Steve Vai – Passion and Warfare (Luxe Heruitgave) (Sony / Epic Records)
Vandaag is het precies 25 jaar geleden dat Steve Vai’s tweede soloalbum Passion and Warfare verscheen. Ter ere van dat fantastische album verschijnt er nu een luxe heruitgave met 4 bonustracks en een bonus CD, getiteld Modern Primitive met nog nooit eerder uitgebracht songmateriaal. Dat album bevat 13 nummers en Steve Vai noemt het zelf de ‘missing link’ tussen zijn debuut Flex-able en Passion and Warfare.

Passion and Warfare is Vai’s beste album en het betekende zijn grote doorbraak als soloartiest en het album behaalde dan ook met gemak de gouden status. Passion and Warfare is een van de beste gitaaralbums ooit en vooral magische nummers zoals Erotic Nightmares, The Audience Is Listening, Liberty en de gitaarballad aller gitaarballads For The Love Of God behoren tot de beste gitaarmuziek van deze eeuw Dat Vai ook humor heeft bewijst hij onder andere in het up tempo nummer The Audience Is Listening (“mark my words, you’ll never amount to anything, Steve Vai, you’ll see, you’ll be a bum in the streets. A bum, that’s it, a bum.”)

De bonus tracks zijn Lovely Elixer (een mooie ballad-achtige song), dit nummer werd nooit eerder uitgebracht omdat de openingsakkoorden te veel herinnerden aan de Santana klassieker Europa. And We Are One (solo#2), dit is een gedeelte van het hele nummer dat op de bonus CD Modern Primitive te beluisteren is, en As Above en So Below, wellicht een ‘eerbetoon’ aan Robin Trower (red. gitarist Procol Harum); beide nummers zijn nogal experimenteel, orkestraal en bombastisch.

De bonus CD Modern Primitive bevat 13 nummers en dit album is best wel experimenteel en waarschijnlijk daarom ook alleen echt interessant voor Vai-die hards, zoals ondergetekende. Vooral tracks zoals Bop!, The Lost Chord, No Pockets en Pink and Blows Over Part 1, 2 en 3 zijn niet de meest toegankelijke nummers. Hoogtepunten op Modern Primitive zijn wat mij betreft toch wel Dark Matter (funky met een vette wah wah gitaarsolo), Upanishads (ballad met subtiel gitaarspel) en Lights Are On; een typisch Vai nummer, lekker tegendraads, experimenteel, vet en zeer origineel.

Opvallend is verder dat veel songs op Modern Primitive vocalen bevatten en de meest opmerkelijke zijn wel die van Devin Townsend op The Lost Chord. Het album is trouwens opgedragen aan niemand minder dan Frank Zappa. Deze luxe uitgave is gewoon een must voor gitaarliefhebbers en Vai afficianado’s; buy or die!!! Martien Koolen

LIVEDATA 09/07 Gebouw-T, Bergen op Zoom (European Sena Awards – Sold Out) 10/07 Bospop, WeertGrace Jones – Warm Leatherette (2CD Special Edition) (Island Records)
In aansluiting op Grace Jones’ autobiografie I’ll Never Write My Memoirs (onlangs in het Nederlands verschenen als Mijn onvertelde leven) wordt nu het grensverleggende album Warm Leatherette als 2CD special edition uitgebracht. In 1980 was disco over zijn hoogtepunt heen en Jones, die met drie eerdere albums naam had gemaakt als disco-diva, moest zichzelf heruitvinden voor het te laat was.

In de Compass Point Studios op de Bahama’s bracht producer/mentor Chris Blackwell een groep muzikanten bijeen rond Sly (Dunbar) en Robbie (Shakespeare), die zou uitgroeien tot de legendarische ritmesectie Compass Point All-Stars. Met een kruisbestuiving van reggae, funk en new wave gaven zij nummers als Love Is the Drug (Roxy Music), Private Life (Chrissie Hynde) en Breakdown (Tom Petty) urgent klinkende make-overs, maar ook werd Jones’ schijnbaar moeiteloos tweeënhalve octaaf omspannende stem op Warm Leatherette optimaal benut.

