Recensies Archieven - Page 337 of 362

Pinguin Radio presenteert podcast Volkskrant Radio #12

Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin we u bij de hand nemen langs de beste albums van de maand.

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!

===> Lees hier alle recencies van:

Bjarki – B , Lisa Hannigan – At Swim, Thee Oh Sees – A Weird Exits, Factory Floor – 25 25, Mozes and the Firstborn – Great Pile Of Nothing, Wild Beasts – Boy King, Max Romeo – Horror Zone, Stephen Steinbrink – Anagrams, Frank Ocean – Blond en Ryley Walker – Golden Sings That Have Been Sung.JTNDaWZyYW1lJTIwd2lkdGglM0QlMjIyMDAlMjUlMjIlMjBoZWlnaHQlM0QlMjIxMjAlMjIlMjBzcmMlM0QlMjJodHRwcyUzQSUyRiUyRnd3dy5taXhjbG91ZC5jb20lMkZ3aWRnZXQlMkZpZnJhbWUlMkYlM0ZmZWVkJTNEaHR0cHMlMjUzQSUyNTJGJTI1MkZ3d3cubWl4Y2xvdWQuY29tJTI1MkZwaW5ndWlucmFkaW8lMjUyRnBpbmd1aW4tcmFkaW8tcHJlc2VudHMtdm9sa3NrcmFudC1yYWRpby0xMi01LTktMjAxNiUyNTJGJTI2aGlkZV9jb3ZlciUzRDElMjIlMjBmcmFtZWJvcmRlciUzRCUyMjAlMjIlM0UlM0MlMkZpZnJhbWUlM0U=

Pinguin Radio presenteert Volkskrant Radio #12

Elke eerste maandag van de maand op Pinguin Radio van 20:00 tot 22:00 uur de beste tracks van de belangrijkste 10 albums samengesteld door de muziekredactie van de Volkskrant.Bjarki – B (Trip)
De IJslandse technoproducer Bjarki is de man om in de gaten te houden in het donkere wereldje van de wat introvertere clubcultuur. De Russische dj en producer Nina Kraviz is fan en tekende Bjarki dus op haar mooie Trip-label. En Bjarki’s B is echt veelbelovend.

Door: Robert van Gijssel 19 augustus 2016

Hij put uit roemrijke – vooral Berlijnse – techno uit de jaren tachtig en negentig, en weet die aanstekelijk te maken met middelen waar technopuristen van nu vermoedelijk wat moeite mee hebben. Bjarki samplet – heerlijk ouderwets maar o zo lekker – catchy vocale speelfilmfragmentjes, fluitjes en buitenopnamen in zijn bonkende dansvloertracks, waardoor je nummers als Travel In Space niet snel meer uit je hoofd krijgt.

Bij de zich knap evoluerende track The Lover That You Are worden we teruggeworpen in het tijdperk van de ‘big beat’ en de ‘intelligent dance music’ van de nineties, maar ook de acid steekt de kop op met venijnige bliepjes uit de eerbiedwaardige Roland TB-303 bassynthesizer. Een leuke toegankelijke technoplaat.

Lisa Hannigan – At Swim (Hoop/PIAS)
Tien tot veertien jaar geleden zong de Ierse zangeres Lisa Hannigan de mooiste liedjes van Damien Rice (I Remember, 9 Lives). Inmiddels is ze aan haar derde soloplaat toe en is niet alleen de samenwerking, maar ook de vriendschap met Rice voorbij.

Door: Menno Pot 19 augustus 2016

Misschien had op de hoes van At Swim, naast die van Hannigan (35), de naam Aaron Dessner moeten staan. De alleskunner van The National benaderde Hannigan vanuit het niets. Het bleek haar redding: Hannigan zwierf op dat moment door Europa, somber en zonder inspiratie. De opvolger van het mooie Passenger (2011) wilde maar niet komen.

Dessner drukte zijn stempel op At Swim: hij produceerde, arrangeerde en schreef mee. Het leverde een folky album van onnadrukkelijke pracht op, veel donkerder en melancholieker dan Hannigans eerdere platen (songtitels als Prayer for the Dying en Funeral Suit spreken wat dat betreft boekdelen). Maar zwaar op de maag ligt het nooit.

Het is eerder een troostrijke plaat geworden (prachtig madrigaaltje in Anahorish, overal fonkelende melodieën), gracieus gearrangeerd en zó gevoelvol gezongen door Hannigan, met haar fluweelzachte stem, dat de tijd even stil lijkt te staan. In november komt Hannigan naar Crossing Border in Den Haag.

Thee Oh Sees – A Weird Exits (Dead Oceans/Konkurrent)
Weinig bands zijn zo wonderlijk productief als Thee Oh Sees, de rockband uit San Francisco die de eeuwig rusteloze John Dwyer als enige permanente bandlid heeft en zondagavond de bandprogrammering van Lowlands afsluit.

Door: Menno Pot 19 augustus 2016

A Weird Exits is (wanneer je de eerste jaren als Orinoka Crash Suite meetelt) het zeventiende studioalbum sinds 2003. Bij Dwyer lijkt de taperecorder continu te draaien, zodat we haast realtime de ontwikkeling hebben kunnen volgen: van eenvoudige garageband tot psychedelische rockband met heel wat meer kleuren op het palet.

Het sterke A Weird Exits heeft een weids psychedelisch rockgeluid, vrij lange maar goed uitgewerkte composities én een bedwelmend orgeltje. Hoewel de jams van Thee Oh Sees zelden zo vrijelijk meanderden als hier, nemen de stukken vaak tóch de vorm aan van een song, zoals in Plastic Plant.
Zouden Dwyer en de zijnen het Australische King Gizzard & The Lizard Wizard überhaupt kennen? Nog zo’n stel psychedelische voetzoekers dat in hoog tempo platen afvuurt, al zijn Thee Oh Sees iets heavier.

Factory Floor – 25 25 (DFA/PIAS)
Blonk het trio Factory Floor op het titelloze debuut nog echt als een dansbaar elektropopbandje, op opvolger 25 25 overheerst het machinale dancegevoel, bij hoekige drumcomputers en dikke bassynthesizers. Het live gespeelde drumwerk is kennelijk afgeschaft, Factory Floor is een duo geworden en de vocalen van vooral de vrouwelijke helft, Nik Colk Void, beperken zich tot raadselachtige korte samplestootjes.

Door: Robert van Gijssel 2 september 2016

Maar tjonge, wat is dit 25 25 een verslavende dansplaat. De inspiraties zijn dezelfde als voorheen: synthpop en postpunk uit de jaren tachtig, New Order, kale techno (het liefst uit Detroit) en acid, natuurlijk.

Nummers als de gelijk al feestelijke openingstrack Meet Me at the End lijken eenvoudig opgebouwd: synthlijntje, kale en dwingende vierkwartsbeat, paar rare stemmetjes. Maar wat wordt er subtiel gemixt en aan de filterknoppen gedraaid. Een extra tik op een hihat is in zo’n tranceachtige track al snel een stormachtige ontwikkeling. Een donker electrowerkje als Dial Me In houdt je vanaf de eerste seconde met je hoofd tussen de luidsprekers. En de zaagtand-synthesizers in Ya gaan ook echt dwars door je heen. Een misschien niet vernieuwende, maar wel steengoede jaarlijstplaat.

Mozes and the Firstborn – Great Pile Of Nothing (Top Notch)
In Nederland deed het lekker meeschreeuwliedje I Got Skills het een paar jaar geleden al heel aardig. Maar ook internationaal is de Eindhovense band Mozes and the Firstborn met zijn aanstekelijke garagerock stilaan bekend geworden. Het Amerikaanse label Burger Records, bracht het debuutalbum Mozes and the Firstborn (2013) uit – zelfs op cassette – en er waren tournees door de Verenigde Staten.

Door: Gijsbert Kamer 2 september 2016

Dan zou je denken: die band ragt lekker door en knalt er op hun tweede album nog even een paar garagebeukers tegenaan. Zo horen ze dat bij het übercoole Burger immers graag. Misschien was dat aanvankelijk ook de bedoeling. Er werd een tweede plaat opgenomen, maar die kwam nooit uit. Al laat de begin dit jaar verschenen ep Power Ranger de band nog wel van zijn ruigere kant horen. Ruiger in elk geval dan op het nu dan toch verschenen tweede album, Great Pile of Nothing, waarop Power Ranger het enige nummer van die ep is.

