Album Reviews: Moke en Maison du Malheur

MokeMoke – The Time Has Come (PIAS)
We hebben er drie jaar op moeten wachten, maar eindelijk is het zover: vanaf 13 november ligt het vierde studioalbum van de goedgeklede mannen van Moke in de winkels, met de passende naam The Time Has Come. En de band is dit jaar al weer een decennium oud, dus sowieso tijd voor een feestje.

De vierkoppige Brits-Amsterdamse band heeft daarnaast ook nog een uitbreiding ondergaan met een vijfde bandlid in de persoon van gitarist Robin Berlijn (Kane, Fatal Flowers). Ongetwijfeld in strak gestreken overhemd en pantalon zijn de bandleden voor dit album op en neer gereisd tussen de ICP Studio´s in Brussel en Studio 150 in Amsterdam. Naar eigen zeggen heeft het nieuwe album een krachtige en dynamische ontwikkeling doorgemaakt, en het moet gezegd: het catchy titelnummer geeft al een goede indruk. Al ligt de kracht van de nummers op dit album met name op het gebied van een innemende laidback sound en niet zozeer in snoeiarde poprock.

In nummers als Dreams, Hide in the Daylight, Ballad of a Lost Soul en Stand my Ground wordt de overwegend gevoelige ballade sfeer van de songs op dit album doorgetrokken. De eerste single Let It Burn gaat nog het meest in de richting van rock. maar zoals verwacht van Moke, brengen zij met The Time Has Come wederom een kwalitatief hoogstaand album uit vol prachtige melodielijnen, rockjuweeltjes en earworms die zich de hele dag in je oor nestelen. Tekst Mania | Marjan Kok Maison du MalheurMaison du Malheur – Stomping Ground (V2 Records)
De Nederlandse band Maison du Malheur is een bont gezelschap van zeven man, dat al een flinke live-reputatie heeft opgebouwd in het land. De komende maanden zijn ze weer aan het touren. Er is namelijk een nieuw album en dat mag gevierd worden!
Op dit nieuwe album is er een smeltkroes van allerlei stijlen te horen. De titel, Stomping Ground, staat aan de ene kant gewoon voor een hangplek maar verwijst ook naar ‘stomp jazz’: een jazz-genre uit de eerste helft van de vorige eeuw, gekenmerkt door een flink tempo. De manier van dansen op deze muziek werd ook ‘stomping’ genoemd, dus het moge duidelijk zijn dat Maison du Malheur er weer één groot feest van maakt.

Naast de jazz is de band beïnvloed door andere oude Amerikaanse muziek, zoals blues en rock & roll, maar net zo goed door artiesten als Nick Cave en Tom Waits én door balkan-muziek. Dit levert een uniek eigen geluid op, wat gecompleteerd wordt door het karakteristieke stemgeluid van zanger en liedjesschrijver J.P. Mesker. Zijn ietwat rauwe en krachtige stemgeluid doet nog het meest denken aan die van Stef Kamil Carlens (Zita Swoon/ex-dEUS).

Met Stomping Ground leveren ze tien nieuwe liedjes aan, die stuk voor stuk een ander geluid laten horen, zonder dat het afdoet aan de eenheid. Zo klinkt Too Fast, Too Slow alsof ze een vergeten rock and rollhit coveren, terwijl er op Reboot juist een klezmerband lijkt te spelen. Een aantal andere liedjes zijn doorweven met een ouderwets jazz-geluid, wat de muziek flink wat schwung meegeeft. Het hoogtepunt is Your Number Is Up, dat begint als een Ennio Morricone-soundtrack en na drie minuten overgaat in een grimmige, traag voortslepende Nick Cave-pastiche.

Een gevarieerd album dus, dat naast de opzwepende rock-, jazz- en balkan-klanken ook een paar rustpunten kent. Het zijn echter vooral de muzikale nuances die alle kanten op schieten. De ene keer ligt de nadruk meer op jazz, de andere keer op bijvoorbeeld blues, maar uiteindelijk is alles overgoten met een heel fijn Maison du Malheur-sausje. Een uniek geluid, zeker in Nederland, en de moeite waard om eens live te bekijken. Arnout de Vries

LIVEDATA 19/11 De Gebroeders Nobel, Leiden 20/11 Gigant, Apeldoorn 21/11 Kroepoekfabriek, Vlaardingen 27/11 Estrado, Harderwijk 04/12 Gebouw-T, Bergen op Zoom 11/12 De Peppel, Zeist 18/12 Asteriks, Leeuwarden 23/12 Vera, Groningen

Live Review: Black Box Revelation

Sugarfactory 9 nov 2015 (4)-zwwLive Review: Black Box Revelation @ Sugar Factory, Amsterdam
9 November 2015
Tekst
Jeroen Bakker Foto’s Peter Blaauw

Twee maanden geleden stonden ze nog in een stijf uitverkochte Paradiso om het publiek op te warmen voor het optreden van Seasick Steve. Die avond vormde zijn album Sonic Soul Surfer het excuus om naar de hoofdstad te komen. De bluesveteraan had enige tijd daarvoor kennis gemaakt met de twee jongens van Black Box Revelation en dat was hem uitstekend bevallen. Alles moest, zo bedacht hij, in het werk worden gesteld om het duo met hem, voor een weliswaar korte maar intensieve tournee, mee te krijgen. Van de ‘Sonic Surfer’ werd vervolgens direkt overgestapt over op de Highway Cruiser, het nieuwste wapenfeit van de twee vrienden dat sinds kort verkrijgbaar is en waarvan al enig nieuw materiaal is losgelaten op het publiek.
Voor wie het druilerige herfstweer geen belemmering vormde kon de week niet beter beginnen dan op maandagavond in de Amsterdamse Sugarfactory.

