Livereview: Thunder

Thunder

Live Review: Thunder @ 013, Tilburg
15 November 2015
Tekst/Foto’s 
Martien Koolen

Kortgeleden zag ik Thunder nog op Bospop en nu spelen de heren in de “vernieuwde” kleine 013 zaal met een capaciteit van 700 bezoekers. Het is gezellig druk en het publiek heeft er volgens mij wel zin in, want na het AC/DC intro van Thunderstruck en de eerste tonen van Wonder Days, de titel song van Thunders laatste album, danst en zingt het publiek onder leiding van “dirigent” Danny Bowes volop mee. Natuurlijk staan er weer veel songs van Wonder Days op het programma; dus is het genieten van Black Water, Resurrection Day, The Thing I Want en het meeslepende When The Music Played.

ThunderBowes krijgt het publiek weer volledig in zijn macht en laat het schreeuwen, dansen, springen en klappen of het een lieve lust is. Gelukkig wordt de swingende set twee keer onderbroken door een ballad en kun je genieten van Broken (fantastisch gezongen door Bowes) en het oude I’ll Be Waiting van het album Behind Closed Doors uit 1995. Opvallend is natuurlijk dat Thunder nog altijd veel nummers van hun debuut Back Street Symphony uit 1990 speelt, maar het publiek wil deze nummers, zoals Love Walked In, Backstreet Symphony, Higher Ground en Dirty Love gewoon horen. Het geluid in deze nieuwe zaal is prima en Thunder is zoals altijd weer in top vorm, het spelplezier straalt er weer van af en vooral Bowes en Morley geven zich voor 200% en zetten 013 in vuur en vlam.

I Love You More Than Rock And Roll van het album The Magnificent Seventh (2005) beëindigt de reguliere set op een heerlijke manier, maar natuurlijk komt Thunder terug en worden we nog eens getrakteerd op drie Thunder classics, te weten Low Life In High Places, fantastisch meegezongen door het publiek, Higher Ground en als laatste Dirty Love. Maar dan is het ook helaas echt weer afgelopen en is er alweer een heerlijk Thunder feestje voorbij. Hopelijk volgen er nog veel in de nabije toekomst: cheers!!

ThunderSET LIST

  • Wonder Days
  • River Of Pain
  • Black Water
  • Resurrection Day
  • Broken
  • The Devil Made Me Do It
  • Backstreet Symphony
  • I’ll Be Waiting
  • The Thing I Want
  • When The Music Played
  • Love Walked In
  • I Love You More Than Rock ‘N RollToegiften
  • Low Life In High Places
  • Higher Ground
  • Dirty Love

Thunder

Album Reviews: Moke en Maison du Malheur

MokeMoke – The Time Has Come (PIAS)
We hebben er drie jaar op moeten wachten, maar eindelijk is het zover: vanaf 13 november ligt het vierde studioalbum van de goedgeklede mannen van Moke in de winkels, met de passende naam The Time Has Come. En de band is dit jaar al weer een decennium oud, dus sowieso tijd voor een feestje.

De vierkoppige Brits-Amsterdamse band heeft daarnaast ook nog een uitbreiding ondergaan met een vijfde bandlid in de persoon van gitarist Robin Berlijn (Kane, Fatal Flowers). Ongetwijfeld in strak gestreken overhemd en pantalon zijn de bandleden voor dit album op en neer gereisd tussen de ICP Studio´s in Brussel en Studio 150 in Amsterdam. Naar eigen zeggen heeft het nieuwe album een krachtige en dynamische ontwikkeling doorgemaakt, en het moet gezegd: het catchy titelnummer geeft al een goede indruk. Al ligt de kracht van de nummers op dit album met name op het gebied van een innemende laidback sound en niet zozeer in snoeiarde poprock.

In nummers als Dreams, Hide in the Daylight, Ballad of a Lost Soul en Stand my Ground wordt de overwegend gevoelige ballade sfeer van de songs op dit album doorgetrokken. De eerste single Let It Burn gaat nog het meest in de richting van rock. maar zoals verwacht van Moke, brengen zij met The Time Has Come wederom een kwalitatief hoogstaand album uit vol prachtige melodielijnen, rockjuweeltjes en earworms die zich de hele dag in je oor nestelen. Tekst Mania | Marjan Kok Maison du MalheurMaison du Malheur – Stomping Ground (V2 Records)
De Nederlandse band Maison du Malheur is een bont gezelschap van zeven man, dat al een flinke live-reputatie heeft opgebouwd in het land. De komende maanden zijn ze weer aan het touren. Er is namelijk een nieuw album en dat mag gevierd worden!
Op dit nieuwe album is er een smeltkroes van allerlei stijlen te horen. De titel, Stomping Ground, staat aan de ene kant gewoon voor een hangplek maar verwijst ook naar ‘stomp jazz’: een jazz-genre uit de eerste helft van de vorige eeuw, gekenmerkt door een flink tempo. De manier van dansen op deze muziek werd ook ‘stomping’ genoemd, dus het moge duidelijk zijn dat Maison du Malheur er weer één groot feest van maakt.