Felle garagepunk ontbreekt op Great Pile of Nothing; ervoor in de plaats is een reeks prachtige, vaak melancholieke gitaarpopliedjes gekomen. Zanger-gitarist Melle Dielesen is in alle opzichten beter geworden en drummer Raven Aartsen heeft het rauwe maar warme gitaargeluid knap weten te produceren.

Het geluid van Mozes and the Firstborn is onmiskenbaar geworteld in de jaren negentig. Voortdurend schieten namen van Buffalo Tom, The Lemonheads, Sebadoh en Weezer door je hoofd. Maar liedjes als Land of 1000 Dreams en Crawl gaan steeds meer op zichzelf staan. Dielesen legt veel gevoel in zijn zang, die vaak wordt ondersteund door fraaie melodische gitaarlijnen. Great Pile of Nothing is een ingetogen, mooie liedjesplaat.

Wild Beasts – Boy King (Domino)
Stilaan is het Britse Wild Beasts uitgegroeid tot een van de betere, naar avontuur blijven zoekende popgroepen van Groot-Brittannië. Hun vijfde album Boy King is voorlopig ook hun beste. Kon je de band ten tijde van hun debuutalbum Limbo, Panto (2008) met een beetje goede wil nog indelen in het grote gezelschap van de Britse indie-gitaren, gaandeweg is hun geluid grootser geworden en kregen de arrangementen steeds meer grandeur.

Door: Gijsbert Kamer 12 augustus 2016

Wat altijd is gebleven is de bijzondere zang van de twee bandleiders Hayden Thorpe en Tom Fleming. Thorpe met de hoge falset, die aanvankelijk schatplichtig leek aan Morrissey maar steeds meer richting het geluid van Matt Bellamy van Muse is gekropen. En Fleming met zijn donkere bariton. Samen leverde dat voortdurend een mooi spanningsveld op.

Op Boy King is het toch Thorpe die de belangrijkste zangpartijen voor zijn rekening neemt. Die hoge, wat geëxalteerde stem past ook het best bij de elektronische arrangementen die op Boy King de overhand hebben. Ze klinken donker zoals op het vorige album Present Tense (2014), maar de nummers zijn puntiger en vaak voorzien van diep funkende baslijnen.

Big Cat, Ponytail en de wonderschone sobere afsluiter Dreamliner behoren tot de beste liedjes van de band, terwijl de teksten meer dan voorheen tot nadenken stemmen. De band onderzoekt in liedjes met titels als Alpha Female en Eat Your Heart Out Adonis voor hun bekende thema’s als seksualiteit, gender en man-vrouwverhoudingen. De muziek die ze daarvoor gebruiken klinkt dwingender dan ooit.

Max Romeo – Horror Zone (Nu Roots)
De wereld staat aan de rand van de afgrond – voor die constatering hoef je niet te beschikken over profetische gaven. Een beetje door de krant bladeren is genoeg. Maar als Max Romeo zegt dat het einde nabij is, komt dat toch hard aan.

Door: Robert van Gijssel 27 juli 2016

Veertig jaar geleden namelijk deed de Jamaicaan ons op zijn plaat War Ina Babylon de belofte dat hij de duivel zou verjagen, in de reggaeklassieker Chase the Devil. Het zou goedkomen, voorspelde Romeo: ‘Him can’t stand up to Jah Jah son.’ Het liep anders. Op zijn hartverscheurende nieuwe plaat Horror Zone, in thematiek de opvolger van War Ina Babylon, lijkt Romeo ten prooi gevallen aan defaitisme. ‘What if this was the start of the Armageddon’, zingt de 71-jarige in een mooie oudere mannenstem. ‘Tell me, would you be prepared?’

Horror Zone is een laatste waarschuwing van Romeo aan de wereld. Op de platenhoes zien we een vrouw met kind wegrennen uit een inferno. En vrijwel alle nummers gaan over haat, vernietiging en oorlog. In The Sound of War bezingt Romeo de meest betreurde slachtoffers van oorlogen en aanslagen: de kinderen die hun toekomst verliezen. Wat hen rest is het verdoemde Babylon, het gevreesde rijk uit de rastafilosofie.

Maar godallemachtig, wat klinken Romeo’s onheilstijdingen lekker. Voor Horror Zone werd Romeo verenigd met zijn muzikale partner uit de jaren zeventig, de reggae- en dubgod Lee Scratch Perry. De productie is zwaarlijvig en vol van onderbuikbassen en vet koper in de accenten. Producer Daniel Boyle, ook al zo’n verlichte reggaeheld, gebruikte zo veel mogelijk studioapparatuur uit de reggaehoogtijdagen en daaraan danken wij deze analoge en een tikje nostalgische rootsreggae waarvan er helaas nog maar bitter weinig wordt gemaakt.
Toch is Horror Zone ook vernieuwend. Luister naar de neoklassieke strijkers in het intro van The Sound of War en naar de koperarrangementen in slotnummer Give Thanks To Jehovah. Schitterend mooi en op de valreep ook nog hoopvol. Kijk elke ochtend naar de zon die de duisternis ontstijgt, zingt Romeo. En houd moed.

Stephen Steinbrink – Anagrams (Melodic/Konkurrent)
Heerlijk zomerliedje: Absent Mind van de middentwintiger Stephen Steinbrink, afkomstig uit Phoenix, Arizona, maar inmiddels opererend vanuit de staat Washington.

Door: Menno Pot 27 juli 2016

Het is het type popliedje dat al duizenden keren is geschreven, maar nog steeds onmisbaar is: kwinkelerend gitaartje, bitterzoete tekst, dromerig lichte melodie, alsof Elliott Smith op een schaduwplekje in het park zit te jammen met Teenage Fanclub. En dan dat romantische Beach Boys-refreintje.
Absent Mind opent Steinbrinks nieuwe album Anagrams. Hij maakte veel platen in eigen beheer, maar Arranged Waves (2014) was de eerste die ook buiten zijn eigen kring opviel en goed verkrijgbaar was. Anagrams is het eerste dat hij niet in de spreekwoordelijke slaapkamer opnam, maar in een echte studio.

Het heldere hifistudiogeluid past Steinbrinks liedjes uitstekend, zeker omdat hij steeds minder de akoestische singer-songwriter is en steeds meer frontman van zijn eigen indiepopbandje in de lijn van bijvoorbeeld Ultimate Painting. Het moet hem de waardering van een breder publiek kunnen opleveren.

Frank Ocean – Blond (Boys Don’t Cry)
Maandenlang is ernaar uitgekeken: er stond een nieuw album van Frank Ocean op stapel. Maar wanneer en hoe dat zou verschijnen bleef onduidelijk. De Amerikaanse soulzanger en producer had voor de opvolger van zijn prachtige album Channel Orange (2012) duidelijk de tijd genomen. En hij kreeg er gaandeweg steeds meer aardigheid in met vage berichtjes op sociale media iedereen op het verkeerde been te zetten.

Door: Gijsbert Kamer 23 augustus 2016

Zo zaten we hier een paar weken geleden nog een halve nacht naar een videostream in zwart-wit te kijken van een loods waarin iemand die veel weg had van Frank Ocean een soort lesje houtbewerking aan het geven was. Maar muziek kwam er niet.
Afgelopen donderdagnacht wel. Eindelijk. Alleen (nog) niet voor iedereen toegankelijk. Op de met Spotify concurrerende streamingservice Apple Music verscheen ineens het album Endless van Frank Ocean. Geen gewoon album, maar een ‘visueel album’, zo bleek. Endless was een lange, drie kwartier durende videoclip. Opgenomen in dezelfde loods waarin we Ocean een paar weken eerder hadden gezien.

