Category: Recensies

Moke – The Time Has Come (PIAS)
We hebben er drie jaar op moeten wachten, maar eindelijk is het zover: vanaf 13 november ligt het vierde studioalbum van de goedgeklede mannen van Moke in de winkels, met de passende naam The Time Has Come. En de band is dit jaar al weer een decennium oud, dus sowieso tijd voor een feestje.

De vierkoppige Brits-Amsterdamse band heeft daarnaast ook nog een uitbreiding ondergaan met een vijfde bandlid in de persoon van gitarist Robin Berlijn (Kane, Fatal Flowers). Ongetwijfeld in strak gestreken overhemd en pantalon zijn de bandleden voor dit album op en neer gereisd tussen de ICP Studio´s in Brussel en Studio 150 in Amsterdam. Naar eigen zeggen heeft het nieuwe album een krachtige en dynamische ontwikkeling doorgemaakt, en het moet gezegd: het catchy titelnummer geeft al een goede indruk. Al ligt de kracht van de nummers op dit album met name op het gebied van een innemende laidback sound en niet zozeer in snoeiarde poprock.

In nummers als Dreams, Hide in the Daylight, Ballad of a Lost Soul en Stand my Ground wordt de overwegend gevoelige ballade sfeer van de songs op dit album doorgetrokken. De eerste single Let It Burn gaat nog het meest in de richting van rock. maar zoals verwacht van Moke, brengen zij met The Time Has Come wederom een kwalitatief hoogstaand album uit vol prachtige melodielijnen, rockjuweeltjes en earworms die zich de hele dag in je oor nestelen. Tekst Mania | Marjan Kok Maison du Malheur – Stomping Ground (V2 Records)
De Nederlandse band Maison du Malheur is een bont gezelschap van zeven man, dat al een flinke live-reputatie heeft opgebouwd in het land. De komende maanden zijn ze weer aan het touren. Er is namelijk een nieuw album en dat mag gevierd worden!
Op dit nieuwe album is er een smeltkroes van allerlei stijlen te horen. De titel, Stomping Ground, staat aan de ene kant gewoon voor een hangplek maar verwijst ook naar ‘stomp jazz’: een jazz-genre uit de eerste helft van de vorige eeuw, gekenmerkt door een flink tempo. De manier van dansen op deze muziek werd ook ‘stomping’ genoemd, dus het moge duidelijk zijn dat Maison du Malheur er weer één groot feest van maakt.

Naast de jazz is de band beïnvloed door andere oude Amerikaanse muziek, zoals blues en rock & roll, maar net zo goed door artiesten als Nick Cave en Tom Waits én door balkan-muziek. Dit levert een uniek eigen geluid op, wat gecompleteerd wordt door het karakteristieke stemgeluid van zanger en liedjesschrijver J.P. Mesker. Zijn ietwat rauwe en krachtige stemgeluid doet nog het meest denken aan die van Stef Kamil Carlens (Zita Swoon/ex-dEUS).

Met Stomping Ground leveren ze tien nieuwe liedjes aan, die stuk voor stuk een ander geluid laten horen, zonder dat het afdoet aan de eenheid. Zo klinkt Too Fast, Too Slow alsof ze een vergeten rock and rollhit coveren, terwijl er op Reboot juist een klezmerband lijkt te spelen. Een aantal andere liedjes zijn doorweven met een ouderwets jazz-geluid, wat de muziek flink wat schwung meegeeft. Het hoogtepunt is Your Number Is Up, dat begint als een Ennio Morricone-soundtrack en na drie minuten overgaat in een grimmige, traag voortslepende Nick Cave-pastiche.

Een gevarieerd album dus, dat naast de opzwepende rock-, jazz- en balkan-klanken ook een paar rustpunten kent. Het zijn echter vooral de muzikale nuances die alle kanten op schieten. De ene keer ligt de nadruk meer op jazz, de andere keer op bijvoorbeeld blues, maar uiteindelijk is alles overgoten met een heel fijn Maison du Malheur-sausje. Een uniek geluid, zeker in Nederland, en de moeite waard om eens live te bekijken. Arnout de Vries

LIVEDATA 19/11 De Gebroeders Nobel, Leiden 20/11 Gigant, Apeldoorn 21/11 Kroepoekfabriek, Vlaardingen 27/11 Estrado, Harderwijk 04/12 Gebouw-T, Bergen op Zoom 11/12 De Peppel, Zeist 18/12 Asteriks, Leeuwarden 23/12 Vera, Groningen

Kurt Cobain – Montage Of Heck: The Home Recordings (Universal)
Eerder dit jaar verscheen de documentaire Montage Of Heck, gemaakt door regisseur Brett Morgan. Morgan dook in de archieven van wijlen Kurt Cobain, ontdekte tweehonderd uur aan nooit eerder openbaar gemaakte audio, muziek en zelfgemaakte video’s en vierduizend pagina’s aan geschreven teksten. De uiteindelijke docu verontrust, is indrukwekkend en geeft middels zeldzaam materiaal en bizarre scenes een vervreemde en bij tijd en wijle zelfs ongemakkelijke kijk in het vaak tragische, dan wel eenzame leven van tegen wil en dank ‘superster’ Cobain.

