Multi-instrumentalist GUM (ook bekend als Jay Watson van Pond en tourend lid van Tame Impala) kondigt zijn nieuwe album Saturnia aan, dat op 15 september uit komt bij Spinning Top Records. In navolging van de eerste single ‘Race To The Air’ van het album, deelt GUM ook zijn nieuwe single/video ‘Would It Pain You To See?’.
Over het nummer zegt GUM: “Ik schreef dit in lockdown met mijn pasgeboren zoon, op mijn Wurli. Mijn liedjes zijn nooit echt letterlijk of hebben een voor de hand liggende betekenis, maar als ik zou moeten zeggen waar deze over gaat, zou dat het conflict zijn van apathie en ergens veel om geven, dat zit in ons allemaal. Het lijkt in de huidige tijd bijzonder verwarrend en grof te zijn. En.. Ik hou van de prachtige strijkerspartij van Jesse Kotansky.” De track komt samen met een geestverruimende video gemaakt door Michael Hili, die ook Flume’s ‘Say Nothing’ regisseerde.
Met meer dan vijf albums voor GUM, om nog maar te zwijgen van de negen die hij heeft gemaakt als co-leider van psycho kosmonauten Pond, heeft Watsons’ rusteloze verbeeldingskracht ons getrakteerd op enkele van de meest sonisch diverse verkenningen van het afgelopen decennium. Op Saturnia zijn deze visioenen echter samengesmolten tot het rijkste, meest coherente werk van Watsons carrière tot nu toe. Een van de leukste dingen aan het luisteren naar een nieuw GUM-album is het vermogen van Jay Watson om een aantal verleidelijke muzikale wat-als-vragen te realiseren. Zou het niet geweldig zijn als Stevie Wonder een hair-metal-track had opgenomen, of als Barry White een Pink Floyd-album had gescoord?
Na de release van Out In The World uit 2020 had Watson een vaag idee van waar hij GUM naartoe wilde laten reizen. “Ik wilde echt een plaat maken waarop het allemaal hetzelfde klonk”, herinnert hij zich. “Er zouden wel verschillende geluiden op staan, maar ik wilde dat het organisch aanvoelde met akoestische gitaren en echte drums. Op de meeste GUM-platen staan eigenlijk niet veel echte drums.” De lijm die Saturnia bij elkaar houdt, en wat het verankert, is dat fundament van real-life spel in combinatie met organische geluiden waar Watson naar op zoek was.
Sticks in de hand en een ruwe sonische kaart in gedachten begon Watson te schrijven, de tussenkomst van de pandemie en de logistiek van het zorgen voor twee kleine kinderen, gaven hem een ongekende hoeveelheid tijd om de liedjes door z’n hoofd te laten sijpelen tot ze langzaam begonnen te gisten en er nieuwe scheuten ontspruiten. “Vanwege Covid en omdat ik een pasgeboren kind had, zou ik voor het eerst liedjes schrijven en er maanden achter elkaar over nadenken”, zegt hij. Naarmate de plaat evolueerde en groeide, bleek het het startpunt te zijn voor iets veel breder, avontuurlijks en muzikaal voedzaams. Een van de meest lonende dingen aan ‘Saturnia’ is hoe de nummers draaien en onverwachts veranderen, beginnend als één ding voordat ze in een compleet andere stratosfeer terechtkomen.
Het verhaal van ‘Saturnia’ is er een van Watson die op één plek begint, zichzelf ergens totaal anders vindt en gaandeweg een nieuw evenwicht vindt. Als je de mogelijkheid hebt om elke combinatie van geluiden en stemmingen die in je opkomen samen te voegen, is er een verleiding om alles wat je kunt in elke seconde van de band te proppen. De les voor Watson deze keer was om te beseffen dat je soms een geweldig idee moet weghalen ten voordele van het nummer. Zijn aanvankelijke ideeën zijn misschien niet helemaal uitgekomen zoals gepland, maar eerlijk gezegd is het des te beter.