The Black Box Revelation richt zich deze maand volledig op de promotie van het vierde album dat tot stand is gekomen met behulp van producer Thomas ‘TNT’ Brenneck, de man die niet alleen verantwoordelijk is voor het soulvolle en veel geroemde ‘Daptone-geluid’ maar daarnaast de gitaarpartijen verzorgde bij artiesten als Sharon Jones of Amy Winehouse. “Vooral die plaat van Charles Bradley vonden wij geweldig klinken”, bekende zanger/gitarist Jan Paternoster in het gesprek wat wij eerder op de dag met de twee muzikanten hadden. “Zo moest die van ons ook gaan klinken.”
Het resultaat van deze samenwerking is een verzameling nieuw materiaal waarin Black Box Revelation nieuwe paden betreedt zonder het eigen karakteristieke geluid te verliezen. Het rauwe (blues)randje is gebleven maar er is inderdaad een pittige portie soul aan toegevoegd.

Sugarfactory 9 nov 2015 (3)-zwwIn de live-uitvoeringen blijken de nieuwe tracks van Highway Cruiser er al goed in te zitten. Het zal er ongetwijfeld mee te maken hebben gehad dat ten tijde van de opnamen alles dusdanig goed was voorbereid dat het in slechts enkele takes op tape stond. Daarnaast kan het duo zich nu eenmaal beroepen op een uitstekende live-reputatie. Ze zijn tenslotte al bijna tien jaar bij elkaar en hebben al een enorm aantal draaiuren op de teller staan.

Heel soms wordt er hulp van buitenaf gezocht. Voor vanavond was iemand op het briljante idee gekomen om vocale ondersteuning uit het voorprogramma te halen. Het gehele gospelkoor zoals dat op het album te horen is laten overvliegen uit New York is tenslotte iets teveel van het goede.

Zo zien we na Madhouse, de opener van de avond, zangeres Mo uit Mo & Grazz als derde bandlid fungeren in het, voor BBR-begrippen uiterst dansbare en gloednieuwe Gloria. Ook in War Horse dat wij voor het eerst live mogen meemaken voegt haar krachtige vocale bijdrage daadwerkelijk iets toe aan het stevige en vertrouwde geluid van de band.
Ondanks de geringe opkomst is het iedere keer weer een feest wanneer er knallers van het kaliber High On A Wire of I Think I Like You in de set voorbij komen. De podiumvloer heeft veel weg van een slagveld, is drijfnat van het zweet en ligt bezaaid met houtsplinters van de drumsticks. Na I Don’t Want It, het mooiste Rolling Stones-nummer wat Jagger en Richards nooit hebben geschreven, is het optreden als in een flits voorbij gevlogen en hebben mannen zich weer volledig leeg gespeeld. Deze Highway Cruiser is al in een vroeg stadium warm gedraaid en laat zich door niets of niemand afstoppen.

Sugarfactory 9 nov 2015 (2)Black Box Revelation

Album Reviews: Kurt Cobain en Def Leppard

Kurt CobainKurt Cobain – Montage Of Heck: The Home Recordings (Universal)
Eerder dit jaar verscheen de documentaire Montage Of Heck, gemaakt door regisseur Brett Morgan. Morgan dook in de archieven van wijlen Kurt Cobain, ontdekte tweehonderd uur aan nooit eerder openbaar gemaakte audio, muziek en zelfgemaakte video’s en vierduizend pagina’s aan geschreven teksten. De uiteindelijke docu verontrust, is indrukwekkend en geeft middels zeldzaam materiaal en bizarre scenes een vervreemde en bij tijd en wijle zelfs ongemakkelijke kijk in het vaak tragische, dan wel eenzame leven van tegen wil en dank ‘superster’ Cobain.

Met The Home Recordings kun je kiezen uit een standaarduitgave met 13 tracks en deluxe versie met 31 nummers. Er komt een breed scala aan geluidsfragmenten voorbij. Volledige nummers, demo’s, gesproken woorden, snippets, stukjes tekst die later op diverse albums zijn gebruikt, priegelwerk… Het is alsof je eind jaren tachtig bij zijn schepping bent. Olympia, Washington, het chaotische appartement van Kurt. Het gros van het materiaal is afkomstig van cassettebandjes uit versleten opnameapparatuur.

In zijn appartement hield hij zich met grote regelmaat doende met verscheidene creatieve inspanningen, doorgaans geflankeerd door zijn toenmalige vriendin Tracy Marander. Later zou blijken dat About A Girl, een van Nirvana’s beste tracks, op Kurt’s liefde voor Marander was gebaseerd. Op The Home Recordings hoor je onder meer een nummer voor zijn dochter, een cover van The Beatles’ And I Love Her, een eerbetoon aan zijn helden van The Melvins, een liedje met Britse folk-invloeden en vroege demo’s van later uitgebrachte nummers als Scoff, Sappy en Been A Son. Onmisbaar voer voor de liefhebbers van Kurt en Nirvana! Tekst ManiaJelle TeitsmaDef Leppard - Def LeppardDef Leppard – Def Leppard (e-a-r Music / V2)
Niet eerder zat er zoveel tijd tussen albums van Def Leppard. Songs From The Sparkle Lounge verscheen in 2008. Def Leppard heeft over het gelijknamige elfde album dus ruim zes jaar gedaan. De groep heeft echter in die jaren niet stil gezeten. Het vijftal muzikanten uit Sheffield treedt graag en veel op en verkoopt in zo ongeveer elke stad het stadion uit. Hits als Rock Of Ages, Foolin’ en Pour Some Sugar worden door tienduizenden fans vol overgave meegebruld tijdens optredens.