Met The Home Recordings kun je kiezen uit een standaarduitgave met 13 tracks en deluxe versie met 31 nummers. Er komt een breed scala aan geluidsfragmenten voorbij. Volledige nummers, demo’s, gesproken woorden, snippets, stukjes tekst die later op diverse albums zijn gebruikt, priegelwerk… Het is alsof je eind jaren tachtig bij zijn schepping bent. Olympia, Washington, het chaotische appartement van Kurt. Het gros van het materiaal is afkomstig van cassettebandjes uit versleten opnameapparatuur.

In zijn appartement hield hij zich met grote regelmaat doende met verscheidene creatieve inspanningen, doorgaans geflankeerd door zijn toenmalige vriendin Tracy Marander. Later zou blijken dat About A Girl, een van Nirvana’s beste tracks, op Kurt’s liefde voor Marander was gebaseerd. Op The Home Recordings hoor je onder meer een nummer voor zijn dochter, een cover van The Beatles’ And I Love Her, een eerbetoon aan zijn helden van The Melvins, een liedje met Britse folk-invloeden en vroege demo’s van later uitgebrachte nummers als Scoff, Sappy en Been A Son. Onmisbaar voer voor de liefhebbers van Kurt en Nirvana! Tekst Mania | Jelle TeitsmaDef Leppard – Def Leppard (e-a-r Music / V2)
Niet eerder zat er zoveel tijd tussen albums van Def Leppard. Songs From The Sparkle Lounge verscheen in 2008. Def Leppard heeft over het gelijknamige elfde album dus ruim zes jaar gedaan. De groep heeft echter in die jaren niet stil gezeten. Het vijftal muzikanten uit Sheffield treedt graag en veel op en verkoopt in zo ongeveer elke stad het stadion uit. Hits als Rock Of Ages, Foolin’ en Pour Some Sugar worden door tienduizenden fans vol overgave meegebruld tijdens optredens.

Voor het album Def Leppard ging de groep met twee of drie ideeën de studio in. Opener Let’s Go is een ruim drie minuten durend nummer, dat in elke rockparade hoog zal eindigen. Het is zo’n track die in de stadions en grote zalen kan worden opgerekt om het publiek mee te laten zingen. Veertien nummers in totaal op Def Leppard. De hit, de ballade, de rocktracks, alles is aanwezig en klinkt als Def Leppard in grote vorm. Zanger Joe Elliott meldde dat de plaat klonk als “a bit like Led Zeppelin or Queen but you can hear AC/DC or Crosby, Stills & Nash”. Gitarist Phil Collin wilde in het begeleidende schrijven bij de plaat vermeld zien, dat “it’s probably the most diverse thing we’ve ever done. It’s the loudest guitars we’ve done.” Het is allemaal waar. Na zes jaar komt de groep die in 1977 de eerste nummers schreef, met een plaat die klinkt als Def Leppard in grootse vorm. De plaat heeft geen verrassingen of het zou het verrassende hoge niveau van de nieuwe nummers moeten zijn. Def Leppard klinkt bekend en vooral verrassend vitaal. Jaks Schuit

Frank Carter & The Rattlesnakes – Blossom (International Death Cult/ Kobalt/V2 Benelux)
“Even on my own, you can’t stop me!”, zo schreeuwt Frank Carter in de opener van deze compromisvrije punkplaat. Wat een zelfkennis heeft die man. De voormalige frontman van Gallows en recent Pure Love betreedt het solopad met ferme stappen.

