Als de songs van Cliffords net zo goed waren als hun zangeres zou de band binnen de kortste keren wereldberoemd zijn.
Helaas is dat nog niet het geval. Maar gelukkig zijn hun liedjes ook weer niet zo matig dat we er niks mee kunnen. En wat Marsh ontbeert aan logische opbouw en aanstekelijk refrein wordt dus voldoende gecompenseerd door miss Lona Lynch en haar ijzeren longen. Wat natuurlijk ook kan is dat ze bewust kiezen voor een bandgeluid waarin de gitarist en niet de zangeres domineert. Het zal dan wat langer duren voordat de club uit Cork doorbreekt, maar uitstel is geen afstel.