Voor het album Def Leppard ging de groep met twee of drie ideeën de studio in. Opener Let’s Go is een ruim drie minuten durend nummer, dat in elke rockparade hoog zal eindigen. Het is zo’n track die in de stadions en grote zalen kan worden opgerekt om het publiek mee te laten zingen. Veertien nummers in totaal op Def Leppard. De hit, de ballade, de rocktracks, alles is aanwezig en klinkt als Def Leppard in grote vorm. Zanger Joe Elliott meldde dat de plaat klonk als “a bit like Led Zeppelin or Queen but you can hear AC/DC or Crosby, Stills & Nash”. Gitarist Phil Collin wilde in het begeleidende schrijven bij de plaat vermeld zien, dat “it’s probably the most diverse thing we’ve ever done. It’s the loudest guitars we’ve done.” Het is allemaal waar. Na zes jaar komt de groep die in 1977 de eerste nummers schreef, met een plaat die klinkt als Def Leppard in grootse vorm. De plaat heeft geen verrassingen of het zou het verrassende hoge niveau van de nieuwe nummers moeten zijn. Def Leppard klinkt bekend en vooral verrassend vitaal. Jaks Schuit

Album Reviews: Frank Carter en Boy & Bear

Frank Carter & The Rattlesnakes - Blossom (2015)Frank Carter & The Rattlesnakes – Blossom (International Death Cult/ Kobalt/V2 Benelux)
“Even on my own, you can’t stop me!”, zo schreeuwt Frank Carter in de opener van deze compromisvrije punkplaat. Wat een zelfkennis heeft die man. De voormalige frontman van Gallows en recent Pure Love betreedt het solopad met ferme stappen.

Waar One Love meer kiest voor een wat toegankelijkere sound, wordt het gaspedaal hier weer flink ingetrapt. Geen poespas, gewoon lekkere schreeuwpunk. Simpele riffjes en catchy refreintjes. Af en toe passeren we zelfs wat sfeervolle rustpunten. Ook wel eens lekker. Eentonigheid ligt namelijk voortdurend op de loer, maar slaat eigenlijk nooit echt toe. Met dank aan klassesongs als Fangs en Paradise. Prima punkplaat. Milo Lambers

LIVEDATUM 08/12 Muziek-o-droom, HasseltBoy & BearBoy & Bear – Limit Of Love (Nettwerk)
Zo’n anderhalf jaar na Harlequin Dream en ruim vijf jaar nadat debuut Moonfire werd uitgebracht is Limit Of Love de derde langspeler van de Australische heren van Boy & Bear. Na een megatournee, waarbij honderdzeventig shows op drie continenten werden gegeven, werd besloten om met producer Ethan Johns (bekend van onder andere Kings Of Leon en Kaiser Chiefs) te gaan samenwerken.

Wat volgde was een hevige periode van schrijven, sessies aan de zuidkust van New South Wales en de primeur om in de studio gezamenlijk nummers te componeren. Dit heeft geresulteerd in een organisch klinkend, goudeerlijk album. Er zit meer diepte in de tracks, direct hoorbaar op de titeltrack. En na het naar rock neigende Walk The Wire en Where’d You Go keert de rust terug. Harmonieuze en dromerige liedjes in combinatie met synthesizers, een beetje country, repetitieve percussie en nog veel meer maken Limit Of Love anders dan beide voorgangers, maar nog steeds heel erg Boy & Bear. Tekst ManiaJelle Teitsma

LIVEDATA 03/03/2016 Annabel, Rotterdam 04/03/2016 Botanique, Brussel

Live Review: TaxiWars – hyperkinetische jazzcats spinnen zich te pletter

Taxiwars

Live Review: TaxiWars @ De Studio, Antwerpen
07 november 2015
Tekst Ruud Van De Locht | Foto’s Patsie Borgers

“Kort, puntig en direct”, dat is wat Tom Barman van jazzproject TaxiWars verwachtte. Met de beloftevolle saxofonist Robin Verheyen vond hij de gedroomde partner om dit explosief mengsel op diverse podia te brengen. Excelleren op hoog niveau, dat deed het viertal ook in De Studio in Antwerpen.

Taxiwars-000Want met Nicolas Thys (contrabas) en Antoine Pierre (drums) beschikt TaxiWars eveneens over een uitmuntend ‘achterspan’. Zij kweten zich perfect van hun dienende rol, maar lieten het evenmin na hun verdiende territorium op te eisen, wanneer ze dat nodig vonden. Nadat Barman zijn Borgerhout Shuffle had uitgezongen, ging Thys bijvoorbeeld een minutenlange verleidingsdans aan met de dikke snaren van zijn instrument, die qua erotiekgehalte kon tellen. Pure hitsigheid, zo klonk ook het titelnummer TaxiWars, waarop Verheyen en Barman als jonge, oversekste honden tekeer gingen. Robin blies een regenboog aan koloriet uit zijn ‘blaaspijp’ terwijl Tom als een bezeten ‘jazzcat’ een meterslange touwladder van vocale veelstemmigheid op en af huppelde. Tijdens de aanhef van Questionsong leek het of hij net een volle heliumballon zijn longen had ingezogen; tijdens It Went Boom klonk hij als een getormenteerde ziel, volgekerfd met levenskrassen.