Naast de jazz is de band beïnvloed door andere oude Amerikaanse muziek, zoals blues en rock & roll, maar net zo goed door artiesten als Nick Cave en Tom Waits én door balkan-muziek. Dit levert een uniek eigen geluid op, wat gecompleteerd wordt door het karakteristieke stemgeluid van zanger en liedjesschrijver J.P. Mesker. Zijn ietwat rauwe en krachtige stemgeluid doet nog het meest denken aan die van Stef Kamil Carlens (Zita Swoon/ex-dEUS).

Met Stomping Ground leveren ze tien nieuwe liedjes aan, die stuk voor stuk een ander geluid laten horen, zonder dat het afdoet aan de eenheid. Zo klinkt Too Fast, Too Slow alsof ze een vergeten rock and rollhit coveren, terwijl er op Reboot juist een klezmerband lijkt te spelen. Een aantal andere liedjes zijn doorweven met een ouderwets jazz-geluid, wat de muziek flink wat schwung meegeeft. Het hoogtepunt is Your Number Is Up, dat begint als een Ennio Morricone-soundtrack en na drie minuten overgaat in een grimmige, traag voortslepende Nick Cave-pastiche.

Een gevarieerd album dus, dat naast de opzwepende rock-, jazz- en balkan-klanken ook een paar rustpunten kent. Het zijn echter vooral de muzikale nuances die alle kanten op schieten. De ene keer ligt de nadruk meer op jazz, de andere keer op bijvoorbeeld blues, maar uiteindelijk is alles overgoten met een heel fijn Maison du Malheur-sausje. Een uniek geluid, zeker in Nederland, en de moeite waard om eens live te bekijken. Arnout de Vries

LIVEDATA 19/11 De Gebroeders Nobel, Leiden 20/11 Gigant, Apeldoorn 21/11 Kroepoekfabriek, Vlaardingen 27/11 Estrado, Harderwijk 04/12 Gebouw-T, Bergen op Zoom 11/12 De Peppel, Zeist 18/12 Asteriks, Leeuwarden 23/12 Vera, Groningen

Live Review: Black Box Revelation

Sugarfactory 9 nov 2015 (4)-zwwLive Review: Black Box Revelation @ Sugar Factory, Amsterdam
9 November 2015
Tekst
Jeroen Bakker Foto’s Peter Blaauw

Twee maanden geleden stonden ze nog in een stijf uitverkochte Paradiso om het publiek op te warmen voor het optreden van Seasick Steve. Die avond vormde zijn album Sonic Soul Surfer het excuus om naar de hoofdstad te komen. De bluesveteraan had enige tijd daarvoor kennis gemaakt met de twee jongens van Black Box Revelation en dat was hem uitstekend bevallen. Alles moest, zo bedacht hij, in het werk worden gesteld om het duo met hem, voor een weliswaar korte maar intensieve tournee, mee te krijgen. Van de ‘Sonic Surfer’ werd vervolgens direkt overgestapt over op de Highway Cruiser, het nieuwste wapenfeit van de twee vrienden dat sinds kort verkrijgbaar is en waarvan al enig nieuw materiaal is losgelaten op het publiek.
Voor wie het druilerige herfstweer geen belemmering vormde kon de week niet beter beginnen dan op maandagavond in de Amsterdamse Sugarfactory.

The Black Box Revelation richt zich deze maand volledig op de promotie van het vierde album dat tot stand is gekomen met behulp van producer Thomas ‘TNT’ Brenneck, de man die niet alleen verantwoordelijk is voor het soulvolle en veel geroemde ‘Daptone-geluid’ maar daarnaast de gitaarpartijen verzorgde bij artiesten als Sharon Jones of Amy Winehouse. “Vooral die plaat van Charles Bradley vonden wij geweldig klinken”, bekende zanger/gitarist Jan Paternoster in het gesprek wat wij eerder op de dag met de twee muzikanten hadden. “Zo moest die van ons ook gaan klinken.”
Het resultaat van deze samenwerking is een verzameling nieuw materiaal waarin Black Box Revelation nieuwe paden betreedt zonder het eigen karakteristieke geluid te verliezen. Het rauwe (blues)randje is gebleven maar er is inderdaad een pittige portie soul aan toegevoegd.

