Live Review: Lowlands 2018 @ Biddinghuizen
17+18+19 augustus 2018
Tekst Jeroen Bakker, Milo Lambers, Pieter Visscher Foto’s Serge Hasperhoven
A Camping Flight To Lowlands Paradise of zoals wij veteranen liefkozend plegen te zeggen De Lowlands is de wijn die geen krans behoeft, het pantheon van de pop, het festival der festivals.
Bericht wordt continu bijgewerkt…
Meer foto’s van 17 augustus VIND JE HIER.
Meer foto’s van 18 augustus VIND JE HIER.
17 augustus 2018
The Fever 333
India, 12:15 uur
Voor sommige bezoekers belooft Lowlands 2018 een zware editie te worden. Zij zijn hier al donderdagochtend vroeg gearriveerd en hebben zich na het neerzetten van hun tent meteen al in het feestgedruis gestort. Jason, de frontman van The Fever 333, komt op de vroege vrijdagmiddag hoogstpersoonlijk het slaap uit hun ogen rammen met een hyperenergiek uurtje hardcore beukwerk en stoere punkrock. De 24-uurspilletjes bleken niet zo heel sterk dus een nieuwe energy-boost kan zeker geen kwaad. Het trio uit Los Angeles spuit een flinke bak maatschappijkritisch geweld over het festivalterrein die met een groot enthousiasme wordt ontvangen. Prachtig toch al die boosheid? Ze lijken het nog echt te menen ook. Het podium van de toch al niet misselijke India-tent is maar net groot genoeg voor de beweeglijke mannen. Blink182-drummer Travis Barker die op het album te horen was is er niet bij maar Aric Improta houdt het tempo moordend hoog en het ritme loeistrak. De verleiding om over zijn drumstel te springen en in de pit te duiken kan hij maar moeilijk weerstaan. Uiteraard moet de president het ontgelden en we moeten er met zijn allen maar voor zorgen dat we de wereld een beetje leefbaar houden. Natuurlijk zijn we het met hem eens dat het milieu een zorgenkindje is. En ach, de enorme puinhoop op de camping moeten we voor het gemak maar even buiten beschouwing houden. (JB)
De La Soul
Bravo, 13:45 uur
“We’re early. Very early!”, roepen de mannen van De La Soul. De Amerikaanse hiphopformatie die de weg naar de vaderlandse festivalpodia weer heeft gevonden. Twee jaar terug maakte de band indruk op Down The Rabbit Hole. Vooral omdat ze niet meer voor de makkelijke weg kiezen; deejaytje die (voorgeprogrammeerde) beats uit zijn apparatuur ‘tovert’. De La Soul is heden ten dage een echte liveband. Met een horde aan musici op het podium. Fijne blazerssectie weer, net als in Beuningen en veel enthousiasme van de heren. Bloedmooi weer, flink wat hits. Ja, het is inderdaad nogal vroeg in de middag, maar wat swingen we hè. (PV)
Death From Above
Bravo, 14:45 uur
In 2005 stond Death From Above ook op Lowlands. Sommige dingen zijn veranderd, veel ook niet. Het achtervoegsel 1979 is losgelaten, de haren zijn grijzer en het nieuwe werk is iets toegankelijker. Want sinds de band begin dit decennium weer bij elkaar kwam zijn de punkrandjes langzaam weggeschaafd. Maar voor de rest? Eigenlijk niet. De sound die het tweetal uit Canada weet te produceren is live nog altijd ongenadigd. Onvoorstelbaar zo heavy, en dat met alleen bas en drum. Maar net als 13 jaar terug gaat de dancepunk verloren in zijn eigen herrie. Alle catchyness verdrinkt in de noise. Net als toen. En de zang van Sebastian Grainger is ook nog eens onzuiver. Net als in 2005. Destijds stonden ze trouwens in de Indie, nu in de Bravo. Die raakt gaande weg het optreden steeds leger. Interactie is er niet. Net als 13…ach, je snapt hem wel. (ML)
Death From Above
Bravo, 14:45 uur
Death From Above, uit het enórm grote Canada, staat in de flinke Bravo en dat is een tent die het duo moeiteloos aankan, zij het dat het Lowlandspubliek nog niet geheel klaar lijkt voor de band Onvoorstelbaar veel geluid produceren gg en Hg is geweldig bij stem. Achteraf was de India beter geweest misschien. Stuk intiemer en dan wel vol? Het deert de heren niet. Drie kwartier vol gas en er wordt een behoorlijk aantal indiehits doorheen gejaagd, terwijl het oeuvre van de twee nog niet eens zo indrukwekkend groot is. (PV)
Amyl And The Sniffers
X-Ray, 15:00 uur