INEENS TWEE ALBUMS
De achttien nummers op Endless zijn meer schetsen en aanzetten tot liedjes dan afgeronde nummers. Met de beelden erbij van Ocean die met enige hulp een wenteltrap aan het bouwen is, lijkt hij met Endless vooral te willen benadrukken dat het scheppen van een kunstwerk een langdurig proces is. De muziek op Endless is net als de trap niet klaar, en bij allebei vraag je je af wat Ocean er eigenlijk mee wil.
Flarden van liedjes die ontstaan en verdwijnen, zwevende elektronica en impressionistische stukjes gitaar: Ocean intrigeert, maar zijn zwelgen in vaagheden irriteert ook een beetje.

Imponeren doet hij meer op het twee dagen later verschenen Blond. Ook dit album was er ineens, onaangekondigd maar vooralsnog ook alleen op Apple Music en iTunes (louter in zijn geheel) te downloaden. Dit lijkt meer op het ‘echte’ vervolg op Channel Orange. De liedjes lijken meer afgerond, al ontbreekt het op het eerste gehoor aan echt pakkende liedjes zoals Thinking About You en Lost.

RUIMTE VOOR DE STEM
Aan liedjes met kop, staart en refrein doet Ocean blijkbaar niet meer. De meeste van de zeventien nummers zijn beatloos en worden gedragen door sobere elektrische gitaarnoten of spaarzame synths. Oceans stem krijgt alle ruimte, die hij ook neemt door in ieder liedje van toon, stijl en volume te wisselen.
Het belangrijkste thema op Blond lijkt het verlies van jeugdige onschuld en de moeizame weg naar volwassenheid, en Ocean bezingt alles in ieder liedje heel knap met een net iets andere stem.

Het veelvoud aan gasten, van Beyoncé tot Radioheads Jonny Greenwood, is op Outkast-rapper André 3000 na nauwelijks te traceren. Wat je hoort is vooral Oceans steeds weer andere stem met sobere, nooit opdringerige begeleiding. Best even wennen, dit gebrek aan meezingbare refreintjes. Maar anders dan Endless intrigeert Blond bij iedere beluistering meer.

Ryley Walker – Golden Sings That Have Been Sung (Dead Oceans/Konkurrent)
Walker neemt er in ieder nummer de tijd voor om zijn punt te maken, maar het geduld wordt rijkelijk beloond.

Door: Gijsbert Kamer 24 augustus 2016

Eigenlijk was alles goed aan het album Primrose Green van de Amerikaanse singer/songwriter Ryley Walker. Alleen die intense, door merg en been gaande stembuigingen al. En dan die spannende met jazzakkoorden doorspekte arrangementen: geen saai moment in te bespeuren.

Het probleem was echter dat je niet naar de plaat kon luisteren zonder aan Tim Buckley te denken. Stem, sfeer, klankbeeld: Walker had wel heel erg goed naar de legendarische zanger geluisterd.
Niet dat die invloed op Walkers nieuwe plaat Golden Sings That Have Been Sung helemaal weg is, maar de uit Chicago afkomstige zanger lijkt zijn eigen geluid inmiddels toch gevonden te hebben. En dat is wonderschoon. Jazz, folk en blues komen hier prachtig samen in acht lange stukken die samen iets bezwerends krijgen. Even wennen, want Walker neemt er in ieder nummer de tijd voor om zijn punt te maken, maar het geduld wordt rijkelijk beloond.

Live Foto Review: Bluesrock Festival 2016

Live Review: Bluesrock Festival 2016 @ Tegelen
03 september 2016
Foto’s Hub Dautzenberg

Het jaarlijks terugkerende Bluesrock Festival vond dit jaar plaats op 3 september in openluchttheater de Doolhof in Tegelen. Bluesrock Festival is een samenwerking van Buro Pinkpop en Mojo Concerts.

Barrelhouse

Birth of Joy

Bob Wayne

Danny Bryant

DVL

Fantastic Negrito

Greasy Slicks

Howlin Stone

Jo Harman

Live Foto Review: Amanda Bergman @ Paradiso

Live Foto Review: Amanda Bergman @ Paradiso, Amsterdam
02 september 2016
Foto’s Willem Schalekamp

De 28-jarige Amanda Bergman begon haar carrière onder de naam Hajen. Ze veranderde al snel van naam en ging voor de door Bob Dylan beïnvloedde bandnaam Idiot Wind. Daarmee vergaarde ze in haar thuisland Zweden en ver daarbuiten veel succes. Ze ging op tournee met First Aid Kit en The Tallest Man On Earth. Met die laatste is ze overigens getrouwd geweest en maakte ze muziek voor de Zweedse film Once A Year. Bergman werkte ook samen met Lykke Li en scoorde een hit met de cover Vintersaga dat gebruikt werd voor een Volvo-reclame. Later werd ze zangeres bij de band Amason, waarmee ze ook grote successen kende. Ondertussen bleef Amanda eigen nummers schrijven en muziek componeren. Dit leidde tot haar debuutalbum onder haar eigen naam. Docks verscheen afgelopen februari en de eerste single met prachtige videoclip heet Falcons.

Amanda Bergman @ Paradiso

Live Foto Review: Amsterdam Woods Festival 2016

Live Foto Review: Amsterdam Woods Festival 2016 @ Amsterdam
27 augustus 2016
Foto’s Sharon & Maureen

De tweede editie van Amsterdam Woods Festival in het Amsterdamse Bos is afgelopen weekend goed verlopen. De organisatie meldt dat ze door de combinatie van “spannende muziek, enthousiaste bezoekers, tevreden muzikanten en zomerse temperaturen geen betere omstandigheden konden wensen.”

Het programma van Amsterdam Woods Festival 2016 breidde uit ten opzichte van vorig jaar. Er speelden maar liefst 33 live-acts op drie podia, er was een groter randprogramma en er waren zeer diverse eetgelegenheden. Amsterdam Woods Festival werd bovendien nog groener. Niet alleen was er een biologische en duurzame culinaire line-up, dankzij Green Batteries en 100 % duurzame biobrandstof, zorgde het festival voor een zo klein mogelijke ecologische voetafdruk.

Album Reviews: Glass Animals en Ryley Walker

Glass Animals – How To Be A Human Being (Caroline Benelux)
Ó, wat was Zaba in 2014 een fantastisch debuut van de mannen van Glass Animals. Het album ging meer dan een half miljoen keer over de toonbank. Mysterieuze, elektronische (droom)pop, waarbij nummers als Black Mambo, Gooey en Hazey bij mij eindeloos op repeat gingen. Gooey is op Spotify aan ruim 57 miljoen luisterbeurten onderhevig geweest. Juist ja. Het succes kent vooralsnog geen grenzen. Van optredens in vochtige kelders voor een handjevol mensen naar een podium op Coachella, Lollapalooza en Glastonbury, alweer een groot publiek klaarstaat om te dansen op hun eigenzinnige sound. Een band met een uniek geluid, waarbij culturen en effecten op fraaie wijze worden samengevoegd. Met hier en daar verwijzingen naar Yeasayer, Portishead, Alt-J en Massive Attack.

How To Be A Human Being bouwt verder op het zwoele stemgeluid van zanger Dave Bayley en de vrijwel continu aanwezige donkere beats, doch kent de nodige aanvullingen die het album omhoogstuwen. Laat dat getover maar aan Dave Bayley over die het album zelf produceerde. Het exotische tintje aan opener Life Itself, het allesomvattende sprookje Mama’s Gun, droomplaat Youth, de Nintendo invloeden op Season 2 Episode 3, het gelaagde The Other Side Of Paradise en wat al niet meer: dit album staat als een huis. Een meer dan waardige opvolger van Zaba! Tekst Mania | Jelle Teitsma

LIVEDATA 03/11 Botanique/Orangerie, Brussel 04/11 Paradiso, AmsterdamRyley Walker – Golden Sings That Have Been Sung (Dead Oceans)
Ryley Walker’s vorige album Primrose Green schopte het in 2015 tot de top 10 van onze redactie. Een geïmproviseerd tussendoortje met Charles Rumback op Record Store Day daargelaten, is Golden Sings That Have Been Sung alweer zijn derde album binnen even zoveel jaren. En hij blijft maar groeien, die Ryley, als zanger, gitarist én songwriter.

