Category: Recensies

The Hook – Smile Baby Smile

The Hook uit Utrecht heeft een geslaagd toertje als support act van het herrezen Daryll-Ann.

Een paar weken geleden bracht de band haar debuut EP uit, die als het aan ons ligt best wel wat meer aandacht mag krijgen. Bij deze dus. Het is niet makkelijk kiezen, want elk nummer heeft wel wat, maar uiteindelijk hebben wij track twee er uitgepikt. Omdat Smile Bay Smile een uiterst geslaagde poging is om het wat verwaarloosde garage-rock genre nieuw leven in te blazen. En vanwege zijn lekkere … inderdaad.

The Moonlandingz, Nadine Shah – Roustabout

Fat White Family is waarschijnlijk met sabbatical, want diverse bandleden zijn momenteel druk met andere dingen. Een paar weken geleden maakten we kennis met offshoot Y.

Deze week is er een uitstekende nieuwe single van een al wat ouder side project The Moonlandingz, met gastzang van Nadine Shah. Roustabout is een sfeervolle retro-ballad, smaakvol aangekleed met een elektrische klavecimbel, mistige blazers en een spacy sopraan, zo’n hoge vrouwenstem die je ook wel hoort in oude SF films. Roustabout komt in april op het langverwachte tweede album van The Moonlandingz. No Rock Required verschijnt 7 jaar na Interplanetary Class Classics en telt naast Nadine Shah ook bijdragen van Iggy Pop en de Schotse acteur Ewwen Bremner.

Peter Alexander Jobson – Burn The Ration Books Of Love

Peter Alexander Jobson – Burn The Ration Books Of Love (Concord Music)

Peter Alexander Jobson is de voormalige bassist van I Am Kloot, de Engelse indiepopformatie die er een jaar of tien terug de brui aan gaf. Burn The Ration Books Of Love is zijn eerste soloalbum.

Dat staat vol (elf liedjes) met muziek waarin we met name Leonard Cohen herkennen, terwijl iemand als Tom Waits bovendien een inspiratiebron is. Jobson is ook niet te beroerd om leentjebuur te spelen bij Nick Cave & The Bad Seeds door met Mountain te knipogen naar de beeldschone Cave-klassieker Into My Arms. Mogelijk ietwat onbewust.

Peter Alexander Jobson voornaamste wapen is zijn stem, waarschijnlijk gekweekt door decennialang overdreven veel zware shag te roken gecombineerd met glazen whisky. Wie zal het zeggen. Het is een geluid dat subliem gedijt in de wat jazzy, naar country neigende liedjes waarin hij geen enkele keer het achterste van zijn tong hoeft te laten horen om te overtuigen. Burn The Ration Books Of Love is een plaat waar heel veel rust van uitgaat, met een vleugje humor

Jobson krijgt in vijf van de elf songs vocale ondersteuning van zijn goede vriend Guy Garvey, de Elbow-zanger die ook tijd vond om wat productiewerkzaamheden te verrichten. Naast die van Ben Christophers, bekend van zijn werk voor onder anderen Françoise Hardy, Tori Amos en eerdergenoemde Garvey, waardoor de lijntjes lekker kort zijn.

Juist die feilloze productie zorgt ervoor dat je, met de juiste luidsprekers of koptelefoon, om de haverklap nieuwe briljante vondstjes (marxofoon, harp en bas met name) ontdekt, die vrijwel elk, steevast verhalend nummer naar een hoger niveau tillen. Burn The Ration Books Of Love is een groeibriljant die zorgt voor innerlijke rust in roerige tijden. Decent job, mister Jobson. Fijn verdwalen in onder meer dat elf minuten durende, verrukkelijke Kesta. Pieter Visscher

Pivots – She Wears It Well

Pivots is een nieuw Frans/Brits trio dat de afgelopen tien maanden in Parijse achterbuurt hard heeft gewerkt aan hun stijl en hun sound.

Dit om de opname van hun debuut EP zo vlekkeloos mogeijk te laten verlopen. Het eerste tipje van de sluier, She Wears It Well is ondanks zijn geringe lengte -krap 2 minuten maar- zeer veelbelovend.  Vorig jaar zijn er ook al twee singles van Pivots verschenen, maar die zijn duidelijk minder. Wel kun je al horen dat Emmanuel, Nicolas en Roman uitblinken in het schrijven van slimme rocksongs en dat een van de drie ook een opvallend goede zanger is met een eigen, onderscheidend geluid. Ofwel, zoals de Engelsen zeggen, ‘one to watch’.

Odd Couple – Allein In Berlin

Een van de redenen dat Odd Couple onze nieuwe favoriete Duitse band is, is omdat het duo lijkt op op onze oude favoriete band uit Duitsland, neue welle helden Trio. Je weet wel van Da Da Da en andere prachtliederen als Kummer en Sabine.

Allein in Berlin is de titeltrack van het nieuwe album van Jascha en Tamo. De overeenkomst van Odd Couple met Trio hier is de primitieve beat, de eveneens rudimentaire elektronische begeleiding en de monotone Duitstalige zang. Op papier klinkt dat misschien niet zo aantrekkelijk, maar op plaat veroorzaakt het zelfs enige opwinding. Odd Couple is al eens in ons land gesignaleerd. Misschien wordt het tijd voor een nieuw bezoek.