De soundcheck in de kleine X-Ray is over het gehele terrein te horen. Dit belooft het hardste optreden te worden van het hele weekend. De snoeiharde hoge tonen teisteren de gevoelige oortjes en de intense bastonen uit het kleine drumstel doen de broekspijpen vibreren. Uit alle hoeken en gaten komen rockers, punkers en allerlei andere liefhebbers van de betere herrie, of sleaze zoals u wilt, tevoorschijn om maar niets te hoeven missen van de Australische Amyl & The Sniffers. De live-reputatie van het viertal is ze al vooruit gesneld met dank overigens aan King Gizzard. Speciale dank gaat uit naar gitarist Joey Walker die de knopjes bediende tijdens de eerste studio-activiteiten van de kleine Amyl en haar mannen. Ze zijn de hele maand augustus en september druk bezig om de kleinere podia in Europa onveilig te maken met heerlijk smerige bak garagerock. ‘I’m Not a Loser’ zingt ze met een uitdagende, speelse en tegelijkertijd ook stoere blik. Er is niemand die daar ook maar aan durft te twijfelen. Op een festival als Lowlands blijkt een grote behoefte te zijn aan de muzikale capriolen van deze Aussies. Een enkeling vlucht al na enkele seconden de tent uit om iets van gehoorbescherming te regelen. Dit zou namelijk best eens het laatste kunnen zijn wat je ooit hebt gehoord. (JB)
Protomartyr
India 15:45 uur
Zit deze schrijver bij de ene band te zieken over het gebrek aan interactie, is dat bij Protomartyr juist het pluspunt. Een afstandelijke show hoort gewoon bij deze desolate apocalypsmuziek. Je moet er niet aan denken dat zanger Joe Casey gaat roepen dat we moeten meeklappen. ‘Everything is fine’, zingt hij. Nou niet dus. Kijk die gedrongen, somber ogende veertiger toch met een blik bier in de hand. Die heeft echt geen zin om zichzelf mooier voor te doen dan hij is. Wat vreselijk deprimerend. Maar het past zo goed bij deze diep cynische band. Heerlijk zwelgen in zelfmedelijden. Stiekem zitten de postpunksongs toch vernuftig in elkaar. Verrassende akkoordenwisselingen, hoekige beats, melodieuze baslijnen. Alsmaar bouwt de band uit Detroit op naar de volgende climax. En dan die teksten ‘People are living a private understanding’. Het confronterende zinnetje ‘she’s only trying to reach you’, komt in twee songs voorbij. In het afsluitende ‘Half Sister’ knevelt Casey die tegel eindeloos. Je moet wel van steen zijn willen de rillingen niet over het lijf lopen. Ja Protomartyr, het leven is verschrikkelijk maar wat een fantastische show. (ML)
De Jeugd Van Tegenwoordig
Alpha, 17:15 uur
Hoeveel autotune kan een mens aan? Oftewel De Jeugd Van Tegenwoordig staat op het podium. Van de Alpha natuurlijk, omdat de band onverminderd populair blijft. Verrassend is het allemaal al lang niet meer en toch is het weer een malle boel voor het podium van het ‘belangrijkste’ Lowlandspodium. Geen tent meer sinds vorig jaar, maar een heel grote carport, en dat is voor velen nog altijd even wennen. Wanneer het een graadje of 24 is en de zon maakt overuren, maakt het allemaal niet zoveel uit. En laten die omstandigheden nou net van kracht zijn. Willie Wartaal en consorten starten met magnus opus Watskeburt, er volgt een enorme rij hits en de rest is geschiedenisssssss. (PV)
Cabbage
Lima, 17:45 uur
Als je zowel met schimmige postpunkbands uit de jaren tachtig als met Oasis wordt vergeleken weet je dat je bijzonder bent. De muziek van het Britse Cabbage is smerig en vuig maar tegelijkertijd ook ontzettend hitgevoelig. Meezingen kun je al na een refrein. Zie daar dus de Oasis-vergelijking, al moet je geen nieuwe Wonderwall van ze verwachten. Cabbage kent maar een versnelling en dat is die van voluit. Geen ballads, ben jij gek De jochies, want dat zijn het nog, hebben dezelfde Britse bravoure als de Gallagher-broers. Als Lee Broadbent nog even het publiek inspringt kan de conclusie getrokken worden: deze band gaan we vaker terugzien op Lowlands, en dan waarschijnlijk in een grotere tent. (ML)
The War On Drugs
Alpha, 19:15 uur