Hoor hem eens croonen tijdens Funny Thing She Said, een song die lijkt te handelen over bindingsangst, en je gelooft zonder meer dat het leven zelfs voor een begenadigd en geprezen muzikant met vriendjes in de Chicago jazzscene niet altijd meevalt. Songs als The Roundabout, The Halfwit In Me, en Sullen Mind zijn stuk voor stuk paleisjes van nummers. Niet alleen doordat Walker een band van formaat om zich heen heeft, maar ook omdat hij tekstueel gezien vaker het achterste van zijn tong durft te laten zien. De nieuwe Tim Buckley is opgestaan. Tekst Mania | Max Majorana

LIVEDATA 07/11 Paradiso Noord, Amsterdam 08/11 Vera, Groningen 10/11 AB Club, Brussels 11/11 Cactus, Brugge 12/11 Le Guess Who?, Utrecht

Album Reviews: Benjamin Francis Leftwich en Thee Oh Sees

Benjamin Francis Leftwich – After The Rain (Dirty Hit / Caroline Benelux)
Debuutalbum Last Smoke Before The Snowstorm van de in York geboren Benjamin Francis Leftwich was er in 2011 ontegenzeggelijk eentje om u tegen te zeggen. Een dijk van een plaat, met enkele uitzonderlijke hoogvliegers als Pictures, Atlas Hands en Shine. En dat op z’n 21ste. Hulde. Nu, vijf jaar later, is de populaire singer-songwriter terug met opvolger After The Rain.

De Engelsman wordt in een adem genoemd met onder meer Bon Iver, Fink, José González en Damien Rice. En terecht overigens. Dertien prachtige en gevoelige tracks komen voorbij. Liedjes waarop hij vrijwel continu het verlies van zijn veel te vroeg overleden vader bezingt. Opener Tilikum is een lichte, prettig voortkabbelende opener, opgevolgd door het schitterende, instrumentrijke Some Other Arms. De dood van zijn zieke vader in 2013 zette het leven van Benjamin volledig op z’n kop. Hij worstelde lange tijd met zichzelf, zowel fysiek als mentaal. Ondanks zijn neerslachtigheid bleef hij schrijven, produceren en gitaarspelen. Heel langzaam krabbelde hij omhoog en hervond voldoende energie om de studio in te duiken en een album te completeren.

After The Rain kent weinig tempoversnellingen, maar schittert in al zijn eenvoud. De composities zijn fijnbesnaard en sensitief tegelijk, waarbij het hartzeer van Benjamin keer op keer aan het licht wordt gebracht. Onbewust leef je met hem mee. Van het meer uptempo She Will Sing en het hoopvolle Groves tot het tragische Cocaine Doll en afsluiter Just As I Was Waking Up. Als zijn derde wederom zó prachtig en intens wordt, wacht ik met liefde tot 2021. Tekst Mania | Jelle Teitsma

LIVEDATA 26/10 Witloof Bar @ Botanique, Brussel 27/10 Muziekgebouw Eindhoven, Eindhoven 28/10 Paradiso Noord, Amsterdam 29/10 TivoliVredenburg, UtrechtThee Oh Sees – A Weird Exits (Castle Face / De Konkurrent)
Nog altijd ligt het releasetempo van deze garage/psych band uit San Francisco ongekend hoog, alleen genregenoot Ty Segall kan dit enigszins bijbenen. Sinds het uitbrengen van Mutilator Defeated At Last vorig jaar traden Thee Oh Sees live op met twee drummers. Nu hebben John Dwyer en zijn mannen dat voor het eerst in de studio en op plaat vastgelegd.

Nog altijd weet de band vorm te geven aan hun vernieuwingsdrang. Eerste single Plastic Plant is kenmerkend. Bijna zes minuten hypnotiserende psychedelica met gierende gitaren, rustigere passages, twin-drums met de ene na de andere climax. En op de achtergrond hoor je semisubtiel synthesizers, strijkers en smeulend spul om het feestje compleet te maken. Extra aandacht voor afsluiter The Axis, dat zelfs als gospel kan worden betiteld. Het fantastische artwork is van de bekende hedendaagse kunstenaar Robert Beatty die ook werkte voor Real Estate, Oneohtrix Point Never en Tame Impala. Tekst Mania | Erik Damen

Live Review: Lowlands 2016 @ Biddinghuizen

Live Review: Lowlands 2016 @ Biddinghuizen
19 t/m 21 augustus 2016
Tekst Jeroen Bakker + Milo Lambers
Foto’s Hub Dautzenberg

VRIJDAG 19 AUGUSTUS

Het was 362 dagen en een schrikkeldag afzien, maar nu mogen we weer: Lowlands 2016, editie 24 alweer, is begonnen. Rustig inkomen is er met knallers als John Coffey en droomheadliner Muse niet bij. We moeten meteen vol aan de bak. Gelukkig maar, want we hebben er zin in. Kom maar op!

AlunaGeorge (Vrijdag 13:30, Bravo)
Aangezien we de Haka Dansworkshop van enkele uren daarvoor niet meerekenen omdat wij vocale krachtpatserij liever aan anderen overlaten, zien wij om half twee enkele bekende gezichten de grote Bravo-tent openen. Het is het Britse AlunaGeorge met in de frontlinie het vrouwelijke gedeelte, de bevallige zangeres Aluna, en kort daarachter producer George die de knoppen voor zijn rekening neemt. Het optreden lijkt in vele opzichten een herhalingsoefening van de vorige keer maar Lowlands krijgt al een aardige indruk van het nieuwe werk dat pas volgende maand officieel gaat verschijnen. Wij vernemen tegelijkertijd dat er deze editie van Lowlands ook veel liefhebbers aanwezig zijn die de dance-sector een warm hart toedragen. De zangeres oogt ondeugend en is dat waarschijnlijk ook wel maar de verleidelijke poses en toespelingen komen gekunsteld over. ‘Laat de muziek do the talking’ zou je ze willen adviseren. Het talent is volop aanwezig maar behalve een aardige Disclosure-vertolking van White Noise, waaraan zij zelf uiteraard een bijdrage leverde, die we later dit festival zeer waarschijnlijk in een veel betere uitvoering te horen krijgen, heeft het niet zoveel om het lijf. JB

Jake Bugg (Vrijdag 14:15, Alpha)
Als we langs de Alpha lopen zien we eveneens een bekend gezicht. Het is Jake Bugg die wij hier ooit eens op de camping tegenkwamen voor een alleraardigste akoestische verrassingsaanval waar hij gezien het vroege tijdstip zelf weinig zin in had. Vervolgens zou het in de Alpha allemaal goedkomen. Bugg was toen nog niet eens twintig jaar. We zijn inmiddels drie jaar later en de Brit is in vele opzichten gegroeid. Gebleven zijn de ietwat snerende en brutale vocalen en ook Lightning Bolt klinkt nog net zo venijnig als toen. In zijn nieuwe werk komt de singer/songwriter wat rustiger over, wat minder gehaast in zijn muziek. Het gevoel iets te moeten bewijzen is er echter nog steeds. We kunnen tevens constateren dat veel Engelsen dit weekend de oversteek hebben gemaakt. Logisch ook met Noel Gallagher, Alex Turner & Miles Kane later op het programma. JB

Highly Suspect (Vrijdag 14:30, Charlie)
Bij de Charlie zien we Highly Suspect debuteren. Het is de eerste band die we op dit podium zien en wat opvalt is dat het geluidstechnisch allemaal dik in orde is. Van podiumvrees blijken de jonge New Yorkers ook al geen last te hebben. Hoeft ook niet. Het Lowlandspubliek staat bekend als niet al te kritisch en een aardige portie inzet wordt dan ook altijd beloond. De vele optredens heeft de band zichtbaar goed gedaan. Het resultaat is een prachtige touragenda met daarop veel grote festivals in Europa. Highly Suspect bewijst weer eens dat het vooroordeel van hardwerkende trio’s nog altijd klopt. Vandaag spat de testosteron van het tentdoek en vliegen de rock-cliché’s ons om de oren. Heerlijk toch? JB

