland krijgt hij assistentie van Willem van The Opposites. Net als Ray heeft Willem wortels in Curaçao.

Niemandsland is iets minder punk en iets meer rap dan bijvoorbeeld Graadmeter hit ‘Interessant’, maar minstens zo sterk. Het duo zingt/rapt gedreven over hun gespleten nationaliteit, hun plek tussen wal en schip of zoals zij het zelf ervaren Niemandsland. De beat mag dan wat meer hip hop zijn, de gitaren staan duidelijk op rock. En van het refrein kom je voorlopig niet meer af.

Concert: 9 oktober, Paradiso, Grote Zaal.

Sorry – Echoes

Met de release van Echoes heeft Sorry ook de titel van hun nieuwe album bekendgemaakt. Cosplay gaat de plaat heten. Een releasedatum moeten we je nog even schuldig blijven.

Maar na vier voorproefjes kunnen we je al wel vertellen dat het een smakelijk album gaat worden. Voor wie dat bijhoudt: Cospaly wordt het derde Sorry album, hun vijfde als de demo-verzamelaars meetelt. Sorry is typisch des Sorry, een plagerig, zwoel en beetje vreemd nummer, dat soms klinkt alsof er meerder liedjes door elkaar lopen. Ook hier geldt, vaker draaien en alles valt op zijn plek. Op een optreden zullen we nog even moeten wachten. Sorry gaat eerste haar geluk beproeven aan de andere kant van de Atlantische Oceaan. Hopelijk heeft de Trump’s douane de clip van Echoes niet bekeken.  

High Hi – ?? How

High Hi is een vrij succesvolle band uit Belgie wier muziek ons meestal net even te poppy was.

Een hoog Roxette gehalte zeg maar. De eerste single in drie jaar van het trio is iets alternatievere koek. ?? How heeft een fijne, glamrock-achtige gitaarsound en de afwisselende boy/girl leadzang werkt goed in een nummer dat verder niet heel erg veel om het lijf heeft. Maar dat past natuurlijk prima bij deze tijd van het jaar ;).

Forth Wanderers – The Longer This Goes On

Forth Wanderers – The Longer This Goes On (Sub Pop)

Forth Wanderers is de Amerikaanse formatie rond zangeres Ava Trilling (schitterende achternaam). Door psychisch ongemak stopten ze een poosje, maar The Longer This Goes On is inmiddels het derde album van de band. Mind you: noem het woordje comeback niet in vredesnaam. Vinden ze maar niks. LL Cool J zou hetzelfde hebben gezegd.

Zo is Forth Wanderers dus nooit weggeweest en dat is fijn. Een hitje als 7 Months wordt niet voor niets veel gedraaid op Pinguin Radio. Indierock waar we wel mee uit de voeten kunnen immers. Goeie hooks, prettige melodieën en meezingteksten. Niet te hoogdravend proza, wel recht uit het hart. Met een stukje humor. Dat vinden we ook terug op de achterkant van de cd. Op plaat de vierde track, maar achter op het album als achtste genoteerd. Alsof ze zeggen: kijk maar effe.

Band met een enorm sterke chemie, trouwens, zeggen de bandleden stuk voor stuk. En wanneer je aandachtig luistert hoor je die ook wel terug. Of is dat verbeelding? Alsof dat wat uit zou maken. Je voelt het of je voelt het niet.

Ondergetekende voelt dat dit een halfuur durend pareltje is dat in veel eindlijstjes hoog gaat eindigen. Sterker: ondergetekende haalt er zelfs de barbecue voor uit de garage. Het bier staat sowieso altijd koud. Pieter Visscher

Edgehill – Doubletake

De leden van Edgehill komen uit verschillende delen van de V.S. maar hebben nu Nashville als standplaats. Daar studeren (studeerden?) de drie leden aan de Vanderbilt universiteit.

Nee Edgehill speelt geen country, maar iets dat tussen emo en grunge in zweeft. Ze hebben een tiental singles uit waaronder wat live-opnamen. De twee meest recente releases komen binnenkort op een album. I Can Be Your Dog hebben we even gemist, maar Doubletake is ons wel opgevallen. De nieuwste single van het powertrio is een strakke en geconcentreerd poprock-song waarmee Edgehill een uitstekend visitekaartje aflevert. Album details volgens nog.

Will Paquin – We Really Done It This Time

De uit Boston afkomstige maar in Nashville wonende Will Paquin is niet over een nacht ijs gegaan. Binnenkort brengt hij zijn eerste album uit. Daaraan zijn sinds het jaar 2000 zo’n 15 singles vooraf gegaan. Zijn stijl, ietwat onrustige indie met veel tekst en gitaar was er al vanaf single een.

De serie singles laat horen hoe hij meester is geworden van zijn kunst, beter is gaan schrijven, zingen en gitaarspelen. Op 12 september komt het album uit waarnaar Will zo lang heeft toegewerkt. Hahaha is de titel. We Really Done It This Time is een uitgelezen voorproefje omdat Will Paquin hier al zijn talenten in de etalage zet. Zijn vaardige en felle gitaarspel, zijn lenige stem waarmee hij met alle gemak kan overschakelen van ‘normaal’ naar een Beach Boys achtige falset, en zijn oor voor pakkende songs. Extra punten ook voor de stuwende bassist die het nummer nog beter maakt.  

Concert; 4 november Ekko, Utrecht.

The Royston Club – 30/20

Het woord spectaculair zal je niet snel horen i.v.m. The Royston Club, maar termen als solide en betrouwbaar zijn zeker van toepassing op de club uit Wales.

Vooralsnog moet je The Royston Club band live zien om hun ware aard te ontdekken. Maar ook op plaat wordt de club steeds beter en hoor je dat hun songs, hoewel zelden hemelbestormend toch knap in elkaar steken. 30/20 gaat over het schuldgevoel dat zich van je meester maakt als je je thuishaven verwaarloost. In geval is van The Royston Club is dat Wexham in Wales. Daar hebben ze tijdens de absentie van de band de maximum snelheid verlaagd van 30 naar 20 mph. Dat had componist Ben Matthias pas door toen het te laat was. Of hij er een bon aan over heeft gehouden vermeldt het verhaal niet, maar Ben & band zagen het als teken om toch wat vaker terug naar huis te gaan. Lieve jongens zijn het. 30/20 staat op Songs For The Spine dat vorige week is uitgekomen.

Concert: 18 november Tolhuistuin, Amsterdam.