Het is 19:15 uur, The War On Drugs staat in de Alpha en vanaf de eerste noot hoor je dat het goedzit. Adam Granduciel en het vijftal om hem heen staan op het juiste moment op de juiste plek. Er hangt magie in de lucht. Opeens maakt niemand zich meer druk dat de Alpha een megacarport is geworden. Het klopt, nu. En hoe! Dit is hoe muziek moet worden gemaakt. Ziel bloot, passie, oprechtheid. Live komt TWOD zó veel harder binnen. Rock die je treft, recht in het hart. Maar nu treffender dan ooit. Meeslepender bovendien. En was het geluid ooit beter afgesteld in 26 jaar Lowlands? The War On Drugs schrijft historie in Biddinghuizen. Nestelt zich moeiteloos in de topdrie beste concerten van het weekend. Na afloop is het druk bij de T-shirtverkoop. (PV)
Eefje de Visser
X-Ray, 20:00 uur
Eefje de Visser (solo) staat er op het tijdschema. Want solo is echt solo. De zangeres is omringd door synthesizers en gitaren. Haar nieuwe werk komt uitermate goed uit de verf. Ze laat zien allang niet meer het meisjes met de gitaar en zweverige teksten te zijn. De beats knallen stevig tegen het borstbeen van de bezoeker en de vocalen van De Visser vliegen daar lekker bovenuit. Hypnotiserend. Er is ook nog goed nieuws; Eefje is bezig met een nieuwe plaat. Daar speelt ze geen materiaal van, maar als ze de passie van dit concert vertaalt naar plaat heeft ze goud in handen. (ML)
Bicep (Live)
Bravo, 20:30 uur
Wanneer de twee Noord-Ierse geluidstovenaars van Bicep aan hun set zijn begonnen is de Bravo-tent al ramvol. De verwachtingen zijn hoog gespannen en dat blijkt niet voor niets. Bicep is in korte tijd groot geworden en staat hier vandaag met een speciaal voor Lowlands aangepaste live-set. Dat de twee niet bepaald stijlvast zijn komt goed uit want nu staan zowel de fans van techno, jungle en trance, gebroederlijk naast de liefhebbers van disco, italo en andere tijdloze genres uit de electro-hoek. Vele gelukkige blikken dus om ons heen. Het is een visueel spektakel die hier prachtig tot zijn recht komt en die de grote tent in een intieme club omtovert. Bicep is de status van underground-act definitief ontstegen en blijkt een verrijking te zijn voor festivals van dit kaliber. We hopen dat het bier was wat er op ons neer druppelde maar het zou best eens zweet kunnen zijn geweest. (JB)
Gorillaz
Alpha, 21:00 uur
Op plaat klinkt het niet altijd overdreven rock-’n-roll en daarom is het live steevast extra verrassend wat Damon Albarn laat zien met zijn Gorillaz. Voor de leek. Want de doorgewinterde fan van Gorillaz weet al langer dat er dan uit een ander vat wordt getapt. Dan snoert Albarn al zijn criticasters de mond. Live is Gorillaz een verademing. Zonder kompanen als Snoop Dogg redt Albarn zijn hachje moeiteloos. We onderschatten weleens hoe goed de man zingt. Uiteraard wordt hij van alle kanten ondersteund in Gorillaz, dat een band van formaat is, maar solitair achter de microfoon blijft de Brit ook van de buitencategorie. Jammer dat vloervuller Tranz reeds als tweede nummer voorbijkomt. De elektrohit is een kraker vanjewelste. De gehaktbal laat je meestal ook liggen om ‘m pas te verorberen wanneer spruitjes en aardappelen zijn weggewerkt. Nu maar hopen dat Damon meeleest. (PV)
La Inedita
Lima, 22:00 uur
Een ware thuiswedstrijd voor deze cumbiaband. De heren komen namelijk uit Lima! Peruvianen zien we niet vaak op Lowlands, maar wat zijn we blij met ze. Wie niet in de drukte bij Gorillaz wil staan, krijgt hier een fantastisch feest. De band geniet en dat slaat over op het publiek. Muzikaal is het ook dik in orde. Traditionele muziek krijgt spetterende impulsen uit de rock en hiphop. Rustpunten in de set zijn er amper. Maar wat deert het. Op dit tijdstip wil iedereen maar een ding: dansen. Na een uur is de Lima kapot gefeest. Beter had de Lowlands nacht niet kunnen worden ingeluid. (ML)
18 augustus 2018
Veel vaste Lowlandsbezoekers hebben er inmiddels een traditie van gemaakt: Yoga op het festivalterrein, een ontspannend begin van (alweer) een inspannende dag. Voor diegenen die over iets meer energie beschikken biedt de Heinekentent een goed alternatief. Dit jaar kan er namelijk op de zaterdagochtend worden deelgenomen aan een Taekwondo-workshop. Het heeft wel wat, allerlei stoot- en traptechnieken die je, overigens zonder elkaar te raken, met zijn allen synchroon uitvoert. Machtige oerkreten worden er losgelaten terwijl de instructeurs op het podium de oefeningen demonstreren.