Waar One Love meer kiest voor een wat toegankelijkere sound, wordt het gaspedaal hier weer flink ingetrapt. Geen poespas, gewoon lekkere schreeuwpunk. Simpele riffjes en catchy refreintjes. Af en toe passeren we zelfs wat sfeervolle rustpunten. Ook wel eens lekker. Eentonigheid ligt namelijk voortdurend op de loer, maar slaat eigenlijk nooit echt toe. Met dank aan klassesongs als Fangs en Paradise. Prima punkplaat. Milo Lambers

LIVEDATUM 08/12 Muziek-o-droom, HasseltBoy & Bear – Limit Of Love (Nettwerk)
Zo’n anderhalf jaar na Harlequin Dream en ruim vijf jaar nadat debuut Moonfire werd uitgebracht is Limit Of Love de derde langspeler van de Australische heren van Boy & Bear. Na een megatournee, waarbij honderdzeventig shows op drie continenten werden gegeven, werd besloten om met producer Ethan Johns (bekend van onder andere Kings Of Leon en Kaiser Chiefs) te gaan samenwerken.

Wat volgde was een hevige periode van schrijven, sessies aan de zuidkust van New South Wales en de primeur om in de studio gezamenlijk nummers te componeren. Dit heeft geresulteerd in een organisch klinkend, goudeerlijk album. Er zit meer diepte in de tracks, direct hoorbaar op de titeltrack. En na het naar rock neigende Walk The Wire en Where’d You Go keert de rust terug. Harmonieuze en dromerige liedjes in combinatie met synthesizers, een beetje country, repetitieve percussie en nog veel meer maken Limit Of Love anders dan beide voorgangers, maar nog steeds heel erg Boy & Bear. Tekst Mania | Jelle Teitsma

LIVEDATA 03/03/2016 Annabel, Rotterdam 04/03/2016 Botanique, Brussel

Josh Ritter – Sermon on the Rocks (V2 Records)
Na de middelbare school besloot Josh Ritter in de voetstappen van zijn ouders te treden en neurowetenschappen te studeren. Dit hield hij echter al snel voor gezien, om daarvoor in de plaats zijn eigen studie samen te stellen: ‘american history through narrative folk music’. Deze studie vat eigenlijk heel mooi zijn muziek samen. Ritter is een verhalenverteller, die met zijn muziek de Amerikaanse samenleving beschouwt. Op Sermon on the Rocks staat het thema ‘religie’ centraal.

De titel verwijst al meteen naar een Bijbelse gebeurtenis, namelijk de ‘sermon on the mount’, oftewel de bergrede. Hierin heeft Jezus Christus een aantal praktische leefregels genoemd, een soort leidraad voor de mens, enigszins vergelijkbaar met de tien geboden. Josh Ritter lijkt zich dus te presenteren als een moderne Jezus. Bovendien kondigt hij in het openingsnummer de apocalyps aan. Dat klinkt allemaal vrij pretentieus, wat wil Josh Ritter hiermee zeggen?
Zo serieus komt Josh op het verdere album toch niet over. Door ‘rocks’ in plaats van ‘mount’ geeft hij er al een knipoog aan; hij is niet Jezus op de berg, hij is slechts Josh op wat rotsen. Maar hij heeft wél wat te zeggen.

Zo verhaalt het lied Getting Ready to Get Down over een meisje dat in de ogen van haar ouders zondig is, onder andere door haar seksuele activiteit, en telkens maar naar bijbelstudie wordt gestuurd. Seksualiteit is nog altijd een lastig onderwerp in de Verenigde Staten, en een onderwerp waar Josh Ritter op het album veel over zingt. Op dit nummer neemt hij het voor het meisje op; hij lijkt de rol van christendom in het dagelijks leven te groot te vinden, en ziet weinig fouts aan het genieten van seks. Dat deed hij zelf immers ook; onder andere in het nummer Homecoming, waarin hij terugblikt op de mooie momenten van zijn puberteit, waarin hij met een meisje naar een geheim plekje ging om daar elkaar te ontdekken.

Muzikaal gezien is het een gevarieerd folkalbum, met veel country- en rockinvloeden. Hij wisselt veel af in sfeer en tempo, om de muziek mooi aan te laten sluiten bij de teksten. Zo heeft Homecoming, waarin hij zijn jeugd opnieuw beleeft, een groots en euforisch geluid. Seeing Me ‘Round is echter heel slepend en spookachtig. Daarin zingt hij namelijk, vanuit de ogen van een moordslachtoffer, over de moord en over de zoete wraak die hij zal nemen. Muziek en tekst komen hier op sterke wijze samen om een verhaal te vertellen.

