Als je het over een doorzetter hebt dan mag Xavier Dphrepaulezz zeker niet onvermeld blijven. De man met deze vreemde naam heeft er goed aangedaan om de artiestennaam Fantastic Negrito aan te nemen. Dat bekt in elk geval wat lekkerder. Hij leerde zichzelf op zijn twintigste een scala aan instrumenten aan en al snel tekende hij in Los Angeles een contract bij een label voor een miljoen. Tot zover het goede nieuws! Zijn debuutalbum bracht hij onder zijn eigen naam uit maar dat flopte genadeloos. Hierdoor liep zijn zelfvertrouwen een behoorlijke knauw op.
Alsof dat nog niet genoeg was raakte hij in 2000 betrokken bij een bijna fataal verkeersongeluk. Hij lag drie weken in coma waarna bleek dat hij onherstelbare schade aan zijn speelhand had opgelopen. Redenen genoeg om in zak en as te zitten, lijkt mij. Hij pakte echter toch weer de gitaar op en leerde opnieuw te spelen.
Met de artiestennaam Fantastic Negrito besloot hij terug te keren naar zijn muzikale bron, de blues. Vervolgens leverde het album The Last Days Of Oakland hem een Grammy Award op voor Best Contemporary Blues Album.
En nu is er dan zijn nieuwste album waarop Negrito bewijst van zeer veel muzikale markten thuis te zijn. Een echte “doe het zelver”. Wat wel in vrijwel alle nummers aanwezig is, is de soul. En dat komt bij Negrito eigenlijk automatisch want hij is gezegend met een stem, die de soul van Bobby Womack combineert met de hoge uithalen van Prince.
Het album begint met de single Plastic Hamburgers. Een Lenny Kravitz-achtig funkrock nummer met zware grooves, snerpende gitaar en soulvol orgel. Bij dit nummer kan ik mij voorstellen dat de populariteit van Negrito alleen nog maar groeiende is. In Bad Guy Necessity zitten “Come Together”(Beatles)-achtige grooves verwerkt met de beste ingrediënten uit het oeuvre van Prince, Curtis Mayfield en Lenny Kravitz. En als het nummer dan ook nog eens een prima bluesy gitaarsolo bevat, kan het bij mij al helemaal niet meer stuk. In de lome ballad A Letter To Fear bewijst Negrito dat hij de soulmuziek hoog in het vaandel heeft staan want dit is een krachtig Bobby Womack-achtig nummer. In de ballad A Boy Named Andrew zitten Indianen chants verwerkt. Een poppy nummer met een licht psychedelisch geluid. Transgender Biscuit heeft een zeer krachtige anti discriminatie boodschap. Verpakt in lome funky beats (a la De La Soul), elektroische noise, zwaar vervormde zang en uiteraard soul. Het geheel doet mij aan die andere muzikale doe-het-zelver, Todd Rundgren, denken, die ook nooit vies was van wat soul. Een zwaar fuzzende bas opent het zware en dreigende The Suit That Won’t Come Off met zowel invloeden uit de Industral scene (denk aan Ministry) als uit de soulhoek. De blues is overduidelijk aanwezig in A Cold November Street dat een geluid heeft dat doet denken aan de oude worksongs en zelfs Leadbelly. Een bezwerend nummer met een gierende gitaar, die een funky break inluidt.
De funk voert de boventoon in The Duffler waarin Prince, Curtis Mayfield en George Clinton hand in hand gaan in een nummer vol stevige lome grooves. In Dark Windows laat Negrito zich van zijn ingetogen en breekbare kant horen. Een ballad met stemmige strijkers en bluesy gitaarwerk. Het kort maar krachtige Never Give Up is een warme optimistische ballad die ongetwijfeld het lijflied van Negrito is. Negrito sluit het album af met de superfunk van Bullshit Anthem. Losjes groovend met Living Colour-achtige rock elementen.
Ik ben zwaar onder de indruk. Van dit album maar zeer zeker ook van het doorzettingsvermogen van Fantstic Negrito. Tekst BluesMagazine.nl | Peter Marinus
LIVEDATA 12/08 Zomerparkfeest, Venlo 14/08 Brussels Summer Festival, Brussels (BE)