Voor zij die er al vroegtijdig helemaal doorheen zitten en de drukte van het zwaar uitverkochte festival nu al volledig zat zijn biedt het LLOVE-Hotel in het Ohlalalaantje de mogelijkheid om even samen je partner intiem te zijn, liefde te bedrijven, lusten te botvieren, of heerlijk een uurtje slaap in te halen. De ‘schaamstreek’ op het terrein blijkt een grote behoefte te vervullen.
In de naastgelegen Pornocontainer kun je, eventueel zittend in een comfortabele fauteuil, uitgebreid genieten van een grote verzameling vieze boekjes maar voor wie dit net even te ordinair wordt bevonden kan er eventueel worden uitgeweken naar de literair verantwoorde presentatie van ‘Sexdagboek’, het nieuwe boek van Heleen van Royen. Wij besluiten om hieraan voorbij te gaan. We wachten wel op de verfilming ervan.
Over films gesproken: Blackkklansman, de nieuwe van Spike Lee wordt hier dit weekend (zondag) al tijdens een speciale voorpremière vertoond.
Handiger is het misschien om in de Echo ‘Eerste Hulp Bij Overprikkeling’ bij te wonen, een lezing waarin een psycholoog tien tips geeft over hoe je drie dagen Lowlands kunt overleven. Voor de meesten komen de tips te laat. TOM TRAGO heeft een paar uur hiervoor in de India enorm ‘huisgehouden’ met een live-vertolking van zijn laatstverschenen album Bergen terwijl de geluidstovenaars van YALLAH! YALLAH! een gat in de nacht beukten met een vier uur durende verzameling Arabische vibes waarna de Haagse DJ TORUS de lampjes van de X-Ray verving door de eerste stralen ochtendlicht binnen te laten. (JB)
DeWolff
Heineken, 13:20 uur
Precies op tijd verscheen eerder dit jaar Thrust, het zevende album van DeWolff. Binnen no-time kon de agenda worden volgeboekt want zowel club- als festivalpodia hebben het Limburgse drietal maar wat graag op de affiche. Zo ook Lowlands waar de band op één van de grote podia te zien is. De koers die met Roux-Ga-Roux is ingezet wordt momenteel doorgetrokken en het is maar nauwelijks te bevatten hoe gemakkelijk het ze af gaat. De liefde voor muziek blijkt enorm diep te zitten. Nog meer dan ooit heeft DeWolff zich gestort op het Amerikaanse muzikale erfgoed en daar een flinke scheut psychedelica aan toegevoegd. In de eigen Electrosaurus Southern Sound Studio lijkt het creatieve plafond nog lang niet te zijn bereikt. Met een werkwijze zoals men die in de jaren zestig en zeventig gewend was wordt een geluid geproduceerd dat je terug voert naar die tijd. Live slaagt de band er regelmatig in om boven zichzelf uit te stijgen. Het publiek in de Heineken-tent laat zich gewillig meeslepen in zeer prettige trip waarin heel veel gevoel en technisch vakmanschap uitstekend samen gaan. Vol vuur en hevig geïnspireerd dendert DeWolff door een uur-lang-durende setlist heen die boeit van de eerste tot de laatste minuut. Zo vroeg op de dag, en nu al een hoogtepunt te pakken. Lowlands, wat ben je mooi! (JB)
Trixie Whitley
Lima, 14.20 uur
Toen ondergetekende de Amerikaans/Vlaamse Trixie Whitley jaren terug in Paradiso zag wist hij zeker de nieuwe PJ Harvey te hebben gezien. Die belofte is (nog) niet ingelost. Zowel qua succes als muziek. Weggemoffeld in een kleine tent aan het begin van de middag, dit megatalent verdient zoveel meer. Wat een stem, wat een passie. Elke toon, elk woord is zo gemeend. Soms haalt ze een uithaal niet, maar Trixie is de artiest die dat kan compenseren met haar voordracht. Ze heeft door haar bleke in zwarte gestoken kleding misschien een wat afstandelijke uitstraling, maar pakt het publiek onmiddellijk bij het weerloze strotje. De dochter van de overleden bluesgitarist Chris Whitley heeft vandaag geen voltallige band mee. Zelf speelt ze gitaar, Chris Vatalaro begeleidt haar op drums en piano. In eerste instantie voelt dat wat kaal aan, maar het zorgt er wel voor dat de muziek nog ritmischer is dan voorheen. En dat is wat Trixie voor ogen heeft. De setlist bestaat grotendeels uit nieuw, onuitgebracht werk. Die plaat is geschreven met de focus op het ritme en de drums. Een dappere keus. Het swingt, het grooved en is nog altijd intens. Bij het laatste nummer kruipt Trixie zelf nog even achter de drumkit. Het absolute hoogtepunt is dan al geweest: een intieme versie van de hit ‘I breath you in my Dreams’. Trixie loopt het publiek in en schreeuwt alles wat ze heeft eruit. Deze vaak voor zuurpruim uitgemaakte recensent houdt het niet droog. Dat is zelfs PJ Harvey nog nooit gelukt. (ML)