Ondanks dat de titel op een preek duidt en er geopend wordt met de apocalyps, voelt het ten opzichte van zijn voorgaande albums wat opgewekter aan. Er zit over de gehele linir aardig wat tempo in, met zelfs wat lekkere feelgood-countryrock. De meeste nummers laveren tussen de folkrock en de countryrock, aangekleed met smaakvolle arrangementen. Josh Ritter heeft een sterke band achter zich, en heeft prima composities geschreven, waardoor het album al meteen zeer aangenaam in het gehoor klinkt. Dankzij de uitstekende teksten is er bovendien de nodige diepgang. Het is Ritters visie op het Amerika van nu (met nu en dan een persoonlijke noot), verpakt in de muziek waar duidelijk zijn passie ligt; country en folk. Alweer een geslaagd album van deze moderne troubadour. Arnout de VriesTrixie Whitley – Porta Bohemica (Unday Records)
Kinderen van bekende ouders hebben er maar mee om te gaan, maar een vergelijking van Trixie Whitley met haar vader laten we hier buiten beschouwing. Waarom? Omdat ze voor de tweede keer (na Fourth Corner uit 2013) een dijk van een plaat aflevert. Ze begon al jong met drummen, raakte in de ban van electronica en hiphop en speelt inmiddels ook gitaar en piano. Schrijft bovendien haar nummers zelf, zo iemand dus.

Haar stem is intens en haar muziek ademt blues en soul, maar is ook helemaal van deze tijd, met duidelijke invloeden uit indie en electronica. Porta Bohemica gaat negen nummers lang heen en weer tussen ballads en uptempo songs. De meeste indruk maken de indringende opener Faint Mystery, de ingetogen afsluiter The Visitor, het gejaagde Hourglass en Soft Spoken Words. Daar tegenover staan wat luchtiger songs als Salt en Witness, zodat de plaat blijft boeien maar nergens te zwaar wordt. Vakwerk van een buitengewoon jong talent. Tekst Mania | Louk Vanderschuren

LIVEDATA 30/11 Ancienne Belgique, Brussels (SOLD OUT) 01/12 Ancienne Belgique, Brussel 08/12 Paradiso Noord, Tolhuistuin Amsterdam 10/12 Poppodium Gebouw-T, Bergen Op Zoom

Guy Garvey – Courting The Squall (Polydor)
In de loop van de jaren heeft deze frontman van Elbow een rij songs geschreven, die misschien niet zo geschikt zijn voor zijn band. Vandaar, een solo-album. En omdat hij het leuk vond een plaat op te nemen met zijn favoriete muzikanten buiten Elbow, zoals Ben Christophers, Pete Jobson (I Am Kloot) en Jolie Holland.

Geen reden voor de Elbow-fans om zich zorgen te gaan maken overigens. In plaats van de vertrouwde toetsen van Craig Potter zijn er soms blazers (Harder Edges, Broken Bottles And Chandeliers, Belly Of The Whale; zoek de verwijzing naar George Michael!) en er is een late night-jazz duet met Jolie Holland (Electricity). Voor de rest grijpt hij veel terug op het geluid van de eerste twee Elbow-albums. Met die prachtige, wat hese stem van Garvey uiteraard centraal, in stuk voor stuk fraaie, sfeervolle songs. Een soort Elbow De Luxe dus, horen we iemand klagen? Tekst Mania | Louk Vanderschuren

LIVEDATA 26/11 Ancienne Belgique, Brussel 29/11 Paradiso, AmsterdamWalter Trout – Battle Scars (Mascot Records)
Begin 2014 lag Walter Trout in het ziekenhuis. Hij was te zwak om te bewegen, communiceren lukte op geen enkele manier en hij herkende zijn bezoek niet. De gitaar in de hoek van de kamer bleef wekenlang onaangeraakt. Op 26 mei kreeg Trout een nieuwe lever en begon hij aan een lang revalidatieproces.

Battle Scars, de nieuwe langspeler opent met Almost Gone. De titels van de nummers lezen als het verhaal van de ziekte en het proces van genezing. Tomorrow Seems So Far Away en Haunted By The Night zijn nummers die een muzikant zou kunnen schrijven in een eenzaam ziekenhuisbed. My Ship Came In en Gonna Live Again lezen als composities van een patiënt die aan de beterende hand is. Op zijn eigen site vertelt Trout na wat riffs op zijn gitaar in een videoboodschap het volgende: “Hi there, this is Walter Trout. I have a new album coming out. It’s called Battle Scars and it is the story of what I went through the last couple of years with some severe liverdisease and a livertransplant and almost dying. And I took that story and set it to music.”

Walter Trout beweegt zich op Battle Scars niet op nieuwe muzikale wegen. Een ziekteproces bevat voldoende verhalen voor dertien nummers pure blues met hier en daar een rockend rafelrandje. Trout is fit genoeg om zijn verhaal naar de fans te brengen. Op 28 november staat hij met zijn begeleidingsband in Carre, Amsterdam. Jaks Schuit

LIVEDATUM 28/11 Carré, Amsterdam