Behalve de acht oorspronkelijke nummers bevat deze special edition een grote hoeveelheid remixen en langere versies, waarvoor op de 39 minuten van de LP destijds geen ruimte was. Zo komt Private Life maar liefst zes keer voorbij, maar worden we ook vergast op drie verschillende versies van het eerder alleen als B-kant uitgebrachte Joy Division-nummer She’s Lost Control. Tekst Mania | Jan Doense

Laura Mvula – The Dreaming Room (RCA)
Debuutalbum Sing To The Moon werd in 2013 enthousiast ontvangen. Laura Mvula’s rijk gearrangeerde liedjes vol soul, gospel en jazz sloten uitstekend aan bij haar loepzuivere stem. De orkestrale aanpak leidde bovendien tot een samenwerking met het Metropole Orkest, waarmee de als klassiek componist-arrangeur geschoolde Mvula optrad in de Royal Albert Hall. Waarna Sing To The Moon in de Abbey Road Studios opnieuw werd opgenomen.

Nu, enkele jaren later, verschijnt er met The Dreaming Room eindelijk een echt nieuw album van de zangeres-liedjesschrijver uit het Engelse Birmingham. Ditmaal werd samengewerkt met Nile Rodgers. Waardoor sommige nummers iets steviger en funkier klinken dan de debuutplaat. Goed voorbeeld daarvan is Phenomenal Woman of de single Overcome met z’n plukkende Rodgers-gitaartjes. En ook dit album is weer knap in elkaar gestoken met melodielagen die over elkaar heen schuiven zonder dat het ingewikkeld gaat klinken. Tekst Mania | Willem Jaap van Essen

LIVEDATUM 09/07 Cactus Festival, BruggeDeep Purple – Long Beach 1976 (e.a.r@music / V2)
Long Beach 1976 is een release voor de liefhebber van Deep Purple, die elke release in de eigen platenkast wil hebben. Diehard fans willen niets liever dan het werk van een groep compleet in bezit hebben. Dit betekent veel concerten in de platenkast waarbij doublures vaak voor lief worden genomen. Al dat materiaal wordt nog eens aangevuld met bootlegs. De fan wil de kasten vullen! De opnames van Long Beach uit 1976 zijn al veel langer bekend en zelfs onder de titel On The Wings Of A Russian Foxbat eerder uitgebracht. Na het horen van het concert op deze 2016 release, inclusief de drie aangeplakte nummers van een concert uit hetzelfde jaar in Springfield, is het nauwelijks voor te stellen dat de groep dit materiaal op deze manier wil uitbrengen.

Interessant is dat Ritchie Blackmore in 1975 Deep Purple verliet. Tommy Bolin was zijn vervanger. Met het materiaal van het album Come Taste The Band ging de groep op tournee. Bij het concert is te horen dat zanger David Coverdale niet in alle nummers in grote vorm stak. Bij momenten is de zang niet beter te typeren dan gekrijs. De bezoekers in de zaal zullen het voor lief hebben genomen, herhaalde beluistering in de huiskamer leidt tot irritatie.

Muzikaal had de groep met het vertrek van Blackmore een grote aderlating gedaan, maar Bolin bleek prima in staat om het hoge rockniveau op het podium te halen. Daarbij had Bolin meegeschreven aan een groot deel van de nummers op Come Taste The Band. De gitarist stierf in 1976 aan een drugsverslaving. Het is onduidelijk of het cocaïnegebruik van de begenadigde muzikant invloed heeft gehad op de concerten.

De release van Long Beach 1976 levert twee conclusies op. Eerste en gemakkelijke conclusie is dat Deep Purple bij momenten in grootse vorm stak. De tweede en belangrijke conclusie is dat deze release zo slordig in elkaar is gezet, dat elke fan bij beluistering het schaamrood op de kaken krijgt. Een voorbeeld van de vele slordigheden. Na het nummer Lady Luck bedankt David Coverdale het publiek en kondigt het volgende nummer aan. Tot de titel van het nummer is de tekst te horen, waarna een stilte volgt van twee seconden. Na de stilte is er de aankondiging dat het nummer Getting Tighter gespeeld gaat worden. En dat herhaalt zich voor elk nummer. Het is alsof het concert is stil gelegd of iets of veel later is voortgezet. Het is duidelijk dat er geknipt is in de volgorde van de nummers en willekeur daarbij een grotere rol speelde dan historisch besef. Na een luisterbeurt gaat de fan niet meer op zoek naar de mooie momenten uit 1976, maar zet de release in de kast. Na de nummers van het optreden in Long Beach zijn drie nummers van een concert in Springfield gezet. Zelfde jaar, zelfde formatie en toch klopt het niet. Het blijven drie nummers van een concert dat in zijn geheel – en zonder pauzes – zou moeten verschijnen. Long Beach 1976 is een bijzondere uitgave, maar om de verkeerde redenen. Jaks Schuit

