Het geluid van de classic rock uit eind jaren ‘60/begin jaren ’70 blijft maar terugkomen en is (gelukkig) niet uit te roeien.En dat dat geluid heel vaak opduikt bij Zweedse bands is al helemaal geen verrassing meer.
Bands uit die genoemde periode zoals Led Zeppelin, Grand Funk Railroad, Mountain, Fleetwood Mac, The Pretty Things, Jethro Tull… ze zijn allemaal terug te horen op het vijfde album van Graveyard, een band uit Gotenborg. De band werd in 2006 opgericht uit de resten van bands als Norrsken en Albatross en bestaat momenteel uit Joakim Nilsson (gitaar, zang), Jonatan Larocca Ramm (gitaar, zang), Truls Mörck (bas, zang) en Oskar Bergenheim (drums).
De band hakt er meteen behoorlijk in met It Ain’t Over Yet, een pompende rocker waarin het stemgeluid van Joakim Nilsson overeenkomsten vertoont met dat van zangers als Robert Plant en Ian Gillan. Niet de minsten dus! Een machtig overdonderend nummer met ingenieuze breaks en gierende gitaarsolo. In Cold Love wordt het geluid van Mountain nieuw leven ingeblazen middels een log pompend nummer met psychedelische elementen.
Het atmosferische bluesy See The Day wordt gezongen door Truls Mörck en bevat Peter Green-achtig gitaarwerk. In het zwaar zoemende Please Don’t wordt het geluid van the Hellacopters en Grand Funk Railroad dusdanig vermengd dat er een spijkerharde boogie overblijft. The Fox gaat meer richting de psychedelische garagerock van bijvoorbeeld The Pretty Things in hun ‘S.F. Sorrow’ periode.
Walk On is daarna een donderende rocker met ‘The Green Manalishi’-achtige riffs. Dit nummer rockt als een op hol geslagen kudde bizons. Er wordt ons rust gegund in de ballad Del Manic, dat door de zang een Nick Cave-achtig geluid krijgt. In het zwierige Bird Of Paradise zitten folky elementen verwerkt waardoor je al gauw bij het geluid van Jethro Tull uit komt, maar dan zonder fluit. A Sign Of Peace is dan weer een voorbeeld van een genadeloze rocker met een hoog Grand Funk Railroad gehalte.
De afsluiter van het album, Low (I Don’t Mind), duurt ruim zes minuten en opent met donkere synthesizerklanken en Peter Green-achtige riffs om daarna weer in een fuzzboogie verder te gaan waarin weer flink wat breaks verwerkt zitten.
Dit is een absolute ‘must buy’ voor alle liefhebbers van ouderwetse bluesrock, met de nadruk op rock! Tekst Bluesmagazine.nl | Peter Marinus
Liefhebbers luisteren ongetwijfeld ook naar Pinguin On The Rocks!
LIVEDATA 10/10 Ancienne Belgique, Brussel (BE) 11/10 De Oosterpoort, Groningen12/10 Melkweg, Amsterdam