Gogol Bordello
Bravo, 14:40 uur
Gogol Bordello staat garant voor feest en het is dan ook geen verrassing dat de uitpuilende Bravo zaterdagmiddag voor de bijl gaat. Balkanpunk om heel erg vrolijk van te worden en het vermoeide dranklijf weer van de nodige energie te voorzien. Bands dermate energiek zijn er niet gek veel en het internationale gezelschap vertoeft al flink wat jaren in de voorhoede van het genre. Onvermoeibaar ensemble, dat eigenlijk op geen festival mag ontbreken. Staat garant voor dampende hoofden en losgeschudde heupen. “Polka plus plus”, zou Louis van Gaal zeggen. (PV)
Sam Fender
Lima, 16:10 uur
Misschien wel de ster die het snelst rijst in het singer-songwriterlandschap is die van Sam Fender, uit Engeland. Heeft eigenlijk alles; de looks, melancholisch stemgeluid, een klasseband om zich heen én de liedjes. Van hoog niveau. Het enige wat nog ontbreekt is een album. Dat schijnt onderweg te zijn. De Lima is vol en ook buiten de tent hebben kenners zich verzameld. “Wij waren erbij hè!”, hoor je ze zeggen volgend jaar, wanneer Fender inmiddels een Big Boy is. Het geëngageerde Play God lijkt een klassieker in wording. Het is van een ongekende schoonheid en Fender haalt vocaal het beste uit zichzelf. Maatschappelijke problematiek blijft sowieso niet onbelicht bij de Brit. Integendeel. Na het meeslepende Leave Fast, dat hij solitair speelt, komt Fender af op het massale gejuich, geapplaudisseer en geschreeuw vanuit de tent en heeft een toegift (“New song”) in petto. De geluidsman kijkt verschrikt om, want dit had hij ook niet verwacht. We zijn getuige van een monumentaal optreden. (PV)
Grizzly Bear
Heineken, 17:00 uur
Grizzly Bear leverde vorig jaar met Painted Ruins een van de mooiste albums binnen haar oeuvre af. Stiekem misschien wel het fraaiste. De Heineken zit, ook misschien wel daarom, lekker vol. Natuurlijk is het soms wat gekunsteld wat de New Yorkse formatie laat horen. Houd de aandacht er maar eens bij in zo’n grote tent, waar net zoveel door de muziek wordt geluld als gedronken. Niettemin zie je toeschouwers bedwelmd raken door het gezelschap, dat begeesterd speelt en je geregeld recht in het hart weet te raken. Grizzly Bear beloont de aandachtige luisteraar met veel pracht en praal. (PV)
De Staat
Alpha, 17:45 uur
Waarschuwing: deze recensie bevat geen kritische noten. Want man o man wat is De Staat een geweldige band geworden. De allure waarmee het de show begint. De Nijmegenaren staan zo zelfverzekerd en ontspannen op het podium. Uiterst professioneel, heel zelfverzekerd maar nog altijd met zoveel plezier. De band is zo strak als een wielershirt, al het weet altijd genoeg ruimte in te bouwen voor spontaniteit. Bijvoorbeeld tijdens de geweldige jam tijdens Passenger. Theater is er natuurlijk ook, bijvoorbeeld het goed geregisseerde raponderonsje tussen Torre Florim en toetsenist Rocco Bell. De Alpha gaat vanaf minuut een volledig door het lint. Ver buiten de tent wordt er gesprongen en gemosht. De band heeft ondertussen ook al een aardig repertoire aan hits natuurlijk. Na een uur is iedereen murw gebeukt. De Staat is een fenomeen, beste band van Nederland misschien zelfs. (ML)
Nile Rodgers & Chic
Bravo, 18.30 uur
