Het is nog rustig op de Grote Markt als ik de Barn binnenloop, de grote Amerikaanse schuur die ieder jaar met Eurosonic wordt opgebouwd in het centrum van Groningen. Binnen hangt een gemoedelijke sfeer. Mensen hebben zo aan het begin van de avond met elkaar afgesproken of komen elkaar toevallig tegen. Kosmo Sound uit België is net begonnen met spelen. Zware instrumentale dub reggae dreunt door de zaal. Veel mensen moeten nog even wennen aan de muziek, zo lijkt het, maar om me heen zie ik mensen voorzichtig mee wiegen en een enkeling gaat al lekker los op deze heerlijke dansbare sound. De gitarist geeft de muziek een lichte touche en vooral de saxofoon zorgt voor mooie melodieën waardoor het niet saai wordt. Een band die ik deze zomer graag nog eens terug zou zien bij een graadje of 25, aan het water met een jointje en een biertje of cocktail in de hand!
Als ik even later binnenloop bij Johnny Maffia in Huis de Beurs kom ik de eerste bekenden tegen en zijn we het snel eens dat de jongens veel speelplezier uitstralen en dat het zeker een feestje is, maar dat de Engels getinte rock enigszins inwisselbaar is. We hebben de afgelopen jaren veel van dit soort bandjes voorbij zien komen in Huis de Beurs, maar vaak waren ze beter.
Bij Sinead o’Brien ligt dat anders. Eigenlijk de eerste hype van het festival, het heeft veel nieuwsgierigen naar Vera getrokken dat voor aanvang van het optreden al uitpuilt. De postpunk van de strak spelende drummer en gitarist is dienend aan de performance van Ierse dichteres en performer die haar teksten soms liefelijk en dan weer bezwerend of opzwepend de zaal in spuwt.
Duncan Lawrence laat even later zien dat hij meer in zijn mars heeft dan het prachtige nummer Arcade waarmee hij Nederland in de kijker heeft gespeeld als een serieus muziekland waar rekening mee gehouden mag worden. Zijn show is prachtig opgebouwd met mooie licht effecten en de nummers klinken fantastisch. Voor hij het nummer waarvoor iedereen gekomen is inzet bedankt hij de organisatie van Eurosonic voor de kans die hem geboden wordt ook zijn andere muziek aan een groot publiek te laten horen. De prachtige Schouwburgzaal, die voor de gelegenheid weer is omgedraaid, het publiek staat op het podium, doen de rest.
Ondertussen laat Alfie Templeman in Huis de Beurs zien dat hij een aantal potentiële hits op zak heeft die hij samen met zijn vrienden met veel plezier zal gaan spelen op de kleinere festivals door Europa. De Britpopliedjes met lekkere beat liggen makkelijk in het gehoor en het is een gezellige boel op het podium.
Omdat ik, net als veel anderen, later op de avond Inhaler graag wil zien spelen besluit ik op tijd richting Huize Maas te gaan. Ook hier is het inmiddels zeer druk en om deze tijd van de avond zie ik de eerste rij voor de ingang ontstaan. De Franse band Last Train verrast met met een heerlijke set van zeer afwisselende rocknummers die alle kanten op springen. Soms een beetje teveel van het goede hoor ik om me heen. De zang is niet fantastisch maar muzikaal steekt het allemaal zeer goed in elkaar. De jongens genieten zichtbaar van de positieve respons die ze vanuit de volle zaal krijgen en na het laatste nummer, waarbij de muziek haast wordt opgestuwd naar een orgastische explosie, vallen ze elkaar in de armen en bedanken ze het publiek uitgebreid voor deze heerlijke avond. Ik ben benieuwd of we Last Train nog gaan tegenkomen deze zomer, aan hen zal het niet liggen!
The Qalitons uit Hongarije spelen aansluitend in het café gedeelte van de zaal. De band verrast me met heerlijke psychedelische ‘70s rock met een dansbare funky inslag. Het publiek geniet er ook van en vooraan gaan de mensen lekker los op deze ervaren band die in ons deel van Europa meer aandacht verdient.
Samen met een aantal bekenden sta ik even later vol verwachting te kijken naar de aankondiging van Inhaler, de Ierse rockband die de aandacht weet te trekken met zanger Elijah Hewson, de 20 jarige zoon van U2 zanger Bono. En maken ze het waar? Jazeker! In de sound van de band klinken echo’s terug uit de begindagen van de succesvolle Ierse band. De muziek is stuwend en klinkt warm. En dan die stem! De licht nasale stem van Hewson galmt door de zaal waarbij niemand kan ontkennen dat die wel heel erg veel overeenkomsten vertoont met die van zijn beroemde vader. Maar we doen de band tekort als we de vergelijking blijven maken. De band is zeker geen kopie van U2, daarvoor zijn de eigen nummers te sterk. Noel Gallagher nam ze al mee op tour, en terecht. Als de band deze lijn weet door te trekken en zulke eigen en prachtige nummers blijft schrijven dan gaan we nog veel van ze horen!
Ter afsluiting van de avond stappen we nog even weer binnen bij Huis de Beurs waar zangers Asha Lorenz samen met haar jeugdvriend Louis O’Bryan van de band Sorry de aandacht goed weet te trekken. Ze maakt een wat nerveuze indruk en de coole grungy liedjes zijn niet makkelijk. Maar de jonge band heeft een prettige DIY attitude die me erg aanspreekt. Muziek die nieuwsgierig maakt en die ik thuis zeker vaker zal opzetten.
Tekst: Jan Berends