Sugarfactory 9 nov 2015 (3)-zwwIn de live-uitvoeringen blijken de nieuwe tracks van Highway Cruiser er al goed in te zitten. Het zal er ongetwijfeld mee te maken hebben gehad dat ten tijde van de opnamen alles dusdanig goed was voorbereid dat het in slechts enkele takes op tape stond. Daarnaast kan het duo zich nu eenmaal beroepen op een uitstekende live-reputatie. Ze zijn tenslotte al bijna tien jaar bij elkaar en hebben al een enorm aantal draaiuren op de teller staan.

Heel soms wordt er hulp van buitenaf gezocht. Voor vanavond was iemand op het briljante idee gekomen om vocale ondersteuning uit het voorprogramma te halen. Het gehele gospelkoor zoals dat op het album te horen is laten overvliegen uit New York is tenslotte iets teveel van het goede.

Zo zien we na Madhouse, de opener van de avond, zangeres Mo uit Mo & Grazz als derde bandlid fungeren in het, voor BBR-begrippen uiterst dansbare en gloednieuwe Gloria. Ook in War Horse dat wij voor het eerst live mogen meemaken voegt haar krachtige vocale bijdrage daadwerkelijk iets toe aan het stevige en vertrouwde geluid van de band.
Ondanks de geringe opkomst is het iedere keer weer een feest wanneer er knallers van het kaliber High On A Wire of I Think I Like You in de set voorbij komen. De podiumvloer heeft veel weg van een slagveld, is drijfnat van het zweet en ligt bezaaid met houtsplinters van de drumsticks. Na I Don’t Want It, het mooiste Rolling Stones-nummer wat Jagger en Richards nooit hebben geschreven, is het optreden als in een flits voorbij gevlogen en hebben mannen zich weer volledig leeg gespeeld. Deze Highway Cruiser is al in een vroeg stadium warm gedraaid en laat zich door niets of niemand afstoppen.

Sugarfactory 9 nov 2015 (2)Black Box Revelation

Album Reviews: Kurt Cobain en Def Leppard

Kurt CobainKurt Cobain – Montage Of Heck: The Home Recordings (Universal)
Eerder dit jaar verscheen de documentaire Montage Of Heck, gemaakt door regisseur Brett Morgan. Morgan dook in de archieven van wijlen Kurt Cobain, ontdekte tweehonderd uur aan nooit eerder openbaar gemaakte audio, muziek en zelfgemaakte video’s en vierduizend pagina’s aan geschreven teksten. De uiteindelijke docu verontrust, is indrukwekkend en geeft middels zeldzaam materiaal en bizarre scenes een vervreemde en bij tijd en wijle zelfs ongemakkelijke kijk in het vaak tragische, dan wel eenzame leven van tegen wil en dank ‘superster’ Cobain.

Met The Home Recordings kun je kiezen uit een standaarduitgave met 13 tracks en deluxe versie met 31 nummers. Er komt een breed scala aan geluidsfragmenten voorbij. Volledige nummers, demo’s, gesproken woorden, snippets, stukjes tekst die later op diverse albums zijn gebruikt, priegelwerk… Het is alsof je eind jaren tachtig bij zijn schepping bent. Olympia, Washington, het chaotische appartement van Kurt. Het gros van het materiaal is afkomstig van cassettebandjes uit versleten opnameapparatuur.

In zijn appartement hield hij zich met grote regelmaat doende met verscheidene creatieve inspanningen, doorgaans geflankeerd door zijn toenmalige vriendin Tracy Marander. Later zou blijken dat About A Girl, een van Nirvana’s beste tracks, op Kurt’s liefde voor Marander was gebaseerd. Op The Home Recordings hoor je onder meer een nummer voor zijn dochter, een cover van The Beatles’ And I Love Her, een eerbetoon aan zijn helden van The Melvins, een liedje met Britse folk-invloeden en vroege demo’s van later uitgebrachte nummers als Scoff, Sappy en Been A Son. Onmisbaar voer voor de liefhebbers van Kurt en Nirvana! Tekst ManiaJelle TeitsmaDef Leppard - Def LeppardDef Leppard – Def Leppard (e-a-r Music / V2)
Niet eerder zat er zoveel tijd tussen albums van Def Leppard. Songs From The Sparkle Lounge verscheen in 2008. Def Leppard heeft over het gelijknamige elfde album dus ruim zes jaar gedaan. De groep heeft echter in die jaren niet stil gezeten. Het vijftal muzikanten uit Sheffield treedt graag en veel op en verkoopt in zo ongeveer elke stad het stadion uit. Hits als Rock Of Ages, Foolin’ en Pour Some Sugar worden door tienduizenden fans vol overgave meegebruld tijdens optredens.

