Category: Recensies

King Gizzard & The Lizard Wizard – Le Risque

Het is opvallend lang stil geweest in het King Gizzard kamp. Meestal poept de band er wel een album of twee, drie per jaar uit, maar op nieuwe single Le Risque hebben we ruim een half jaar moeten wachten. Schande!

Maar niet heus. Volgens de bijsluiter gaan de Australiërs op hun nieuwe album op de bluesrocktour; classic rock uit de periode 68-72 naar voorbeeld van bands als The Band en de vroege The Steve Miller Band. Het zal niet verbazen dat The Risque toch vooral klinkt als King Gizzard & The Lizard King. De eerste single van Flight b741 markeert het debuut van drummer Michael Cavanagh als zanger. Releasedatum van het 26ste album van KGLK is 9 augustus.

Live Review: Lewsberg @ Rotown, Rotterdam

Live Review: Lewsberg @ Rotown, Rotterdam
12 juli 2024
Tekst: Quint Kik

Dank voor jullie komst. Vandaag is een bijzondere dag, want ik sta precies vijf jaar droog. Ontwapenend heet zangeres/ bassiste Shalitha Dietrich van de Rotterdamse band Lewsberg deze vrijdagavond een uitverkocht huis welkom. We spelen eerst nog een liedje en daarna doen we een verhaaltje. De literaire connotatie met de Rotterdamse schrijver Robert Loesberg is me niet ontgaan, maar onwillekeurig gaat het door mijn hoofd: waar ben ik nu weer beland? De band heeft koud twee nummers gespeeld van wat gaandeweg uitmondt in een memorabele avond.

Het blijkt namelijk het op één na laatste concert te zijn van de band in deze samenstelling. Na een laatste optreden een dag later in Winsum zullen Dietrich en percussioniste/ zangeres Marrit Meidema de band verlaten. Zanger/ gitarist Arie van Vliet is zichtbaar aangeslagen. Tussen de nummers door geeft hij de hometown crowd te kennen het niet een beetje jammer te vinden. Dat ze samen de afgelopen jaren mooie dingen hebben gedaan en dat hij zonder hen nooit in Amerika zou zijn beland. Ik ben per slot van rekening niet zo’n globetrotter, laat hij zich ontvallen.

Met open mond en een tikkeltje beduusd sla ik het tafereel gade. Nog niet zo lang geleden ontdekte ik Lewsberg, dat een originele draai weet te geven aan mijn favoriete album van de Velvet Underground (de derde, met onder meer Pale Blue Eyes en What Goes On). Van Vliet’s praatzang roept ontegenzeglijk associaties op met het grote voorbeeld. Toch levert de band als eenheid een geheel eigen variatie op het VU-geluid. Tijdens het concert werd duidelijk, dat eventuele opvolgers van Dietrich en Meidema straks grote schoenen te vullen hebben.

Bij het luisteren naar de vier platen van Lewsberg neig ik nog weleens af te dwalen. Live was daar geen sprake van; gelijk al vanaf set-opener Cold Light Of Day, grepen ze me bij de lurven en lieten me niet meer gaan. Hun laatste album Out And About werd vrijwel integraal gespeeld; strak, ontroerend (Van Vliet channelde met zijn viool zowaar John Cale) en met als troefkaart lekker veel dissonante gitaarmotiefjes met gerichte feedback van Michiel Klein. Laten we hopen dat Arie en Michiel snel geschikte vervangers vinden, want dit smaakte naar heel veel meer!

lewsberg

 

Public Service Broadcasting – Electra

Album vijf van Public Service Broadcasting nadert zijn voltooing. Het thema is dit keer ‘The Last Flight’ van de Amerikaanse luchtvaart pionier Amelia Earheart.

Amelia en haar vliegtuig verdwenen in 1937.  Tot op de dag van vandaag is nog steeds niet helemaal opgehelderd wat er nou precies is gebeurd. Het tragische verhaal van miss Earhart heeft al eerder muzikanten geïnspireerd. Typ haar naam maar in op Spotify en je krijgt een hele lijst. Maar PSB zou PSB niet zijn als ze hun opus over Amelia niet hadden geïllustreerd met (historische) samples.

Electra, de eerste single van het project is de naam van het vliegtuig waarin miss Earheart achter de horizon verdween, een voor die tijd uiterst geavanceerd model, de Lockheed M-10 Electra Aircraft. Kortom onze favoriete muzikale geschiedenisdocenten hebben weer een fijn lespakket voorbereid. De cursus is vanaf 4 oktober online en fysiek beschikbaar. Persoonlijke college’s van Public Service Broadcast zijn er op 10 november in de Melkweg en de 13e in Vera, Groningen.

Manu Chao – São Paulo Motoboy

São Paulo Motoboy is de tweede single van het eerste album van Manu Chao in zeventien jaar! Viva Tu is de titel van Manu’s langverwachte langspeler.

Op zijn nieuwe single vertelt Manu het verhaal van een motorcourier in de Braziliaanse stad São Paolo, die met minachting voor eigen leven van klant naar klant raast door het hectische verkeer van de metropool. Bij zo’n onderwerp verwacht je misschien een opgewonden stukje muziek, maar dan ken je señor Chao niet. Die laat zich niet opjutten. Alles wat hij doet doet hij op zijn elfendertigst. De enig concessie aan de grootstedelijke hectiek is dat hij rapt, maar ook dat doet hij kalm en evenwichtig. De clip daarentegen, gefilmd met een dashboardcamera laat goed zien wat een motorrijder allemaal niet op zijn pad treft in de drukst bevolktste stad van Brazilië. Viva Tu volgt op 20 september.