TaxiwarsRecent Winds werd ingeleid met een lange, melancholische saxintro die ervoor zorgde dat de openingswoorden “I got a ticket for the midnight train, Take me away from here” nog dieper aan onze ziel knaagden. Blijkbaar waren we niet de enigen, want de volgende minuten bleef het publiek zo angstvallig stil, alsof er een zaak van staatsbelang plaatvond onder de podiumspots. Het tonen van kwetsbaarheid is dit kwartet evenmin vreemd, want tijdens de bisronde kregen we enkele nieuwe songs cadeau, die nog wat nood hadden aan schaafwerk.

Maar wat ons vooral meer dan een uur imponeerde, was de sterke, quasi chemische, verbondenheid tussen Verheyen en Barman. Met een overtal aan plezier leefden ze zich van begin tot eind uit in een muzikaal spectrum, waarvan de klassieke jazzfanaat ongetwijfeld horendol wordt. Maar de ‘punky-funky jazz slam poetry’ die TaxiWars uit zijn poriën perst, vormt ongetwijfeld een succesformule voor de steeds groeiende groep jonge jazzliefhebbers die het voor hen vaak nog onbekende genre vanuit een heel ander en vooral avontuurlijker referentiepunt benaderen.

TaxiWars toert de volgende weken door Nederland en België. Een unieke kans voor een gloeiende herfstavond.

LIVEDATA 13/11 Paradiso (locatie: Bitterzoet), Amsterdam 14/11 Ekko, Utrecht 15/11 de Oosterpoort, Groningen 17/11 LUX, Nijmegen 18/11 Bird, Rotterdam 21/11 Jazz Out, Heerlen

Album Reviews: Josh Ritter en Trixie Whitley

Josh RitterJosh Ritter – Sermon on the Rocks (V2 Records)
Na de middelbare school besloot Josh Ritter in de voetstappen van zijn ouders te treden en neurowetenschappen te studeren. Dit hield hij echter al snel voor gezien, om daarvoor in de plaats zijn eigen studie samen te stellen: ‘american history through narrative folk music’. Deze studie vat eigenlijk heel mooi zijn muziek samen. Ritter is een verhalenverteller, die met zijn muziek de Amerikaanse samenleving beschouwt. Op Sermon on the Rocks staat het thema ‘religie’ centraal.

De titel verwijst al meteen naar een Bijbelse gebeurtenis, namelijk de ‘sermon on the mount’, oftewel de bergrede. Hierin heeft Jezus Christus een aantal praktische leefregels genoemd, een soort leidraad voor de mens, enigszins vergelijkbaar met de tien geboden. Josh Ritter lijkt zich dus te presenteren als een moderne Jezus. Bovendien kondigt hij in het openingsnummer de apocalyps aan. Dat klinkt allemaal vrij pretentieus, wat wil Josh Ritter hiermee zeggen?
Zo serieus komt Josh op het verdere album toch niet over. Door ‘rocks’ in plaats van ‘mount’ geeft hij er al een knipoog aan; hij is niet Jezus op de berg, hij is slechts Josh op wat rotsen. Maar hij heeft wél wat te zeggen.

Zo verhaalt het lied Getting Ready to Get Down over een meisje dat in de ogen van haar ouders zondig is, onder andere door haar seksuele activiteit, en telkens maar naar bijbelstudie wordt gestuurd. Seksualiteit is nog altijd een lastig onderwerp in de Verenigde Staten, en een onderwerp waar Josh Ritter op het album veel over zingt. Op dit nummer neemt hij het voor het meisje op; hij lijkt de rol van christendom in het dagelijks leven te groot te vinden, en ziet weinig fouts aan het genieten van seks. Dat deed hij zelf immers ook; onder andere in het nummer Homecoming, waarin hij terugblikt op de mooie momenten van zijn puberteit, waarin hij met een meisje naar een geheim plekje ging om daar elkaar te ontdekken.

Muzikaal gezien is het een gevarieerd folkalbum, met veel country- en rockinvloeden. Hij wisselt veel af in sfeer en tempo, om de muziek mooi aan te laten sluiten bij de teksten. Zo heeft Homecoming, waarin hij zijn jeugd opnieuw beleeft, een groots en euforisch geluid. Seeing Me ‘Round is echter heel slepend en spookachtig. Daarin zingt hij namelijk, vanuit de ogen van een moordslachtoffer, over de moord en over de zoete wraak die hij zal nemen. Muziek en tekst komen hier op sterke wijze samen om een verhaal te vertellen.

Ondanks dat de titel op een preek duidt en er geopend wordt met de apocalyps, voelt het ten opzichte van zijn voorgaande albums wat opgewekter aan. Er zit over de gehele linir aardig wat tempo in, met zelfs wat lekkere feelgood-countryrock. De meeste nummers laveren tussen de folkrock en de countryrock, aangekleed met smaakvolle arrangementen. Josh Ritter heeft een sterke band achter zich, en heeft prima composities geschreven, waardoor het album al meteen zeer aangenaam in het gehoor klinkt. Dankzij de uitstekende teksten is er bovendien de nodige diepgang. Het is Ritters visie op het Amerika van nu (met nu en dan een persoonlijke noot), verpakt in de muziek waar duidelijk zijn passie ligt; country en folk. Alweer een geslaagd album van deze moderne troubadour. Arnout de VriesTrixie WhitleyTrixie Whitley – Porta Bohemica (Unday Records)
Kinderen van bekende ouders hebben er maar mee om te gaan, maar een vergelijking van Trixie Whitley met haar vader laten we hier buiten beschouwing. Waarom? Omdat ze voor de tweede keer (na Fourth Corner uit 2013) een dijk van een plaat aflevert. Ze begon al jong met drummen, raakte in de ban van electronica en hiphop en speelt inmiddels ook gitaar en piano. Schrijft bovendien haar nummers zelf, zo iemand dus.