Voor het album Def Leppard ging de groep met twee of drie ideeën de studio in. Opener Let’s Go is een ruim drie minuten durend nummer, dat in elke rockparade hoog zal eindigen. Het is zo’n track die in de stadions en grote zalen kan worden opgerekt om het publiek mee te laten zingen. Veertien nummers in totaal op Def Leppard. De hit, de ballade, de rocktracks, alles is aanwezig en klinkt als Def Leppard in grote vorm. Zanger Joe Elliott meldde dat de plaat klonk als “a bit like Led Zeppelin or Queen but you can hear AC/DC or Crosby, Stills & Nash”. Gitarist Phil Collin wilde in het begeleidende schrijven bij de plaat vermeld zien, dat “it’s probably the most diverse thing we’ve ever done. It’s the loudest guitars we’ve done.” Het is allemaal waar. Na zes jaar komt de groep die in 1977 de eerste nummers schreef, met een plaat die klinkt als Def Leppard in grootse vorm. De plaat heeft geen verrassingen of het zou het verrassende hoge niveau van de nieuwe nummers moeten zijn. Def Leppard klinkt bekend en vooral verrassend vitaal. Jaks Schuit

Album Reviews: Frank Carter en Boy & Bear

Frank Carter & The Rattlesnakes - Blossom (2015)Frank Carter & The Rattlesnakes – Blossom (International Death Cult/ Kobalt/V2 Benelux)
“Even on my own, you can’t stop me!”, zo schreeuwt Frank Carter in de opener van deze compromisvrije punkplaat. Wat een zelfkennis heeft die man. De voormalige frontman van Gallows en recent Pure Love betreedt het solopad met ferme stappen.

Waar One Love meer kiest voor een wat toegankelijkere sound, wordt het gaspedaal hier weer flink ingetrapt. Geen poespas, gewoon lekkere schreeuwpunk. Simpele riffjes en catchy refreintjes. Af en toe passeren we zelfs wat sfeervolle rustpunten. Ook wel eens lekker. Eentonigheid ligt namelijk voortdurend op de loer, maar slaat eigenlijk nooit echt toe. Met dank aan klassesongs als Fangs en Paradise. Prima punkplaat. Milo Lambers

LIVEDATUM 08/12 Muziek-o-droom, HasseltBoy & BearBoy & Bear – Limit Of Love (Nettwerk)
Zo’n anderhalf jaar na Harlequin Dream en ruim vijf jaar nadat debuut Moonfire werd uitgebracht is Limit Of Love de derde langspeler van de Australische heren van Boy & Bear. Na een megatournee, waarbij honderdzeventig shows op drie continenten werden gegeven, werd besloten om met producer Ethan Johns (bekend van onder andere Kings Of Leon en Kaiser Chiefs) te gaan samenwerken.

Wat volgde was een hevige periode van schrijven, sessies aan de zuidkust van New South Wales en de primeur om in de studio gezamenlijk nummers te componeren. Dit heeft geresulteerd in een organisch klinkend, goudeerlijk album. Er zit meer diepte in de tracks, direct hoorbaar op de titeltrack. En na het naar rock neigende Walk The Wire en Where’d You Go keert de rust terug. Harmonieuze en dromerige liedjes in combinatie met synthesizers, een beetje country, repetitieve percussie en nog veel meer maken Limit Of Love anders dan beide voorgangers, maar nog steeds heel erg Boy & Bear. Tekst ManiaJelle Teitsma

LIVEDATA 03/03/2016 Annabel, Rotterdam 04/03/2016 Botanique, Brussel

Live Review: TaxiWars – hyperkinetische jazzcats spinnen zich te pletter

Taxiwars

Live Review: TaxiWars @ De Studio, Antwerpen
07 november 2015
Tekst Ruud Van De Locht | Foto’s Patsie Borgers

“Kort, puntig en direct”, dat is wat Tom Barman van jazzproject TaxiWars verwachtte. Met de beloftevolle saxofonist Robin Verheyen vond hij de gedroomde partner om dit explosief mengsel op diverse podia te brengen. Excelleren op hoog niveau, dat deed het viertal ook in De Studio in Antwerpen.