Sinds enige tijd is de naam Nile Rodgers op vrijwel alle grote festivals te zien. Nog nooit is de 66-jarige New Yorker zo hip geweest. Zelfs niet in de late jaren zeventig en beginjaren tachtig toen hij samen met Bernard Edwards hoogstpersoonlijk de disco-muziek gestalte gaf. De jongste gasten van het Lowlandsfestival hebben eigenlijk nauwelijks een idee met wie ze te maken hebben. De verrassing voor hen is des te groter wanneer de ene hit na de andere door de Bravo knalt. Die hebben ze namelijk wel eens uit de platenkast van hun ouders gehoord. Het zijn inmiddels dan ook al meerdere generaties die als het ware zijn opgegroeid met het omvangrijke oeuvre van Rodgers en Co. Dance, Dance, Dance, I Want Your Love, het indertijd door Diana Ross gezongen Upside Down en I’m Coming Up, Greatest Dancer en natuurlijk het aanstekelijke Get Lucky, ze komen allemaal voorbij. Vooral die laatste blijkt tot de verbeelding te spreken. Later op de avond zal Pharrell met zijn eigen N.E.R.D. het hitspektakel proberen te overtreffen maar Nile Rodgers is met afstand de meest succesvolle componist die we hier dit weekend te zien krijgen. Zelfs Madonna heeft ooit eens gebruik gemaakt van zijn diensten. Like A Virgin wordt door iedereen herkend en meegezongen. Rodgers heeft interessant nieuws te melden: We kunnen na jarenlange afwezigheid een nieuw album van Chic verwachten. Het einde is duidelijk nog lang niet in zicht. Ook in 2018 verlopen de optredens nog altijd uitermate soepel. De danspasjes ogen spontaan maar zijn exact dezelfde als die van de voorgaande show en van die van daarvoor. Maakt niet uit. Zowel publiek als uitvoerende artiesten hebben het enorm naar de zin. De mix van funk, disco en soul heeft alweer een nieuwe generatie bereikt en Rodgers geniet daar met volle teugen van. (JB)
Nile Rodgers & Chic
Bravo, 18.30 uur
Elk festival heeft recht op zijn programmeringsmiskleun (ja, leg die maar eens neer met scrabble), zo ook Lowlands 2018. Natuurlijk zijn de ultrasympathieke Nile Rodgers (and Chic) veel en veel en dan ook véél te groot voor de Bravo. Rijen van tientallen meters dik zijn te bespeuren rond de toch immense tent. Rodgers en consorten hadden uiteraard in de Alpha moeten staan. Enfin, het feest is er niet veel minder groot om. Want ook buiten de tent wordt uitbundig gedanst op hits die Rodgers schreef, of waar hij aan meewerkte. Denk aan songs van Diana Ross en natuurlijk het majestueuze Let’s Dance van David Bowie. Dan gaat het écht los, zowel binnen als buiten. Gewéldige band meegenomen en zelf ook in bloedvorm is het een meezingfestijn vanjewelste. Zelden een artiest zo lang zien glunderen van oor tot oor. Volgend jaar gewoon in de Alpha. Sublieme festivalafsluiter! (PV)
Børns
India, 18:30 uur
Op het moment dat de Bravo bijna uit zijn voegen barst tijdens het optreden van Nile Rodgers & Chic, laat Børns menig meisjeshart sneller kloppen met gevoelige electro- en indiepop. De live-optredens van de eigenzinnige singer/songwriter uit Amerika bevatten altijd net even meer scherpe randjes dan zijn studiomateriaal. Vooral het recent verschenen ‘Blue Madonna’ bevat sterk werk dat op het podium goed tot zijn recht komt. Heel uitbundig wordt het optreden geen moment maar iedereen die de drukte van de andere podia probeert te vermijden en toevallig in de India belandt, blijft toch even hangen om zich te laten betoveren door de sympathieke muzikant. De hitte en de drank leiden duidelijk tot vermoeide blikken in het publiek. Hij slaagt er dan ook maar gedeeltelijk in om het publiek volledig in te pakken. In thuisland Amerika is men al behoorlijk ondersteboven geraakt van deze artiest. In Nederland moet er daarentegen nog veel terrein gewonnen worden. Het optreden tijdens Lowlands is in ieder geval een prima start voor deze groeibriljant. (JB)
Miles Kane
Heineken, 20:00 uur
Hoe Miles Kane er vandaag uitziet dat is het prototype van een rockster. Een lekker fout wit pak met een tijgerprintoverhemd eronder. Dikke zonnebril ook natuurlijk. Helemaal goed. Het past bij de inmiddels 32-jarige Kane. Brutaal, een tikkeltje glad. Britse bravoure. De muziek sluit er bij aan. Gestroomlijnde britpop. Enthousiast gebracht door een swingende begeleidingsband. Kane is dan weliswaar de onbetwiste gangmaker, de rest van de band is duidelijk aanwezig. Dit is geen legertje huurmuzikanten. Dat maakt de show leuk om naar de kijken. De energie stoomt van de planken. Als hit Come Closer voorbij komt is dat de kers op een smakelijke taart. (ML)
N.E.R.D
Alpha, 21:45 uur