John Coffey (vrijdag 17:10, Bravo)
Was John Coffey drie jaar geleden in de X-Ray nog een hardwerkend bandje dat vooral kleine kroegjes omver speelde, anno 2016 mag je de Utrechters met recht een grote band noemen. In de Bravo zijn het echt niet alleen maar meer punkers, rockers en metalheads die de band toejuichen. De opkomst met beelden van de nieuwe clip Needles en een confetti-explosie belooft een spectaculaire en grootse show. En dat maakt de band waar. Ondanks zijn status van ‘grote band’ en het naderende – voorlopige – afscheid stralen de leden nog altijd die ongeremde jonge hondenenergie uit. Zanger David Achter de Molen duikt al na een paar minuten als vanouds de menigte in. Hij weet de Bravo eenvoudig om zijn vinger te winden en organiseert bij de alles-moet-kapot-hit Heart of a Traitor op eigen houtje achteloos de grootste circle pit uit de geschiedenis van circle pits. De Bravo verandert in een kolkende massa. Na afloop van een heerlijk festivalfeest overheerst er toch een dubbel gevoel. Waarom stopt John Coffey?! Je begrijpt er op zo’n moment werkelijk waar helemaal niets van. Wat nu? We moeten het doen met de herinnering en die is gelukkig prachtig. ML

Hollywood Undead (vrijdag 19:05, Heineken)
Warempel, een nü-metalrevival? Je zou het bijna denken als je het gemaskerde zestal Hollywood Undead aan het werk ziet. De west-coast metalhiphoppers maken zich schuldig aan een potje machogedrag waarbij Fred Durst zich nog zou afvragen of het misschien een tikje minder kan. ‘When I start drinking my dick does all the thinking’, aldus een van de drie rappers. Als een twaalfjarige fan het podium op wordt getrokken, vertellen de rappers hem dat ie moet wachten met drinken tot hij dertien is. Vrijwel niemand die er om kan lachen in de Heineken. Muzikaal is het allemaal van een soortgelijk niveau. De raps zijn doodeenvoudig en de riffs zijn allemaal al eens gebruikt door Linkin’ Park. Laat deze heren Biddinghuizen nooit meer in komen. ML

Warpaint (vrijdag 20:00 uur, India)
Dat was toch even schrikken, die nieuwe single van Warpaint. New Song klinkt dansbaarder en een stuk meer recht-toe-recht-aan dan we gewend zijn van de dames uit Los Angeles. En dat terwijl de band juist zo uitblinkt in lang uitgerekte jams. Voor uitverkoop hoeven we in elk geval niet bang te zijn, zo blijkt in de India. New Song wordt live heel intens gebracht. Dit belooft wat voor de nieuwe plaat. De band excelleert ook vandaag weer in de alsmaar opzwellende dreiging die hun songs kenmerkt. Constant voel je dat er iets broeit, zonder dat het ooit tot een uitbarsting komt. Love Is To Die groeit uit tot het hoogtepunt. Het viertal laat de fans in trance bewegen op de bezwerende tonen. Warpaint geeft precies dat waarvoor de fans komen. ML

The Charm The Fury (Vrijdag 20:05, Charlie)
Altijd spannend als organisatie. Je zorgt dat alles op voorhand onder controle is maar altijd zijn daar die onvermijdelijke afzeggingen. Frank Carter & The Rattlesnakes zou rond acht uur de Charlie in vuur en vlam zetten. Precies een dag voorafgaand aan Lowlands 2016 gaat Carter door zijn rug. De oplossing wordt gevonden in de vorm The Charm The Fury waarmee de liefhebbers van het hardere werk, die dit weekend toch al niet bepaald verwend worden, volledig aan hun trekken komen. Met kreten als “Alles moet kapot” en “Je laat je toch niet intimideren door een meisje” maakt zangeres Caroline zowaar enige indruk op enkele stoere rockers die zich in de pit bevinden. Ze laat het niet alleen bij woorden. De zware grunts komen behoorlijk aan maar ook in het cleane gedeelte blijkt ze haar mannetje te staan. We wensen Frank Carter het allerbeste toe met zijn herstel maar zijn erg blij met zijn vervangers. Om nog maar eens even de zangeres te citeren: “Zoveel metal staat er al niet op dit festival”. JB

Biffy Clyro (Vrijdag 20:55, Bravo)
Het is dit jaar een prettig weerzien met de vele acts die hier al eens eerder hebben opgetreden. Wij herinneren ons een eerdere keer nog goed toen Biffy Clyro hier speelde. Het moet vast een vreemde gewaarwording zijn geweest voor de sympathieke Schotten dat ze deze keer bij lange na niet zoveel publiek aantroffen als bij hun Lowlands-optreden van drie jaar geleden. De Alpha is deze keer toebedeeld aan Muse en het lijkt er sterk op dat er al vanaf vanmiddag fans in die tent zijn blijven hangen voor een plekje met goed zicht op hun drie helden. Wij richten ons op het Schotse drietal en begrijpen maar al te goed dat er in de UK heel anders wordt gekeken naar deze act. Daar worden grote festivals namelijk wel afgesloten door Biffy Clyro. De alternatieve post-hardcore heeft langzamerhand plaatsgemaakt voor stadionrock waaraan gelukkig nog wel wat ongepolijste randjes zijn blijven hangen. Het optreden in de Bravo houdt ons dusdanig in zijn greep dat wij spontaan die grote afsluitende act in de Alpha vergeten. JB

Bombay (vrijdag 22:00 uur, Charlie)
Vooraf twijfelen we nog even: gaan we voor het larger-than-life-spektakel van Muse of geven we een stel indiekids van eigen bodem de kans? Bombay stelt ons geen moment teleur. De band was vroeger een duo en ging als Bombay Show Pig door het leven. Als trio klinkt de band meer steady en verdraaid catchy. Met songs als Bored en vooral Slow-Motion heeft de band fuzzpareltjes in handen. De jaren negentig zijn in eens weer heel erg hier. Voorheen wilde Bombay nog wel eens een timide indruk maken, maar daar is op Lowlands weinig van te merken. Het publiek wordt met strak en overtuigd spel plat gerockt en frontman Mathias Janmaat duikt zelfs nog even het publiek in. Who the fuck is Muse? ML

ZATERDAG 20 AUGUSTUS

Wat moet ik aan? Het was de grote vraag op de camping zaterdagochtend. Want de lucht zag er dreigend uit en de weersites vertelden allemaal wat anders. Het antwoord was simpel: je zomer-outfit, het werd immers prachtig festivalweer. Perfect zelfs. Dat kleine buitje aan het einde van de dag veranderde daar helemaal niets aan.

Leadbeaters (Zaterdag 14:55 uur, Lima)
Tussen al het elektronische en digitale geweld dat er deze dagen op het festival te horen en te zien is, zal het voor sommigen een verademing zijn om ook een moddervette bak organische rootsmuziek om de oren te krijgen waarin kampvuurfolk, country en oldtime rockabilly elkaar ontmoeten en een verbond zijn aangaan met blues, skiffle en rock’n’roll. Na optredens op de meest uiteenlopende festivals zoals MadNes of de eerste editie van het Sugar Mountain Festival zien we deze hoofdstedelijke muzikanten vandaag een feestelijke sfeer creëren op het podium van de Lima. Dat er hier en daar bekende gezichten tussen zitten kan best eens kloppen. The Pedro Delgados stonden hier al jaren geleden en enkele leden ervan zien we in dit uitermate muzikale gezelschap terug. Ook werden er al eens uitverkochte zalen opgewarmd voor Daniel Romano. Nu weet je dus precies in welke hoek je het moet zoeken. Het is high energy op de Lowlands met banjo’s, gitaar en contrabas en de bar draait overuren. We leren hier bovendien iets over illegaal drankstoken, handig voor wie daarin geïnteresseerd mocht zijn. JB