Peces Raros – Artificial

Omdat het maar niet wil zomeren halen we het zonnetje maar zelf in huis. Dat doen we door een plaatje op te pikken van een Argentijns duo, Peces Raros (zeldzame vis).

Wees niet bang we hebben geen nieuwe Macarena binnen gehaald of een eigentijdse Vamos A la Playa. Artificial is een lekker vlot electro-deuntje, beetje glad misschien een bekend euvel bij Latijns-Amerikaanse popmuziek, maar gek genoeg om positief op te vallen. En de Spaanse taal brengt licht in de duisternis. Mogelijk is het draaien van Artificial van Peces Raros  een miskleun.  Maar mocht de zon eindelijk doorbreken dan zou  -met een lekker Argentijns wijntje erbij en misschien wat tapas-  Artificial best wel eens het juiste plaatje op het juiste moment kunnen zijn.

Lola Young – Conceited

Eén liedje van een aanstormend artiest als Lola Young vonden we wat weinig dus hebben we nu naast Messy een tweede nummer opgepikt van La Young’s nieuwe album, This Wasn’t Meant For You Anyway.

Conceited (verwaand) was de eerste single van Lola’s tweede langspeler en een mooi voorbeeld van haar ruwe diamanten stijl. Lola zingt levensliederen, in principe geënt op haar eigen leven, maar zo verwoordt dat ze voor iedereen invoelbaar zijn. Voor iedereen dan, die wel eens wordt geteisterd door gevoelens van twijfel en onzekerheid, iedereen die wel eens een verkeerde partner heeft gehad en iedereen die wel eens wraakgevoelens koestert. Kortom voor ieder normaal mens. Muzikaal en tekstueel houdt Lola het ongepolijst. Daarom zijn de vergelijkingen met Amy en Adele niet helemaal terecht. Maar dat Engeland er een diva bij heeft lijdt geen twijfel.

The Bug Club – Lonsdale Slipons

Lonsdale is een sportkledingmerk dat oorspronkelijk kledij vervaardigde voor de bokssport. Via The Jam wordt het merk populair bij punks. Begin deze eeuw wordt Lonsdale -niet helemaal terecht volgens de AIVD- vooral geassocieerd met neo nazi’s, maar inmiddels is het brand mede dankzij Madonna weer salonfähig. Slip-ons zijn veterloze sportschoenen.

Voeg Lonsdale en Slipons samen en je hebt de titel van alweer een nieuwe liedje van The Bug Club, de enige club ter wereld die het in zijn hoofd haalt om een song over makkelijk zittend schoeisel te schrijven. Tekstueel blijft de band uit Wales verbazen, muzikaal begint er iets van voorspelbaarheid in te sluipen. Niet dat we hun semi-naïeve rammelrock zat worden, maar iets meer afwisseling op muzikaal vlak zou niet onwelkom zijn.

Nieuw album, On The Intricate Workings Of The System is uit op 30/8. Concerten t.b.a.

I Believe In My Mess – Superstar

De mannen van I Believe In My Mess willen tijdens het dubben nog wel eens vergeten om structuur aan te brengen in hun brouwsels.

Dat is geen probleem als je thuis danst of in de club, maar wij van de radio vinden een kop en een staart belangrijk en worden nergens zo blij van als een goed refrein. Met Superstar bedient het Amsterdamse dub-duo ons op onze wenken. De track barst van de hooks, slimme samples en er valt volborstig mee te zingen. Dat en een lekker reggae-vernisje maakt Superstar tot een van de en misschien zelfs wel het beste IBIMM nummer tot nu toe. En doet uitkijken naar het nieuwe album van Frank en Geert.

Loma – Affinity

De liedjes van Loma haal je er zo uit. Het Amerikaanse art-poptrio valt op met hun zachte multitrack dameszang, hun nadrukkelijk onnadrukkelijke begeleiding van in pop ongebruikelijke instrumenten als klarinet, dwarsfluit en fagot en hun meditatieve melodieën. De teksten zijn al net zo esoterisch als de muziek. Zo ontstond de tekst van Affinity via een door Laurie ‘Oh Superman’ Anderson bedacht AI procedé waarbij de computer een gedicht maakte op basis van een serie foto’s. Een van de zo gegenereerde strofes, ‘How Will I Live Without A Body?’ werd de titel van het nieuwe album van Loma. Vaag? Op papier wel, op plaat vooral erg mooi.

Archive – My Last

Je hebt van die bands die nergens bij horen, in geen enkel vakje passen en dat helemaal prima vinden. Archive is zo’n band waarop geen enkel etiket blijft plakken.

De ingrediënten zijn bekend, trip hop, electronica, hard, prog en psych-rock, wat klassiek, rap, shoegaze noem maar op. Maar de sound die er vervolgens uit hun blender komt rollen, is volslagen uniek. Er is eigenlijk in deze eeuw maar één andere band/muzikant met zo’n breed palet aan invloeden en zo’n keur aan stijlen op één album, wat zeg ik in één song. En dat is Porcupine Tree/Steven Wilson.

Ondanks hun bijna 30 jarige staat van dienst en omvangrijke oeuvre is Archive rijk noch beroemd. Gewaardeerd zijn ze dan weer wel. Er wordt door de connaisseurs dan ook vol verwachting uitgekeken naar de luxe heruitgaven van de albums die Archive eerder deze eeuw liet verschijnen, want daarop komen nummers die nog niet eerder zijn verschenen. Zoals My Last, een compositie van het kernduo van de band Danny Griffiths, Darius Keeler met Craig Walker, die twintig jaar geleden naar een functie elders is overgestapt. Fans speculeren nu of hij ook weer van de partij is bij de nieuwe tour volgend jaar.

Concert: 16 februari in Tivoli/Vredenburg