Haar stem is intens en haar muziek ademt blues en soul, maar is ook helemaal van deze tijd, met duidelijke invloeden uit indie en electronica. Porta Bohemica gaat negen nummers lang heen en weer tussen ballads en uptempo songs. De meeste indruk maken de indringende opener Faint Mystery, de ingetogen afsluiter The Visitor, het gejaagde Hourglass en Soft Spoken Words. Daar tegenover staan wat luchtiger songs als Salt en Witness, zodat de plaat blijft boeien maar nergens te zwaar wordt. Vakwerk van een buitengewoon jong talent. Tekst ManiaLouk Vanderschuren

LIVEDATA 30/11 Ancienne Belgique, Brussels (SOLD OUT) 01/12 Ancienne Belgique, Brussel 08/12 Paradiso Noord, Tolhuistuin Amsterdam 10/12 Poppodium Gebouw-T, Bergen Op Zoom

Album Reviews: Guy Garvey en Walter Trout

Guy GarveyGuy Garvey – Courting The Squall (Polydor)
In de loop van de jaren heeft deze frontman van Elbow een rij songs geschreven, die misschien niet zo geschikt zijn voor zijn band. Vandaar, een solo-album. En omdat hij het leuk vond een plaat op te nemen met zijn favoriete muzikanten buiten Elbow, zoals Ben Christophers, Pete Jobson (I Am Kloot) en Jolie Holland.

Geen reden voor de Elbow-fans om zich zorgen te gaan maken overigens. In plaats van de vertrouwde toetsen van Craig Potter zijn er soms blazers (Harder Edges, Broken Bottles And Chandeliers, Belly Of The Whale; zoek de verwijzing naar George Michael!) en er is een late night-jazz duet met Jolie Holland (Electricity). Voor de rest grijpt hij veel terug op het geluid van de eerste twee Elbow-albums. Met die prachtige, wat hese stem van Garvey uiteraard centraal, in stuk voor stuk fraaie, sfeervolle songs. Een soort Elbow De Luxe dus, horen we iemand klagen? Tekst ManiaLouk Vanderschuren

LIVEDATA 26/11 Ancienne Belgique, Brussel 29/11 Paradiso, AmsterdamWalter TroutWalter Trout – Battle Scars (Mascot Records)
Begin 2014 lag Walter Trout in het ziekenhuis. Hij was te zwak om te bewegen, communiceren lukte op geen enkele manier en hij herkende zijn bezoek niet. De gitaar in de hoek van de kamer bleef wekenlang onaangeraakt. Op 26 mei kreeg Trout een nieuwe lever en begon hij aan een lang revalidatieproces.

Battle Scars, de nieuwe langspeler opent met Almost Gone. De titels van de nummers lezen als het verhaal van de ziekte en het proces van genezing. Tomorrow Seems So Far Away en Haunted By The Night zijn nummers die een muzikant zou kunnen schrijven in een eenzaam ziekenhuisbed. My Ship Came In en Gonna Live Again lezen als composities van een patiënt die aan de beterende hand is. Op zijn eigen site vertelt Trout na wat riffs op zijn gitaar in een videoboodschap het volgende: “Hi there, this is Walter Trout. I have a new album coming out. It’s called Battle Scars and it is the story of what I went through the last couple of years with some severe liverdisease and a livertransplant and almost dying. And I took that story and set it to music.”

Walter Trout beweegt zich op Battle Scars niet op nieuwe muzikale wegen. Een ziekteproces bevat voldoende verhalen voor dertien nummers pure blues met hier en daar een rockend rafelrandje. Trout is fit genoeg om zijn verhaal naar de fans te brengen. Op 28 november staat hij met zijn begeleidingsband in Carre, Amsterdam. Jaks Schuit

LIVEDATUM 28/11 Carré, Amsterdam

Podcast Volkskrant Radio #2

Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin we u bij de hand nemen langs de beste albums van de maand.