Wolfmother (zaterdag 15:45 uur, Alpha)
Precies tien jaar geleden stond Wolfmother ook in de Alpha. De destijds net doorgebroken Aussies opende het festival en zetten een ronduit legendarische show neer. In de tijd erna gebeurde er veel, heel veel. Frontman Andrew Stockdale versleet bandlid na bandlid, besloot solo verder te gaan, kwam daar toch op terug en stelde weer een volledig nieuwe reïncarnatie van Wolfmother samen. Van al die sores is opvallend weinig terug te zien. Wolfmother is bijna net zo gretig als een decennium terug en drukt het gaspedaal vanaf opener Dimension volledig in. Stockdale krijst, giert en rockt als vanouds, terwijl hij ondersteunt wordt door een uiterst strakke en laaiend enthousiaste ritmesectie. Er wordt misschien minder gejamd dan vroeger. Alsof de band nu meer de druk voelt van de fans die de hits willen horen. Toch voelt het nog altijd spontaan en oprecht. Dat er wel heel van het titelloze debuut uit 2005 wordt gespeeld, doet daar eigenlijk niets aan af. Songs als Colossal, White Unicorn, Woman en natuurlijk Joker and the Thief staan nog altijd als een huis. Wolfmother bewijst vandaag dubbel en dwars zijn bestaansrecht. ML

Rag ‘n’ Bone Man (Zaterdag 16:45 uur, Lima)
De grote stoere Rag ‘n’ Bone Man ziet er zo op het oog uit als iemand voor wie je graag een blokje omloopt. Het is allemaal uiterlijke schijn. De vriendelijke reus die eigenlijk Rory heet en afkomstig is uit Brighton, stelt zich netjes voor en legt, weliswaar vrij vertaald, uit dat een ‘Rag ‘n’ Bone Man’ te vergelijken is met een voddenman die allerlei muzikale stukjes verzameld en het bij elkaar gooit om het aan zijn publiek te presenteren. Wij zouden het niet beter kunnen formuleren. Het is in ieder geval een goede zaak dat er tussen de progressieve, hippe en baanbrekende acts ook artiesten zijn die op zorgvuldige wijze met muzikaal erfgoed omgegaan. Met zijn enorme postuur, strakke band en mooie zangeres aan zijn zijde, ziet het er ook nog eens prachtig uit allemaal. Gospel, hiphop, blues en traditionals als ‘What Have You Done My Brother’ worden naadloos in elkaar gepast maar toch wel lichtelijk voorzien van een vuig en rafelig randje, uitgevoerd. JB

Sum 41 (zaterdag 18:40 uur, Bravo)
Hun succesperiode ligt al bijna vijftien jaar achter ons, maar toch heeft Sum 41 nog altijd zeer jonge fans. De band van hits als In Too Deep en Fat Lip is weer bij elkaar en daar zijn twee generaties fans blij mee, zo wordt duidelijk. Toch is het voor een groot deel van de Lowlanders vooral een stukje nostalgie. Bovengenoemde hits worden begroet met grote vreugdesprongen, maar zodra er een recenter nummer wordt gespeeld verdwijnt de opwinding vliegensvlug uit de tent. Dat zanger Deryck Whibley veel tijd kwijt is om te vertellen hoe geweldig het publiek wel niet is en de band wel veel flauwe covers doet – Stukje Smoke On The Water, Seven Nation Army en een punkversie van We Will Rock You – helpt ook niet echt mee. Maar laat ze hun oude hits spelen en je hebt als festival een ultieme band aan ze. ML

Noel Gallagher’s High Flying Birds (Zaterdag 20:45 uur, Bravo)
De vele Britten die we al regelmatig zijn tegengekomen op het festival verzamelen zich, alsof het is afgesproken, allemaal rond een uur of acht bij de Bravo. Ze staan daar dan ook niet voor niets want zij zullen even later getuigen zijn van een optreden dat door één van de allerbelangrijkste muzikanten uit de nineties zal worden afgewerkt. Van broederliefde, dat we hier op een ander tijdstip meemaken, was hier nu juist even geen sprake. Daarom doet Noel het al enige tijd zonder Liam en heeft hij eerder dit jaar een ijzersterk tweede solo-album afgeleverd waarmee hij bovendien een uitstekend excuus heeft om met een eigen band de podia af te struinen. Desondanks en tot grote vreugde van velen krijgen wij een prachtige greep uit het rijke oeuvre van Oasis voorgeschoteld. Gallagher is in heel goede doen en gooit er de ene na de andere sick joke uit. Hij kijkt tevreden op het publiek neer. Waarom ook niet. Het gaat helemaal los in de tent. Het massaal meegezongen Don’t Look Back In Anger zal ongetwijfeld zelfs ver buiten de Bravo te horen zijn geweest. JB

King Gizzard & The Wizard Lizard (zaterdag 21:10, Charlie)
Soms heb je zo’n festivalmoment waarop alles samenkomt. Donkere wolken trekken samen, storten uiteen en King Gizzard & The Wizard Lizard betreedt het podium met een donderende mix van psychedelica en hardrock. Alsof het zo moet zijn! Maar wij zijn natuurlijk weer te laat om de tent nog in te kunnen en aanschouwen in de stromende regen hoe de temperatuur binnen steeds verder omhoog wordt gestoomd. Deze aussies zijn wat hun landgenoten Pond vorig jaar op dezelfde plek waren: een heerlijk psychedelische freaktrip. Songs denderen voort, maken gekke bochten, slingeren je heen en weer tussen genot en afschuw en laten je vooral niet meer los. Dit optreden blijft ons zeker bij! ML

Disclosure (Zaterdag 21:45 uur, Alpha)
Hoewel een uitzinnige menigte daar in 2014 anders over dacht vonden wij die snotneusjes van het Britse Disclosure in de goed gevulde Alpha-tent niets meer dan een opgeblazen hypeje zoals we die wel eens vaker waren tegengekomen. Dat we die twee nogmaals zouden ontmoeten en dat zelfs als grote festivalheadliner, konden we ons werkelijk niet voorstellen. Hoe anders staan de zaken er twee jaar later voor. Iedereen wil dolgraag een eigen compositie door de ‘Disclosure-blender’ gedraaid zien worden. Al Green, Gregory Porter, Mary J. Blige en nog vele anderen zijn daar goede voorbeelden van. Sam Smith ook en hij is er in de vorm van een hologram dan ook bij vandaag maar eventuele bijdragen op het podium met AlunaGeorge en NAO die, aangezien zij dit weekend ook hier aanwezig zijn, toch heel erg voor de hand zouden liggen, zitten er vanavond niet in. Disclosure doet het geheel op eigen kracht en gooit al vroeg in de set alle troeven troeven op tafel. Zij kunnen zich dit prima veroorloven want ondanks het nog maar korte bestaan van deze succesvolle hitmachine weten zij al dondersgoed hoe een spannende set moet worden opgebouwd. JB

M83 (Zaterdag 22:00 uur, Heineken)
Voor een stevige partij bombastische synthetische pop ben je bij M83 natuurlijk aan het juiste adres. De Heineken mag worden afgesloten en eerlijk is eerlijk, M83 heeft genoeg in huis om deze belangrijke taak op zich te nemen. Je zou haast vergeten hoeveel succesvolle tracks het de afgelopen vijftien jaar heeft geproduceerd. Vanaf Reunion waarmee geopend wordt, is het hek al van de dam en het epische Midnight City verbroedert zelfs de dance- en de rockliefhebbers. Er is weliswaar een nieuw album verschenen maar de voorkeur van vanavond is er duidelijk op gericht om een zo’n groot mogelijk publiek te pleasen. De lichtjes en de publieksparticipatie doen zelfs de meest verstokte festivalganger in katzwijm geraken. M83 kun je een intense belevenis op het gebied van geluid en beeld noemen. Wie het vanwege het drukke en op dit moment ook sterke programma heeft moeten missen krijgt in november een herkansing. Dan speelt de band namelijk in TivoliVredenburg. JB

ZONDAG 21 AUGUSTUS

De vaste Lowlandsbezoekers kijken iedere ochtend reikhalzend uit naar de krantenbezorgers die al vroeg de campings oprijden om de Daily Paradise te verspreiden. Het is al vele jaargangen lang de leukste ochtendkrant van Nederland waarin naast Lowlandsnieuws, foto’s, tips, feitjes, grapjes, puzzels en popcrypto te vinden zijn. Wie hierin voor de laatste festivaldag een weersverwachting hoopt aan te treffen komt echter bedrogen uit. Nog nooit zou het weer op Lowlands zo wisselvallig worden als die op de slotdag van de 24^e editie. Maar zeg nu eerlijk: een onstuimig Lowlands vol verrassingen is toch het leukste wat er is? Voor één persoon is de zondag in ieder geval uitgelopen op een heel grote verrassing. Het is de dag geworden waarop deze sportman alsnog de erkenning kreeg voor zijn enorme prestatie tijdens de Olympische Spelen van Rio de Janeiro.