LIVEDATUM 29/07 Suikerrock, Tienen

Cub Sport – This Is Our Vice (Nettwerk Music Group)
Voor alle duidelijkheid: dit is dezelfde band als Cub Scouts, de groep die rond 2012 al redelijke bekendheid verwierf met hun single Told You So. Nadat ze er de alternatieve radiostations van zowel Australië als Amerika mee bereikten, deed Scouts Australia moeilijk, en werd de naam dan maar veranderd naar Cub Sport. Onder die naam is het nu tijd voor hun debuutalbum, na al zeker vijf jaar aan de weg getimmerd te hebben.

Dat debuutalbum is een opvallend luchtig klinkend album. Opvallend omdat het aardig contrasteert met de tekstuele inhoud. Op opener Sun lijkt er nog niets aan de hand, als je zanger Tim Nelson over vederlichte synthesizers hoort zingen: ‘we’re gonna go where it is warm’ en ‘heading into the sun’. Als hij die laatste zin echter vervolgt met ‘because we’ll never belong’ wordt duidelijk dat er een diepere, emotionele laag zit onder de niets aan de hand-sfeer van de muziek.

Muzikaal gezien is This Is Our Vice namelijk een echte zomerplaat. Vol met synthesizerklanken die het muzikale equivalent zijn van pastelkleuren: zacht, licht, en uitermate luchtig. Cub Sport treedt daarmee in de voetsporen van een hoop populaire bands van de laatste vijf jaar: Two Door Cinema Club, Passion Pit, en ook populaire 3FM-bands als Miamigo en Radio Eliza zijn nooit ver weg. Bovendien barst ook de muziek van Cub Sport van de aansprekende, makkelijk in het gehoor liggende melodieën, waarmee de band erg geschikt lijkt te zijn om ook aan te sluiten bij die radio-lievelingetjes.

Toch is het zeker niet allemaal ‘happy happy joy joy’ op This Is Our Vice. Natuurlijk, als je op zoek bent naar de ideale zomerpopplaat, dan zit je ook goed bij Cub Sport. Maar interessant zijn ook de teksten. Hier vertelt hij namelijk veelal over zijn moeizame en mislukte relatie(s). Dit leidt vaak tot mooi omschreven herkenbaarheid, verpakt in een aanstekelijk metrum. Echt aangrijpend wordt het op I’m on Fire. Hierop verplaatst de zanger zich in een ex-vriendin van hem die zichzelf in de fik stak nadat hij hun relatie verbrak. Ironisch genoeg is dit misschien wel het meest hitgevoelige nummer van de plaat; de bizarre tekst wordt bijgestaan door een gedreven ritmesectie, jaren ’80-synthesizers en vrolijke melodieën, om uiteindelijk uit te komen in een opzwepend meezingrefrein.

Daarmee is This Is Our Vice een heerlijke soundtrack voor de momenten dat je lekker onderuit ligt in je ligstoel of hangmat, genietend van de zon, met een koud drankje in je hand. De band heeft de vaardigheid van het schrijven van popliedjes namelijk bijzonder goed onder de knie, van een nummer als Vice zou zelfs een groot popschrijver als Max Martin nog kunnen leren, Maar tegelijkertijd is het méér dan dat. De combinatie van de onbezorgde sfeer en de bezorgde teksten maken het tot één van de betere popplaten van dit jaar. Arnout de VriesJake Bugg – On My One (Virgin)
Dat Jake Bugg een van Engelands meest grote en opwindende talenten is, is een feit. Er viel nog genoeg aan te merken op zijn titelloze debuutalbum uit 2012, maar criticasters waren vrijwel unaniem dat Bugg een kind van de toekomst zou worden. Opvolger Shangri La volgde in 2013 en kon tevens rekenen op bevestigende kritieken.

Na enkele jaren radiostilte is ligt nu nummer drie On My One in de schappen. De elf nummers én genres komen in rap tempo voorbij. De arme, terneergeslagen Bugg uit Nottingham opent de plaat met het blues-achtige On My One, opgevolgd door het ritmische, door een groot koor gedreven Gimme The Love, waarvan het beginstuk doet denken aan Can’t Stop van de Red Hot Chili Peppers.