Met N.E.R.D staat misschien wel het meest succesvolle producersteam van deze eeuw op de planken. The Neptunes was verantwoordelijk voor ontelbaar veel hits van artiesten als Justin Timberlake en Britney Spears. Pharrel Williams en Chad Hugo zijn de mannen achter de hits, bij N.E.R.D worden ze aangevuld met Shay Haley. De band knalt er voluit in met beukend nieuw werk. Het lijkt Rage Against The Machine wel. De Alpha vindt het prachtig en gehoorzaamt naar oproep van Pharrel om een circle pit op te zetten. Later in de set komt er meer bekend werk voorbij. Even snel verwijzen ze naar Drop it like it’s hot, Hollaback Girl en Get Lucky. N.E.R.D’s grootste hit She Wants To Move is vandaag de grootste knaller. De band heeft zelf een grote groep dansers mee en roept er nog tientallen banuit het publiek bij. Een groot feest. Prima headliner. Met zoveel hits kan het niet fout gaan. (ML)
N.E.R.D
Alpha, 21:45 uur
N*E*R*D blijkt een prima afsluiter te zijn in de Alpha. Twijfels worden voor even weggenomen bij criticasters die met het verwijt zijn gekomen dat er te veel dance geprogrammeerd staat op Lowlands. N*E*R*D is natuurlijk net zo dance als rock-‘n-roll. Pharrell Williams heeft een band van formaat meegenomen en komt niet alleen met N*E*R*D-hits op de proppen; ook zijn solowerk komt voorbij, Hot In Here van Nelly en, jawel, zelfs Seven Nation Army van The White Stripes. Alsof de heren willen zeggen: zie je wel hoe fucking rock-‘n-roll we zijn. Laat Pharrell maar schuiven. (PV)
19 augustus 2018
Marlon Williams
Lima, 12:15 uur
Bij vlagen hoor je zelfs Elvis Presley in de stem van Marlon Williams, die de Lowlandszondag mag aftrappen in de Lima. Het is kwart over twaalf. Bij Utrecht – PEC is ook al afgetrapt. Modern voetbal is een bitch. Dat geldt niet voor Williams, die een weekeinde eerder al zo excelleerde in Haldern, Duitsland. Hij is waarschijnlijk in de buurt gebleven, want wees eerlijk, Nieuw Zeeland is wel een stukkie vliegen. Williams beschikt over een stem waarmee hij minstens zo veel losmaakt als Father John Misty en bij vlagen heeft hij ook nog eens de bravoure van de Amerikaan. Marlon Williams en zijn band zorgen voor een topdrieoptreden tijdens Lowlands 2018. (PV)
Protoje & The Indiggnation
Heineken, 15:00 uur
Ruimte voor reggae is er ook elk jaar op Lowlands. En terecht. Het nog redelijk onbekende Protoje & The Indiggnation is vanuit Jamaica ingevlogen om een uitpuilende Heineken te voorzien van de smeuïgste reggaeklanken. Niet zo gek spectaculair, tekstueel bijvoorbeeld niet al te lastig. Maar ook weer niet zo dat Bob Marley zich omdraait in zijn graf. Het swingt, de temperatuur is overheerlijk en het bier staat koud. We noteren een 6- voor de moeite en aanwezigen realiseren zich dat dit waarschijnlijk de laatste keer is dat ze het gezelschap aan het werk hebben gezien in Biddinghuizen. We lopen snel naar de Drinks. (PV)
Patti Smith
Bravo, 16.30 uur
Je hebt van die artiesten die eigenlijk nooit gek veel ouder worden. Patti Smith, die in december 72 wordt, is daar een van. De punkgodin is wel iets minder wild dan vroeger, maar er zit nog nauwelijks sleet op. Ze stuurt fotografen voor het podium al snel weg, omdat ze zich ergert aan hun aanwezigheid. Licht recalcitrant zal Smith altijd wel blijven. En zonder twijfel moet er ooit wat met haar stembanden gebeuren. Anno 2018 echter zijn die nog net zo robuust als 40 jaar geleden. Fraai is de cover van Midnight Oils Beds Are Burning, met veel venijn gezongen door Smith. Ze leest voor uit eigen werk over joden, Palestijnen en Jeruzalem. Patti is niet zo blij dat de Israëlische regering Jeruzalem heeft uitgeroepen tot hoofdstad van Israël. Patti is fan van Palestina. Dat mag. De facto is het een vervelende onderbreking van concerten, zulke politieke statements. De Bravo hoort veel liever Because The Night Belongs To Lovers en wordt gelukkig op haar wenken bediend. Smith introduceert de band, waarin haar zoon Jackson ook speelt (gitaar) en vertelt dat de song is geschreven voor zijn vader. BTNBTL blijft een magisch nummer. Tijdloze klassieker. Met afsluiter Gloria gaat de Bravo definitief los. Een buiging voor de rockkoningin. Een diepe. (PV)
Dropkick Murphys
Alpha, 17:45