Taxiwars-000Want met Nicolas Thys (contrabas) en Antoine Pierre (drums) beschikt TaxiWars eveneens over een uitmuntend ‘achterspan’. Zij kweten zich perfect van hun dienende rol, maar lieten het evenmin na hun verdiende territorium op te eisen, wanneer ze dat nodig vonden. Nadat Barman zijn Borgerhout Shuffle had uitgezongen, ging Thys bijvoorbeeld een minutenlange verleidingsdans aan met de dikke snaren van zijn instrument, die qua erotiekgehalte kon tellen. Pure hitsigheid, zo klonk ook het titelnummer TaxiWars, waarop Verheyen en Barman als jonge, oversekste honden tekeer gingen. Robin blies een regenboog aan koloriet uit zijn ‘blaaspijp’ terwijl Tom als een bezeten ‘jazzcat’ een meterslange touwladder van vocale veelstemmigheid op en af huppelde. Tijdens de aanhef van Questionsong leek het of hij net een volle heliumballon zijn longen had ingezogen; tijdens It Went Boom klonk hij als een getormenteerde ziel, volgekerfd met levenskrassen.

TaxiwarsRecent Winds werd ingeleid met een lange, melancholische saxintro die ervoor zorgde dat de openingswoorden “I got a ticket for the midnight train, Take me away from here” nog dieper aan onze ziel knaagden. Blijkbaar waren we niet de enigen, want de volgende minuten bleef het publiek zo angstvallig stil, alsof er een zaak van staatsbelang plaatvond onder de podiumspots. Het tonen van kwetsbaarheid is dit kwartet evenmin vreemd, want tijdens de bisronde kregen we enkele nieuwe songs cadeau, die nog wat nood hadden aan schaafwerk.

Maar wat ons vooral meer dan een uur imponeerde, was de sterke, quasi chemische, verbondenheid tussen Verheyen en Barman. Met een overtal aan plezier leefden ze zich van begin tot eind uit in een muzikaal spectrum, waarvan de klassieke jazzfanaat ongetwijfeld horendol wordt. Maar de ‘punky-funky jazz slam poetry’ die TaxiWars uit zijn poriën perst, vormt ongetwijfeld een succesformule voor de steeds groeiende groep jonge jazzliefhebbers die het voor hen vaak nog onbekende genre vanuit een heel ander en vooral avontuurlijker referentiepunt benaderen.

TaxiWars toert de volgende weken door Nederland en België. Een unieke kans voor een gloeiende herfstavond.

LIVEDATA 13/11 Paradiso (locatie: Bitterzoet), Amsterdam 14/11 Ekko, Utrecht 15/11 de Oosterpoort, Groningen 17/11 LUX, Nijmegen 18/11 Bird, Rotterdam 21/11 Jazz Out, Heerlen

Album Reviews: Josh Ritter en Trixie Whitley

Josh RitterJosh Ritter – Sermon on the Rocks (V2 Records)
Na de middelbare school besloot Josh Ritter in de voetstappen van zijn ouders te treden en neurowetenschappen te studeren. Dit hield hij echter al snel voor gezien, om daarvoor in de plaats zijn eigen studie samen te stellen: ‘american history through narrative folk music’. Deze studie vat eigenlijk heel mooi zijn muziek samen. Ritter is een verhalenverteller, die met zijn muziek de Amerikaanse samenleving beschouwt. Op Sermon on the Rocks staat het thema ‘religie’ centraal.

De titel verwijst al meteen naar een Bijbelse gebeurtenis, namelijk de ‘sermon on the mount’, oftewel de bergrede. Hierin heeft Jezus Christus een aantal praktische leefregels genoemd, een soort leidraad voor de mens, enigszins vergelijkbaar met de tien geboden. Josh Ritter lijkt zich dus te presenteren als een moderne Jezus. Bovendien kondigt hij in het openingsnummer de apocalyps aan. Dat klinkt allemaal vrij pretentieus, wat wil Josh Ritter hiermee zeggen?
Zo serieus komt Josh op het verdere album toch niet over. Door ‘rocks’ in plaats van ‘mount’ geeft hij er al een knipoog aan; hij is niet Jezus op de berg, hij is slechts Josh op wat rotsen. Maar hij heeft wél wat te zeggen.