Volkskrant
Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl/volkskrantradio als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!JTNDaWZyYW1lJTIwd2lkdGglM0QlMjI2NjAlMjIlMjBoZWlnaHQlM0QlMjIxODAlMjIlMjBzcmMlM0QlMjJodHRwcyUzQSUyRiUyRnd3dy5taXhjbG91ZC5jb20lMkZ3aWRnZXQlMkZpZnJhbWUlMkYlM0ZlbWJlZF90eXBlJTNEd2lkZ2V0X3N0YW5kYXJkJTI2YW1wJTNCZW1iZWRfdXVpZCUzRDE1ZWQ3MjI5LTc5NDItNDkyMi1hZjQwLTE3MTY4Yjk0OWZmMCUyNmFtcCUzQmZlZWQlM0RodHRwcyUyNTNBJTI1MkYlMjUyRnd3dy5taXhjbG91ZC5jb20lMjUyRnBpbmd1aW5yYWRpbyUyNTJGcGluZ3Vpbi1yYWRpby1wcmVzZW50cy12b2xrc2tyYW50LXJhZGlvLTItMDItMTEtMjAxNSUyNTJGJTI2YW1wJTNCaGlkZV9jb3ZlciUzRDElMjZhbXAlM0JoaWRlX3RyYWNrbGlzdCUzRDElMjZhbXAlM0JyZXBsYWNlJTNEMCUyMiUyMGZyYW1lYm9yZGVyJTNEJTIyMCUyMiUzRSUzQyUyRmlmcmFtZSUzRSUzQ2RpdiUyMHN0eWxlJTNEJTIyd2lkdGglM0ElMjA2NTJweCUzQiUyMGhlaWdodCUzQSUyMDNweCUzQiUyMGNsZWFyJTNBJTIwYm90aCUzQiUyMiUzRSUzQyUyRmRpdiUzRSUzQ3AlMjBzdHlsZSUzRCUyN21hcmdpbiUzQSUyMDBweCUzQiUyMHBhZGRpbmclM0ElMjAzcHglMjA0cHglM0IlMjB3aWR0aCUzQSUyMDY1MnB4JTNCJTIwY29sb3IlM0ElMjByZ2IlMjgxNTMlMkMlMjAxNTMlMkMlMjAxNTMlMjklM0IlMjBmb250LWZhbWlseSUzQSUyMCUyMk9wZW4lMjBTYW5zJTIyJTJDJTIwSGVsdmV0aWNhJTJDJTIwQXJpYWwlMkMlMjBzYW5zLXNlcmlmJTNCJTIwZm9udC1zaXplJTNBJTIwMTFweCUzQiUyMGRpc3BsYXklM0ElMjBibG9jayUzQiUyNyUzRSUzQ2ElMjBzdHlsZSUzRCUyMmNvbG9yJTNBJTIwcmdiJTI4MTI4JTJDJTIwMTI4JTJDJTIwMTI4JTI5JTNCJTIwZm9udC13ZWlnaHQlM0ElMjBib2xkJTNCJTIyJTIwaHJlZiUzRCUyMmh0dHBzJTNBJTJGJTJGd3d3Lm1peGNsb3VkLmNvbSUyRnBpbmd1aW5yYWRpbyUyRnBpbmd1aW4tcmFkaW8tcHJlc2VudHMtdm9sa3NrcmFudC1yYWRpby0yLTAyLTExLTIwMTUlMkYlM0Z1dG1fc291cmNlJTNEd2lkZ2V0JTI2YW1wJTNCdXRtX21lZGl1bSUzRHdlYiUyNmFtcCUzQnV0bV9jYW1wYWlnbiUzRGJhc2VfbGlua3MlMjZhbXAlM0J1dG1fdGVybSUzRHJlc291cmNlX2xpbmslMjIlMjAlM0VQaW5ndWluJTIwUmFkaW8lMjBQcmVzZW50cyUyMFZvbGtza3JhbnQlMjByYWRpbyUyMCUyMzIlMjAwMi0xMS0yMDE1JTNDJTJGYSUzRSUzQ3NwYW4lM0UlMjBieSUyMCUzQyUyRnNwYW4lM0UlM0NhJTIwc3R5bGUlM0QlMjJjb2xvciUzQSUyMHJnYiUyODEyOCUyQyUyMDEyOCUyQyUyMDEyOCUyOSUzQiUyMGZvbnQtd2VpZ2h0JTNBJTIwYm9sZCUzQiUyMiUyMGhyZWYlM0QlMjJodHRwcyUzQSUyRiUyRnd3dy5taXhjbG91ZC5jb20lMkZwaW5ndWlucmFkaW8lMkYlM0Z1dG1fc291cmNlJTNEd2lkZ2V0JTI2YW1wJTNCdXRtX21lZGl1bSUzRHdlYiUyNmFtcCUzQnV0bV9jYW1wYWlnbiUzRGJhc2VfbGlua3MlMjZhbXAlM0J1dG1fdGVybSUzRHByb2ZpbGVfbGluayUyMiUyMCUzRVBpbmd1aW5yYWRpbyUzQyUyRmElM0UlM0NzcGFuJTNFJTIwb24lMjAlM0MlMkZzcGFuJTNFJTNDYSUyMHN0eWxlJTNEJTIyY29sb3IlM0ElMjByZ2IlMjgxMjglMkMlMjAxMjglMkMlMjAxMjglMjklM0IlMjBmb250LXdlaWdodCUzQSUyMGJvbGQlM0IlMjIlMjBocmVmJTNEJTIyaHR0cHMlM0ElMkYlMkZ3d3cubWl4Y2xvdWQuY29tJTJGJTNGdXRtX3NvdXJjZSUzRHdpZGdldCUyNmFtcCUzQnV0bV9tZWRpdW0lM0R3ZWIlMjZhbXAlM0J1dG1fY2FtcGFpZ24lM0RiYXNlX2xpbmtzJTI2YW1wJTNCdXRtX3Rlcm0lM0Rob21lcGFnZV9saW5rJTIyJTIwJTNFJTIwTWl4Y2xvdWQlM0MlMkZhJTNFJTNDJTJGcCUzRSUzQ2RpdiUyMHN0eWxlJTNEJTIyd2lkdGglM0ElMjA2NTJweCUzQiUyMGhlaWdodCUzQSUyMDNweCUzQiUyMGNsZWFyJTNBJTIwYm90aCUzQiUyMiUzRSUzQyUyRmRpdiUzRQ==

Live Review: London Calling Festival 30 + 31 okt 2015

Het London Calling Festival, dat twee keer per jaar plaatsvindt in Paradiso, begon in 1992 als showcasefestival voor de nieuwste beloftes uit Groot-Brittannië. Tegenwoordig biedt het London Calling Festival aan nieuwe, spraakmakende alternatieve bands uit het de hele wereld een podium, als springplank naar clubs en festivals.