Live Review: Godspeed You! Black Emperor @ Paard, Den Haag

Live Review: Godspeed You! Black Emperor @ Paard, Den Haag
17 maart 2025
Tekst: Willem Kamps

Het Canadese gezelschap Godspeed You! Black Emperor was afgelopen maandag voor één concert in Nederland, alvorens door te reizen naar Kopenhagen en later nog verder Noordwaarts. Een band kun je deze acht post-rockers eigenlijk niet noemen, eerder een ensemble. Het is met drie gitaristen, twee slagwerkers, twee bassisten en een violiste immers niet bepaald de traditionele bandbezetting.

Het rockensemble trapte klokslag 21 uur af met Hope Drone. Het is alsof je de drone monotoon hoort zoemen, terwijl de muzikanten één voor één opkomen en hun instrument oppakken: eerst de bassist op contrabas, dan de violiste en zo verder. Zo wordt ook het stuk gespeeld, telkens een instrument erbij waarbij langzamerhand de eerste muur van geluid wordt opgebouwd. Gestaalde hoop als afweer tegen dat vreselijke oorlogsattribuut.

Godspeed You! Black Emperor – post-rock? Waarom niet neoklassiek? – maakt volgens een van de oprichters, gitarist en zelfbenoemd anarchist Efrim Menuck, noise met een politieke lading. Dat laatste onderstreept door de achtergrondprojecties. Een ongeoefende luisteraar, een niets vermoedende passant, zou het als lawaai kunnen omschrijven, maar er gebeurt zo ontzettend veel moois in elk stuk. Hoogtepunt vond ik Babys in a Thundercloud, een van de vier stukken die zij speelden van het laatste, met een prachtig aan Morricone denkend thema.

De soundscapes zijn als een coulisselandschap, waarbij steeds een onderdeel wordt uitgelicht. Dan weer de viool, dan de bas of de gitaren die in de mix naar voren komen, terwijl alles, als bij minimal music, wordt herhaald maar voortdurend ook iets verschuift, lichtjes wijzigt. Het zoemt, het zwelt aan, het zindert. Je kan er op sommige momenten bijna tegenaan hangen, of beter, volledig in opgaan door het geweldige zaalgeluid met veel reverb. Geen piep, geen kraak niks en, ongekend, een muisstil publiek.

Daarom heel jammer dat bij Fire at Static Alley een malloot uit de zaal de muzikanten lastigvalt. De security is snel ter plaatse om die mafkees af te voeren, maar even lijkt de magie gebroken. De Canadezen laten zich echter niet verstoren en pakken de draad op alsof er niets is gebeurd. Zo spelen ze in totaal bijna één uur en drie kwartier, tot aan het bloedstollende slot. Vervolgens verlaten één voor één de muzikanten het podium onderwijl de muziek minutenlang door echoot in een loop. Zo komt er een uitgesteld eind aan een verbluffend mooi concert.

Jopy – Twisting

Jopy is zo’n band die is opgehangen aan één persoon, haar naam is Jo Parnell.

En die Jo die kan wel wat: zingen, gitaarspelen en ook hele aardige liedjes schrijven. Ze is ook de producer van Twisting, een half instrumentaal surfplaatje met een straffe boogie beat. Redelijk retro dus en best opwindend. De nieuwe single is pas het vijfde liedje van Jopy en misschien wel de leukste van het stel. Live, laten we ons vertellen is Jopy, dat uithangt in Brighton nog leuker. Dus mocht dit bericht onder ogen komen van iemand die bands boekt, je weet wat je te doen staat.

Live Foto Review: Warhaus @ Carré

Live Foto Review: Warhaus @ Carré, Amsterdam
18 maart 2025
Foto’s Peter van Heun

Warhaus, het soloproject van Maarten “Balthazar” Devoldere, keert dit voorjaar terug naar het podium met het album ‘Karaoke Moon’ onder de arm. De eerste single, ‘Where The Names Are Real’, begint fragiel en aarzelend, maar ontvouwt zich al snel tot een meeslepende ode aan de liefde, gedragen door Devoldere’s onweerstaanbare croonerstem. Met zijn kenmerkende mix van sensuele baslijnen, spookachtige achtergrondzang en swingende drums, creëert Warhaus een muzikale wereld waarin je wordt meegezogen. Dit is Devoldere op zijn best: intiem en vol emotie.

Fuzzy Teeth – Get Down // Move On

Fuzzy Teeth is Anthony Koenn plus een paar maten die hem voorzien van een meer dan van adequate begeleiding op nieuwe single Get Down // Move On.

Anthony is zanger-componist en een uitstekende gitarist. Tenminste als hij het is die de wervelende solo speelt. In het Haagse is Anthony allang geen onbekende meer. Hij timmert als sinds 2012 aan de Dennenweg. Dat hoor je wel af aan het doortimmerde Get Down // Move On dat ondanks de James Brown achtige titel geen funknummer, maar een pure powerpopsong is.

POM – a menace

Een beetje gek was POM altijd al, maar op ‘a menace’ klinkt de band ronduit krankzinnig.

Het begint al met een duivels lachje in het intro. Wat volgt is een neurotisch nummer vol nerveuze riffs en een bezeten zangeres. Je gelooft Joy Kunst op haar woord als ze zingt dat ze iemand wil vermoorden. En waarom dan wel? Gewoon, omdat ze zich verveeld. Hopelijk speelt ze een rol. Dat doet ze echter zo overtuigend dat we voor de zekerheid de rest van de band en ook het publiek aanraden om toch maar enige afstand te bewaren. Te gekke single, dat dan weer wel.

POM EP AAAAH! is nu uit.