Manic Street Preachers bestaat ruim dertig jaar en beleefde in die periode vele pieken en dalen. Na het succes van debuutalbum Generation Terrorists, met de daarop het overbekende Motorcycle Emptiness, maakte de band nog twee albums als kwartet. In 1995 gingen ‘The Manics’ noodgedwongen verder als trio, omdat bandlid Richey James Edwards spoorloos verdween. Vanaf dat moment veranderde ook de muziekstijl naar meer mainstream en brak de band eigenlijk pas goed door met albums als Everything Must Go en This Is My Truth Tell Me Yours.
Mainstream of niet, Manic Street Preachers is geen katje om zonder handschoenen aan te pakken. Zoveel is duidelijk vanaf het eerste nummer, People Give In, dat net als het daaropvolgende International Blue heel erg doet denken aan de hierboven genoemde albums uit midden jaren-90. Het geluid is zwaar aangezet en met name de zang van James Dean Bradfield komt nogal binnen. Veel uptempo nummers, met invloeden van glamrock, die qua stevigheid van rollende drums en snijdende riffs hier en daar naar klassieke hardrock neigt. Broken Algorithms bijvoorbeeld, doet denken aan een vroege Iron Maiden.
Toch is het niet alleen (hard)rock wat de klok slaat. Zo staan er ook diverse popnummers op Resistance Is Futile, dat enigszins voor de Amerikaanse markt lijkt te zijn geproduceerd. Neem Vivian en Distant Colours en Liverpool Revisited,ronduit pakkende pop. Dat het ook wel eens mis gaat blijkt uit de ronduit corny seventies-sound op Dylan And Caitlin, een wat ons betreft minder geslaagde samenwerking met The Anchoress.
Resistance Is Futile is een gevarieerd album met sterke nummers, die duidelijk het stempel Manic Steetpreachers draagt. Verrassend is het niet, toch zal het bij fans gretig aftrek vinden en wellicht boort het dankzij het energieke geluid zelfs een nieuwe generatie volgers aan. Tekst Muzine.nl | Theo Stepper
LIVEDATUM 10/08 Lokerse Feesten, Lokeren (BE)