Pinguin Radio Livestream London Calling

 

Als mediapartner van het London Calling Festival heeft Pinguin Radio een realtime audio & video stream via de site van pinguinradio.com uitgezonden van het festival. Maar liefst 18 (Marlon Williams, Holy Holy, Charlotte OC, Circa Waves, inHeaven, Swim Deep, The Jacques, Mike Krol, Chastity Belt, Plastic Mermaids, Puma Rosa, Womps, Bully, Howard, Lower Dens, Dornik, Formation, White) van de 24 bands die vrijdag en zaterdag op traden hebben we live laten zien. Daarnaast hebben we uiteraard via onze Facebook-pagina en twitter update foto’s en commentaar geplaatst.
Op 11 en 12 maart 2016 gaan we er uiteraard weer vol gas tegen aan bij de nieuwe editie van London Calling.

Reviews Arnout de Vries Foto’s Willem Schalekamp

Reviews zaterdag 31 oktober 2015

Marlon Williams @ London Calling Marlon Williams @ London Calling

Marlon Williams (vrijdag, kleine zaal)
De man die het festival mag openen, is de Nieuw-Zeelandse singer-songwriter Marlon Williams. Een statige gestalte met een lange jas en halflang, achterovergekamd haar. Hij doet wat denken aan Win Butler van Arcade Fire. Williams opent zijn set met een paar luchtige folk- en countryliedjes, maar in de loop van het optreden wordt de muziek steeds stemmiger. Daarmee komt ook zijn stemgeluid steeds meer tot zijn recht; een bijzondere stem die het ene moment doet denken aan Antony Hegarty, en het andere moment aan Tim Buckley.

Tussen de liedjes door blijkt het een goedlachse en wat schuchtere man maar zodra hij zingt, beleeft hij zijn liedjes en het publiek met hem. Zo luchtig als het begon, zo zwaar eindigt het; Marlon Williams houdt het publiek in zijn greep met een lang, traag folknummer waarin de dreiging haast voelbaar is. Hij was deze editie de enige folkzanger maar misstond zeker niet op London Calling. Arnout de Vries

The Big Moon @ London Calling The Big Moon @ London Calling

The Big Moon (vrijdag, grote zaal)
The Big Moon is een no-nonsense rockband, volledig bestaande uit vrouwen. Er wordt dan ook weinig gesproken, het is duidelijk dat ze vooral lekker willen spelen. Hun muziek valt vooral op door de dynamiek: rustige momenten worden afgewisseld met gitaatuitbarstingen. In combinatie met sterke drums zorgt dat voor opzwepende muziek, waar goedkeurend op meebewogen wordt door het publiek.

De vrouwen zelf vermaken zich ook prima, vooral als ze hun Madonna-cover Beautiful Stranger inzetten. Ook dat nummer is in een The Big Moon-jasje gegoten, met rustige coupletten en een flinke lading gitaargeluid over het refrein heen. Het optreden mist wat variatie, maar voor een half uurtje is het prima vermaak. Arnout de Vries

LA Priest (vrijdag, kleine zaal)
London Calling is van oorsprong voornamelijk een festival voor de nieuwste britpop en indierock. In de loop der jaren is de programmering echter breder geworden, waardoor er ook ruimte is voor een artiest als LA Priest. Deze voormalige frontman van Late of the Pier heeft weliswaar een gitaar mee, maar is vooral bezig met analoge synthesizers, met knopjes en kabeltjes. Dat blijft toch lastig op London Calling: al is het nog zo dansbaar, het publiek krijgt hij nauwelijks mee. Aan LA Priest heeft het niet gelegen, hij creëert fascinerende elektronische jams, onder andere door zijn stem en gitaargeluid flink te vervormen. Tegelijkertijd ziet hij de pakkende liedjes niet over het hoofd en hij komt al vrij snel met zijn catchy hit Oino. Als hij ziet dat het weinig teweeg brengt, vraagt of mensen zin hebben om te dansen. Geen reactie. Hij vraagt of men wat geluid wil maken dat hij kan opnemen en in zijn muziek kan verwerken. Weinig reactie. Het is jammer, want LA Priest zelf gaat wel heerlijk los op zijn apparatuur. Met als hoogtepunt Party Zute / Learning to Love, waarin hij een funky baslijn op de benen afvuurt, terwijl hij aan het freaken is met zijn complex uitziende elektronische instrumenten. Het is dansbaar, het intrigeert, en het pakt, maar helaas geldt dat niet voor het London Calling-publiek. Arnout de Vries

Charlotte OC (vrijdag, kleine zaal)
Er verschijnt een enigmatische verschijning op het podium. Een knap meisje met donker, licht krullend haar, ze heeft iets ongrijpbaars in haar uitstraling. Het is de Engelse zangeres Charlotte OC, een popzangeres van halverwege de twintig. Met een bassist en keyboardspeler brengt ze liedjes die net zoveel doen denken aan popsterren als Tove Lo als aan de jaren ’80 new wave en bijvoorbeeld Bat for Lashes. Toegankelijk en catchy maar wel met een alternatief randje. En een diepere laag, zo blijkt halverwege. Ze doet haar jasje uit, hangt een gitaar om haar nek en gebiedt de hele zaal tot stilte met een verstild, spannend liedje met stevige, emotionele uitbarstingen. Een heftig nummer, ook voor haarzelf. Als het lied afgelopen is, zie je haar bijkomen. Maar het brengt ook wat in haar teweeg, waardoor ze in de tweede helft gepassioneerder en krachtiger op het podium staat. De songs krijgen vanaf dat moment een extra lading, waarmee ze bewijst dat ze heel wat meer is dan een oppervlakkig popzangeresje. Arnout de Vries

INHEAVEN @ London Calling INHEAVEN @ London Calling

InHeaven (vrijdag, kleine zaal)
Niet elke band is even verhullend wat betreft hun invloeden. InHeaven is een band die behoorlijk opzichtig laat horen door The Jesus & Mary Chain beïnvloed te zijn. Zelfs de drumintro van Just Like Honey (die The Jesus & Mary Chain op hun beurt leenden van Phil Spector) komt tijdens hun London Calling-optreden meerdere keren voorbij.