Yuri van Gelder (zondag 12:30 uur, Alpha)
Waar normaal gesproken op de laatste festivaldag wordt teruggeblikt op de hoogtepunten van de voorgaande dagen, is er deze ochtend slechts één gespreksonderwerp dat de gemoederen enorm bezighoudt. Vandaag is namelijk de dag dat Yuri van Gelder alsnog de ring-oefening mag laten zien waarmee de afgelopen week een gouden medaille zou zijn gewonnen in Rio wanneer hij niet naar huis zou zijn gestuurd. Werkelijk iedereen blijkt een mening te hebben over deze al dan niet terechte beslissing van de organisatie van het belangrijkste sportevenement ter wereld. Ver voor aanvang is de Alpha, de grootste tent van het festival, al helemaal afgeladen en zijn vijftienduizend toeschouwers getuige van een prachtige finale die duidelijk veel emoties losmaakt. Voorzien van rook, lichtjes en harde dance-beats werkt de omstreden sportman in opperste concentratie niet zijn belangrijkste, maar wel meest bijzondere oefening ooit af. De beloning is een prachtige gouden LLord of the Rings-erepenning, inderdaad met dubbel L van Lowlands, en een oorverdovend respectvol gejuich van het uitzinnige publiek. We zijn nog maar vijf minuten onderweg en hebben het eerste hoogtepunt van de dag op dit veelzijdige festival alweer te pakken. Jeroen Bakker

Michelle David & The Gospel Sessions (zondag 13:00 uur, Lima)
Door het verrassende succes van ‘The Gospel Sessions Vol. 1’ en de optredens die daarmee gepaard gingen kon een opvolger natuurlijk niet uitblijven. Zodoende verscheen er eerder dit jaar dan ook ‘Vol. 2’ en konden de heren van Beans & Fatback met de geweldige Amerikaanse zangeres hun touragenda uitbreiden met nog eens een stevige reeks gospelshows. En dan te bedenken dat David, die zo ongeveer is opgegroeid in de kerk, indertijd had afgezworen ooit nog eens iets met deze muziek te gaan doen. Het zou bij een eenmalige gebeurtenis blijven had ze de Nederlandse muzikanten beloofd. Wat de mannen hebben moeten doen om haar toch zover te krijgen zullen we nooit weten maar dat het los gaat op het podium staat vast. De muziek is authentiek en opzwepend en de vocale krachtpatserij van David raakt tot op het bot. Hoewel het een seculiere dienst betreft, geloven wij in iedere noot die er uit haar machtige strot komt. Daarnaast kunnen er maar weinig performances wedijveren met die van haar wanneer het om overtuigingskracht gaat. De donkere wolken en de eerste stortbui van de dag hebben plaatsgemaakt voor een stralende zon en we zien vandaag alleen maar mensen die de wereld een beetje mooier willen maken.

Oh Wonder (zondag 13:15 uur, Heineken)
Ook de prachtige harmonieuze vocalen van Josephine en Anthony doen ons verblijden. De sfeervolle pop met elektro en gitaren zijn hemels wanneer je er echt in gelooft. Het zit allemaal dondersgoed in elkaar en de liefdevolle blikken die het muzikale koppel elkaar toewerpen werken blijkbaar voor vele Lowlanders heel erg aanstekelijk. Met het radiohitje ‘Lose It’ blijkt het aantal meezingende vrouwen dat van de mannen ruimschoots te overtreffen. Wij hebben iets krachtigers nodig om even goed wakker te worden. De korte nachten op camping 2 waar iedereen een zekere Michael zoekt is, blijven namelijk niet onbestraft. De keuze valt op de Bravo maar of dat nu verstandig is daar kun je een groot vraagteken bij zetten. Jeroen Bakker

Damian Marley (zondag 15:05 uur, Bravo)
Hier is namelijk plotseling het rookverbod niet meer van kracht. Althans zo lijkt het. Wat wil je ook wanneer de heerlijk lome bastonen en zware basdreunen door de tent galmen. Damian Marley is van alle nazaten uit het Marley-imperium wellicht de meest avontuurlijke, neem zijn succesvolle samenwerking met hiphop-icoon Nas, maar is ook degene die heel trouw blijft aan de rijke historie van de reggaemuziek. Het publiek is helemaal ‘irie’ en laat zich vol overgave infecteren met het reggae-virus. Je zou bijna vergeten te luisteren naar de ronduit pittige teksten waarin schending van mensenrechten, maatschappelijke misstanden en oorlog nadrukkelijk aan de orde komen. Vandaag leidt het in ieder geval tot iets moois. Na het optreden op Down The Rabbit Hole van vorig jaar en met nog een uitverkochte show in Paradiso voor de boeg kunnen we voorzichtig concluderen dat Marley zich hier ook heel erg prettig voelt. Komt goed uit want ‘Jr. Gong’ verkeert in de vorm van zijn leven. Jeroen Bakker

Eagles of Death Metal (zondag 15:50 uur, Alpha)
Eagles of Death Metal rommelig noemen is waarschijnlijk net iets als Steel Panther flauw noemen. Het is de hele bedoeling van de act. Maar vandaag keert het zich tegen de band. In een grote tent als Alpha is er meer nodig dan een grappige sound en een cool image. Songs als I Only Want You en Cherry Cola rocken lekker weg, maar op de fans in het voorste vak na wordt er amper op gereageerd. Een jongen op rij 214 speelt verveeld met het haar van zij vriendin, terwijl zij twijfelend met haar heupen beweegt. Alsof ze niet weten wat ze met de vuige rock’n’roll van de Eagles aan moeten. En zij zijn de enige niet. Jesse Hughes springt, danst, maakt sensuele gebaren en roept keer op keer ‘I love you motherfuckers’, maar het zit er vandaag gewoon niet in. Eagles of Death Metal is een sympathieke band, maar de Alpha is net een maatje te groot. ML

Indian Askin (zondag 16:10 uur, Charlie)
Het is met een reden dat deze Amsterdammers de lieveling van de vaderlandse underground worden genoemd. Ze hebben het dampende van postpunk, de rake overtuigingskracht van grunge en het bezwerende van psychedelica. De bandleden hanteren allen een zeer eigen stijl. De bassound neigt bijna naar stonerrock, de drums stuwen voort, de toetsen zorgen voor een spacey sixtiessfeertje en de gitaar jakkert ongestoord en ritmisch voort. Dat bij elkaar klinkt geweldig. In een jam op het nummer Really Wanna Tell You stijgt de band boven zichzelf uit. Terloops wordt er nog even verwezen naar Cypress Hill-klassieker How Could I Just Killed A Man. Niet alleen een undergroundband om te omarmen, ook één om trots op te zijn!