Zo verhaalt het lied Getting Ready to Get Down over een meisje dat in de ogen van haar ouders zondig is, onder andere door haar seksuele activiteit, en telkens maar naar bijbelstudie wordt gestuurd. Seksualiteit is nog altijd een lastig onderwerp in de Verenigde Staten, en een onderwerp waar Josh Ritter op het album veel over zingt. Op dit nummer neemt hij het voor het meisje op; hij lijkt de rol van christendom in het dagelijks leven te groot te vinden, en ziet weinig fouts aan het genieten van seks. Dat deed hij zelf immers ook; onder andere in het nummer Homecoming, waarin hij terugblikt op de mooie momenten van zijn puberteit, waarin hij met een meisje naar een geheim plekje ging om daar elkaar te ontdekken.

Muzikaal gezien is het een gevarieerd folkalbum, met veel country- en rockinvloeden. Hij wisselt veel af in sfeer en tempo, om de muziek mooi aan te laten sluiten bij de teksten. Zo heeft Homecoming, waarin hij zijn jeugd opnieuw beleeft, een groots en euforisch geluid. Seeing Me ‘Round is echter heel slepend en spookachtig. Daarin zingt hij namelijk, vanuit de ogen van een moordslachtoffer, over de moord en over de zoete wraak die hij zal nemen. Muziek en tekst komen hier op sterke wijze samen om een verhaal te vertellen.

Ondanks dat de titel op een preek duidt en er geopend wordt met de apocalyps, voelt het ten opzichte van zijn voorgaande albums wat opgewekter aan. Er zit over de gehele linir aardig wat tempo in, met zelfs wat lekkere feelgood-countryrock. De meeste nummers laveren tussen de folkrock en de countryrock, aangekleed met smaakvolle arrangementen. Josh Ritter heeft een sterke band achter zich, en heeft prima composities geschreven, waardoor het album al meteen zeer aangenaam in het gehoor klinkt. Dankzij de uitstekende teksten is er bovendien de nodige diepgang. Het is Ritters visie op het Amerika van nu (met nu en dan een persoonlijke noot), verpakt in de muziek waar duidelijk zijn passie ligt; country en folk. Alweer een geslaagd album van deze moderne troubadour. Arnout de VriesTrixie WhitleyTrixie Whitley – Porta Bohemica (Unday Records)
Kinderen van bekende ouders hebben er maar mee om te gaan, maar een vergelijking van Trixie Whitley met haar vader laten we hier buiten beschouwing. Waarom? Omdat ze voor de tweede keer (na Fourth Corner uit 2013) een dijk van een plaat aflevert. Ze begon al jong met drummen, raakte in de ban van electronica en hiphop en speelt inmiddels ook gitaar en piano. Schrijft bovendien haar nummers zelf, zo iemand dus.

Haar stem is intens en haar muziek ademt blues en soul, maar is ook helemaal van deze tijd, met duidelijke invloeden uit indie en electronica. Porta Bohemica gaat negen nummers lang heen en weer tussen ballads en uptempo songs. De meeste indruk maken de indringende opener Faint Mystery, de ingetogen afsluiter The Visitor, het gejaagde Hourglass en Soft Spoken Words. Daar tegenover staan wat luchtiger songs als Salt en Witness, zodat de plaat blijft boeien maar nergens te zwaar wordt. Vakwerk van een buitengewoon jong talent. Tekst ManiaLouk Vanderschuren

LIVEDATA 30/11 Ancienne Belgique, Brussels (SOLD OUT) 01/12 Ancienne Belgique, Brussel 08/12 Paradiso Noord, Tolhuistuin Amsterdam 10/12 Poppodium Gebouw-T, Bergen Op Zoom

Album Reviews: Guy Garvey en Walter Trout

Guy GarveyGuy Garvey – Courting The Squall (Polydor)
In de loop van de jaren heeft deze frontman van Elbow een rij songs geschreven, die misschien niet zo geschikt zijn voor zijn band. Vandaar, een solo-album. En omdat hij het leuk vond een plaat op te nemen met zijn favoriete muzikanten buiten Elbow, zoals Ben Christophers, Pete Jobson (I Am Kloot) en Jolie Holland.