Een eigen identiteit hebben ze dus niet echt. Gelukkig speelt de band wel strak, zijn de liedjes goed, en krijgt hun rockende shoegaze de zaal aardig mee. Vermakelijk maar het voelt wel als een veredelde The Jesus & Mary Chain-coverband. Arnout de Vries

 

Reviews zaterdag 31 oktober 2015

Pumarosa @ London Calling Pumarosa @ London Calling

Pumarosa (zaterdag, kleine zaal)
Het mooie aan London Calling is het ontdekken van nog totaal onbekende bands. Neem nou Pumarosa, meer dan een singletje en enkele B-kantjes is er nog niet. Het gaat om een vijftal, met als middelpunt de frontvrouw Isabel Munoz-Newsome. Al bij het opkomen valt ze op door haar uitstraling (en haar mooie jurk). Het ene moment danst ze voorzichtig sensueel, het andere moment laat ze zichzelf helemaal gaan.

De band speelt licht psychedelische rockmuziek, regelmatig uitmondend in instrumentale jams. Met spannende composities, een sterke ritmesectie, fraaie zang, en inventief instrumentgebruik weten ze het publiek al snel in te pakken. Zo gebruikt de frontvrouw haar gitaar niet alleen als gitaar, maar slaat ze ook op de snaren met een drumstok en gebruikt ze diezelfde stok later als strijkstok. Bovendien pakt de keyboardspeler er zo nu en dan een saxofoon bij. Hoogtepunten zijn er in de vorm van Lion’s Den, een stemmige pianoballad met een groots einde, en Priestess, de bezwerende afsluiter. Arnout de Vries

Lapsley @ London Calling Lapsley @ London Calling

Låpsley (zaterdag, kleine zaal)
Het is geen verkeerde keuze hoe Låpsley precies tussen Womps en Bully in is geprogrammeerd: tussen deze twee stevige rockbands vormt het een fijn moment van rust en bezinning. Låpsley is de artiestennaam van de slechts negentienjarige Holly Fletcher, een verlegen meisje dat kleine pianoliedjes brengt, heel subtiel ingekleurd met elektronica (denk aan James Blake). Låpsley heeft twee muzikanten meegenomen: de een staat achter het elektronische drumstel, en de ander zorgt voor de toegevoegde elektronica. Maar deze muzikanten doen zo min mogelijk, onder het mom ‘less is more’. Hierdoor is elke noot raak en zit er heel veel spanning in de composities.

Låpsley zelf zingt haar liedjes ook heel voorzichtig. Juist door het kleine, minimalistische geluid is het vervelend dat er naar het eind toe steeds meer geroezemoes ontstaat. Ze lijkt zich er wel aan te ergeren, maar zet toch door, én weet het aan het eind weer stil te krijgen met een totaal uitgeklede versie van The Hills (een cover van The Weeknd) en haar meest recente single Hurt Me. Zo af en toe haalt ze wat meer uit met haar stem, en dan blijkt de effectiviteit van haar aanpak. Omdat ze zich zo inhoudt, komen de uithalen des te meer aan. Arnout de Vries

Lower Dens @ London Calling Lower Dens @ London Calling

Lower Dens (zaterdag, grote zaal)
Zonde. Zonde hoe een potentieel goed optreden totaal niet overkomt door een verkeerd afgesteld geluid. Het overkomt Lower Dens. Het trio, bestaande uit de androgyne zangeres Jana Kramer (ze ziet zichzelf als gender-fluid) en een gitarist en drummer, maakt dromerige popmuziek, nu eens vlot en aanstekelijk, dan weer donker en onheilspellend.

Op London Calling lijken ze hun liedjes prima te spelen, maar helaas staan de drums (vooral de basdrum) veel te hard, en verzuipt de zang in het geluid. Jana Kramer krijgt het publiek vooraan nog wel wat mee met haar enthousiasme, maar het waardeloze geluid staat het toch in de weg om echt van de muziek te kunnen genieten. Goede liedjes, goede band, maar toch een tegenvaller. Arnout de Vries

Lushes (zaterdag, kleine zaal)
Bij een gitaar-drums-duo dringen zich al snel de vergelijkingen op met The White Stripes en The Black Keys, zo ook bij Lushes. Onterecht, want ze klinken totaal anders. De band brengt traag voortslepende rockmuziek waarbij de gitaar steeds meer gaat piepen, kraken en scheuren. De band maakt het zijn publiek niet makkeljjk; de composities maken onverwachtse wendingen en het geluid is ongepolijst en compromisloos. Halverwege het optreden zorgt het duo voor een hypnotiserend mantra, door hun zang te loopen. Terwijl de drummer op de achtergrond voor wat vervreemdende electronica zorgt, gaat de zanger naar de rand van het podium en duikt helemaal in elkaar. Helemaal in zichzelf gekeerd zingt hij over het mantra heen, een schouwspel dat minutenlang aanhoudt. De intensiteit van de band komt op dat moment tot een hoogtepunt. In de tweede helft komt er wat meer vaart in, met flink wat gitaarherrie over eigenzinnige drumritmes, en kan er dus wat meer gedanst worden. Eigenlijk waren Lushes een vervanger, op het laatste moment erbij gehaald. Het obscure vervangende bandje zet echter een zeer memorabel optreden neer dat het weinige publiek dat er was zeker zal bijblijven. Arnout de Vries