Na twee wat tragere, softere liedjesliedjes gaat het tempo ‘gelukkig’ weer omhoog tijdens Put Out The Fire. Bitter Salt is pop, Ain’t No Rhyme hiphop, Hold On You country. On My One is anders, gewaagd, divers én erg sterk. Tekst Mania | Jelle Teitsma

LIVEDATUM 30/06 Rock Werchter, Werchter 19/08 Lowlands, Biddinghuizen

Red Hot Chili Peppers – The Getaway (Warner Music)
Op The Getaway nemen Red Hot Chili Peppers afscheid van producer Rick Rubin. Al vanaf Mother’s Milk (1989) was hij een vaste waarde achter de knoppen en wist het geluid van de band in een strak jasje te krijgen. Toch is het nu na zes succesvolle albums tijd voor vernieuwing en dan neem je natuurlijk Danger Mouse. Hij wist eerder bands al U2 en The Black Keys een geluid mee te geven die bij de band paste en daarbij toch een hypermodern klonk. Dat is ook aan de hand op The Getaway.

Het is de tweede plaat met gitarist Josh Klinghoffer die inmiddels een vaste waarde is geworden, al dient gezegd te worden dat de creativiteit van John Frusciante nog wel gemist wordt. De band begon in 2014 aan het album en had een slordige 30 nummers geschreven. De eerste aanzet zonder producer bleek echter te rommelig en nadat Flea zijn arm had gebroken moest de band even op pauze gezet worden. Dat was het moment waarop Danger Mouse in beeld kwam, hij liet ze nieuw werk schrijven, gooide de oude songs weg en dwong de band in het diepe te springen. In zijn capabele handen werkt deze aanpak en The Getaway valt vooral op door het frisse geluid en het overduidelijke plezier in het samenspelen. Nigel Godrich (bekend van vele producties maar vooral van Radiohead) deed de mix en draagt daarbij zorg voor een uiterst transparant geluid. Tekst Mania | Bert Dijkman

LIVEDATUM 02/07 Rock Werchter, WerchterThe Duke Spirit – Kin (Ex Voto Records / Bertus)
Bruiser was in 2010 een overtuigende release van The Duke Spirit. Het viertal uit Londen paart op die release de liefde voor het Engelse 4AD label aan de eigen muziek. In de laatste twee decennia van de vorige eeuw bracht 4AD platen uit van This Mortal Coil, His Name Is Alive en Red House Painters. Muziek die tijd vroeg aan de luisteraar en in alle gevallen onthaastte. De stem van Liela Moss is fraai en past bij de klassieke popmuziek van The Duke Spirit. Voor Kin vroegen de muzikanten Simon Raymonde achter de knoppen. Deze Engelsman is bekend van Cocteau Twins, een van de smaakmakers van het genoemde 4AD. Op debuut Cuts Across The Land (2005) bestond de muziek van het Engelse kwartet nog uit de componenten indierock en shoegaze. Bij opnames in de studio en optredens op de podia speelden de gitaren de hoofdrol. The Duke Spirit rammelde bij momenten. In de loop van de jaren heeft de groep de scherpe kantjes verloren en zijn de kartelrandjes afgevijld.

Op Kin klinkt de groep als vertrouwd, waarbij opvalt dat de elektronica een nog groter aandeel in de sound heeft gekregen. Moss werkt met bassist Toby Butler van The Duke Spirit binnen Roman Remains. Dit gelegenheidsproject maakt electropop waarbij de luisteraar naar de dansvloer wordt getrokken voor een lichtvoetig en niet al te intensief dansje. Bij beluistering van Kin zijn er wat invloeden van Romain Remains bij elkaar geveegd en gebruikt. Bij deze release valt verder het aandeel van de gasten op. Mark Lanegan zingt mee op Wounded Wing, maar is nauwelijks te horen. Het is alsof Lanegan van buiten de studio zijn partij heeft ingezongen. In de mix is dat vage, verre geluid intact gelaten. Een vreemde keus van Raymonde. Sam Windett van Archie Bronson Outfit zingt een duel met Liela op Side By Side. Daarmee is meteen een van de twee rocknummers genoemd. Hands is het andere nummer dar verschilt in tempo en geluid.

Kin is een mooie release zonder grote verassingen. The Duke Spirit is een groep die vooral in thuisland Engeland fans heeft. Kin is geen album waarmee de groep de rest van Europa gaat veroveren. The Duke Spirit zal deze zomer niet op de festival te beluisteren zijn, maar verdient met de ingetogen, gevoelige muziek een aandachtig publiek in de juiste zalen. Jaks Schuit

LIVEDATUM 29/10 London Calling @ Paradiso, Amsterdam