Geen reden voor de Elbow-fans om zich zorgen te gaan maken overigens. In plaats van de vertrouwde toetsen van Craig Potter zijn er soms blazers (Harder Edges, Broken Bottles And Chandeliers, Belly Of The Whale; zoek de verwijzing naar George Michael!) en er is een late night-jazz duet met Jolie Holland (Electricity). Voor de rest grijpt hij veel terug op het geluid van de eerste twee Elbow-albums. Met die prachtige, wat hese stem van Garvey uiteraard centraal, in stuk voor stuk fraaie, sfeervolle songs. Een soort Elbow De Luxe dus, horen we iemand klagen? Tekst ManiaLouk Vanderschuren

LIVEDATA 26/11 Ancienne Belgique, Brussel 29/11 Paradiso, AmsterdamWalter TroutWalter Trout – Battle Scars (Mascot Records)
Begin 2014 lag Walter Trout in het ziekenhuis. Hij was te zwak om te bewegen, communiceren lukte op geen enkele manier en hij herkende zijn bezoek niet. De gitaar in de hoek van de kamer bleef wekenlang onaangeraakt. Op 26 mei kreeg Trout een nieuwe lever en begon hij aan een lang revalidatieproces.

Battle Scars, de nieuwe langspeler opent met Almost Gone. De titels van de nummers lezen als het verhaal van de ziekte en het proces van genezing. Tomorrow Seems So Far Away en Haunted By The Night zijn nummers die een muzikant zou kunnen schrijven in een eenzaam ziekenhuisbed. My Ship Came In en Gonna Live Again lezen als composities van een patiënt die aan de beterende hand is. Op zijn eigen site vertelt Trout na wat riffs op zijn gitaar in een videoboodschap het volgende: “Hi there, this is Walter Trout. I have a new album coming out. It’s called Battle Scars and it is the story of what I went through the last couple of years with some severe liverdisease and a livertransplant and almost dying. And I took that story and set it to music.”

Walter Trout beweegt zich op Battle Scars niet op nieuwe muzikale wegen. Een ziekteproces bevat voldoende verhalen voor dertien nummers pure blues met hier en daar een rockend rafelrandje. Trout is fit genoeg om zijn verhaal naar de fans te brengen. Op 28 november staat hij met zijn begeleidingsband in Carre, Amsterdam. Jaks Schuit

LIVEDATUM 28/11 Carré, Amsterdam

Podcast Volkskrant Radio #2

Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin we u bij de hand nemen langs de beste albums van de maand.

