In de fuzzy gitaarsolo in For Tomorrow klinkt nog nog iets door van Doug Tuttle‘s verleden als psychedelicus, maar verder is zijn nieuwe single redelijk recht toe recht aan. Tuttle voerde ooit een band aan, Mmoss die er al na een goed ontvangen, maar slecht lopend album de brui aan gaf. Hopelijk heeft hij een goede baan naast zijn muzikantenschap, want van zijn solo-activiteiten zal hij ook niet makkelijk rond kunnen komen.
De vier albums die Doug Tuttle onder eigen naam uitbracht hebben hem ook niet veel meer opgeleverd dan goede recensies en bescheiden airplay. Gebrek aan kwaliteit kan niet de rede zijn voor Doug’s flops. Hij heeft een prettige stem en een stijl ergens tussen Tom Petty en Kurt Vile in.
Bij de ene artiest laat een doorbraak gewoon wat langer op zich wachten dan bij de ander. De pophistorie leert ook dat hardlopers doodlopers zijn en de artiesten met een lange adem vaak de beste. Er is dus nog hoop voor mister Tuttle (misschien moet hij zich wel een alias aanmeten), zeker als hij zulke sterke songs blijft produceren als For Tomorrow.