Chase & Status (zondag 17:40 uur, Alpha)
Het Britse duo van Chase & Status zijn behalve graag geziene gasten geen onbekenden op dit terrein. Typisch gevalletje van slim programmeren ook. Je boekt ze één keer en krijgt ze twee keer. Enkele uren na het live-optreden zal er namelijk nog een DJ-set volgen. Het recept is al vaker succesvol gebleken en ook vandaag laat het Lowlandspubliek zich de cocktail van dubstep, drum & bass en breakbeats goed smaken. De twee producers, vandaag overigens aangevuld met enige versterking, staan er om bekend alles uit de kast te halen dus krijgen we ook vandaag een grote hoeveelheid lichtjes, rook en confetti te verwerken. Het is natuurlijk voornamelijk het ongecompliceerde beukwerk waar iedereen is voor gekomen. Zelfs de oudere liefhebbers van acidhouse worden eveneens op de wenken bediend. Niemand die het ook maar laat om niet mee te deinen op de enorme retro-bombast. Het is half zes en zelfs het dance-publiek, waarvan velen na enkele hoosbuien letterlijk van de camping zijn gespoeld, heeft inmiddels de moeite genomen om er vandaag eens vroeg bij te zijn. Het is gedaan met de zondagrust. Lowlands is wakker. De laatste festivaldag is nu pas echt begonnen. Jeroen Bakker

Brian Fallon & The Crowes (zondag 17:50, India)
Een fanatiek fan van The Gaslight Anthem vertelde mij ooit dat hij Brian Fallon slechts een keer in een goede bui heeft gezien. Dat was tijdens de laatste show van een lange tour. De muzikant bleef maar benadrukken hoe blij hij was dat hij weer naar huis kon. Blijkbaar was het een goede beslissing om te stoppen met The Gaslight Anthem, want alhoewel dit pas een van de eerste shows van de tour is steekt Fallon in geweldige vorm. Hij grapt dat de regen zo goed bij zijn depressieve nummers past, zegt dat alle ex-geliefden van de mensen in het publiek de spreekwoordelijke vinkentering kunnen krijgen en vertelt liefdevol over zijn zoontje. Muzikaal zit het allemaal ook wel snor, met een ware topbegeleidingsband in de rug. Bijna elk nummer dat Fallon schrijft is een waar countryrock-anthem. Zijn laatste album heet Painkillers en dat is precies wat zijn muziek vandaag even doet. Alle blaren, nattigheid en vermoeidheid zijn een uur lang compleet vergeten.

Foals (zondag 20:35, Bravo)
Sodeju, wat trekt Foals fel van leer in de openingsfase van de show in een volgepakte Bravo. De band begint met een gruizige jam, bijt zich vast in zijn toehoorders met Snake Oil en laat voorlopig niet los. Er is als luisteraar geen ontkomen. De stroboscopen flikkeren hevig en zanger Yannis Philippakis wurmt zich in je oor met zijn felle krijs. Qua intensiteit doet de band af en toe wel aan Nine Inch Nails denken. Sowieso klinkt Foals live veel feller dan op plaat. Een afropop-nummer als My Number wordt met veel distortion en een stuk sneller gebracht. Hier is weinig pop meer aan, wat op plaat klinkt als een catchy liedje wordt live verbouwd tot een ware rockanthem. Foals haalt pas na een halfuur enigszins de voet van het gaspedaal, maar blijft het publiek boeien. De afsluiting is met grondig opbouwende songs als Inhaler, What Went Down en Two Steps, Twice fenomenaal. Je voelt in de Bravo van de eerste tot de laatste rij een gevoel van extase rondgaan. Ook als je de band niet kent, wordt je meegesleurd in de euforie. Geweldig optreden, volgende keer in de Alpha a.u.b. ML

Parkway Drive (zondag 21:00 uur, Heineken)
Alles aan het Australische Parkway Drive is hard. Het is niet alleen de hardstwerkende band van het festivalseizoen maar het neemt ook nog eens moedig de gehele verantwoordelijkheid op zich om de hardste band van dit weekend te zijn. Er blijkt gezien de reacties in de volle Heineken ernstig behoefte aan te zijn. Wie ze even heeft gemist, het lijkt bijna onmogelijk, ziet de enorme progressie die de band heeft doorgemaakt. Parkway Drive heeft een uitstekende live-reputatie en maakt het vandaag ook allemaal weer waar. Het bekende ‘hard van buiten, zacht van binnen’ blijkt nog steeds van kracht. ‘Home is for the Heartless’ wordt opgedragen aan Tom Searle een overleden collega van de band Architects. ‘Het leven is betrekkelijk. Geniet samen met je vrienden alsof het de laatste dag is’, aldus frontman. Dat is nog even een prachtige wijsheid die wij op deze laatste dag meekrijgen. Jeroen Bakker

Dua Lipa

The Last Shadow Puppets

Die Antwoord

Anderson .Paak

Oscar and the Wolf

Album Reviews: The Pineapple Thief en Blossoms

The Pineapple Thief – Your Wilderness (Kscope / Bertus)
Van mij hoeft dat niet zo, al die uitstapjes die progmuzikanten menen te moeten nemen nadat ze een beetje bekend zijn geworden. Zo ben ik al vanaf het eerste album, zwaar fan van The Pineapple Thief maar zaken als Wisdom Of Crowds en soloplaten die bandleider Bruce Soord de laatste jaren heeft gereleased vind ik niet in de schaduw staan van het bandwerk. Dus ik ben helemaal blij met Your Wilderness omdat Soord daarin terugkeert naar het aloude TPT-concept.

Opener In Exile is gelijk zo’n typische TPT-song met melancholieke zang en teksten van Soord, bedrieglijk liefelijk over een bij tijd en wijle rustige muzikale achtergrond die dan opeens ontploft. Tweede track No Man’s Land is meer een niemendalletje (evenals zesde track Fend For Yourself dat ongemerkt voorbij glijdt, maar gelukkig flink goed wordt gemaakt door het stevige Tear You Up dat klinkt zoals de titel suggereert. That Shore gaat wederom op de melancholieke toer waarbij je kunt verdrinken in Soord’s hypnotiserende kinderstem. Take Your Shot is een van de zeldzamere uptempo songs met een echte gitaarsolo en een refrein dat uitnodigt om mee te brullen.

En dan komt het moment suprême van de plaat: het bijna tien minute durende The Final Thing On My Mind dat hoort bij het beste dat TPT ooit heeft voortgebracht. Ik ga deze song geeneens beschrijven want iedere progfan moet die verplicht zelf gaan luisteren. Geruggesteund door bassist Jon Sykes en toetsenist Steve Kitch en geholpen door illustere gasten als drummer Gavin Harrison (een absolute meerwaarde op deze plaat), Caravan’s violist Geoffrey Richardson, Supertramp’s toeteraar John Helliwell en Godsticks gitarist Darran Charles heeft vriend Soord mijn hart weer gestolen. Tekst Mania | Andre de Waal

LIVEDATA 20/01/2017 Patronaat, Haarlem 21/01/2017 De Pul, Uden 22/01/2017 Hedon, Zwolle 31/01/2017 Muziekgieterij, MaastrichtBlossoms – Blossoms (Virgin)
Sommige bands breken door met hun eerste single en sterven daarna een stille dood. Andere bands zijn jaren bezig tot ze ineens een doorbraakhit scoren. Zo ook Blossoms, vijf beste vrienden uit Stockport bij Manchester die indiepop maken. Na vier singles en twee EP’s was daar ineens Charlemagne: indiepop met een glitterend, psychedelisch randje en de openingszin ‘Hello, hello’ die meteen je aandacht grijpt.

De tijd was rijp voor een album, waarop overigens 8 van de 12 nummers eerder als single zijn uitgebracht. Blossoms werd geproduceerd door The Coral zanger James Skelly en dat is te horen. De band sprankelt en galmt, maar klinkt desondanks snerpend en soms wat donker. Tekstueel zijn het vooral hunkerende liefdesliedjes die ingewikkelder in elkaar zitten dan op het eerste gehoor lijkt. Wie had ooit gedacht dat The Coral, Arctic Monkeys, The Doors en een flinke dosis ‘Gallagher-arrogantie’ op één bord zo goed zou smaken? Tekst Mania | Cecile Bol

Live Foto Review: Festival The Brave 2016

Live Foto Review: Festival The Brave 2016 @ Amsterdam
13 augustus 2016
Foto’s Sharon & Maureen

Na twee zeer succesvolle edities van Festival The Brave heeft organisator Kaboem Productions voor deze derde editie gekozen voor een intiemere opzet, met twee podia (het Amfitheater en de huiskamerachtige Speakeasy) en een iets lagere capaciteit. Met The Brave proberen producenten Maran Rauws en Luc Upson het publiek nieuwe, kwalitatief hoogstaande singer-songwriters, indie en folk te laten ontdekken en de heren zijn dit jaar dan ook weer zeer trots op het mooie, internationale programma.

Antonie Fountain

Eelke Ankersmit

Son Mieux

Benjamin Winter

A Treehouse Wait

Joseph & Maia

Hudson Taylor

Lili Grace

Lewis Watson

Carnival Youth

Leo Stannard

Craig Gallagher

JP Cooper