Volkskrant
Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl/volkskrantradio als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!JTNDaWZyYW1lJTIwd2lkdGglM0QlMjI2NjAlMjIlMjBoZWlnaHQlM0QlMjIxODAlMjIlMjBzcmMlM0QlMjJodHRwcyUzQSUyRiUyRnd3dy5taXhjbG91ZC5jb20lMkZ3aWRnZXQlMkZpZnJhbWUlMkYlM0ZlbWJlZF90eXBlJTNEd2lkZ2V0X3N0YW5kYXJkJTI2YW1wJTNCZW1iZWRfdXVpZCUzRDE1ZWQ3MjI5LTc5NDItNDkyMi1hZjQwLTE3MTY4Yjk0OWZmMCUyNmFtcCUzQmZlZWQlM0RodHRwcyUyNTNBJTI1MkYlMjUyRnd3dy5taXhjbG91ZC5jb20lMjUyRnBpbmd1aW5yYWRpbyUyNTJGcGluZ3Vpbi1yYWRpby1wcmVzZW50cy12b2xrc2tyYW50LXJhZGlvLTItMDItMTEtMjAxNSUyNTJGJTI2YW1wJTNCaGlkZV9jb3ZlciUzRDElMjZhbXAlM0JoaWRlX3RyYWNrbGlzdCUzRDElMjZhbXAlM0JyZXBsYWNlJTNEMCUyMiUyMGZyYW1lYm9yZGVyJTNEJTIyMCUyMiUzRSUzQyUyRmlmcmFtZSUzRSUzQ2RpdiUyMHN0eWxlJTNEJTIyd2lkdGglM0ElMjA2NTJweCUzQiUyMGhlaWdodCUzQSUyMDNweCUzQiUyMGNsZWFyJTNBJTIwYm90aCUzQiUyMiUzRSUzQyUyRmRpdiUzRSUzQ3AlMjBzdHlsZSUzRCUyN21hcmdpbiUzQSUyMDBweCUzQiUyMHBhZGRpbmclM0ElMjAzcHglMjA0cHglM0IlMjB3aWR0aCUzQSUyMDY1MnB4JTNCJTIwY29sb3IlM0ElMjByZ2IlMjgxNTMlMkMlMjAxNTMlMkMlMjAxNTMlMjklM0IlMjBmb250LWZhbWlseSUzQSUyMCUyMk9wZW4lMjBTYW5zJTIyJTJDJTIwSGVsdmV0aWNhJTJDJTIwQXJpYWwlMkMlMjBzYW5zLXNlcmlmJTNCJTIwZm9udC1zaXplJTNBJTIwMTFweCUzQiUyMGRpc3BsYXklM0ElMjBibG9jayUzQiUyNyUzRSUzQ2ElMjBzdHlsZSUzRCUyMmNvbG9yJTNBJTIwcmdiJTI4MTI4JTJDJTIwMTI4JTJDJTIwMTI4JTI5JTNCJTIwZm9udC13ZWlnaHQlM0ElMjBib2xkJTNCJTIyJTIwaHJlZiUzRCUyMmh0dHBzJTNBJTJGJTJGd3d3Lm1peGNsb3VkLmNvbSUyRnBpbmd1aW5yYWRpbyUyRnBpbmd1aW4tcmFkaW8tcHJlc2VudHMtdm9sa3NrcmFudC1yYWRpby0yLTAyLTExLTIwMTUlMkYlM0Z1dG1fc291cmNlJTNEd2lkZ2V0JTI2YW1wJTNCdXRtX21lZGl1bSUzRHdlYiUyNmFtcCUzQnV0bV9jYW1wYWlnbiUzRGJhc2VfbGlua3MlMjZhbXAlM0J1dG1fdGVybSUzRHJlc291cmNlX2xpbmslMjIlMjAlM0VQaW5ndWluJTIwUmFkaW8lMjBQcmVzZW50cyUyMFZvbGtza3JhbnQlMjByYWRpbyUyMCUyMzIlMjAwMi0xMS0yMDE1JTNDJTJGYSUzRSUzQ3NwYW4lM0UlMjBieSUyMCUzQyUyRnNwYW4lM0UlM0NhJTIwc3R5bGUlM0QlMjJjb2xvciUzQSUyMHJnYiUyODEyOCUyQyUyMDEyOCUyQyUyMDEyOCUyOSUzQiUyMGZvbnQtd2VpZ2h0JTNBJTIwYm9sZCUzQiUyMiUyMGhyZWYlM0QlMjJodHRwcyUzQSUyRiUyRnd3dy5taXhjbG91ZC5jb20lMkZwaW5ndWlucmFkaW8lMkYlM0Z1dG1fc291cmNlJTNEd2lkZ2V0JTI2YW1wJTNCdXRtX21lZGl1bSUzRHdlYiUyNmFtcCUzQnV0bV9jYW1wYWlnbiUzRGJhc2VfbGlua3MlMjZhbXAlM0J1dG1fdGVybSUzRHByb2ZpbGVfbGluayUyMiUyMCUzRVBpbmd1aW5yYWRpbyUzQyUyRmElM0UlM0NzcGFuJTNFJTIwb24lMjAlM0MlMkZzcGFuJTNFJTNDYSUyMHN0eWxlJTNEJTIyY29sb3IlM0ElMjByZ2IlMjgxMjglMkMlMjAxMjglMkMlMjAxMjglMjklM0IlMjBmb250LXdlaWdodCUzQSUyMGJvbGQlM0IlMjIlMjBocmVmJTNEJTIyaHR0cHMlM0ElMkYlMkZ3d3cubWl4Y2xvdWQuY29tJTJGJTNGdXRtX3NvdXJjZSUzRHdpZGdldCUyNmFtcCUzQnV0bV9tZWRpdW0lM0R3ZWIlMjZhbXAlM0J1dG1fY2FtcGFpZ24lM0RiYXNlX2xpbmtzJTI2YW1wJTNCdXRtX3Rlcm0lM0Rob21lcGFnZV9saW5rJTIyJTIwJTNFJTIwTWl4Y2xvdWQlM0MlMkZhJTNFJTNDJTJGcCUzRSUzQ2RpdiUyMHN0eWxlJTNEJTIyd2lkdGglM0ElMjA2NTJweCUzQiUyMGhlaWdodCUzQSUyMDNweCUzQiUyMGNsZWFyJTNBJTIwYm90aCUzQiUyMiUzRSUzQyUyRmRpdiUzRQ==