De nieuwe Zeeuwse band De Toegift, die onlangs tekende bij Snowstar Records, brengt vandaag nieuwe single ‘Nollestrand’ uit. ‘Nollestrand’ volgt de eerder uitgekomen single ‘Zo waren de dagen’ op. Beide singles staan op de debuut EP ‘En ik kon alles zien’, welke uit komt op vrijdag 1 april. ‘Nollestrand’ komt uit met een video met daarin zwart-wit beelden van zandvlaktes en een zonovergoten zee.
“Ergens luidt een onbekende band de nacht in, de toegift wordt ingezet. Een collectief gevoel van weemoed en verlangen vult de ruimte zolang de laatste noten aanhouden.”
Nieuwe band De Toegift combineert de werelden van eigentaalse poëzie en de hedendaagse indie muziek tot datgene wat ze het liefst zelf maken: Nederlandstalige indie met invloeden uit jazz. Altijd op zoek naar experiment, authenticiteit en het perfecte lied, speelt de Zeeuwse band met thema’s over tijd en nostalgie. De eerste EP van De Toegift, ‘En ik kon alles zien’, komt uit op 1 april 2022.
De tweede single van deze komende EP is nu uit. Het nummer heet ‘Nollestrand’ en volgt de eerder uitgekomen single ‘Zo waren de dagen’ op. ‘Nollestrand’ is het eerste liedje dat zanger Maxim schreef in de eigen taal. Het geeft vorm aan een levendige en intieme jeugdherinnering waarin hij als driejarig jongetje naar Zeeland verhuisde met zijn ouders en oudere broer. ‘Nollestrand’ brengt een eerbetoon aan die weidse vlakte, de machtige zee en het monumentale windorgel die samen het symbool vormen van zijn afkomst. Wie goed luistert waant zich voor heel even mee terug: kinderlijke observaties en verwondering worden in een tijdscapsule vastgelegd.
De muziek probeert op zijn eigen manier het ritme van de zee te vangen en de warmte van een nazomerse dag aan zee. De Toegift wordt hierbij versterkt door de Zeeuwse Franklin Schieman (saxofoon) en Hester Julia Voddé (viool) en maken ‘Nollestrand’ zo tot een filmisch geheel.
De video voor ‘Nollestrand’ probeert in zijn gestileerde vorm Maxim’s Nollestrand te vangen. Trage zwart-wit beelden van zandvlaktes en een zonovergoten zee zorgen enerzijds voor vervreemding, maar wekken tegelijkertijd een gevoel van verlangen op. Via de spiegel toont de plek zichzelf indirect, als een herinnering waar men moeilijk grip op krijgt.