Naast alle spannende ontwikkelingen op het gebied van elektronische muziek en hiphop is er dit weekend gelukkig toch nog plaats voor een authentieke bak folk- en punkrockherrie. De Dropkick Murphys kondigden dit optreden zelf al aan tijdens hun stijfuitverkochte shows, eerder dit jaar in onze hoofdstad. Vanavond sluiten ze het Europese gedeelte van de wereldtoernee af in Biddinghuizen. Het eerste optreden waarin de Bostonse formatie de kantjes eraf loopt moet nog altijd plaatsvinden en ook vandaag wordt er weer vol gas gegaan op het energieke Prisoner’s Song of The State Of Massachusetts. Met The Boys Are Back wordt hun aanwezigheid nog maar eens stevig benadrukt door frontman/brulboei Al Barr. Vergis je niet, hier staat al bijna dertig jaar podium-ervaring die er maar weinig moeite mee heeft om de boel in de beweging te krijgen. Met grote afstand bevindt het luidruchtigste deel van het publiek van Lowlands 2018 zich hier en nu in de Alpha. Het massaal meegezongen Rose Tattoo moet zeker over het hele festivalterrein geklonken hebben. En wat te denken van het uitzinnige Going Out In Style. Hier wordt met krachten gesmeten. Wanneer Barr even een kleine adem-pauze inlast tegen het einde van het optreden is er altijd nog altijd de fanatieke aanhang die zich met een hartstochtelijk ‘Let’s Go Murphys!!’ laat gelden. (JB)
King Gizzard & The Lizard Wizard
Bravo, 20:45 uur
Alsof de muziek van King Gizzard & The Lizard Wizard al niet caleidoscopisch genoeg is, wordt de Bravo ook nog eens getrakteerd op hypnotiserende visuals. De Australische zevenmansformatie is de wereld al een tijdje aan het veroveren en alles lijkt momenteel op zijn plaats te vallen. De met psychedelica aangelengde rock van de band, schatplichtig aan Pink Floyd, wordt ook in Biddinghuizen gewaardeerd, getuige een flink gevulde megatent. Continu de spanning weten vast te houden en veel onnavolgbare tempowisselingen. Doe het maar eens. Horen en zien is geloven. Veel werk van de laatste drie albums komt voorbij. Ingewikkelde ritmes voor gevorderde luisteraars, die overweg kunnen met bijvoorbeeld twee drummers. “We like Lowlands! We think it’s a better festival than Pukkelpop!”, wordt geroepen. Het tekent de frivoliteit die de band kenmerkt. Het speelplezier spát er werkelijk vanaf. King Gizzard & The Lizard Wizard is misschien wel de beste liveband van het moment. Ach, laat dat misschien ook maar weg. Champagne! (PV)
Zeal & Ardor
India, 21:45 uur
Het begint met mooie kerkkoortjes en slavenliederen, swingend en bezield. Dan komen er voorzichtig wat gitaarklanken bij, en weer even later gaat de hel open: Gospel meets black metal. Maak kennis met Zeal & Ardor. De meeste extreme band van Lowlands 2018. Nadat Manuel Gagneux op internetforum 4Chan werd uitgedaagd om deze twee uitersten samen te brengen ontstond Zeal & Ador. Inmiddels zijn er al twee zeer overtuigende platen uitgebracht. Live komt het ook ontzettend goed tot z’n recht. Gagneux kan zowel zeer goed zingen als screamen. Tijdens de gospelpassage is hij de priester, gedurende het black metalgeweld een duivels beest. De band speelt loeistrak en weet de vernuftig in elkaar gestoken nummers hard en krachtig over te brengen op het publiek. Dat bestaat voor 90 procent uit mannen, maar die vinden het allemaal fantastisch. De muziek is zeer extreem, maar door de energie gaat het er ook voor niet-metalfans in. Fantastische band, geweldige show. (ML)
Dua Lipa
Alpha, 19:45 uur
Kendrick Lamar
Alpha, 21:45 uur
Lowlands 2018 wordt in de Alpha muzikaal wel heel erg mager afgesloten door de luchtige popliedjes van Dua Lipa, die slechts met het ijzersterke Be The One aantoont op dat podium thuis te horen, alvorens afsluiter Kendrick Lamar het festival naar een muzikale climax moet brengen. Dat lukt ‘m geenszins. Muzikaal is het allemaal nog wat magerder dan bij zijn voorgangster. De megalomane Lamar is natuurlijk best een aardige rapper, maar babbelt nogal veel over opperwezens en laat veel meer dan de helft van zijn muziek uit computers komen. Lowlands, een prachteditie, waar muzikaal toch weer veel krenten in de pap zaten, had meer verdiend. Enfin, Nile Rodgers and Chic volgend jaar als afsluiter en we hebben het er niet meer over. (PV)